Rozdział 15. Kochana Ginny cz.2

Dla Ewy,

choć pewnie tego nie przeczyta.

Czas leciał zdecydowanie za szybko. Parę dni nagle zlało się w parę chwil. W jednej Babbling oznajmiała mi, że przygotowania do Czarodziejskiego Konkursu Starożytnych Runów zostało zakończone, w następnej w pokoju wspólnym zjawiła się zdecydowanie melancholijna i zamyślona Ginny, w kolejnej Roger brał mnie na barana, by później przytulać mocno, bo przecież tak zmarzłam, w innej Teodor zdecydowanie nieodgadnionym spojrzeniem podsumował moje drugie udane na korepetycjach zaklęcie.

To wszystko wydawało mi się bardzo odległe, jakbym jedynie stała obok, patrząc nieco zdezorientowanie na każde wydarzenie.

Pamiętałam rozmowę z profesor Babbling. Lekki uśmiech na kilka chwil zajął miejsce zazwyczaj surowego wyrazu twarzy, wtedy oznajmiała mi, że jestem gotowa do Konkursu i teraz pozostało jedynie pilnować, by w moim życiu nie wydarzyło się nic, co mogłoby wytrącić mnie z równowagi, dając ujście całkowitej koncentracji.

Nie bałam się o to. Zawsze miałam kontrolę.

Ciągle odczuwałam poszerzającą się przepaść między mną a Ginny. Głęboką, przerażająco ciemną, ziejącą grozą. Tak jakby wokół rudej pojawiała się skorupa, gruba, nie do przebicia. Tęskniłam za rozmowami z Weasleyówną, tymi prawdziwymi, nie tylko na tematy takie jak szkoła, pogoda czy święta. W na pierwszy rzut oka zwykłych, beztroskich pogawędkach brakowało tego, co zdążyłam już pokochać. Nie potrafiłam nazwać tego czegoś, jednak brak był… przytłaczający.

Z poczuciem beznadziei zdawałam sobie sprawę, że mimo prób nie potrafię dostać się do Ginny.

Roger. Roger, Roger, Roger.

Czasami nie mogłam na niego patrzeć, choć on usilnie starał się odnaleźć moje oczy, tak jakby nie potrafił obejść się bez ich widoku dłużej niż przez pięć minut. Gdy kierował na mnie swój wzrok, dostrzegałam na jego twarzy coś zdecydowanie innego, dziwnego.

Coś, czego z całą pewnością nie chciałam widzieć.

Nie mogłam patrzeć na chłopaka nie dlatego, że nagle przestałam pałać do niego sympatią, tylko przez niechęć, którą chwilami czułam do samej siebie.

Kiedy ramiona Rogera ciasno mnie obejmowały, nie potrafiłam odepchnąć go i powiedzieć: „Przestań”. Kiedy usta szatyna muskały delikatnie moje czoło, nie potrafiłam odsunąć się i powiedzieć: „Nie rób tego więcej”. Kiedy słyszałam od Krukona komplement, nie potrafiłam opanować uśmiechu wkradającego mi się na usta i powiedzieć: „Nie mów tak, nie powinieneś”.

Wmawiałam sobie, że to zaboli Rogera jeszcze bardziej, niż zwykłe „Nie rób sobie nadziei”.

Strasznie go krzywdziłam.

A każdej nocy przed snem modliłam się w duchu, by tylko mi się wydawało, by ten brązowowłosy Krukon o cudnym uśmiechu wcale nie traktował mnie inaczej niż Ivy, bym nadal była dla niego jedynie przyjaciółką, by następnego dnia to wszystko się skończyło oraz bym nie musiała walczyć z samą sobą: zastopować wszystko, raniąc chłopaka okrutnie, czy czekać na rozwój wypadków, bo a nuż mu się odwidzi?

Jakaś część mojego umysłu, której w ogóle nie chciałam słuchać, wciąż i wciąż powtarzała, że jestem potwornie naiwna.

Teodor wyglądał lepiej niż wcześniej, ale nadal nie tak jak powinien. Bladość jego skóry w jakimś stopniu została zastąpiona naturalnym kolorytem, lecz kręgi spod oczu nie zniknęły, moc w głosie nie powróciła, a plecy wciąż pozostawały zgarbione, zaś cała postura – mniej dumna, mniej wyniosła. Sam chłopak, wstając lub siadając, krzywił się nieznacznie. Kiedy pewnego razu na zaklęciach upuściłam pióro, a on chciał je podnieść, nagle syknął, prostując się i masując dół pleców. O nic nie pytałam. Podniosłam pióro. Do końca lekcji nie odezwaliśmy się do siebie.

To wyglądało tak, jakby wszystko bolało Teodora, każdy skrawek ciała. Wprawdzie później nagle wszystko ustąpiło, jednak wspomnienia z poprzedniego czasu pozostały w mojej pamięci.

Po pewnej transmutacji, kiedy Nott ulotnił się bardzo szybko, spiesząc się na zielarstwo, postanowiłam w końcu zapytać o wszystko McGonagall. Nie było mi łatwo – wciąż bałam się jej reakcji. Jednak nie mogłam już znieść tej otoczki tajemnicy wokół czarnowłosego.

Wszyscy wyszli z sali, zostałam jedynie ja i opiekunka Gryffindoru. Skrobiąc coś na pergaminie, siedziała przy biurku, do którego od razu podeszłam. Kobieta uniosła głowę i spojrzała na mnie pytająco.

– Tak?

Zacisnęłam palce na pasku torby.

– Chodzi o Teodora – wypaliłam.

Spotkałam się z wyjątkowo – jak na McGonagall – zdziwionym wyrazem twarzy.

– Proszę rozwinąć – odrzekła, odkładając pióro.

Odetchnęłam głęboko, czując nieznośne fale ciepła przepływające mi po plecach.

– Musiała pani zauważyć, że dzieje się z nim coś niedobrego – powiedziałam. – Wygląda okropnie, wprawdzie trochę lepiej niż wcześniej, ale nadal… źle, przycichł, jest… jakiś inny. Nic nie rozumiem, a… – Zawahałam się. – No cóż, zaczynam trochę się martwić – dodałam szybko nieco pewniejszym głosem.

Czarownica splotła dłonie i ułożyła je na blacie biurka.

– Teodor nie powiedział ci? – spytała z lekkim zdziwieniem w głosie.

Zmarszczyłam brwi.

– O czym? Właśnie chodzi o to, że nie chce mi nic powiedzieć, dlatego zwracam się z tym do pani, może pani coś wie.

Och, McGonagall na pewno wiedziała. Jednak ja nie miałam zamiaru mówić o tamtym piątkowym wieczorze.

Nie odpowiedziała od razu.

– Przykro mi, Hermiono – rzekła w końcu – ale jeśli Teodor nie chce, byś wiedziała, to i ja nie mogę niczego ci wytłumaczyć. Widzę, że naprawdę się martwisz, jednak… Spytaj go jeszcze raz, tylko delikatnie. To dość osobista sprawa. Niemniej, dziwne, że ci nie powiedział. Byłam wręcz pewna tego, kto będzie pierwszą – zaraz po nauczycielach – osobą, która się wszystkiego dowie.

Zarumieniłam się nieznośnie.

– Dlaczego? – spytałam cicho.

Merlinie, McGonagall się uśmiechnęła!

Wprawdzie lekko, leciutko, prawie niezauważalnie, jednak chyba nie powinnam była liczyć na coś więcej.

Boże, ona potrafi się uśmiechać!

Ujęła pióro w dłoń, pochylając się nad pergaminem.

– Idź już, Hermiono, spóźnisz się na następną lekcję – powiedziała krótko.

Kiwnęłam niepewnie głową i ruszyłam w stronę drzwi.

– Do widzenia.

Nie odpowiedziała.

A ja nie odważyłam się spytać raz jeszcze o wszystko Teodora. Powtórka z rozrywki? Dziękuję, postoję.

Mimo że na korepetycjach naprawdę miałam ochotę znowu spróbować wyciągnąć coś z chłopaka, nieco inna kwestia zajęła moje myśli. Mianowicie kolejne udane zaklęcie. Bez żadnego ewentualnego czynnika z zewnątrz – weszłam do sali, wyciągnęłam różdżkę, Teodor podał czar, który miałam ćwiczyć, wykonałam polecenie i już. To wszystko. Przyczyna tak niespodziewanego powodzenia? Wciąż nieznana.

Kolejne zdezorientowanie.

Nim się spostrzegłam, do wyjazdu na Konkurs zostały dwa dni. Wtedy już Krukoni pozwolili mi panikować, choć oni sami wciąż nie bardzo się tym przejmowali. Nie rozumiałam tego. Przecież Międzyszkolny Konkurs Magiczny był wielkim wydarzeniem, był czymś wspaniałym, czymś ekscytującym, czymś zdecydowanie, absolutnie niezwykłym!

A oni podchodzili do niego tak… normalnie.

O ile ja przejmowałam się wyjazdem, o tyle Harry i Ron przejmowali się nadchodzącym meczem. Rudzielec wariował przed nim jeszcze bardziej niż ja przed Konkursem. Cierpliwie uspokajałam go, choć nie bardzo mi wychodziło, ponieważ chłopak jęczał i jęczał. W przerwach między jednym marudzeniem a drugim starał się podnieść na duchu mnie.

Efekty? Marne.

Już przedostatni – chwała Bogu – szlaban ze Snape’em trwał jedynie do dwudziestej drugiej trzydzieści, za co dziękowałam w duchu wszelkim bóstwom. Ponoć opiekun Ślizgonów wraz z McGonagall mieli udać się do Dumbledore’a po wszelkie instrukcje związane z Konkursem, więc tamtego dnia zostało mi odpuszczone. Na ostatni przemiły wieczór Snape zapowiedział szorowanie kociołków.

Cudownie.

Tak czy siak, zdecydowanie zmęczona po opróżnianiu słoików z zepsutych składników eliksirów (ciągle odnosiłam okropne wrażenie, że coś po mnie łazi…) wlekłam się powoli w stronę głównych schodów, starając się nie zgubić w labiryncie korytarzy. Było mi zimno, czułam głód, w dodatku nadal nawet w najmniejszym stopniu nie spakowałam się na wyjazd.

Och, Hermiono. Staczasz się.

Potarłam ramiona dłońmi, krzywiąc się.

Głupi szlaban.

Głupi Snape.

Głupia ja.

Zastanowiłam się chwilę.

Nie, zostańmy przy głupim Snape’ie.

I wtedy usłyszałam cichy, zachrypnięty, jednocześnie wyjątkowo znajomy mi głos. Dochodził on zza zakrętu, z tej części lochów, która stanowiła połączenie głównych rozgałęzień podziemnych korytarzy zamku.

– No dobrze, niech już ci będzie. Ale to ty przyjmiesz pierwsze uderzenie, ja nie mam zamiaru znaleźć się od niego w odległości mniejszej niż dziesięć metrów.

Moje serce zabiło tak mocno, że aż zabolało, by później zacząć tłuc się w piersi o wiele szybciej niż zwykle. Zwolniłam i starając się nawet oddychać jak najciszej, ruszyłam do przodu. Przełknęłam z trudem ślinę, nasłuchując.

Ginny, moja kochana Ginny, co ty tu robisz…?

Usłyszałam cichy szelest ubrań i krótki odgłos jakby… pocałunku?

Miałam ochotę pokręcić z niedowierzaniem głową.

To się nie mogło dziać naprawdę. Ginny na… schadzce? W lochach? Niedaleko pokoju wspólnego Slytherinu? Może nawet… ze Ślizgonem?!

Nie, nie, nie, nie.

Znalazłam się tuż przy skręcie korytarza. Poczułam palącą ciekawość i swego rodzaju ekscytację, że w końcu wszystkiego się dowiem, że w końcu poznam tajemnicę rudej, że w końcu wszystko stanie się jasne…

– A co on może nam zrobić? Po prostu jesteśmy razem i twój brat nie ma prawa się nas czepiać.

Nogi prawie się pode mną ugięły, tak że musiałam oprzeć się o ścianę. Zacisnęłam mocno powieki.

Ginny, moja kochana Ginny…

Otworzyłam oczy. Z trudem stanęłam o własnych siłach i bardzo, bardzo ostrożnie wyjrzałam zza zakrętu. Gdy tylko dostrzegłam… ich, od razu z powrotem się ukryłam.

...kochana Ginny, dlaczego akurat z nim?

– Zresztą on cię nie obchodzi, tak? Sama mówiłaś.

…kochana Ginny, przecież wiesz, jacy są Ślizgoni.

– No dobra, ale to jednak mój brat. Rozumiesz?

…kochana Ginny, tak nie można. Przecież wiesz, ile my wszyscy się przez nich wycierpieliśmy.

– Oczywiście, że rozumiem, mała. Ale nie możemy dłużej tego ciągnąć. Powiemy mu i wszystko będzie dobrze, zaufaj mi.

Ginny, moja kochana Ginny…

– Już ci mówiłam…

…lód twardnieje.

– …że bardzo, bardzo ci ufam, Blaise.

Powoli wyszłam zza zakrętu, kompletnie nie myśląc o tym, co robię. Moje serce biło jak oszalałe, myśli kłębiły się w głowie, nakładały jedna na drugą, tworząc kompletny chaos. Musiałam jakoś zareagować, zwłaszcza że w końcu zrozumiałam, o co chodziło Ginny, gdy mówiła o kimś, kto pozwolił jej choć na chwilę zapomnieć o Harrym, gdy zastanawiała się, czy każdy Ślizgon jest zły i wreszcie zrozumiałam, co chciała mi powiedzieć tamtego dnia po kolacji, kiedy nagle pojawiła się Ivy, przerywając nam rozmowę.

Wszystko w jednej w chwili ułożyło się w spójną całość.

Ciemnoskóry Blaise Zabini obejmował Ginny w ciasnym uścisku i pochylając się lekko, całował jej usta, a ona z łatwością mu ulegała.

Poczułam nieprzyjemny ucisk w żołądku.

I co ja miałam powiedzieć? Coś wielce dramatycznego typu „Wiedziałam, że dzieje się coś niedobrego”? Albo może pełnym żalu głosem wykrzyknąć „Dlaczego?!”? Nie, takie zagranie byłoby zupełnie bezsensowne, w dodatku w jakimś stopniu żałosne.

W zamian za to, bezwiednie opierając się o ścianę obok i zakładając ręce na piersiach, rzuciłam:

– Cześć.

Momentalnie oderwali się od siebie, co stanowiło reakcję wyjątkowo przewidywalną. Ale w sumie czego innego mogłam się spodziewać? Że nadal będą trwać w objęciach, w ogóle nie przejmując się moją obecnością?

Ta, z pewnością.

Och, nie myślałam jasno.

Ginny wyglądała na zaskoczoną i wyjątkowo zmieszaną jednocześnie. Zabiniego za to jedynie zdziwiło moje nagłe pojawienie się, chyba w ogóle nie czuł zakłopotania. Wpatrywałam się w nich ze spokojem, choć wcale nie było to łatwe.

Ruda spuściła wzrok.

– Mówiłeś, że będziemy tutaj sami – mruknęła szybko w stronę Blaise’a, najwyraźniej sądząc, iż tego nie usłyszę.

– Zapomniałaś o moim szlabanie – wtrąciłam beznamiętnie. Nadal z udawaną obojętnością opierałam się o ścianę. Spojrzałam prosto w zmrużone oczy Ślizgona. – Zabini, mógłbyś nas zostawić? Muszę porozmawiać z Ginny.

– O czym? – spytał chłodno. Miał niski, przyjemny – jak na kogoś ze Slytherinu – głos.

Zaśmiałam się gorzko.

– Nie udawaj, że się nie domyślasz – prychnęłam.

– Granger, nie wtrącaj się – warknął chłopak. – To ciebie nie dotyczy.

Wyprostowałam się, opuszczając ręce.

– Więc jesteście razem, tak? – spytałam, nawet nie kryjąc złości. Spojrzałam z wyrzutem na dziewczynę. – Dlaczego mi nie powiedziałaś?

– Ustaliliśmy z Blaise’em, że na razie nikt się nie dowie – odparła cicho. W końcu patrzyła na mnie, z trudem, ale jednak nie opuszczała już wzroku. – Najpierw mieliśmy powiedzieć Ronowi, potem dopiero reszcie… ­– Nagle postąpiła krok w moją stronę. – Och, Hermiono, naprawdę chciałam ci powiedzieć, próbowałam! Ale zawsze w ostatniej chwili rezygnowałam, zawsze coś przeszkadzało… ktoś… – Zamilkła na moment. Ja nadal stałam, wpatrując się uparcie w jej oczy, wymuszając kontynuowanie, nadal czując opadanie moich myśli w morze zimnej złości, nadal czując łomotanie serca wyrywającego się z piersi… – Zresztą dobrze wiesz, jak ostatnio między nami jest – dodała jeszcze ciszej niż wcześniej.

– Granger, naprawdę nie sądzę, by…

Uniosłam dłoń, uciszając Ślizgona.

– Poczekaj, Zabini, mieliśmy już fretkę, to możemy mieć i skunksa – powiedziałam z jedynie pozornym spokojem, błądząc wzrokiem po posadzce. Starałam się zebrać myśli, w błyskawicznym tempie analizowałam tę sytuację raz za razem, szukając czegoś, co mogłam wcześniej ominąć. – Wytłumacz mi, Ginny, co według ciebie kryje się za słowami „jak ostatnio między nami jest”.

– Przecież wiesz.

– Chcę to od ciebie usłyszeć.

Nie wiedziałam, dlaczego w tamtej chwili pragnęłam właśnie tego, dlaczego w ogóle z tematu ich związku przeszłyśmy do tematu sytuacji między nami. To był tak cholernie trudny i niepewny grunt, że naprawdę bałam się po nim stąpać.

Zwłaszcza po rozważeniu jednej z myśli, która nagle wpadła mi do głowy.

Ginny spojrzała przepraszająco na Zabiniego.

– Mógłbyś nas zostawić? – spytała. – Muszę porozmawiać z Hermioną, to ważne. Proszę, Blaise.

Wychowanek Domu Węża przyjrzał się najpierw jej, później, mrużąc oczy, popatrzył na mnie, a na koniec niechętnie kiwnął głową. Przyciągnął do siebie rudą i pocałował ją w czoło.

Miałam ochotę prychnąć, jednak nie zrobiłam tego. Zabini mimo wszystko był chłopakiem mojej przyjaciółki. Udanym czy nie, był nim, a ja nie powinnam aż tak ostentacyjnie okazywać swojej niechęci.

Chłopak wyminął mnie, trącając przy okazji ramieniem, na co zareagowałam cichym chrząknięciem. Dopiero gdy kroki ucichły, odezwałam się:

– Więc?

Ginny odetchnęła, po czym splotła dłonie na karku i schyliła się.

– To wszystko jest strasznie trudne – wyznała zduszonym głosem. Wyprostowała się po chwili i popatrzyła na mnie z bólem. – Wiesz, jak wyglądały ostatnie miesiące? Polegały na ciągłym ukrywaniu tego, co powstało między mną a Blaise’em. Zaczęło się od kłótni z Ronem. Kiedy uciekłam z pokoju wspólnego, spotkałam właśnie Blaise’a. Rozmawialiśmy. Nie jakoś bardzo ckliwie, romantycznie, ale… normalnie. A później… później coś musiało sprawić, że zainteresowałam go sobą. Zaczęliśmy się spotykać, z czasem przerodziło się to w coś więcej. Widzisz, jakie teraz są efekty. To już trwa tak długo, a nadal nikt o nas nie wie… Teraz prócz ciebie. Chcemy powiedzieć Ronowi, ale boję się jego reakcji.

– I dlatego nawet nie spytałaś mnie o radę? – wtrąciłam. – Dlatego milczałaś nawet przed swoją przyjaciółką? Owszem, każdy może mieć tajemnice, ale to jest Ślizgon, Blaise Zabini w dodatku.

– Co z tego?

Miałam ochotę coś roztrzaskać. Gwałtownie wskazałam ręką korytarz, w którym dopiero co zniknął Ślizgon.

– On. Jest. Zły.

– Dlatego chcę go zmienić! – krzyknęła Ginny. Utraciła część panowania nad sobą. Jej głos boleśnie dzwonił mi w uszach. – Zresztą kiedy miałam ci powiedzieć? Wtedy, kiedy siedziałaś przed kominkiem z chłopakami i śmiałaś się w najlepsze? A może wtedy, kiedy przez całe godziny ślęczałaś nad jakimiś tłumaczeniami? O, wiem. Na pewno wtedy, kiedy Ivy z Rogerem gdzieś cię porywali, a ty wcale nie oponowałaś.

Pogubiłam się.

– Moment, Ginny – powiedziałam, marszcząc brwi. – O co ci właściwie chodzi?

– Hermiono, między nami pojawiła się cisza – odparła cicho, niepewnie, jakby nawet wstydziła się swoich słów. Postąpiła krok do przodu i uniosła lekko dłonie, zaciskając je w pięści. – Coś… coś umarło, a ja nie wiem, jak przywrócić to do życia.

Pokręciłam głową. Zaczęłam chodzić w tę i z powrotem od jednej ściany korytarza do drugiej.

Tak, ta myśl przyszła mi wcześniej do głowy.

– To ty nagle stałaś się nieobecna, zamyślona, kompletnie inna od tej kochanej, rudej istotki, którą znałam – powiedziałam ze smutkiem. Zatrzymałam się. – Och, Ginny. To przez Blaise’a, tak? To przez niego schowałaś się za jakimś murem, którego nie da się przebić?

– Nie da się? – powtórzyła zdziwiona dziewczyna niemalże szeptem. – A w ogóle próbowałaś to zrobić?

– Próbowałam do ciebie dotrzeć, ale ty…

– Nie, Hermiono, wcale nie próbowałaś – przerwała mi z mocą. Teraz to w jej oczach widziałam ból, żal, na policzkach dostrzegłam rumieńce gniewu, a w głosie słyszałam wyrzut. – W ogóle cud, że cokolwiek zauważyłaś. Przecież ty ciągle jesteś zajęta… czymś innym. Kimś innym.

Zmarszczyłam brwi, nie do końca rozumiejąc słowa dziewczyny.

– O czym ty mówisz?

Zaśmiała się, jednak w jej głosie nie było ani cienia wesołości.

– Naprawdę nie wiesz? – spytała z niedowierzaniem. – Pomyśl, z kim spędzasz praktycznie każdą wolną chwilę?

– No, może nie każdą wolną chwilę, ale często siedzę z Harrym i Ronem – wymamrotałam. – Moment, co to…

– A nie przypadkiem z Rogerem i Ivy?

Uniosłam brwi.

– Co? – Uśmiechnęłam się, licząc, że ten gest trochę rozluźni atmosferę. – Ginny, przecież oni nie mają z tym wszystkim nic wspólnego. Oni… oni po prostu są. Zaprzyjaźniłam się z nimi, nie przeczę, w jakimś stopniu zastąpili Rona, kiedy się z nim pokłóciłam i…

– I zastąpili mnie.

Znieruchomiałam.

Poczułam fale gorąca na ramionach, ucisk wnętrzności, a niepewność zagościła w umyśle.

Zabolało.

Spojrzałam zdziwiona na Ginny, której policzki zaróżowiły się, a w oczach zabłysły łzy.

O nie, nie. Niedobrze.

Wcześniej nie patrzyłam w ten sposób na moją relację z Krukonami. Że więź tworząca się między nami mogłaby kogoś zranić…

To nie było tak, że zapomniałam o Ginny. Broń Merlinie. Ciągle o niej myślałam, ciągle martwiłam się o nią, ciągle starałam się dociec, co dzieje się nie tak. Może nie włożyłam w to wszystko odpowiednio dużo siły? Może nie postarałam się wystarczająco, by przebić tę cholerną skorupę? A może po prostu zabrakło empatii, przez co nie udało mi się dostrzec tak ważnej rzeczy, jaką stało się zaniedbanie Ginny na rzecz przyjaźni z Rogerem i Ivy?

Och, byłam głupia.

– Nie, to nie tak – zaprzeczyłam, kręcąc lekko głową. – Nikt nie jest w stanie cię zastąpić, rozumiesz? NIKT.

– Im się udało – odparła cicho. Nie uśmiechała się, ale jednocześnie nie płakała, choć wiedziałam, że już niedługo srebrzyste łzy będą znaczyć drogę na jej policzkach. – Ciągle z nimi przesiadujesz, ciągle gdzieś cię wyciągają, a ty im na to pozwalasz. Jeśli tylko nie jesteś z Harrym czy Ronem, swój wolny czas oddajesz im. Myślałam… – Westchnęła, spuszczając głowę. – Myślałam, że jestem dla ciebie trochę ważniejsza.

– Ginny, proszę, nie mów tak – jęknęłam. – Dobrze wiesz, że jesteś dla mnie cholernie ważna, ale brakuje mi sił, by przebić się do ciebie.

I wtedy grunt pod moimi nogami nagle gdzieś zniknął.

Straciłam kontrolę.

A jednak lód był kruchy…

Twarz rudej wykrzywił grymas złości, jej policzki momentalnie stały się mokre od łez.

– Wcale nie próbowałaś tego zrobić! – krzyknęła, a gdzieś w okolicach mojego serca poczułam ból, ból spowodowany widokiem smutku Ginny, jej słowami, całą tą sytuacją. Za dużo, za dużo, za dużo… – Zapomniałaś o mnie, Hermiono, nawet nie zauważyłaś, co się dzieje! Roger to, Ivy tamto, ale ja przestałam się liczyć. Zaburzyłaś przyjaźń między nami!

– Ginny, uspokój się! – przerwałam jej głośno. Nie krzyczałam. Jeszcze. – Słuchaj, ja naprawdę cię nie rozumiem. Przecież poświęcałam ci czas, troszczyłam się, tylko… tylko ty nie chciałaś mi nic powiedzieć…

Zaśmiała się gorzko.

– Po co? Nie przejęłabyś się.

– Nie mów tak, Ginny. To oczywiste, że przejęłabym się, jak w ogóle możesz twierdzić inaczej?

Nie odzywała się chwilę. Dopiero później cofnęła się kilka kroków. Otarła łzy.

– Wiesz co, Hermiono? Ta rozmowa nie ma już sensu. Ja pokazuję ci, co się dzieje, ty wciąż jesteś ślepa i nie potrafisz niczego dostrzec. Wmawiasz sobie to wszystko, żeby wyjść na nieskazitelnie czystą, niewinną…

– Ginny, na miłość boską! – krzyknęłam. Już nie potrafiłam dusić w sobie wszystkich myśli, wszystkich uczuć i emocji. – Nie rób ze mnie tej złej, dobrze wiesz, jak jest! Gdybyś przestała mieć tajemnice, gdybyś powiedziała mi o tym wcześniej…

– Znowu się oczyszczasz – przerwała mi Ginny ostrym tonem. – Tu nie chodzi o Blaise’a, tylko o nas, o mnie i o ciebie. O przyjaźń, która osłabła. Moje miejsce w twoim życiu zajęła Ivy z Rogerem. Jasne, nie mogłabyś zrezygnować dla nich z Harry’ego i Rona, ale z Ginny… Przecież ona zrobiła się taka zamyślona, taka cicha… Zero kontaktu… Och, i jeszcze te marne próby porozumienia…

– Zapędzasz się – rzekłam twardo. – Zdecydowanie się zapędzasz. A parę dni temu? Przyszłam do ciebie, ale ty milczałaś, udając, że wszystko w porządku! Jesteś strasznie nie fair, obracając wszystko przeciwko mnie.

– Ta rozmowa nie ma już sensu – powtórzyła Ginny krótko, znowu lekko się cofając. – To TY musisz nauczyć się widzieć, nie ja. Idź do Ivy, może ona ci w tym pomoże.

A później dziewczyna odwróciła się na pięcie i pobiegła korytarzem w stronę wyjścia z lochów.

Nie potrafiłam zmusić się, by podążyć za nią.

To wszystko wydarzyło się zdecydowanie za szybko, a płomień gniewu rozpalony w moim umyśle jedynie się powiększał.

Głupia, głupia, GŁUPIA!

Tylko chwila, ja czy Ginny?

Przewróciłam oczyma, prychając cicho. Oparłam się plecami o ścianę i spojrzałam na sufit.

O Merlinie, za co?

Dlaczego ruda musiała związać się akurat z Blaise’em? Przecież to Ślizgon, w dodatku kumpel Mal-fo-ya! Nie wspominając już o tym, że z tak samo parszywym charakterem co sam blondyn. Jak w ogóle mogło do tego dojść? Zabini gardził całą rodziną Weasleyów, nazywając ich „zdrajcami krwi”. Dobra, po szkole krążyła plotka, że Ginny mu się podoba, jednak powszechnie wiadomym było, iż najnormalniej w świecie brzydzi się jej dotknąć.

Skąd taka nagła zmiana w chłopaku?

Do mojej głowy już wcześniej wpadła nad wyraz prawdopodobna odpowiedź.

Chciał ją skrzywdzić. Nieważne dlaczego. Niemożliwa była tak nagła zmiana nastawienia, w dodatku w kimś tak określonym jak Blaise! Musiał mieć w tym jakiś swój ukryty cel.

Ośmieszenie jej?

Dowiedzenie się czegoś na temat naszej przyjaźni, Harry’ego, Zakonu?

O nie, nie, nie, nie.

Ginny, moja kochana Ginny, w coś ty się wpakowała?

Jęknęłam cicho.

To. Się. Nie działo. Naprawdę. Nie mogło.

I jeszcze ta kłótnia… Czy naprawdę stałam się taką egoistką? Czy naprawdę stałam się aż tak ślepa, by nie dostrzec bólu Ginny? Czy naprawdę doprowadziłam do zajęcia miejsca Gryfonki przez Rogera i Ivy?

Przecież ciągle o niej myślałam! Ciągle się martwiłam, ciągle starałam się dociec, co, jak i dlaczego, ciągle miałam nadzieję, że nad przepaścią zawiśnie most, mocny, trwały.

A jeśli rzeczywiście zaniedbałam rudą?

No dobra, przez ostatnie miesiące czas spędzałam głównie z Krukonami. Chciałam, by zapełnili pustkę po Ronie.

Czyli że… jednocześnie wepchnęli się na miejsce Ginny?

Dobra, Hermiono, spójrz na to wszystko z jej perspektywy, wykaż się w końcu empatią.

Nagle w moim życiu pojawił się Roger i Ivy – zafascynowana nowymi ludźmi, wyjątkowo otwartymi, wesołymi, pełnymi energii, dodającymi mojemu życiu kolorów, spędzałam z nimi jak najwięcej czasu. Cała im się oddałam, oddałam im swój czas, zaczęłam robić rzeczy, które wcześniej były dla mnie po prostu obce. Ginny nie wiedziała o tym, jednak w jakimś stopniu ich poznałam, polubiłam ogromnie, przywiązałam się do nich. Zapełnili pustkę po Ronie, a sam szatyn stał się dla mnie niemalże kimś takim jak Harry czy właśnie rudzielec. Zaś Ivy… Ivy… Ivy…

Ukryłam twarz w dłoniach i zgięłam się w pół. Złość nagle wygasła, lecz w zamian za nią pojawił się płomień wyrzutów sumienia.

Ivy zajęła miejsce Ginny.

Co ja zrobiłam?

Przestałam dostrzegać rudą, Ivy pochłonęła całą mnie. Mogłam wmawiać sobie, że próbowałam dotrzeć do Gryfonki, że próbowałam nawiązać kontakt – tak naprawdę te wszystkie działania były bezcelowe, było ich za mało.

Zwłaszcza iż ja rzeczywiście nie potrafiłam widzieć, o czym Ginny doskonale wiedziała.

Wiedziała też o wyjątkowo małej możliwości poprawy.

Może nawet zdawała sobie sprawę, że taka konfrontacja między nami prędzej czy później nastąpi? Może tylko na to czekała, by w końcu okazać mi moją ślepotę?

Ginny, moja kochana Ginny, tak strasznie przepraszam…

Byłam cholerną egoistką.

A myśli było za dużo.

Potrzebowałam czegoś, co pomogłoby mi się pozbierać, zająć czymś umysł. Potrzebowałam oczyszczenia.

Potrzebowałam pomocy umarłych.

***

Podkład muzyczny

Przez całą drogę na szóste piętro starałam się opanować rozbiegane myśli, uporządkować je, pozbierać w spójną całość.

Z marnym skutkiem.

Biblioteka była już zamknięta, w pokoju wspólnym spotkałabym albo wściekłą Ginny, albo Harry’ego i Rona, lecz wyjątkowo nie chciałam rozmawiać ani z jednym, ani z drugim. Do Teodora po prostu nie miałam jak się dostać, zaś Ivy i Roger…

Nie, nie mogłam o nich myśleć. Ginny, Ginny, Ginny.

Wszystko zepsułam.

Coś umarło, a ja nie wiem, jak przywrócić to do życia…

Sama zabiłam to coś. Egoistycznie i bez skrupułów.

A ona cierpiała, gdyż nie miała pojęcia, jak naprawić coś, co zniszczyłam.

Głupia, głupia, GŁUPIA JA!

Otarłam łzy, które już po raz kolejny tamtego wieczoru spłynęły po moich policzkach. Skóra piekła nieco od słonych kropelek, a ja drżałam z zimna bijącego od murów zamku. Czułam się tak, jakby fragment mojej duszy oderwał się od całości i wpadł w palący ogień wyrzutów sumienia.

Masz w ogóle sumienie, Hermiono?

Och, o to samo pytałam kiedyś Teodora.

O bogowie, pozwoliliście na powstanie największej hipokrytki i egoistki na ziemi.

***

Pokój umarłych w świetle różdżki wyglądał dziwnie przerażająco. Może dlatego, że obok nie było Teodora. Bez jego obecności czułam strach, a uderzenia mojego serca wydawały się brzmieć na cały zamek.

Cicho zamknęłam za sobą drzwi. Nic się nie zmieniło. Pulpit stał tam gdzie wcześniej, papiery wciąż walały się po całym biurku i ławkach, na tablicy nadal widziałam nie do końca wytarte rysunki. Umarli przez cały ten czas byli sami.

Odetchnęłam głęboko i starając się nawet nie patrzeć na plamę na podłodze oraz leżące obok niej sztylety, podeszłam do pulpitu. Książka wyglądała tak jak wtedy, gdy po raz pierwszy jej się przyglądałam – nadpalona, podziurawiona, z porwanymi brzegami, po prostu zniszczona.

Łzy stanęły mi w oczach, gdy po raz kolejny pomyślałam o Ginny.

– Katharsis to oczyszczenie – powiedziałam głośno.

Po chwili leżała przede mną piękna księga obita purpurową skórą, z połyskującym lekko złotym tytułem na okładce i grzbiecie. Uśmiechnęłam się delikatnie, po czym pogładziłam opuszkami palców jej powierzchnię.

Nie wiedziałam, czego od niej oczekiwałam, zważywszy na fakt, że wraz z Teodorem nie mogliśmy przejść do kolejnego rozdziału. Liczyłam jedynie na katharsis, na to oczyszczenie, którego potrzebowałam.

Otworzyłam księgę na pierwszej stronie, a później przewróciłam kilkadziesiąt kartek, dochodząc do końca rozdziału pierwszego.

– I co? – mruknęłam. – Może tym razem będziesz współpracować?

Przyłożyłam palce do strony i delikatnie pociągnęłam w swoją stronę.

Moim oczom ukazał się tytuł następnego rozdziału.

Rozszerzyłam oczy ze zdziwienia. Tak po prostu się udało? Bez wysiłku, bez niczego?

Może ktoś, kto naprawdę potrzebował oczyszczenia, mógł ujrzeć dalszą treść książki?

Uśmiechnęłam się do siebie i nie zastanawiając się dłużej nad przyczynami nagłego powodzenia, zaczęłam czytać.

Rozdział drugi,

czyli trochę o indywidualności

Był sobie raz pewien chłopiec, który bardzo lubił obserwować wschód słońca. Codziennie wstawał tuż przed świtem, siadał na dachu swojego domu i patrzył. Dużymi, rozkosznymi, dziecięcymi oczami patrzył na to, jak wszystko budzi się ze snu za sprawą pierwszych ciepłych promyków. Właśnie te promienie muskały twarz chłopca, a on sam nie potrafił odwrócić wzroku od pomarańczowych, żółtych i czerwonych pasm na niebie, tych kolorowych znaków – ogromna, jasna kula wciąż świeciła.

Lubił wyobrażać sobie, że promienieje tylko dla niego.

Na następnej stronie widniał rysunek wschodu słońca. Barwy nachodziły na siebie, zlewały się, tworząc jednolitą całość, tak piękną, że przez długie chwile nie mogłam do niej oderwać wzroku. Na pierwszym planie widziałam dach domu i siedzącego na nim chłopca o czarnych włosach oraz ubranego w zwykłą, szarą koszulkę. Był odwrócony do mnie tyłem, nie mogłam dostrzec jego twarzy. Dalej – łąki, pola, drzewa. Wszystko zalane jasnymi promieniami wchodzącego słońca. Wielkiej tarczy, która dopiero co wynurzała się z nad horyzontu.

Mogłabym być jak ten chłopiec – siedzieć i patrzeć na słońce. Mogłabym nawet pójść o krok dalej – spędzić na dachu całe swoje życie. O wschodzie oglądać świat budzący się do życia, później obserwować ludzi, starając się zapamiętać ich zachowania, o zachodzie znów patrzeć na różnobarwne niebo, tym razem widząc, jak wszystko powoli zapada w sen, a w nocy leżeć na wznak i szukać Wielkiego Wozu, zastanawiając się, jakie są imiona gwiazd, czy gdzieś tam daleko istnieje życie, istnieje miejsce stworzone tylko dla mnie, bym mogła zaznać całkowitego spokoju.

Słońce, gwiazdy, księżyc… cisza.

Przewróciłam powoli kartkę, choć myślami wciąż błądziłam gdzieś we Wszechświecie.

Elizabeth doskonale pamiętała ten charakterystyczny zapach skóry swojego męża. Przez parę lat ich małżeństwa zdążyła już się do niego przyzwyczaić, zdążyła go zapamiętać, do tego stopnia, że – co doskonale wiedziała – byłaby w stanie rozpoznać Erica jedynie dzięki temu. Uspokajał ją, zwłaszcza rano, kiedy zaraz po obudzeniu do jej nozdrzy docierało dokładnie to. Ulgę stanowiła świadomość obecności obok Erica. Zawsze, wciąż leżąc w fałdach pościeli, czuła się bezpieczna.

On był jej i tylko jej. Był wszystkim.

Tym razem do tej opowieści ktoś narysował splecione dłonie ze złotymi obrączkami, które jakby lekko połyskiwały. Dłonie kobiety i mężczyzny, jedna nieco drobniejsza, delikatniejsza od drugiej, obie tak samo realistycznie przedstawione.

Z rysunku biła miłość. Może przez obrączki. Jednak wiedziałam, że nawet gdyby ich tam nie było, od razu rozpoznałabym uścisk pełen silnych uczuć, tych nieco innych od zwykłej przyjaźni.

Przyjaźń… Ginny.

Ponownie przewróciłam kartkę, czując pieczenie oczu.

Dla Mary nie liczyły się te wszystkie prezenty, którymi obdarowywał ją tata. Lubiła je dostawać, bo kto tego nie lubi? Jednak ona wolała uśmiech, szczery, ten z miłości, zamiast podarunków.

Tata był zapracowany. Może dlatego nie dostrzegał, że większą radość sprawia jej patrzenie na chociażby lekkie uniesienie przez niego kącików ust do góry niż otrzymanie nowej bransoletki, roweru albo zabawki.

Czasem Mary chciała mu o tym powiedzieć. Jednak nie potrafiła z nim rozmawiać, nie przyzwyczaiła się do rozmów z nim – taty często nie było w domu. Nieobecność wynagradzał prezentami. Gdy wręczał jej nowego misia czy domek dla lalek, uśmiechał się.

Miała wtedy ochotę rzucić zabawkę na podłogę i po prostu przytulić się do taty.

Ale nie potrafiła. Tata nie miał czasu.

Taty często nie było w domu.

Ujrzałam pluszowego misia, beżowego, z ciemnym noskiem i oczkami. Grubiutki, miał krótkie łapki. Byłby uroczy, gdyby nie to, że się nie uśmiechał.

A w miejscu, gdzie powinno być serce, ziała dziura.

Trociny wydarto, rana krwawiła. Futerko wokół zabarwiło się szkarłatem.

To zdecydowanie nie był optymistyczny rysunek. Raczej przygnębiający, niemal tragiczny.

Spojrzałam na niego raz jeszcze ze smutkiem i przewróciłam kartkę.

Dzięki poznaniu historii Arystotelesa, udało mi się dotrzeć również do innych uznawanych za największych filozofów starożytnej Grecji – Sokratesa i Platona. Nauki tego pierwszego w jakiejś części prawiły również o szczęściu. W dużym stopniu to dzięki niemu zacząłem intensywnie zastanawiać się właśnie nad tym. Czym dla mnie jest szczęście, co składa się na to, bym osiągnął jego pełnię.

Sokrates twierdził, że ten, kto wie, w jaki sposób może stać się szczęśliwym, będzie próbował to uzyskać. Każdy z nas jest indywidualny, każdy ma jakąś inną receptę na szczęście, spokój ducha. Dla chłopca było to obserwowanie wschodu słońca, dla Elizabeth obecność męża, dla Mary uśmiech taty. Nie istnieje jedyna sprawdzona, ustalona recepta o stuprocentowej pewności powodzenia.

Każdy jest inny. Każdy posiada własną duszę, jest z nią jednością i to jej głosu powinien słuchać. Nie kogoś innego. Właśnie jej, tej najdoskonalszej formy, jaką zostaliśmy obdarzeni.

A Ty, Drogi Czytelniku? Co sprawia, że jesteś szczęśliwy? Śniadanie składające się z kanapki z Twoim ulubionym dżemem? A może zobaczenie o poranku ukochanej osoby? Jakaś drobna, na pozór nieistotna rzecz czy coś większego, ambitniejszego?

A może… pogrążenie się w świat marzeń o promieniach słońca?

Zmarszczyłam brwi. Autor postawił na nauki o szczęściu. Na nauki o starożytnych filozofach i ich poglądach. Pisał z sensem, pisał prawdziwie, pisał inaczej, lecz jednocześnie… doskonale.

Chciałam jeszcze.

Niestety, gdy tylko starałam się odwrócić kartkę, ta nie chciała się ruszyć. Prychnęłam cicho. Spróbowałam jeszcze raz i jeszcze, lecz z marnym skutkiem.

– Och, no pięknie – warknęłam w stronę tomu. – Nie ma to jak księga, która miewa humorki.

I wtedy oślepiło mnie ostre, błękitne światło. Z jękiem odwróciłam twarz od jego źródła znajdującego się gdzieś koło drzwi. Dłoń z różdżką nieco opuściłam, zamknęłam oczy. Dopiero gdy po chwili je otworzyłam i dostrzegłam, że jasność trochę osłabła, powoli wyprostowałam się, znowu patrząc na wejście do pomieszczenia.

Kiedy tylko dostrzegłam unoszącą się w powietrzu, łagodnie pulsującą, promieniejącą błękitnym blaskiem kulę, od razu uniosłam różdżkę.

– Homenum revelio! – krzyknęłam.

Nic się nie wydarzyło, nie usłyszałam nawet najmniejszego szmeru, nie zobaczyłam nic więcej prócz nieco mocniejszego ruchu kuli, a w moje serce cholernie głęboko wbiła się ostra szpilka strachu.

Tym czymś nikt nie sterował. Nikt prócz mnie nie znajdował się w pobliżu.

To coś nie było ludzkie.

Cofnęłam się kilka kroków, a kula popłynęła w moją stronę. Uniosłam wyżej różdżkę.

– Nie zbliżaj się – rozkazałam stanowczo. Kula posłusznie zatrzymała się. – Czym jesteś? Czego ode mnie chcesz?

Zapulsowała mocniej w odpowiedzi, po czym ruszyła w stronę zamkniętego biurka. Błękitny blask padł na jego powierzchnię, ukazując wszystkie, nawet najdrobniejsze niedoskonałości, choć tych i tak nie było zbyt wiele. Kula zaczęła otaczać mebel, wirowała wokół niego, nad blatem, a później pod nim, by w końcu zatrzymać się przy czterech szufladach, których w żaden sposób nie mogłam otworzyć.

Uniosłam brwi.

– Czego chcesz? – spytałam po raz kolejny. Kula podpłynęła do szafki biurka, a potem wróciła na swoje miejsce. Powtarzała tę czynność, dopóki w końcu nie rzuciłam niepewnie: – Mam to otworzyć?

Znów zapulsowała, o wiele gwałtowniej niż wcześniej.

Opuściłam różdżkę i spojrzałam na nią z rezygnacją.

– Próbowałam, ale nie mam pojęcia jak – rzekłam. – Jest obłożone zbyt potężnymi zaklęciami, ich przełamanie trwałoby… Hej!

Kula przecięła powietrze tuż przed moją twarzą. Poczułam chłód, zadrżałam. Podążyłam wzrokiem za wciąż jaśniejącym przedmiotem. Popłynął on w stronę parapetu okna znajdującego się obok tablicy. Później zniknął za nią, a ja niepewnie również ruszyłam do tamtego miejsca.

Moim oczom ukazał się zwykła kamienna ściana, bez żadnych dziwnych rys, ubytków czy nagłych załamań. Żaden jej fragment niczym się nie wyróżniał, nic nie wskazywało na obecność czegoś, co pomogłoby mi w otworzeniu biurka.

Kula jednak pulsowała szybko, jakby na coś czekała.

Na mój ruch.

Spojrzałam niepewnie najpierw na nią, a później na mur. Odetchnęłam głęboko, uniosłam różdżkę.

– Pokaż się.

Nic się nie wydarzyło. Coś jednak mówiło mi, bym nadal tam stała, bym nadal patrzyła uporczywie na ścianę, szukając jakiejś zmiany.

Czekałam długie chwile. W ciągu nich zapaliłam pochodnie na ścianach, przez co komnata przestała wydawać się tak przerażająca. W końcu na powierzchni muru dostrzegłam zarys kilku rzędu drobnych znaków. Z czasem stały się one wyraźne, tak że mogłam za łatwością przeczytać, o co chodzi…

Zaczerpnęłam głośno powietrza.

To były starożytne runy, lecz nie te, których uczyliśmy się na zwykłych lekcjach tego przedmiotu. Dawny język przechodził wiele ewolucji, a słowa, które pojawiły się na ścianie, spisano jeszcze w jednej z najstarszych wersji.

Niewielu ludzi mogło ją przetłumaczyć.

Spojrzałam na kulę, kręcąc lekko głową.

– Nie dam sobie rady – jęknęłam.

Zbliżyła się do mnie kilka cali.

Tak jakby mówiła: „Spróbuj”.

Przełknęłam głośno ślinę. Podeszłam do jednej z ławek i porwałam z niej jakiś czysty pergamin oraz ołówek. Kula ciągle mi towarzyszyła.

Może bała się, że odejdę?

Nie, ona przecież nie była ludzka, nie mogła czuć strachu…

Wróciłam do ściany. Szybko przeniosłam znaki na pergamin i usiadłam po turecku na podłodze. Poczułam chłód, odnosiłam wrażenie, że krew z moich żyłach zamarza, a wraz z nią cały organizm.

Nie przejęłam się tym zbytnio.

Potraktuj to jako ostatni test przed Konkursem, Hermiono.

Odetchnęłam głęboko.

Zabawę czas zacząć.

***

Podkład muzyczny

Dziewięć linijek zapomnianych znaków.

Trzy godziny spędzone nad tłumaczeniem.

Osiem chwil zwątpienia.

Dwa krzyki rozpaczy.

Jeden cudowny moment – ten zaraz po zapisaniu na pergaminie ostatniego słowa.

Sprawy z przeszłości ujrzą światło dzienne.

Umarli dojdą do głosu.

Winowajcy poniosą karę.

Wiedza jest potęgą,

nadzieja mocą.

Na niebie jaśnieją trzy gwiazdy

odwrócone do siebie plecami,

każda zwiastując nadejście idealnego ładu.

4  24  0  2  1  7  13  0  1

Odetchnęłam głęboko i przyjrzałam się swojemu dziełu.

Nic z tego nie rozumiałam.

Uniosłam pergamin do góry, patrząc na kulę.

– O to chodziło?

Zapulsowała ochoczo.

Jeszcze raz zerknęłam na tekst. Wskazałam palcem rząd liczb.

– A co z nimi? – spytałam znowu. Podniosłam się z podłogi i przykułam wzrok do pergaminu. – Nie wiem, mam jakoś je poukładać? Tak jak w przypadku wejścia tutaj? Z tym że to na pewno nie jest ciąg Fibonacciego. Skąd tutaj w ogóle siedem, dwadzieścia cztery? – Zerknęłam na kulę. – Takim świeceniem mi w oczy wcale nie pomagasz – dodałam kąśliwie.

Blask od razu zmalał.

– Dziękuję. – Odetchnęłam głęboko i przeciągnęłam się. Mięśnie bolały mnie, oczy były zmęczone, piekły, umysł powoli spowijała senność. – Dobra, Hermiono, skup się. – Zaczęłam chodzić w tę i z powrotem po sali. – Cztery, dwadzieścia cztery, zero, dwa… Może jakiś wspólny dzielnik? Potęga? Nie, to nie to… Pięć liczb nieparzystych, cztery parzyste, dwa zera… Łącznie jedenaście… Och, na miłość boską, tutaj musi być jakieś rozwiązanie! – zdenerwowałam się. Spojrzałam przez ramię. – Nie lataj za mną – fuknęłam na kulę.

Pokornie oddaliła się.

Przeczesałam palcami włosy.

– Dobrze, ułóżmy je rosnąco.

Oparłam pergamin na ścianie i szybko zapisałam liczby w kolejności.

0  0  1  1  2  4  7  13  24

Przyjrzałam się im.

Miałam ochotę tłuc głową o ścianę.

– Dobry Gryffindorze, dlaczego to jest takie trudne? – jęknęłam, kierując wzrok na sufit. Znowu spojrzałam na liczby. Przekrzywiłam głowę. – Och, nic z tego…

Postąpiłam tak jak w przypadku ciągu Fibonacciego. I co? Niczego to nie dawało. Liczby nadal pozostawały takie jak wcześniej, teraz stanowiły w jakimś stopniu spójną całość, ale…

Całość.

Porządek.

…każda zwiastując nadejście idealnego ładu…

Zmarszczyłam brwi.

Ład został już w jakimś sensie osiągnięty – poukładałam liczby rosnąco. Ale co dalej?

– Na niebie jaśnieją trzy gwiazdy odwrócone do siebie plecami… – wymamrotałam do siebie pod nosem. – Odwrócone do siebie plecami… trzy gwiazdy…

Przyjrzałam się trzem pierwszym liczbom, później kolejnym trzem, na koniec skierowałam wzrok na ostatnie. Co one mogły mieć ze sobą wspólnego? I dlaczego „odwrócone do siebie plecami”?

Zatrzymałam się. Przymknęłam powieki, uciskając palcami wolnej ręki nasadę nosa. Oczy piekły coraz bardziej, senność powiększała się z każdą chwilą. Chciałam stamtąd wyjść, wrócić do pokoju wspólnego i położyć się choćby na kanapie przed kominkiem, oddając swój umysł w ręce Morfeusza.

Lepiej szybko coś wymyśl, Hermiono, bo nie będziesz w stanie dojść nawet do portretu Grubej Damy.

Ziewnęłam szeroko.

Przecież nie spędzę tutaj nocy. Dobra, myśl, myśl, myśl!

Potarłam dłonią czoło i znowu zaczęłam chodzić po sali.

Liczby, zagadki, liczby, ciąg Fibonacciego, liczby, starożytne runy, trzy gwiazdy, ład, porządek, tajemnice, ciąg Fibonacciego, ciąg liczb…

Poczułam falę ciepła przepływającą przez moje ciało.

Miałam ochotę rozpłakać się ze szczęścia.

To był ciąg Tribonacciego, podobny do pierwowzoru, ciągu Fibonacciego, jednak każdy kolejny wyraz w nim zawarty powstawał po zsumowaniu trzech poprzednich liczb. Właśnie one stanowiły te trzy gwiazdy.

Dlaczego wcześniej nie dostrzegłam czegoś tak prostego?

– Dobra, co dalej? – szepnęłam do siebie. – …trzy gwiazdy odwrócone do siebie plecami. Czyli jednak malejąco? – Zastanowiłam się nad tą opcją. – Nie, wtedy nie byłyby odwrócone plecami DO SIEBIE. Och, Slytherinie… to znaczy Gryffindorze… och, nieważne. – Obejrzałam się przez ramię. Świetlista kula wisiała w powietrzu niedaleko tablicy. Wskazałam jej dłonią pergamin z zagadką. – To mnie wykończy psychicznie, wiesz?

W odpowiedzi zawirowała.

Prychnęłam cicho.

Trzy gwiazdy… Wszystkich liczb jest dziewięć… Dziewięć podzielone przez trzy daje trzy, więc… Trzy zbiory! Trzy zbiory liczb…

– …odwróconych do siebie plecami! – dokończyłam na głos. – Tak, to na pewno o to chodzi!

Nie czekając, podbiegłam do ściany i klękłam przy niej, ignorując chłód posadzki. Wyjęłam różdżkę, po czym zaczęłam przestawiać znaki na ścianie, tak by po przetłumaczeniu dały odpowiedni ciąg.

1  0  0  4  2  1  24  13  7

Zakryłam sobie usta dłonią, wydając dźwięk pomiędzy piskiem a krzykiem.

Runy znikły jakby wchłonięte w ścianę, a na niej pojawiła się rysa. Później utworzyła ona poziomą linię, która następnie po obu stronach opadała pionowo w dół. Już po chwili widziałam przed sobą prostokąt, jego dłuższe ramię miało niecałą stopę, krótsze pół. Na środku figury dostrzegłam niewielką wypustkę. Od razu za nią pociągnęłam. W dłoni została mi kamienna płytka, dosyć cienka, niezbyt ciężka. Odsłoniła małą wnękę, która…

Była pusta.

Opadłam na pięty z poczuciem całkowitej beznadziei.

Wszystkie starania poszły na marne. Niepotrzebnie spędziłam tam tyle czasu, niepotrzebnie tak długo męczyłam się z tłumaczeniem, niepotrzebnie tak długo zastanawiałam się nad zagadką.

Tylko po to, by później okazało się, że tajemna skrytka jest pusta.

Spuściłam głowę. Mój wzrok padł na różdżkę leżącą obok. Mając w sobie jeszcze odrobinę nadziei, chwyciłam ją w dłoń i skierowałam na dziurę w ścianie.

– Pokaż się.

I wtedy naprawdę rozpłakałam się ze szczęścia.

Mrok rozświetlił srebrzysty blask bijący od ujawnionego zaklęciem, niewielkiego, starego klucza. Zakryłam sobie usta dłonią, z oczu pociekły mi łzy, nie potrafiłam powstrzymać szerokiego uśmiechu wkradającego się powoli na usta.

Udało się.

Drżącą dłonią chwyciłam do ręki klucz. Jego blask zniknął wraz z zetknięciem powierzchni z moją skórą. Przedmiot nie był ciężki, jedynie zimny, jednocześnie wyjątkowo gładki. Czym prędzej wstałam z podłogi i podbiegłam do biurka. Kula podążyła za mną. Kucnęłam przy meblu, po czym nie czekając, włożyłam klucz do zamka pierwszej szuflady.

Dreszcze przebiegły mi po plecach, gdy mechanizm ustąpił bez najmniejszego oporu.

Jednocześnie usłyszałam charakterystyczny szczęk z każdego zamka znajdującego się w biurku. Szafka po prawej oraz wszystkie szuflady otworzyły się. Z mocno bijącym sercem pociągnęłam tę pierwszą.

Niestety, znalazłam w niej tylko stosik czystych pergaminów, parę kałamarzy oraz kilka piór. Bardzo zadbanych, czystych, jakby nigdy nieużywanych.

Później otworzyłam szafkę. Dostrzegłam w niej dwie półki. Na każdej leżały książki, wszystkie były naprawdę pokaźny rozmiarów. Na samym dole dostrzegłam największą, najgrubszą, której tytuł głosił: Prawo czarodziejskie. Na szczycie najwyższej półki przeczytałam: Największe zbrodnie w dziejach, tom I.

Prawo? Zbrodnie?

O, nie, nie. Te słowa napawały mnie niepokojem.

W dwóch środkowych szufladach znajdowały się same pergaminy – tym razem wszystkie zapisane notatkami.

Zaraz, czy to nie to samo pismo, którym napisano zagadkę na wejściu do umarłych oraz list do niejakiego Cryte’a?

Wzięłam do ręki pierwszy lepszy pergamin i przyjrzałam się literom.

– Tak, na pewno! – zawołałam.

Plan na chwilę obecną:

1. Nastraszyć Cryte’a.

2. Olać jego groźby.

3. Wyzywać go Dać mu do zrozumienia, że ma się go w du gdzieś (muszę przestać przeklinać, obiecałem to Laurze).

4. Pójść do prasy (kij mu w oko).

5. Wziąć Laurę do Hogsmeade.

5. Przeżyć.

Czyli ten Cryte komuś groził… Kim on był? Nadal skądś kojarzyłam to nazwisko, jednak za nic nie mogłam sobie przypomnieć skąd… Kto chciał go nastraszyć? I po co? I Z CZYM chciano pójść do prasy?

Za dużo pytań.

– Później ogarnę te papiery – mruknęłam, odkładając pergamin, i otworzyłam ostatnią szufladę.

Na jej dnie znajdował się jedynie czarny notes obity skórą.

Nieprzyjemnie skojarzył mi się z Tomem Riddle’em.

Starając się nie myśleć o przeszłości, wyjęłam książeczkę i przekartkowałam ją. Całą zapisano tym samym schludnym pismem. W końcu otworzyłam pierwszą stronę. Notes okazał się być dziennikiem.

24 grudnia 1982, Londyn, mój dom, kuchnia

23:28

Nie wiem, dlaczego zacząłem pisać ten dziennik. Może muszę się komuś wygadać. Nie mogę porozmawiać z rodzicami, oni ciągle są w Ministerstwie, więc padło na notatnik.

Żenujące. Zachowuję się jak jakaś nierozgarnięta, rozchwiana emocjonalnie nastolatka.

Tak czy siak, kolacja nadal trwa, a właściwie wszyscy już zjedli, a wujek pije Ognistą Whisky w salonie. Tata Ojciec wciąż siedzi w pracy. Dziadek poszedł na górę. Nie wiem, po kiego gumochłona, ale powiedział, że po prostu musi i już. Nie wnikałem.

Mama wróciła wcześniej niż zwykle i pomogła babci przyszykować całą kolację. Teraz one razem z ciocią poszły na górę położyć spać Małą oraz moich kuzynów (dwóch chłopców – 7 i 11 lat, dziewczynka rok starsza od Małej).

Te Święta nie będą różnić się niczym od poprzednich. Sam przebieg Wigilii na to wskazuje. Znowu tata ojciec wróci nad ranem, zostanie do południa, a później znów do Ministerstwa. Mama będzie udawać, że jest w porządku. Przed czternastą znowu PRACA. Zostaną dziadkowie, kuzyni i wujek z ciocią. Niby sporo osób, jednak…

No, nie to samo.

Słyszę głosy na korytarzu.

Przewróciłam kartkę, trafiając na nieco krótszy wpis.

25 grudnia 1982, Londyn, mój dom, mój pokój

03:38

Dziadek wylądował w Świętym Mungu. Przez cały wieczór szukał swojej różdżki na górze, nie pamiętał, gdzie ją zostawił, a coś zaczęło go boleć i…

Schodził na dół.

Spadł ze schodów.

Złamał rękę i dwa żebra, mówili uzdrowiciele.

Dostał krwotoku, mówili.

Umrze, mówili.

Zakryłam sobie usta dłonią. Ta notatka była wstrząsająca, prawdziwa, dobitna.

Przewróciłam kilka kartek. To nie tak, że nie obchodziła mnie historia tamtego mężczyzny – po prostu w tamtej chwili bardziej interesująca była sprawa Katharsis, dziwnych zapisków, całej sali.

Postanowiłam później przeczytać ten dziennik od dechy do dechy, teraz jednak…

28 grudnia 1982, Londyn, Szpital Świętego Munga

15:16

Dziadek wie, że zostało mu mało czasu. Powiedział mi to.

Dzisiaj przyszedłem z babcią. Tylko my. Taty Ojca nie było tu w ogóle. Mama dwa razy, w końcu to jej ojciec tata.

Babcia jest w sali. Chciałem zostawić ich samych.

Słyszę krzyk.

Wołają mnie.

Dalej, dalej!

3 stycznia 1983, prawie pusty przedział w pociągu

 14:15

Strasznie chcę wyciągnąć te papiery, ale boję się, że ktoś tu wejdzie.

14:17

Słodka Roweno, właśnie Laura przeszła obok przedziału. Uśmiechnęła się do mnie!

Hahaha, jestem mistrzem.

14:19

Nadal chcę wyjąć te papiery.

14:24

Laura wracała korytarzem. Weszła tutaj, przysiadła się na moment i spytała, czy nie chcę iść do jej przedziału. Była tam razem ze swoją przyjaciółką Monicą.

Odmówiłem.

Chcę papiery.

14:25

Obłożyłem drzwi przedziału zaklęciem, zaciągnąłem zasłony.

PAPIERY.

18:50

Nie mogę. W to. Uwierzyć.

To wszystko jest chore! Właśnie dowiedziałem się tylu rzeczy, tylu, tylu...

Nie, opanuj się.

Och, na Merlina ciężkiego, NIE! Oni ich wymordowali, a mój pieprzony ojciec o wszystkim wie! Cryte zlecił zabójstwa

Ktoś idzie.

19:40

To była Laura. Chciała powiedzieć, że dojeżdżamy. Teraz trwa kolacja.

Nie, nie, nie, to wszystko nie może dostać się w niepowołane ręce. Muszę znaleźć miejsce, które będzie bezpieczne zarówno dla Sprawy, jak i „Katharsis”.

Chyba nawet znam takie.

23:18

Wychodzę z Wieży. Nie potrafię usiedzieć w miejscu ani nawet napisać tutaj czegoś konkretnego.

Muszę. Tam. To. Ukryć.

Moje myśli pędziły jak oszalałe. Nie panowałam nad tym, co robię. Po prostu skakałam po wpisach, przewracałam kartki, chcąc jak najszybciej dowiedzieć się, co i jak.

7 lutego 1983, Hogwart, Sala Oczyszczenia

Nie wiem, która jest godzina

Nazwałem tę klasę Salą Oczyszczenia. Jako nawiązanie i do „Katharsis”, i do oczyszczenia przeszłości. Obłożenie zaklęciami tego pomieszczenia zaklęciami, doprowadzenie go do porządku, zwinięcie niepostrzeżenie Snape’owi biurka oraz wymyślenie zagadek zajęło mi miesiąc.

Ale tempo, nie ma co.

Przez cały ten czas nie tknąłem papierów – bałem się, że Neil zacznie wypytywać. Dopiero teraz je tutaj przeniosłem. Kolejne zadanie? Zgromadzenie materiałów.

Umarli muszą dojść do głosu.

13 lutego 1983, Hogwart, Sala Oczyszczenia

00:54

Śniła mi się Laura, dziadek i mój ojciec-sukinsyn-jakich-mało.

Mam porąbane sny.

Musiałem się przejść.

01:20

Im dłużej rozmyślam nad Sprawą, im więcej gazet z tamtego czasu czytam, tym bardziej dochodzę do wniosku, że mój ojciec i Cryte naprawdę są siebie warci.

01:43

„10 mężczyzn, 5 kobiet, 8 dzieci” – to. Jest. Chore.

Czuję obrzydzenie do całej Sprawy. Mordowanie masowo ludzi, bo mieli coś – nawet głupią rozmowę na Pokątnej – wspólnego z Voldemortem jest szaleństwem, sukinsyństwem tak strasznym, że nosi mnie na samą myśl o tym.

Napiszę to po raz któryś – to nie Voldemort był największą gnidą stąpającą po ziemi, tylko Cryte i ludzie, którzy stoją za nim.

2 marca 1983, Hogwart, sala transmutacji

11:20

Nienawidzę tego dziennika. Przyzwyczaiłem się do pisania w nim, a on sam wie więcej od Neila.

Zaraz McGonagall mi go skonfiskuje. Dziwnie na mnie patrzy. Chyba powinienem zająć się lekcją.

18 kwietnia 1983, Hogwart, śniadanie.

8:30

Dostałem odpowiedź od Cryte’a.

Rozbawił mnie. Zagroził, że stracę życie.

Jasne, tutaj, w Hogwarcie.

Pod nosem Dumbledore’a.

Hahahaha, nie.

16 maja 1983, Hogwart, dormitorium

23:58

Powiedziałem o wszystkim Neilowi.

Obiecał, że mi pomoże i że będzie mnie wspierał.

Czasami on wydaje się być bliżsi niż rodzice osoby, z którymi spędziłem prawe całe swoje życie.

24 maja 1983, Hogwart, korytarz

11:03

Jest tu mnóstwo ludzi. Bezpieczeństwo.

Dostali się do zamku. Nie wiem jak, nie chcę wiedzieć. Byli tutaj. Jeden z nich musi być metamorfomagiem. Nagle przyczepił się do mnie pierwszoroczniak, Mark. Lubię tego chłopca, pomogłem mu parę razy w numerologii. Szedł za mną ciągle, aż w końcu stanąłem i spytałem, o co chodzi. Nic nie mówił, a przecież zawsze była z niego gaduła. Zobaczyłem, że jego uszy już nie odstają.

Odstawały odkąd pamiętam.

Musieli tego nie dopilnować. To BYŁ metamorfomag, dlatego się nie odzywał, nie mógł zmienić swojego głosu.

Ja pierdolę.

28 maja 1983, Hogwart, Sala Oczyszczenia

Godzina mojej śmierci

Są w zamku, Neil nie żyje. Wyciągnęli z niego siłą informacje. Boję się wyjść. Wiem jedynie, jak się tu dostali. Musieli aportować się na skraju Zakazanego Lasu, tam pole przeciw teleportacji jest prawie nieaktywne. Z pewnością ciężko było im się przedrzeć przez taki kawał lasu, jednak gra jest warta świeczki.

Jutro miałem wysłać co nieco „Prorokowi…”, tak by w poniedziałek ukazał się artykuł. Nie mam wprawdzie gotowej nawet połowy z tego, co jest mi potrzebne do całego zamieszania, jednak w końcu wszyscy muszą się o tym dowiedzieć.

Tak blisko, tak blisko!

Zginę. Dumbledore mnie nie ocali. Neil nie żyje, ludzie Cryte’a są w zamku. Teraz pewnie czekają, aż wyjdę.

Wszystko skończone.

Nie zdążyłem pożegnać się z Małą. Nie powiedziałem Laurze, co czuję. Nie dokończyłem „Katharsis”.

Wszystko. Skończone.

Nie poddam się bez walki. Zabiję ich, jeśli mi się uda, i w końcu pójdę ze wszystkim do Dumledore’a.

Ale… on nie da sobie rady. Cryte jest za silny.

Zapadła noc. Jest ciepło, widzę gwiazdy za oknem.

Już nie zwiastują nadejścia ładu.

To był ostatni wpis, napisany zdecydowanie drżącą dłonią. W niektórych miejscach czarny atrament był rozmazany, jednak całość wciąż czytelna.

Później zostało jedynie kilka pustych kartek.

Drżącymi dłońmi zamknęłam notes. Moje serce waliło jak oszalałe. Skierowałam pusty wzrok na posadzkę.

Cryte, mordowanie ludzi, Voldemort, Ministerstwo, głos umarłych…

Z trudem łapiąc powietrze, spojrzałam na świetlistą kulę.

Pulsowała inaczej niż wcześniej – nierównomiernie, gwałtowniej. W jej ruchach nie dostrzegałam już opanowania, spokoju.

Była podobna do mnie.

– Teraz pilnuj, Hermiono, byś przed Konkursem skupiła się maksymalnie. Nic nie może cię rozproszyć.

– Proszę się nie martwić, pani profesor. Zawsze mam kontrolę.

Utraciłam ją. Najpierw utraciłam Ginny, utraciłam to coś, co nas wiązało, w tamtej chwili całkowicie utraciłam kontrolę. Kontrolę nad wszystkim, nad myślami, nad czynami, nad całym życiem.

Kula łagodnie odpłynęła, znikając w ścianie. Pozostawiła mnie samą. Bezwiednie skierowałam spojrzenie na okno.

Na niebie nie było gwiazd.

_______________

Spodziewaliście się czy nie bardzo? Nawet nie wiecie, jaki miałam zaciesz, czytając Wasze komentarze, w których odnośnie wybranka Ginny najczęściej pojawiało się imię Dracona, trochę rzadziej Teodora.

Ugh, ta część rozdziału była jedną wielką masakrą. Najpierw scena z Ginny – nigdy więcej nie wymyślę burzenia przyjaźni/wprowadzania poglądów bohaterów nieco innych od moich własnych/Hermiony-wkurzającej-się-na-coś-tam. Później Katharsis i początkowo totalna pustka, jak to wszystko opisać, później dopiero pomoc lekcji polskiego, na których znowu omawialiśmy filozofów. Na koniec dziennik – boru, never again takich wyskoków.

Następny rozdział postaram się dodać do końca października, wiecie, częstotliwość mniej więcej co dwa tygodnie chyba nie byłaby zła, co?

Mam straszną ochotę zacząć pisać jeszcze jedno opowiadanie. Mózg mi się rozlazł.

Empatia