Rozdział 13. Czym jest szczęście

Bałam się o Ginny. Naprawdę się o nią bałam.

Ruda zachowywała się dziwnie. Bardzo dziwne. Spytałam ją, co chciała powiedzieć podczas sobotniej kolacji, a co udaremniła jej Ivy, lecz wtedy zbyła mnie, mówiąc, że to w sumie nie było nic ważnego.

Przecież wyglądała wtedy na wyjątkowo przejętą, zdenerwowaną. „Nic ważnego”? Jakoś mi się nie wydawało.

Dodatkowo Ginny często znikała, głównie wieczorami. Z pokoju wspólnego wychodziła koło dziewiętnastej, dwudziestej, a później wracała tuż przed ciszą nocną albo już po niej. Zazwyczaj była dziwnie nieobecna, lecz jednocześnie uśmiechała się pod nosem. Mijałyśmy się podczas posiłków – rzadko zdarzało się, byśmy obie razem poszły do Wielkiej Sali.

Ruda często też pogrążała się we własnych myślach. Wprawdzie nadal żartowała tak jak wcześniej, nadal można było porozmawiać z nią o wszystkim, ale widziałam wiele zmian w jej zachowaniu.

Miałam pewne podejrzenia co do tego. Kierowały się one w stronę uczniów Slytherinu – inaczej Ginny nie zastanawiałaby się, czy każdy Ślizgon jest zły. No i obiecała, że kiedyś mi wytłumaczy, a „na razie nie chce zapeszyć”. To wszystko powoli składało się w jedną całość, choć naprawdę wolałam o tym nie myśleć w ten sposób.

Nie chciałam, by moje przypuszczenia okazały się prawdziwe.

W poniedziałek, idąc na korepetycje, Teodora spotkałam już na głównych schodach, przy wejściu w korytarz wiodący do klasy transmutacji. Poprzedniego dnia nie rozmawiałam z nim na temat umarłych. Nie natknęłam się na chłopaka ani w bibliotece, ani w Wielkiej Sali, ani w żadnej innej części zamku. Ja sama tylko na chwilę wróciłam do opuszczonej klasy – po to, by znowu spróbować otworzyć biurko i by po raz kolejny zagłębić się w lekturze Katharsis. Zastanawiałam się, czy może pomoc w przejściu do dalszych rozdziałów nie tkwi w treści.

Niestety, nic z tych rzeczy mi nie wyszło. Biurko pozostawało niewzruszone, a księga nietknięta.

Po krótkim przywitaniu Teodor od razu spytał:

– Chcesz znowu pójść do umarłych?

– Już tam byłam – odparłam. – Wczoraj.

Spojrzał na mnie, unosząc brwi.

– Nie mówiłaś, że tak szybko wrócisz – zauważył. – Znalazłaś coś jeszcze?

Pokręciłam przecząco głową.

– Nie. Do biurka się nie dostałam, Katharsis nadal nie chce ujawnić reszty swojej treści. Nic się nie zmieniło.

Przez chwilę milczał.

– Powiedziałaś o tym komuś? – spytał w końcu.

– Nie, tak jak się umawialiśmy. A ty? – Popatrzyłam na niego podejrzliwie, zdając sobie sprawę z tego, że w sumie nie wiem, czy on komukolwiek powiedział.

Z jego twarzy biła irytacja.

– A jak sądzisz? Oczywiście, że nie – prychnął. – Zresztą nieważne, komu bym powiedział, raczej mało osób by się zainteresowało.

– Mylisz się. – Skręciliśmy w prawo. – Samo Katharsis jest niezwykle intrygujące.

– Malfoy.

Zamrugałam szybko.

– Co: Malfoy?

– Myślisz, że on by się zainteresował jakąś starą klasą, w której jest brudno, na pulpicie leży postrzępiona księga, a biurko za nic nie chce się otworzyć? – spytał Teodor jakby to było oczywiste.

– Malfoy nie wygląda na kogoś, kto aż do tego stopnia nie interesuje się niczym innym poza własną osobą – wymamrotałam.

Chłopak zaśmiał się gardłowo.

– Olałby to – rzekł, po czym zmarszczył lekko brwi. – Zresztą ostatnio mało co go interesuje. Stał się strasznie… cichy.

– Kłopoty w szkole?

– Oceny niespecjalnie go obchodzą, tak przynajmniej mówił – odparł Teodor.

– Problemy z innymi uczniami?

– Żartujesz, Granger? Malfoy i problemy z innymi uczniami? Chyba tylko polegające na tym, od kogo spisać zadanie na zaklęcia.

– No to nie wiem… Dziewczyna go rzuciła?

– Malfoy nie ma dzie… Chwila, Granger. – Teodor spojrzał na mnie ze zdziwieniem. – Czy ty się przejmujesz Malfoyem?

Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że przecież istotnie zainteresowałam się tym, co go trapi.

Tak, Hermiono, bardzo logiczne zachowanie. Zajmujesz się zmartwieniami swojego wroga. Brawo.

Pokręciłam głową.

– Nie w tym sensie – odrzekłam. – Raczej zastanawia mnie, co się z nim stało. Faktycznie wcześniej był inny. Ciekawe. – Zmarszczyłam brwi.

Draco ostatnimi czasy rzeczywiście przycichł. Mniej wybijał się spoza innych. Nadal okazywał, jak paskudny ma charakter, ale nie tak często. Nie nadużywał też stanowiska prefekta, choć w sumie przecież całkowicie je olewał…

Dziwne. Naprawdę dziwne.

– Katharsis.

Teodor chyba naprawdę polubił zbijanie mnie z tropu.

– Ugh, weszło ci w nawyk wyjątkowo gwałtowne zmienianie tematu – jęknęłam, na co czarnowłosy parsknął śmiechem. – Co: katharsis?

– Mówiłaś, że to oczyszczenie, tak? – spytał, a ja kiwnęłam z wahaniem głową. – No właśnie. Więc może trzeba… coś oczyścić? Może musimy przetrzeć z kurzu tę książkę albo posprzątać tamtą klasę?

Spojrzałam na niego jak na kompletnego głupka.

– Bredzisz – stwierdziłam.

– A jeśli faktycznie trzeba coś takiego zrobić? – drążył z uporem.

– Co ma katharsis, czyli uwolnienie tłumionych emocji, do posprzątania starej sali? – spytałam go jakby faktycznie był mało sprawny umysłowo.

Wzruszył ramionami.

– Nie wiem. Tylko dałem propozycję.

– Raczej wątpliwą – ucięłam.

– Zawsze tak się zachowujesz? – odezwał się po chwili milczenia.

Uniosłam brwi.

– Jak?

– Jakbyś uważała, że pozjadałaś wszystkie rozumy.

Zabolało, jednak nie dałam tego po sobie poznać.

Prychnęłam. Teodor otworzył drzwi sali transmutacji i odsunął się, robiąc mi przejście.

– Chyba mówisz o sobie – powiedziałam wyniośle, wchodząc do klasy.

Kątem oka dostrzegłam, że przewrócił oczyma.

– Oczywiście – zironizował, zamykając drzwi.

***

– …Kancjan Szybkonogi nie był jedyną osobą, która przemieniała swoje ciało w niepełną formę animagiczną – stwierdził Teodor, marszcząc brwi. – Placyda Pancerna przecież…

– Tak – zgodziłam się, przerywając mu – ale oni z własnej woli nie doprowadzili swojego ciała do takiego stanu.

Zamiast ćwiczyć transmutację, wraz z ciemnowłosym Ślizgonem wdałam się w dyskusję na temat animagii. Nawet nie rzuciłam jednego zaklęcia – w zamian za to dałam porwać się rozmowie z chłopakiem. Tym sposobem ja wślizgnęłam się na ławkę, w dłoni trzymając delikatnie szarą myszkę, na której miałam ćwiczyć, a Teodor rozsiadł się na krześle niedaleko.

– Ponoć Kancjan sam chciał pozostawić w normalnym stanie wszystko prócz nóg podczas przemian. One właśnie miały być silne jak u geparda.

Machnęłam z irytacją wolną ręką.

– Och, tak mówi większość książek. Dotarłeś do Dziennika Kancjana?

Teodor zastanowił się chwilę, by później pokręcić przecząco głową.

– Tak sądziłam. – Wzięłam głębszy wdech. – Kancjan jedynie tam opisał, jaka jest prawda. Podczas jego pierwszej przemiany nie skupił się dostatecznie, coś poszło nie tak i… no. Znamy efekt.

Myszka chwyciła ząbkami skrawek skóry mojej dłoni. Zaśmiałam się lekko i pogładziłam gryzonia po grzbiecie.

Czarnowłosy zmarszczył brwi.

– A Placyda? – spytał czepliwym tonem. – Wiadomo przecież, że była wybitną czarownicą. Jeśli Kancjan faktycznie dostatecznie się nie skupił, to ona nie mogła tego zrobić.

Mysz na mojej dłoni zaczęła czyścić sobie futerko.

– Placyda zawsze lubiła pancerniki – wymamrotałam, skupiając wzrok na zwierzątku – ale żeby wytworzyć sobie jedynie ich pancerz na ciele?

– No cóż – Teodor wyprostował się na krześle, posyłając mi kpiący uśmiech – niektórzy czarodzieje, nawet wybitni, też miewają upośledzenie umysłowe. Ty jesteś doskonałym przykładem.

Spojrzałam na niego z rozbawieniem.

– Uważasz, że jestem wybitna?

Miałam ochotę zaśmiać się na widok jego miny. Zmrużył oczy, spoglądając na mnie jak na czarownicę rzeczywiście z upośledzeniem umysłowym.

– Nadal sądzisz, że twoją formą animagiczną byłby orzeł lub pająk? – spytałam, nim chłopak zdążył się odezwać.

Wzruszył ramionami.

– Teraz już nic nie wiem – odparł. – Im bardziej próbuję „odnaleźć w sobie zwierzę” – (spiorunował mnie wzrokiem, gdy parsknęłam śmiechem) – tym bardziej się gubię.

– Skąd wiesz, że masz odnaleźć w sobie zwierzę? – Za wszelką cenę starałam się nie chichotać. Przecież rozmawialiśmy o poważnych rzeczach!

– Tajniki zamiany w zwierzę tak mówią, no i McGonagall to potwierdziła, więc…

– McGonagall? – przerwałam mu ze zdziwieniem.

Kiwnął głową.

– Animagii staram się nauczyć od ponad dwóch lat, a McGonagall od roku nadzoruje moje postępy – wyjaśnił.

Zaskoczył mnie.

Wiedziałam, że animagia to trudna sztuka i nie można jej wytrenować tak o, w krótkim czasie. Jednak dopiero wtedy zrozumiałam, jak uparty jest Teodor.

Ponad dwa lata męczył się z przemianą w zwierzę.

– Kurczę – wymamrotałam. – Długo.

– Jaka spostrzegawcza, brawo. – Gdy jedynie spojrzałam na niego groźnie, później odwracając wzrok na myszkę wijącą się w mojej dłoni, dodał: – Nie uważam, że jesteś wybitna.

Uniosłam brwi, spoglądając na niego.

– Och, i nagle zebrało ci się na to, by mi to powiedzieć? – zironizowałam.

Wzruszył ramionami.

– Nie chcę, żebyś sądziła, że ktoś z tak marnymi wynikami w transmutacji może być wybitny.

Spojrzałam na niego ze złością.

– Powiedział ten, którego można nazwać wybitnym – odgryzłam się. Poczułam dziwną siłę. Ześlizgnęłam się z ławki, układając na niej mysz. Wyciągnęłam różdżkę. – „Marne wyniki z transmutacji”, co? No to patrz.

Nadal widziałam kpiący uśmiech na jego twarzy i tę pewność, że mi się nie uda. Obserwował każdy mój ruch, czułam na sobie wzrok chłopaka. To wcale nie pomagało.

Ba. Rozpraszało.

Mimo to, skupiając się z całych sił, skierowałam różdżkę na mysz. Wykrzyknęłam formułę zaklęcia. Miejsce, nad którym znalazła się moja różdżka, stało się brązowe, a później reszta futra też stopniowo zabarwiła się tym kolorem.

Sama nie bardzo wierzyłam w to, że tak nagle udało mi się zaklęcie z transmutacji. W końcu nie ćwiczyłam jej już od paru dni. W dodatku nie było żadnego czynnika wspomagającego, no chyba że wziąć pod uwagę złość na Teodora.

Jednak już zdarzało mi się podczas ćwiczenia transmutacji być na niego zdenerwowaną, także ta opcja raczej odpadała.

Tak czy siak – udało mi się. W końcu. I to było najważniejsze.

Spojrzałam z triumfem na Notta. Założyłam ręce na piersiach, po czym uśmiechnęłam się wyzywająco.

– I co? – spytałam. – Nadal twierdzisz, że osiągam marne wyniki z transmutacji?

Wstał i zbliżył się do mnie na odległość stopy. Wpatrywałam się twardo w jego oczy z zaciętą miną. Nie poruszyłam się, przypominając sobie obietnicę, którą kiedyś w duchu złożyłam: więcej nie cofnę się przed Teodorem.

– Jedno udane zaklęcie nie zmienia tego, że wciąż jesteś beznadziejna – wysyczał. Nadal nie opuściłam wzroku, choć… choć w głębi serca czułam strach. Znowu. – Ćwiczysz dalej, teraz coś innego.

– Tak, proszę pana – powiedziałam z ironią. A później dodałam z wyrzutem, choć wcale nie miało to zabrzmieć w ten sposób: – Zawsze musisz taki być, prawda?

Nie odpowiedział, ale wiedziałam, że zrozumiał. Nie na twarzy – nie zmienił jej wyrazu. W oczach.

Miałam ochotę coś dodać. Coś, co zmusiłoby go do odpowiedzi. Nie potrafiłam jednak tego zrobić, zwłaszcza że w końcu odsunął się i podszedł do krzesła, na którym wcześniej siedział, po czym zasunął je.

– Do rozmowy o animagii jeszcze wrócimy – rzucił, stojąc do mnie tyłem. – Teraz zajmiesz się…

Gdy mówił, co tym razem poćwiczę, oddychałam głęboko, z trudem.

Znowu go zdenerwowałam. Tą pewnością siebie, być może irytującym tonem. Może też tym, że po raz pierwszy na korepetycjach coś mi się udało. Zazdrość? Raczej nie.

Uśmiechnęłam się w duchu, wiedząc już, o co mu chodziło.

Był przekonany, że to zaklęcie mi nie wyjdzie. A ja na przekór temu idealnie je rzuciłam.

Mimo – czego byłam niemalże pewna – późniejszych nieprzyjemnych skutków tamtych zajęć, cieszyłam się, że udało mi się utrzeć mu nosa.

***

Pewnego wieczora – wbrew moim protestom – zostałam zaciągnięta przez Ivy na drugie piętro, żeby pograć w szachy. Najpierw poszłyśmy do biblioteki, ale blondynka stwierdziła, że tam nie można spokojnie porozmawiać, a ona nie ma zamiaru szeptać, tylko po to, żeby pani Pince nas nie wyrzuciła. Wtedy zaproponowałam Wielką Salę – nie, bo za głośno, zbyt dużo osób je kolację. W końcu Krukonka zaproponowała po prostu korytarz.

Jak się okazało, obie miałyśmy trochę inne wizje tego pomysłu.

Siedziałyśmy po turecku na samym środku korytarza, między nami leżała rozłożona szachownica, a ja czułam na sobie liczne spojrzenia mijających nas uczniów.

– Ivy – jęknęłam któryś raz – czy nie mogłybyśmy po ludzku ułożyć wszystkiego na ławce i tak grać?

Pokręciła przecząco głową.

– Cii – zasyczała – myślę.

Przewróciłam oczyma.

W końcu, komicznie wysuwając do przodu język, Ivy wprawiła w ruch jednego ze swoich pionów, tego sprzed króla. Pierwszy ruch całej partii, ja grałam czarnymi, ona białymi.

Obrzuciłam ją podejrzliwym spojrzeniem. Najczęstsze początkowe zagranie – dążyła do opanowania centrum szachownicy.

Albo faktycznie wie, jak grać, albo wykonała pierwszy lepszy ruch, który przyszedł jej do głowy.

Również przesunęłam pion znajdujący się przed królem, tyle że o dwa pola do przodu, nie o jedno jak ona.

Ivy popatrzyła na mnie z oburzeniem.

– Ej, nie odgapiaj!

Obrażona, ruszyła pion znajdujący się na samym brzegu szachownicy.

Czyli nie wie, jak grać. To jej nic nie da. Bezsens.

Gra powoli się toczyła. O ile Ivy pokazywała emocje, ciągle ruszała dłonią nad planszą (jej figury wyraźnie się nudziły), o tyle ja siedziałam cicho, skupiona. Wystarczająco dużo razy obserwowałam Rona i Harry’ego, by czegoś się od nich nauczyć. Po kilku chwilach spytałam Ivy o jej poprzednie wystartowanie w Międzyszkolnym Konkursie Magicznym. Uśmiechnęła się z dumą.

– Bez problemu przeszłam przez części pisemne i praktyczne na eliksirach oraz historii magii, ale…

– Historii magii? – wtrąciłam. Parsknęłam śmiechem. – Niby jaka mogła być część praktyczna na historii magii?

Ivy machnęła ręką.

– Najpierw była prezentacja o czymś-tam, już nie pamiętam, a później na walce zwykła dyskusja. Ponoć na każdym poziomie i w każdej edycji tak jest, tyle że inny temat. Wiesz, niby proste, ale wygrać… Na Konkursie pojawiają się naprawdę dobrzy ludzie. – Zamilkła na chwilę, marszcząc brwi. Zaczęła wodzić ręką nad swoimi pionkami, po czym kazała wieży przesunąć się. – Tak czy siak, z historii magii nie dostałam się do ostatecznych starć, ale może to dobrze, bo nie miałam już do niej głowy. Na eliksirach w końcowym etapie postawili zadanie zrobienia jak najsilniejszej trucizny. – Zaśmiała się ponuro. – Zwyciężyłam, ale prawie mnie zdyskwalifikowali. Przyrządziłam truciznę nie do końca zgodną z tymi wszystkimi procedurami i tak dalej… No, opisaną jako czarnomagiczną przez Międzynarodowy Związek Alchemików.

Uniosłam brwi, czując jednocześnie niepokój.

Skąd Ivy znała tę truciznę? Przecież w Hogwarcie nie nauczano o takich rzeczach, na jakimkolwiek przedmiocie nie było nawet mowy o zaklęciach czy miksturach czarnomagicznych.

No, może wyłączając lekcje w czwartej klasie ze śmierciożercą przebranym za Alastora Moody’ego.

Skupiłam się na moment na swoim ruchu. Krukonka chyba dostrzegła moje zmieszanie. Westchnęła, opierając łokieć na kolanie, a potem brodę na dłoni.

– Och, Hermiono. – Przesunęłam skoczka i uniosłam głowę. – Nie palę się do nauki czarnej magii, wierz mi.

– Nie, nie, nie! – zaprzeczyłam gwałtownie. Ivy parsknęła śmiechem, jednocześnie pochylając się nad szachownicą. – Wcale tak nie uważam, naprawdę! Po prostu dziwi mnie, skąd wiedziałaś takie rzeczy – przyznałam cicho, nie patrząc na nią.

Znowu usłyszałam jej śmiech. Niepewnie uniosłam głowę, od razu napotykając spojrzenie błękitnych oczu dziewczyny.

– Snape przygotowywał mnie w tamtym roku do Konkursu Eliksirów – wytłumaczyła, uśmiechając się. – Zostałam wezwana do jego gabinetu, no to poszłam. Dał mi jakieś materiały, lektury, parę notatek jakichś-tam osób, a potem poszedł do swoich komnat, bo czegoś zapomniał. Gdy go nie było, zakosiłam mu książkę z biurka. Z ciekawości, zresztą miała ładną okładkę. Tam była właśnie ta trucizna. – Zachichotała. – Kiedy wywalili mnie z sali na Konkursie, Snape najpierw wściekał się za samo prawie-zdyskwalifikowanie, a potem jeszcze bardziej się wściekał, bo powiedziałam mu o tamtej książce. Zarobiłam dwumiesięczny szlaban, a Roger do tej pory się ze mnie śmieje.

Zachichotałam głośno.

– Mnie Snape dzisiaj zatrzymał po lekcji – powiedziałam.

Ivy przesunęła pion, a później uniosła brwi.

– O.

– No widzisz. W sumie myślałam, że będę musiała sama się przygotowywać, a tu proszę. Dał mi dwie książki, jedna o zaklęciach obronnych, druga o technikach ataku, unikach, ogólnie o tym, jak zachowywać się przy przeciwniku. Później mam się do niego zgłosić po resztę. Zapowiedział też, że za jakiś czas mnie sprawdzi, cokolwiek to miało znaczyć.

Tym razem ja pochyliłam się nad szachownicą.

– Może sprawdzi twoją wiedzę z książek? – podsunęła blondynka.

Wzruszyłam ramionami.

– Może – mruknęłam.

Czas powoli mijał. Ivy dobrze grała, choć jej początkowe ruchy i samo zachowanie niespecjalnie na to wskazywały. W niektórych momentach sądziłam, że przewidziałam ruch dziewczyny, a później okazywało się inaczej, bo zrobiła coś zwariowanego, choć później w skutkach słusznego.

– Chciałabyś być kiedyś figurą w szachach? – spytała nagle blondynka po kilku zbitych przez nią figurach i moich dwóch szachach.

Uśmiechnęłam się lekko.

– Nie – odparłam bez wahania, nie patrząc na nią. – Szach.

Wydała nieokreślony dźwięk, coś pomiędzy zdziwieniem a irytacją.

Uratowała jakoś króla, zaś ja uśmiechnęłam się w duchu. To akurat przewidziałam.

Poruszyłam gońcem, a Ivy przesunęłam hetmana o dwa pola do przodu, zasadzając się na mojego skoczka. Zbliżyłam do niego wieżę.

– Szach.

Ivy zmarszczyła brwi, dostrzegając, że jednocześnie prócz ostrzeżenia utraty hetmana, pojawiła się groźba wisząca nad królem.

Westchnęła raz, drugi, a później spojrzała na mnie uważnie. Nie odwróciłam wzroku.

– Nawet królową?

Przesunęła swojego skoczka.

– Hetmanem, jeśli już – sprostowałam. – Nie, nie chciałabym nim być. – Wypuściłam głośno powietrze z ust i przesunęłam gońca. – Szach mat.

Uśmiechnęłam się lekko do zdumionej Ivy.

– Nadal byłabym jedynie figurą w cudzych rękach.

***

Zastanawiał się, jak wiele razy między ludźmi może dochodzić do sprzeczek.

Oni kłócili się codziennie. Po transmutacji…

– Placyda wcale…

– Nie.

– Co: nie?

– Nie masz racji. Nigdy jej nie masz. Pogódź się z tym.

– Nott, ty…

– Uważaj, Granger. Jestem twoim nauczycielem, zapomniałaś?

– Też mi coś. Nauczyciel od siedmiu boleści się znalazł.

– To nie ja maltretuję biedne zwierzęta zaklęciem-niewypałem. O, kędziorek.

…między lekcjami…

– Uważaj jak chodzisz.

– To ty zadzierasz nosa tak wysoko, że nie widzisz, kto idzie.

– Granger…

– Hipokryta.

– Granger!

…w Wielkiej Sali.

– …a w Historii Hogwartu nie ma nic więcej na ten temat, więc… Nott, ty nie jadasz kolacji.

– Cicho.

– Dobra, dobra. W każdym razie, skoro tam nic nie ma…

– Granger, mówiąc „cicho”, miałem na myśli to, żebyś przestała całkiem mówić.

– Ale przecież… Agmhf!

– Wreszcie.

– Czy ty mnie właśnie zatkałeś kanapką?! Mmm, dobra.

– Znowu będziesz się objadać?

– Wypraszam sobie! Ty możesz nie jadać kolacji, ja jestem w tej chwili głodna. A ty… ty za to jesteś bezczelny, wiesz?

– Wiem.

– …

– Granger, nie patrz tak na mnie.

– To naprawdę było niemiłe.

– Gdzie ty idziesz? Miałaś coś zjeść.

– Straciłam apetyt. Żegnam.

– Ej, Granger!

– Odczep się, ty cholerny palancie!

A on przypatrywał się im, zastanawiając się, jak wcześniej mógł być taki głupi.

***

Gdyby tamtego sobotniego wieczoru ktoś wszedł do klasy transmutacji, na pewno by się zdziwił.

Zaklęcia latały po całej sali, a my wraz z Teodorem staraliśmy się przekrzyczeć siebie nawzajem.

– Ty bezczelny, wredny, nadęty, cholerny… cholerny… ŚLIZGONIE!

– Masz nie po kolei w głowie! Jakbyś… To bolało!

– Bo miało!

– Ty naprawdę jesteś kretynką!

– NOTT!

– Granger, cholera jasna, zostaw tę… AŁA!

Chyba po raz pierwszy aż tak straciłam nad sobą panowanie, by wdać się z Teodorem w walkę na zaklęcia. Gdyby to była zwykła słowna potyczka, może nawet bym się nie dziwiła. Jednak od naszej sprzeczki podczas poniedziałkowych korepetycji, atmosfera była bardzo napięta. Codziennie przytyki, codziennie złośliwości, codziennie krzyki.

Męczące.

Miałam tego powoli dosyć. Wiedziałam, że jestem na skraju-skraju, jeszcze bliżej rzucenia klątwy na Teodora. Wcześniejsza poprawa poszła w diabły – wszystko wróciło do normy, ujęłabym to w ten sposób. Do stanu wyjściowego, podobnie zachowywaliśmy się na początku naszej znajomości.

No, może nie aż tak gwałtownie. Też ciągłe przytyki, praktycznie zero normalnych rozmów, oschłość. Między nami było więcej wrogości, a słowa Ślizgona raniły jakby bardziej niż zazwyczaj.

Bolało również to, że być może utraciłam tego Teodora, którego w jakimś stopniu polubiłam. Że przepadło porozumienie, jakie udało nam się osiągnąć. Że nagle wszystko spadło niczym lawina, przygniatając mnie oraz odbierając zdolność myślenia o czymkolwiek i kimkolwiek innym od właśnie Notta.

A przecież jeszcze niedawno zaczęłam patrzeć na niego inaczej. Nie jak na resztę Ślizgonów. Jednak przez te kilka dni nabrałam co do tego wątpliwości. Może nie powinnam tak szybko zmieniać o nim zdania? Może powinnam jeszcze wstrzymać się z osądem?

Och, znowu się gubiłam. Lecz… lecz jednocześnie chciałam wszystko naprawić. Mimo tych raniących słów, które padły w moją stronę z jego ust, naprawdę chciałam. Tylko nie wiedziałam w jaki sposób.

Rzucałam zaklęcie po zaklęciu, łapiąc oddech jedynie na krzyk. Dawno nie byłam tak wściekła, a nasza kłótnia tak zacięta. Czasami robiłam unik, kucając, uchylając się czy nawet chowając za jedną z szaf. Teodor nie miał lżej – musiał ciągle omijać klątwy, jednak nie tylko moje, ale też własne, które odbijały się od ścian lub mebli.

– Musisz taki być?! – wrzasnęłam w końcu. – Oschły, złośliwy i…

Huk, a potem jedynie ból.

Nasze dwa zaklęcia zderzyły się się. Sekundę później moje ciało, zwłaszcza głowę, przeszyła błyskawica bólu. Z mocą uderzyłam w ścianę, jednocześnie jakby z oddali usłyszałam kolejny huk.

Leżałam na lodowatej posadzce, przeszły mnie dreszcze. Zapadła cisza – nie słyszałam już krzyków Teodora czy świstów zaklęć przemykających niedaleko, jedynie szum w uszach i bicie własnego serca. Z trudem otworzyłam oczy. Obraz był zamazany, ledwo rozpoznawałam kształty.

Ach, i ten pulsujący ból głowy…

Skrzywiłam się lekko, kiedy wszystko zawirowało. Chciałam poruszyć chociażby palcami, jednak nie miałam siły… A przecież ta posadzka w sumie była taka wygodna, tak rozkosznie chłodząca rozgrzane ciało… Jeśli bym się zdrzemnęła, nikt by nie zauważył…

Zamknęłam oczy, pozwalając, by do mojego umysłu wkradła się senność.

***

Nie wiedziałam, czy obudziłam się po chwili, paru minutach czy może nawet kilku godzinach. Gdy rozwarłam ponownie powieki, wszystko było takie jak przedtem, a ja nadal leżałam na posadzce. Powoli, bardzo, bardzo powoli podniosłam się do pozycji siedzącej, czując tępy, pulsujący ból. Syknęłam, szukając dłonią we włosach rany. W pewnym momencie na palcach poczułam jakąś gorącą ciecz. Gdy na nie spojrzałam, odkryłam, że to krew.

Pięknie.

Z trudem oparłam się plecami o ścianę, oddychając głęboko. Nie miałam przy sobie różdżki, musiała wypaść mi z dłoni.

Nieważne – pomyślałam. Tylko niech przestanie boleć mnie głowa.

Po kilku chwilach z drugiego końca sali usłyszałam syk, później przekleństwo, a jeszcze później odgłosy otrzepywania ubrań i kroków na posadzce.

Oho, żyje.

Zamknęłam oczy, wiedząc, co się za chwilę stanie.

– Granger, idiotko – warknął Teodor. – Zamieniłaś się z Goyle’em na mózgi? Jak w ogóle mogłaś… – Urwał niespodziewanie, by po sekundzie stwierdzić dziwnym głosem: – Ty krwawisz.

Otworzyłam oczy i omiotłam spojrzeniem Teodora. Miał rozciętą wargę oraz mocno czerwony ślad na policzku, jakby od uderzenia, ale poza tym wyglądał na nietkniętego.

Czy dostrzegłam także lekki strach na jego twarzy?

– Ty też – mruknęłam. Beznamiętnie wbiłam wzrok w jakiś odległy punkt przed sobą. – Możemy skończyć na dzisiaj? Trochę… źle się czuję.

Nie odezwał się, usłyszałam jedynie jego kroki. Mało mnie to obchodziło. Chciałam tylko, by wyszedł, nie zniosłabym kolejnych kłótni, moja głowa za bardzo bolała.

Kątem oka dostrzegłam niedaleko ruch. Odwróciłam głowę w tamtym kierunku, akurat w chwili, kiedy Teodor podawał mi moją różdżkę. Chwyciłam ją, po czym położyłam przy sobie na posadzce.

– Dziękuję.

Ślizgon powoli osunął się po ścianie, by siąść obok mnie. Nie patrzyłam na niego, może dlatego, że wciąż byłam trochę otumaniona, choć ból głowy się zmniejszał. Nie odezwałam się także. Nie, nie z powodu braku sił. Raczej bałam się. Bałam się tego, że zrobię lub powiem coś, czego będę żałować. W tamtej chwili znowu nie ufałam sobie. W obecności Teodora niczego nie byłam pewna. Ani tego, że zdołam nad sobą zapanować, ani tego, jak zachowa się on sam.

Nieufność. Doprawdy irytujące.

Nie chciałam także więcej sprzeczek, zwłaszcza po finale ostatniej. W pewnym stopniu obawiałam się tego, że znowu między nami wywiąże się kłótnia. Naprawdę miałam ich dość.

Zwłaszcza z nim.

Siedzieliśmy w milczeniu. Im bardziej ból głowy się zmniejszał, tym większą jasność umysłu odzyskiwałam. Po czasie już nie obojętnie wpatrywałam się w punkt przede mną – po prostu nie chciałam spojrzeć na Teodora.

W pewnym momencie ciszę przerwał jego cichy głos.

– Przepraszam.

Nadal na niego nie patrząc, wzruszyłam ramionami.

– Nie masz za co – odparłam obojętnie. – Ty też jesteś poturbowany. Wina leży również po mojej stronie.

Syknęłam cicho, gdy rana mocniej zapiekła.

Kątem oka dostrzegłam, że pokręcił głową.

– Nie chodzi o to. Przepraszam za ostatni czas, którego raczej nie można zaliczyć do miło spędzonego.

Wtedy już musiałam odwrócić na niego wzrok, od razu napotykając jego tęczówki.

Nie bardzo wierzyłam własnym uszom. Nie żebym nie podejrzewała Teodora o zdolność przepraszania, jednak nie spodziewałam się usłyszeć od niego takich słów w tamtym momencie.

A jednak, mimo ogromnego pragnienia, by atmosfera między nami była jak przedtem, zmrużyłam oczy.

– To wszystko bolało – oświadczyłam z pretensją w głosie. – I ciągłe przytyki, i drwiny, i ta pseudo-władczość, którą chciałeś pokazać, chociaż ci nie wychodziło, nawet jakieś dziecinne prowokowania do kłótni. Co chciałeś osiągnąć?

– Zasłużyłaś – stwierdził krótko chłodnym tonem. – Byłaś przemądrzała, zadzierałaś nosa, starałaś się okazywać nie wiadomo jak wielką pewność siebie, choć raczej marnie to wyglądało. Wiesz, jaka jesteś często denerwująca? Każdego może szlag trafić przy takiej irytującej, podskakującej szczotce, która uważa się za najmądrzejszą na świecie.

Założyłam ręce na piersiach, wpatrując się w Teodora z wściekłością.

– I co, i może jeszcze powiesz, że w poniedziałek na korepetycjach czara goryczy się przelała? – warknęłam.

– Żebyś wiedziała, Granger – wysyczał. – Ta twoja wyniosłość, pewność siebie, a potem mina, jakbyś wyzywała mnie na jakiś pojedynek. I tak dzień w dzień.

– A ty to co? – odparowałam. – W ogóle nie byłeś denerwujący, złośliwy, w ogóle mnie nie obrażałeś, w ogóle sobie nie drwiłeś, w ogóle nie szukałeś pretekstu do kłótni. Masz parszywy charakter. Pogódź się z tym – dodałam, powtarzając jego własne słowa.

Prychnął, jednocześnie odwracając wzrok. Zrobiłam to samo, choć w duchu poczułam się beznadziejnie – być może utraciłam właśnie szansę na poprawę stosunków z Teodorem. Znowu na niego spojrzałam, lecz tym razem z żalem, wyrzutem.

– Dlaczego taki jesteś? – spytałam po raz któryś. Wtedy Nott popatrzył na mnie ze złością, która chyba odrobinę zmalała, kiedy zobaczył wyraz mojej twarzy. – Przyznaję, też nie byłam idealna przez ten tydzień, ale dobrze wiesz, że to TY prowokowałeś kłótnie i to TY zawsze zaczynałeś. Owszem, mogłam nie zadzierać nosa tak jak mówiłeś, jednak… – Urwałam na moment. Dopiero później odważyłam się wyznać to, co leżało mi na sercu. – Mam dość ciągłych kłótni i wzajemnego wściekania się na siebie. Niech wszystko będzie takie jak wcześniej, bez aż takich sporów. Proszę.

Coś w jego twarzy wskazywało na to, że zrozumiał, o co chodziło mi ze słowami „aż takich sporów”.

Przyzwyczaiłam się już do takich rozmów z Teodorem. Takich, które w jakimś stopniu opierały się na sprzeczkach, jednak to właśnie przez te kłótnie były tak niezwykłe. Mówiąc „aż takich sporów”, miałam na myśli raniące i te naprawdę poważne konflikty.

A on zrozumiał. Wiedziałam to, choć nie potrafiłam powiedzieć skąd.

– Przepraszam za moje zachowanie – dodałam szybko, bojąc się, że Teodor może odrzucić moją prośbę. – Wiem, że też niekiedy przesadzałam i…

– Dobra, dobra, Granger – mruknął, przerywając mi. – Cicho, pojąłem i przyjmuję przeprosiny. Jednocześnie rozumiem, że ty przyjęłaś moje. – Spojrzał na mnie uważniej, a gdy nie odpowiedziałam, dodał: – A teraz chociaż na chwilę zamilcz, uderzyłem w biurko i teraz świat wiruje.

Jakby w odpowiedzi, rana na mojej głowie znowu mocniej zapiekła. Syknęłam cicho, po czym pochwyciłam różdżkę i kierując ją na swoją głowę, powiedziałam cicho:

– Episkey.

Poczułam mrowienie – wiedziałam, że rozcięcie zasklepiło się. Chwilę później to samo zaklęcie rzuciłam na obrażenia Teodora, a jego twarz znowu była nietknięta. Wymamrotał podziękowania i oparł głowę o ścianę, przymykając oczy. Ja za to wbiłam wzrok w posadzkę, uśmiechając się pod nosem.

Czułam ogromną radość z takiego obrotu spraw. Ulgę. Z Nottem wszystko miało wrócić do normy, zaś mój inny sposób patrzenia na niego znowu stał się taki jak przedtem. Samo to, że chłopak pierwszy przeprosił, potwierdzało różnicę między nim a innymi Ślizgonami.

Cieszyłam się tak bardzo jak od dawna tego nie robiłam.

Siedzieliśmy pod ścianą w ciszy przez długie minuty. Żadne z nas nie odezwało się ani nawet nie wstało z miejsca. Moje myśli przeskakiwały z tematu na temat niekoniecznie związany z Teodorem.

I wtedy coś wpadło mi do głowy.

Nie patrząc na czarnowłosego, bawiąc się rąbkiem swojej szkolnej spódnicy, spytałam:

– Czym jest dla ciebie szczęście?

Szybko odwrócił głowę w moim kierunku.

– Co?

Zaśmiałam się delikatnie. Znowu zbiłam go z tropu. Popatrzyłam na niego z ciekawością.

– Pamiętasz Katharsis? Autor postawił parę pytań, „Czym jest dla ciebie szczęście?” i „Czy osiągnąłeś kiedyś jego pełnię?”. Myślałeś nad odpowiedziami?

Zgubiłam spojrzenie Teodora, gdy utkwił je w posadzce. Nie odzywał się długo, jednak ja cierpliwie czekałam, aż to zrobi. Wiedziałam, że w końcu ta chwila nastąpi. Gdyby nie chciał odpowiedzieć, powiedziałby.

Cierpliwość. Ważna cecha.

– Szczęście – powiedział w końcu – to pewność, że najbliżsi są bezpieczni. Spokój ducha, własnego sumienia, bo zrobiło się wszystko, by owe bezpieczeństwo zapewnić. – Zamilkł na chwilę, a po zastanowieniu dodał: – I możliwość bezgranicznego zaufania komuś oraz pewność, że ten ktoś nie wykorzysta tego w złym celu. To są główne czynniki, które według mnie prowadzą do szczęścia.

Gdy Teodor mówił, nie patrzył na mnie, lecz ja spoglądałam na niego. Wyglądał na całkowicie pewnego swych słów, jednocześnie szczerego – nie sądziłam, by kłamał. Bo i po co? Bał się, że komuś powiem? Nie, raczej nie.

Odetchnęłam głęboko.

– Obecność tych, których się kocha, przyjaciół, rodziny – wymamrotałam. – Po prostu żeby ktoś był. Nie trzeba mieć bogactwa, by osiągnąć szczęście. Nie trzeba mieć nie wiadomo jak wielkiej kariery. Nie trzeba nie mieć problemów, bo przecież to one sprawiają, że posiada się jakieś cele, ambicje. One nadają życiu smaku. – Uśmiechnęłam się lekko. – Szczęście to świadomość bycia kochanym, potrzebowanym, chcianym i jednocześnie na odwrót.

Przez chwilę oboje milczeliśmy. Myślałam nad tym, co powiedział Teodor.

Ważna była dla niego rodzina oraz zaufanie. W jakimś stopniu zaskoczył mnie – nigdy nie myślałam o nim w ten sposób. Że mogą liczyć się dla niego najbliżsi, rodzice, dziadkowie, przyjaciele. A może miał jakieś rodzeństwo? Nigdy go o to nie pytałam, jednak postanowiłam nie robić tego w tamtym momencie, lecz dopiero za jakiś czas, kiedy nadarzy się ponowna okazja.

– Pełnia szczęścia? – tym razem to on spytał.

Parsknęłam śmiechem.

– Nie wiem, czy to się liczy – odparłam, chichocząc – ale na swoje ósme urodziny dostałam rower, o którym marzyłam od dawna. Rower to taki mugolski środek komunikacji, dwa koła, kierownica, siodełko, jazda czasem bywa męcząca – wtrąciłam szybko. Mogłabym przysiąc, że Teodor się uśmiechnął. – Na przyjęciu za to była cała moja rodzina – dziadkowie, ciocie, wujkowie, kuzyni, w dodatku mama pozwoliła mi zaprosić dwie najlepsze przyjaciółki. Och, nie dość, że wspaniały prezent, to jeszcze tyle osób w domu! – Uśmiechnęłam się szeroko na tamto wspomnienie. – Zawsze byłam bardzo wrażliwa, pamiętam, jak rozpłakałam się, wszyscy się rozczulili, zaczęli mnie pocieszać, dlatego płakałam jeszcze bardziej. Wtedy osiągnęłam pełnię szczęścia. Jako mała dziewczynka, ale jednak. Później owszem, jakoś mi się układało, były momenty wzlotów i upadków. Znalezienie przyjaciół, dobre oceny, zdane egzaminy, obecność najbliższych, ale… – Westchnęłam. – Ciągle czegoś brakuje. Nie odczuwam tego mocno, przecież każdego z nas co jakiś czas dopada chwilowe szczęście, jednak jak teraz tak o tym myślę… Nie ma jakiegoś ważnego elementu całości. Może chodzi o wojnę w czarodziejskim świecie? Nie wiem, ale czegoś brakuje. – Spojrzałam na Teodora. Ten, jakby uparcie, wpatrywał się w posadzkę. Zaciskał mocno szczęki, co zaniepokoiło mnie. Niepewnie spytałam: – A ty? Osiągnąłeś kiedyś pełnię szczęścia?

Wypuścił głośno powietrze z płuc i w jednej chwili odszukał moje oczy.

– Nigdy.

Te słowa uderzyły we mnie z całą mocą, choć przecież było sporo wytłumaczeń. Mógł sobie żadnej takiej chwili nie przypominać, mógł nie chcieć odpowiedzieć, więc dlatego to powiedział albo mógł zwyczajnie skłamać.

A jeśli faktycznie…?

Ciężko było mi patrzeć w jego oczy, choć zazwyczaj tak bardzo uwielbiałam to robić.

Jeśli faktycznie nigdy nie osiągnął pełni szczęścia, to znaczy, że nigdy jego najbliżsi nie byli bezpieczny, a on sam nikomu nie zaufał.

Nie bardzo wiedziałam, co mu odpowiedzieć. Tak, żeby nie zrozumiał nic opacznie albo… Po prostu żeby go nie urazić, o.

– Cóż – odpowiedziałam po chwili – jeśli ktoś pełnię szczęścia osiągnął, dostając zwykły, mugolski rower, to pomyśl, jak będziesz się czuł, gdy TY to szczęście osiągniesz. Dodam, że rower ten był różowy, tego samego dnia spadłam z niego, łamiąc sobie rękę, a teraz na samą myśl chce mi się śmiać. O, widzisz.

I zaczęłam jak szalona chichotać pod nosem.

Teodor za to wpatrywał się we mnie szczerze zdziwiony.

– Musiałaś się mocno uderzyć.

Chwilę później oboje śmialiśmy się, kiedy opowiadałam mu o swoich wypadkach z dzieciństwa, a on bardzo dobitnie wygłosił przemowę na temat tego, jak głupie są małe dzieci, nie zapominając dodać, że on nigdy nie zachowywał się tak bezmyślnie.

Z pewnością.

W sali spędziliśmy zaskakująco dużo czasu, nie ćwicząc ani jednego zaklęcia. Wyszliśmy niedługo przed ciszą nocną, oboje lekko się zataczając, bo wszystko wokół nadal wirowało. Mało się tym przejęliśmy, zwłaszcza że znowu rozpoczęliśmy dyskusję na temat animagii.

Wszystko było jak wcześniej, a przynajmniej taką miałam nadzieję. Mówiłam coś, Teodor z tego drwił, ja mu się odgryzałam, on ripostował, po czym wracał do tematu tylko po to, bym go wykpiła. Układ idealny.

Tamtej nocy Teodor znowu mi się przyśnił. Opierał się o ławkę w sali transmutacji i bawił się różdżkę. Miał pochyloną głowę, na jego ustach widziałam zarys uśmiechu. Zawołałam go, jednak nie imieniem, tylko słowem „katharsis”. Nie spojrzał na mnie. Zaczęłam biec w jego stronę i wtedy spostrzegłam, że moje nogi wcale nie dotykają podłogi – jechałam na rowerze. Na tym samym, który dostałam w ósme urodziny. Teodor wcale się nie przybliżał. Pedałowałam coraz szybciej, oddychałam z trudem, zawołałam go znowu, już po imieniu. Wtedy odepchnął się od ławki, lecz nadal pochylał głowę i bawił się różdżką. Choć wydawało się to niemożliwe, przyspieszyłam, z radością odkrywając, że odległość między mną a chłopakiem zmniejsza się.

Będąc parę metrów od niego, zsiadłam w roweru. Zrobiłam kilka kroków i wtedy wpadłam na niewidzialną ścianę. Niespodziewanie zaczęłam płakać, nie mogąc się przez nią przebić, nie mogąc znaleźć żadnej luki, nic. Krzyknęłam imię Teodora.

Spojrzał na mnie, a tym spojrzeniem prawie zostałam pozbawiona oddechu.

Nie, nie było inne od tych wszystkich, które posyłał w moją stronę.

Po prostu jego tęczówki jaśniały, stały się piękniejsze niż w rzeczywistości, hipnotyzowały.

Łzy przestały toczyć się po moich policzkach. Teodor uśmiechnął się lekko. Bezwiednie oddałam gest.

Gdy się obudziłam, nie pamiętałam, co mi się śniło. Pamiętałam jedynie uśmiech, uśmiech i oczy Teodora, które – z czego nawet nie zdawałam sobie sprawy – były moim największym przekleństwem, moją zgubą.

Bo każde ich kolejne spojrzenie coraz wyraźniej wyznaczało mi drogę do śmierci.

_______________

Kolejny dłuuugi rozdział. Mam nadzieję, że choć w niewielkim stopniu naruszyłam nim Wasze wyobrażenia o Panie Idealnym Teodorze Nocie. On ma wady i też potrafi ranić. Koniec.

Ekhem, ekhem. Proszę o ciszę. No. Mam coś bardzo ważnego do przekazania. Nie śmiać mi się tam z tyłu! Otóż od dłuższego czas jestem dość zabiegana przy przeprowadzce – a to pakowanie, a to wyjazd do Obi, bo coś-tam, a to latanie za milionem spraw, które trzeba pilnie załatwić. Jedną z nich jest przeniesienie do nowego mieszkania telefonu i Internetu. Nie wiem, kiedy zostanę uroczo odcięta. Na razie powoli biorę się za rozdział czternasty, jednak czy zdążę go opublikować przed przeniesieniem? Mam nadzieję. W każdym razie ładnie proszę o wybaczenie ewentualnego dłuższego zastoju, ciszy na Wyjątku i tak dalej. Siła wyższa, rozumiecie.

Aha, wiecie, że Empatia tymże rozdziałem przekroczyła magiczną liczbę części jej najdłuższego opowiadania, które padło po dwunastym odcinku? Nie chciałam o tym wspominać ostatnio, żeby niczego nie wykrakać, ale teraz chyba mogę się pochwalić. Huhuhuś.

Ściskam i niech Teoś będzie z Wami.

Empatia