Rozdział 24. Powiedz mi cz.1

Na dwie sukienki zawieszone na drzwiach szafy patrzyłam ze średnim zainteresowaniem.

Jedna była jasna oraz długa do ziemi.  Na wąskich ramiączkach, z niezbyt dużym dekoltem, ale za to z nieco usztywnioną talią. Jej dół, począwszy od bioder, lekko się rozkloszowywał i fałdował. Dostałam ją od cioci na siedemnaste urodziny.

Natomiast druga sukienka sięgała do kolan, była z miękkiego materiału, a na ramionach oraz obojczykach miała delikatne koronki. Długie, przylegające do ciała rękawy bardzo mi się podobały, tak samo jak subtelność sukienki. Tylko ten czarny kolor…

Merlinie, Ginny, po co pomagałaś mi się pakować? – fuknęłam w myślach. Zrobiłabym to sama i nie miałabym problemu z wyborem kiecki na tę głupią galę…

Do pokoju wparowała Ivy, całkowicie rozweselona. Uśmiechnęła się promiennie w moją stronę, po czym rzuciła się na mnie i cmoknęła głośno w policzek. Chichocząc cicho pod nosem, lekko się skrzywiłam.

– Coś się stało? – wydusiłam, podczas gdy blondynka wciąż tuliła mnie mocno.

– Idę z Andrew na galę – oświadczyła. W jednej chwili padła na swoje łóżko, patrząc z radością w sufit. – Spotkaliśmy się teraz na dole obok recepcji, chciałam iść sobie po herbatę, ale nagle zjawił się on i… – Westchnęła.

Uśmiechnęłam się lekko.

– Rozumiem. Zresztą, nie wzięłaś herbaty. – Zachichotałam na widok zdziwionej miny blondynki. Znów spojrzałam na sukienki, po czym jęknęłam z rozpaczą. – Och, Ivy, którą mam wybrać?

Krukonka uniosła się do pozycji siedzącej. Zaczęła przyglądać się sukienkom krytycznym okiem, nawet wstała i dotknęła materiału każdej z nich, jednak koniec końców machnęła lekceważąco dłonią.

– Nie wiem, sama zdecyduj – stwierdziła. Dzięki. – Obie są genialne. Ja mogę cię najwyżej umalować i uczesać.

Pokręciłam głową.

– Nie, nie chcę mieć zbyt mocnego makijażu. Włosy może zostawię rozpuszczone, nie wiem… Och, gdybym nie obiecała niczego Rogerowi, w ogóle nie poszłabym na tę galę – mruknęła, muskając palcami jasną sukienkę.

Ivy roześmiała się serdecznie.

– Wiesz, że wcale nie musiałaś się zgadzać? Na galę równie dobrze nie trzeba iść z osobą towarzyszącą.

Tym razem to ja westchnęłam.

– Wiem – odparłam. – Ale… to Roger.

Ivy cmoknęła mnie szybko w policzek.

– Rozumiem – rzuciła pewnym tonem, a ja wiedziałam, że zdecydowanie nie rozumiała.

Dziewczyna zaczęła grzebać w drugiej szufladzie komody. Po kilku chwilach wyjęła z niej całkiem sporą, niebieską kosmetyczkę. Usiadła na swoim łóżku i wysypała z niej całą zawartość – pudry, pomadki, cienie do powiek.

Jeśli ona chciała wszystko nałożyć na swoją twarz, to bardzo jej współczułam.

Odrywając wzrok od Ivy, znów popatrzyłam na sukienki. Moje myśli bardzo kręciły się wokół kremowej – była taka delikatna.

– Teodor też mnie zaprosił – rzekła nagle Gray.

W jednej chwili na nią spojrzałam. Ona nadal grzebała za czymś w kosmetyczce.

Miałam dziwną ochotę wyrwać jej saszetkę, a później wbić do oka szminkę.

– Tak? – starałam się, by mój głos brzmiał obojętnie. – Dlaczego się nie zgodziłaś?

– W sumie nie wiem – wymamrotała, otwierając jedno z pudełeczek z cieniami. – Jakoś tak… Nie mam pojęcia. Ale on też nie wyglądał na zbytnio zawiedzionego moją odmową.

Przynajmniej tyle.

Nie odpowiedziałam. Znów zerknęłam na sukienki. Zdjęłam z szafy wieszak z dłuższą i bardziej elegancką.

– Wezmę tę kremową – oświadczyłam cicho, chcąc odbiec od tematu zaproszeń na galę.

Krukonka kiwnęła głową i uśmiechnęła się. Powróciła do oglądania swoich kosmetyków, a ja schowałam czarną sukienkę do szafy.

Wewnątrz mnie buzowało.

Boże.

Co tak ciągnęło Teodora do Ivy, że aż postanowił wziąć ją na uroczystość?

Boże!

Dlaczego to nie mogłam być ja?

***

Ivy okręciła się wokół własnej osi, a dół jej granatowej sukienki nieco się uniósł.

Dziewczyna postawiła na śliski, lekko połyskujący materiał oraz na odsłonięcie zgrabnych nóg. Niebieska kreacja sięgała do kolan, ładnie opinała się na talii, a potem spływała falami w dół. Grube ramiączka i całkiem spory dekolt, choć odkrywały dość dużo ciała, nie czyniły całości zbyt wulgarnej. Tym bardziej, że Ivy postanowiła narzucić na nagie ramiona błękitny szal, ładnie kontrastujący z sukienką.

Blondynka wyglądała olśniewająco.

– O Roweno, odkąd tylko dowiedziałam się, że mogę brać udział w Konkursie, chciałam iść na galę! – zawołała ze śmiechem, przeglądając się w lustrze. Chwyciła krańce sukienki i zaczęła poruszać nią, jakby zaraz miała zatańczyć kankana.

Roześmiałam się głośno, po czym zapięłam sobie na szyi delikatny, srebrny wisiorek, który dostałam kiedyś od babci. Poczułam na mostku chłód kuleczki zrobionej z cyrkonii, otoczonej subtelnym roślinnym motywem.

To był najpiękniejszy prezent, jaki dostałam od babci. Za nic bym go nie oddała.

– Andrew padnie – powiedziałam wesoło, podchodząc do dziewczyny. – Wyglądasz pięknie, Ivy.

Przez głowę przemknęła mi myśl, iż zachowuję się strasznie nie fair wobec Krukonki. Sekundę później doszłam jednak do wniosku, że w sumie nie musi wiedzieć, jak bardzo jej nie ufam.

Odwróciła się w moją stronę i mocno mnie przytuliła.

– Ty też wyglądasz świetnie – odrzekła.

Sekundę później wyzwoliłam się z jej ramion. Podeszłam do lustra, przyglądając się swojemu odbiciu. Ivy uparła się, by zająć się moimi włosami, uprzednio je prostując, a później czesząc w luźnego koka na czubku głowy, tak by kilka pasm pozostało wolnych. Nie dałam sobie zrobić zbyt wyraźnego makijażu, podobnego do tego nastolatki. Ona mocnymi, ciemnymi kolorami podkreśliła oczy, chyba chciała uczynić je widocznymi z kilometra. Mnie wystarczyło uwydatnienie różem kości policzkowych, wytuszowanie rzęs oraz nałożenie na powieki jakichś lekkich, karmelowo-brązowych cieni.

Wyglądałam jak nie ja.

– Roger będzie twój – stwierdziła Ivy z satysfakcją.

Posłałam jej groźne spojrzenie, a potem obie się zaśmiałyśmy, z tą różnicą, że ja z o wiele mniejszą radością w głosie.

Tak bardzo nie chciałam, by Roger rzeczywiście stał się mój.

***

O wpół do siódmej, ubrane w płaszcze i szaliki, wyszłyśmy z pokoju. Na korytarzu czekali już chłopcy, wysoki, jasnowłosy Andrew, Roger oraz Ian. Wszyscy ubrani zdecydowanie po mugolsku, bo w ciemnych – jedynie Owens się wyłamał, zakładając jasnoszary – garniturach i pod krawatem, co skwitowałam uniesieniem wysoko brwi. Właściwie rzadko kiedy widziałam Hogwartczyków w innych wydaniach niż czarodziejskie, ale musiałam przyznać, że wtedy wyglądali genialnie.

Rozpromieniony Amerykanin od razu porwał Ivy, prowadząc ją w stronę schodów. Chłopak ani na chwilę nie mógł oderwać od niej wzroku, co blondynka najwyraźniej przyjęła z zadowoleniem.

Stone, gdy tylko mnie zobaczył, zamrugał szybko, przez co zarumieniłam się nieznośnie. Ian zaśmiał się z jego reakcji, za co dostał porządnego kuksańca w bok. Roger w jednej chwili znalazł się tuż obok, kurtuazyjnie oferując mi ramię.

– Madame – mruknął, a ja uśmiechnęłam się promiennie.

Wcale nie czułam wesołości.

Nienawidziłam, gdy szatyn tak robił. Przez podobne zachowanie coś się burzyło, tam głęboko w moim sercu, powodując nagłą myśl, że może jednak nie wszystko stracone.

Ale później znów docierało do mnie, jak jest naprawdę, i nagle tyle rzeczy ponownie nabierało odcieni szarości.

W towarzystwie Iana zeszliśmy na dół. Ja bardzo ostrożnie, nie chcąc na schodach potknąć się o skraj długiej sukni.

A mogłam założyć tę czarną.

Gdy znaleźliśmy się na zewnątrz, urok krajobrazu całkowicie mnie ujął. W kulach umieszczonych po obu stronach ścieżek leniwie poruszał się drobny proszek, a bijące od niego światło padało na połyskujący śnieg. Wiedziałam, co to było – księżycowy pył czasem wykorzystywano do takich celów. Niedrogi, łatwo dostępny, w dodatku całkiem nieźle ukazujący piękno ukryte zwykle w cieniu. Szklane kule wskazywały drogę prosto to budynku głównego.

On sam cały został oświetlony. Ze ścian zwisały długie pnącze – oczywiście – również doskonale widoczne z dużej odległości. Czwarte piętro, gdzie najwyraźniej znajdowała się sala, w której wszystko miało się odbyć, zdawało się płonąć. Jasność wydostawała się z okien pomieszczenia, dotykając swymi mackami tarasów i sprawiając, że noc nie była taka surowa.

Na dodatek zaczął sypać śnieg, uzupełniając nieziemski obraz.

Czułam się tak, jakbym znalazła się na samym krańcu świata, z dala od mugolskiej cywilizacji, gdzieś, gdzie wszystko przesycała magia.

– W tamtym roku aż tak się nie postarali – mruknął Roger.

– Dziwisz się? – odparł Ian, wkładając dłonie do kieszeni ciemnych spodni. – Tym razem mamy jubileusz, no nie?

Zaczęliśmy iść powoli w stronę budynku głównego. Powiał lekki, ale za to wyjątkowo zimny wiatr, przez co moim ciałem poruszył gwałtowny dreszcz. Zacisnęłam dłoń na ramieniu Rogera, a on uśmiechnął się ciepło.

Błagałam go w myślach, by przestał.

– A ty, Ian? – zagadnęłam wesoło chłopaka. – Kogo zaprosiłeś?

Wzruszył obojętnie ramionami, uśmiechając się.

– Nikogo – odpowiedział. – Zresztą, to i tak nie jest wymagane, chyba że chcesz mieć pewniaka co do swojego partnera w tańcu.

– Ale ty wolisz po prostu wypatrywać okazji – dodał Roger z uśmiechem, akcentując ostatnie słowo.

Tym razem to on oberwał między żebra.

Zachichotałam pod nosem i odwróciłam wzrok na jeziorko, do którego się zbliżaliśmy. Nad jego zamarzniętą powierzchnią unosiły się niewielkie, różnokolorowe, połyskujące stworzonka, których blask odbijał się w lodowej tafli. Przypominały wróżki z bajek, które czytała mi w dzieciństwie mama – maleńkie i urocze. Nie miałam zielonego pojęcia, co to za wspaniałe istoty, jednak byłam tak ogarnięta ich lekkością, zwinnym ruchem, że jakoś nie spytałam o nie chłopaków.

Po niedługim czasie, śmiejąc się, dotarliśmy do wejścia do budynku. Roger przepuścił mnie w drzwiach, a gdy tylko weszłam do środka, zaniemówiłam z wrażenia.

Ozdobne malowidła na sklepieniu poruszały się. Chmury płynęły łagodnie przez sam środek, rozchodziły się na boki, przy krańcach sufitu niknęły. Pióra pisały po pergaminach i moczyły się w kałamarzach, czasem pozwalając, by spadła z nich na dół granatowa kropla – pędziła w stronę podłogi jakby miała zaraz w nią uderzyć, ale w końcu gdzieś się ulatniała. Zielone pnącza wiły się niczym węże, pełznąc po ścianach, lecz w pewnym momencie zatrzymywały się, zastygając w bezruchu. Niewidzialna dłoń przewracała kartki ksiąg albo układała woluminy w rzędzie.

Niesamowite. Statyczne, łagodne, a jednocześnie napełnione dynamiką.

Całości dopełniała fontanna znajdująca się na środku pomieszczenia, którą dopiero po chwili zauważyłam. Była naprawdę duża, dwupoziomowa, z delikatnymi zdobieniami na krawędziach dwóch kamiennych mis. Szum wody wypełniał pomieszczenie, a połyskujące wodospady wody zwracały uwagę wszystkich obecnych osób.

– Ale tu pięknie – wykrztusiłam, patrząc szeroko otwartymi oczyma na fontannę.

Ian zaśmiał się krótko.

– Poczekaj, aż zobaczysz salę balową – powiedział tajemniczo.

Bezwiednie uśmiechnęłam się, wyobrażając sobie, co takiego mogło mnie jeszcze tam czekać.

***

Zostawiwszy rzeczy na recepcji, wjechaliśmy jedną z wind na czwarte piętro. Gdy tylko jej drzwi się rozsunęły, moim oczom ukazało się ogromne pomieszczenie, może nie tak olbrzymie jak Wielka Sala w Hogwarcie, jednak wystarczająco duże, by pomieścić setki osób, spory podest na drugim jej końcu, miejsca siedzące… Kilka potężnych, kryształowych żyrandoli zwisało z wysokiego sufitu, a ich światło odbijało się w błyszczącej, marmurowej posadzce. Ściany miały jasny, kremowy odcień, w kilku miejscach zdobiły je wyraziste złote elementy. Po lewej i prawej znajdowały się wyjścia na taras, również po prawej zauważyłam wiele ładnie przystrojonych stolików, przy których siedziało już sporo osób.

To wszystko było takie niezwykłe. Ledwie wczoraj zakończyły się ostateczne walki – Hogwartowi poszło zaskakująco dobrze; ja sama, choć nie przeszłam dalej z obrony przed czarną magią, jako-tako poradziłam sobie z numerologią, mugoloznawstwem oraz runami – a teraz stałam już wśród mnóstwa ludzi, w okazałym Międzynarodowym Instytucie Edukacji Magicznej, w dodatku w ukochanej Francji, z przyjaciółmi u boku.

To była ta jedna z nielicznych chwil, kiedy czułam się wręcz nieprawdopodobnie spełniona.

Ian niemal od razu ruszył w tłum, uprzednio poprawiwszy sobie krawat i przygładziwszy jasne włosy.

No tak. Okazja.

My z Rogerem za to, wiedząc, że gala miała zacząć się dopiero za kilka minut, skierowaliśmy się do długiego na prawie połowę sali oraz wybitnie okazałego szwedzkiego stołu stojącego pod ścianą. Znajdowały się na nim przeróżne potrawy, z czego większość pochodziła z regionów francuskich. Dostrzegłam fondue savoyarde oraz raclette, czyli fondue, tyle że z ogórkami, ziemniakami i szynką. Poczułam słodki zapach babki z rodzynkami i migdałami kouglof oraz aromat bouillabaisse. Zauważyłam też talerze z przystawkami, serami… Same pyszności.

Stone poprosił, bym poczekała na niego chwilę, a on sam ruszył na poszukiwanie czegoś do picia. Gdy tylko się oddalił, oparłam się o stół, po czym powachlowałam dłonią. Spojrzałam przelotnie na tych wszystkich uczniów ubranych w najróżniejsze stroje i nagle pomyślałam o Teodorze.

Nie widziałam go od obiadu, po którym rozstaliśmy się już niedaleko recepcji, kiedy Ivy pociągnęła mnie do naszego pokoju, panikując, bo przecież do gali zostało tak mało czasu.

Jakieś sześć godzin to przecież nic.

Zastanawiałam się, czy chłopak w ogóle przyjdzie na uroczystość. Nie odmawiał zaproszenia na spotkania u Slughorna, jednak przyjęcie w Instytucie było czymś dużo większym. Wiedziałam, że Teodor woli raczej mniejsze zbiorowiska, a takie zamieszanie mogłoby mu się nie spodobać.

Bardzo chciałam, by się zjawił, choć w sumie nie wiedziałam do końca dlaczego.

To głupie pragnienie obecności znów dawało o sobie znać.

I nagle, jak na zawołanie, dostrzegłam jeszcze bardziej niż zwykle rozwichrzone, ciemne włosy, białą koszulę rozpiętą tuż przy szyi oraz czarną marynarkę wyglądającą na założoną prawie od niechcenia.

Moje serce zaczęło bić tak szybko, że aż zapragnęłam, by Teodor po prostu znów zniknął w tłumie.

Tymczasem on szedł między ludźmi z rękami włożonymi do kieszeni ciemnych spodni, patrząc prosto na mnie.

Och, dobry Boże.

Jeszcze jedno takie spojrzenie, a to będzie koniec Hermiony Granger.

Odepchnęłam się od stołu.

– Teodor – rzuciłam, nie dając niczego po sobie poznać. Uśmiechnęłam się lekko do niego. – Nie sądziłam, że przyjdziesz.

Ślizgon wzruszył ramionami i stanął obok mnie.

– Ja też nie – odparł, przyglądając się potrawom na stole – ale w końcu doszedłem do wniosku, że na ogłoszeniu wyników chyba powinienem być. To jest jadalne?

Wskazywał na półmisek faszerowanych ślimaków. Skrzywiłam się.

– Teoretycznie tak, ale nie polecam.

Kiwnął głową jakby właśnie takiej odpowiedzi się spodziewał.

– Gdzie Stone? – spytał niespodziewanie, odwracając się znów w moim kierunku.

Zajrzałam za bruneta. Roger właśnie szedł w naszą stronę z dwiema szklankami jakiegoś napoju.

– Właśnie idzie – odrzekłam. Teodor zerknął za siebie i jęknął cicho niemal rozpaczliwie. – Może się do nas dołączysz?

– Nie, dzięki. – Wycofał się w stronę tłumu. Nie idź! – Aha – zatrzymał się na sekundę i posłał mi pełne wyższości spojrzenie – przekaż Gray, że CHŁOPAK zaprasza dziewczynę, a nie odwrotnie. Dopóki się tego nie nauczy, to niech nie dziwią jej odmowy.

Uniosłam wysoko brwi, ale Teodor odszedł już szybkim krokiem, znów wkładając dłonie do kieszeni.

Zamyślona i zdezorientowana, przyjęłam od Rogera szklankę z jakimś jasnym napojem. Bezmyślnie prowadząc dłoń do ust, upiłam jego łyk – był lekko słodki, ale jednocześnie gdy wpływał do gardła, stawał się mocny, jakby gorący. Ogólnie rzecz biorąc, bardzo smaczny.

– Coś się stało? – spytał z niepokojem szatyn.

Otrząsnęłam się szybko i popatrzyłam na niego z leciutkim uśmiechem.

– Nie, nic, spokojnie.

Nim pogrążyłam się w rozmowie z Rogerem, przez moją głowę przebiegła myśl, że chyba powinnam się już przyzwyczaić do ciągłych kłamstw Ivy.

***

Po jakimś czasie wraz z szatynem odnaleźliśmy nawet nie tak bardzo ponurego Snape’a, jak zawsze otoczonego czernią, oraz McGonagall, która założyła piękną, wytworną szatę z jakiegoś lekkiego, szmaragdowego materiału. Nauczycielka wyglądała w niej niesamowicie, w dodatku zamiast ciasnego koka, swoje włosy upięło nieco niżej, jednak równie elegancko co zawsze, bo dostrzegłam gruby warkocz i różnego rodzaju sploty. Nigdy wcześniej nie widziałam takiej McGonagall. Wyglądała po prostu pięknie, mimo że nie utraciła niczego ze swojego charakteru widocznego na pierwszy rzut oka.

Skąd u bliźniaków wzięło się przekonanie pod tytułem: „Jej lata minęły”? Och, nawet nie wiedzieli, jak bardzo się mylili!

Trochę później, na dosłownie chwilę przed oficjalnym rozpoczęciem gali, dołączyli do nas Michael, Ivy i Teodor. Ci ostatni rozmawiali o czymś zawzięcie, przez co Corner sprawiał wrażenie nieco zakłopotanego. Uśmiechnęłam się do niego pokrzepiająco, a on odpowiedział tym samym.

Nie wiedziałam, czy faktycznie lubiłam Michaela. To znaczy – darzyłam go sympatią jak chociażby Iana, jednak czasem przyłapywałam się na tym, że zajmuję chłopaka rozmową, uśmiecham się do niego, pomagam rozwiać jakieś wątpliwości jedynie z poczucia winy.

Ginny w pewnym stopniu go zniszczyła, ponieważ źle zrozumiała moje rady.

Ja starałam się go odbudować.

Przez długą chwilę skupiałam wzrok na Ślizgonie i sposobie, w jaki prowadził konwersację z blondynką. Oboje byli tacy… swobodni. Ivy śmiała się, a sam brunet wyglądał na całkiem zadowolonego.

Z trudem odciągnęłam od nich spojrzenie.

Merlinie, niech to wszystko już się zacznie – jęknęłam w myślach. Posiedzę chwilę i będę mogła iść… jak najdalej od Teodora.

Działo się ze mną coś zdecydowanie niepokojącego. No bo ile można patrzeć na tego samego chłopaka? Jak długo można wciąż i wciąć pragnąć po prostu mieć go przy sobie? Dlaczego tak strasznie byłam o niego zazdrosna? W dodatku, cholera, nienawidziłam go i jednocześnie… i jednocześnie…

No właśnie. Nienawidziłam, ale z drugiej strony obecność Teodora napełniała mnie dziwnym spokojem. Może jeszcze nie traktowałam go jak przyjaciela, lecz wiedział o moim życiu dość dużo. Mieliśmy wspólną tajemnicę umarłych, podobne zainteresowania, cele, ambicje.

Boże. Czy ja właśnie porównywałam się do Notta?

Och, mogłam nie pić tego soku… czy co to tam było.

Nasza grupa, to znaczy delegacja z Hogwartu, stała tuż przy sporym podeście na końcu pomieszczenia. Mieliśmy doskonały widok na rzeczy dziejące się w najważniejszym miejscu sali balowej. Na scenę wniesiono stół oraz coś, co przykryto srebrzystą tkaniną, coś dużego i kanciastego. Podejrzewałam, że mogła to być nagroda dla wygranej szkoły. Nie miałam pojęcia, co to takiego, nikt nie miał, gdyż zmieniano ją każdego roku.

Tak czy siak, coś postawiono na stole, a po obu jego stronach ustawiło się dwóch wysokich czarodziejów ubranych w jasne szaty i ze szpiczastymi tiarami na głowach. Rozpoznałam w nich ludzi z jadalni, musieli należeć do jakiejś komisji oceniania. Cały podest przyozdobiono kwiatami oraz kulami z pyłem księżycowym, które jeszcze bardziej dodawały całości piękna.

Wszystko na Konkursie zdawało się być takie jasne, delikatne, wręcz perfekcyjne. Nie żeby z Hogwartem rzecz miała się inaczej, jednak zamek w porównaniu z Instytutem mógłby zniechęcać swoją surowością.

Ale cóż, Hogwart był domem. Instytut jedynie centrum edukacji.

Nagle praktycznie znikąd wyłonił się Paul Lacroix. Rozległa się burza oklasków, gdy całkowicie rozpromieniony czarodziej, odziany w srebro i błękit, wszedł po stopniach na scenę, po czym podszedł do zwykłej, drewnianej mównicy.

Ktoś dotknął mojego ramienia. Ian wyszczerzył do mnie zęby, jednak po sekundzie spoważniał, ukarany za spóźnienie lodowatym spojrzeniem Snape’a. Uśmiechnęłam się lekko pod nosem.

Dziwiłam się spontanicznością Owensa oraz tym nieprzejmowaniem się niektórymi kwestiami. Czasami całkiem sporo ryzykował, choć zawsze w odpowiednim momencie się opamiętywał. Z jednej strony potępiałam takie zachowanie, a z drugiej… w sumie było ono zabawne. I takie ludzkie, żadnych sztywnych zasad, reguł.

Lubiłam go między innymi właśnie za to – był moim przeciwieństwem, dlatego mnie do niego ciągnęło.

Tacy ludzie dodawali uśmiechu do życia.

Tymczasem prezes Instytutu magicznie wzmocnionym głosem zaczął mówić.

– Witajcie, uczestnicy, opiekunowie, wszyscy zaproszeni goście… Chyba zdajecie sobie sprawę, że nie umiem przemawiać? – Po sali przeszedł szmer rozbawienia. Lacroix oparł dłonie na mównicy. – Dziś mija dokładnie trzydzieści lat, odkąd po raz pierwszy zorganizowano Międzyszkolny Konkurs Magiczny. Dziś mija dokładnie trzydzieści lat, odkąd po raz pierwszy uczniowie wszystkich czarodziejskich szkół z całego świata zebrali się właśnie tutaj, w tym miejscu, by walczyć. By walczyć za wiedzę, o wiedzę i dla wiedzy. By pokazać, jak wiele potrafią oraz jak wiele jeszcze mogą się nauczyć. Dziś mija dokładnie trzydzieści lat, odkąd…

– Zastanawiam się – rozległ się cichy szept Teodora tuż przy moim prawym uchu – co jeszcze wydarzyło się trzydzieści lat temu po raz pierwszy. Niech on już skończy i mówi, kto wygrał.

Mimowolnie zachichotałam pod nosem, choć bardzo się powstrzymywałam.

Teodorze, nie. Tak się nie robi, wiesz? To niegrzeczne.

Wbrew pozorom, mowa Lacroix wcale nie ciągnęła się zbyt długo. Zaraz po nim głos zabrało owych dwóch czarodziejów w jasnych szatach, którzy okazali się być członkami komisji głównej – tej odpowiadającej za niemal wszystko. Zastrzeżenia, pochwały, zgłoszenia, nagrody… Wszys-tko. Zaraz po tamtych dwóch mężczyznach do mównicy znów podszedł Lacroix i uśmiechając się szeroko, oznajmił:

– Czas… na ogłoszenie wyników.

Pomieszczenie wypełniło się szeptami, a później czarodziej uniósł lewą rękę.

– Spokojnie, moi drodzy – uspokoił nas wesołym tonem. – Nie macie jeszcze po co się denerwować. Na razie chcę was tylko poinformować o nagrodzie, to przecież nic.

Jasne.

Czarodziej odchrząknął, przybierając poważny wyraz twarzy.

– W tegorocznym Międzyszkolnym Konkursie Magicznym została przyznana tylko jedna nagroda – rzekł powoli, wyraźnie, tak jak jeszcze nigdy nie mówił. Nie z taką siłą w głosie i powagą na twarzy. – Tylko jedna szkoła okazała się być godna stanięcia na podium wśród innych, równie dobrych szkół, ale jednak nie w takim stopniu profesjonalnie wychowujących młode pokolenia.

– Och, Roweno, niech on przestanie gadać i w końcu powie! – syknęła cicho Ivy.

W duchu przyznałam jej rację.

– Trzystu uczestników Konkursu walczyło o to, by ich szkoła osiągnęła najlepszy wynik. Podczas poszczególnych etapów każdy z was, moi drodzy, miał w sercu płomień walki. To było widać na waszych twarzach. Spośród trzystu uczestników Konkursu do ostatecznych walk przeszło czterdziestu dwóch uczniów. Cóż, nie ma co ukrywać – jestem z was po prostu dumny. Daliście radę, podołaliście tylu zadaniom, które przygotowywał sztab wybitnych w swych dziedzinach czarodziejów z całego świata. Tych ponad czterdziestu młodych ludzi miało największy wkład, bo dotarli najdalej, bo stawili czoła największej ilości trudności. Nie znaczy to jednak, że inni, których siły skończyły się nieco wcześniej, są skazani na potępienie. Wy, opiekunowie, również im zawdzięczacie tak wysokie wyniki! Najwyższe od samego powstania Konkursu! Najwyższe, bo minimum punktowe stanowi aż trzydzieści trzy punkty!

Lacroix krzyczał, a jego głos wznosił się wysoko pod samo sklepienie. Oczy wszystkich obecnych były wlepione w mężczyznę, którego twarz wyrażała prawdziwą dumę, zachwyt, coś, czego już dawno u nikogo nie widziałam.

On żył tym Konkursem.

On był jego częścią.

Nagle poczułam olbrzymi szacunek do Francuza.

Czarodziej na moment zamilkł, wpatrując się twardo w tłum ludzi.

Nie wiedziałam, czy chciał to okazać, czy może po prostu nieudolnie to ukrywał, ale najnormalniej w świecie się wzruszył. Jego oczy błyszczały w świetle żyrandoli niczym dwie maleńkie gwiazdy.

– Każdy z was jest dzisiaj zwycięzcą – rzekł o wiele ciszej i spokojniej, ale nadal z ogromnymi emocjami w głosie. Słuchałam go, nie chcąc uronić żadnego słowa. W jednej chwili przestałam żałować, że Lacroix przemawiał, że jednak postanowiłam wysłuchać tego, co miał on do powiedzenia, że w ogóle znalazłam się wtedy w tamtej sali. – Każdy, bez wyjątku. Ci, którzy doszli jedynie do drugiego etapu, ci którzy mieli wystarczająco sił, by walczyć dalej. Wszyscy.

W ciszy nas otaczającej słyszałam jedynie bicie własnego serca.

I nagle magiczna chwila minęła. Prezes Instytutu odchrząknął, wyprostował się, a jego twarz rozświetlił uśmiech. Wcześniejsze napięcie oraz powaga zniknęły jakby Lacroix nigdy nie miał z nimi do czynienia.

Zadziwiające, jak wiele masek nosił z pozoru zwykły, ale bardzo otwarty na ludzi człowiek.

Każdy ma maski – pomyślałam przelotnie, wciąż wpatrując się w ciemnowłosego mężczyznę. Uśmiechnęłam się mimowolnie. Nie da się połączyć wszystkich swoich cech w jedno, by w każdej sytuacji zachowywać się tak samo.

– Myślę, że już możemy przejść do tej najważniejszej części, jaką jest ogłoszenie wyników – kontynuował radośnie. – Zapewne już zauważyliście tę tajemniczą rzecz za mną, co? To, moi drodzy, tegoroczna nagroda, czego pewnie się już domyśliliście. A jest nią… – zerknął przez ramię na ludzi stojących obok stołu. Ci chwycili za krawędzie jasnego materiału i w jednej chwili podciągnęli ją do góry. – …Diamentowa Gwiazda!

W sali rozległy się głośne zaczerpnięcia oddechu, „ochy”, „achy” oraz inne dźwięki wyrażające zachwyt.

A mnie samej zabrakło tchu.

Srebrzysta tkanina skrywała ogromną, kanciastą bryłę zbudowaną z czystych, nieskazitelnych i niesamowicie pięknych diamentów. Wewnątrz ich coś było jakby… zamknięte? Czarna, bardzo czarna niczym dno studni materia miała „rozlane” krawędzie, choć na pierwszy rzut oka sprawiała wrażenie bardzo zwartej. Z tej odległości nie widziałam wszystkiego zbyt dokładnie, jednak na pewno całość lśniła i zdawała się mieć jakieś własne światło, choć żaden promień nie padał na podest ani na nic innego, co się za nim znajdowało.

Przez głowę przemknęła mi myśl, że nigdy wcześniej nie widziałam niczego równie pięknego.

– Sami domyślajcie się, co to jest – zachichotał Lacroix, wyrywając mnie tym samym z transu. – Pozostawiam wam wolne pole do interpretacji.

– Serce gwiazdy zamknięte w diamencie – szepnął mi do ucha Teodor. Mimowolnie przez moje plecy przebiegł dreszcz. – Dlatego tak lśni. Niech Lacroix nie robi z tego takiej tajemnicy.

Odwróciłam się w stronę chłopaka.

– Ale musisz przyznać, że TO zdecydowanie jest ładne – stwierdziłam cicho, unosząc lekko kąciki ust do góry.

On jedynie uśmiechnął się, kręcąc lekko głową, jakby chciał powiedzieć: „Co ja z nią mam”, i nie odpowiedział.

– A teraz chwila, na którą wszyscy czekali.

W sali było tak cicho, że chyba każdy przestał na moment oddychać, by broń Merlinie nie zagłuszyć w ten sposób Lacroix. Mogłabym w tamtej chwili szepnąć coś do Rogera, a słyszałby to każdy w promieniu piętnastu stóp.

Pomijając już kwestię tego, że zaczęło kręcić mi się głowie. Za kilkanaście sekund miałam dowiedzieć się, która szkoła wygrała, czy moja żałosna przegrana na walkach z obrony nie zaważyła zbytnio na wyniku, czy fenomenalne umiejętności Michaela w manipulacji energią okazały się wystarczające, by zdobyć pięć maksymalnych punktów, czy wiedza Ivy na temat kryształów oraz ich unicestwiania była odpowiednia, czy ochrona Teodora przed nacierającymi na niego przeróżnymi rzeczami zrobiła na komisją wrażenie, i wreszcie czy ta cholernie duża praca, jaką włożyliśmy, nie poszła na marne.

Mdleję, mdleję, mdleję.

Zachwiałam się lekko, ale jednak jakimś cudem utrzymałam równowagę.

– Nagrodę Diamentowej Gwiazdy…

Och, Merlinie. Nienawidziłam takiego przedłużania.

– …w Międzyszkolnym Konkursie Magicznym…

Och, Godryku. Nie pozwól mi upaść.

– …otrzymuje…

Na mojej dłoni zacisnęła się szorstka dłoń Teodora.

– …Szkoła Magii i Czarodziejstwa Hogwart!

Krzyki, płacz, oklaski, uściski, ogólna wrzawa.

Wszystko naraz to było zdecydowanie za dużo na zwykłą Hermionę Granger.

Nawet nie zorientowałam się, kiedy z moich oczu popłynęły łzy, a chwila, w której wirowałam w górze w ramionach Rogera stała się dla mnie strasznie odległa.

Wygraliśmy.

Boże.

WYGRALIŚMY!

Z bólem serca musiałam to przyznać, ale smak zwycięstwa był o wiele lepszy od jagodzianek mojej babci.

Gdy wreszcie Roger zatrzymał się i opuścił mnie na dół, przytulił do siebie mocno, po czym pocałował w czoło, w końcu się uśmiechnęłam. Szeroko, radośnie, a później z mojego gardła wyrwał się głośny śmiech, w którym pobrzmiewała leciutko nuta szaleństwa.

– Udało nam się! – krzyknął Michael, również łapiąc mnie w objęcia.

Wariactwo.

Odwróciłam się, chcąc również podzielić się radością z Ivy, jednak wtedy dostrzegłam, że ta obejmuje mocno za szyję Teodora.

A on niespecjalnie się opierał.

Może gdyby okoliczności były nieco inne, to zasmuciłabym się, lecz w tamtej chwili zdecydowanie za bardzo przepełniało mnie szczęście.

Ian obcałował moje mokre od łez policzki i nos, a później już tkwiłam w ramionach McGonagall. Oczy kobiety były wilgotne, zaś twarz… Chyba nigdy nie była tak piękna jak wtedy, radość odejmowała nauczycielce lat, robiła z niej kogoś zupełnie innego.

Nie mogłam za to rozgryźć, czy Snape również się cieszy. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, nie powiedzieliśmy słowa, ale później uśmiechnęłam się szeroko. Nie skrzywił się, a jedynie kiwnął głową.

To już coś.

I wtedy znów popatrzyłam na Teodora. W tej samej chwili odwrócił na mnie wzrok. Uśmiechnął się. Szczerze, promiennie, tak jak nigdy tego nie robił.

Ten uśmiech był milion razy lepszy od reakcji Rogera.

Na podium ruszyliśmy wszyscy razem. Oklaski wciąż rozrywały salę, głośne okrzyki uczniów Poxterity, którzy nie wiadomo skąd znaleźli się pod sceną, brzmiały mi w uszach, a sklepienie zdawało się drżeć jakby zaraz miało runąć na dół.

Lacroix gratulował każdemu z nas. Gdy podawał mi rękę, zauważyłam, że w jego oczach także lśnią łzy. Zapragnęłam również go przytulić, jednak w ostatniej chwili się powstrzymałam.

Boże, co za dziwne myśli chodziły mi po głowie.

– A teraz głos zabiorą nasi zwycięzcy! Prosimy!

Jakimś cudem w stronę mównicy został popchany zdezorientowany Ian. Przez chwilę patrzył ogłupiałym wzrokiem na tłum, a potem zaczął niepewnie:

– Sądzę, że podziękowania należą się… e… naszym profesorom, którzy nas, ekhem, przygotowywali do tego wspaniałego… – nagle urwał. Uniosłam brwi i skarciłam się w duchu. Mogłam go jakoś powstrzymać albo w najgorszym wypadku sama pójść oraz coś powiedzieć… Po sekundzie Ian machnął ręką i uśmiechnął się szeroko. – Ekhem. Pan Lacroix dobrze powiedział. Wszyscy zwyciężyliśmy. Wszyscy powinni otrzymać chociażby miniaturowe wersje Diamenciku, ale to taka tylko uwaga, nie żebym do czegoś namawiał. – Po sali przeszedł śmiech zebranych. – A my… – Spojrzał na nas przez ramię, nadal się uśmiechając. – Nam po prostu udało się zaznać trochę więcej Francji, niżbyśmy tego pragnęli.

W sali rozległy się oklaski, a ja uśmiechnęłam się szeroko do Iana. Chłopak stanął obok Rogera, trącając go przyjacielsko ramieniem.

Lacroix podszedł do podium.

– Zwycięzcom po raz kolejny gratulujemy! – zawołał, wznosząc ręce do góry. – Cóż, sądzę, że to wszystko. Nie będę już więcej przedłużać, skoro najważniejsze sprawy są już załatwione. Teraz czas na zabawę przez całą noc!

Wyciągnął różdżkę i machnął nią, a na wolnej części podestu po mojej prawej stronie w jednej sekundzie zjawił się zespół muzyczny z jakimiś dziwnymi, powykręcanymi instrumentami. Przypominały one jakby ulepszone mugolskie instrumenty, bo na przykład perskusjo-podobne-coś brzmiało niemalże tak samo jak zwykłe bębny. W dłoniach jednego z artystów, ubranego w jasne spodnie i bordową koszulę, dostrzegłam gitarę, choć nie byłam pewna, czy to na pewno ona. Ta „gitara” miała jedną strunę i zdecydowanie za krótką szyjkę.

Grających osób znajdowało się na scenie całkiem sporo. Byli ubrani zdecydowanie nie po czarodziejsku, choć nadal bardzo elegancko. Koszule, spodnie, marynarki.  Muzyka, którą zaczęli grać, była… inna. Zupełnie inna od tej mugolskiej. Wibrowała. Każdy dźwięk był inny, melodie nie przypominały czegokolwiek, co do tej pory słyszałam. Widziałam, że wiedzą, co robią. Dziwne instrumenty trzymali pewnie, grali czysto i mocno.

Magicznie.

Ivy objęła mnie ramieniem i pocałowała w policzek.

– Są genialni – rzuciła, patrząc na zespół. Spojrzała prosto w moje oczy. – Wygraliśmy, Hermiono. Twoje marzenie się spełniło.

Kiwnęłam z uśmiechem głową, szlochając cichutko, podczas gdy światła w sali stopniowo przygasały.

Taak, Ivy bez wątpienia miała rację.

Przez chwilę wydawało mi się, że nie jestem już na ziemi, tylko szybuję wysoko, wysoko w górze niczym ptak, patrząc na szarych ludzi, którzy nie mają pojęcia, co to jest spełnienie.

_______________

Całość ma dwadzieścia kilka stron, a skoro okazało się, że ładnie mogę podzielić na dwie części, to tak właśnie zrobiłam. Taka ilość tekstu za jednym razem zniechęciłaby nawet najwierniejszego czytelnika Wyjątku, wierzcie mi xD

Od dłuższego czasu, bo od kilku tygodni, przechodzę trudny okres. Ciągłe płacze, częściowa izolacja od ludzi, załamanie, ponieważ niektórzy z moich bliskich cholernie się oddalili. Krótko mówiąc – tak źle to już od dawna nie było. Ostatnio nastąpiła poprawa, ale nadal kiepsko. Niby wiem, że to hormony i te sprawy, mam świadomość, że mi przejdzie, jednak moja psychika i tak porządnie oberwała potężnym kopniakiem. Na szczęście wena jakimś cudem ostatnio dopisuje, więc następna część rozdziału już za tydzień! ^^

W sumie to wszystko. Aha, ten pan w nagłówku to NIE Teodor, tylko Roger. Tak jakby fanki Teosia już się nim zachwycały xD

Llama, llama, duck, czyli niech lama będzie z Wami!

Empatia