Rozdział 20. Sumienie

Kochana Hermiono!

Łał, nie wiedziałam, że we Francji są takie luksusy. Lacroix się postarał, nie ma co. Ale szczerze powiedziawszy, jakoś nie bardzo chciałabym być tam gdzie Ty teraz. Chyba wolę Hogwart.

Jak na razie panuje dość nudna atmosfera. Obronę przed czarną magią chwilowo przejął Flitwick na zmianę ze Slughornem i w sumie nie wiem, który lepszy. Slughorn momentami wygląda na przerażonego śmigającymi zaklęciami, a Flitwick, no, podobno Ron go prawie zmiażdżył, kiedy pojedynkował się z Harrym. Dobra, Snape to straszny dupek, jednak przynajmniej czegoś-tam uczył… Brakuje mi Lupina.

Wiedziałaś, że Babbling zna się też na transmutacji? Wprawdzie nie tak jak McGonagall, jednak idzie jej dosyć dobrze. Lubię ją.

Pytałaś o Blaise’a. Hm, sądzę, że nawet nieźle idzie mu zastępowanie Harry’ego. Wczoraj spędziliśmy całkiem uroczy wieczór nad jeziorem. Mówię (mówię, piszę, nieważne) Ci, Hermiono, czasem nie wierzę we własne szczęście. No bo to jednak Ślizgon – ten jedyny, lepszy od reszty. Jest troskliwy, miły, ma takie kochane oczy… I duże dłonie. Lubię facetów z dużymi dłońmi.

Ekhem, Ron jeszcze nie wie. Ale się dowie! Zresztą Blaise bardzo tego chce, ma dość ukrywania się. Zgodził się na powiedzenie mu, kiedy wrócisz.

Niestety nie zmienia to faktu, że wciąż Cię nienawidzi. Ech, przekona się, naprawdę, tylko trzeba czasu.

Ostatnio zaczęłam temat Rona, tak po prostu. Poszedł sobie bez słowa i dopiero po paru godzinach ze mną porozmawiał. Nie rozumiem.

A jak z Nottem? Nie potrafię Ci o nim powiedzieć niczego konkretnego, spędzacie razem sporo czasu, więc raczej Ty masz możliwość poopowiadania mi czegoś ciekawego. Na chwilę obecną chyba mogę stwierdzić jedno – nie wygląda tak źle. I z zewnątrz (te włosy, te DŁONIE), choć nie zauważyłam, by dziewczyny się za nim oglądały, i tak ogólnie, o. Jest inteligentny, słyszałam, jak chwalą go nauczyciele. W dodatku kiedyś pomógł mi w bibliotece. Głupota – nie mogłam ściągnąć książki z półki (kiedyś urosnę!), a on od razu to zrobił (właśnie. WIDZIAŁAŚ, JAKI JEST WYSOKI?!). Może warto by było się nad nim zastanowić nieco poważniej, niż kończyć temat na zwykłym „Podoba mi się”?

Co z Rogerem? Ogarnęło się to dziecko czy nadal się do Ciebie lepi? Merlinie, Krukoni są chwilami strasznie nachalni. Dlatego zerwałam z Michaelem. No, też przez to, że jego osoba jakoś mało podziałała na Harry’ego, jednak… Ech, zrobisz, co uważasz za stosowne. Jeśli wciąż się wokół Ciebie kręci, odcięłabym się od niego raz, a porządnie. Nie warto bawić się w spokojne, łagodne odsuwanie go. Nie masz na to czasu.

Tym bardziej, że jako następny w kolejce stoi Nott.

Wszyscy za Tobą tęsknimy. Ostatnio słyszałam, jak chłopaki zastanawiali się, kiedy wrócisz i czy nie mogłabyś się wcześniej wyrwać. Właśnie, jak poszła Ci pisemna część? Opowiadaj wszystko ze szczegółami, jestem spragniona jakiegoś urozmaicenia.

Wróć ze zwycięstwem, słońce.

Twoja Ginny

Kochana Ginny, której miłość chyba rzuciła się na mózg,

Merlinie, ledwo wyjechałam, a Ty już zaczynasz pleść głupoty. Zacznijmy jednak od początku.

Flitwick i Slughorn są dobrymi nauczycielami. Wprawdzie może ten drugi niektórych faworyzuje oraz zbytnio okazuje swój zachwyt nad czyimiś umiejętnościami, ale uważam, że no dobrze, Snape lepiej uczy eliksirów. W obronie wygrywa Lupin, fakt. Też mi go brakuje.

Nie spodziewałabym się tego po Babbling. Nigdy nie pokazywała swojej wiedzy w dziedzinie transmutacji. Jednak skoro tak… no to chyba dobrze, nie?

Harry ma średnie dłonie. Normalne, nie za duże ani nie za małe. W dodatku zauważyłam, Ginny, że ciągnie Cię do ciemnowłosych facetów. Najpierw właśnie Harry, potem Michael, Dean, Zabini, który w dodatku nie jest nie wiadomo jak przystojny… Nie wiem, dlaczego rozpływasz się nad nim jak nad nie wiadomo kim. Ugh, może ma „to coś”, ale ja tego nie zauważyłam.

O Merlinie, o czym my w ogóle gadamy? Wygląd nie jest najważniejszy! Liczy się wnętrze, charakter, poglądy, ogólny sposób bycia! Zachowujemy się jak jakieś puste lale, Ginny, i bardzo ubolewam nad tym faktem.

Tak czy siak, wracając. Wiesz, jak się ma mój stosunek do Ślizgonów. Prócz Teodora. Większość z nich nawet nie ma pojęcia, co to współczucie albo troska. O kulturze nie wspominając. Już Cię o to pytałam, ale czy na pewno wiesz, co robisz? To Zabini, kumpel Malfoya, sztandarowy przykład typowego Węża. Nie odciągam Cię od niego i nie zniechęcam, jednak strasznie się boję. O Ciebie, czy Cię nie skrzywdzi, nie oszuka, nie zniszczy życia. Proszę, uważaj na siebie. Bardzo nie chciałabym widzieć Twoich łez.

Z Ronem rób, co chcesz. Może faktycznie masz rację. Kiedy mu powiecie, na pewno się wścieknie, więc akurat uda mi się go trochę ugłaskać. Um, szczerze powiedziawszy, obawiam się jego reakcji. Jesteś gotowa na wojnę? Ja chyba jeszcze nie.

Zamykając temat Zabiniego – też go nie znoszę, więc ta nienawiść nie jest jednostronna. Dopóki nie ciskamy w siebie klątw, możesz zachować spokój.

(Miałam zakończyć kwestię Twojego Jakże Cudownego i Wspaniałego Chłopaka, ale w końcu rozczytałam skreślenie. Jego reakcja naprawdę mnie zdziwiła, też jej nie rozumiem. Hm. Może on nie tylko mnie nie trawi, ale również Twojego brata? Zastanów się. Na razie zobaczymy, jak dalej będzie się zachowywał.)

Przejdźmy do najważniejszego punktu. CZYŚ TY ZWARIOWAŁA?! Ja i Nott? Ja. I. Nott? Hahaha, dobry, naprawdę dobry żart. Przecież jesteśmy całkiem różni! Więcej łączy go z gumochłonem niż ze mną. Dobrze, nie przeczę – choć dziewczyny się nim nie interesują, jest przystojny. Przynajmniej dla mnie. Bardzo. Bardzo, bardzo, bardzo. Wysoki, ale chudy, chyba nawet bardziej od Harry’ego, a to już wyczyn. Dłonie jak dłonie – duże owszem, długie palce, jednak nie popadajmy w zbytni zachwyt. Włosy, em, ładne, niech będzie. Czarne, ciut przydługie, no, ujdą. I tak, widziałam, jaki jest wysoki. Ron mu dorównuje, a Roger prawie-prawie. Bez rewelacji.

No dobra, chłopaki mu wcale nie dorównują, za to ja strasznie lubię, gdy patrzy na mnie z góry.

Skoro już mowa o Rogerze – a jak sądzisz? On mnie naprawdę lubi, więc nie ma opcji, żeby tak łatwo zmienił swój obiekt zainteresowania. Nie potrafię powiedzieć mu, że traktuję go jak brata. Straciłabym naszą więź, a bardzo tego nie chcę. On jest świetnym chłopakiem, tylko po prostu nie dla mnie.

Skończ już z tym Nottem, dobrze? Bo pomyślę, że interesujesz się nim bardziej niż Ivy.

Ona strasznie się do niego lepi. Nie mogę na to patrzeć bez obrzydzenia.

Części pisemne jakoś poszły. Dzisiaj reszta plus ogłoszenie wyników. Boję się, choć zdecydowanie mniej niż wcześniej. Więcej opowiem w następnym liście, ten i tak wyszedł mi za długi.

Uściskaj ode mnie mocno chłopaków.

Dająca z siebie wszystko

Hermiona

***

Nie miał pojęcia, jak będą wyglądać części praktyczne, a tym bardziej nie wiedział, czego spodziewać się po transmutacji. Choć kochał tę sztukę i nie sądził, by coś mogło go zaskoczyć, denerwował się.

To jednak były praktyki, jedyna szansa na poprawę ewentualnie schrzanionego wyniku na testach pisemnych.

Ta część pierwszego etapu miała przebiec nieco inaczej. Standardowa mowa Lacroix, tym razem ubranego w granatową szatę z dziwnym, białym kołnierzykiem, była krótsza i bardziej zwięzła. Później w pięcioosobowych grupach uczniowie pojechali windą na pierwsze piętro do sali egzaminacyjnej. Wyglądała całkiem odmiennie, nie przypominała pomieszczenia, w którym poprzedniego dnia pisali testy. Pokój był niewielki, a naprzeciw samych uczestników mieściło się pięć par drzwi.

Teodor czuł niezdrowe podekscytowanie, choć wcale tego nie okazywał.

Spojrzał na stojącą obok niego ciemnowłosą Jane. Amerykanka drapała się różdżką za uchem, rozglądając jednocześnie po sali. Miała nieobecny, nawet trochę rozmarzony wzrok, który przypomniał Nottowi o Lunie Lovegood, Krukonce uważanej powszechnie za szaloną.

Może taka była. Może. On w jakimś stopniu ją lubił.

Nagle rozległ się niski, męski głos.

– Proszę podejść do drzwi.

Teodor wraz z pozostałymi wykonał polecenie. Znalazł się między Jane a drobną, niebieskowłosą dziewczyną z Akademii Magii Tulpin.

– Start.

Ślizgon nacisnął połyskującą w blasku ognia szalejącego wewnątrz szklanej kuli zawieszonej przy suficie klamkę, otworzył drzwi, po czym szybko przez nie przeszedł.

Pokój, w którym się znalazł, nie powalał wielkością; był mały i jasny. Drewniana podłoga lśniła leciutko w świetle kryształowego żyrandola. Przy ścianie naprzeciw wejścia stał długi, bardzo szeroki stół. Leżało na nim co najmniej kilkanaście różnych przedmiotów.

Nie czekając, Teodor szybko do niego podszedł. Zauważył parę kolorowych kryształów, kałamarz, pióro, jakieś zmyślne rzeczy, które widział pierwszy raz w życiu, na stole znajdowała się też miotła ze sterczącymi na wszystkie strony witkami. Nie wyglądała na stworzoną specjalnie do latania.

Czarnowłosy uniósł brew, a później chwycił pergamin leżący na brzegu blatu.

Zadanie

Dobierz odpowiednie przeciwzaklęcie,

tak by odwrócić działanie czaru rzuconego na przedmioty,

przywracając ich pierwotną formę.

Teodor wzniósł oczy do nieba.

Żmudniejszego zadania nie mogli wymyślić. I on miał się zmieścić w czterdziestu pięciu minutach?

Westchnął, odkładając pergamin. Ujął w dłoń leżący najbliżej, duży, fioletowy kryształ o nierównej powierzchni. Przyjrzał mu się z bliska. Wyciągnął różdżkę i stuknął nią lekko w bryłę. Jej wierzch zafalował niczym woda, a Teodor nie mógł powstrzymać lekkiego uśmiechu satysfakcji.

No to się zabawmy.

***

Granger już od początku dnia dziwnie się zachowywała. W sumie nie pierwszy raz jej działania były absolutnie sprzeczne z logiką, ale Teodor odnosił dziwne wrażenie, że stało się coś niepokojącego.

Na śniadaniu Gryfonka siedziała cicho, prawie w ogóle się nie odzywała, a jeśli już, to tylko do samego Teodora albo do Owensa. Stone’a na wpół ignorowała, bo coś tam wprawdzie  do niego mruknęła, jednak wyraźnie unikała jego spojrzenia.

Nie żeby Ślizgonowi to nie odpowiadało.

W głębi duszy czuł złośliwą satysfakcję, że Granger być może w końcu ma dość natrętnego szatyna.

No bo, na Godryka… to znaczy Salazara. Tak. No bo, na Salazara, jak bardzo musiano uszkodzić przy porodzie mózg dziecka, żeby wyrosło na takiego… takiego… takiego?

Merlinie, Teodor żył wśród idiotów.

Później z Granger było tylko gorzej. Na starożytne runy pobiegła, nie żegnając się z nikim prócz McGonagall życzącej jej szczęścia. Kiedy trwały praktyki historii magii, gdzieś się ukryła, i tym miejscem nie była biblioteka – czarnowłosy szukał tam dziewczyny. Prawie godzinę spędził w towarzystwie Stone’a oraz Owensa, którzy zachowywali się absolutnie durnie.

Gdy trwała przerwa przed numerologią, dostrzegł burzę brązowych loków znikającą w windzie. Później przyczepiła się do niego Gray.

Cóż, prawie całkowicie zajęła jego myśli swoją osobą.

To nie było tak, że Teodor lubił blondynkę – jak na razie przestał nią gardzić. Żywe, wesołe usposobienie mniej mu przeszkadzało, a ciągły uśmiech nie raził w oczy.

Zadziwiająco szybko doszedł z Krukonką do porozumienia.

W tym właśnie tkwił problem. Teodor zaczynał w jakimś stopniu się zmieniać, co jemu samemu ani trochę nie odpowiadało.

Tym bardziej, że wiedział, kto to powodował.

Transmutacja, choć nudna, przeszła bez większych problemów. Nott złapał Gryfonkę dopiero przed obiadem, kiedy z zaróżowionymi policzkami i czerwonym nosem weszła do budynku głównego.

Od razu skierował się w jej stronę. Dostrzegła go, a on przysiągłby, że westchnęła ze zrezygnowaniem. Zatrzymała się, czekając, aż do niej dojdzie, i rozwiązując szalik.

– Granger, co się z tobą dzieje? – spytał cicho Teodor, przypatrując się uważnie dziewczynie.

Nie martwił się. Po prostu czuł lekki niepokój.

Machnęła ręką.

– Nic – odparła mało przekonująco. – Niby co ma się dziać?

Nie umiesz kłamać, Granger.

– Przecież widzę – syknął. – Co jest? Wciąż gdzieś znikasz, unikasz rozmów, chwilami kompletnie nie można do ciebie dotrzeć.

Zmarszczyła brwi.

– Nie przypominam sobie, bym tak się zachowywała…

– Nie ironizuj, bo to ci nie wychodzi – warknął. – Mów.

Zmrużyła oczy.

Teodor lubił, gdy tak robiła.

– Nic się nie stało – odrzekła chłodno. – A nawet jeśli, to nie twoja sprawa.

I wyminęła go.

Choć bardzo nie chciał tego robić, ruszył za nią.

– Już dawno sporo twoich spraw stało się naszymi sprawami – powiedział ostro, doganiając dziewczynę. Poszli do jadalni. Pomieszczenie już niemal w połowie było wypełnione ludźmi. Nott nie dostrzegł jednak delegacji z Hogwartu. – Zapomniałaś o tym?

– Nie – odpowiedziała lekko – ale akurat ta musi zostać moją sprawą.

Gdy dotarli do odpowiedniego stołu, zawiesiła wierzchnią szatę na oparciu krzesła.

– Nie możesz po prostu mi powiedzieć? – spytał.

– Nie – usiadła i sięgnęła przez stół po dzbanek z wodą. Teodor jednak był szybszy, zabierając go jej oraz unosząc w górę. Spojrzała na niego z furią. – Hej!

Wściekła Hermiona Granger stanowiła zjawisko absolutnie niezwykłe.

Merlinie.

Teodor wiedział, że nie przyznałby się do takich myśli nawet pod groźbą klątwy Cruciatus.

– Więc jak? – uśmiechnął się drwiąco.

Zetknęła palce dłoni, tworząc z nich piramidkę.

– Słuchaj, Nott. – No, zapowiadało się ciekawie. – Bolą mnie mięśnie od układania jakiegoś beznadziejnego koła na posadzce pełnego drobnych znaczków zwanych runami, mózg mi wyparował od mugolskiej algebry, a niedługo będę musiała pokonać kto-tam-wie-co na praktykach z obrony przed czarną magią. Więc łaskawie usiądź na krześle, zamilcz i przede wszystkim oddaj mi wodę, dobrze?

Teodor lubił takie wybuchy. Wtedy czuł się jakby miał do czynienia z całkiem inną Granger.

Nott znów uśmiechnął się. Drwiąco oczywiście. Chwycił szklankę Gryfonki i spoglądając szatynce prosto w oczy, nalał jej przezroczystego napoju do naczynia.

Szatynka przekrzywiła głowę, ale nie odezwała się.

– Więc mówisz, że…

Teodor wypuścił gwałtownie dzbanek.

A właściwie to, w co został on zamieniony.

Piękny, fioletowy motyl z ogromnymi skrzydłami pofrunął do sufitu, później skręcił w stronę uchylonych drzwi, aż w końcu wyleciał przez nie z pomieszczenia. Granger, najwyraźniej równie zaskoczona co Teodor, zmrużyła oczy.

– Przez ciebie uciekła mi woda – warknęła.

Teodor w odpowiedzi usiadł na krześle i odwrócił się w jej stronę.

– Kiedy ćwiczyłaś? – spytał szybko.

Złość zniknęła z twarzy Granger.

– Dawno – przyznała. – Nie mam pojęcia, dlaczego tak nagle…

– Zamiana przedmiotu martwego w żywy organizm nie jest prosta – przerwał jej chłopak. – Kiedy wrócimy do Hogwartu, od razu wznawiamy korepetycje.

Prychnęła cicho.

– Dokładny nauczyciel się znalazł – rzuciła złośliwie. Teodor zmrużył oczy. – Jak ci poszła transmutacja?

Czy ona zawsze musiała go zaskakiwać?

Wzruszył ramionami.

– W porządku. Znalezienie odpowiedniego przeciwzaklęcia jest dość łatwe, ale cholernie nudne.

– Niedługo eliksiry – zauważyła, rozglądając się po sali.

– I co z tego?

– Boisz się?

Miał ochotę zaśmiać się kpiąco.

– Nie bierz mnie za kogoś pokroju Stone’a – prychnął.

Posłała mu wściekłe spojrzenie.

– Odczep się w końcu od Rogera – warknęła, a Teodor uniósł brew. Już dawno nie słyszał głosie dziewczyny takiego zdenerwowania. – Naprawdę nie pojmuję, dlaczego co chwilę musisz o coś się go czepiać. Ty nie jesteś lepszy.

– Granger, co cię ugryzło? – syknął.

Zacisnęła usta, po czym gwałtownie wstała. Zdjęła z oparcia swoją szatę.

– Nic mnie nie ugryzło – odparła chłodno. – To ty ciągle masz jakieś problemy.

Tak, Stone był cudownym powodem do kłótni.

Gryfonka ruszyła w stronę wyjścia z jadalni, a Teodor, niewiele się zastanawiając, zerwał się z krzesła i pobiegł za nią.

– Granger, czy ty właśnie wściekasz się na mnie za Stone’a? – spytał z niedowierzaniem, gdy wchodzili do głównej sali. – Przecież wcześniej nawet nie zwracałaś na to uwagi.

– Ale teraz zaczęłam. Mam dość tego, jak traktujesz wszystkich wokół – warknęła już któryś raz, po czym w końcu się zatrzymała. Spojrzała na Teodora z całkowitym obrzydzeniem. – Wiesz co, Nott? – Założyła szatę i gwałtownie zawiązała ją sobie pod szyją. – Jesteś strasznym dupkiem.

Niemal biegiem opuściła budynek główny. Przed powoli zamykające się drzwi wpadł do środka strumień zimnego powietrza.

A czarnowłosy Ślizgon patrzył za nią pustym wzrokiem, wciąż zdumiony tym, co przed chwilą się wydarzyło.

On. Dupkiem. Nazwany tak przez Granger.

Świat się kończył.

Nie miał pojęcia, co spowodowało taki wybuch dziewczyny. Może coś wydarzyło się pomiędzy nią a Stone’em?

Teodor skrzywił się nieznacznie, czując nagły przypływ gorąca.

Merlinie, Nott. Czy ty. Właśnie. Stałeś się. O nią. Zazdrosny?

Nie. Po prostu Teodor nienawidził Krukonów.

No, może pomijając Gray.

I Cornera.

I Lovegood.

I całą resztę prócz Stone’a.

Duma szarookiego tym razem powstrzymała go przed podążeniem za Granger, co on sam odnotował jako – w końcu – normalną reakcję. Nie zmieniało to jednak faktu, że w dalszym ciągu nie znał powodu, który aż tak zadziałał na szatynkę, by ta nazwała go dupkiem.

Teodor nie był dupkiem. To Granger była wariatką.

Wprawdzie piekielnie mądrą i chwilami nawet zabawną, ale nadal wariatką.

Teodor nie lubił czuć się rozdarty. Z jednej strony brązowowłosa Gryfonka wydawała mu się być dziwnie bliska, a z drugiej – często miał ochotę po prostu ją rozszarpać.

 O, sytuacja z Gray stanowiła coś znacznie prostszego. Blondynka posiadała marne, bo marne, ale koniec końców jakieś poczucie humoru, lubił się z niej śmiać, w dodatku ona sama potrafiła go rozśmieszyć. Niekiedy robiła to zbyt nachalnie, za co z istną przyjemnością ją beształ, lecz mimo wszystko… jakoś polubił Krukonkę. Ot.

Teodor potrząsnął głową, w końcu zdając sobie sprawę, że takie stanie w miejscu i patrzenie zamglonym wzrokiem w punkt na posadzce może wydać się komuś dziwne. Przed oczami chłopaka przeleciał motyl, ciemnofioletowy, ten sam, który został wyczarowany przez Granger. Zatoczył w powietrzu koło, a potem wzbił się wyżej, ku zdobionemu sklepieniu.

Brunet postanowił w duchu, że dopóki Gryfonka sama nie zacznie rozmowy, on nawet nie zwróci na nią uwagi. Jak na razie szło mu idealnie, z każdej podobnej obietnicy całkowicie się wywiązywał.

Tylko że tym razem naprawdę ciężko było Teodorowi pozbyć się tego palącego poczucia zazdrości, cholernie ciążącej na jego sercu.

***

Nie potrafił na nich nie patrzeć, kiedy Stone obracał się wokół własnej osi z nią w ramionach.

To było takie dziecinne, do bólu słodkie i naprawdę nie rozumiał, jak Granger mogła śmiać się w niebogłosy.

No bo niby dlaczego? Bo jakiś… jakiś kręci się w kółko, jakby był upośledzony?

Ta, przezabawne.

Gray trajkotała mu o czymś za uchem, chyba o jej planach na Święta, ale on niezbyt tego słuchał.

– …znowu tylko z babcią. Dziadek już od dawna nie żyje. W sumie go nie pamiętam, umarł, kiedy byłam bardzo mała, jednak i tak szkoda. Babcia się z tym pogodziła, rodzice też, ale oni pewnie cały dzień spędzą w pracy, wrócą o chorej porze, posiedzą chwilę, znowu wyjdą… Przynajmniej będą kuzyni. Mimo że wszyscy starsi ode mnie, dobrze się z nimi dogaduję. No i jeszcze…

Granger. Stone.

Stone. Granger.

Na blacie recepcji przysiadł motyl.

A Teodor mógłby przysiąc, że - choć było to całkowicie absurdalne ­– owad drwił sobie z niego.

***

Na eliksirach nie mógł się skupić.

Gdy szedł w stronę wind, złapał jej wzrok. Oczy miała pełne niepokoju, na twarzy malował się strach. Kiedy zauważyła, że na nią patrzy, spojrzała w zupełnie innym kierunku. Po chwili Owens zajął ją rozmową.

Teodor udawał, że tamta chwila zupełnie go nie obeszła. Ale tak naprawdę w jego sercu pojawił się płomień, szaleńczy, wysoki i niemożliwy do ugaszenia.

Bała się. O niego. Wiedział to.

Praktyki, choć polegały jedynie na uwarzeniu określonej listy mikstur, przeszłyby bez zastrzeżeń, gdyby nie dwa skurcze prawej ręki i ciągłe myślenie o niej.

O Salazarze. Już dawno nie było mu dane poczuć czegoś podobnego. Tej świadomości, że ktoś wciąż się martwi.

Chyba naprawdę jesteś dupkiem, Nott.

***

Oddech złapał dopiero po astronomii.

To była jego ostatnia praktyka. Określenie odległości poszczególnych gwiazd od różnych punktów stanowiło rzecz średnio trudną, ale wystarczająco nudną, by Nott postanowił ją olać, tłumacząc sobie, że w przyszłym roku, o ile ponownie przydzielą mu tę kategorię oraz postanowią właśnie jego wysłać na Konkurs, na pewno się poprawi.

Z wcześniejszym zielarstwem było gorzej. Rozpoznawania nasion nigdy nie potrafił opanować, zresztą nawet nie próbował. Zawsze powtarzał sobie, że bogowie musieliby go naprawdę pokarać, gdyby organizatorzy Konkursu wybrali sprawdzenie akurat tej umiejętności.

Teodor zawsze miał pecha.

Tak czy siak, po południu mógł odsapnąć. Wrócił do swojego pokoju, a tam  dostrzegł siedzącą na parapecie czarno-szarą, ogromną sowę z przywiązanym do nóżki listem. Nott zmrużył oczy.

Należała do jego ojca.

Chłopak rozniecił ogień w szklanej kuli przy suficie, zdjął wierzchnią szatę, powiesił ją na wieszaku, po czym wpuścił ptaka do pokoju. Remidia, bo tak miała na imię sowa, wyprostowała z gracją nóżkę z przesyłką. Teodor szybko odwiązał kopertę i spojrzał na nią. Uniósł brwi, widząc pismo swojej matki.

Najdroższy,

Nie myśl, że o Tobie zapomniałam. Przepraszam za tak długą ciszę z mojej strony, ale Twój ojciec wciąż znika, a ja muszę przy nim być.

Teodor doskonale wiedział, co znaczą słowa „wciąż znika”.

Jak Ci idzie? Proszę, powiedz, że nie stało się nic złego. Bardzo się martwię, też brałam udział w Konkursie, więc wiem, jak to wszystko wygląda. Jeśli dojdziesz do walk, a wiem, że na pewno Ci się uda, proszę, uważaj. O ile praktyki to poziom do bezbolesnego przejścia, o tyle dalsze etapy… Po prostu bądź ostrożny, zwłaszcza w ostatnim etapie.

W Święta znowu zjawią się Twoi dziadkowie. Wiem, co myślisz, ale będziesz musiał to znieść. Zaraz po kolacji pozwolę Ci iść na górę, chyba że babcia znowu wymyśli coś iście ciekawego. Zasługujesz na trochę wytchnienia.

Aha, w któryś dzień Twojej przerwy świątecznej odbędzie się bal u McKinnsów. Że też wymyślili. Ich córka ma piętnaste urodziny, a to oczywiście zasługuje na wystawne przyjęcie. Dostaliśmy zaproszenie, wszyscy, łącznie z Tobą, ojciec nawet nie chciał słyszeć o odmowie – doszedł do wniosku, że może poznać tam kilka wpływowych osób, w dodatku obecność na takiej uroczystości podniesie jego pozycję.

Oczywiście.

Muszę zająć się rozplanowaniem całych Świąt, Alfred strasznie na mnie naciska, bo przecież zawczasu musi zacząć przygotowania.

Czasem żałuję, że zgodziłam się na skrzata domowego.

Zawsze w Ciebie wierzyłam, wierzę i będę wierzyć, Teodorze.

Mama

Ślizgon przez kilka chwil spoglądał na list, po czym złożył go i z powrotem włożył do koperty.

Jedyną osobą, od której lubił dostawać wiadomości, była jego matka. Choć ojciec zawsze traktował go jako coś, czym w żadnym wypadku nie należy się przejmować, ona broniła syna, czasem nawet za cenę własnego zdrowia.

I fizycznego, i psychicznego. Anthony Nott nigdy nie należał do osób najłagodniejszych ani tych najbardziej wyrozumiałych.

Mimo że Teodor tyle razy widział łzy spływające po wiecznie bladej twarzy matki, nie śmiał się sprzeciwić. Bał się? Może w jakimś stopniu. Wiedział, do czego zdolny jest ojciec, mężczyzna pokazywał to już wiele razy, zwłaszcza po upadku Czarnego Pana. Nawet nie chciał sobie wyobrażać, co mógłby zrobić, gdyby nagle Teodor się postawił, gdyby nagle jakiś element jego poukładanego świata się zbuntował, ciągnąc za sobą resztę.

Anthony Nott wpadłby w szał. Ucierpiałby każdy, kto znajdowałby się blisko niego.

Dlatego Teodor milczał. Milczał, kiedy mając pięć lat, kulił się pod kołdrą, nie mogąc znieść kolejnych odgłosów uderzeń i szlochu matki. Milczał, kiedy mając dziewięć lat, po raz pierwszy odczuł na ciele męki Cruciatusa. Milczał, kiedy mając piętnaście lat, znów słyszał głośny płacz matki, bo przecież to jej wina, że te eliksiry tak dużo kosztują. Milczał, kiedy mając szesnaście lat, ona w końcu się postawiła, co zostało nagrodzone wymierzeniem kilku siarczystych policzków.

Zawsze mu powtarzała, że on musi to wytrzymać, że kiedyś wszystko samo się rozwiąże, że skończy szkołę i opuści Anglię. Takie też miał plany – chciał podróżować, chciał osiąść gdzieś daleko, daleko, gdzie znalazłby swoje miejsce, gdzie stworzyłby rodzinę, w której nie istniałoby coś takiego jak krzyk, kłótnia czy ból.

Ale… najpierw Teodor uwolniłby od ojca matkę.

I wtedy rzeczywiście nie czułby wyrzutów sumienia.

***

Ogłoszenie wyników nastąpiło tuż przed kolacją. Gdy wszyscy zajęli już miejsca w jadalni, powstał Paul Lacroix. Miał na sobie wściekle zieloną szatę, której kolor nieprzyjemnie kojarzył się Teodorowi z jednym z Zaklęć Niewybaczalnych.

Nott wylądował obok Granger. Gray wyjątkowo została pociągnięta przez Stone’a do przeciwnego boku stołu, gdzie oboje wciąż z czegoś się śmiali. Snape z dziką satysfakcją odjął ich domowi całe trzydzieści punktów, a to był dopiero początek.

Brunet aktualnie miał małą ochotę na przebywanie tak blisko Gryfonki. Dziewczyna, prócz tamtej chwili przed eliksirami, nie spojrzała na niego ani razu, ani tym bardziej nie odezwała się do niego słowem. Ale w sumie czego miał oczekiwać? Że nagle podejdzie do niego i przeprosi, powtarzając, jaka z niej kretynka?

Granger istotnie była kretynką, a taka wizja nawet podobała się Teodorowi.

Na razie jednak w stosunku do szatynki czuł jedynie chłód. Nie chciał nawet na nią patrzeć, zaś moment, w którym ich ramiona na sekundę się zetknęły, stał się dla niego czymś całkowicie beznadziejnym.

Kre-tyn-ka.

Po krótkiej przemowie, prezes Instytutu wziął od jednej z czarownic rolkę pergaminu, po czym nieco ją rozwinął.

– Nie przedłużając… – zaczął, zerkając do dokumentu. – Do walk starożytnych runów z poziomu A przeszło jedynie osiemnaście osób, zaś z poziomu B – dwadzieścia sześć. Są wśród nich: pani Amelia Brown, która podczas części praktycznej najszybciej ułożyła Koło Amemniusa, pan Robert Drębliński, któremu udało się…

I tak dalej, i tak dalej. Umysł Teodora na kilka chwil się wyłączył, ożywając dopiero przy wyczytaniu jakże znanego mu nazwiska.

– …pani Hermiona Granger, która bez wątpienia najlepiej napisała wypracowanie na temat działania tłumaczeń triatalnych…

Teodor dostrzegł uśmiech na twarzy Stone’a, szeroki wyszczerz Gray, a Corner szepnął:

– Gratulacje!

Nott nie odezwał się.

Następnie wyczytano uczniów, którym udało się przejść do walk w kategorii historii magii. Niestety nikt z Hogwartu nie znalazł się na tej liście. Gray mało się tym przejęła, choć Corner wyglądał na nieco podupadłego na duchu.

Później Lacroix przeszedł do numerologii. Teodor niezbyt się zdziwił, kiedy okazało się, że Granger odniosła sukces także w tym przedmiocie. Z pogardą spojrzał na Stone’a cieszącego się jak kompletny dzieciak, zwłaszcza że Owensowi również udało się uzyskać wysoką ilość punktów.

I wtedy… transmutacja. Do walk z obu poziomów miało stanąć jedynie dwadzieścia osób, co dawało naprawdę małą liczbę. Teodor po raz pierwszy podczas całego trwania Konkursu poczuł niepokój.

Arowse… Errante… Kruszczyński… Ling-cha… Nott.

– …który w najkrótszym czasie odnalazł osiemnaście przeciwzaklęć, stosując je bezbłędnie…

Prawie się uśmiechnął. Kątem oka dostrzegł, że Granger popatrzyła na niego, a zaraz potem odwróciła głowę. Gray uniosła kąciki ust wysoko do góry, co Teodor skomentował wywróceniem oczyma.

– …pan Roger Stone, który wykazał się niezwykła odwagą, zgrabnie budując sobie drogę nad kilkusetmetrową przepaścią…

No i cała radość prysła.

Szczęście głupiego.

Z zaklęć przeszedł dalej Corner, co wydało się Ślizgonowi dość oczywiste – widział, jak radzi sobie Krukon. A potem Lacroix zaczął wyczytywać eliksiry.

– …pani Ivette Gray, której wrodzony zmysł warzenia znów nie zawiódł…

Blondynka pisnęła z radości, rzucając się swojemu przyjacielowi na szyję. Szarooki zdusił prychnięcie.

– …pan Teodor Nott, który w jednym z wywarów brawurowo postanowił połączyć orodwańca pospolitego z głowotnikiem zwyczajnym…

Granger odwróciła twarz w jego stronę tak szybko, że przez głowę bruneta przeleciała myśl, czy ten ruch jej nie zabolał.

– Orodwaniec. Z głowotnikiem – wycedziła. Spojrzał na nią z ociąganiem. Jej oczy płonęły. – Nie wolno ich łączyć, co?

Postanowił nie odpowiadać, przecież miał swoją godność.

Cel: Lacroix. Polecenie: zabić jak najokrutniej. Narzędzie: niech będzie łyżka.

Z obrony przed czarną magią również przeszła Granger, a dodatkowo – znowu Gray. Podczas wyczytywania nazwisk związanych z zielarstwem oraz astronomią przy stole Hogwartczyków panowała cisza. Z wróżbiarstwa przeszedł Corner, który wydawał się być równie zdumiony co reszta, zaś chwilę później wyglądał na kogoś, kto zaraz miał zemdleć z wrażenia, kiedy opieka nad magicznymi stworzeniami okazała się stanowić coś, co opanował w naprawdę dużym stopniu.

Z mugoloznawstem perfekcyjnie poradzili sobie Granger i Owens, a po ogłoszeniu już wszystkich wyników, Teodor z satysfakcją zauważył, że Stone przeszedł tylko z jednego przedmiotu.

Może ten dzień nie miał być do końca nieudany?

***

– Odszczekaj to, Nott.

– Stone, nie jestem psem, za to ty jesteś imbecylem.

Już nie pamiętał, jaki był ten właściwy powód jego kłótni z Krukonem. Chyba prychnął, kiedy ten przekomarzał się z Granger, on zaczął warczeć jakby miał wściekliznę, wtedy Teodor coś powiedział i się porobiło… Może nawet powiedział coś związanego z samą Granger… W każdym razie teraz stał, patrząc z obojętnością na absolutnie wściekłego szatyna.

– A skąd ty wiesz, jak jest Hermiona? – zdenerwował się Stone, przybierając wojowniczą pozę. – Może znasz ją lepiej ode mnie?

Znajdowali się na korytarzu przed pokojami. Teodor miał ochotę udusić chłopaka jego własnym szalikiem wciąż zawiązanym wokół szyi. Na razie jednak jedynie posłał mu kpiące spojrzenie.

– Będziemy się sprzeczać o Granger? Nie rozśmieszaj mnie.

W rzeczywistości wcale nie było mu do śmiechu.

Naprawdę mógł się o nią pokłócić.

Gryfonka pociągnęła Stone’a za rękaw.

– Roger, daj spokój – syknęła. Ten nie zareagował.

– Nott. Masz. To. Odszczekać – wycedził przez zaciśnięte zęby.

Teodor pokręcił lekko głową, zwłaszcza że już nawet nie pamiętał, co takiego powiedział na temat dziewczyny.

– Merlinie, jacy to idioci żyją na tym świecie – westchnął. Spojrzał na brązowowłosą. Ta założyła ręce na piersiach. – Miałaś rację, Granger, nasze społeczeństwo samo się zniszczy.

Stone w jednej chwili wyjął różdżkę, a w drugiej Ślizgon uczynił to samo. Gray krzyknęła coś, za to wychowanka Domu Lwa stanęła z wysoko uniesionymi dłońmi między nimi.

– Nie, nie, nie, nie będziecie urządzać sobie tutaj walk! – zawołała, patrząc to na jednego, to na drugiego.

Teodor zastanowił się chwilę, po czym schował różdżkę.

– Masz rację. Za pół godziny na skraju lasu za jedynką – powiedział, zwracając się do Stone’a.

Ten kiwnął głową, dalej niesamowicie zdenerwowany.

– W porządku.

Granger opuściła ze zdziwienia ręce.

– Co? – spytała. – Nie!

Teodor spojrzał na nią z politowaniem.

– Tak.

– Nott, ty…

– Nawzajem.

Stone zmrużył oczy.

– Sekundant?

– Granger – odparł natychmiast Teodor.

Wolał ją mieć przy sobie, już nawet nie ze względu na potężne umiejętności.

Granger i Stone razem po jednej stronie? Hahaha, nigdy.

– Nie! – wyrwało się dziewczynie. Podeszła do niego, spoglądając mu prosto w oczy. – Nie możesz…

Ale on widział już jedynie Krukona. Chłopak zacisnął usta.

– Ivy będzie…

Jednak Gray już do niego podeszła, odciągając go na bok.

– Kolega źle się czuje. – Odeszli kilka kroków, a Teodor słyszał, jak dziewczyna objeżdża przyjaciela.

Tymczasem Granger przyczepiła się do niego.

– Nie będziesz z nim walczył – warknęła.

– Nie ty o tym decydujesz – odpowiedział chłodno.

– Czy tobie kompletnie odbiło?! – uniosła się. W jej głosie zabrzmiała nuta szaleństwa. – Chcesz walczyć z Rogerem, zamiast po prostu dojść do porozumienia?!

– Hm… – udał, że się zastanawia. – Tak.

Wydała z siebie jakiś dziwny dźwięk pomiędzy warknięciem a prychnięciem.

– Merlinie, Nott! – stanęła tuż przed nim i nie spuszczając z niego wzroku, wyrzuciła z siebie: – Proszę.

– Nie.

– Proszę.

– Nie.

– Proszę!

– Dobra.

– Naprawdę?

– Nie.

– NOTT!

– Nie musisz się drzeć.

– Kiedy do ciebie nic nie dociera!

Teodor dostrzegł, że zbliżający się do niego Stone ma wyjątkowo ponury wyraz twarzy.

– Jeszcze się policzymy, Nott, i wszystko odszczekasz – warknął, po czym wycofał się do swojego pokoju.

Brunet zaśmiał się gardłowo.

– Czyżbyś nie mógł przyjść? Cóż za strata!

Szatyn posłał mu chyba najbardziej lodowate spojrzenie, na jakie było go stać.

– Wal się – i zniknął za drzwiami.

Gray odgarnęła włosy z czoła.

– Obaj jesteście nienormalni – stwierdziła. – Chodź, Hermiono.

– Poczekaj, Ivy – rzekła chłodno, wciąż patrząc na Teodora. – Muszę jeszcze coś załatwić.

Blondynka wzruszyła ramionami.

– Jak chcesz.

Granger odezwała się, dopiero gdy zostali sami na korytarzu.

– Wciąż utrzymuję to, co powiedziałam wcześniej: jesteś dupkiem – wymamrotała z gniewem w brązowych oczach.

Teodor lubił przypatrywać się tym niezwykłym, złotym punkcikom na jej tęczówkach.

– To słyszałem. Mogłabyś wymyślić coś lepszego – odparł.

Zamilkła na moment.

– Nie mogłeś odpuścić? – spytała nieco spokojniej.

Prawie zachichotał. Ona czasem naprawdę była zabawna.

– A czy wyglądam ci na kogoś, kto odpuszcza?

Zawahała się.

– Nie, ale sądziłam, że może w jakimś stopniu się zmieniłeś – odpowiedziała powoli, cicho.

Zaśmiał się, lecz wcale nie czuł wesołości.

– Niby dlaczego tak sądziłaś? – spytał ostro.

Zbił ją tym z tropu. Zachowała jednak opanowanie i tę dumę, której tak nie cierpiał.

– Nadal… nadal staram się, by tak było.

Spojrzał na nią ze wzburzeniem tak wielkim, że z satysfakcją zarejestrował pojawienie się na jej twarzy strachu.

– Nie próbuj mnie zmieniać, Granger – powiedział pogardliwie. – Jedynie się przeliczysz.

I wszedł do swojego pokoju, zatrzaskując głośno drzwi.

***

To nie było tak, że Teodor nie czuł wstydu przez swoje słowa. Nie, nie chciał ich cofnąć, zwłaszcza tych o Stone’ie, jednak gdy później zastanawiał się nad nimi, wciąż dochodził do jednego wniosku.

Czasem zachowywał się okrutnie.

A jednak… nie żałował. Już przyzwyczaił się do takiego traktowania innych. Było mu z tym dobrze, dopóki nie pojawiła się ta cholerna Granger, wraz ze swoimi pouczającymi gadkami. To stanowiło swoistego rodzaju obronę.

Sam nie wiedział przed czym, ale lubił tak się usprawiedliwiać.

Może obronę przed ciągłym zagrożeniem ze strony innych ludzi? Przez to, co przeżywał w domu, nauczył się nie ufać i zamiast wystawiać się na niebezpieczeństwo obdarzenia kogoś zaufaniem, od razu zamykać do tego drogę. Tak było łatwiej.

Dopóki nie pojawiła się ta cholerna Granger.

Co. Ona. Z nim. Robiła?

Ile razy zadawał sobie to pytanie! Codziennie był na nią skazany, lecz jedynie w pół-negatywnym sensie.

Zmiana sposobu myślenia, poglądów na temat niektórych spraw oraz to głupie, głupie, bardzo głupie uczucie, że może jednak powinien jej zaufać.

Nie wyglądała na taką, która nie jest tego warta. Jednak z drugiej strony, niby po co miałby to zrobić? Wcale tego nie potrzebował!

Tak było łatwiej.

Choć świadomość, że mimo usilnych starań nie myślenia o niej, powoli, bardzo, bardzo powoli się uzależniał, wcale nie napawała go entuzjazmem.

Teodor przeczesał włosy palcami, siedząc na swoim łóżku. W pokoju był sam, Corner już dawno gdzieś się ulotnił, ale jemu to nie przeszkadzało.

Lubił samotność.

Pochylił się i skrzywił nieznacznie.

Nott, Nott. Chwilami jesteś taki beznadziejny.

Świat pochwyciła zmarzlina, a jemu wydawało się, że on także jej uległ.

Z zamyślenia wyrwał go dźwięk otwieranych drzwi. Spojrzał w ich kierunku i prawie uniósł ze zdziwienia brwi, kiedy zobaczył w wejściu właśnie brązowowłosą Gryfonkę.

Nie odezwał się, nie poruszył ani o cal, podczas gdy ona weszła do pomieszczenia, nie zapominając zamknąć za sobą drzwi. Oparła się o nie i długą chwilę patrzyła na Teodora.

A on na nią, wciąż w ciszy.

Jej spojrzenie splatało się z jego, jednocześnie będąc tak niemożliwie wręcz pełnym zagubienia. Ślizgon nigdy wcześniej nie widział czegoś podobnego w czyichś oczach – te dziewczyny zostały zanurzone w bólu.

Lecz on nie zamierzał niczego jej ułatwiać.

W końcu jednak sama wykonała pierwszy ruch. Westchnęła, po czym przysiadła na łóżku zaraz obok bruneta.

Już na siebie nie patrzyli. Oboje wbili wzrok w podłogę.

Po kilku sekundach Granger znowu westchnęła.

– Nie jesteś dupkiem, wiesz? – wymamrotała lekko, lecz nie ze skruchą. Po prostu tak o, jakby informowała Teodora o czymś nieistotnym, godnym poświęcenia wyłącznie niewielkiej ilości uwagi.

Chłopak poruszył głową, jakby miał zaraz powiedzieć: „No, w sumie nie mówisz źle”.

– Cóż… długo zajęło ci wyciągnięcie takiego wniosku – zauważył prawie niekąśliwie.

– Wiem i przepraszam – powiedziała, z czego Nott niemal się ucieszył – ale ty też mógłbyś w końcu przestać traktować wszystkich z góry – dodała z przemądrzałością w głosie.

Magia tamtej chwili gdzieś zniknęła.

Teodor prychnął.

– Odezwała się ta nieskazitelna, która nigdy tak nie postępuje – odgryzł się, w końcu na nią patrząc.

Ona również odwróciła twarz w jego stronę.

Już od dawna siła w jej oczach tak bardzo go nie poraziła.

– Przecież oboje dobrze wiemy, że to ty ciągle kogoś się czepiasz, że to tobie wiecznie coś nie odpowiada, że wciąż masz z czymś problem. Jak to jest, Nott? Traktować z pogardą absolutnie wszystko i wszystkich, i jeszcze nie mieć wyrzutów sumienia?

Jedynie ona potrafiła powiedzieć to, co mogłoby Teodora naprawdę dotknąć.

– Granger – zaczął powoli, jedynie na pozór spokojny; wewnątrz krzyczał, bo zadana rana była zbyt głęboka – nie umiem pojąć, co dzisiaj w ciebie wstąpiło. Aktualnie to ty kolejny raz wściekasz się na mnie, dodatkowo za Stone’a. Nie uważasz tego za przegięcie?

Zaśmiała się drwiąco.

– Jasne, przeginam, bo Pan Cudowny I Ślepy nie dostrzega, od jak dawna on przegina – warknęła. Zerwała się z łóżka, po czym stanęła przed Ślizgonem. – Kurczę, Nott, miałam nadzieję, że przychodząc tu, coś naprawię, ale znowu się pomyliłam. To męczące, wiesz?

Teodor przekrzywił głowę.

– Więc dlaczego jeszcze nie wyszłaś? – spytał, wiedząc, że to ją zdenerwuje.

I nie pomylił się.

Zamrugała szybko, a później ze złością tupnęła nogą.

– Merlinie, dlaczego ty jesteś taki trudny?! – zawołała ze złością.

Czarnowłosy wstał i zbliżył się do Granger.

– Ja jestem trudny? – wysyczał, z zadowoleniem dostrzegając w brązowych oczach strach. Ich właścicielka powoli zaczęła się cofać. – Wciąż starasz się zmienić świat, a już mówiłem ci, żebyś nie próbowała, bo jedynie się rozczarujesz.

Och, kłamał, tak perfidnie kłamał…

– Mogłabyś w końcu posłuchać, nie sądzisz?

– J-ja… – wyjąkała, ale on przerwał jej.

– Mam już dość tych ciągłych krzyków o całkowite głupoty, wściekania się o byle co, prób zmiany cholera wie czego, bo coś ci nie odpowiada – warknął. Plecy dziewczyny dotknęły drzwi. – Nie możesz po prostu przestać wtykać nosa w nie swoje sprawy?

– Sam mówiłeś, że wiele spraw stało się naszymi sprawami – wyrwała się.

Zaśmiał się gardłowo, po czym spojrzał z wściekłością prosto w jej oczy.

– Wyjdź.

Uniosła wysoko brwi.

– Co? – spytała z niedowierzaniem.

Teodor odsunął się od niej.

– Jesteś niedorozwinięta? Wyjdź – powtórzył.

Przez chwilę wpatrywała się w niego ze zdziwieniem, ale później założyła ręce na piersiach.

– Nie – odpowiedziała spokojnie. – Już ci mówiłam, po co tu przyszłam, Teodorze.

Choć zdarzało się to naprawdę rzadko, jego imię w jej ustach brzmiało naprawdę...

– Znowu zaczynasz? – zdenerwował się, odganiając jednocześnie myśl o tym jednym jedynym słowie, które wypowiadane przez nią, prawie zyskiwało nad nim kontrolą.

– Chcę, byś stał się lepszy… – zaczęła cierpliwie. To jedynie jeszcze bardziej go rozjuszyło.

– Skąd w ogóle wiesz, że to na pewno jest dobre?! – krzyknął, przybliżając gwałtownie swoją twarz do jej twarzy. – Bo tak ci podpowiada pieprzony rozsądek?! Moralność?!

– Teodorze… – wydusiła, jednak szybko urwała, widząc szary lód oczu.

– Mam gdzieś, co o mnie myślisz! – zawołał z mocą. – Możesz nawet uważać mnie za kogoś pokroju Malfoya lub Zabiniego, nieważne. Myślisz, że zbawisz świat, a wcale tak nie jest! Przestań się łudzić, przestań usilnie starać się zrobić coś, co jest niemożliwe!

Uderzył pięścią w drzwi tuż obok jej twarzy

Odczuj strach, strach, strach i ból.

Przez chwilę patrzył Granger w oczy, po czym nachylił się do ucha dziewczyny.

Krzycz, krzycz, krzycz.

– Przestań… przestań mnie zmieniać – rzekł niemal szeptem. Zacisnął oczy. Miał się do tego nie przyznawać, ale nie potrafił się powstrzymać. To było zbyt trudne. – Nie uda ci się w pełni, a sama na tym stracisz. – Przesunął niepewnie dłonią po jej przegubie, rozchylając powieki. – Wyjdź.

Wyprostował się. Rzucił ostatnie spojrzenie na dziewczynę, po czym odsunął się i odwrócił, nie mogąc już znieść widoku szoku malującego się na jej twarzy.

– Przepraszam – usłyszał drżący, choć nie płaczliwy głos – że w ogóle udało mi się do ciebie dotrzeć.

A później cichy odgłos otwieranych i zamykanych drzwi.

Raz, dwa, trzy.

Wydech.

Chwilami tak bardzo chciał przestać istnieć.

_______________

Moim małym marzeniem było dobicie dwudziestki przed końcem roku, wiecie?

Cały rozdział z perspektywy Notta – w sumie wpadło do głowy całkiem niespodziewanie i nie wiem, czy to dobry pomysł, ale cóż: nie możecie narzekać na to, że mało Teosia :D Boru. Miałam co najmniej sześć wizji ich pocałunku w tym odcinku i musiałam je wszystkie odrzucić, bo cała fabuła poszłaby do zmiany. Boru.

Hm, w sumie nie mam zbyt dużo do napisania. Aha, aha! Pochwalę się, że na jakieś 80% przeszłam do następnego etapu z olimpiady z francuskiego, przez co czuję się absolutnie dumna :)

Wraz z Nowym Rokiem robię porządki w powiadamianych, o czym wspomnę jeszcze tam na górze. Ci, którzy nie odzywali się Merlin wie ile, po prostu, no, zostaną wykreśleni. Także dajcie znać, jeśli wciąż chcecie na niej się znajdować. Nie chodzi mi o nie wiadomo jak długi komentarz, a po prostu o zwykłe „Zostaw mnie w Subskrypcji” albo „Informuj mnie dalej”, coś takiego :) Tam z boku o macie też sondę dotyczącą już bliskich(!) pierwszych urodzin Wyjątku ^^

Moi najukochańsi, niezastąpieni, niezaprzeczalnie wspaniali Czytelnicy. Życzę Wam spędzenia tych Świąt w ciepłej, rodzinnej atmosferze, dobrego karpia najlepiej bez ości, stosu prezentów pod choinką, zdrówka co niemiara, mnóstwo szczęścia, spełnienia wszystkich marzeń, wytrwałości w realizowaniu planów, dużo, dużo miłości, przyjaciół i kilku wrogów, bo to oni nadają życiu smaku, uśmiechu na co dzień, weny, byście wciąż przelewali swoje myśli na papier, a ci, którzy tego jeszcze nie robią, by jednak zaczęli, oraz samej pomyślności w nadchodzącym roku! Niech ktoś tam w górze wciąż nad Wami czuwa, tak jak czuwał do tej pory :)

Ściskam Was ciepło i do napisania już w 2013 roku!

Empatia