Rozdział 2. Korepetycje

Dedykowany wszystkim kobietom

w dniu ich święta,

a zwłaszcza mojej Mamie,

która trzynastego marca

obchodzi swoje imieniny.

Od tamtego spotkania w bibliotece minęły niecałe dwa tygodnie. Ani razu nie odezwałam się do Teodora, zresztą on również najwyraźniej nie miał zamiaru do mnie zagadać. Najpewniej po prostu zapomniał o tamtym zdarzeniu, tak przynajmniej uważałam. Jednak kilka razy zauważyłam, że chłopak intensywnie mi się przypatruje, lecz ja udawałam, iż tego nie widzę.

Mimo tego nie mogłam powstrzymać się od zerkania co jakiś czas w jego kierunku na każdej lekcji ze Slytherinem. Nie widział tego, za co dziękowałam wszelkim bóstwom. Gdyby to zauważył, pewnie nie dałby mi spokoju oraz rozgadał całemu Slytherinowi, że niby zadurzyłam się w nim.

Nie, on nie jest taki… Chyba – pomyślałam, idąc korytarzem wraz z Ronem i Harrym. Szliśmy właśnie na lekcję transmutacji, a ja czułam suchość w gardle na samą myśl o niej. Bałam się, że znowu nie wyjdzie mi jakieś zaklęcie.

W ciągu tych dwóch tygodni coraz bardziej pogarszałam się w tej dziedzinie magii. Udawały mi się jedynie proste zaklęcia, o trudniejszych nawet nie miałam co marzyć. Ćwiczyłam wszystkie uroki po lekcjach, jednak żaden nie chciał mi wyjść. Po nocach płakałam z bezsilności, nie mogąc sobie poradzić z myślą, że moje umiejętności w dziedzinie transmutacji ciągle maleją. Nie miałam zielonego pojęcia, dlaczego tak się dzieje.

Zauważyłam jednak, że te wszystkie kłopoty zaczęły się tuż na początku roku szkolnego. Wtedy, kiedy uświadomiłam sobie, co czuję do Rona. Wprawdzie nie widziałam najmniejszego związku między tymi problemami a jego osobą, lecz podejrzewałam, że to jakoś się ze sobą łączy.

– Hermiono! – usłyszałam podniesiony głos Harry’ego, który wyrwał mnie z zamyślenia.

– Co?

Tylko tyle zdążyłam powiedzieć, gdy sekundę później na kogoś wpadłam. Siła uderzenia odepchnęła mnie do tyłu na kilka kroków, a książki, które akurat trzymałam, upadły z hukiem na podłogę

Spojrzałam na tego, z kim się zderzyłam. Moje serce stanęło na sekundę, a później ruszyło z podwójną szybkością.

Przede mną stał Teodor Nott w całej swej okazałości. Od spotkania w bibliotece ani razu nie byliśmy tak blisko siebie.

– Przepraszam – bąknęłam cicho i od razu kucnęłam, by pozbierać swoje książki. Ze zdziwieniem zauważyłam, że Teodor zaczął mi pomagać.

– Nie tylko nieumiejętna, ale też niezdarna i nieuważna – dogryzł mi, w moją dłoń wkładając podręcznik do zaklęć.

– Ty lepszy nie jesteś – syknęłam.

Zaśmiał się kpiąco, a ja spiorunowałam go wzrokiem. Jego uśmiech się poszerzył.

– Granger, Granger, teraz to ty bawisz się w Bazyliszka – mruknął tak cicho, by nikt inny tego nie usłyszał. – Zastanawiam się, czy nie sądzisz przypadkiem, że wraz z petryfikacją dostałaś zabójczy wzrok w prezencie.

– Ha, ha, ha – powiedziałam bez cienia wesołości. Wyprostowałam się i rzuciłam: – Dzięki za pomoc – po czym ruszyłam z Ronem oraz Harrym korytarzem.

– Mógłby trochę uważać – rzekł z przekąsem rudzielec. –  Ślizgoni nie patrzą pod nogi czy jak? W ogóle nie obchodzi ich, że po korytarzach chodzi ktoś jeszcze prócz nich.

– Bo Ślizgoni są ślepi – stwierdził Harry. – Jeszcze tego nie zauważyłeś?

– Ale mógłby chociaż przeprosić!

– To ja się zamyśliłam, nie on – mruknęłam.

– A od kiedy ty tak bronisz Ślizgonów? – spytał Ron.

– Ja ich wcale nie bronię! – obruszyłam się. – Po prostu to moja wina, że na siebie wpadliśmy, dlatego ja powinnam go przeprosić. I, naprawdę, Ron, nie wiem, o co ci chodzi.

– Mnie? Mnie o coś chodzi?

Prowadziliśmy tę kłótnię aż do momentu, w którym zabrzmiał dzwonek. W drzwiach klasy transmutacji pojawiła się McGonagall ubrana w ciemną szatę oraz ze swoim nieśmiertelnym kokiem na głowie. Weszliśmy za nią do pomieszczenia. Nadal zła na Rona, usiadłam w pierwszej lepszej ławce, podczas gdy chłopcy zajęli miejsca z tyłu. Chciałam znaleźć się jak najdalej od rudzielca.

Głównie dlatego, by nie widział łez, które na kilka sekund pojawiły się w moich oczach.

Znowu się z nim pokłóciłam.

Znowu mnie ranił.

Znowu bolało.

Powoli nie wytrzymywałam tych ciągłych sprzeczek z Ronem, nawet takich błahych. Szukałam ukojenia, czegoś, co pomoże mi zapomnieć o bólu.

Jednak nie potrafiłam tego znaleźć.

– Dzisiaj będziemy… – zaczęła McGonagall, lecz przerwało jej głośne otworzenie drzwi.

Wszyscy, wraz ze mną, odwrócili się w tamtym kierunku. Do sali wpadł zdyszany Teodor.

– Przepraszam, pani profesor, ale profesor Snape prosił, żebym na przerwie przyszedł do jego gabinetu i…

– Dobrze, nie odejmę Slytherinowi punktów. Siadaj już – powiedziała McGonagall surowo.

Chłopak kiwnął głową i zamknął za sobą drzwi. Rozejrzał się po klasie, a jego spojrzenie padło na wolnym miejscu obok mnie.

Merlinie, nie! – pomyślałam, jednak było już za późno. Chłopak ruszył w moją stronę, a po chwili siadł obok i zaczął wypakowywać książki. Nie zwrócił na mnie większej uwagi, za co byłam mu dozgonnie wdzięczna.

– Dzisiaj postaramy się zmienić ubarwienie futra myszy domowej – powiedziała McGonagall, siadając przy biurku. – Na kolejnych lekcjach zajmiemy się ogólnym wyglądem zewnętrznym. Stanowi to powolny wstęp do transmutacji ludzkiej, która jest o wiele trudniejsza. Wymaga więcej skupienia oraz koncentracji. Panno Brown, proszę przejść po klasie oraz dać każdemu po jednej myszy z tamtego pudła. I proszę się nie bać, one nie gryzą.

Lavender powoli wstała, wzięła pudło, po czym zaczęła przechodzić między ławkami, dając każdemu po jednej myszce.

Od razu wyjęłam różdżkę, przypatrując się formule zaklęcia wypisanej na tablicy. Już miałam ją wypowiedzieć, kiedy usłyszałam głos Teodora:

– Tylko nie zapomnij się skupić.

Odwróciłam się w jego stronę. Mysz chłopaka, wcześniej czarna, miała teraz futerko o złotej barwie.

– Nie martw się, nie zapomnę – odparłam wyniośle.

Ścisnęłam mocniej różdżkę. Zauważyłam, że Teodor bacznie mi się przypatruje. Starając się skupić całą swoją uwagę na myszy, zastosowałam niewerbalnie zaklęcie. Nic się nie wydarzyło. Ponowiłam próbę, tym razem werbalnie. Znowu nic.

Teodor westchnął.

– Granger, Granger. Mówiłem ci, żebyś się skupiła – rzekł jak do małego dziecka. Zagotowało się we mnie.

– Kiedy ja się skupiłam!

Ponownie wypowiedziałam zaklęcie, jednak chyba trochę za mocno machnęłam różdżką, gdyż ogon myszy nagle zamienił się w dziób jakiegoś ptaka. Takim oto sposobem mogłam pochwalić się gryzoniem z otworem gębowym na tyłku.

Teodor zakaszlał, co miało zamaskować śmiech, a mnie zachciało się płakać. Kolejne nieudane zaklęcie, kolejne upokorzenie…

Opadłam zrezygnowana na ławkę, uprzednio układając różdżkę obok siebie. Ukryłam twarz w rękawie swojej szaty, starając się nie uronić ani jednej łzy.

– Ech, Granger. Nie sądziłem, że Gryfoni jednak nie są tacy uparci i ambitni, jak wszyscy mówią. Strasznie szybko się poddałaś. – Uniosłam głowę, patrząc na Teodora, który jednym machnięciem różdżki usunął mojej myszce dziób, w zamian za niego wstawiając ogon. – Widzisz? Już jest w porządku. Spróbuj jeszcze raz. Tylko skup się i wyraźnie wymów formułkę zaklęcia.

– Wszystko wiesz lepiej, prawda? – spytałam ze złością.

– Jeśli chodzi o transmutację – owszem.

– Ty nadęty…!

Nie dokończyłam, ponieważ do naszej ławki podeszła McGonagall.

– Widzę, że panu Nottowi już się udało – powiedziała, spoglądając na mysz chłopaka. – Piętnaście punktów dla Slytherinu. A panna Granger? – Spojrzała na mnie wymownie.

Jęknęłam w duchu.

Błagam, niech mi się uda…

Wypowiedziałam zaklęcie, jednak chyba przez intensywny wzrok McGonagall nie skupiłam się dostatecznie i źle wymówiłam formułkę. Moja myszka podskoczyła do sufitu, piszcząc żałośnie, po czym wylądowała na posadzce w tylnej części pomieszczenia. Przez sekundę leżała na niej, a później przeleciała przez salę, prawie zderzając się z głową Harry’ego. Na koniec padła bez ruchu na biurku nauczycielki.

Klasa wybuchła śmiechem, a ja jęknęłam, czerwieniąc się na twarzy. W moich oczach pojawiły się łzy.

McGonagall podeszła do myszy i machnęła nad nią różdżką. Później odwróciła się w moją stronę.

– Nie martw się, żyje – rzekła sucho. – Straciła jedynie przytomność i jest mocno  poobijana.

Odetchnęłam z ulgą, choć tak czy siak chciało mi się płakać. Prawie zabijam biedne, Bogu ducha winne stworzenie, nie wspominając już o tym, że kolejne zaklęcie wyszło do kitu.

McGonagall machnęła kilka razy nad myszką, po czym włożyła ją delikatnie do pudła. Znowu zaczęła chodzić między ławkami, a gdy przechodziła obok mnie, rzuciła krótko:

– Zostań po lekcji.

I odeszła. Nie dała mi innej myszy. Albo po prostu nie widziała już u mnie szansy na wykonanie poprawnie tego zaklęcia, albo bała się o życie kolejnego gryzonia.

Jęknęłam, chowając twarz w dłoniach. Usilnie starałam się nie rozpłakać, nie chcąc zrobić z siebie jeszcze większej idiotki na oczach Teodora.

To koniec, to koniec, to koniec! McGonagall da mi szlaban, odejmie Gryffindorowi punkty, wyśle do dyrektora za usiłowanie zamordowanie myszy! Ratunku! Ja chcę do mamy!

Zapragnęłam mieć obok siebie Harry’ego albo Rona. Nagle zechciałam przytulić się do kogoś i móc się wypłakać, wyżalić. A kto siedział obok mnie? Teodor Nott, do którego nie miałam najmniejszego zamiaru się przytulać.

Świat jest okrutny.

Usłyszałam chrząknięcie Teodora. Spojrzałam na niego, mrużąc oczy.

– Znowu jestem nadęty, co? – warknął. – Znajdź jakieś inne słowo, to już jest nudne.

– Ale przynajmniej pasuje – odparowałam.

Przez chwilę Teodor nie odzywał się, po czym powiedział:

– Znowu się nie skupiłaś. Mówiłem, żebyś to zrobiła? Mówiłem. I co z tego wyszło? Masz przechlapane u Lwicy, to z tego wyszło.

Czyżby się troszczył?

Jedynie prychnęłam, nie mając ochoty na kłótnie z nim.

Teodor zamrugał kilka razy.

– Hm. Hermiona Granger nie odpowiedziała. Coś jest na rzeczy – zaczął głośno myśleć.

Spiorunowałam go spojrzeniem. Po raz kolejny zresztą.

– No i znowu bawisz się w Bazyliszka. Brawo, Granger, brawo. Może niedługo zobaczymy u ciebie łuski?

– Nott… Przymknij się – rzuciłam w jego stronę i wpatrzyłam się w tablicę.

– Ależ Granger, jak ty w ogóle do mnie mówisz? Co to za słownictwo? Naprawę, jestem…

Nie dokończył, ponieważ przystawiłam mu różdżkę do gardła. Moje oczy ciskały gromy, zaś jego rozszerzyły się ze zdumienia.

– Powiedziałam coś – syknęłam. – Ani. Słowa.

Wpatrywał się we mnie, lecz nie odezwał się. Powoli opuściłam różdżkę i odłożyłam ją na ławkę. Założyłam ręce na piersiach, czując, że moje policzki nabierają różowego odcienia.

Jeden do zera dla mnie.

***

Po kilkudziesięciu minutach zabrzmiał dzwonek. Wszyscy zerwali się z miejsc i wybiegli z klasy. Przeszły mnie nieprzyjemne dreszcze na myśl o rozmowie z McGonagall.

Harry’ego i Rona nie zaszczyciłam spojrzeniem. Ten pierwszy wyszedł z klasy ze spuszczoną głową, zaś drugi z wysoko uniesioną na znak kompletnego ignorowania mojej osoby.

Trudno. Nie trzeba było się ze mną kłócić.

– Powodzenia, Granger – mruknął Teodor w moją stronę z przebłyskiem kpiącego uśmiechu na ustach.

– Nie przyda się – wycedziłam. Chłopak zaśmiał się gardłowo i ruszył w stronę drzwi.

– Ach, panie Nott! – zawołała McGonagall, nim Ślizgon zdążył opuścić klasę.

Teodor odwrócił się.

– Tak?

– Proszę zaczekać na korytarzu, chcę później zamienić z panem słowo.

– Oczywiście, pani profesor – odparł i wyszedł z pomieszczenia.

Gdy nikogo prócz mnie oraz McGonagall nie było już w sali, niechętnie podeszłam do biurka nauczycielki. Ta splotła razem dłonie i ułożyła je na blacie.

– Hermiono, co się z tobą dzieje? – spytała. Spuściłam głowę. – Od dłuższego czasu masz problemy z transmutacją. Dajesz sobie radę jedynie z prostymi zaklęciami, o trudniejszych nawet nie będę wspominać.

– Pani profesor… – zaczęłam cicho. – Ja wiem, że panią zawiodłam… Sama nie mam wiem, co się ostatnio ze mną dzieje. Proszę zauważyć, że teorię pojmuję, nie mam również problemu z esejami, jednak zaklęcia…

Urwałam, niezdolna do wyduszenia z siebie słowa. McGonagall westchnęła.

– Nie mogę cię za to ukarać szlabanem ani nie mogę odebrać Gryffindorowi punktów, bo widzę, jak się starasz – powiedziała, a ja uniosłam błyskawicznie głowę. Od razu zrobiło mi się lżej na sercu. – Chcę jednak, abyś miała możliwość zdania owutemu z mojego przedmiotu. Postanowiłam, że będziesz chodzić trzy razy w tygodniu na korepetycje z transmutacji.

– Na korepetycje? – zapytałam z niedowierzaniem. Co za upokorzenie… – Z panią?

– Och, nie, nie ze mną – odparła. – Niestety moje obowiązki mi na to nie pozwalają. Korepetycje będziesz mieć z najlepszym uczniem tego przedmiotu. O ile pan Nott się zgodzi. Jeśli nie, będę musiała znaleźć kogoś innego, równie dobrego jak on.

Moje serce zabiło szybciej. Korepetycje z nim? Z Teodorem Nottem? Czy to aby nie przesada?!

– Ale… – jęknęłam, lecz McGonagall już podeszła do drzwi. Uchyliła je i usłyszałam jej zduszony głos:

– Panie Nott, mogę pana prosić?

Weszła do klasy razem z Teodorem, po czym zamknęła drzwi. Zobaczyłam przebłysk kpiącego uśmiechu na jego ustach.

Wyjątkowo denerwujące.

McGonagall ponownie siadła za biurkiem, a czarnowłosy stanął obok mnie.

– Panie Nott, mam do pana pewną prośbę – zaczęła nauczycielka. – Zapewne zdaje pan sobie sprawę z tego, że jest pan uczniem, który uzyskuje najlepsze wyniki z mojego przedmiotu na pana roku, prawda?

Teodor uśmiechnął się, po czym skłonił lekko głowę.

– Schlebia mi pani.

Miałam ochotę prychnąć głośno na widok jego kurtuazyjnego zachowania.

Czyli aktor. Będę musiała na niego uważać.

– Umiejętności panny Granger, co pan pewnie zauważył na dzisiejszej lekcji – ciągnęła, a ja zarumieniłam się – obniżyły się i jestem zmuszona zapytać pana, czy zechciałby pan udzielać jej korepetycji trzy razy w tygodniu? W poniedziałki, czwartki oraz soboty. Oczywiście dni pozostają właściwie do ustalenia między wami, jednak uważam, że te byłyby najodpowiedniejsze. Częstotliwość lekcji zmniejszyłaby się lub zwiększyła w zależności od tego, czy wyniki panny Granger polepszyłyby się albo pogorszyły. Więc? Zgadza się pan?

– Cóż… – Spojrzał na mnie przelotnie. – Nie mam nic przeciwko. W końcu powinniśmy sobie nawzajem pomagać.

– Pięć punktów dla Slytherinu za taką postawę – powiedziała McGonagall, a na jej ustach pojawił się zarys uśmiechu.

– Pytanie tylko – kontynuował Teodor, jakby nauczycielka w ogóle się nie odezwała – czy Hermiona na pewno chce, bym to ja był jej korepetytorem.

Zadrżałam niezauważalnie. Po raz pierwszy jakiś Ślizgon powiedział do mnie po imieniu.

McGonagall spojrzała na mnie natarczywie.

– Ja… Ja również nie mam nic przeciwko – wydukałam szybko.

Mam coś, na Merlina ciężkiego! Ten prostak będzie się ze mnie nabijać, z nim jest jeszcze gorzej niż z Malfoyem! Ja nie chcę!

– Doskonale. Proponuję więc, by te dodatkowe lekcje odbywały się o dziewiętnastej tutaj, w tej sali. Cisza nocna zaczyna się o dwudziestej drugiej, więc nie powinno być żadnego problemu. Prosiłabym jeszcze, żebyście na moich lekcjach siadali razem. Pan Nott mógłby czasem pomóc pannie Granger. – Spojrzała na nas, jakby czekając na sprzeciw, jednak gdy żadne z nas się nie odezwało, rzekła: – To wszystko. Możecie już iść.

Czym prędzej wyszłam w sali, nie patrząc ani na Teodora, ani na McGonagall. Ruszyłam szybko korytarzem, mimo że nie musiałam się spieszyć, gdyż po przerwie nie miałam żadnej lekcji.

– Ej, Granger!

Oho, to już nie „Hermiona”.

Zatrzymałam się, odwracając. W moim kierunku szedł Teodor. Już po chwili stanął przede mną, poprawiając sobie torbę na ramieniu.

– Nott, jeśli masz do mnie jakąś sprawę, to załatwisz ją ze mną na korepetycjach, spieszę się – powiedziałam beznamiętnie.

– To dotyczy korepetycji, więc radzę mnie posłuchać. Nie będę tolerował żadnych jęków i szlochów, że ci nie wychodzi. Nie zamierzam marnować czasu na pocieszanie jakiejś biednej, nieumiejętnej Gryfonki, która radzi sobie jedynie z zaklęciami na poziomie pierwszej klasy. Na korepetycjach masz mnie słuchać i wykonywać moje polecenia, ponieważ to ja będę twoim nauczycielem, a ty moją uczennicą. I nie życzę sobie, byś ciągle warczała. To jest denerwujące.

Z każdym kolejnym słowem rumieniec gniewu na moich policzkach powiększał się.

– Po pierwsze, wcale nie warczę – zaczęłam cedzić przez zęby. – Po drugie, nie jestem biedną, nieumiejętną Gryfonką, za jaką mnie uważasz. Jestem silną i wyjątkowo umiejętną Gryfonką, a skoro tego do tej pory nie zauważyłeś – przykro mi, ale niestety ci nie pomogę. Po trzecie, dobrze, mogę słuchać twoich poleceń, ale jeśli sądzisz, że stawię się na każde skinienie Wielkiego Teodora Notta, to się grubo mylisz. A po czwarte, skoro – jak to ująłeś – jestem twoją uczennicą, chcę, byś zwracał się do mnie z szacunkiem, a nie z chłodem i ironią. W dodatku ciągle zmieniają ci się nastroje, więc miło by było, gdybyś się określił, nie sądzisz?

Zacisnęłam mocno zęby, oddychając ciężko po tym słowotoku. Coraz bardziej wydawało mi się, że Teodor jest nie różni się niczym od innych Ślizgonów. No ale przecież był wychowankiem Domu Węża, więc czego mogłam się spodziewać?

Oj, Hermiono, nie powinnaś kierować się stereotypami.

 Wpatrując się twardo w chłopaka oraz czekając na to, co on odpowie, zastanawiałam się nad tą myślą. Może i Teodor był w Slytherinie, może i kpił sobie ze mnie, może i mówił z wyjątkową złośliwością oraz chłodem, jednak w gruncie rzeczy zachowywał się inaczej. Udawało mi się dosłyszeć w jego głosie nutę rozbawienia. W oczach widziałam frajdę, ledwie dostrzegalną, ale jednak była tam. Głęboko ukryta, jakby nie chciał pokazać swoich uczuć.

– Zastanawiam się, Granger, od kiedy zrobiłaś się tak wygadana – powiedział po dłuższej chwili. – Właściwie zawsze taka byłaś, jednak ostatnio aż za bardzo.

– A co, sądzisz, że będę milczeć, kiedy ty sobie kpisz? – prychnęłam. – Twoje niedoczekanie – dodałam.

– Granger, naprawdę zaczynam się niepokoić. I powtórzę swoje słowa – jesteś okropnie wojownicza. A do tego ciągle prychasz i warczysz. Jak głodny Weasley.

No i się zirytowałam.

– Jak śmiesz mówić tak o mnie i o Ronie?! – uniosłam się. – Ty… ty… ugh!

Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam szybkim krokiem korytarzem.

Jeden – jeden, cholera jasna.

Nie poszedł za mną, za co dziękowałam mu w duchu. Jak najszybciej chciałam zobaczyć się z Harrym oraz Ronem, i opowiedzieć im o postanowieniu McGonagall. Mimo tego, że  byłam obrażona na tego drugiego. Postanowiłam tym razem odpuścić. Oczywiście wiedziałam, że najprawdopodobniej zaczęliby się ze mnie nabijać, zwłaszcza rudzielec, jednak byli moimi przyjaciółmi. Nie chciałam mijać się z prawdą w stosunku do nich.

Gdy szłam korytarzem, przeszła mi przez głowę myśl, że może powinnam jednak powiedzieć o wszystkim Ginny. I o zachowaniu Teodora względem mnie, i o moich własnych spostrzeżeniach… Ona, jako moja przyjaciółka, chyba miała prawo wiedzieć. Lepiej przyjęłaby to do wiadomości. Po chwili doszłam jednak do wniosku, że od razu zaczęłaby robić mi kazania na temat znajomości ze Ślizgonem. Postanowiłam nie mówić jej o mojej opinii o Teodorze. Przynajmniej na razie. Wiedziałam, co by stwierdziła – że nie warto się nim przejmować, że na pewno jestem dla niego tylko głupią szlamą, że nienawidzi mnie jedynie za moje pochodzenie.

Jednak ona nie wiedziała o jednym, bardzo istotnym szczególe, o którym wiedziałam ja.

Mimo kpin, mimo ciągłych drwiących uwag, mimo spojrzeń pełnych wyższości rzucanych w moją stronę, wszystko wskazywało na to, że Teodor jest inny od reszty Ślizgonów.

I właśnie wtedy, wraz z tą przelotną myślą, moje palce mocniej zacisnęły się na pętli.

Empatia