Rozdział 17. Kryształ

Dla Niekonkretnej,

bo myślę o niej zdecydowanie za często.

A lód stopniał…

Siedziałam po turecku na łóżku Ginny za jej plecami, plotąc z włosów dziewczyny warkocza.

Między nami wszystko już było w porządku. Tak jak chciał Teodor.

Jeszcze poprzedniego dnia udało mi się zebrać w sobie, pokonać dumę i pogadać z rudą. Wcale nie zaliczałam tamtej rozmowy do najprzyjemniejszych doświadczeń w moim życiu. Weasleyówna z początku nie była zachwycona, ale jednocześnie nie krzyczała. Wyrzucając z siebie wszystko po raz kolejny, dodając parę innych kwestii, w których nawaliłam, panowała nad głosem. Może zastanawiała się, co powiedzieć, gdy dojdzie do konfrontacji? Może to też przewidziała?

Ja również byłam spokojna. Łagodnie odparłam niektóre zarzuty, tak że Ginny chwilami milczała, najwidoczniej zastanawiając się nad moimi słowami. Pamiętałam, jak z każdą chwilą, którą poświęcałam na przeprosiny, okazywanie skruchy, z twarzy dziewczyny znikała obojętność, chłód, a miejsce to zastępował smutek.

Obie zrozumiałyśmy, co zrobiłyśmy źle, choć bez wątpienia wina leżała w większej części po mojej stronie. Tak czy siak, koniec końców przez długie chwile tuliłyśmy się do siebie, płacząc jak małe dziewczynki i dopiero wtedy przepraszając najbardziej szczerze.

Łzy po raz kolejny przypieczętowały naszą przyjaźń, która – tak czułam – stała się jeszcze trwalsza niż wcześniej.

Uśmiechnęłam się lekko pod nosem.

Miłe uczucie – znów móc obejmować mocno jej drobne ciało.

Usłyszałam chichot Ginny.

– Łaskoczesz mnie w kark – jęknęła.

Parsknęłam śmiechem i odsunęłam palce trochę dalej od jej skóry.

– Przepraszam – mruknęłam. – Ale wyprostuj się.

Dziewczyna wykonała polecenie. Przez chwilę siedziałyśmy w milczeniu, a gdy już kończyłam swoje dzieło, westchnęłam.

– Jakoś… nie chce mi się tam jechać – wymamrotałam.

Zauważyłam, że ruda drgnęła niespokojnie.

– Dlaczego? – spytała ze zdziwieniem.

Ściągnęłam ze swojego nadgarstka gumkę i zaczęłam zawiązywać ją na końcu długiego warkocza.

– Nie chcę zostawiać ciebie, Harry’ego, Rona… Zresztą – przesunęłam dłonią po splocie, a później opuściłam go powoli na plecy Ginny, do których połowy mniej więcej sięgał – tydzień z Nottem nie zapowiada się jakoś wybitnie fascynująco. O Snape’ie nie wspominając.

Gryfonka odwróciła się w moją stronę.

– Jak jest między wami? – spytała poważnie.

Uniosłam brwi.

– No… cóż. – Nie wiedziałam, od czego zacząć. – Jakby to ująć… Ja nie przeczę, Ginny, że może on ma w sobie „to coś”, przez co nie jest tylko wrednym padalcem, ale, no, to Snape, więc…

Ruda pacnęła się głośno w czoło.

– Czyś ty zwariowała? Mówię o Nocie! – zawołała.

Skrzywiłam się.

Och, już wolałabym, by chodziło jej o Snape’a.

– Między mną a Nottem niczego nie ma – odrzekłam cierpko. – Wciąż chodzę do niego na korepetycje, wciąż siedzimy razem na transmutacji…

– …z tego, co wiem, to nie tylko na transmutacji – wtrąciła Ginny.

Prychnęłam.

– Niby skąd wiesz?

Ruda poruszyła sugestywnie brwiami.

– Mam swoje wtyki.

– Jasne. Corner, co? – rzuciłam z politowaniem.

No, i wtedy ją zaskoczyłam.

– Skąd…

– Ginny, mam oczy – odparłam beznamiętnie. – Wciąż patrzy na ciebie jak wtedy, gdy jeszcze chodziliście ze sobą. Tak jakby był w stanie zrobić wszystko, byle zwrócić twoją uwagę. Chyba mu nie przeszło.

Dziewczyna przez chwilę wpatrywała się we mnie ze zdziwieniem, a potem machnęła lekceważąco ręką.

– Trudno. Kiedyś musi. Wracając – kontynuowała jak gdyby nigdy nic – jeśli on ci się podoba…

– Nie podoba.

– …to musisz w końcu coś zrobić, bo Gray chyba ma na niego chrapkę – dokończyła, a ja poczułam, że moje serce przez chwilę chce wyrwać się z piersi. Uderzyła we mnie nagła fala gorąca, choć ja nie dałam niczego po sobie poznać.

Wzruszyłam ramionami.

– No dobra, i co z tego? – spytałam obojętnie. – Jeśli faktycznie jest tak jak mówisz, trudno. Co mnie obchodzi Nott?

– Hermiono, nie udawaj – zdenerwowała się Ginny. – Pół szkoły o was gada, a drugie pół niedługo zacznie.

Opadła mi szczęka.

– Co? – wydusiłam. – Moment, moment. Niby dlaczego ktoś miałby o nas gadać?

Ginny zaśmiała się.

– A to siedzicie sobie w bibliotece… – zaczęła wymieniać, na co wywróciłam oczyma.

– Czasem trzeba odrobić lekcje, wiesz?

– …a to idziecie razem do lochów…

– Hej, jestem beznadziejna z transmutacji i potrzebuję korepetycji, halo!

– …a to on odprowadza cię na górę…

Tutaj już nie miałam wytłumaczenia. To znaczy miałam, ale Ginny nie mogła go poznać. Nie mogła dowiedzieć się o umarłych, o tym, że właśnie tam wraz z Teodorem często chodziliśmy.

Gdy nie odpowiedziałam, Gryfonka urwała i spojrzała na mnie znacząco.

– Ha! No widzisz, coś w tym jest! – zawołała z triumfem.

– Wcale nie – zaperzyłam się. – Chyba tylko dla ciebie. – Zerknęłam na nią z rumieńcem wstydu na policzkach. Jej spojrzenie mówiło wszystko. – Och, no dobra! Podoba mi się i co? I TO WSZYSTKO! Nott ma parszywy charakter. On jako chłopak? Dziękuję, postoję, nie jestem samobójczynią.

Ginny chwyciła się za głowę i lekko pochyliła.

– Merlinie, MERLINIE, daj mi siłę… – mruknęła. Wyprostowała się, po czym złożyła ręce jak do modlitwy, zastanawiając się chwilę. – Dobra, zróbmy inaczej. Przed tobą cały tydzień z nim. Jak wrócisz, to wtedy zobaczymy, czy zmieniłaś zdanie.

– A ty co? – spytałam w końcu. – Ciągle ja i ja, a ty? Co zrobisz z Zabinim?

Ginny zamilkła na moment.

– Nie wiem – przyznała, wzruszając lekko ramionami. – Nie powiem o nim Ronowi teraz. Wolę mieć cię przy sobie, kiedy rozpęta się piekło…

– Dzięki.

– …zresztą może po wygranym meczu jego humor trochę się polepszy i jakoś łatwiej to przyjmie – dokończyła. Później wyprostowała się dumnie. – Co ja się w ogóle przejmuje? Blaise ma rację. On nie może nam niczego zabronić. Wiem, Ślizgon i Gryfonka to dziwne połączenie, ale, na miłość Merlina, nie przesadzajmy!

– Przecież pamiętasz, co wyrabiali razem z Malfoyem, Goyle’em, Crabbe’em… nadal wyrabiają – zauważyłam niepewnie, patrząc dziewczynie w oczy. – Czy to na pewno dobry pomysł? Nie chodzi mi o to, żebyś od razu z nim zrywała – dodałam pospiesznie. – Po prostu przemyśl to.

Ginny uśmiechnęła się delikatnie.

­– Ufam mu, Hermiono – odparła z pewnością w głosie. – Wiem, że nie skrzywdziłby mnie.

Przyjrzałam jej się z pewnym wahaniem.

Graj, Hermiono. Rób dobrą minę do złej gry.

Odwzajemniłam uśmiech.

Ginny spojrzała na zegarek na swoim nadgarstku. Klepnęła się w kolana.

– Dobra, ósma– to powiedziawszy, zeskoczyła zwinnie z łóżka. – Idziemy na śniadanie. Po drodze zgarniemy jeszcze chłopaków i zejdziemy razem.

Kiwnęłam głową. Ześliznęłam się z posłania, po czym podeszłam do drzwi, podczas gdy Ginny przyglądała się w lustrze swojemu warkoczowi.

W zamyśleniu oparłam się o framugę. Ruda to dostrzegła.

– Hermiono, co się dzieje? – spytała z troską.

Dopiero po chwili na nią spojrzałam.

– Nic… ­ – wymamrotałam. – Po prostu zastanawiam się, dlaczego, jak twierdzisz, gadają o mnie i Nocie, a nie o mnie i o Rogerze.

Ginny nie odezwała się, przez co przestraszyłam się, że może niepotrzebnie zaczęłam temat Krukona. Ona jednak po chwili podeszła do mnie i odszukując moje spojrzenie, spytała:

– Co jest między tobą a nim?

Z ogromnym wysiłkiem powstrzymałam łzy napływające mi do oczu.

– Bardzo go ranię – wyznałam cicho, niemal szeptem. – To będzie koniec. Jeśli Roger w porę się nie opamięta, jeśli mu się jakimś cudem nie odwidzi…to będzie koniec. Koniec naszej przyjaźni. A wcale tego nie chcę.

Odwróciłam twarz, nie mogąc już powstrzymać cichego szlochu, który wymknął się z mojego gardła.

Sekundę później poczułam ramiona Ginny silnie mnie przytulające.

– Widzę to – rzekła cicho do mojego ucha, nie odsuwając się ani o krok. – Widzę, że wciąż jest przy tobie, widzę, że gdy rozmawiasz z Nottem, jego nosi, widzę, że znaczysz dla niego coś więcej.

Ruda nie była tylko przyjaciółką.

Była skarbem. Najprawdziwszym, najcenniejszym.

Wyswobodziłam się z jej uścisku.

– Może on tylko traktuje mnie jak siostrę? – rzuciłam z nadzieją, ocierając łzy z policzków.

Ginny wypuściła głośno powietrze z ust.

– Może – zgodziła się. – Albo po prostu mu się podobasz, a wcale nie jest zakochany, albo traktuje cię jak siostrę. Przecież niekoniecznie musi cię kochać na zabój, na zawsze i w ogóle. Spokojnie, Hermiono. – Położyła mi dłoń na ramieniu. – Na Konkursie nie pozwalaj mu na za dużo. Jesteś jego siostrą.

Kiwnęłam głową.

– Tak. Chyba masz rację.

Weasleyówna uśmiechnęła się.

– Chodź.

Wyszłam za nią z dormitorium, zamykając cicho drzwi.

Jesteś dla niego siostrą. Na pewno. Tylko siostrą. Tak jak Ivy.

Sama w to nie wierzyłam.

***

Paręnaście minut przed dziewiątą wraz z Harrym, Ronem i Ginny staliśmy przed główną bramą Hogwartu, czekając na pozostałych uczestników Konkursu. Wszyscy mieliśmy zebrać się właśnie tam. Na razie na miejsce przybyłam tylko ja, ani Krukoni, ani Nott, ani Ian Owens wciąż się nie pojawili. McGonagall postanowiła pójść po nich, zważywszy na fakt, iż wyruszyć mieliśmy punktualnie o dziewiątej.

Jakim środkiem transportu? Tego nie wiedziałam.

Dzień był mroźny, ale za to bezwietrzny. Nie padał też śnieg, choć biały puch zalegał na ziemi po kostki, zaś drzewa uginały się pod jego ciężarem. Na poziomych częściach bramy błyszczały długie sople, a szczyt muru przykryły iskrzące się czapki. Wraz z Gryfonami zostaliśmy sami, dzięki czemu mogłam nacieszyć się nimi jeszcze przez te kilka chwil. Ron zawiesił sobie na ramieniu moją torbę, Harry włożył ręce do kieszeni szaty.

– Zimno – mruknął.

– No co ty – zachichotała Ginny. Później odwróciła się do mnie. Jej policzki były zarumienione od chłodu, a płomiennorude włosy rozsypały się wokół twarzy. – Masz do nas pisać, jak ci tam idzie, rozumiesz? Zwłaszcza po walkach z obrony.

Podreptałam chwilę w miejscu, lekko się trzęsąc.

– Nie wiadomo, czy przejdę pierwszy etap – zauważyłam. – Być może w ogóle nie przystąpię do walk… choć bardzo bym chciała – dodałam markotnie.

Ginny potarła moje ramię, uśmiechając się pocieszająco.

– Nie martw się. Dobrze wiesz, że mało prawdopodobne, żebyś nie przeszła dalej – stwierdziła. – Martw się lepiej o nasz mecz ze Ślizgonami. Szkoda, że cię nie będzie. Kto nam doda otuchy? – ruda jęknęła teatralnie i skrzywiła się.

Zachichotałam.

– Wtedy będę padać ze stresu przed galą – odrzekłam ze śmiechem.

Harry zatrząsł się potężnie.

– Współczuję ci, Hermiono – powiedział. – Tygodnia ze Snape’em i Nottem raczej nie zaliczyłbym do udanych.

Wzruszyłam ramionami.

– Może. Snape pewnie będzie starał się jeszcze bardziej umilić mi życie, skoro szlabany, och, co za smutek, już się skończyły.

Ron prychnął.

– Gnojek – mruknął. Później spojrzał na ścieżkę wiodącą do zamku. ­Zmarkotniał. – Oho, o wilku mowa.

Odwróciłam się.

W naszą stronę szła spora grupka osób. Dostrzegłam szpiczastą tiarę McGonagall, wysokiego Snape’a, Iana Owensa trzymającego w ręku sporych rozmiarów torbę podróżną, a za nimi podążali… Teodor z Ivy.

Poczułam dziwną chęć miotnięcia w coś jakąś porządną klątwą.

Widziałam uśmiech na ustach blondynki i nieco znudzony wyraz twarzy Notta. Niemniej jednak, ani jedno, ani drugie najwyraźniej nie chciało rozstać się ze swoim towarzyszem.

Ekhem. Czy jest może w pobliżu jakiś negocjator? Bo czuję potrzebę mordowania.

Oczywiście nie pokazałam tego po sobie. W zamian za to uśmiechnęłam się szeroko do Krukonki, a ona w odpowiedzi pomachała mi i mimo klatki z Krakersem w jednej ręce oraz dużej torby w drugiej zaczęła zbiegać ze wzniesienia.

Kilka chwil później na moment przestałam oddychać przez wybitnie mocny uścisk blondynki.

– Czasami odnoszę wrażenie, że Roger to naprawdę dekiel – oświadczyła na powitanie, starając się uspokoić swoją sowę. Krakers miał duże, jasne oczy, nieproporcjonalną do reszty tułowia sporą głowę i szaro-brązowe upierzenie. Był zdecydowanie większy od Hedwigi. – Szliśmy już tutaj, kiedy on w połowie drogi przypomniał sobie, że zapomniał różdżki i musiał się po nią wracać. Głupek – dodała na koniec, po czym przez pręty klatki dotknęła łebka Krakersa.

Zachichotałam.

– Nie mów tak o nim – odpowiedziałam. – Roger to… Roger. Nie wymagaj od niego za dużo.

Ivy posłała mi rozbawione spojrzenie.

Ja za to zerknęłam na Ginny. Ona podchwyciła mój wzrok i uśmiechnęła się łagodnie.

Tym razem szczerze.

Nie miałam już wyrzutów sumienia.

Niedługo potem dołączyła do nas McGonagall i Snape, oboje taszczący kufry, Puchon Ian Owens, wysoki, o poważnym spojrzeniu zielonych oczu, w dodatku wyjątkowo przystojny jak zawsze, oraz Teodor, z zaczerwionym lekko nosem.

Ten ostatni obrzucił Rona pogardliwym spojrzeniem, nie wspominając już o kpiącym uśmiechu, kiedy rudzielec potknął się na śniegu, wpadając na Harry’ego.

Poczułam niekontrolowany przypływ niechęci do Ślizgona. Może spowodowany widokiem jego i Ivy razem, a teraz zwiększony zachowaniem w stosunku do mojego przyjaciela. Może.

Gdzie jest negocjator?

Kiedy na ścieżce pojawił się Roger z Michaelem Cornerem, obaj zdyszani, ale za to szeroko uśmiechnięci, McGonagall spojrzała wymownie na Ginny, Harry’ego i Rona.

Nie chciałam się z nimi rozstawać.

Pierwsza podeszła do mnie dziewczyna. Przez kilka chwil tkwiłam w jej mocnym uścisku.

– Zagnij ich wszystkich – wymamrotała, a później ucałowała mój policzek. Uśmiechnęłam się.

– Strasznie cieszę się, że już jest w porządku.

Kiwnęła głową, wciąż unosząc kąciki ust do góry.

Następnie jednocześnie przytuliłam mocno Harry’ego oraz Rona, tym razem mówiąc pierwsza.

– Macie wygrać ten mecz – rozkazałam poważnie. – Nie widzę innej opcji.

Po twarzy Weasleya zauważyłam niezbyt duże przekonanie co do moich słów.

Odprowadzałam ich smutnym spojrzeniem, trzymając już swoją torbę, dopóki Roger nie wpadł na mnie z całą mocą. Zostałam przytulona z ogromną siłą, a później ucałowana w czoło.

Ledwo stłumiłam chrząknięcie.

Tym bardziej że ujrzałam zagadkowy wyraz twarzy McGonagall patrzącej swoimi zielonymi oczyma prosto na mnie.

– Pani profesor, a jak my się tam właściwie dostaniemy? – spytał Michael, chowając nos w fałdach szaro-niebieskiego szalika.

McGonagall zerknęła na bramę.

– Zaraz powinien pojawić się nasz środek transportu… – mruknęła.

I nim ktokolwiek z nas zdążył coś odpowiedzieć, gdzieś w górze rozległ się ogłuszający pisk połączony ze skrzekiem.

Ten krótki dźwięk mroził krew w żyłach.

Uniosłam gwałtownie głowę, zresztą tak jak pozostali, lecz niczego nie zobaczyłam. Szybko rozejrzałam się – dopiero wtedy dostrzegłam środek transportu.

Był nim zwykły powóz, zrobiony z ciemnego drewna i z szybkami w oknach. Miał duże metalowe koła oraz dach z ozdobnym szpicem. Całość ciągnęły dwa stwory, podobne do przerośniętych jaszczurek, bo zielone, łuskowate, z kolcami na grzbiecie i ostro zakończonymi kłami. Nie były to jednak smoki – te miały drobniejsze, szczuplejsze ciała, bardziej płaskie, nieco wypukłe pyski, sprawiały wrażenie zwinniejszych oraz nieco słabszych, co jednak stanowiło jedynie pozory.

W końcu tylko dwie leptery, bo tak nazywały się te zwierzęta, mogły unieść swymi potężnymi, błoniastymi skrzydłami osadzonymi na grzbiecie cały powóz.

Aż rozszerzyłam oczy ze zdziwienia. Wiedziałam, że leptery stanowiły coś w rodzaju symbolu Międzynarodowego Instytutu Edukacji Magicznej, jednak nie sądziłam, iż owa organizacja ma je w swojej siedzibie.

I wykorzystuje do takich celów.

Podczas gdy powóz osiadał łagodnie poza bramą Hogwartu, ja zerknęłam na Teodora. Ślizgon wpatrywał się w leptery wyraźnie zaintrygowany, z uniesioną lewą brwią, całkowicie skupiony na ich obserwowaniu.

Patrząc na Notta, doszłam do wniosku, że nagle stał się on dla mnie dziwnie obcy.

Snape chwycił rączkę kufra i podszedł szybko do bramy. W jego dłoni nagle znalazła się różdżka, którą przytknął do jednego z metalowych prętów. Przez kilka chwil stał bez ruchu, a później stuknął w element jeszcze raz, dzięki czemu jedna część bramy rozwarła się na prawie całą swą szerokość.

Odwrócił się w naszą stronę.

– Na co czekacie? – warknął.

Zdecydowanie na nic.

Szybko wszyscy znaleźliśmy się przy powozie, choć na twarzy Iana widziałam niepewność w stosunku do lepter. Za to Michael, poczochrawszy swoją ciemną czuprynę, natychmiast podszedł do jednej z nich. Zwierzę sięgało mu do pasa, a zaraz gdy chłopak się zbliżył, zaczęło wywijać na wszystkie strony wybitnie długim ogonem. Krukon podrapał je po pysku i za małymi uszkami. Leptera wygięła z rozkoszą szyję, do moich uszu dotarł jej cichy pomruk.

Michael zdecydowanie miał rękę do magicznych stworzeń.

Podczas gdy Snape zamykał z powrotem bramę, my wpakowywaliśmy się do powozu. Jego wnętrze okazało się być dużo większe, niż wydawało się z zewnątrz. Przypominało raczej pokój z wygodnymi, obitymi purpurą siedzeniami, ciemną wykładziną na podłodze, niewielkimi lampkami przymocowanymi do ścian i miejscem na bagaże. Dodatkowo po prawej stronie dostrzegłam drzwi do toalety.

Już mi się podobało.

Pierwsza weszła Ivy, za nią Roger, Ian, ja, Michael, następnie Teodor, a na końcu McGonagall ze Snape’e. Zajęłam miejsce obok Stone’a już usadowionego pod oknem. Naprzeciw niego usiadła Ivy, przywołując kogoś gestem do siebie.

Moje serce przez moment biło szybciej niż zwykle, gdy dostrzegłam, że tym kimś był Teodor.

Starałam się na niego nie patrzeć, spokojnie rozwiązując szalik i odpinając szatę, bo różnica temperatur na zewnątrz i w pomieszczeniu wynosiła co najmniej dwadzieścia stopni. Naprawdę się starałam.

Ale nie mogłam nie zauważyć jego spojrzenia skierowanego na początku na wolne miejsce obok mnie.

To zostało jednak szybko zajęte przez Iana, który posłał w moją stronę doprawdy czarujący uśmiech.

Z pewnym trudem odpowiedziałam tym samym, choć ciężko było mi przełknąć utratę możliwości rozmowy z Teodorem.

Tym bardziej, że czarnowłosy siadł obok Ivy, najwyraźniej zachwyconej tym towarzystwem.

NEGOCJATORZE, proszę, przyjdź, bo jutro będę siedzieć w Azkabanie za użycie co najmniej jednego Zaklęcia Niewybaczalnego.

Roger wpakował nasze rzeczy na półkę nad nami. Potarłam dłonie. Przelotnie spojrzałam na pozostałych. Snape zamknął drzwi powozu, ustawił kufer swój i McGonagall obok reszty, po czym zajął miejsce przy Michaelu Cornerze, zdecydowanie niezadowolonym z takiego towarzystwa. Opiekunka mojego domu usiadła naprzeciw mistrza eliksirów, a później wyjęła z podręcznej torby jakieś notatki, zaczynając je przeglądać. Ivy starała się zagadać Teodora, ale on – ku pojawieniu się we mnie dziwnej radości – mało się nią przejmował, zagłębiając się w lekturze jakiejś książki. Ian rozglądał się z zainteresowaniem po całym powozie, zaś Roger potarł właśnie moje ramię.

– Zmarzłaś – stwierdził, dostrzegając pytające spojrzenie rzucone w jego kierunku.

Och, Roger. Naprawdę nie potrafię  powiedzieć ci: „Przestań”…

Uśmiechnęłam się lekko.

– Wcale nie – odparłam.

Szatyn spojrzał za okno na krajobraz otulony śniegiem, po czym mruknął:

– Zaraz ruszymy.

Rzeczywiście – kilka chwil po słowach chłopaka powozem szarpnęło, a świat za oknem poruszył się gwałtownie, drzewa zaczęły maleć, ziemia oddalać.

W moim sercu pojawiło się nagłe podekscytowanie.

Już niedługo miałam stawić czoło kolejnym wyzwaniom.

Roger odwrócił się w moją stronę, podczas gdy ja obserwowałam pojedyncze płatki śniegu na szybie.

– Za jakieś dwie godziny będziemy we Francji – powiedział. – Tyle czasu zajęła podróż w tamtym roku. Z tym że leptery wystartowały znacznie gwałtowniej – dodał ponuro, na co ja parsknęłam śmiechem. – Tak czy siak, jak chcesz, możesz iść spać, obudzę cię, kiedy będziemy na miejscu.

Pokręciłam z uśmiechem głową, wciąż obserwując to, co działo się za oknem.

– Nie – odparłam cicho. – Chyba za bardzo działa na mnie świadomość, że niedługo tyle rzeczy może się zmienić.

Roger uśmiechnął się radośnie.

– Lubię twoje myślenie – stwierdził cicho, odszukując moje spojrzenie, w tamtej chwili przeznaczone wyłącznie dla niego. Ściszył głos do szeptu. – Ciebie lubię.

Zrobiło mi się cholernie gorąco, tak jakby w powozie panował upał.

Zarumieniłam się nieznośnie i opuściłam wzrok.

A gdy ponownie go uniosłam, patrząc już w zupełne innym kierunku, zobaczyłam zmrużone oczy Teodora skierowane prosto na mnie.

***

– Jak tam jest?

Spojrzałam na Rogera z wyczekiwaniem. Szatyn wyszczerzył się w moją stronę.

– Zobaczysz – odpowiedział. – Tego nie da się tak po prostu opisać. Cały Instytut otacza las, w dodatku jest tam jeziorko, małe, bo małe, ale za to genialne, a wszystko jest naprawdę nieźle zaplanowane.

– Przekonasz się – dodał Ian. Miał niski, czysty głos. – Paul Lacroix ponad trzydzieści lat temu, kiedy objął stanowisko prezesa Instytutu, przeprowadził wielką modernizację. Rok zajęło mu przystosowanie wszystkiego na potrzeby Konkursu. Przeniesienie biur, laboratoriów, pracowni do podziemi głównego budynku, by znalazło się miejsce na sale etapowe, wygospodarowanie terenu pod pomieszczenia dla uczestników, samo zorganizowanie tego całego zamieszania. Konkurs ma już trzydzieści lat, bo właśnie Lacroix to wszystko wymyślił. Poświęca się dla edukacji jak nikt inny, jego zasługą jest wiele reform, chociażby ta o wprowadzeniu ograniczenia ilości przedmiotów po SUM-ach, byśmy mogli wybrać te, które najbardziej nas interesują, a nie zdawać dwanaście owutemów.

– No i on kazał wykopać jeziorko – wtrąciła Ivy ze śmiechem, strzepując rękawy swojej szaty.

Zachichotałam.

– Tak, jeziorko najważniejsze – potwierdziłam z rozbawieniem. – A… a jak będzie z tą galą?

Ian parsknął śmiechem.

– Co, nie masz kiecki?

Spojrzałam na niego pobłażliwie z uśmiechem czającym się w kącikach warg.

– Pewnie, zapomniałam jej wziąć. No ale co to będzie? Ogłoszenie wyników, tak? I co potem? – dopytywałam się.

Dłoń Rogera łagodnie musnęła moją.

– Zobaczysz – powtórzył, a potem delikatnym ruchem odgarnął mi włosy z czoła.

***

Nie jestem zazdrosna, wcale nie jestem zazdrosna…

– Co chcesz robić w przyszłości?

– Gray.

– Tylko pytam.

– Ugh, Slytherinie, Gray…

…bo i o co? O Teodora? W życiu!

– Więc?

– Gray!

Tym bardziej, że on ma ją w poważaniu. A to, co powiedziałam Ginny… Chwila słabości!

– No, nie krępuj się.

– Gray, zajmij się czymś innym od mojej osoby.

Tak. Zdecydowanie chwila słabości.

– Ja na przykład chcę uczyć w Poxterity.

– Wśród Amerykanów? Oni są niechlujni.

– Stany zawsze mnie kręciły.

– Źle ci w Anglii?

Nie jestem. Zazdrosna. Dlaczego odłożyłeś tę książkę?

– Wyjazd zagranicę to coś. Nowa przygoda, nowe wyzwania, nowe…

– Uważaj, bo się zapowietrzysz.

– Jesteś zabawny.

– To już słyszałem.

Nie jestem. O ciebie. Zazdrosna.

– Wiem, i co z tego?

– Powtarzasz się.

– Nie mogę?

– …

– Ha!

– Dobra, dobra. Czego konkretnie chcesz uczyć?

Czuję, że jesteś coraz bardziej obcy. Oddalasz się.

– Powiem ci, jeśli ty powiesz, co z twoją przyszłością.

– Gray.

Nie ma cię już.

– Tak?

– Włosy ci się elektryzują.

– Meh. Zawsze w tym powozie tak mi się robi…

– Ekhem.

– Co?

– Wyglądasz jeszcze gorzej niż normalnie.

– Wiem.

– Gray…

A ja jestem o ciebie cholernie zazdrosna, Teodorze.

***

Nie mam ochoty trzasnąć Stone’a klątwą, nie mam ochoty…

– Patrz tam, Hermiono. Widzisz tę szarą chmurę? Zupełnie jak…

– …leptera.

– Nie, jak koń.

– To jest leptera.

– Nie, koń.

– Nie znasz się.

– No dobra, może masz rację. A ta?

Nie rozumiem, dlaczego ona się śmieje. Przecież to dziecinne.

– Mandragora.

– Co? To nie jest mandragora.

– Jest. No zobacz. Tam ma liście, tam ma nóżki, tam rączkę…

– A druga rączka?

– No…

– No właśnie.

Ta chmura naprawdę przypomina mandragorę… Ugh, Nott, opamiętaj się!

– Ubrudziłaś się tutaj.

– Gdzie?

– Tutaj.

– Ej!

Czy ona właśnie dała mu się pocałować? W policzek, ale jednak… Nie brzydzi się go?

– No co?

– To był atak z zaskoczenia.

Najwyraźniej nie.

– A to?

– Mam łaskotki!

– Dobra, dobra.

Chyba… chyba chciałbym obejmować cię tak jak on teraz.

– Roger.

– Hm?

– A już nic.

– Ciepło ci?

O Godryku, Granger…

– Yhy.

– To dobrze.

…co ty ze mną robisz?

***

Po wielu naszych chichotach, kilku spojrzeń pełnych pogardy Snape’a i surowości McGonagall, po rozmowach na tematy mniej oraz bardziej poważne, po chwilach chęci mordu paru osób znajdujących się niedaleko, jak również po tych momentach, w których zazdrość zalewała moje serce, powóz łagodnie osiadł na ziemi. Z mocno bijącym sercem ubrałam się w tempie błyskawicznym, porwałam swoją torbę, po czym zwinnie zeskoczyłam na pokryte stwardniałym śniegiem podłoże.

Przede mną rozciągał się las. Wysokie drzewa, tak samo jak w Anglii, pokrywał srebrzysty puch, choć one same wydawały się być jakby smuklejsze, pełne dumy i wyniosłości. Gdzieś nisko przy ziemi dostrzegłam poruszający się szybko kształt, który później wspiął się na jedno z nich. Drobna wiewiórka ukryła się wśród gałęzi brzozy.

Odwróciłam się i przeszłam na drugą stronę powozu, chcąc zobaczyć to, co sobą zakrywał.

Moja szczęka opadła daleko, daleko na dół.

Instytut w gruncie rzeczy przypominał dworek. Wznoszący się wysoko ku niebu, niesamowicie olbrzymi i podobnie jak drzewa – posiadający w sobie nieprzystępność oraz wyniosłość.

Mój wzrok na początku przesunął się po dwóch półkolistych ścieżkach prowadzących do budynku. Między nimi znajdowała się spora zaspa, choć coś podejrzewałam, że to raczej nie zaspa, a skalniak – zresztą dostrzegłam krawędzie szarych kamieni, do których najwyraźniej wsadzono rośliny. Brzegi dróżek oznaczały tkwiące w śniegu na czarnych nóżkach szklane kule ciągnące się aż do dwóch wejść. Każdym z nich były potężne, wysokie, drewniane drzwi, z doczepionymi, lekko błyszczącymi kołatkami.

Dalej podziwiałam białe obramowania i odbijające niebo szyby okien znajdujących się na każdym z czterech pięter budynku. Na ostatnim z nich dwie pary szklanych drzwi prowadziły na balkon z balustradkami przypominającymi trzy kule nałożone, po czym zespolone ze sobą.

Cały budynek miał kremowo-żółty kolor, a po jego prawej i lewej stronie wyrastały niewielkie grupki drzew. Jeziorka nigdzie nie widziałam, co uznałam za raczej dziwne, skoro Roger tak się nim zachwycał.

Gdy po dłuższej chwili udało mi się pozbierać szczękę, uśmiechnęłam się szeroko.

Nawet w moich wyobrażeniach nie było tam tak pięknie.

Odetchnęłam głęboko, długo trzymając powietrze w płucach.

Nawet powietrze było inne. Francuskie.

– I jak?

Odwróciłam się do Rogera, który stanął obok mnie. Pokręciłam lekko głową, nie mogąc z zachwytu wykrztusić z siebie słowa. Znów spojrzałam na Instytut, potem przelotnie zerknęłam na rozciągający się dalej las, a na koniec na okna, w których umieszczono firanki.

– Tu jest… tu jest…

Nie dokończyłam, bo po prostu rzuciłam mu się ze szczęścia na szyję.

Mogłam tego nie robić, lecz nie potrafiłam się powstrzymać. Wciąż traktowałam Rogera jak przyjaciela.

Byłam beznadziejna.

Gdy odsunęłam się od niego, poczochrał mnie po włosach.

– Już wszystko wiem – wyszczerzył się.

Sekundę później poczułam, jak ktoś przytula mi się do pleców.

– Spać – wymamrotała Ivy niewyraźnie. – Teraz. Natychmiast.

Wraz z Rogerem zachichotaliśmy.

– Jeszcze się wyśpisz – stwierdził chłopak.

Sekundę później rozpoczęli bitwę na śnieżki, w której nie miałam najmniejszego zamiaru uczestniczyć. W zamian za to podeszłam do Teodora. Chłopak wyszedł już z powozu, a teraz opierał się o jego bok. Ręce trzymał w kieszeniach szaty, przyglądając się Instytutowi.

– Jak ci się podoba? – spytałam z uśmiechem. – Genialnie, co?

Wzruszył ramionami.

– Normalnie – odparł beznamiętnie. – Trochę śniegu, trochę lasu… Jak Hogwart.

Spojrzałam na główny budynek, tak nazwał go wcześniej Ian.

– Przestań – powiedziałam cicho. – Tu jest… niezwykle. Magicznie.

Prychnął, po czym odepchnął się od wozu.

– Zachwycasz się błahymi rzeczami.

Zmarszczyłam brwi, niczego nie rozumiejąc.

– To źle?

Spojrzał na mnie szybko.

– Po co tracić czas na zachwyt czymś zwyczajnym? – spytał.

– Życie trzeba brać garściami – odparłam chłodno. – Co cię ugryzło?

Nie odpowiedział i najwyraźniej wcale nie miał takiego zamiaru. Po prostu patrzył w moje oczy, a ja mogłam podziwiać te ciemniejsze punkciki na jego tęczówkach przez długą chwilę.

Dopóki w końcu nie rozległ się ostry głos Snape’a.

– Gray, Stone, przestańcie udawać głupszych, niż jesteście w rzeczywistości i ruszcie się. Wchodzimy do środka, już.

Spojrzałam przez ramię na Krukonów. Leżeli w śniegu, chichrając się głośno, a Roger zaczął robić anioła.

Może nawet sama uśmiechnęłabym się na ten widok, gdyby nie Teodor, którego humor znowu się zmienił.

Odwróciłam się z powrotem w jego stronę. On w tej samej chwili przeniósł wzrok ze sceny dziejącej się za moimi plecami na mnie. Nie poruszał się przez moment, ani drgnął, po czym poprawił torbę na swoim ramieniu i podążył ścieżką za Ianem.

Poczułam dziwne wyrzuty sumienia.

Czyżbym znowu ja zrobiła coś nie tak?

Poczułam lekki dotyk na barku. Spojrzałam na zatroskaną twarz Michaela. Z jasnoniebieskich oczu bił niepokój.

– Wszystko w porządku? – spytał Krukon.

Wymusiłam blady uśmiech.

– Oczywiście.

Corner opuścił dłoń, a później wskazał głową leptery.

– Fajne są, prawda?

Przytaknęłam niemrawo.

Brunet, nie najwyraźniej nie widząc po mnie zbytniej chęci do rozmowy, podążył za Ivy i Rogerem, wciąż wcierających w siebie śnieg, co zdecydowanie nie podobało się trzymanemu przez blondynkę Krakersowi.

Wszyscy weszli już do środka, łącznie z McGonagall, która sprawdzała jeszcze, czy aby nie zapomnieliśmy niczego z powozu.

Tylko ja zostałam, nie poruszywszy się ani o centymetr. Zimny podmuch uderzył w moją twarz, wyciskając z oczu pojedyncze łzy.

Znowu. Coś. Się. Popsuło.

Nie wiedziałam co, ale odnosiłam dziwne wrażenie, że to przeze mnie.

Poczułam na dłoni coś jakby wilgotnego, śliskiego w dotyku. Opuściłam wzrok. Jedna z lepter wślizgnęła pod moje palce swoją głowę, domagając się pieszczot. Jej duże oczy zamknęły się, gdy podrapałam ją za uchem, tak jak wcześniej Michael.

Leptery miały właściwość wyczuwania bólu u ludzi. Od takich osób zawsze łaknęły uwagi, bo dotykiem przeganiały część smutku. Corner tęsknił za Ginny, wiedziałam to, dlatego z taką łatwością się z nimi dogadywał.

A ja… ja byłam kryształem, na którym pojawiła się rysa.

Który bez Teodora pękał.

Dziękuję, postoję, nie jestem samobójczynią…

Spojrzałam na Instytut.

Byłam nią.

Smutek wcale nie odszedł.

Zawsze.

***

Pierwszym, co zauważyłam, wchodząc do głównego budynku, było to, że najwidoczniej Lacroix bardzo lubi Zaklęcie Powiększające. Powóz potraktował właśnie tym czarem, a efekt wcale nie wyszedł taki zły.

Na wnętrzu Instytutu również wykorzystano ów urok, co przyjęłam z kompletnym zachwytem.

Sklepienie sali, w której się znalazłam, wznosiło się wysoko, wysoko ku górze, a z jego najwyższego punktu zwisał ogromny, kryształowy żyrandol z palącymi się na nim setkami świec. Na całym suficie widniały freski przedstawiające błękitne obłoki, motywy roślinne, zwoje pergaminów, liczne woluminy, kałamarze, pióra. Nie mogłam oderwać od niego wzroku, a jedynie pozwolić, by moje oczy prześlizgnęły się po pnączach zdobiących również ściany. Całość była bardzo jasna, z przeważającym złotem oraz kremowym kolorem, skomponowana, sprawiała wrażenie pełnej, bogatej i gwałtownej, a jednocześnie stonowanej.

Naprzeciw mnie, kilkadziesiąt stóp dalej umieszczono wysokie, drewniane, pięknie zdobione drzwi. Och, nieważne, dokąd prowadziły! Ciężko było mi powstrzymać chęć przejścia przez nie, gdziekolwiek bym się znalazła.

Niedaleko nich, po prawej, mieściły się drugie drzwi, nieco niższe i mniej ozdobne. Nad nimi widniała tabliczka z połyskującym napisem „Sale Konferencyjne/czytelnia”. Po środku ściany, zauważyłam dwie… windy? Chyba tak. Był to jakby fragment szybu, z tym że również pokryty kremową farbą z delikatnym motywem pnączy. Drzwi dźwigów zrobiono – oczywiście – z drewna, ale zachowano ich standardowe wymiary.

Odwróciłam twarz w lewo. Tam znajdowały się toalety, jak mówiła tabliczka nad dwoma do nich wejściami, dla mężczyzn i kobiet. Te pomieszczenia były o wiele niższe, ich sufity nie sięgały sklepieniu całości. Owe sufity ścięto, a na brzegach zaokrąglono. Dodatkowo wprawiono co najmniej kilkanaście prostokątnych, niezbyt dużych szyb w górne partie ścian, tak że można było zobaczyć kryształowe lampy i jasne kolory wnętrz.

Przez moment zapomniałam o oddychaniu. Na ziemię zostałam sprowadzona dopiero przez Ivy, która szybkim krokiem podeszła do mnie, a później pociągnęła w stronę recepcji po prawej.

Posadzkę zrobiono z marmuru. Odbijał się w niej blask żyrandolu.

Na recepcji, przy której zebrali się już wszyscy Hogwartczycy, stała młoda szatynka o łagodnych rysach twarzy i z miłym uśmiechem na ustach. Miała na imię Amelia, tak głosiła plakietka na jej piersi. Już rozmawiała z McGonagall, jednocześnie zapisując coś w dużym zeszycie.

– Hogwart… Opiekunowie… – mamrotała pod nosem, a w jej słowach dosłyszałam francuski akcent – Minerwa McGonagall… Severus Snake…

– Snape – poprawił ją chłodno opiekun domu Ślizgonów.

Czarownica spojrzała na niego przepraszająco.

– Proszę wybaczyć, już poprawiam. – Wyjęła z kieszeni spodni różdżkę i stuknęła nią w pergamin. Zrobiła to po raz kolejny, a na nim pojawiło się mnóstwo linijek tekstu. Kobieta uśmiechnęła się. – Michael Corner, Hermiona Granger, Teodor Nott na poziom A oraz Ivette Gray, Ian Owens, Roger Stone na poziom B, prawda?

McGonagall kiwnęła głową.

– Dokładnie tak.

Amelia odwróciła się do wysokiej półki z kluczami. Była ona podzielona na kolumny, każda oznaczona cyfrą od jeden do pięć. Znajdowało się w niej po dziesięć wnęk, a w każdej kilka kluczy. Szatynka wzięła je z najniższej skrytki z kolumny trzeciej, po czym położyła je na ladzie.

– Te dwa – wskazała pierwsze klucze – są do pokojów opiekunów. Reszta to dwójki dla uczestników. Miejsce trzecie, piętro pierwsze. Powodzenia na Konkursie – dodała z ciepłym uśmiechem.

Nie bardzo jeszcze kontaktując ze światem zewnętrznym, odwzajemniłam gest.

McGonagall i Snape poprowadzili nas do szklanych drzwi obok recepcji, których wcześniej nie zauważyłam. Wyszliśmy na zewnątrz, a chłodne powietrze uderzyło w moją twarz. Gdzieś daleko usłyszałam krzyk wrony.

Znaleźliśmy się na ścieżce za jednym ze skupisk drzew. Za nim dostrzegłam lądujący powóz, taki sam jak ten, którym my przelecieliśmy. Wciąż obserwując przybyszów, ruszyłam za pozostałymi. Najpierw poszliśmy kawałek do przodu, a potem skręciliśmy w lewo.

Moim oczom ukazał się ogromny, naprawdę ogromny teren, na którym postawiono pięć czteropiętrowych budynków. One, w przeciwieństwie do głównego budynku, były szare, ale wcale nie wyglądały na zaniedbane. Przeciwnie – bardzo spodobała mi się ich schludność.

Miejsca, jak nazwała je recepcjonistka, znajdowały się daleko, daleko, na sporym wzniesieniu. Aby się tam dostać, należało przejść między innymi przez jeziorko, o którym mówił Roger. Zamarzło, ale w sumie nie byłam pewna, czy właśnie tak nie wyglądało ładniej, niż wyglądałoby w lecie. Jego powierzchnia połyskiwała, przysiadło na niej kilka kolorowych, niewielkich ptaków. Skakały szybko po lodzie, omijając pozostałe kupki śniegu.

Miejsce pierwsze i piąte stało po prawej oraz lewej stronie; do nich szło się po prostu nieco krętymi, wiodącymi pod górę ścieżkami. Resztę budynków ustawiono obok siebie, na jednym wzniesieniu. Do dwójki trzeba było przejść dróżką, omijając brzeg jeziorka, a właściwie jeziora, bo ono wcale maleńkością nie grzeszyło. Z kolei do trójki i czwórki mogliśmy dostać się jedynie przez dwa drewniane, łukowate mostki.

To wszystko otaczał las, a wszędzie, gdzie się dało, wyrastały drzewa oraz krzaki.

Znalazłam się w bajce, jakby rzeczywistość nagle się rozpłynęła.

Przyspieszyłam, by znaleźć się przy Ivy. Chwyciłam ją pod rękę.

– Tu jest bajkowo – stwierdziłam, patrząc na nią szeroko otwartymi z zachwytu oczyma.

Ivy pocałowała mnie w policzek.

– Mówiłam.

***

Pół godziny później siedziałam przy stole Hogwartu w jadalni w głównym budynku. Owo pomieszczenie mieściło się właśnie za wysokimi, zdobionymi drzwiami, którymi zachwycałam się, stojąc w recepcji. Nie miało ono tak wysokiego sufitu, jednak było naprawdę ogromne. Na dwóch ścianach znajdowały się rzędy okien, na marmurową posadzkę padał blask kilkunastu kryształowych lamp. Wokół mnie stało kilkadziesiąt ośmioosobowych stolików, przy których siedzieli uczestnicy Konkursu ze szkół z całego świata. Niedaleko dostrzegłam bordowe mundurki Poxterity, gdzie indziej błękitne Beauxbatons, jeszcze dalej zielone holenderskiej Akademii Magii Tulpin.

A na środku stał długi stół najważniejszych osób w tym wszystkim: tych opracowujących zadania konkursowe, sponsorów oraz samego Paula Lacroix.

Prezes Instytutu był wysokim, postawnym czarodziejem z brązowymi włosami, pociągłą twarzą, szeroką szczęką, kilkoma zmarszczkami na czole i wokół oczu. Miał na sobie wspaniałą szatę w kolorze wina z długimi, szerokimi przy nadgarstkach rękawami. Podczas przemawiania do nas, uczestników, uśmiech nie schodził mu z ust.

Mówił po angielsku, a przynajmniej na początku tak mi się wydawało. Dopiero później zorientowałam się, że w rzeczywistości musiał rzucić jakiś zmyślny czar, dzięki któremu każdy obecny na sali rozumiał jego słowa w swoim ojczystym języku.

– …Trzydzieści lat – mówił z powagą, a jednocześnie w głosie czarodzieja tak niesamowicie brzmiały emocje, że ciężko było mi go nie słuchać. – Już tyle czasu wciąż i wciąż pracujemy nad Międzyszkolnym Konkursem Magicznym. Tyle czasu staramy się wyłuskać z was, młodzieży, chęć do rywalizacji w tej najpiękniejszej dziedzinie życia: nauce. Tyle czasu pragniemy wzniecić w was płomień chęci współzawodnictwa i poszerzania swoich horyzontów…

On rzeczywiście był dla edukacji.

– …W tym roku możemy gościć przedstawicieli pięćdziesięciu szkół. Trzystu młodych ludzi może zmierzyć się z postawionymi przez nas zadaniami, może spróbować przeskoczyć poprzeczkę, jednocześnie podnosząc ją jeszcze wyżej dla następnych uczestników. Trzystu młodych ludzi chce walczyć.

Rozejrzałam się przelotnie po sali, a mój wzrok spoczął na Teodorze i Ivy siedzących obok siebie naprzeciwko mnie, teraz odwróconych do mnie tyłem, skupionych na słowach Lacroix.

Z trudem przełknęłam ślinę.

– …Jutrzejszy dzień będzie męczący, tak samo jak kolejny. Czekają was bowiem pierwsze etapy Czarodziejskich Konkursów Przedmiotowych, części pisemne, a następnie praktyczne. Plany są ułożone tak samo. Śniadanie odbędzie się tutaj o siódmej, o ósmej zaplanowano rozpoczęcie części pisemnej. Na napisanie każdego testu otrzymacie czterdzieści pięć minut, a między poszczególnymi kategoriami będzie piętnasto- lub dziesięciominutowa przerwa. Pięć po wpół do jedenastej obiad, później ciąg dalszy. Wszystko zakończy się niewiele po dziewiętnastej, kiedy rozpocznie się kolacja.

Patrzyłam na nich z mieszaniną zazdrości i bólu spowodowanego w jakimś stopniu przywiązania do Teodora.

Rysa powiększa się.

­– Praktyki wyglądają dokładnie tak samo. Bez obaw. Gdy nie przypada wam żadna z kategorii, macie czas wolny. Ale nie szalejcie.

Rozgałęzia się, biegnie wzdłuż kryształu.

– W dniu drugiej części pierwszego etapu zostaną też ogłoszone wyniki.

Nie potrafiłam już skupić się na jego słowach.

Od kryształu odłamała się niewielka cząstka.

– …uroczyste otwarcie trzydziestego Międzyszkolnego Konkursu Edukacji Magicznej!

Wszyscy obecni zaczęli bić brawo.

Ogłuszający szum wypełnił moje uszy, ale nie mogłam zmusić się, by zamknąć oczy.

Nikt go nie naprawi.

_______________

To nie miało być dzisiaj noooo. Jutro mam sprawdzian z historii, w czwartek z angielskiego, a w piątek z geografii, ale nie mogłam się powstrzymać, zwłaszcza że jakoś udało mi się znaleźć chwilę czasu, hue, hue :D

Ten rozdział i następny to miała być całość, wiecie? o.O’ Ale, oczywiście, ten odcinek musiał mi się rozwlec, dlatego więcej Teosia ujrzycie w osiemnastce. Mwahaha, już mam jej całą jedną stronę.

Dobra, nie zanudzam. Mam wielką ambicję dodać w listopadzie jeszcze dwa rozdziały, ale chyba mi się nie uda xD Nie no, zobaczy się. Trzymajcie za mnie kciuki ^^

Ściskam gorąco.

Empatia