Rozdział 16. Szepty przeszłości

Dla Alex,

jako nieco spóźniony prezent urodzinowy.

I za to,

że wciąż przy mnie jest.

Ból w płucach i brak powietrza.

Pędziłam korytarzami ile sił w nogach, byle tylko dorwać Teodora, nim ten umknie do pokoju wspólnego Ślizgonów. Pamiętałam, że chłopak zawsze idzie na śniadanie nieco wcześniej od innych. Specjalnie uczyniłam to samo, by opowiedzieć mu o wszystkim, czego się dowiedziałam.

Zamęt w umyśle i niemal obezwładniający strach.

Nie byłam już w stanie dłużej pobyć u umarłych. Udało mi się jedynie pobieżnie przejrzeć pergaminy, zerknąć na tomy książek, odkryć, że nie mogę nic wynieść z tamtego pomieszczenia, i zostawić wszystko takim, jakim zastałam. Gdy wróciłam do dormitorium, zegarek na moim nadgarstku wskazywał trzecią.

Chaos zamiast myśli i senność ciążąca na powiekach.

Nie byłam też w stanie spokojnie zastanowić się nad dziennikiem, mnóstwem notatek, całą tą sprawą. Potrzebowałam Teodora, potrzebowałam jego wsparcia, potrzebowałam samej obecności czarnowłosego. Wiedziałam, że to mi pomoże.

Że on mi pomoże.

Ostatnie stopnie głównych schodów przeskoczyłam jednym susem. Później pognałam korytarzem w stronę lochów. Pchnęłam drewniane drzwi, a parę kroków dalej znowu zbiegałam krętymi schodami na dół. Tam dostrzegłam kilka rozwidleń ciemnego, śmierdzącego wilgocią korytarza.

Doskonale wiedziałam, gdzie znajduje się salon Ślizgonów.

Szybko pokonałam drogę do niego. Kilka zakrętów, drzwi, a później nieduży loch, w którym dostrzegłam Teodora. Stał już przed kamienną ścianą – wejściem do swojego salonu. Wokół nie było nikogo, dlatego od razu zawołałam:

– Poczekaj!

Momentalnie się odwrócił. Na mój widok uniósł ze zdziwieniem brwi, a gdy zdyszana zatrzymałam się przed nim, spytał:

– Pomyliłaś piętra?

Przyłożyłam prawą dłoń do piersi, oddychając ciężko, palec wskazujący lewej ręki uniosłam do góry, nakazując, by chłopak zaczekał moment. Ten prychnął cicho, jednak nie odezwał się. Dopiero po dłuższej chwili mogłam coś z siebie wykrztusić.

– Wiedziałeś, że Ginny i Zabini są razem?

Och, nie o to miałam zapytać!

Zmarszczył brwi.

– Nie – odrzekł. – Blaise nic mi nie wspominał… Od kiedy?

Pokręciłam głową.

– Nie mam pojęcia, ponoć dość długo, zresztą… Ugh, dobra, nieważne, nie po to cię złapałam. – Szybko zerknęłam przez ramię, czy ktoś nie idzie. Później spojrzałam prosto w oczy Teodora. – Chodzi o umarłych.

Zrozumiał. Odciągnął mnie parę stóp od wejścia do pokoju wspólnego Slytherinu i dopiero wtedy nachylił się w moją stronę.

– Co jest? Katharsis?

Pokiwałam energicznie głową.

– Ale nie tylko – dodałam szybko zduszonym głosem. – Gdy skończyłam czytać drugi rozdział, znowu nie mogłam przejść do następnego. Wtedy pojawiła się ta kula, rzuciłam Homenum, jednak nic się nie wydarzyło! Potem gdzieś mnie zaprowadziła, pokazała… Och, musimy tam iść!

Chwyciłam Teodora za rękę i pociągnęłam w stronę wyjścia z lochów. On jednak nie poruszył się.

– Moment, moment, Granger. – Wyrwał dłoń z mojego uścisku. – O co dokładnie chodzi?

Zmrużyłam oczy, czując nagłą złość.

– Chodzi o umarłych, nie tylko w przenośnym znaczeniu, więc albo się ruszysz, albo możesz zapomnieć, że w przyszłości w cokolwiek cię wtajemniczę – warknęłam. – No już!

Złapał mnie mocno za nadgarstek, przyciągając w swoją stronę.

Widziałam jedynie jego oczy, tak intensywnie wpatrujące się w moje.

– Co się tam wydarzyło?

Pokręciłam głową, przygryzając lekko dolną wargę.

– Musisz to zobaczyć, tak będzie prościej – odparłam cicho. Delikatnie wolną dłonią rozwarłam palce Teodora. Opuścił rękę. – Po prostu chodź ze mną.

I wtedy usłyszałam cichy szmer, leciutkie skrzypienie. Od razu odwróciłam głowę w stronę źródła dźwięku. Z pokoju wspólnego Slytherinu wyszedł właśnie Blaise Zabini, a zaraz gdy nas zobaczył, zmrużył gniewnie oczy. Oparł się nonszalancko o ścianę, wkładając ręce do kieszeni szaty.

– Proszę, proszę… – mruknął. – Jakże drogi memu sercu Nott i jego nowa przyjaciółeczka. Cześć, Granger.

– Cześć, Zabini – odpowiedziałam chłodno, odwracając się do Ślizgona. – Jak humor, o cudowny, z pewnością godny zaufania chłopaku mojej przyjaciółki?

– Wyśmienicie, dopóki nie zaczęło cuchnąć jakąś szlamą.

Prychnęłam.

– Twoje teksty aż ociekają wybitnie nieprzeciętną inteligencją, którą bez wątpienia posiadasz – zironizowałam. Odrzuciłam podobny do jego styl mówienia. – Jesteś beznadziejny, Zabini. Nie wiem, co Ginny w tobie widzi.

Zaśmiał się kpiąco.

– Najwyraźniej sporo, skoro woli mnie od ciebie.

Zabolało.

Moje policzki poczerwieniały ze złości. Już otwierałam buzię, żeby pochwalić się jakąś zmyślną wiązanką o Ślizgonie, jednak wtedy Teodor chwycił mnie za łokieć i pociągnął do korytarza, którym przyszłam.

– Chodź, Granger – mruknął.

Posłałam Zabiniemu ostatnie wrogie spojrzenie, a ten przekrzywił głowę, uśmiechając się złośliwie. Później z czarnowłosym ruszyliśmy w stronę wyjścia z lochów. Dopiero kiedy znaleźliśmy się zdecydowanie daleko od Blaise’a, zacisnęłam mocno pięści.

– Och, jak ja go nienawidzę! – wybuchnęłam. Teodor uniósł zdumiony lewą brew. – Uważa się za tego najlepszego, najmądrzejszego, sądzi, że może obrażać każdego, kogo napotka, nie ma szacunku i… ugh! Czasem mam ochotę zetrzeć mu z twarzy ten cholerny uśmieszek raz na zawsze! Głupi, nietolerancyjny cham!

Na koniec tej tyrady prychnęłam jak rozjuszona kotka i założyłam ręce na piersiach. Teodor za to wciąż spoglądał na mnie ze zdziwieniem.

– Każdy Gryfon tak się pluje, gdy wpada w furię?

Spiorunowałam go wzrokiem, nie odpowiadając na zaczepkę.

– Co Blaise chciał powiedzieć przez „skoro woli mnie od ciebie”? – spytał po chwili, a w jego oczach pojawiła się podejrzliwość.

Zawahałam się.

Nie byłam pewna, czy na pewno to właśnie jemu chcę o wszystkim opowiedzieć. W jakimś stopniu ufałam Teodorowi, lecz mówienie o tym, co mnie boli, nadal stanowiło sporą trudność.

A jednak postanowiłam stawić czoła temu zadaniu.

– Wczoraj wracałam ze szlabanu, gdy ich nakryłam – zaczęłam powoli, patrząc chłopakowi w oczy. – Posprzeczałyśmy się z Ginny i to bynajmniej nie o Zabiniego. Po prostu… po prostu… – Urwałam, odwracając wzrok. Westchnęłam. – Niech będzie, że ją zaniedbałam! Ale też nie powinna całej winy zwalać na mnie, twierdzić, jaka to jestem zła i niedobra…

Wyszliśmy z lochów. Nasze twarze zalało światło pochodni w Sali Wejściowej.

Teodor odchrząknął.

– Zawsze uważałem, że Stone i Gray nie używają mózgu – rzekł cierpko. – Nie ma to jak rozbić czyjąś przyjaźń, tak na dzień dobry.

Zamrugałam szybko.

– Skąd wiesz, że chodziło o… Zresztą dlaczego ty też ich obwiniasz? – prychnęłam. – Roger i Ivy również źli, tak? Naprawdę znajdź coś lepszego, bo ich Ginny już mi wytknęła.

– To wszystko było widać. Z twojej perspektywy może nie, ale bezstronnego obserwatora jak najbardziej. Przyjmij do wiadomości, Granger, że po prostu ją dla nich olałaś – dodał, wzruszając ramionami.

Nachmurzyłam się.

– Naprawdę to dostrzegłeś? – wymamrotałam, nie patrząc już na niego.

Kątem oka zauważyłam, jak kiwnął głową.

– Nie było trudno. Przeproś ją i tyle – stwierdził po chwili. – Weasley nie wygląda na aż tak nierozgarniętą jak Wiewiór, powinna zrozumieć…

– Ron to nie Wiewiór – wtrąciłam, spoglądając na dwie dziewczyny z Hufflepuffu, które dziwnie spojrzały w naszą stronę.

– Jak zwał, tak zwał.

Odwróciłam twarz do Teodora.

– Stop, stop – powiedziałam ostro. – Czy ty mi mówisz, co mam zrobić?

– Udzielam rady – odparł nieco kpiąco. – Chyba wiesz, co to jest?

– Nie, nie wiem. – Zatrzymaliśmy się na półpiętrze, czekając na schody prowadzące na trzecie piętro. Teodor oparł się o balustradę, a mnie opadły ręce. – Och, nie chcę z nią teraz rozmawiać. Po Konkursie to zrobię, wtedy sytuacja między nami trochę ostygnie, no i może ktoś dowie się o Zabinim… Blaise’ie… Ginny zrobi się mniej wrażliwa, więc…

Chłopak zaśmiał się gardłowo.

Och, Merlinie.

Miałam ochotę chwycić go za ręce i zawołać „Zrób to jeszcze raz!”.

– Jesteś strasznie naiwna, Granger.

– Słucham?!

– Na-i-wna – przesylabował z udawanym znudzeniem. Odepchnął się od barierki. – Tego słowa też nie znasz? Zamiast myśleć, co może się wydarzy, zacznij działać. Jesteś jej przyjaciółką czy nie?

I zaczął iść schodami, które przed momentem do nas podjechały.

Teodor wciąż nie przestawał mnie zaskakiwać. Totalnie nie spodziewałam się po nim takich… no, rad. Tego, że w ogóle w jakimś stopniu zainteresuje się tym, co stało się z moją przyjaźnią z rudą.

Nie żebym nie cieszyła się z takiego obrotu spraw. Po prostu… po prostu powoli, małymi kroczkami szłam w jego stronę. Ufałam mu, nie tak jak Harry’emu czy Ronowi, to oczywiste, jednak przestawałam bać się, wstydzić wyznawania swoich zmartwień. Coś mówiło mi, że on zachowa wszystko dla siebie, a tamto przejęcie się troskami zwykłej Hermiony Granger, którą chwilami po prostu gardził, jedynie mnie w tym utwierdziło.

Stawał się kimś w rodzaju przyjaciela.

– Naprawdę o nich nie wiedziałeś? – tym razem to ja zadałam pytanie, gdy wspinaliśmy się już na czwarte piętro.

Spojrzał na mnie.

– Nie – odparł, kręcąc lekko głową. – Zabini nie zachowywał się inaczej niż zwykle. Jedynie codziennie wieczorem gdzieś szedł. Nie pytałem, bo po co? Nie moja sprawa.

– Przyjaźnicie się w ogóle?

Musiałam o to zapytać. Chciałam wiedzieć, chciałam znać sytuację między nimi, chciałam wiedzieć, jak wiele wspólnego Teodor ma z Zabinim.

Czy mógłby kiedyś okazać się być takim jak on.

– Powiedzmy – odparł po chwili zastanowienia. – Blaise to… specyficzny człowiek. Tak jak Draco. Nie mów przy nich zbyt dużo, bo wykorzystają wszystko przeciwko tobie. Raczej to oni trzymają się mnie niż ja ich.

– Ślizgoni – podsumowałam krótko. Teodor miał nieodgadniony wyraz twarzy. – No co?

Czarnowłosy odwrócił wzrok.

– Nie szufladkuj ludzi – powiedział cicho.

– Wcale tego nie robię! – zaperzyłam się.

Zaśmiał się kpiąco, posyłając mi ironiczne spojrzenie.

Znów był taki jak wcześniej. Zero tej nagłej niepewności, która się u niego pojawiła.

– Jasne. Nadal nie wyjaśniłaś mi, o co chodzi z umarłymi – zauważył, nim zdążyłam się odezwać.

Och, ile razy można zaskakiwać niespodziewaną zmianą tematu?

Szliśmy już na szóste piętro. Odetchnęłam.

– Wczoraj znalazłam tam jakieś dziwne zapiski, książki, papiery i… dziennik. Wynika z niego – rozejrzałam się przelotnie; nikogo wokół nas nie było – że ten cały Cryte wymordował naprawdę sporo ludzi. Przez Voldemorta.

Teodor zacisnął usta.

– Jego sługa?

Pokręciłam głową.

– Raczej przeciwnik.

***

– Dobrze, więc jeśli chodzi o to biurko…

– Jakie biurko?

– No przecież mówiłam, że… Nott! A dziennik?

– Najpierw rozdział.

– Nie.

– Weź wyjdź, Granger.

– Nott!

– …

– Nott?

– …

– Merlinie…

– Wystarczy „Teodorze”, ale dzięki.

***

– NOTT! Zostaw tę książkę!

– Znowu nie mogę przejść dalej!

– Ja też nie! Zostaw ją, powiedziałam!

– Argh!

– No.

– To bolało!

– A myślisz, że po co uderzyłam? Nie możesz. Wyrzucić. Tej książki. Przez okno. Rozumiesz?

– Weź ten palec sprzed moich oczu.

– Ugh, gdzie byłeś, gdy rozdawali mózg?

– Tam gdzie ty.

– Ha. Ha. Ha. Śmieszne.

***

– Och, przestań już na nią wyklinać. To tylko książka.

– Wybitnie wkurw…

– Nott.

– Tak właściwie, to co ty robisz?

– Otwieram skrytkę z kluczem do biurka.

– Czy to…

– Tak. Jeszcze tylko przestawię ten znak i… już.

– …

– …

– Dlaczego się uśmiechasz?

– …

– No?

– Nic, nic…

***

Teodor siedział po turecku na podłodze i ze skupieniem przeglądał dziennik. Przerzucał kolejne kartki, co jakiś czas zatrzymując wzrok na jakimś interesującym wpisie. Ja za to opierałam się o ławkę stojącą pod ścianą i potupywałam ze zniecierpliwieniem nogą.

Och, szybciej.

U umarłych spędziliśmy już godzinę. Ślizgon najpierw przyssał się do Katharsis i w mgnieniu oka pochłonął kolejny rozdział księgi. Tak samo jak ja nie mógł przejść dalej, co zostało nagrodzone przeuroczą wiązanką przekleństw oraz próbą wyrzucenia denerwującego przedmiotu przez okno. Dopiero później chłopak łaskawie zainteresował się zawartością biurka, które w międzyczasie znowu otworzyłam.

Z triumfem dostrzegłam podziw na twarzy czarnowłosego, kiedy zobaczył, jaką zagadkę musiałam rozwiązać, by dostać się do zapisków.

Teraz siedział na posadzce, od kilku minut studiując notatnik, a ja mogłam jedynie przyglądać się jego plecom. Gdy w końcu zamknął go z cichym westchnięciem, odepchnęłam się od ławki.

– I co? – rzuciłam.

Odwrócił się w moją stronę, nawet nie wstając.

– Co jest w tych notatkach? – spytał.

– Jeszcze nie wiem. Nie miałam czasu, żeby je przejrzeć. Ale znalazłam wiele książek z prawem czarodziejskim, o zbrodniach sprzed lat… Może ten ktoś prócz podania wszystkiego prasie opracowywał coś w stylu… nie wiem… aktu oskarżenia? Czegoś, co pomogłoby skazać winowajców?

Teodor zmarszczył brwi i przekartkował szybko dziennik.

– Bez dowodów wiele by nie zdziałał… Ale w sumie wspominał o jakichś papierach… – mruknął. – Nie uwierzę, że to wszystko są jedynie jego notatki przeciwko Cryte’owi. Gdzieś muszą być te papiery, wszystko, co jednoznacznie potwierdzałoby ich winę.

– Zaraz przeszukamy biurko i się okaże – oświadczyłam. Znów oparłam się o ławkę. – Zastanawiam się, kto to w ogóle był. Dziennika nie podpisano, Katharsis też nie ma autora. Może to jedna i ta sama osoba?

Teodor pokręcił przecząco głową.

– Nie. Przecież ten… ktoś napisał, że musi znaleźć odpowiednie miejsce, w którym ukryje i Sprawę, i książkę.

Zamyśliłam się. Zaczęłam chodzić w tę i z powrotem po sali, wyłamując sobie palce.

– Wiemy, że to uczeń Hogwartu – stwierdziłam w końcu, patrząc na Teodora. Ślizgon wciąż siedział na podłodze, opierając łokcie na kolanach. Wzrok miał utkwiony w dzienniku. – Czy ty mnie słuchasz?

Uniósł głowę.

– Nie, nie słucham.

– Nie garb się.

Prychnął.

– Tak, mamo.

– W każdym razie – kontynuowałam – wiemy, że to Hogwartczyk. Wiemy, gdzie mieszkał. Wiemy, z kim mieszkał, co działo się podczas Świąt osiemdziesiątego drugiego, wiemy, z kim chodził… Och, muszę dokładnie przestudiować ten dziennik! Od dechy do dechy, przecież tam może znajdować się tyle informacji, tyle faktów odnośnie jego życia, jego samego, Katharsis, Sprawy…

– Chcesz się w to mieszać?

Aż przystanęłam ze zdziwienia i zamrugałam szybko.

– Co?

Teodor przypatrywał mi się uważnie, z pełną powagą oraz skupieniem.

– Czy chcesz się w to mieszać? – powtórzył powoli.

– Ta sprawa musi ujrzeć światło dziennie – oświadczyłam z przekonaniem. – Nigdy nie wyszła na jaw, jestem tego pewna. W końcu wszyscy muszą się o niej dowiedzieć. Nie ma innej opcji.

Chłopak wyprostował się.

– Jest – mruknął. – Sprawdzimy resztę pergaminów, zobaczymy, co na nich jest, po czym zapomnimy o wszystkim. Nie będziemy mieszać się w przeszłość.

Prychnęłam, zakładając ręce na piersiach.

– A właśnie, że będziemy! – warknęłam. – Jeżeli ty nie chcesz, możesz to zostawić w spokoju, ja nie odpuszczę. Zwłaszcza że ten chłopak też zginął, bo chciał wszystko ujawnić, a Cryte’a, kimkolwiek był, omotało pragnienie unicestwienia każdego, kto miał styczność z Voldemortem.

Ślizgon zmrużył oczy, patrząc na mnie jak na totalną kretynkę.

– Granger, czy ty…

Cała pewność siebie gdzieś uleciała, zdecydowanie rozwiało się, a powoli rosnąca złość została zastąpiona strachem.

Teodor już podnosił się z podłogi, już stał na nogach, kiedy jego ciało wygięło się w łuk, zaś on sam zachwiał się, książeczka wypadła mu z dłoni, uderzając z plaśnięciem o posadzkę do wtóru mojego zduszonego krzyku. Chłopak zatoczył się i oparł o biurko, by nie upaść.

W jednej sekundzie znalazłam się przy nim.

Starałam się odnaleźć jego oczy, uspokajające, że nic się nie stało, starałam się odnaleźć na ustach chociażby cień nawet kpiącego uśmiechu, mówiącego, jak wielką jestem histeryczką, starałam się odnaleźć w postawie coś zwyczajnego, coś, co widziałam zawsze – dumnie wyprostowane plecy, swobodnie zwisające u boków ręce, luźne ramiona.

Niczego takiego nie było.

Powieki miał zaciśnięte, podobnie jak wargi, posturę przygarbioną, nieco skuloną.

Czułam porażający strach, że nastąpiło coś podobnego do tamtego piątkowego wieczoru.

– Co się dzieje? – spytałam z przejęciem. – Boli cię?

Nie odezwał się.

Teodorze, odpowiedz!

Opierał się o biurko, jego ramiona były napięte jak struny. Pochylał głowę, oddychając ciężko. Całe ciało drżało, a moje serce pękało z żalu.

Dopiero po chwili wypuścił głośno powietrze, jednak nadal nie odwracał na mnie wzroku.

– Nic – wydusił, ale potem syknął i znów przymknął powieki.

Chwyciłam go mocno za ramię. Pod palcami poczułam przyjemne ciepło.

– Co się dzieje? – powtórzyłam. – Już od dawna coś jest nie tak, widzę to, a ty…

Odepchnął mnie, tak że cofnęłam się krok.

– Nic mi nie jest – warknął.

Nie wytrzymałam.

Nie potrafiłam powstrzymać krzyku, który w jednej chwili wyrwał się z mojego gardła.

– Do cholery, co ci jest, Teodorze?!

Cudownie było wypowiadać imię Ślizgona tylko i wyłącznie do niego, w jego stronę, tak po prostu.

Dopiero wtedy spojrzał na mnie z trudem. Oddychał ciężko, miał lekko przymknięte oczy, wciąż cały drżał. Nie odwróciłam wzroku, uparcie wpatrując się prosto w jego szare tęczówki.

– Proszę, powiedz mi, Teodorze – wymamrotałam nieco zachrypniętym głosem.

Przez długą chwilę nie opuszczał wzroku. Poczułam się trochę niepewnie. Nigdy wcześniej nie patrzył na mnie tak długo, nigdy wcześniej tak długo nie miałam okazji dryfować po morskich falach…

W końcu chłopak odwrócił twarz i powoli się wyprostował. Następnie, krzywiąc się lekko, oparł się o biurko, by na koniec spojrzeć za okno. Z szarych chmur opadały wirujące szaleńczo płatki śniegu.

– Mówiłem ci już o moich próbach w animagii – zaczął cicho. – W tej dziedzinie transmutacji nie zawsze wszystko idzie tak jak powinno. W niektórych przypadkach ciało człowieka musi dopiero przystosować się do przemian, czasem potrzeba wielu bolesnych prób… Czasem wyniszczenia organizmu są zbyt duże do odratowania. – Potarł dłonią czoło. – Zważywszy na fakt tego, co działo się z nim w przeszłości. – Znów popatrzył za okno. – Ja mam szczęście jedynie w połowie. Byłem na skraju, gdy udało mi się raz przemienić, ale tylko na chwilę. Dosłownie na sekundę. – Zaśmiał się drwiąco. – Przełom. Niemniej, skutki ciągłych prób, choć McGonagall mi ich zabraniała i nawet posunęła się do odejmowania punktów Slytherinowi za każdą następną, okazały się tragiczne. Moje ciało nie zostało wyniszczone całkowicie, jednak do tego stopnia, że bez eliksiru przeciwbólowego od Pomfrey co jakiś czas miewam… ataki bólu. Mięśnie i kości pieką nieprzerwanie, ale prawdziwy ogień rozpala się właśnie wtedy. Plus stanowi to, że powoli maleje. Dzisiaj nie wypiłem eliksiru, bo poszedłem z tobą tutaj i nie zdążyłem, dlatego wyglądam jak wyglądam. – W końcu Teodor na mnie spojrzał. – Odkąd udało mi się ten jeden jedyny raz przemienić, nie mogę już próbować. Dopóki Konkurs się nie zakończy. Uczestnikom podczas jego trwania nie wolno zażywać jakichkolwiek eliksirów, nawet zwykłych przeciwbólowych, a kolejne starania w animagii mogą skutkować odnowieniem ataków, wzrostem ich siły. Jeżeli jeden z nich dopadnie mnie podczas zadania, jest nawet ryzyko zawalenia całego etapu.

Wpatrywałam się rozszerzonymi oczyma w czarnowłosego. Moja dłoń bezwiednie zakryła usta, pozwoliłam płucom wciągnąć gwałtownie powietrze.

Czyli to nagłe pogorszenie się zdrowia Teodora, tę niezdolność do normalnego ruchu, tę tajemnicę między chłopakiem a McGonagall stanowiło wyniszczenie organizmu animagią?

Poczułam przejmujące współczucie do Ślizgona.

Moje serce załopotało szaleńczo.

– Czyli… czyli jest już lepiej, tak? – spytałam cicho, niepewnie.

Kiwnął głową, znowu odwracając twarz w stronę okna.

– Tak, ale skręca mnie, że nie mogę dalej ćwiczyć. – Nie odpowiedziałam. Po chwili Teodor spojrzał na mnie z uniesioną brwią. – Czy ty się przejmujesz?

Momentalnie się otrząsnęłam.

– Nie. To znaczy tak. To znaczy w sumie… nie wiem, chyba nie. Moment, ale dlaczego miałabym się nie przejmować, co? - warknęłam w końcu.

Och, znowu wyszłam na idiotkę.

Posłał mi zagadkowe spojrzenie, a potem dodał poważnie:

– Nie mieszaj się w przeszłość, Granger.

Westchnęłam ze zniecierpliwieniem.

– Jasne – prychnęłam, zakładając ręce na piersiach. – Zobaczymy, co jest w tym biurku, a potem, jeśli ty nie chcesz mi pomóc, to sama spróbuję. Nie zatrzymasz mnie, Nott.

Teodor wzniósł oczy do nieba.

– O Salazarze, jakaś ty tępa.

Zareagowałam w jednej sekundzie.

Nie bardzo zastanawiając się nad tym, co robię, porwałam ze stolika dziennik i zdzieliłam nim chłopaka w głowę.

Zanim zrobiłam cokolwiek innego, coś poderwało mnie gwałtownie do góry, a notatnik wyślizgnął mi się z ręki. Pisnęłam, zawisając dziesięć stóp nad podłogą. Spojrzałam ze złością na Teodora. Chłopak stał, kręcąc z niedowierzaniem głową, a w dłoni trzymał różdżkę.

Poczułam jeszcze większą wściekłość.

– Puszczaj…!

– Silencio.

Głos zamarł mi w krtani. Z furią wierzgałam rękami oraz nogami, a Teodor zaczął przechadzać się w tę i z powrotem, wciąż kręcąc głową.

– Granger, Granger – westchnął. – Słabego bijesz? Tak słabego? Jak możesz?

Uduszę go. Jak tylko znajdę się na dole. O ile w ogóle to nastąpi. Co za cholerny Ślizgon!

Ale odkrycie.

– Z racji tego, że w końcu łaskawie zamilkłaś – posłałam mu wściekłe spojrzenie – mam okazję do powiedzenia ci paru rzeczy. Po pierwsze – zatrzymał się dla podkreślenia swych słów, by później znów zacząć chodzić po sali – nie tykasz mojej osoby. Książką, pastą do zębów, ręką, nogą, czymkolwiek. Nie. Dotykasz. Mnie. Po drugie…

Podczas gdy on był zaaferowany wymienianiem, jakim to ja złem nie ociekam, moja ręka niby przypadkiem musnęła różdżkę ukrytą w kieszeni szaty.

Zemsta będzie słodka, Teosiu.

– …znowu podskakujesz. A co ci mówiłem? Nie lubimy tego. Fruwająca na wszystkie strony szczota wcale nie poprawia nastroju, naprawdę. Uczesz ją jakoś, dobrze? Po trzecie – w tym miejscu westchnął ciężko i spojrzał mi w oczy – nie mieszasz się w przeszłość. Zostaw tę sprawę i koniec. Nie widzisz, ile ludzi ponoć zginęło? Nie widzisz, jaką władzę miał ten ktoś za to wszystko odpowiedzialny? Nie warto wplątywać się w coś, co może skończyć się źle. Aha, i nie zostajemy tutaj. Możemy się rozejrzeć, ale zaraz wychodzimy. Jutro Konkurs, zapomniałaś? Nie będziemy bawić się teraz w detektywów, zwłaszcza że muszę się spakować, iść do Snape’a, załatwić parę rzeczy, o twoim szlabanie i moim patrolu nie wspominając. Ugh, Granger, miałem cię za w miarę odpowiedzialną, w jakimś stopniu rozsądną Gryfonkę, a tu proszę. Zwykły Weasley. Wszystko na łapu-capu. Byle zrobić to, co się chce. Ugh. Ociekasz debilizmem. I po czwarte…

Huknęło, błysnęło, ja wylądowałam zwinnie na posadzce, a Teodor runął na plecy tuż przede mną. Nim zdążył się podnieść, wycelowałam w niego różdżką, uprzednio przywróciwszy sobie jednym ruchem głos. Chłopak uniósł jedynie głowę, w jego spojrzeniu lekkie zdezorientowanie zostało po chwili zastąpione gniewem.

– Co do debilizmu, polemizowałabym – syknęłam ze wściekłością. Już dawno nikt tak mnie nie upokorzył. – Ten, kto próbuje obezwładnić przeciwnika, najpierw powinien odebrać mu różdżkę. Debilu – dodałam po sekundzie zastanowienia.

Jakież było moje zdziwienie, kiedy Teodor parsknął śmiechem. Jego głowa opadła na posadzkę, a po komnacie rozległ się niski chichot.

– Doprawdy zabawne…

– Chyba tylko dla ciebie.

– …Granger uczy się obrażać. No, no, prawie się wzruszyłem.

Prychnęłam, ale opuściłam różdżkę.

– Czasami naprawdę nie można zrobić w twojej obecności niczego innego, jak tylko załamywać ręce nad niepokojąco powiększającą się głupotą – stwierdziłam z pogardą.

Usiadłam na posadzce, opierając się o biurko, a Teodor uniósł się na łokciach. Przekrzywił głowę.

– Poradzisz sobie na Konkursie.

Zamrugałam szybko.

– Co?

– Żebym ci nie powiedział co. Mówię, że poradzisz sobie na Konkursie – powtórzył powoli i wyraźnie, zupełnie jakbym była upośledzona.

Dzięki, Nott.

Wzruszyłam ramionami, po czym spuściłam wzrok.

– Nie wiem, może – odparłam cicho. – Pewnie znajdą się lepsi, ale co poradzić?

– Szybko i niepostrzeżenie reagujesz, a to się przyda – powiedział lekko.

Spojrzałam na niego podejrzliwie.

– Czy ty mnie chwalisz?

Ślizgon zaczął gwałtownie kaszleć.

– A czy coś takiego tutaj padło? – spytał natarczywie.

Nie mogłam nie zaśmiać się.

– Chyba presja Konkursu dziwnie na ciebie wpływa. Najpierw nie potrafiłeś ukryć podziwu, bo udało mi się przetłumaczyć runy…

– To nie był podziw! To była pogarda.

– …teraz mnie chwalisz. No, no, no. Dzień cudów – parsknęłam.

Odchrząknął.

– Chyba dobroci dla zwierząt – mruknął.

W odpowiedzi rzuciłam mu rozbawione spojrzenie.

Nie odzywaliśmy się do siebie przez długie chwile. Teodor w tym czasie zdążył rozłożyć się na wznak na posadzce i wpatrywać się tępo w sufit, a ja chwycić dziennik leżący nieopodal, przyglądając się powierzchni jego okładki.

Nie wiedziałam do końca, co robić.

Teodor miał rację. Nie mogłam przejrzeć tych zapisków na Konkursie ani tamtego dnia. Musiałam spakować się, pójść do McGonagall po ostatnie instrukcje, powtórzyć potrzebne informacje, no i pogadać porządnie z chłopakami. Czekał nas tydzień rozłąki, a ich samych – ciężki mecz. Musiałam podnieść ich na duchu, chciałam być z nimi, chciałam zabrać Gryfonów ze sobą! Ten dzień chciałam poświęcić im. Nie Ivy oraz Rogerowi, którzy… którzy rzeczywiście spędzali ze mną za dużo czasu, nie Teodorowi, który także miał jechać na Konkurs, nawet nie właśnie notatkom, choć bardzo pragnęłam je przeanalizować.

Harry, Ron. I Ginny.

Bardzo nie chciałam rozstawać się z nią w kłótni, ale jednocześnie duma nie pozwalała mi porozmawiać z nią, wyjaśnić to wszystko.

Potrzebny był nam czas. Zdecydowanie.

A umarłym wolność. By w końcu ktoś ich usłyszał.

Wzięłam głęboki wdech. Spojrzałam na Teodora. Miał zamknięte oczy i nawet nie wiedziałam, czy wciąż zwracał na mnie minimalną uwagę, ale mimo to postanowiłam się odezwać:

– Muszę coś z tym…

– A po czwarte pogadaj z Weasleyówną.

Uniosłam wysoko brwi. Chłopak leżał tak jak wcześniej, nie poruszył się ani o centymetr, przez co nie wiedziałam, czy na pewno jego usta wypowiedziały te słowa.

Westchnęłam.

– Nott, już ustaliliśmy, że poczekam, aż jej złość trochę zmaleje.

Prychnął głośno, po czym znowu uniósł się na łokciach. Jego oczy ciskały gromy.

– Jeśli chcesz jeszcze bardziej się od niej oddalić – proszę, zostaw to w spokoju. Olej ją tak jak wcześniej, zwłaszcza że na tydzień wyjeżdżasz z Gray i Stone’em. Czy ty w ogóle myślisz, Granger? Zniszcz przyjaźń do końca, tak, skoro oni ją naruszyli, dobij ją, co się w ogóle będziesz przejmować! Nie sądziłem, że aż tak cię zmienili – zakończył z czystą pogardą i obrzydzeniem w głosie.

Chyba właśnie to poruszyło mnie do głębi, dotknęło tego najwrażliwszego punktu głęboko w moim sercu.

Bardzo starałam się nie rozpłakać.

Nie odpowiedział, ale też nie opuściłam wzroku. Przez długą chwilę wpatrywaliśmy się w siebie bez słowa, aż w końcu Teodor znowu opadł na posadzkę, tym razem podkładając sobie dłonie pod głowę.

– Liczę na to, że jutro na pytanie „Zmądrzałaś?”, odpowiesz „Już wszystko w porządku” – powiedział chłodno.

Nie potrafiłam nic z siebie wykrztusić.

Palące poczucie wstydu zalało moje serce.

***

Teodorze,

Wiemy z matką, że jutro wyjeżdżasz na Międzyszkolny Konkurs Magiczny. Wiesz, od kogo się dowiedzieliśmy? Od Snape’a. Na litość Merlina, od SNAPE’A! Pomyśl, kto powinien nam o tym napisać? No, już wiesz? Tak, Ty. Jakbyś czasem raczył wspomnieć coś o ważnych wydarzeniach w Twojej szkole, to byłoby miło.

Nie splam honoru naszej rodziny. Należysz do Nottów. Nie zapominaj o tym.

Gdy wrócisz z Konkursu, zgłoś się do Snape’a. Musimy porozmawiać na temat Twojego zachowania twarzą w twarz.

Anthony Nott

Podobnie wyglądał każdy list od jego ojca. Sztywny, suchy, z przypomnieniem, do jakiej rodziny należy Teodor. Nottowie. Wielcy, potężni, z krwią niemalże krystalicznie czystą, bez żadnej skazy na drzewie genealogicznym w postaci szlamy.

Obrzydliwe.

Teodorowi nigdy nie wpajano – tak jak Draconowi – że czarodzieje urodzeni w mugolskich rodzinach to zło. Że to margines magicznej społeczności, że trzeba ich tępić. Nie. Jedynie wciąż i wciąż upominano go, jak powinien się zachowywać, co powinien robić oraz mówić prawdziwy arystokrata.

O szlamach nie rozmawiano wiele. Takie rozmowy plamiły ich godność, więc po prostu ich unikano.

A Teodor miał swój rozum. Wyrobił sobie własny światopogląd na tę i inne sprawy, tym bardziej, że jego ojcu wystarczało niemrawe przytakiwanie podczas niekończących się monologów na pewne tematy.

Co z tego, że czarnowłosy był pierworodnym synem Anthony’ego Notta oraz dziedzicem całej fortuny rodu? Po co poświęcać mu czas, po co w ogóle się nim zajmować, skoro została mu jeszcze matka? Bojąca się męża i zamknięta w sobie? Bzdury!

A jednak Teodor kochał swoją matkę ponad wszystko inne. Gdy wracał do domu, to ona była jedynym, co trzymało go pod dachem całkiem sporej posiadłości mieszczącej się na skraju lasu kilkanaście mil od Londynu. Wiedział, że kobieta czuje to samo, choć wcale nie okazywała tego bardzo wyraźnie.

Wystarczyło jej spojrzenie. Teodor widział w nim wszystko.

Czarnowłosy Ślizgon złożył list i schował go z powrotem do kieszeni szaty. Rozejrzał się po Wielkiej Sali. Zapadła już noc, za oknem nie było księżyca ani gwiazd. Z zaczarowanego sklepienia pomieszczenia prószył magiczny śnieg, który jednak nie osadzał się na niczym, tylko w pewnym momencie po prostu rozpływał się w powietrzu. Wokół Teodora nie było wielu uczniów. Przy swoim stole dostrzegał większość znajomych twarzy.

Niedaleko siedziała Parkinson, jedząc spokojnie jajecznicę. Była wyprostowana, łokcie trzymała przy sobie, nóż i widelec trzymała delikatnie, dokładnie jak on.

Niewiele osób wiedziało, że Pansy też ma korzenie arystokratki.

Dalej Crabbe z Goyle’em. Nie było z nimi Dracona, co Teodor odnotował w swoim umyśle jako dziwną i niespodziewaną anomalię. Łypali na wszystkich podejrzliwie, popijając powoli herbatę.

Gregory lubił mocną, gorzką, ale Vincent słodką, z sokiem malinowym.

Po prawej Nott dostrzegł Bulstrode. Prawie się uśmiechnął, gdy zauważył, że dziewczyna rozgląda się niepewnie, a później zerka na trzymaną na kolanach książkę. Mugolską, jak zauważył po tytule i autorze. Starała się utrzymać w tajemnicy swoją miłość do literatury tej niekoniecznie czarodziejskiej. Pewnie bała się, że wyśmieją ją ci, którzy się o tym dowiedzą. Czystokrwista Ślizgonka czyta mugolskie książki? Nigdy!

Bo kto mógł spodziewać się tego po Milicencie, będącej na co dzień po prostu złośliwą, wścibską, oschłą wredotą?

Naprzeciw Teodora znalazł się Zabini, konsumując kanapki z jakąś pastą i przeglądając „Proroka Wieczornego”. Szarooki spojrzał na niego z obrzydzeniem. Nie dlatego, że nie lubił jakichkolwiek past, ale dlatego, że coś mu mówiło, jaka sytuacja nastanie między Blaise’em a Weasleyówną.

Choć ona sama o tym nie wiedziała. Teodor też nie był pewien, jednak w jakimś stopniu znał czarnoskórego Ślizgona.

Biedna Ginewra.

Zabini uniósł głowę i dostrzegł, że czarnowłosy mu się przypatruje. Przełknął kęs, po czym zapytał:

– Co?

Jaki przejaw elokwencji.

Teodor skrzywił się z odrazą.

– Czego chcesz od siostry Wiewióra?

Zabini zaśmiał się gardłowo i odłożył gazetę.

– A więc o to chodzi… – powiedział cicho. – Powiedz mi, Nott, czy ja wyglądam na aż tak nikczemnego, by oczekiwać po mnie samych złych intencji?

– Czasem mam wrażenie, że tylko Czarny Pan jest bardziej nikczemny – odparł z niesmakiem.

Z gardła Blaise’a znowu wyrwał się cichy śmiech.

– Moja słodka Ginny – Teodor w trudem powstrzymał odruch wymiotny – zawsze mnie kręciła. Dlaczego w końcu nie zrobić pierwszego kroku?

Czarnowłosy oparł łokcie na stole i nachylił się lekko.

– Blaise, pogięło się – stwierdził dobitnie. – O czym ty bredzisz?

Ciemnoskóry złożył dłonie w piramidkę.

– Czy ja cię kiedyś okłamałem? – spytał.

– Hm, pomyślmy… Ojej, nie da się zliczyć, to ci dopiero zaskoczenie!

Blaise zmrużył oczy. Błysk uśmiechu na jego ustach od razu zgasł.

– Nott, naprawdę dobrze ci radzę, nie wtrącaj się – warknął. – Nie powinno cię to obchodzić, ciebie ani tej szlamy… Właśnie. – Kąciki ust chłopaka znów uniosły się do góry. – Jak tam z naszą kochaną szlamcią?

Teodorowi ciężko było odpędzić chęć wyciagnięcia z kieszeni różdżki i miotnięcia jakiejś klątwy w Ślizgona siedzącego naprzeciwko.

– Czasem odnoszę wrażenie, że do niej ciągnie cię bardziej niż do Weasley – odrzekł lodowatym tonem. – Szlama to, szlama tamto… Aż dziwne, dlaczego nie zabrałeś się za nią.

– Zauważyłem, że już ktoś inny się nią interesuje. To takie smutne. Och, ciekawe kogoż omotała Naczelna Szlamcia Hogwartu? Ach, już wiem! Naszego Teodora Notta, który z chęcią odpowiedział na jej wieczną, dozgonną miłość!

W jednej chwili różdżka szarookiego znalazła się przy gardle Zabiniego, a on sam zawisnął nad stołem, pociągnięty do góry za szatę.

– Czasem zastanawiam się, jak wygląda błysk Avady Kedavry w czyichś oczach, wiesz? – wysyczał tak cicho, by tylko Blaise go usłyszał. Wbił koniec różdżki w jego skórę. – Może powinienem to w końcu sprawdzić, co? Jak myślisz?

Ale on jedynie zaśmiał się mściwie.

– Robisz wspaniałe przedstawienie – wykrztusił kpiąco. – Wszyscy na nas patrzą, brawo. Wiesz, jak zainteresować widownię, co? – Zerknął w bok, na wejście do Wielkiej Sali i uśmiechnął się złośliwie. – Zwłaszcza że właśnie pojawiła się twoja wielka miłość.

Teodor spojrzał przez ramię. Do pomieszczenia weszła właśnie Granger, cała zarumieniona, rozmawiając zawzięcie o czymś z Ginewrą. Żadna z nich nie wyglądała na wściekłą czy ponurą. Przeciwnie – obie uśmiechały się radośnie, jakby między nimi nic nigdy się nie wydarzyło.

Wszystko wróciło do normy.

Nott znów popatrzył prosto w oczy Zabiniego.

– Wiesz, że kiedy w końcu umrzesz, nikt nie będzie za tobą płakał? – wyszeptał. – Jesteś obrzydliwy.

Popchnął Ślizgona na miejsce, a sam ruszył szybkim krokiem ku wyjściu, chowając różdżkę do kieszeni szaty.

Jego ostatnie słowa nie odnosiły się do gadaniny Blaise’a na temat „miłości” do Gryfonki, tylko do całej postawy czarnoskórego. Teodor czuł zwykłe obrzydzenie. „Szlama to zło, szlamę trzeba pozbawić kończyny!” – cały Zabini. Wybitnie denerwujące. Czarodzieje mugolskiego pochodzenia nie byli nigdy czymś brudnym, czymś, czego należy się pozbyć!

A już na pewno… już na pewno nikt nie mógł pozbyć się Granger.

Polubił ją. Cholera jasna, polubił ją! Nie jakoś bardzo, nie jakoś szczególnie, ale pierwszą myślą na jej widok nie było „Zgarnij swoją szczotę i idź coś zamieść”.

W głębi serca cieszył się, że spędzi w towarzystwie szatynki cały tydzień. Wprawdzie obecność Stone’a trochę niszczyła tę, nawet minimalną, radość, ale… lubił rozmowy z nią.

Ale broń Gryffindorze się w niej nie zakochał!

To znaczy Slytherinie.

Broń Slytherinie, wcale się w niej nie zakochał, o! Nigdy nie miał nic do tego uczucia, nie uważał go za jakieś brukające godność człowieka, za czyniące kogoś słabym, jednak… Ugh, nie do Granger, bez przesady.

Głupi Zabini. Namieszał mu w głowie i zaczął myśleć na zdecydowanie dziwne tematy.

Dobra, Nott, nie zabijesz go. Nie możesz, bo cię wywalą z Hogwartu. Zawiedziesz McGonagall. Wyobrażasz sobie ją, która podpisuje się na dokumencie potwierdzającym wydalenie Teodora Notta? Nie, nie, nie, nie możesz. Zabini to śmieć, śmieci się ignoruje, ktoś inny je może posprzątać. Nie niszcz swoich marzeń przez śmiecia. Nie depcz go, bo sobie buty pobrudzisz.

I wtedy Teodor wpadł na kogoś, co zostało nagrodzone cichym przekleństwem z jego strony. Gdy spojrzał na osobę, z którą się zderzył, skrzywił się nieznacznie.

O Merlinie, już wolę Blaise’a. Zabini, gdzie jesteś? Chodź tutaj, podenerwujmy się razem!

Ivy Gray uśmiechnęła się przepraszająco.

– Przepraszam, zagapiłam się – powiedziała cicho.

– Nie ma sprawy – mruknął i już miał ją wyminąć, idąc dalej, kiedy ona znów się odezwała.

– Może w ramach zadośćuczynienia dasz wyciągnąć się na błonia? – spytała, uśmiechając się szerzej.

Westchnął ze zniecierpliwieniem.

– Gray, daj mi spokój – odparł. – Jest zimno i sypie śnieg. Sama idź, tylko nie zapomnij skręcić sobie kostki.

To nie było tak, że nienawidził Krukonki. Raczej wciąż nią gardził. Jej zdecydowanie za dużym entuzjazmem, radosnym podejściem do życia i paplaniem o głupotach. Owszem, niekiedy mógł z nią normalnie porozmawiać, co ostatnimi czasy zdarzało się coraz częściej, w dodatku była inteligentna, w końcu brała udział w Konkursie, jednak chwilami naprawdę miał jej dość.

Zwłaszcza wtedy, kiedy Zabini znów pokazał swój obrzydliwy charakter.

Ku zdumieniu Teodora blondynka zaśmiała się perliście.

– Jesteś zabawny – stwierdziła. – Chodźmy się przejść tak po prostu, po zamku?

Popatrzył na nią tak jak zazwyczaj patrzył na Granger – jak na totalnie upośledzoną.

Uparta.

– Gray…

– Proszę – nalegała. – To ostatni wieczór w Hogwarcie przed Wielkim Niepotrzebnym Zamieszaniem i chcę go spędzić w miłym towarzystwie.

Teodor uniósł brew.

– Ty też uważasz, że Konkurs jest niepotrzebny?

Parsknęła śmiechem.

– Jakby zobaczyli lekcje u Snape’a, to wtedy dowiedzieliby się, co to walka o przetrwanie – stwierdziła. – To jak? Idziemy?

Z wahaniem kiwnął głową, po czym oboje ruszyli w stronę głównych schodów. Dziewczyna zaczęła paplać o Konkursie, ale jakimś dziwnym trafem wcale mu to nie przeszkadzało.

Przypatrywał się całej jej. Patrzył w duże, błękitne oczy, spoglądał na złociste pasemka w blond włosach, chwilami wodził wzrokiem po smukłej figurze. Podziwiał delikatne rumieńce na policzkach oraz to, jak wyprostowane utrzymywała plecy, idąc.

Przyłapał się na tym, że porównywał ją do Granger i koniec końców już sam nie wiedział, która z nich wygląda ładniej w świetle pochodni.

W tamtej chwili wiedział tylko jedno – może tydzień z Gray nie stanie się najgorszym czasem w jego życiu.

_______________

Meh, sypią się same trudne odcinki, nad którymi muszę się zastanawiać, żeby niczego nie schrzanić. Niemniej, zauważyłam, że te, gdzie znajduje się Teodor, pisze mi się jakoś szybciej i lżej o.O’’

Tym razem mało spraw organizacyjnych. Tradycyjnie – postaram się napisać rozdział jak najszybciej, jednak może nastąpić pewien poślizg. W siedemnastce bowiem znajdujemy się już na Konkursie we Francji, a że w mojej głowie pomysły na zdarzenia tam znajdują się tak-se – muszę wymyślać na bieżąco. Dodatkowo od poniedziałku postanowiłam wziąć się za siebie i większą wagę przykładać do nauki, także do komputera siadam po odrobieniu wszystkich lekcji, najczęściej w nocy i na krótko. Meh. Gimnazjum -.-‘’

Na koniec chcę zaprosić Was na mojego – jakby nie patrząc – eksperymentalnego bloga. Inni bohaterowie, zmiana stylu – wszystko po to, żeby móc przelać tam myśli, których nie mogę umieścić tutaj. Zapraszam na Rozdartą Duszę, na której już pojawił się Prolog: Marmurowe miasto  ^^

Coraz bliżej Święta, coraz bliżej Święta… <3

Empatia