Pierwsza rocznica, czyli w końcu coś osiągnęłam

Sześć wspomnień

1.

Słyszysz krzyk tak przeraźliwy, jak przeraźliwy może być krzyk torturowanego człowieka.

Nienawidzisz tego dźwięku, choć ostatnimi czasy rozlega się po twoim domu coraz częściej. Gdy tylko wyniosły Anthony Nott mówi do waszego skrzata: „Przyprowadź gościa”, wiesz, że czas ukryć się w swoim pokoju. Zawsze tak robiłeś. Zawsze wbiegałeś do niezbyt dużego, ciemnego pomieszczenia, zamykałeś cicho drzwi (ojciec nienawidzi trzaskania drzwiami, uważa to za przejaw braku manier, które przecież ktoś z tak szlachetnego rodu powinien posiadać) i rzucałeś się na łóżko. Zawsze przyciskałeś twarz do poduszki, w myślach błagając Boga, by zakończył cierpienia tego człowieka.

Wierzysz w Boga, mimo pogardliwego wzroku ojca, kiedy przechodząc obok kościoła, wykonujesz znak krzyża. Modlisz się każdego dnia, prosząc o to, by Anthony Nott w końcu się opamiętał. Pomoc nie nadchodzi, ale twoja matka powtarza, że choć chwilami nie ma nadziei i świat wygląda, jakby Jedyny Pan opuścił ludzi, On nadal jest. On zawsze jest.

Kiedy już kończyłeś swoje prośby, lecz wrzask nie cichł, płakałeś. Z twoich oczu wypływały strumienie łez, a jednak żaden dźwięk nie wydostawał się na zewnątrz.

Nigdy nie szlochałeś. To mogłoby sprowadzić ojca do twojego małego azylu.

Przestawałeś, gdy krzyk w końcu się urywał. Wtedy rozkołatane serce zwalniało, oddech stawał się spokojniejszy. Ocierałeś oczy i siadałeś na łóżku, wbijając oczy w punkt na podłodze.

Ogarniało cię coś w rodzaju otępienia.

Za drzwiami słyszałeś szybkie kroki ojca. Szedł do swojego gabinetu, najpewniej zadowolony z popełnionej przed chwilą zbrodni. Kilkanaście sekund później do twojego pokoju wchodziła matka. Widząc czerwone od płaczu policzki, na jej delikatnej twarzy pojawiała się troska. Siadała obok na łóżku, wyciszała pokój i przytulała cię do piersi.

Mogłeś już uwolnić z siebie wszystkie tłumione emocje, szlochając długo, głośno, wiedząc też, że przez te kilka minut nic ci się nie stanie.

Tak było do pewnego czasu. W końcu przestałeś płakać i rozpaczać, przestałeś pozwalać strachowi objąć nad tobą kontrolę. Nadal ukrywałeś się w pokoju, ale nie z obawy o własne życie, a raczej przez niemoc patrzenia na cierpienia człowieka.

Jednak teraz wszystko wydaje się inne.

Masz szesnaście lat. Jest koniec sierpnia, minęły prawie dwa miesiące od twojego prawie-prawie całkowitego uzdrowienia. Przybrałeś na wadze, przezwyciężając niedowagę, choć nadal powinieneś więcej jeść, urosłeś niemal stopę, tym samym dorównując wzrostem swojemu ojcu, wyglądasz jak nowonarodzony. Nie widać, że twój organizm został  nieodwracalnie wyniszczony. Nie widać, że powinieneś już kilka razy umrzeć. Nie ma śladu po słaby, chorowitym Teodorze Nocie.

Może dlatego czujesz siłę, stojąc u szczytu schodów wiodących do ciemnej piwnicy.

Nie masz zamiaru ukrywać się w pokoju ani płakać w poduszkę.

Więzy stworzone z trwogi, beznadziei i przeróżnych dolegliwości zostają przerwane.

– Nie idź tam – słyszysz cichy głos swojej matki gdzieś za swoimi plecami.

Nie odwracasz się, choć wiesz, że serce Margaret Nott pęka.

Schodzisz bezszelestnie do piwnicy.

Niecałą minutę później znów słyszysz krzyk. Długi, ochrypły, rozchodzący się po każdym zakątku posiadłości Nottów.

Należy on do ciebie.

Bo ta krótka chwila, w której zdałeś sobie sprawę, że nie posiadasz w sobie wystarczającej siły, przyszła o wiele za późno.

2.

Jej włosy to płomienie, a oczy to płynna czekolada.

Chyba właśnie przez nie zwróciłeś na nią uwagę.

I może jeszcze przez śmiech. Mocny, ale zarazem niezwykle dziewczęcy, drażniący miło uszy.

Zawsze w płci pięknej pociągała cię ta… delikatność.

Idąc korytarzem, tym samym co ona, skupiałeś wzrok na rudej czuprynie. Jest od ciebie niższa o ponad głowę, więc nie było to trudne. Gdy później ją mijałeś, płynna, gorąca czekolada rozlewała się na twoje serce.

I wtedy przypominałeś sobie, że dziewczyna należy do rodziny zdrajców krwi.

Weasleyowie zachowywali się tak, jakby w ogóle nie zdawali sobie sprawy ze swojego pochodzenia. Czułeś obrzydzenie na widok któregokolwiek z nich, łącznie z samą Ginewrą. Siostra największego łamagi, jaki znajdował się za murami Hogwartu… Litości.

A później zaczęła cię kręcić. Jej wojowniczość połączona z niezwykłą kobiecością zawartą w ruchach, jej ognisty, niemal jak włosy, charakter, jej subtelny uśmiech posyłany w stronę niektórych chłopaków…

To powinno być zakazane – pragnienie bycia blisko ognia.

Pamiętasz, jak wtedy siedziała na schodach ze śladami świeżych łez na policzkach. Żar prawie od niej bił, tak była zdenerwowana. Niespiesznie podszedłeś do niej i rzuciłeś jakąś kąśliwą uwagę (zdecydowanie zbyt dużo czasu spędzasz w obecności Dracona oraz Teodora). Odpowiedziała jak zwykle z zaciętą miną, zakładając ręce na piersiach.

– Moja rodzina jest chora – wymamrotała cicho pod nosem sekundę później, absolutnie wkurzona.

W twojej głowie zapaliła się lampka.

Starałeś się wypytać, o co dokładnie chodzi, jednak z marnym skutkiem. Merlinie, nawet siadłeś obok niej, ale ona nic! Cóż, postanowiłeś nie wnikać. Postanowiłeś dać sprawom się rozwijać.

Miałeś cichą nadzieję, że Ginewra w końcu się opamiętała, odrzucając swoją rodzinę.

Niedługo potem po raz pierwszy poczułeś smak słodkich warg Ognia, którego iskra podpaliła również twoje serce.

Jednak… na krótko.

Siedzicie na ławce na ostatnim piętrze. Jesteście sami, towarzyszy wam jedynie cisza. Ginewra już dawno znalazła sobie miejsce na twoich kolanach, a ty nie masz nic przeciwko temu.

Dopóki nie słyszysz tego jednego imienia, które od razu powoduje, że mocno się krzywisz.

– …Ron zawsze taki był i nie mogę nic z tym zrobić. Szkoda, bo czasem zachowuje się całkiem w porządku… No, jak na upośledzonego. Nie zmienia to faktu, że…

Słuchasz w milczeniu, co ruda ma do powiedzenia na temat swojego brata. Potem zsuwa się na podłogę. Patrzy na ciebie ze zdziwieniem, ale ty bez słowa wstajesz i ruszasz w stronę schodów.

– Blaise? – dociera do ciebie zdziwiony głos Ginewry.

Nie zatrzymujesz się.

– Blaise!

Nie biegnie za tobą. Boi się, że im bliżej znajdujesz się wyjścia z korytarza, tym większe prawdopodobieństwo spotkania kogoś niepowołanego.

Trudno.

Kilka chwil później zbiegasz po stopniach na dół, przybierając maskę obojętności, która idealnie skrywa powiększający się gniew.

Ogień czasem bywa zwodniczy.

A twoje serce powoli przestaje płonąć.

3.

Uwielbiasz trzymać ją za rękę. Mimo że jej dłonie zawsze są zimne, to twoje skutecznie zmieniają ich temperaturę.

Nigdy nie możesz oderwać wzroku od tych dużych, brązowych oczu, kiedy kieruje je akurat na ciebie. Czujesz się wtedy niezwykle, prawie wyróżniony, bo ich spojrzenie zostało podarowane tobie.

Jesteś przy niej ciągle. Może tego nie zauważa, choć ciągle starasz się, by jednak coś dostrzegła. Dajesz jej swobodę, to oczywiste, w dodatku nadal pamiętasz o Ivy oraz Ianie, jednak gdy tylko możesz, ona dostaje od ciebie obecność.

Kochasz ją najbardziej na świecie i wiesz, że jesteś w stanie zrobić dla niej o wiele więcej niż dla innych.

Ivy nadal ma miejsce w twoim sercu. Traktujesz ją jak siostrę, tylko i wyłącznie. Raz, mając piętnaście lat, całowaliście się, bo oboje nie wiedzieliście, jak to jest, ale chcieliście w końcu spróbować. Darzyliście się największym zaufaniem. Wtedy wszystko stało się jasne – zdecydowanie nie czujecie do siebie niczego więcej.

Dlatego pragnąłeś miłości. Ivy co jakiś czas opowiadała ci o nowym chłopcu, który walczy o jej względy, ale każdego odprawiała z kwitkiem. Teraz widzisz ją często z Nottem. Nie żebyś nie chciał szczęścia blondynki, jednak, słodka Roweno, czy to musi być akurat on? Tym bardziej, że Krukonka wyjątkowo nie odzywa się słowem na jego temat, więc…

Nawet nie chcesz myśleć w ten sposób.

Tak czy siak, pragnąłeś miłości. Próbowałeś z dwoma czy trzema dziewczynami, jednak to zdecydowanie nie było to. Krótkie, przelotne zauroczenia, zupełnie nieporównywalne z tym, co czujesz do Hermiony.

Chcesz oddać jej się całym, choć nie masz pewności, czy ona czuje to samo. Wydaje ci się, że tak – jeszcze ani razu cię nie odepchnęła.

Ale teraz… teraz słyszysz jakby cichutki szept.

Punkt Medyczny opuszcza w towarzystwie Notta. On uśmiecha się perfidnie, a ona się denerwuje, choć zaraz później chichocze pod nosem jak wariatka. Zdaje ci się, że na twarzy Ślizgona widzisz cień rozbawienia, jednak jest to zbyt krótka chwila, byś mógł uznać ją za rzeczywistą.

Podchodzą do wind. Ty też chcesz się tam znaleźć, lecz nie masz zbytniej odwagi. Jeszcze kilkanaście minut wcześniej zostałeś posądzony o coś, czego nie zrobiłeś.

Nie tknąłeś Alexa. Ani opuszkiem palca.

Hermiona uśmiecha się do Notta i choć on nie odpowiada tym samym, dziewczyna nie zmienia wyrazu twarzy. Potem razem z kilkoma innymi osobami wchodzi do windy. Rzuca ostatnie spojrzenie na bruneta i znika za drzwiami.

Mrużysz oczy.

Do ciebie nigdy się tak nie uśmiechała. W tym uśmiechu znajdowało się coś… innego. Nie potrafisz tego nazwać, jednak zdecydowanie ten gest różnił się od tych względem ciebie.

Ciężko jest ci to przyjąć do wiadomości i koniec końców odpychasz to od siebie.

Do twoich uszu wciąż dociera szmer, ale nie, nie, nie, jego wcale tu nie ma, tylko ci się w y d a j e…

Słyszysz? Ten szept?

To krzyk ciszy.

4.

Nie wiesz, co się dzieje, ale gdy tylko widzisz swoją przeciwniczkę, budzi się w tobie potwór żądny zapłaty za swoje uwięzienie.

To tak, jakby ktoś wepchnął cię do ciemnego pomieszczenia z rozkazem wykonania jakiegoś zadania, pozwalając, byś miotał się w mroku. Wiesz, że coś powinieneś zrobić, potwór szarpie się nieznośnie, lecz ty nie masz pojęcia, o co chodzi.

Walczycie. Unik, atak, podskok, złe lądowanie. Coś stało się z twoją kostką.

Potwór nie zwraca na to uwagi. Daje ci wyraźne rozkazy – masz zwyciężyć Hermionę Granger. Bez względu na cenę.

A jakiś czas później… ból. Twoje palce coś podpala i przebija jednocześnie. Krzyczysz, bo tylko do tego jesteś zdolny. Potwór ryczy z rozpaczy. Z jego paszczy wypływa ciekły azot, zaś z ran na ciele wydobywa się woda. Ogromne ciemne oczy w jednej sekundzie stają się jaskrawofioletowe.

Zdaje ci się, że twoje istnienie się zakończyło.

Ale nie. Odzyskujesz przytomność, a potwór otrzymuje nową dawkę determinacji. Każe ci uleczyć rany, choć jego nadal są otwarte. Chwilę później razem wstajecie – zgroza pluje azotem.

Przeciwniczka orientuje się, że coś jest nie tak. To szansa dla ciebie. Nie możesz jej zmarnować.

Nie musisz wiele się starać. Podcięcie, rozbrajacz i już jest po wszystkim. Wystarczy, że chwycisz jej różdżkę…

Nie – słyszysz dziwnie znajomy ci głos. Należy on do dziewczyny. Kręgosłup. Milczała, więc niech teraz za to zapłaci.

Wykonujesz polecenie bez wahania. Szatynka wije się na podłodze. Gdzieś na końcu twojej świadomości rozpala się lampka, że może przesadzasz, jednak potwór sądzi inaczej.

Wystarczy. Nie możemy jej zabić.

Nie wiesz, co to znaczy. Nie chcesz krzywdy Hermiony.

Potwór pragnie rozpłatać twoje serce. Długimi kłami chwyta skrawek mięśnia i ciągnie. Ciekły azot wdziera się do prawej komory. Jęczysz cicho, wykrzywiając twarz we wściekłości.

Płuca. Niech przestanie oddychać. Niech poczuje, jak to jest utracić ten ostatni oddech.

Odbierasz go jej.

Niewiele pamiętasz z tamtego czasu. Wiesz, że wygrałeś i że po zwyciężeniu potwór gdzieś zniknął, zasklepiając rany argonem – własnymi łzami. Potem odzyskujesz nagłą jasność umysłu.

To takie dziwne, nagły powrót rzeczywistości.

Idziesz do swojego pokoju, musisz odreagować, najlepiej przy grze z Hogwartczykami. Polubiłeś ich, choć wasze szkoły od dawna ze sobą rywalizowały.

I nagle, kiedy wspinasz się po schodach na górę, słyszysz trzaskanie drzwi wejściowych. Zatrzymujesz się, po czym odwracasz. Widzisz wściekłego Teodora Notta. Nie przepadacie za sobą, zwłaszcza on za tobą. Mieliście dwa czy trzy spięcia i to wystarczyło, abyście naprawdę nie zapałali do siebie sympatią.

Patrzy prosto na ciebie z taką mocą, że czujesz potężny strach. Przeskakuje po dwa stopnie i już jest przy tobie.

– To, bo cię nie lubię – warczy, a potem następuje bliskie spotkanie jego zaciśniętej pięści z twoją śledzioną.

Zginasz się wpół, jedną ręką przytrzymując barierki schodów.

Tego dnia nie tylko Hermionie zabrakło oddechu.

Sekundę później przed oczami śmiga ci coś jakby litera N.

I lądujesz na stopniach ze złamanym nosem.

– A to za nią.

Notta już nie ma. Półleżysz na stopniach całkowicie otumaniony. Wydaje ci się, że potwór znowu odżył.

Dałeś się zwieść powietrzu, słońce. Cierp na głupotę.

Monstrum znika.

Ale ty nie potrafisz odzyskać oddechu jeszcze przez długi czas.

5.

Już od dawna chcesz uciec, jednak wciąż nie czujesz się wystarczająco silna.

Twoi rodzice są zapracowani. W Ministerstwie spędzają więcej czasu niż w domu, nawet w czasie Świąt nie chcą zrobić sobie przerwy. Nim dziadek zmarł, wigilijną atmosferę można by było określić rodzinną, jednak potem wszystko się rozpadło. Babcia od dwóch lat również znajduje się tam na górze, z czym nadal trudno jest ci się pogodzić, a kuzyni, wszelkie ciocie i wujkowie po prostu zerwali z wami kontakty.

Masz dość.

Już od śmierci ukochanego brata potrzebowałaś kogoś, kto zastąpiłby ci większość twoich krewnych. Znalazłaś Rogera, który okazał się dawać wszystko, czego nie otrzymywałaś od rodziców.

Był, wciąż jest i wiesz, że cię nie opuści, a to wystarczy.

Dopiero zaczęły się wakacje, ale ty nie czujesz się ani trochę szczęśliwa. Pierwszy lipca już na zawsze będzie ci się kojarzył z grozą czającą się w cieniu.

Pierwszego lipca tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego trzeciego roku twoja matka dowiedziała się o śmierci jedynego syna, co do tej pory stanowi rodzinny sekret – wiedzą o tym jedynie ty oraz rodzice. No, jeszcze Roger.

Nigdy nie wiedziałaś, dlaczego na pytanie: „Czy masz rodzeństwo?” musiałaś odpowiadać: „Nie”, a potem przekonująco dodawać: „Zawsze byłam jedynaczką”. Nigdy nie wiedziałaś, dlaczego w razie potrzeby utrzymywano, że On wyjechał do Grecji studiować numerologię pod okiem najlepszych. Nigdy nie wiedziałaś, dlaczego z albumów zostały usunięte Jego zdjęcia, choć tobie udało się schować pod materacem łóżka ostatnie pięć, nim reszta została spalona.

Kochasz patrzeć na te znajome rysy twarze, które z czasem zaczęłaś dostrzegać w lustrze, kiedy w nie spoglądałaś.

Dziesięć lat później, pierwszego lipca tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego trzeciego roku, usłyszałaś kłótnię rodziców. Matka wyglądała jakby oszalała. Wykrzykiwała, że to wina ojca, a on nie zaprzeczał. Nie mówił zbyt wiele. Na początku także wrzeszczał, ale potem się uspokoił. Żona go nienawidziła, tak powiedziała. Nie wyglądał na zdziwionego. Jedyną odpowiedzią na jej rozpaczliwy płacz było kilka słów.

– Przepraszam, że go przed nim nie ochroniłem.

Położyłaś się do łóżka z chaosem w myślach i zapisanym głęboko w sercu Nazwiskiem.

Gdy niedługo potem dowiedziałaś się, kim jest ten człowiek, wszystko nagle ułożyło się w jedną całość.

Dlatego teraz patrzysz na znajome oczy, znajome włosy i znajomy uśmiech, w ręku trzymając różdżkę oraz niewielką fotografię, a w drugiej plecak.

Zdjęcie brata chowasz do kieszeni. Odwracasz się, ostatni raz patrząc na jasny przedpokój twojego domu. Matka siedzi w salonie nad papierami, ojciec oczywiście pracuje. Może to nawet dobrze. Czujesz w sobie siłę po raz pierwszy od dawna, a jego widok mógłby wszystko zniszczyć.

– Ivy? – słyszysz cichy głos z salonu. Nie odpowiadasz. Odwracasz się i chwytasz za klamkę. – Ivy, jesteś w przedpokoju?

Wychodzisz, trzaskając drzwiami.

Idziesz dróżką, drobne kamyki chrupią cichutko pod twoimi stopami. Słyszysz wybiegającą na ganek matkę.

– Jak ty się zachowujesz?! – krzyczy. – Wracaj tu natychmiast!

Wiesz, gdzie masz się teleportować. Wiesz też, że twoje umiejętności cię nie zawiodą, choć Spinner’s End mieści się dość daleko od twojego domu.

– Ivy!

Wierzysz w swoje zdolność charyzmy, upór i otwartość.

Słyszysz, jak matka zbiega po schodkach.

Nie zatrzymujesz się ani nie odwracasz.

Teleportujesz się z trzaskiem.

Przecież umiesz rozmawiać ze śmierciożercami.

6.

Nigdy nie mieszałeś się w sprawy wymagające zbyt dużej uwagi lub takie, których próba rozwiązania niosła za sobą niebezpieczne konsekwencje. Zawsze byłeś bezstronny w sporach twoich znajomych, zawsze starałeś się unikać zabierania głosu, chyba że było to konieczne. Chciałeś pozostać czysty, bez wrogów.

Aż w końcu zostałeś zmuszony do podjęcia decyzji, czy chcesz ukazać światu skrywany upiorny sekret jednego z departamentów Ministerstwa Magii.

Chcesz to zrobić, choć nie wiesz po co i dla kogo. Dla siebie? Nie. Dla swojej rodziny? Nie, zresztą na pewno nie dla ojca, który też maczał w tym palce. Może dla sprawiedliwości? Nie…

Chcesz to zrobić ze względu na pamięć o niewinnych, którzy zostali tak okrutnie zabici za nic.

Dla Cryte’a nic było czymś strasznych, groźnym i całkowicie niedopuszczalnym, dlatego to wszystko się wydarzyło.

A mogłeś nie grzebać po szufladach ojca…

Sam fakt, że jest on w to zamieszany, budzi w tobie niepokój. Żyłeś z tym człowiekiem pod jednym dachem siedemnaście lat. Od dawna zastanawiałeś się, co takiego robi w Ministerstwie przez prawie całą dobę.

Już wiesz i jakoś nie napawa cię to entuzjazmem.

Im dłużej myślisz o tej sprawie, tym częściej w twojej głowie pojawia się pomysł, by w końcu komuś o tym powiedzieć. Pierwszy wybór pada na Neila – jest twoim przyjacielem, choć niczego nie zauważył. Mało jesz, jeszcze mniej sypiasz, ciągle gdzieś znikasz, cały wolny czas przeznaczasz na grzebanie wśród różnych ksiąg w bibliotece.

Mimo wszystko zasługuje naprawdę.

Potem myślisz o Dumbledorze, jednak od razu go odrzucasz. Nawet nie chcesz sobie wyobrażać, jakie mogłyby spaść na niego konsekwencje. Nie, dyrektor Hogwartu, ktoś tak wspaniały nie powinien zostać narażony na śmierć przez samą Wiedzę.

Rozważasz kwestię innych profesorów, ale nie, oni na pewno pójdą z tym do Dumbledore’a…

Cryte już wie, że ty wiesz. Niepotrzebnie dałeś mu sygnał, chcąc po prostu poczuć satysfakcję z zauważenia emocji w jego listach do ciebie.

Tej wściekłości i zaskoczenia.

Jesteś w pułapce.

Znowu znajdujesz się w Sali Oczyszczenia. Jedynie tutaj napełnia cię spokój. Obłożony zaklęciami, w zapomnianej części zamku, odcięty od innych ludzi, trzymający w zwykłym, starym biurku potęgę mogącą zniszczyć Ministerstwo i podzielić połowę czarodziejskiego świata…

Opadasz na krzesło stojące nieopodal. W dłoni trzymasz prawie opróżnioną butelkę Ognistej Whisky.

Och, jak dobrze mieć kontakty w Hogsmeade.

Pociągasz łyk prosto z naczynia; po co w ogóle bawić się w szklaneczki?

Czasem chciałbyś, by chociażby Neil sam zapytał, czy coś jest nie tak. Chciałbyś, by Laura prócz składania czułych pocałunków na twojej skroni, zainteresowała się też podkrążonymi oczyma. Chciałbyś, by chociażby pani Pince zaciekawiła się ciągłym znikaniem z regałów książek związanych z czarodziejskim prawem.

Ognista Whisky pali przełyk, ale czujesz się przyjemnie. Jest ci gorąco, w uszach zaczyna szumieć.

Masz w posiadaniu dokumenty będące twoim jokerem, jeśli dobrze ich użyjesz, a ty postanawiasz pić w samotności.

Możesz zmienić coś w czarodziejskim świecie, a ty siedzisz i zwlekasz z opracowaniem odpowiedniej taktyki.

Grozi ci śmierć, a ty śmiejesz się.

Śmiejesz się, bo nie potrafisz płakać wystarczająco głośno, by ktoś cię usłyszał.

***

Nie chcę tworzyć nie wiadomo jak wielkiej przemowy, choć znacie moją zdolność do rozpisywania się i wiecie, że lubię to robić. Żadnych wzruszeń, żadnego przedłużania. Bonus pisało mi się świetnie, czuję dumę, gdy go czytam i mam nadzieję, że podołałam.

Oby.

Nie sądziłam, że wytrwam tak długo. Że pociągnę jakiekolwiek opowiadanie przez cały jeden rok. Dokonałam tego wyłącznie dzięki Wam, bo dajecie mi siłę. Dziękuję za każdą pochwałę, za każde słowo krytyki, za każdą opinię, za każdą chwilę poświęconą Jednemu Jedynemu Wyjątkowi, dziękuję za Waszą obecność. Dziękuję za wszystko.

Przejdźmy razem przez kolejny rok

tak jak przez ten.

Empatia