Rozdział 21. Szkarłat, błękit i biel

Byłam otoczona szkarłatem i błękitem. Kolorowe palmy wykwitały po lewej i prawej stronie, a przede mną wiła się kręta ścieżka. Prowadziła do ciemnego lasu, którego drzewa zdawały się dotykać zasnutego szarymi chmurami nieba.

Zaczęłam iść dróżką, nie oglądając się za siebie, choć coś zabraniało mi to zrobić. Podążając powoli w stronę lasu, przykuwałam wzrok do różnych kształtów pojawiających się w powietrzu, a później tonących w szmaragdowej trawie. Teraz mieniły się kolorami, począwszy od różowego, poprzez zielony, skończywszy na brązie. Chciałam ich dotknąć, jednak to coś tym razem kazało mi tego nie robić.

Weszłam między drzewa, czując na skórze chłodny podmuch wiatru. Przystanęłam. Rozejrzałam się chwilę, po czym popatrzyłam przed siebie.

Na ścieżce stał Teodor. Spoglądał na mnie tymi swoimi przenikliwymi oczyma, ręce trzymał w kieszeniach ciemnoniebieskich dżinsów, śnieżnobiała koszula sprawiała wrażenie po prostu idealnej na tle zieleni.

A na jego ustach tańczył uśmiech.

Nie mogąc się opanować, oddałam gest. Ruszyłam w stronę chłopaka, nie wiedziałam po co, jednocześnie pragnąć chwycić go za rękę oraz wraz z nim przejść przez ten ponury las.

I wtedy się obudziłam. Beż żadnej kakofonii w uszach, bez nie wiadomo jak wstrząsającej reakcji, bez pleców oblanych zimnym potem.

Po prostu otworzyłam oczy, w jednej chwili przypominając sobie wszystkie wydarzenia minionego dnia.

To takie… męczące. Dopiero co powrócić z krainy bez wątpienia nienormalnych snów i już zostać rzuconą na pożarcie rzeczywistości.

W dodatku nieco później, już gramoląc się z łóżka, dołapało mnie dziwnie złe przeczucie, że wydarzy się coś niedobrego.

Kolejny nieudany poranek. Nic, tylko skakać z radości.

Kilka minut zwlekałam ze wstaniem, a i tak do łazienki weszłam niewiele po szóstej. Ivy jeszcze spała, na brzuchu, z głową obok poduszki oraz jedynie do pasa przykryta kołdrą. Uśmiechnęłam się lekko, po czym po cichu poszłam wykonać poranną toaletę.

On nic dla ciebie nie znaczy – powtarzałam sobie w myślach, gwałtownie rozczesując szczotką splątane włosy. Nic a nic.

Teodor jedynie był i tyle. Wprawdzie owszem, coraz ciężej było mi oderwać od niego wzrok, zwłaszcza gdy akurat ze sobą rozmawialiśmy, jednak to nie równało się z tym, że na przykład mogłabym zacząć coś do niego czuć.

Byłam egoistką.

Próbowałam go zmienić tylko ze względu na korzyść dla mnie. Tak byłoby lepiej, prościej, może dzięki temu łatwiej by mi się z nim dogadywało.

I – czego mimo wszystko wciąż nie chciałam przyjąć do wiadomości – może między nami coś by się zmieniło.

Słowa Teodora, tak dobitnie wypowiedziane, nie tyle co zraniły, a raczej ukazały bolesną prawdę. Dobrze, sam przyznał, że faktycznie w niewielkim stopniu odniosłam sukces, ale cóż – nie mogłam liczyć na więcej. Niepotrzebnie się starałam, to nic więcej nie dawało. Sam mnie o tym poinformował. Sam rozkazał, bym w końcu przestała tak usilnie próbować.

Westchnęłam.

– Utracisz to, co już zyskałaś, Hermiono – powiedziałam cichutko do swojego odbicia w lustrze.

Usłyszałam stukanie w drzwi, a potem zaspany głos Ivy:

– Wychodź już nooo – ziewnęła.

Odłożyłam szczotkę na umywalkę. W jednej chwili skupiłam myśli wokół czekających mnie tego dnia walk.

Rzeczywistości, nadchodzę.

***

W głównej sali zebrał się spory tłum ludzi. Wraz z Rogerem stanęliśmy gdzieś na jego końcu. Przywoływałam na twarzy uśmiech, w duchu przepraszając chłopaka, który nie zauważył tego, jak bardzo ów gest przepełnia fałsz.

– Poczekaj na mnie!

– Salazarze, czego chcesz?

– Chciałam po prostu się przywitać. Cześć, Teodor.

– Merlinie, daj mi siłę… Cześć, Ivy.

– Zdenerwowany?

– Ivy… cicho.

– Ale…

– Po prostu idź. W ciszy.

To nie było tak, że czułam ból czy smutek. Raczej wściekłość i zazdrość, prawie tak wielką jak o Rona, gdy uganiała się za nim Lavender Brown.

No bo, na dziurawe gacie Merlina, dlaczego Teodor patrzył na Ivy… inaczej? Przecież nie cierpiał jej!

Albo już przestał…

I jeszcze to „Ivy, cicho”. Och, Godryku, do mnie jeszcze w życiu nie powiedział po imieniu.

Jakby to było czymś nadzwyczajnym…

Głupia blondmałpa.

Nie, Hermiono, nie możesz tak myśleć. Ivy to twoja przyjaciółka… która coś knuje.

 O Merlinie. Najpierw Malfoy, być może istotnie coś tam spiskujący, choć to stanowiło kwestię bardzo niepewną, a teraz Ivy, na której wybitnie się zawiodłam.

Chciała nafaszerować mnie Lactiris. Boże, chciała nafaszerować mnie Lactiris! Żebym powiedziała jej coś na temat Dumbledore’a! W dodatku Snape o tym wszystkim wiedział, może z nią współpracował albo ona pracowała dla niego…

Ugh, zachowywałam się jak Harry.

Bez paniki, Hermiono. Ivy nie wie, że ty wciąż wszystko pamiętasz, więc masz jako-taką przewagę… chyba.

Obawiałam się, co dziewczyna może jeszcze wymyślić. Tak naprawdę w ogóle jej nie znałam, a to, co niby o niej wiedziałam, mogło być jednym wielkim kłamstwem. I te historyjki z rzekomej przeszłości, i poglądy na temat różnych spraw, i nawet przyjaźń z Rogerem – wszystko nieprawdą?

Całkiem możliwe.

Już nawet nie potrafiłam spojrzeć Stone’owi w oczy tak jak dawnej. Bałam się go, po prostu, no bo jeśli on stał po stronie Ivy? Jeśli też miał jakieś niecne plany względem mnie? Wprawdzie nigdy o nic nie wypytywał, to znaczy o nic szczególnego, jednak jak mogłam mu wciąż w pełni ufać?

A Teodor? Czy on również wiedział? Czy podejrzewał? Czy sam posiadał w tym jakiś swój udział?

Za dużo. Pytań.

Skoro już chodziło o Notta – zastanawiałam się, która to sprzeczka między nami oraz czy one kiedykolwiek ustaną. W końcu ile można się kłócić, a później dochodzić do jako-takiego porozumienia? Naprawdę uciążliwe.

Muśnięcie dłoni Rogera sprowadziło mnie na ziemię. To lekkie dotknięcie spowodowało nagłą falę gorąca uderzającą w moje policzki. Zerknęłam na chłopaka, a on w tej samej chwili uśmiechnął się lekko.

Jego ręka nadal znajdowała się tuż przy mojej.

Och, Roger. Proszę, nie każ mi cię krzywdzić.

Oddając gest, potarłam dłonie. Uciekłam tym samym spod prawie parzącego dotyku szatyna, który chwilę później uśmiechnął się szerzej.

– Hermiono – zaczął cichym głosem. Zdusiłam jęknięcie. Bałam się tego, co Roger za chwilę powie, choć kompletnie nie wiedziałam, czym mogłoby to coś być. – Wiesz, że pojutrze urządzają tę całą galę, prawda?

Starając się nie okazywać niepewności, kiwnęłam głową.

– No tak. I co?

– Poszłabyś ze mną? – spytał, patrząc mi prosto w oczy z miną tak uroczą, że prawie zachłysnęłam się śliną.

Niemal od razu chciałam się zgodzić, jednak później dotarło do mnie, jak wielkie tym samym mogłabym mu zrobić nadzieje na ewentualny związek. Nie tak, nie tak, nie o to chodziło. Pragnęłam z nim pójść tak po prostu, ponieważ uwielbiałam spędzać z nim czas, ale musiałam mieć na uwadze myśli, które pojawiłyby się w jego głowie.

W dodatku liczyłam na to, że może istniałaby szansa na to, by moim partnerem stał się Teodor, jednak po tamtej kłótni… nadzieje zmalały niemal do zera.

A już wyobrażałam sobie mnie i jego, razem, w tańcu, wirujących wśród innych par, patrzących sobie w oczy, ja – widząc jedynie szare, szare, szare tęczówki…

Byłam kretynką.

Dlatego uśmiechnęłam się przyjaźnie do Rogera i odrzekłam:

– Bardzo chętnie.

Chwilę później tkwiłam w jego ramionach, rozkoszując się ich ciepłem oraz dziwnym poczuciem bezpieczeństwa, którego usilnie starałam się pozbyć.

***

Weszłam do okręgu składającego się z kilkunastu stojących tablic. Każda z nich była podpisana różnymi terminami numerologicznymi, w których rozpoznałam te związane z Planszami Liczbowymi. Na czarnych polach białą kredą napisano pewne dane dotyczące każdej z nich, jednak niektóre pozostały czyste.

– Uzupełnij informacje zawarte na tablicach – rozległ się znikąd niski, męski głos. – Od podstaw stwórz opisy poszczególnych Plansz Liczbowych. Rozwiąż podane zadania. Masz na to czterdzieści pięć minut. Start.

Podeszłam szybko do pierwszej z tablic, tej oznaczonej jako Thánatos, czyli Śmierć. Była ona pusta, więc sama musiałam ułożyć cały jej opis.

Poprzez podstawienie liczb pod litery w nazwie miejsca, w którym nastąpił zgon danej osoby, a następnie dodanie ich do siebie oraz podzielenie przez zsumowane cyfry w roku śmierci, można otrzymać wiek tego kogoś w chwili oddania życia. Dodatkowo w podobny sposób dzięki Ułożeniu Artenesa jesteśmy w stanie odszukać inne informacje dotyczące owego zgonu.

Pod notatką naszkicowałam tabelę Ułożenia Artenesa, a później przyjrzałam się krytycznym okiem swojemu dziełu. Gdy uznałam, że wszystko jest w porządku, podeszłam do kolejnej tablicy, tym razem z napisem Moíra – Los.

Całe zadanie ukończyłam kilkadziesiąt minut później. Wiedziałam, że liczy się czas, im szybciej, tym lepiej, więc gdy tylko uzupełniłam ostatnią tablicę, odrzuciłam kredę i opuściłam ciemne pomieszczenie.

***

Stałam jak wryta, patrząc na wielkie, czarne zwierzę z puszystym ogonem i ogromnymi ślepiami wbitymi prosto we mnie.

A miałam tylko znaleźć dla McGonagall Iana, który ponoć coś przeskrobał.

Po co ja w ogóle się zgodziłam? Chyba tylko po to, żeby zostać zaatakowaną przez nienaturalnie gigantycznego lisa wydającego się być absolutnie groźnym.

Jednak co on robił w sali konferencyjnej? Przybłąkał się z lasu? AŻ TUTAJ?!

Jakoś niespecjalnie wydawało mi się, by tak o, sam z siebie zawędrował do budynku, w którym znajdowało się tyle ludzi.

Cofnęłam się odrobinę, a zwierzę zrobiło krok w moją stronę. Klapnęło zębami, ukazując tym samym długie kły. Zamarłam, zbyt przerażona, by zrobić cokolwiek innego, a mój oddech stał się jeszcze bardziej niespokojny.

Znów poruszyłam się do tyłu, nie spuszczając oczu z czarnego potwora.

Merlinie, dlaczego on musiał być taki ogromny? Inaczej może nie bałabym się go aż tak, ale w tamtej chwili, kiedy przypominał raczej naprawdę potężnego psa… strach prawie-prawie przyćmiewał logiczne myślenie.

Właśnie, mam różdżkę!

Wyjęłam ją dokładnie w chwili, kiedy na moich oczach lis zaczął się przemieniać. Urósł, stanął na tylnych nogach, a przednie zamieniły się w dłonie. Pysk skrócił się, futro z tułowia zniknęło, zaś to na głowie zastąpiły czarne, nieco przydługie włosy. Już kilka sekund później stał przede mną Teodor, w całej swej okazałości, dysząc ciężko oraz wbijając wzrok w podłogę. Zatoczył się, po czym oparł o stół. Opuściłam różdżkę, wpatrując się z szokiem w chłopaka.

– Zwariowałeś? – wykrztusiłam. – Postanowiłeś przećwiczyć animagię tuż przed walkami z eliksirów?

– Nie trzeba było tu wchodzić – wysyczał cicho. Chciał chyba odnieść efekt jakże twardego, ale słaby głos – jaka szkoda – całkowicie to zepsuł.

Schowałam różdżkę i założyłam ręce na piersiach.

– To było nieodpowiedzialne, Nott – oświadczyłam z przekąsem. – W dodatku nie wspominałeś, że twoją formą jest lis, a nie orzeł czy…

Spojrzał na mnie ze złością.

– Zejdź mi z oczu, Granger – warknął. Wyprostował się i wygładził szatę. – Wyjdź.

Uniosłam wysoko głowę.

– Z chęcią.

Opuściłam salę, zatrzaskując głośno drzwi.

Pęknięcie na krysztale powiększyło się, jednak nie przez sposób, w jaki potraktował mnie Teodor. Przez to, co się z nim stało. Z jednej strony cieszyłam się – Ślizgonowi udało się przemienić w pełną formę animagiczną, w dodatku na dłużej niż kilka sekund. Lecz z drugiej bałam się, czy poradzi sobie na walkach. Och, on był taki nierozsądny! Czy naprawdę nie potrafił pojąć, jak bardzo mógłby odczuć skutki swojego wybryku podczas eliksirów? Jeden błąd i totalna katastrofa!

Odetchnęłam głęboko.

Nie, wcale się o niego nie martwisz – powiedziałam sobie w myślach. Wcale się o niego nie martwisz, on cię nie obchodzi. Teodor wcale a wcale cię nie obchodzi…

Ugh, Merlinie.

Nie umiałam porządnie okłamać nawet samej siebie.

***

Wkroczyłam na pole przypominające arenę. Podłoże było gładkie, szare, kamienne. Otaczała mnie mgła, tak gęsta, że dalej niż na dziesięć metrów w każdym kierunku nic nie mogłam zobaczyć. Przypominało to miejsce z jakiejś bajki, zwłaszcza iż wokół panowała nieprzenikniona cisza. Choć nie widziałam słońca ani lamp, było bardzo jasno, jakby zostały one ukryte tylko po to, by jeszcze bardziej wzbudzić niepokój.

Rozejrzałam się niepewnie, nie bardzo wiedząc, co mam zrobić.

Dopiero wtedy dostrzegłam, że z mgły ktoś się wyłania. Mechanicznie wyciągnęłam z kieszeni szaty różdżkę. Ugięłam nogi, pochylając się nieco do przodu – tak mówiły książki Snape’a o pozycji przygotowawczej.

Po chwili chłopak, bo nim była tajemnicza osoba, stanął przede mną z lekko zdezorientowanym wyrazem twarzy. Opuściłam różdżkę, rozpoznając w nim Alexa, jasnowłosego ucznia Poxterity. Blondyn zerknął przez ramię, a później znów na mnie.

– Co mamy zrobić? – spytał.

Nim zdążyłam odpowiedzieć, rozległ się niski, męski głos.

– Waszym zadaniem jest pokonanie przeciwnika. Pięć… – Spojrzałam szybko na Amerykanina. W jednej chwili przybraliśmy bojowe pozycje. – Cztery… Trzy… - Boże, chroń mnie. – Dwa… Jeden… Start.

– Expelliarmus!

Alex w mgnieniu oka uchylił się, posyłając niewerbalnie w moją stronę klątwę. Uciekłam przed nią, a później szybkim ruchem nadgarstka ścięłam chłopaka z nóg. Zdziwiłam się, że tak szybko mi poszło, lecz później biegłam w bok, w duchu zazdroszcząc blondynowi refleksu.

Boże, Boże, Boże! Zginę!

Podejrzewałam, że zadaniem na walkach może okazać się faktycznie zwykły pojedynek. Naprawdę się spodziewałam, jednak kiedy już miało do tego dojść, coś powstrzymywało moje jasne myślenie. Panika wciskała się na jego miejsce, siejąc zamęt w umyśle.

Pędziłam dłuższą chwilę, aż w końcu zatrzymałam się. Zgubiłam we mgle Alexa. Schyliłam się, opierając dłonie na kolanach oraz oddychając z trudem.

I wtedy usłyszałam świst. Błyskawicznie uniosłam głowę, dostrzegając tym samym jaskrawoniebieski promień pędzący prosto w moją stronę.

Remortia. A niech go…

Uskoczyłam. Zauważyłam Alexa stojącego niedaleko z wysoko uniesioną różdżką. Na twarzy miał wyraz absolutnej wściekłości pomieszanej z determinacją.

Adrenalina uderzyła mi do głowy.

Szum pojawił się w uszach.

Zwycięż.

Skierowałam koniec różdżki na podłożę i krzyknęłam coś niezrozumiałego w tamtej chwili nawet dla mnie. Niebieskooki wrzasnął, po czym zaczął powstrzymywać oplatające go pnącza. Zyskując chwilę czasu, wystrzeliłam w grunt kolejne zaklęcie. Tuż przede mną pojawiła się nieco ulepszona wersja lustra fenickiego – bez względu na to samo oświetlenie po obu jego stronach, Alex widział jedynie swoje odbicie, ja tymczasem wszystko, co działo się przed rozległą taflą.

Pokonaj go, pokonaj…

Odetchnęłam, zbierając myśli. Blondyn zdecydowanie za szybko poradził sobie z pnączami, a teraz ogarnął wzrokiem lustro, po czym wskazał na nie różdżką. Poznałam po jego minie, że stało się ono jedynie zwykłym szkłem – widział mnie.

Podobnie jak przy walce ze Snape’em, mój umysł opanował pojedynkowy szał. Skakałam, uchylałam się i biegłam, nie szczędząc sobie bólu płuc. W ciągu dziesięciu minut pojedynku oberwałam tylko raz, jednak nad wyraz boleśnie – z rozdarcia na łydce sączyła się krew. Dodatkowo wyjątkowo niefortunnie upadłam, przez co plecy wciąż doskwierały.

Alexowi nie odpuściłam ani na chwilę, dzięki czemu otrzymał piękne Enpendo, którego nauczył mnie sam Mistrz Eliksirów. Później próbował rzucić kilkakrotnie Remortię, chyba jego ulubiony urok, lecz za każdym razem odbijałam zaklęcie. Głupek otrzymał również, ekhem, kopniaka, kiedy zwykłym Accio przyciągnął mnie do siebie.

– Po co ci jestem?! – krzyknęłam ze złością, gdy oboje upadliśmy i zbierałam się już na nogi. – No po co?! – warknęłam, po czym kopnęłam go w piszczel.

…udowodnij Snape’owi, że faktycznie byłaś gotowa…

– Mądre – prychnęłam, znów go kopiąc.

…Snape’owi, który ma coś wspólnego z Ivy…

Snape i Ivy.

Lactiris.

Rozmowa pod drzwiami.

Przez tę chwilę zamyślenia Alexowi w końcu udało się rzucić Remortię.

Zobaczyłam jedynie jaskrawoniebieski promień, a później mój oddech gdzieś uciekł. Zabrakło mi tchu, rana na nodze jeszcze bardziej zaczęła boleć. Zatoczyłam się, ale wciąż nie ustawałam.

Otoczyłam blondyna kopułą z wrzącej wody, tylko po to, by zyskać kilka sekund na zastosowanie przeciwzaklęcia. Dosłyszałam wiązankę siarczystych przekleństw, kiedy dotknął swojej klatki, zaś potem już wiedziałam, że udało mu się pokonać ograniczenia.

Nawet się nie zastanawiając, całą wodę skupiłam w jednym miejscu, a następnie zamieniłam ją w ciało stałe – kamień. Pierwszą myślą było uderzenie nim Alexa w głowę, ale doszłam do wniosku, że to mogłoby okazać się tragiczne w skutkach. Dlatego też po prostu rozsadziłam ów odłamek skały, kilka metrów nad ciałem chłopaka.

Chyba jednak trochę przesadziłam, bo siła eksplozji nawet mnie odrzuciła.

Upadłam, starając się zaczerpnąć jak najwięcej powietrza. Remortia wciąż działała. Odwróciłam wzrok na Amerykanina.

Leżał na boku, plecami do mnie, nie ruszając się.

Moje oczy rozszerzyły się.

O Boże.

Zabiłam go.

Szybko podniosłam się, ignorując ból kości, i podeszłam powoli do chłopaka.

– Alex? – rzuciłam niepewnie.

O Boże! Ja go chyba naprawdę zabiłam!

– Alex? Słyszysz mnie?

Ból ma kolor szkarłatu.

Blondwłosy chłopak wcale nie zemdlał. Oszukał mnie, wykorzystując moje zawahanie. Gdy tylko znalazłam się przy nim, zostałam odrzucona przez niesamowitą siłę wysoko w górę. Zdążyłam jedynie pisnąć, a kilka sekund później wylądowałam na ziemi.

Czułam się tak, jakby moja głowa eksplodowała, zaś każdy kręg w kręgosłupie został zmiażdżony na malutkie kawałeczki.

To zaklęcie musiało też sprowadzać tortury na kości, musiało! Zwykły upadek nie powodował aż takich szkód!

Nim w zupełności oddałam się bólowi, ostatkiem sił skierowałam koniec różdżki na chłopaka. O ile wcześniej słyszałam kaszel, o tyle teraz do moich uszu dotarł krzyk pełen cierpienia.

Nie chciałam zamrażać jego palców. Naprawdę nie chciałam tego robić, jednak wiedziałam, że tamto zaklęcie nie należy do czarnej magii, w dodatku to był jedyny sposób na chwilę odpoczynku.

Wrzasnęłam razem z Alexem, nie potrafiąc znieść tego, co działo się z moimi plecami.

Płonęły, a przynajmniej tak mi się wydawało.

Och, Merlinie. Tak jakby piekło nagle znalazło się na ziemi.

Powoli odwróciłam się na bok. Łzy pociekły po moich policzkach. Zobaczyłam Alexa, płaczącego z bólu i usiłującego zrobić coś ze swoimi dłońmi.

Musiało go to wszystko przerosnąć, skoro nie rozpoznał nawet tak prostego zaklęcia.

– Przepraszam – szepnęłam. Zakaszlałam, powietrza wciąż brakowało. – Enpendo.

Kolejna dawka prądu wstrząsnęła jego ciałem. Włosy znów uniosły się do góry, a on sam po raz kolejny krzyknął. Wiedziałam, że to go nie zabije, zresztą sposób, w jaki potraktował mój kręgosłup, zasługiwał na karę.

Kiedy blondyn w końcu zachwiał się i upadł na podłoże, jako-tako się wyluzowałam. Znowu zakaszlałam, po czym rzuciłam na siebie przeciwzaklęcia. Mogłam już normalnie oddychać, a ból pleców zmalał do tego stopnia, że dało się go wytrzymać. Przymknęłam oczy. Nie chciałam jeszcze wstawać z podłogi, w dodatku Ivy kiedyś wspominała, że wygrywa się, kiedy już pokona się przeciwnika, a nie wtedy, gdy opuści się salę.

Miałam dużo, dużo czasu…

Pomyślałam o Snape’ie, co było w sumie dość absurdalne. Może gdyby widział to wszystko, pochwaliłby mnie? Nie, bezsens. On nigdy nikogo nie chwalił. Ale może nie rzuciłby żadnej złośliwości? Tak, może.

A Teodor? Na pewno zyskałabym u niego szacunek. Przestałby się czepiać.

Uśmiechnęłam się lekko.

Nie, on nigdy nie przestałby się czepiać.

I choć chwilami naprawdę strasznie mi to przeszkadzało, wiedziałam, że właśnie to go wyróżnia. Takie czepianie się absolutnie wszystkiego stało się jego „znakiem rozpoznawczym”. To czyniło go Teodorem Nottem.

Wtedy przez moją głowę przebiegła inna myśl. Czy jeśliby Ivy nagle zachciało się mnie zaatakować, to czy mogłabym ją pokonać? Czy byłam gotowa aż do tego stopnia, by zwyciężyć, a w dodatku własną przyjaciółkę?

Przyjaciółkę-oszustkę – poprawiłam się w myślach.

Otworzyłam oczy, kiedy zaniepokoiła mnie jedna kwestia. Czy nie powinni ogłosić, kto wygrał i że to już koniec walki, tak jak opowiadała Ivy?

Z przerażeniem spojrzałam w bok.

Alex stał z wysoko uniesioną różdżką, bez wątpienia wściekły, z rozciętą wargą, ale za to już ze sprawnymi palcami.

Boże.

Rzuciłam Protego, odbijając klątwę, a potem skoczyłam na równe nogi, choć bolące plecy średnio na to pozwalały. Spojrzałam z furią na Alexa, który mrużył oczy i wyglądał na zdeterminowanego jeszcze bardziej niż ja.

Dasz radę! – krzyknęłam w myślach.

Nie dałam. Blondyn był za szybki. Choć z pewnością oszołomiony po potężnej dawce prądu, to na pewno nie otumaniony przez pulsujący ból kręgosłupa. Jednym ruchem różdżki ściął mnie z nóg. Upadłam, jęcząc cicho, kiedy łydka dała o sobie znać jeszcze gwałtowniej.

Później zwykłym rozbrajaczem chłopak pozbawił mnie różdżki, a następnie znowu poczułam niemalże paraliżujący ból kręgosłupa. Krzyknęłam. Raz, drugi, by później długo, długo wrzeszczeć tak głośno, że prawie zdarłam sobie gardło.

Znowu otaczał mnie szkarłat.

Nikt jednak nie wspomina o tym…

Pojękując z cierpienia, wijąc się na podłodze, ze łzami cieknącymi z kącików oczu, odwróciłam wzrok na zbliżającego się Alexa. Nie wiedziałam, jak będzie chciał mnie wykończyć, z drugiej strony dziwiąc się, dlaczego jury nie uznało jeszcze mojej porażki.

Byłam taka beznadziejna.

Alex nie postanowił jednak po prostu chwycić mojej różdżki i powiedzieć, że wygrał, jak podejrzewałam.

 …że życie przeciwnika nie może zawisnąć na włosku…

Nie. On rzeczywiście chciał mnie dobić.

Ujrzałam nad sobą jego wykrzywioną wściekłością twarz i wycelowaną w moje serce różdżkę.

…a on sam znaleźć się na skraju śmierci.

Błękitny promień ugodził z mocą w moje ciało. Poczułam przeszywający płuca ból, tak wielki, że myślałam jedynie o tym, jak w końcu to zakończyć. Kręgosłup i płuca – to zbyt wiele naraz.

Wytrzeszczyłam oczy, krzycząc ochryple. Plecy objął ogień, przesuwając się także na klatkę piersiową, zaś krew w żyłach zamieniając w lawę.

A potem zamknęłam oczy.

Nie widziałam już nic. Ani Alexa, którego oczy zdawały się płonąć szkarłatem, ani mgły, która w ostatniej sekundzie przed moim odpłynięciem zdawała się przybierać odcień błękitu, ani nawet tej cholernej czerni, którą przecież ponoć się widzi się przy traceniu przytomności.

Jedynie… biel. Czysta, nieskazitelna biel.

_______________

O Kyrie, jakie to krótkie wyszło. W sumie odkąd zaczęłam pisać ten rozdział, to wiedziałam, że tak będzie, jednak te parę stron są naprawdę ważne – następny rozdział stanie się, można by rzec, momentem przełomowym.

Ciągle zabieram się za Rozdartą Duszę, ciągle otwieram rozdział i staram się coś napisać, jednak wciąż odrywam się z myślą Pisz Wyjątek, pisz o Teosiu, pisz Wyjątek, pisz o Teosiu. Strasznie męczące.

Hm, nie sądziłam, że zdążę coś napisać jeszcze w 2012 roku, ale cóż – najbliższe odcinki to te, które układają się w mojej głowie od dawna. Tam u góry już (!) pojawiła się zapowiedź, lecz proszę, nie krzyczcie na mnie za datę. Rozdział teoretycznie jest skończony, ale nie chcę za wcześnie dodawać, wiedząc, że potem mogłaby pojawić się długa przerwa. O.

Porządki w Subskrypcji zrobione, a w „O autorce” czeka niespodzianka specjalnie dla ciekawskich. No.

Wystrzałowego Sylwestra, kochani, dużo szampana oraz mnóstwa dobrej zabawy! :)

I teraz naprawdę do napisania w przyszłym roku ^^

Empatia