Rozdział 24. Powiedz mi cz.2

Zabawa chyba faktycznie miała trwać całą noc. Po jakichś dwóch godzinach z hakiem moje nogi już zaczynały odmawiać posłuszeństwa. Roger jednak upierał się, byśmy wciąż szaleli na parkiecie, tańcząc i do tych wolnych kawałków, i do tych szybkich.

Nie rozumiałam, jak on może jeszcze mieć siłę.

Ian szybko znalazł „okazję”. Ładną Chinkę ubraną w gustowną, odsłaniającą plecy, czarną sukienkę do ziemi. Puchon był wniebowzięty i nie odstępował jej na krok.

W sumie mu się nie dziwiłam.

Ivy teoretycznie miała za partnera Andrew, jednak widziałam jej tęskne spojrzenia kierowane w stronę Teodora, który raczej wolał rozmawiać z McGonagall lub po prostu siedzieć z boku i obserwować tańczących.

Cóż, musiałam przyjąć do wiadomości, że Gray do niego uderzała oraz widziała w nim kogoś więcej niż tylko kolegę. Zaakceptowałam to, choć z lekkim bólem serca.

Nie chciałam się do tego przyznać, ale bardzo bałam się, że Nott w końcu odpowie na jej zaloty.

Byłam straszną egoistką.

Nie dawałam Ślizgonowi żadnych sygnałów, nawet najmniejszych, a jednak nie życzyłam mu, by związał się z Ivy.

Miałam wewnętrzny dylemat, bo koniec końców nie byłam pewna, czy chodzi mi o to, że komuś również podoba się Teodor, czy po prostu nie radziłam sobie z wizją akurat Ivy przy jego boku.

Fuj.

Och, Boże, nie powinnam tak myśleć.

– Przepraszam, Roger, ale muszę odpocząć, nie mogę oddychać – wydusiłam z uśmiechem, kiedy w końcu skończyła się piosenka i wraz z Krukonem zatrzymaliśmy się.

Wokół nas wirowali inni ludzie.

Szatyn uśmiechnął się rozbrajająco.

– Świeże powietrze, chodź.

Chwycił mnie za rękę i zaczął przedzierać się przez tłum w stronę szklanych drzwi wychodzących na taras otaczający całe piętro.

Chłód uderzył w moje policzki, gdy tylko znaleźliśmy się poza salą balową. Byliśmy zupełnie sami, bo większość uczestników wolała grzać się wewnątrz budynku, niż jak my stać na mrozie.

Coś czułam, że taki wyskok nie posłuży dobrze mojemu zdrowiu.

Oparliśmy się o zimną, kamienną barierkę. Zadarłam głowę do góry i spojrzałam w niebo. Jak zwykle zachmurzone, choć w jednym miejscu bardzo powoli, niepewnie zza ciemnych obłoków wyglądał srebrzysty księżyc-sierp.

Z tymi ośnieżonymi szczytami drzew w oddali widok stawał się naprawdę nieziemski.

Długo milczeliśmy. W tym czasie zdążyłam już trochę ochłonąć, a moje policzki zarumienić się od mrozu.

– Zwyciężyliśmy – rzuciłam w końcu, nie patrząc na Rogera. Parsknęłam śmiechem. – To takie… nieprawdopodobne.

– Dlaczego? – spytał łagodnie. – Dla mnie wygrana była raczej oczywista.

Wzruszyłam ramionami i odwróciłam twarz w jego stronę.

– Po mojej porażce w obronie nie sądziłam, że cokolwiek osiągniemy.

Uśmiechnął się ciepło.

– Nie wierzysz w siebie, co?

Znów wzruszyłam ramionami.

– Wtedy zupełnie mi nie wyszło. Tak łatwo dałam się zwieść, że to jest aż żałosne.

Omiótł wzrokiem całą moją twarz.

O nie.

W tym spojrzeniu było coś cholernie niepokojącego, coś, co sprawiło, że moje serce na sekundę wypełnił strach.

Roger… nawet o tym nie myśl.

Ale on, jakby na przekór moim wewnętrznym prośbom, ujął mnie za rękę, ukrywając ją w swoich dłoniach. Jego skóra była rozkosznie ciepła i miękka, a dotyk delikatny, nieśmiały.

Zupełnie inny od Teodora. Brunet zawsze… zawsze był pewny, nigdy nie zdradzał ewentualnych wątpliwości.

Nie porównuj ich do siebie!

– Masz lodowate ręce – stwierdził cicho Roger, nie patrząc mi w oczy.

Zły znak. Bardzo zły znak.

– Wiem. Nigdy nie mogę ich dogrzać – wymamrotałam.

Dłonie Krukona przesunęły się jeszcze parę razy po mojej skórze, przez co zadrżałam.

Nie rób tego ze mną.

Tak strasznie nie chciałam mu ulec.

Roger w końcu puścił moje dłonie i odepchnął się od barierki, o którą się wcześniej opierał. Jego oczy w końcu odnalazły moje, a w blasku pobliskiej latarenki wyglądały tak… niezwykle. Jakbym dopiero teraz odkryła ich cudowną, zieloną barwę.

– Hermiono… – zaczął, a ja już wiedziałam.

Wiedziałam, że właśnie nastąpiła chwila, w której w końcu go zniszczę.

– Już od dawna chciałem ci coś powiedzieć.

Powiedz mi, że mogę mieć w tobie oparcie.

– W twojej obecności mój świat staje się inny – mówił spokojnie, ostrożnie dobierając słowa. Bał się, widziałam to. Ale nie zamierzałam mu niczego ułatwiać. Miałam cichą nadzieję, że jednak w końcu się przestraszy i przerwie. Że nie powie tego, czego się obawiałam. – Nabiera nowych barw, a gdy jesteś przy mnie, nie widzę nikogo innego. To… to chyba coś znaczy, prawda?

Powiedz mi, że nigdy mnie nie zranisz.

– Jesteś wyjątkowa. – Jego głos drżał. Leciutko, prawie niedosłyszalnie, jednak nie umknęło to mojej uwadze w otaczającej nas ciszy. – Taka piękna, zdolna, mądra… – Uśmiechnął się, ale ja nie potrafiłam tego odwzajemnić. Chciałam uciec. Jak zwykły tchórz. – Nigdy nie byłaś żałosna, wiesz? Nie wmawiaj sobie tego, bo po prostu się okłamujesz. Od dawna szukałem kogoś takiego jak ty. I… i w końcu znalazłem.

Wziął głębszy wdech, a ja zamarłam.

Powiedz mi, że nigdy mnie nie oszukasz.

– Hermiono…

Ale nie mów mi, że mnie kochasz.

– Zakochałem się w tobie.

A później uśmiechnął się lekko i nachylił w moją stronę.

Odsunęłam się tak gwałtownie, że aż sama zdziwiłam się swoim zachowaniem.

– Nie – powiedziałam twardo, wpatrując się ze zdecydowaniem w chłopaka. – Nie, Roger.

Wyglądał na zdezorientowanego i zdziwionego jednocześnie. Wpatrywał się we mnie z zaskoczeniem pomieszanym ze smutkiem.

– Ale Hermiono… – wykrztusił. Nie przerywałam mu. – Przecież… przecież…

Coś w moim sercu pękło i za nic nie chciało się z powrotem scalić.

– Musiałeś wszystko zepsuć, prawda? – spytałam cicho, składając ręce razem. Musiałam za wszelką cenę opanować ich drżenie. – Traktuję cię bardziej jak przyjaciela i naprawdę nie mogłabym…

– A ja właśnie nie chcę być dla ciebie tylko przyjacielem – przerwał mi z nagłą pewnością w głosie, robiąc krok w moją stronę. – Daj mi szansę.

– Słuchaj, głupio wyszło – powiedziałam, znów nieco się cofając. Wzięłam głębszy wdech i kontynuowałam koślawo: – Nie powinnam była… pozwalać… na to. Roger, wszystko widziałam. Naprawdę. To nie było tak, że ty dawałeś mi jakieś… sygnały, a ja ich nie zauważałam.

Urwałam, niezdolna do powiedzenia czegoś więcej.

Spieprzyłaś sprawę.

Krukon, zmarszczył brwi, nie rozumiejąc.

– Więc… dlaczego mnie nie odepchnęłaś? – spytał zdumiony.

Pokręciłam lekko głową, czując gulę w gardle.

– Nie umiałam – odparłam cicho. – Och, Roger, tak strasznie cię przepraszam. Wiem, że powinnam już dawno ci powiedzieć, że powinnam chociażby pokazać ci swoje wątpliwości, ja to wszystko wiem…

– Ale nie pokazałaś – stwierdził grobowym głosem, już na mnie nie patrząc.

Nie płacz, nie płacz, nie płacz, nie pokazuj mu swoich łez, głupia!

Milczałam. Co miałam mu powiedzieć? Że jest mi przykro? Że zachowałam się jak skończona idiotka? Że to by się nie udało, bo moje myśli krążą wokół kogoś innego?

Nie zamierzałam go dobić.

– Boże, Hermiono, dlaczego właśnie ty? – spytał w końcu, znowu patrząc mi prosto w oczy. To było chyba najboleśniejsze spojrzenie, jakim kiedykolwiek zostałam obdarzona.

Pokręciłam głową, spuszczając wzrok. W desperacji chłopak chwycił mnie za dłonie, ściskając je mocno.

Przez sekundę wydawało mi się, że już-już ulegnę, kiedy poczułam nagłą, niesamowicie gwałtowną niechęć.

Nigdy nie lubiłam takiego naciskania.

– Zrobię dla ciebie wszystko, rozumiesz? Wszystko, bylebyś… – urwał na chwilę, po czym dokończył ze smutkiem: – Powiedz po prostu co.

– Wszystko? – powtórzyłam łamiącym się głosem. Wyrwałam ręce z jego uścisku. – To daj sobie spokój.

Wbiegłam z powrotem do sali balowej. Roger nawet nie starał się mnie zatrzymać. Może to nawet lepiej.

Nie potrafiłam już na niego patrzeć. Palące poczucie winy wbijało ostre szpony w moje serce.

Ocierając łzy, zaczęłam przepychać się przez tłum ludzi znajdujących się pod podestem. W końcu jednak na kogoś wpadłam, a gdy uniosłam głowę, ujrzałam zdziwioną twarz Teodora.

– Granger, co się stało? – spytał. Ledwo słyszałam go przez głośno muzykę, która zdawała się coraz bardziej przyspieszać. – Co on ci powiedział?

Widział nas.

Pokręciłam głową, przełykając łzy.

– Nieważne – wykrztusiłam. Otarłam swoje mokre policzki. Chciałam wyminąć Ślizgona, ale on zacisnął palce na moim ramieniu. Uniosłam szybko wzrok. – Zostaw mnie, Teodorze.

– Nie – syknął. – Granger, o co chodzi?

– Zostaw – powtórzyłam pewniejszym tonem.

– Powiedz, co się stało. Nie płaczesz bez powodu.

– ZOSTAW MNIE, NOTT!

Wyrwałam się chłopakowi i trącając ludzi, pobiegłam w stronę wyjścia.

Po drodze natknęłam się na rozchichotanego Andrew oraz jeszcze bardziej roześmianą Ivy. Blondynka wisiała na chłopaku, nie potrafiąc ustać na nogach z uciechy.

Przynajmniej oni się dobrze bawili.

Amerykanin jako pierwszy mnie zauważył. Wyprostował się i szturchnął towarzyszkę. Kiedy ona również dostrzegła moje łzy, jej uśmiech od razu zbladł.

– Hermiono, co się stało? – spytała zaniepokojona.

Nie zatrzymując się, wyminęłam ich i wbiegłam do windy. Nacisnęłam odpowiedni guzik, nie zważając na wołania Krukonki.

– Hermiona, poczekaj!

Odetchnęłam, dopiero gdy drzwi windy się zamknęły. Znowu otarłam łzy, które niepostrzeżenie wydostały się spod moich powiek, wiedząc, że niespecjalnie dobre wrażenie robię z zaczerwienioną twarzą i wilgotnymi policzkami.

Moje myśli wciąż wirowały wokół Rogera.

Zimna, okrutna, pusta egoistka.

Gdy kilka minut później znalazłam się już w pokoju, oparłam się o drzwi i zaczerpnęłam głęboko powietrza. Wzniosłam oczy do nieba, czując ponownie zbierające się w nich łzy.

Byłam beznadziejna. Dlaczego nie mogłam wcześniej powiedzieć mu, tak po prostu, że to się nie uda? Że traktuję go tylko i wyłącznie jak przyjaciela? Że nie może na nic liczyć, choć tego właśnie pragnął?

No tak. Bałam się. Przez głupi, głupi, głupi strach najpewniej straciłam bardzo ważną w moim życiu osobę, w dodatku raniąc jej serce.

Hermiono Granger, jesteś po prostu świetna.

Jak mogłam zachować się tak niedojrzale? Dawałam mu nadzieję, choć od dawna zdawałam sobie sprawę, że Roger nie jest „tym jedynym”.

Skrzywdziłam jego, siebie, w dodatku wiedziałam, że gdy Ivy się dowie, umrę szybciej, niż zdążyłabym wypowiedzieć słowo „miłość”.

I znów nic nie było w porządku. Znów wszystko stało się niepoukładane. Znów przede mną utworzyła się głęboka i ziejąca pustką przepaść.

Wystarczyło zrobić krok do przodu. Jeden krok, a później długie wirowanie w otchłani szaleństwa.

Czasem zastanawiałam się, jakby to było postradać zmysły. Nie troszczyć się o nic, bo przecież problemy się rozwiązały. Nie martwić się o innych, bo przecież kim są inni? Kim jestem ja?

Czy ja w ogóle jestem?

Czy nadal istnieję?

Nie… chyba nie…

Chciałam zniknąć. Chciałam oszaleć. Chciałam utracić świadomość tego, że jestem, że jestem, choć jedynie małą, nic nieznaczącą drobinką we Wszechświecie. Chciałam stworzyć swój własny świat, gdzie znajdowałabym się tylko ja, ja i moje niebo, w dzień błękitne, nieskazitelne, a w nocy granatowe, przejrzyste, usiane gwiazdami.

Na niebie nigdy nie widniały gwiazd, tak jakby nadziei też już nie było, jakby i ona odeszła z tego żałosnego świata, jakby miała dość tego, co robią z nim ludzie, tego, co ludzie robią innym ludziom, tego, jak bardzo staczamy się na samo dno, a później płaczemy nad własną głupotą.

Chcemy dotknąć tego nieba, zapominając o jego kruchości.

Ja nigdy nie chciałam. Wystarczyło mi to, co miałam, wystarczyło mi bycie tą drobinką, nawet jeśli nic nie znaczyłam. Nie zostałam stworzona do wielkich czynów. Zostałam stworzona do bycia i pomagania tym, którzy faktycznie mogli coś zmienić.

Harry, Ron, Ginny… Teodor.

A tymczasem to ja byłam czyimś niebem. Może także cudownie niebieskim aksamitem albo granatowym morzem ze srebrzystymi błyskami na swej powierzchni.

Czasem… czasem niebo okazuje się zbyt odległe lub przeznaczone dla kogoś innego. A kiedy w końcu łamie się, ponieważ nie odzywało się zdecydowanie zbyt długo, płacze. Samotnie, nie chcąc już towarzystwa gwiazd.

I nienawidzi spojrzeń tych wszystkich oczu skierowanych na górę, na nie, jakby chciały dostrzec samego Boga.

Ale nie, Boga tak łatwo się nie dostrzega. On jest, jednak nie w niebie. Niebo nie wie gdzie.

Niebo nigdy go nie spotkało.

***

Po jakimś czasie postanowiłam iść na dół. Nie mogłam usiedzieć w miejscy, pokój, w którym się znajdowałam, nie uspokajał moich myśli. Stał się dla mnie dziwnie obcym miejscem.

Umyłam się, ubrałam w piżamę, rozczesałam włosy. Założywszy jeszcze na siebie ciepły sweter z obszernymi kieszeniami, wyszłam z pokoju i skierowałam się w stronę schodów. Prawie bezszelestnie zeszłam po stopniach, a kilka minut później wędrowałam ciemnym korytarzem z kubkiem gorącego kakao w dłoniach.

Okienko kuchenne naprawdę potrafiło zdziałać cuda.

Zatrzymałam się przed drzwiami jednej z dwóch sal konferencyjnych, tej ostatniej, położonej najdalej od wejścia do budynku. Wyciągnęłam z kieszeni swetra różdżkę.

– Lumos – szepnęłam, a jej koniec rozjarzył się lekko błękitnym światłem. Nacisnęłam klamkę, po czym pchnęłam drzwi.

Pierwszym, co poczułam, był chłodny powiew wiatru pędzący w stronę drzwi i sprawiający, że gwałtownie zadrżałam. Następnie do moich nozdrzy dotarł ciężki zapach jakiegoś dymu, jakby… papierosów?

Blask różdżki padł na samotną postać stojącą obok otwartego okna, leciutko ją oświetlając. Chłopak ten patrzył prosto na mnie, prawą dłoń trzymał w kieszeni spodni, a drugą opierał się o parapet.

Nie spodziewałam się o tej porze i w takim miejscu spotkania z Teodorem.

– Granger – syknął ze złością. Zamknął okno, spoglądając na mnie ze złością. – Co ty tu robisz?

– To samo pytanie mogłabym zadać tobie – odpowiedziałam z przekąsem.

Zamknęłam drzwi nogą, skoro obie dłonie miałam zajęte, po czym podeszłam do długiego stołu i usiadłam na jednym z krzeseł. Nie fatygowałam się zapalać światła w sali, po prostu sączyłam w spokoju kakao. Podejrzewałam, że Teodor stąd pójdzie, a ja będę mogła pozostać w ciemnościach z własnymi myślami.

Ale on miał inne plany.

Nie przebrał się, nadal był ubrany w to, co na gali, która nota bene chyba wciąż trwała. Barki wciąż opinała marynarka, ale za to biała koszula już nie tkwiła w spodniach. Z ich kieszeni Teodor wyciągnął różdżkę, po czym również sprawił, by jej koniec się rozjarzył. Uniosłam brwi, kiedy niespiesznie podszedł do mnie, a później zajął miejsce obok.

– Więc co tu robisz? – spytał ponownie cichym głosem.

Wbiłam wzrok w blat stołu.

– Aktualnie siedzę – stwierdziłam odkrywczo. Upiłam łyk napoju. Podciągnęłam nogę na siedzenie krzesła i oparłam kubek o kolano. – A ty?

Kątem oka dostrzegłam, że Teodor uśmiechnął się kpiąco.

– Stałem przy oknie – odrzekł.

Gdybym nie miała niezbyt dobrego humoru, może bym się uśmiechnęła. W tej sytuacji jakoś niespecjalnie ruszyła mnie jego odpowiedź.

– To widziałam. – Oparłam na siedzeniu drugą stopę. – Paliłeś.

– Oczywiście, jak smok.

– Czułam dym – upierałam się.

– Okno było otwarte, więc pewnie na zewnątrz ktoś palił.

Błyskawicznie odwróciłam na niego wzrok.

– Czy ty uważasz mnie za idiotkę? – spytałam ze złością.

Przyjrzał mi się uważnie.

– No skąd. Jakże bym śmiał.

Miałam ochotę wywalić go za drzwi. Natychmiast.

– Nott… nie mam dzisiaj siły się z tobą kłócić – jęknęłam w końcu.

Wzruszył ramionami.

– Ty zaczęłaś – stwierdził krótko.

– Bo paliłeś – odparowałam.

Zaśmiał się gardłowo.

Teodorze. Nie rób tak. Rogerowi prawie uległam, tobie nie chcę.

– No i wróciliśmy do punktu wyjścia. – Rozłożył się na krześle, opierając kostkę jednej nogi na kolanie drugiej. – To nie twoja sprawa, szczoteczko.

Zacisnęłam usta.

– Truj się dalej – mruknęłam i znów pociągnęłam łyk kakao.

Przez długą chwilę milczeliśmy. Nie było to dla mnie krępujące, zwłaszcza że moje myśli wciąż krążyły wokół Rogera i to raczej jego osobą się w tamtej chwili zajmowałam. Tym, co miałam mu powiedzieć, tym, co powinnam lub czego nie powinnam dalej zrobić, jak ogólnie się teraz zachowywać oraz jak wszystko będzie wyglądać…

Skomplikowane. Skomplikowane i męczące.

Zaczynała boleć mnie głowa, a to nie pomagało w myśleniu. Nawet jeśli w moich dłoniach wciąż tkwił kubek błogosławionego, ciemnego napoju.

– Co się stało między tobą a Stone’em? – spytał Teodor jakby wiedział, nad kim w tamtej chwili się zastanawiałam.

Zacisnęłam usta.

– To nie twoja sprawa – odparłam, powtarzając jego słowa.

Prychnął, a ja w duchu przyznałam sobie punkt za zdenerwowanie bruneta.

– Daj spokój – rzekł. Znów patrzył prosto na mnie. To nie było… komfortowe. – Przecież cię widziałem. Płakałaś.

Wzruszyłam ramionami.

– I co w związku z tym?

– To, że Stone zrobił coś, co cię zabolało – oświadczył z naciskiem oraz bezgraniczną powagą. – Więc?

– Nie bądź naiwny, nie powiem ci – powiedziałam pewnie.

W jednej chwili Teodor wyrwał mi do połowy opróżniony kubek, na co posłała mu spojrzenie pełne oburzenia.

– Nie ma odpowiedzi, nie ma kakao – rzekł, a ja mogłabym przysiąc, że w jego głosie dosłyszałam rozbawienie.

Fuknęłam.

– No to nie.

Założyłam ręce na piersiach i tak siedziałam, o. Nie zamierzałam kłócić się z Teodorem. W tamtej chwili chyba po raz pierwszy chciałam, by Ślizgon po prostu zostawił mnie samą. Nie miałam ochoty na sprzeczkę czy nawet na głupią rozmowę o niczym.

Wiedziałam, że następnego dnia mi przejdzie. Ale mimo to naprawdę wolałam posiedzieć w ciszy, bez obecności kogokolwiek. Nawet Teodora.

W pewnej chwili do mojej dłoni z powrotem został wciśnięty kubek. Uniosłam brwi i popatrzyłam na Ślizgona. Jego oczy były utkwione we mnie, a na swoich palcach wciąż czułam ciepłą skórę chłopaka.

Zadziwiająco… przyjemne.

– Niepokoisz mnie, Granger – wymamrotał. Wciąż nie cofał dłoni, a ja bardzo nie chciałam, by w końcu to zrobił. – Nigdy nie byłaś taka… załamana?

Parsknęłam śmiechem.

– Czasem trzeba, Teodorze.

Dostrzegłam, jak zacisnął mocno wargi. Jego dłonie już nie dotykały moich.

– Co on ci zrobił? – spytał znów niemalże grobowym głosem, przez co miałam ochotę zachichotać pod nosem.

Westchnęłam.

– Właśnie chodzi o to, że nie on stał się stroną krzywdzącą – mruknęłam, nie patrząc chłopakowi w oczy. Nie potrafiłam tego zrobić. – Ale proszę, nie pytaj o to więcej. Nie chcę o tym rozmawiać.

Ślizgon przez dłuższą chwilę nie odpowiadał. Wiedziałam, że taka odpowiedź zdziwiła go.

Przecież Hermiona Granger zawsze była taka „grzeczna, miła, wręcz chwalebna”…

W końcu wypuścił powoli powietrze z płuc.

– No dobra. – Miałam ochotę odetchnąć z ulgą. – Ale, Granger, nie płacz już.

Uniosłam brwi, uśmiechając się leciutko. Odłożyłam kubek i schowałam różdżkę do kieszeni, skoro ta Teodora wciąż była zapalona.

– Nie lubisz, jak kobieta płacze? – drażniłam się z nim.

Odchrząknął i poruszył się gwałtownie.

– Powiedzmy, że nie lubię, kiedy ty płaczesz – sprostował.

Postanowiłam pozostawić to bez komentarza, choć moje serce waliło tak szybko, jakby zaraz miało wyrwać mi się z piersi.

Między nami znów zapadła cisza. W międzyczasie Teodor machnął krótko różdżką, dzięki czemu nad naszymi głowami rozbłysło słabe światło lampy. Nie było ono zbyt mocne – ot, byśmy się nawzajem widzieli. Ja tymczasem zaczęłam zastanawiać się nad słowami Teodora.

Martwił się. O mnie.

Nie wiedziałam, jak powinnam to przyjąć. Z radością? Ze zdziwieniem? Z niepokojem?

Nie sądziłabym, że w ogóle ktoś taki jak Teodor mógłby przejmować się moimi łzami i ogólnym samopoczuciem. To było takie niezwykłe, dziwne oraz intrygujące jednocześnie.

Ekscytujące.

Co sprawiło, że coś zaczęło dla niego znaczyć moje szczęście?

I właśnie wtedy dziwnym trafem przypomniał mi się ostatni rozdział Katharsis, właśnie rozprawiający o szczęściu.

Spojrzałam prosto na Teodora.

– Co sprawia, że jesteś szczęśliwy? – wypaliłam, cytując tym samym jedno z ostatnich pytań postawionych przez autora.

Teodor odwrócił na mnie twarz, zdumiony.

– Co? O czym ty mówisz? – spytał, nie rozumiejąc.

Nie pamiętał, co samo w sobie niespecjalnie mnie zdziwiło.

Wzruszyłam ramionami.

– Co wywołuje uśmiech na twojej twarzy? – spytałam. – Nie wiem, kanapka z ulubionym dżemem, lekcja jakiegoś przedmiotu albo spotkanie ze znajomymi… – wymieniałam, aż wreszcie potrząsnęłam głową. – Co czyni cię szczęśliwym?

Chyba jeszcze ani razu tego dnia tak długo nie milczał. Teodor wbił wzrok w blat stołu, a raczej kubek zimnego już kakao, który na nim stał, zastanawiając się najwyraźniej nad odpowiedzią.

A mogłam nie zadawać tak krępującego pytania. Miałam nawet ochotę go za nie przeprosić i poprosić, by o nim zapomniał, ale postanowiłam dalej milczeć.

Gdyby Teodor nie chciał odpowiadać, powiedziałby.

I w końcu, po dobrej minucie, odezwał się cichym, choć pewnym głosem.

– Szczęście to… mieć wybór – stwierdził. Nie odwrócił wzroku od kubka. – Wiedzieć, że nie musisz robić tego, co inni ci każą, że możesz iść inną drogą. Szczęście to mieć wybór pomiędzy bólem a jego brakiem, szczęście to możliwość pójścia łagodną ścieżką bez żadnych wybojów.

Ta odpowiedź poruszyła moje serce.

Teodor mówił szczerze, z emocjami w głosie, tak jakby chciał pokazać mi swoją inną, być może lepszą twarz. Na pewno całkiem odmienną od tej, którą okazywał światu na co dzień.

Pełną uczuć zamiast obojętnej, czasem chłodnej.

To było takie… fascynujące. Móc na nowo i na nowo odkrywać Teodora, poznawać każdą jego kolejną maskę, kolejne cechy osobowości, które wcześniej ukrywał.

Niektóre sprzeczne ze sobą, choć tak genialnie wiążące się ze sobą.

Teodor był pełen sprzeczności.

Zamrugałam szybko i wbiłam sobie bezwiednie paznokieć kciuka w drugą dłoń.

– Czy… czy kiedyś miałeś taki wybór? – spytałam niepewnie, starając się odszukać oczy chłopaka.

On jednak na mnie nie patrzył.

Bałam się pytać o takie rzeczy. Bałam się reakcji Teodora, który lubił bywać momentami gwałtowny i nieokiełznany.

Zupełnie jak niebo podczas burzy.

Brunet nie odpowiedział od razu. Widziałam, że bił się z myślami, pewnie po prostu krępował się wyznać prawdę. Nie naciskałam, nie chciałam go spłoszyć albo zniechęcić.

Albo po prostu zranić.

Teodor w końcu odetchnął i rzekł:

– Szczęście to nie widzieć bólu na twarzy bliskich osób – kontynuował, jakby mojego pytania w ogóle nie było. – Widok uśmiechu napawa nadzieją i właśnie ona jest taka niezwykła. Jeden gest, a świat wokół staje się inny.

Milczałam. Ciężko było mi się odezwać do Teodora po takich słowach.

I pewnie milczałabym dłużej, gdyby nie on, który odwrócił na mnie wzrok, po czym spytał:

– A jak jest z tobą, Granger?

Nie wiedziałam, po co w ogóle zaczęłam ten temat. To było skomplikowane do opisania, więc już przestało mnie dziwić ostrożne dobieranie słów przez Ślizgona.

Westchnęłam ciężko. Bezwiednie zaczęłam rysować opuszkiem palca różne wzorki na swoim kolanie.

–  Pamiętam, jak chodziłam z mamą do parku – zaczęłam cicho. Przywoływałam do swojego umysłu wspomnienia, niektóre już mgliste, inne całkiem wyraźne, jakby wszystko wydarzyło się zupełnie niedawno. – Słońce zawsze padało prosto na wodę w takiej ogromnej fontannie. Przypominała dwa małe jeziorka oddzielone od siebie mostem. Lubiłam na nim stawać i obserwować złote monety leżące na dnie. Były ich… dziesiątki. Setki. – Uśmiechnęłam się lekko, postukując delikatnie palcem w swoje kolano. – Lubiłam zimowe wieczory w domu. Kiedy siedziałam pod kocem przed kominkiem i czytałam książkę, a mama przynosiła mi ciasteczka własnej roboty. Cynamonowe, miały taki mocny aromat. Chciałabym już Święta.

Nie przejmowałam się tym, że moje słowa mogły być dla Teodora żałosne, że mógł wziąć mnie za kogoś zbyt tkliwego, że w sumie jego to wszystko mogło nie obchodziło. Mówiłam, a każde zdanie jedno po drugim wypływały mi z ust. Nie mogłam tego zatrzymać.

Zamilkłam na chwilę. Objęłam nogi rękoma i oparłam brodę na kolanach.

– Tęsknię za tym, co było kilka lat temu – kontynuowałam – za tym, co już się nie powtórzy. Wtedy te chwile nic dla mnie nie znaczyły, a teraz nawet ciasteczka zdają się mieć zupełnie inny smak… – Zamknęłam oczy. – Życie tak szybko biegnie i zapomina się o docenianiu małych rzeczy, czego później się żałuje. Ja żałuję, bo zbyt późno nauczyłam się czerpać radość z niewielkich przyjemności. To jest szczęście. Te malutkie, na pozór niewiele znaczące rzeczy, jak chociażby kostka ulubionej czekolady z truskawkami…

Uśmiechnęłam się ciepło, oparłam policzek na kolanie i popatrzyłam na Teodora.

– Teraz tamte czasy wydają mi się bardzo odległe, wiesz? – dodałam. – Jakbym teraz znajdowała się w innym świecie, a tamten był bardziej kolorowy. Może… może przez to słońce.

Ślizgon po kilku sekundach uciekł wzrokiem.

Zaniepokoiło mnie to, bo wyglądał jakby… jakby czegoś się bał?

– Pilnuj tych wspomnień, żebyś kiedyś ich nie utraciła – rzucił wpatrzony w odległy punkt przed sobą. – To najcenniejsze, prócz wyobraźni, co ma człowiek.

Westchnęłam.

– Właśnie tego czasem się obawiam – wyznałam niemal szeptem. Zamrugałam leniwie powiekami. Poczułam nagłą senność. – Że kiedyś one po prostu znikną.

Teodor nie odpowiedział. A potem niespodziewanie, choć wcale nie pospiesznie, odwrócił głowę, znów łapiąc mój wzrok.

Po plecach przeszedł mi ten sam dreszcz, który poczułam podczas rozmowy z Rogerem.

To spojrzenie było… niepewne.

Powiedz mi…

– Ładnie dzisiaj wyglądałaś – mruknął, patrząc mi prosto w oczy.

Nie.

Nie powinien był tak robić. Ten błysk szarych tęczówek zawsze sprawiał, że całe moje wnętrze drżało.

Nie mów niczego więcej.

Zawsze przy nim drżałam. Zawsze, nieważne, czy tylko patrzył, czy po prostu był, czy czułam jego ciepłą dłoń na swojej, czy gorący oddech na szyi.

Nie chcę i jednocześnie chcę, ale to zbyt… niebezpieczne.

W jednej chwili zapragnęłam znaleźć się na górze, już w swoim pokoju, daleko od niego.

Uśmiechnęłam się lekko.

– Dziękuję – odparłam. On po prostu patrzył na mnie, nie odzywając się, więc czym prędzej spuściłam wzrok. Moje nogi opadły na podłogę.

– Granger, a ty gdzie idziesz? – spytał Teodor, unosząc jedną brew.

Wzruszyłam ramionami.

– Chce mi się spać – odpowiedziałam obojętnie. Tak naprawdę musiałam znaleźć się jak najdalej od niego. – Za dużo wrażeń na jeden dzień.

Pochwyciłam kubek i skierowałam się w stronę drzwi.

– Poczekaj…

– Dobranoc, Teodorze – rzuciłam przez ramię, po czym wyszłam, nim chłopak zdążył mnie złapać.

Na szczęście nie miał najwyraźniej zamiaru za mną biec. Szybko podreptałam na górę i wpadłam do swojego pokoju. Zamknęłam cicho drzwi, słysząc dochodzący z łazienki szum wody.

Ivy wróciła, a ja wiedziałam, że zaraz pewnie rozpęta się piekło.

Jednak w tamtej chwili nie to mnie interesowało.

Musiałam uciszyć swoje serce. Ono wciąż i wciąż krzyczało, jeszcze głośniej niż wcześniej, chcąc również zmusić do głosu usta.

Chciałam wpaść w tamtą przepaść, by w końcu zamilkło.

Siadłam na łóżku, a z mojego gardła wydobył się cichy szloch. Na dłonie skapnęły mi łzy.

To, co czułam do Teodora, było głupie, nieodpowiednie i niebezpieczne.

Nie chciałam tego. Tak bardzo nie chciałam, nie chciałam już pragnienia jego obecności, jego wzroku, jego dotyku. Nie chciałam, by wciąż do mnie mówił, bo podświadomie wiedziałam, jak łatwo może mnie to zgubić.

Zaangażowanie. Nie, zdecydowanie nie.

Szum wody ustał. Poderwałam głowę i otarłam łzy. Wzięłam kilka głębszych wdechów.

Musiałam coś z tym zrobić. Musiałam odsunąć się od magnesu, by w końcu przestał mnie do siebie przyciągać. Musiałam się od niego odizolować.

Nie mów. Nie patrz. Zniknij.

Odgarnęłam z twarzy włosy.

Proszę, nie chcę ci ulec.

Z łazienki wyszła Ivy.

Teodorze, nie bądź moim niebem.

Spojrzałam na blondynkę, mrugając szybko.

Och, Merlinie. Zdecydowanie za dużo płakałam.

Krukonka była ubrana w swoją kremową piżamę, w dłoni trzymała sukienkę z gali. Gdy zostałam przez nią zauważona, jej usta zacisnęły się w cienką linię.

O nie.

Umrzemy, jehej!

Jednak nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, Ivy rzuciła sukienkę na swoje łóżko, siadła obok mnie i przytuliła mocno do siebie.

Choć wyjątkowo zdziwiona reakcją dziewczyny, oddałam gest, przymykając lekko oczy.

Tego potrzebowałam. Zwykłego uścisku, w którym zawierała się jedna jedyna obietnica.

Wszystko będzie dobrze.

– Szkoda, Hermiono, wiesz? – rozległ się szept Ivy. – Liczyłam na was.

Nie odpowiedziałam.

– Tak ładnie razem wyglądaliście – stwierdziła ze smutkiem blondynka. Wciąż nie wypuszczała mnie ze swych objęć. Wtulałam się w jej miękką piżamę, wdychając ładny, kwiatowy zapach szamponu. – Roger… przeżył to.

Odsunęłam się od niej. Spojrzałam na nią z oczyma pełnymi łez.

– Dawałam mu nadzieję, bo jestem głupia i naiwna – rzekłam ochryple. – Myślałam, że on sam jakoś… nie wiem nawet, co chciałam osiągnąć. Boże – ukryłam twarz w dłoniach.

Znów poczułam na sobie łagodne ramiona Ivy.

Nieważne, jak bardzo nie ufałam Krukonce.

Dawała mi wsparcie, którego potrzebowałam, została przy mnie, choć zraniłam tak ważną dla niej osobę. Byłam jej za to cholernie wdzięczna, choć coś mówiło mi, że nie powinnam znów się przywiązywać.

Podczas gdy Ivy szeptała mi do ucha pocieszające słowa, które i tak po czasie przestałam rozumieć, pomyślałam o Teodorze.

O tym, że powoli to on stawał się czyimś niebem.

Moim.

Ale jednak, wbrew sobie, wbrew sercu wołającemu głośno na znak protestu, przyrzekłam sobie, że nawet jeśli Teodor stał dla mnie kimś więcej, nawet jeśli patrzę na niego inaczej niż wcześniej, nigdy, przenigdy nie się w nim nie zakocham.

_______________

Hermiona jest głupia. No cóż.

Tę część pisało mi się strasznie lekko. Głównie przez Teodora, ale też dzięki scenie Roger/Hermiona. Wszystko wypływało spod moich palców wartkim strumieniem i ciężko było to zatrzymać. Przy czym ładnie proszę o wybaczenie za ewentualne błędy, dzisiaj wróciłam do domu koło dziewiętnastej totalnie padnięta i już ledwo widzę na oczy. Jutro wszystko ogarnę, obiecuję. Za to w następnym odcinku wracamy do Hogwartu. Home, sweet home.

Kochani Czytelnicy. Podczas mojej nieobecności na Wyjątku stuknęło 40 000 odwiedzin. Cholernie dziękuję, bo to dzięki Wam udało mi się aż tyle osiągnąć! To nieprawdopodobne, wiecie? Czterdzieści tysięcy, ojeju. No po prostu DZIĘ-KU-JĘ!

Nie będę się już więcej rozpisywać. Zaraz pewnie ucieknę się położyć, muszę odreagować po wyjeździe do Czarnej Góry.

Rekolekcje wielkopostne, czyli jak stracić wiarę w trzy dni.

Empatia