Rozdział 32. Umieranie nie jest łatwe cz.1

Z trudem przełknęłam ślinę, nie spuszczając wzroku z końca wysoko uniesionej różdżki.

– Dlaczego?

– Bo zawsze byłaś zbyt przebiegła.

***

Podkład muzyczny

Wcześniej…

Korytarze zamku były dziwnie puste, ciemne, jakby obce. Pod ścianami stało wiele, wiele rzeźb zdających się patrzeć na mnie z najwyższą pogardą. Przerażająco powyginane członki, wykrzywione twarze. Puste ramy obrazów. Nicość za oknami.

Nagle znalazłam się w Wielkiej Sali, tym razem pełnej uczniów. Wszyscy wlepiali we mnie oczy, a ja powoli zaczęłam wycofywać się w cień.

– Żenada!

– Ale kretynka!

– Szlama się zakochała!

Odwróciłam się, chcąc uciec, jednak miast tego, wpadłam prosto w czyjeś ramiona. Uniosłam lekko głowę i dostrzegłam niebieskie oczy, piegi, długi nos oraz rude włosy. Ron przytrzymał mnie za ręce, a ja szepnęłam do niego:

– Pomóż mi.

Ale wtedy twarz Gryfona zaczęła się zmieniać. Włosy ściemniały, nos stał się krótszy, piegi zniknęły, już nie widziałam wąskich, różowych war, a pełne i blade, oczy zaś nie były wcale niebieskie, jak sądziłam wcześniej, tylko szare, głębokie, lśniące. Teodor złożył pocałunek na moim czole, po czym nachylił się, by powiedzieć półgłosem:

– Lew nie powinien zadzierać z wężem.

Obudziłam się, gwałtownie zaczerpując powietrza. Natychmiast usiadłam na posłaniu i przez długie chwile wpatrywałam się w zasunięte wokół łóżka Lavender kotary. Swoich nie zasunęłam, ale może to lepiej, bo przynajmniej nie czułam się zbytnio ograniczona.

Oddychałam głęboko, starając się opanować oddech.

Dlaczego nawet w snach Teodor musiał mnie nawiedzać?

Opadłam z powrotem na poduszki. Do rana pozostało jeszcze sporo czasu. Potarłam dłonią czoło, miejsce, gdzie w koszmarze ucałował mnie Ślizgon. Z obrzydzeniem wytarłam rękę w pościel.

Wpatrywałam się w baldachim nad głową, dopóki sen nie zmusił mnie oddać się pod jego panowanie.

***

Smutek zniknął niemal całkowicie. Po kłótni z Teodorem pozostała jedynie złość i czysta nienawiść.

Wypowiedziane słowa i niewypowiedziane myśli.

Groźba, atak, obrona.

Łzy, których więcej nie zamierzałam przez niego uronić.

Wczorajsze wydarzenia nadal stanowiły dla mnie coś nieprawdopodobnego, coś, co w ogóle nie mogło mieć miejsca, coś, co bardzo chciałam odwrócić, ale jednocześnie za nic w świecie nie chciałam pierwsza wyciągnąć ręki na zgodę.

To, co powiedział Teodor… Jak mógł? Dlaczego to zrobił? Wydawał się być kimś innym, nie tym Teodorem, którego znałam, tak samo jak wcześniej Roger wcale nie przypominał mojego przyjaciela.

Obaj się zmienili. Przeze mnie.

A jeśli brunet miał rację? Jeśli wszystko, czego wtedy się od niego dowiedziałam, było prawdą?

Ja również się zmieniłam, wiedziałam to doskonale. Przed poznaniem Teodora w życiu z nikim bym się tak nie pokłóciła, nie rozpętałabym takiej burzy, nie krzyczałabym ile sił w płucach, byle tylko zranić.

To Ślizgon mnie tego nauczył. To on mnie zmienił, tak jak ja zmieniłam jego.

Wiedziałam, że w jakimś stopniu osiągnęłam swój cel. Teodor zapewne nie planował tak wielkiego wniknięcia w moje życie, ale przez to oboje działaliśmy na siebie na różne sposoby. Nawzajem odmienialiśmy swoje osobowości.

I wiedziałam już, że oboje także traktowaliśmy siebie tak samo poważnie.

Teodor również zdawał sobie z tego sprawę. To było najgorsze – nienawidziłam go, lecz wiedziałam, że on tak tego nie zostawi. Znałam Teodora, mimo iż wielokrotnie mnie zaskakiwał. Zawsze wtedy myślałam, że nieprawda, że wcale go nie znam i że nigdy nie uda mi się poznać go w stu procentach.

Jednak jak inaczej wyjaśnić to, jak swobodnie czułam się w jego obecności?

Oboje zawiniliśmy. On, mówiąc Rogerowi jakieś niestworzone historie, ja – wypominając mu wszystkie jego wady. Ludzie powinni nauczyć się ich akceptowania, a nie w zamroczeniu złością wykrzykiwania prosto w twarz.

Szkoda, że zrozumiałam to tak późno.

Oboje zawiniliśmy, lecz to Teodor zadał ostateczny cios, po prostu przeginając. Nie chciałam więcej z nim rozmawiać, przebywać, nie chciałam go znać.

Znienawidziłam go.

Rano niczego po sobie nie okazałam. Jak zwykle zeszłam do pokoju wspólnego, jak zwykle zaczekałam tam na Harry’ego i Ginny, jak zwykle razem z nimi ruszyłam do Wielkiej Sali na śniadanie. Właściwie żadne z nich by się o niczym nie dowiedziało, gdyby ruda nie zapytała o korepetycje.

Wzruszyłam ramionami, udając całkowitą obojętność.

– Pokłóciłam się z Nottem – odparłam lekko. – Nie rozmawiam z nim już.

Moi przyjaciele spojrzeli po sobie zdziwieni, aż dziewczyna machnęła lekceważąco ręką.

– Przejdzie im.

No, na to się akurat nie zanosiło.

Na śniadaniu nie spotkałam Teodora, jak zawsze zresztą. Moje serce zabiło szybciej dopiero na drugiej lekcji, na zielarstwie, kiedy chłopak wszedł spóźniony do cieplarni, nie zaszczycając mnie ani spojrzeniem. Nie żebym się tym przejmowała, jednak całkiem miła była świadomość, że jest się obserwowaną właśnie przez Teodora Notta.

Zachowywaliśmy się, jakby żadne z nas nie istniało, co stanowiło układ całkiem niezły. Nie musiałam wściekać się za każdym razem, gdyby się do mnie odezwał ani gdyby bezczelnie starał się utrzymać kontakt wzrokowy. Spokój. Nawet na transmutacji, na której siedzieliśmy razem. Ignorowaliśmy się, a moja poprawa dzięki korepetycjom z Teodorem zaowocowała kilkoma udanymi za pierwszym razem zaklęciami, przychylnym spojrzeniem McGonagall oraz pełnym samozadowolenia uśmiechu, który posyłałam wszystkim napotkanym osobom przez większość dnia.

Choć trudno było mi to przyznać nawet przed samą sobą, bez tego czarnowłosego Ślizgona naprawdę ciężko się funkcjonowało.

Nienawidziłam go, a jednocześnie potrzebowałam. Potrzebowałam, bo bez jego obecności, dotyku, głosu, spojrzenia, bez niego całego nie potrafiłam zebrać myśli. Nie mogłam mu wybaczyć, nie po tym wszystkim, co powiedział, zresztą wcale nie chciałam tego robić, ale to było ciężkie. Ta obojętność w stosunku do mnie. W sumie ja również mu ją okazywałam, lecz on nie sprawiał wrażenia, by cokolwiek jakoś go obeszło.

Czyli jednak nie zamierzał nic z tym zrobić. Bardzo dobrze, Teodorze.

Do Wieży Gryffindoru wróciłam wieczorem po odrobieniu lekcji w bibliotece. Po drodze minęłam się z Ivy, która jednak nie zwróciła na mnie najmniejszej uwagi, co wydało mi się dość dziwne, zważywszy na jej wcześniejsze zachowanie. Oczywiście bardzo ucieszyłam się z tej obojętności, nawet trochę się uspokoiłam, że może Krukonka zmieniła zdanie, odrzucając pomysł wypytywania o co poniektóre rzeczy, więc do pokoju wspólnego weszłam z o jednym mniej kamieniem na sercu.

Przed kominkiem zastałam Ginny czytającą ze znudzeniem jakąś książkę, zapewne obowiązkową lekturę, oraz Harry’ego i Rona grających w eksplodującego durnia. Na szczęście nie było z nimi Lavender, co przyjęłam z prawdziwą radością. Opadłam na miejsce obok rudej, wzdychając ciężko.

– Wiesz, że jesteś skończoną kretynką, Hermiono?

Zamrugałam szybko, spoglądając ze zdziwieniem na Weasleyównę. Ona patrzyła na mnie ze złością znad otwartego wciąż tomu.

– Bo? – spytałam.

Kątem oka dostrzegłam, że chłopcy również na chwilę oderwali się od gry i zaczęli przysłuchiwać się naszej rozmowie.

Ginny z hukiem zamknęła książkę.

– Bo nie gadasz już z Nottem.

Potrząsnęłam głową, nie rozumiejąc.

– Moment, przecież dzisiaj rano ci o tym mówiłam.

Ginny wyglądała na naprawdę złą.

– Ale nie powiedziałaś, że pożarliście się na serio.

– To chyba nawet lepiej – wtrącił Ron, patrząc raz na mnie, raz na swoją siostrę. – Zresztą, czym ty się przejmujesz? Nott jest tylko zwykłym Ślizgonem, takim jak reszta,

Ginny zacisnęła palce u nasady nosa, mamrocząc pod nosem:

– Zaraz go uderzę, jak Boga kocham… – Popatrzyła na brata, po czym rzekła już normalnym głosem: – Nott nie jest taki jak reszta. A na pewno nie dla Hermiony.

– Chwila, co? – rzucił Harry, jednak został przez nas zgrabnie zignorowany.

– Właśnie okazało się, że jest, Ginny – wyjaśniłam spokojnie, choć naprawdę niespecjalnie chciałam poruszać teraz ten temat. – Jest gburem, wypomina wszystkim ich wady, nie pamiętając o własnych, w dodatku usłyszałam od niego parę naprawdę niemiłych słów, więc… Nie, za dalszą znajomość z nim chyba podziękuję.

Ron odetchnął z ulgą.

– Całe szczęście. Myślałem już, że obie będziecie się uganiać za Ślizgonami.

W jednej chwili zapragnęłam i rudzielcowi powiedzieć, co o nim myślę, jednak powstrzymałam się. Nienawidziłam Teodora, nie Rona.

Ginny prychnęła.

– Zamknij się. A ciebie, Hermiono, nie rozumiem – zwróciła się do mnie. – Mieliście się już ku sobie, dobrze się dogadywaliście, nawet lepiej niż dobrze, ciągle widziałam was razem, nagle bum! – i już się nie znacie?

– Ej! Hermiona nie jest dla niego!

– Zamknij się, Ron. Zaraz eksplodują ci karty.

Westchnęłam.

– To nie jest takie proste – wyjaśniłam. – Wczoraj naprawdę się pokłóciliśmy i ja po prostu nie chcę już dłużej tego ciągnąć. Przekonałam się, jaki Teodor jest w rzeczywistości, a to mi wystarczy. Zresztą, on też sporo ode mnie usłyszał. Sądzę, że również nie bardzo ma ochotę na dalszą znajomość.

Ginny przejechała dłonią po twarzy.

– Jesteś beznadziejna.

– Wiem. – Wstałam, zarzuciłam sobie torbę na ramię. – Muszę jeszcze coś załatwić. Widzimy się później.

Kiedy wychodziłam z pokoju wspólnego, do moich uszu dotarł jeszcze urywek rozmowy.

– Ginny, swatanie ich to nie jest najlepszy pomysł.

– Oszalałeś, Harry? Oni są dla siebie stworzeni!

***

Podkład muzyczny

W sali umarłych czułam dziwny spokój, odcięcie od świata. Tam panowała nieskazitelna, nieprzerywana niczym cisza i choć macki chłodu dotykały moich kości, nie zamierzałam ruszyć się z pomieszczenia. W sumie nie widziałam racjonalnego wyjaśnienia, dlaczego w ogóle tam poszłam oraz dlaczego wciąż zawzięcie studiowałam dziennik Nieznanego. Może liczyłam na znalezienie czegoś nowego? Jakiejś wskazówki, kim mógłby być za życia? Gdzie znalazłabym jego ducha?

Wiedziałam już, że świecącą kulą był właśnie on, to znaczy zjawa. Kompletnie wypadła mi z głowy informacja o pewnych właściwościach duchów, na przykład owa zamiana w pokłady czegoś w rodzaju plazmy, choć nie do końca, do tej pory nikt nie był w stanie tego wyjaśnić. Dopiero niedawno, kiedy na obronie przed czarną magią zaczęliśmy omawiać właśnie kwestię umarłych, zdałam sobie z tego sprawę.

To wszystko się ze sobą łączyło, a ja tak późno rozumiałam.

Siedziałam na kanapie owinięta szczelnie kocem. Przeglądałam spokojnie zapiski Nieznanego, z trudem znosząc myśl, że ten ktoś kiedyś chodził po Hogwarcie, uczył się, a potem po prostu… zniknął. Przepadł niczym kamień w wodę.

7 marca 1983, Hogwart, Sala Oczyszczenia

21:25

Dzisiaj postanowiłem przyjrzeć się bardziej „Katharsis”. Zaraz się za to zabiorę, bo chciałbym wreszcie przeczytać chociaż jeden rozdział, skoro odkryłem już, jak się dobrać do tej książki.

Dzisiaj miałem mini-zawał. Wchodzę do Sali, podchodzę do biurka, a tam uchylona szafka. Szybko sprawdziłem, czy wszystkie notatki są na miejscu, i faktycznie były, ale nie zmienia to faktu, że chyba cierpię na upośledzenie umysłowe. Jak mogłem zapomnieć wszystkiego zamknąć?

Och, Morgano.

Jestem bezmózgiem.

Spojrzałam w kierunku biurka. Wszystkie jego szuflady były zamknięte, sprawiały wrażenie nigdy nietkniętych, tak jakby wcale nie skrywały w sobie ogromnej wiedzy na temat spraw z przeszłości, mocy, którą mogłabym sporo namieszać w toczącej się wojnie.

Ale ja siedziałam spokojnie na kanapie, przeglądając stary dziennik.

Mój wzrok padł na Katharsis, wciąż leżącym na pulpicie. Odkąd wraz z Teodorem przeszliśmy do rozdziału o rytuale oczyszczenia, przestaliśmy zajmować się książką. Wiedzieliśmy już wszystko, a żadne z nas za rytuał nie zamierzało się w najbliższym czasie zabrać. Nie potrzebowaliśmy tego. Autor wyraźnie napisał, że on sam przeszedł to, bo nie mógł sobie poradzić ze stratą, bo stał się innym człowiekiem, bo chciał wreszcie powrócić do normalności. Potrzebował katharsis. My nie. Choć Teodor początkowo rzeczywiście przymierzał się do rytuału, szybko wybiłam mu ten pomysł z głowy.

Z westchnięciem przewróciłam parę stron i powróciłam do czytania notatnika.

10 marca 1983, Hogwart, pokój wspólny

23:30

Dzisiaj zabrałem Laurę do Hogsmeade. To wciąż dla mnie dziwne, trochę nierzeczywiste, że właśnie ona jest moją dziewczyną. I że wreszcie się z nią całowałem.

Zachowuję się jak dzieciak, ale co zrobić?

Laura, Laura, L A U R A. Szaleję za nią. Och, Roweno, naprawdę szaleję! Żadna dziewczyna nie zaprzątała moich myśli do tego stopnia. Czasem przerażam sam siebie, bo jeszcze nikt tak bardzo nie namieszał mi w życiu.

Laura.

Boże.

Akurat teraz, kiedy muszę zmierzyć się z Cryte’em. Akurat teraz, kiedy muszę przed nią milczeć. Chcę ją chronić.

Och.

Chyba ją kocham.

Zatrzasnęłam dziennik. Miałam dość. Nie dlatego, że byłam okropnie senna, zmęczona, że powinnam była powtórzyć jeszcze zaklęcia na następny dzień. Ciągłe czytanie o miłości, poświęceniu, trosce przypominało o Teodorze i o tym, jak okropnie mi go brakowało.

On też zdecydowanie za mocno namieszał w moim życiu. Nie powinien był, a jednak to zrobił. Rozsądek już na samym początku naszej znajomości powtarzał, bym zerwała te więzi, ale gdziekolwiek bym nie poszła, czegokolwiek bym nie zrobiła, pojawiał się on.

Zawsze. Wszędzie.

Może to było przeznaczenie? To, bym go poznała, to, by stał się moim korepetytorem, to, byśmy razem odkryli tajemnicę umarłych, to, bym po prostu uzależniła się od niego niczym palacz od papierosów?

Nie potrafiłam odpowiedzieć na te pytania, ale wiedziałam jedno: długo nie wytrzymam bez Teodora.

Odrzuciłam koc i wstałam z kanapy. Jeszcze większy chłód natychmiast wypełnił moje ciało, tak że zaczęłam drżeć. Przez chwilę patrzyłam na dziennik, który trzymałam w ręku. Z wahaniem wpakowałam go do swojej torby, układając między dwoma podręcznikami. Zdecydowałam się po raz pierwszy wynieść zapiski z Sali Oczyszczenia. Choć wiedziałam, jak bardzo mogło okazać się to głupie, czułam palącą potrzebę trzymania dziennika przy sobie cały czas.

Było ze mną trochę jak z Nieznanym. On również się do niego przyzwyczaił.

Rozejrzałam się jeszcze po pomieszczeniu, czy na pewno wszystko w porządku, i nagle usłyszałam głośne postukiwanie, jakby coś uderzało od kamienną posadzkę. Z niepokojem popatrzyłam na szafę, której nigdy nie mogliśmy z Teodorem otworzyć. Dygotała, jednak o wiele gwałtowniej niż zwykle. Skrzypiała, postukiwała, a w jej wnętrzu coś jakby… jęczało.

Nie dałam się zwieść.

Nieznany opisywał w dzienniku, że w szafie zalęgł się bogin i im dłużej oraz częściej wyczuwał w pobliżu ludzi, tym bardziej się rozbudzał. W ciągu tych kilkunastu lat, kiedy sala pozostawała całkowicie pusta, musiał zapaść w pewnego rodzaju sen, skoro nie miał czym się żywić. Nieznany wspominał, że często zdarzało się, iż bogin po prostu sam wychodził z szafy, chcąc nakarmić się strachem człowieka. Autor jednak zawsze bez problemu odsyłał go z powrotem.

Teraz następowało to samo – drzwi powoli, bardzo powoli się uchylały.

Nie czekając, wyciągnęłam różdżkę. Wiedziałam, że poradzę sobie z boginem. Żaden problem.

Gdyby nie fakt, jaką postać przybrał.

Teodor stanął przede mną blady, o pustych, lekko przymkniętych oczach, w których z trudem dostrzegałam życie. Drżał, chwiał się nieco, jakby zaraz miał upaść. Obie dłonie przyciskał do brzucha, a po jego palcach spływała ciemnoczerwona, gęsta krew.

Zachłysnęłam się własną śliną, niezdolna do powiedzenia czegokolwiek. Sparaliżowało mnie. Poczułam się niczym mała dziewczynka zagubiona w ciemnym lesie pełnym potworów i kompletnie niewiedząca, co robić.

Po brodzie Teodora zaczęła sunąć łagodnie strużka krwi. Oczy gasły.

Umierał.

Uniosłam wysoko różdżkę, natychmiast odzyskując zdrowe myślenie.

To tylko bogin.

– Nie uda ci się – warknęłam w jego stronę. W moich myślach pojawiła się jedyna zabawna scena, którą byłam w stanie sobie wyobrazić. – Riddiculus!

Teodor w jednej chwili zamienił się w potężnego, czarnego lisa, na którego głowie sobaczyłam kępę ciemnych włosów, w zębach różową kość, a on sam ubrany był w miniaturową szatę ucznia Hogwartu. Lis… zaszczekał?

Uśmiechnęłam się niemrawo, po czym jednym ruchem różdżki wysłałam bogina do szafy. Odetchnęłam z ulgą, kiedy zamknęły się za nim drzwi.

Poradziłam sobie.

Zgasiłam pochodnie, ostatni raz zerknęłam na szafki. Wyszłam z sali, ganiąc się w myślach za jedną jedyną kwestię.

W tamtym czasie najbardziej bałam się śmierci Teodora.

***

– Roger?

Kiedy wspinałam się po schodach do Wieży Gryffindoru, przed portretem Wielkiej Damy ujrzałam brązowowłosego Krukona, najwyraźniej czekającego na mnie.

Och.

Czyli nadszedł czas, by z nim poważnie porozmawiać.

Dobra, Hermiono, poradziłaś sobie z boginem, to poradzisz sobie z nim.

Roger nie wyglądał na specjalnie uradowanego, choć zły również nie był. Popatrzył na mnie z powątpiewaniem, zakłopotaniem. Wyjął ręce z kieszeni szaty, nota bene bardzo niechlujnie założonej na jego ramiona, i podrapał się po głowie.

– Czekałem na ciebie – oświadczył cicho.

Ale naprawdę?

– To wiem – odparłam, mrużąc lekko oczy. Stanęłam w sporej odległości od niego, poprawiając sobie torbę na ramieniu. – Po co przyszedłeś?

– Chciałem cię przeprosić – powiedział ze skruchą. – Wiem, głupio wyszło z tym Nottem. Widzę, że ze sobą nie rozmawiacie, więc pewnie się pokłóciliście… Przepraszam.

Założyłam ręce na piersiach.

– Chyba o to ci chodziło, prawda? – odbiłam piłeczkę.

Zmieszał się.

– Przestań.

– Ty wcale nie jesteś lepszy od niego. Całowałam się z tobą na gali? Hm, przypomnij mi kiedy, bo chyba nie pamiętam.

Roger natychmiast wyprostował się i wyraźnie spiął.

– On kłamie.

Prychnęłam.

– Jasne. Już nie wiem, któremu z was mam ufać, ale chyba najlepiej żadnemu.

– Słuchaj, Hermiono, to nie tak… – zaczął, lecz przerwałam mu.

Czułam coraz większą złość.

– A jak? Obaj nagadaliście sobie nawzajem jakichś głupot. Po co? Po to, żeby pokazać, który jest lepszy? Przestańcie wreszcie między sobą rywalizować, bo więcej z tego kłopotów niż pożytku.

Roger również wyglądał na rozgniewanego.

– Nie rozumiesz, Hermiono, że on po prostu jest zły? – spytał, jakby nic do mnie nie docierało.

Wzruszyłam ramionami, uspokajając się. Nie było sensu znów się kłócić.

– Wiem. Wczoraj wiele rzeczy sobie wyjaśniliśmy, dlatego z nim nie rozmawiam. I nie zamierzam w żaden sposób tego odkręcać. Z Nottem nie da się dogadać, nie da się z nim żyć.

Roger milczał przez kilka chwil. Obserwował moją twarz, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie stara się znaleźć jakichś oznak kłamstwa.

Powoli podszedł do mnie, przez co znów poczułam się nieznośnie osaczona, uwięziona przez to, jak działał na ludzi. Nie przerywał kontaktu wzrokowego, aż w końcu znalazłam się w jego objęciach.

Nie. Nie, nie, nie, nie.

– Nie mogłem patrzeć, co on z tobą robi – usłyszałam jego szept przy uchu.

Nie, Roger, nie tym razem.

Odepchnęłam go od siebie zdecydowanym ruchem. Popatrzył na mnie zdziwiony, a ja odpowiedziałam pełnym łagodności spojrzeniem.

– Nie rób sobie nadziei, Roger – poprosiłam cicho. – Obaj jesteście siebie warci, bo obaj nie widzicie pewnych granic.

Chłopak chwycił mnie delikatnie za ramię, a potem odszukał moje oczy. Jego zielone tęczówki przypominały trawę pokrywającą wiosną błonia.

– Nie chciałem cię skrzywdzić.

Pokręciłam przecząco głową.

– I nie zrobiłeś tego.

– Tak strasznie cieszyłem się, kiedy znów zaczęliśmy rozmawiać – kontynuował z nutą błagania w głosie. – Nie odpychaj mnie, proszę.

Odsunęłam się od niego. Jego dłoń puściła moje ramię. Przełknęłam z trudem ślinę.

– To się nie uda, Roger – powiedziałam cicho. – Przepraszam.

Odwróciłam się, by wejść do pokoju wspólnego. Gruba Dama drzemała w najlepsze i coś czułam, że dobudzenie jej nie będzie proste. Już miałam to zrobić, kiedy usłyszałam pełen niedowierzania głos Krukona.

– Ty go kochasz. Ty go wciąż kochasz.

Spojrzałam na niego przez ramię, ale on zbiegał po schodach w dół. Postąpiłam kilka kroków za nim.

– Roger! – krzyknęłam. – Roger, poczekaj!

Nie zatrzymał się.

Zaklęłam szpetnie w myślach.

Znowu musiałam coś zepsuć.

Westchnęłam i całkowicie rozgniewana stanęłam przed portretem. Gruba Dama już nie spała, wyglądała na całkowicie rozbudzoną.

– Kruszynka – rzuciłam hasło w jej stronę.

Ona zacmokała głośno.

– No to się wkopałaś z tym chłoptasiem, moja droga – skomentowała.

Posłałam kobiecie wściekłe spojrzenie.

– Wpuścisz mnie czy nie?

***

Podkład muzyczny

Zamoczyłam pióro w kałamarzu.

14 stycznia 1997, Hogwart, pokój wspólny

Spojrzałam na zegarek na moim nadgarstku.

23:36

Nie wiem, co robić. Z czymkolwiek i z kimkolwiek. Ani z Cryte’em, który znów dąży do władzy, ani z Ivy, ani z Rogerem, ani z Teodorem. Wszystko mnie przerasta, już przerosło i ciągle odnoszę wrażenie, że nie ma nikogo, kto mógłby mi pomóc.

Obiecałam przyjaciołom zamknięcie sprawy umarłych. Rzeczywiście więcej nawet nie zajrzałam do notatek Nieznanego, nie ruszyłam książek, nie dotknęłam biurka. Teraz piszę w dzienniku, tworzę jego kontynuację, bo właściwie taka jest prawda. Wszystkie materiały to spuścizna po Nieznanym i choć mogłabym je wykorzystać, nie robię tego. Nie zrobię.

Roger niepotrzebnie tu przyszedł, niepotrzebnie zaczął robić sobie nadzieję. Nigdy nie planowałam traktować go jako kogoś, z kim rzeczywiście mogłabym być. Nigdy. Owszem, zaczęłam pokazywać to za późno, jednak wyraźnie dałam mu do zrozumienia, że nic z tego nie będzie. Dlaczego musiał naopowiadać Teodorowi takich głupstw? Obaj mieli jasny cel – skłócić mnie z drugim. Udało się im, bo jak na razie z żadnym nie chcę rozmawiać.

Teodor. Teodor Nott. Mogłabym to pisać w nieskończoność, kilkaset razy. Teodor. On…

Nienawidzę go i pragnę. Nie sądziłam, że można czuć do kogoś tak skrajne uczucia jednocześnie. Nienawidzę za to, co zrobił, powiedział, za pojawienie się w moim życiu, ponieważ wraz z nim pojawiło się mnóstwo problemów. Wraz z jego pojawieniem się narodziła się inna Hermiona Granger, ta, którą jestem teraz, całkowicie inna od tej spokojnej, opanowanej, rozsądnie myślącej.

Już nic nie wiem. Czuję się zagubiona, ciągle, non stop, czegokolwiek bym nie zrobiła, w kłótniach nie do końca opanowuję złość, podejmuję decyzje całkowicie sprzeczne z logiką. No i walczę, krzyczę, ranię.

Nienawidzę go. Chcę mieć go przy sobie i nie chcę.

Odradzał mi pójście do McGonagall w sprawie Ivy, ale tym razem nie zamierzam go posłuchać. Ktoś musi wiedzieć, skoro nawet on się ode mnie odwrócił. Będę czuła się pewniej.

Jutro. Jutro po kolacji. Jutro Ivy i Snape, i wszyscy, którzy z nim współpracowali, zostaną zdemaskowani.

Już północ. Muszę iść spać. Jutro wiele się zmieni.

***

Nie miałam pojęcia, dlaczego to zrobiłam, po co to zrobiłam i w ogóle co mnie podkusiło, ale w porze lunchu następnego dnia zamiast iść prosto do Wielkiej Sali, wyłowiłam wzorkiem z tłumu Teodora, po czym pociągnęłam go za rękaw do pierwszej lepszej klasy. Zamknęłam za sobą drzwi, oddychając głęboko. Odwróciłam się do rozłoszczonego chłopaka.

– Czego chcesz, Granger? – spytał, mrużąc gniewnie oczy. Jego głos drażnił moje uszy po raz pierwszy od dwóch dni. – Spieszę się.

– Chodzi o Ivy – odrzekłam natychmiast. Nie miałam ochoty na kłótnie. Nie dzisiaj. – McGonagall musi się dowiedzieć.

Chyba go zaskoczyłam, bo przez długą chwilę wpatrywał się we mnie z wysoko uniesionymi brwiami, całkowicie zdumiony.

Na dosłownie chwilę przed moimi oczami znów stanął obraz zranionego Teodora, bladego, krwawiącego, jakby błagającego o ratunek. Nie mogłam tego znieść.

– Oszalałaś? – wydusił chłopak wreszcie, tym samym sprowadzając mnie na ziemię. – Po co chcesz jej powiedzieć? W dodatku teraz, kiedy nie ma w zamku Dumbledore’a?

Zaczęłam chodzić w tę i z powrotem, wykręcając sobie palce.

– Nie mogę znieść tego, jak ona na mnie patrzy, rozumiesz? – odparłam z roztargnieniem. Nie patrzyłam na Teodora. – Po prostu się boję. Będę czuła się pewniej.

– Tchórz.

Przystanęłam i spojrzałam na Ślizgona z mordem w oczach. Zbliżyłam się do niego z absolutną wściekłością.

– Teodorze „Dupku” Nocie – wycedziłam – albo pójdziesz ze mną, albo dalej będziesz siedział, oczekując bohatera-Dumbledore’a, który zbawi świat. Mam dość siedzenia bezczynnie, podczas gdy po zamku hasają poplecznicy Voldemorta.

Zaskoczyłam go. I czułam się z tym cholernie dobrze.

Przez chwilę milczał, aż w końcu zmierzył mnie uważnym spojrzeniem. Wypuścił powoli powietrze z płuc.

– Wealsey z Potterem wiedzą?

Pokręciłam przecząco głową.

– Powiem im po fakcie. Zatrzymaliby mnie zupełnie jak ty.

– I mieliby rację. Gray może teraz wszystko.

Prychnęłam.

– Przestań wreszcie – warknęłam na niego. – Traktujesz mnie jak małą dziewczynkę.

– Bo sądząc po twoim postępowaniu, wciąż znajdujesz się w brodziku intelektualnym – wysyczał z kpiną.

Nie, tego było za dużo.

– Idiota – rzuciłam z pogardą, po czym odwróciłam się i wyszłam z klasy, trzaskając drzwiami.

Ruszyłam szybko korytarzem w stronę głównych schodów, aż nagle pojawił się obok mnie Teodor. Zacisnął dłoń na moim ramieniu, przez co oboje zatrzymaliśmy się. Wpatrywaliśmy się w siebie ze złością.

Miałam ochotę znów go uderzyć. Jeszcze mocniej niż wcześniej.

– Idiotami nazywa ludzi ta najmądrzejsza i najbardziej odpowiedzialna – syknął cicho. Wokół nas szło wielu uczniów, więc nie mógł znów na mnie krzyczeć. Nie żebym się z tego nie cieszyła. – Nie rób nic głupiego, Granger, bo może się to źle skończyć.

Wyrwałam rękę z jego uścisku.

– Nie będziesz mi mówił, co mam robić.

Odeszłam od Teodora z nadzieją, że jednak odczepi się on ode mnie, ale jak to mówią: nadzieja matką głupich. Całą drogę do Wielkiej Sali kłóciliśmy się o to, co powinnam zrobić, dlaczego on ciągle myśli, że ma nad wszystkimi władzę, aż wreszcie zatrzymaliśmy się na samym środku wypełnionej gwarem jadalni, kiedy moja wściekłość niemal osiągnęła apogeum.

– Odczep się ode mnie, Nott – warknęłam głośno, nie bacząc na to, czy ktoś nas usłyszy. Widziałam jedynie twarz Teodora, oczy, które kochałam i które teraz miałam ochotę… dźgnąć? Merlinie. – Nie zamierzam z tobą rozmawiać ani teraz, ani nigdy więcej. Zajmij się swoim życiem, bo w moim już wystarczająco dużo namieszałeś.

Odwróciłam się na pięcie i skierowałam się do swojego stałego miejsca przy stole Gryffindoru. Nieopodal dostrzegłam Harry’ego, Rona z Lavender oraz Ginny, którzy patrzyli z niepokojem prosto na mnie. Chciałam powiedzieć im, że to nic, że wszystko w porządku, że z Teodorem sprawa jest już zamknięta, jednak wtedy do moich uszu dotarł jego donośny, ociekający nienawiścią głos.

– Cholerna egoistka.

Zatrzymałam się gwałtownie. Przymknęłam oczy. Modliłam się o cierpliwość, bym nie musiała znów użyć zaklęć przeciwko niemu.

Bardzo nie chciałam tego robić.

– Myślisz, że jesteś bezkarna, ale znów się mylisz. – Zbliżał się do mnie. Wiedziałam to. – Znowu się oczyszczasz, znowu sądzisz, że ty niczego nie zrobiłaś. Czy ty w ogóle słyszysz siebie?

Uchyliłam powieki. Mój wzrok padł na Harry’ego i Rona siedzących niedaleko, oraz Ginny kręcącą lekko głową. Poruszała bezgłośnie wargami.

Nie daj się sprowokować.

Och, Ginny. Nawet nie zdawała sobie sprawy, jakie to trudne.

– To ty, TY weszłaś w moje życie i ty zamieniłaś je w piekło. Funkcjonowanie z tobą jest niewykonalne, ciągle masz jakieś problemy, ciągle doszukujesz się komplikacji, których tak naprawdę nie ma, ciągle…

– Skoro to takie piekło – przerwałam mu lodowatym tonem, jednocześnie się odwracając – to dlaczego wciąż się ze mną zadajesz?

Znajdował się maksymalnie stopę ode mnie. Czułam nieodpartą chęć, by wyciągnąć różdżkę, i miotnąć w niego jakimś zaklęciem. Porządnym.

Zaśmiał się gardłowo.

– Bo czasem miałem nadzieję, że może jednak wreszcie trafi cię szlag.

Ciarki przeszły mi po plecach, kiedy w jednej chwili podjęłam decyzję o nieco łagodniejszym sposobie zakończenia tej kłótni.

– Wiesz co, Nott? – spytałam na pozór spokojnie. – Ty naprawdę jesteś idiotą.

Chwyciłam wypełniony sokiem puchar stojący na stole obok mnie i jednym ruchem chlusnęłam jego zawartością w twarz Teodora. Satysfakcja była jednak tylko chwilowa, ponieważ w następnej sekundzie czułam na ramieniu stalowy uścisk, a przed oczami miałam parszywy grymas złości. Syknęłam z bólu.

– Granger…

– Nie radzę.

Chyba nigdy nie słyszałam takiej stanowczości w głosie Harry’ego.

Spojrzałam przez ramię i zobaczyłam coś, co chyba już na zawsze utkwiło w mojej pamięci. Ron, Harry oraz Ginny stali niesamowicie wściekli z wysoko uniesionymi różdżkami, a inni Gryfoni wpatrywali się w Teodora ze złością. Po chwili z miejsca podniósł się Neville, co chyba najbardziej mnie zaskoczyło.

– Puść ją, Nott – rozkazał Ron.

Skierowałam wzrok na Ślizgona. Jego oczy błądziły po osobach mierzących w niego różdżkami. Widziałam w nich zaskoczenie, a nawet… strach. Nic więc dziwnego, że po chwili odsunął się ode mnie, zaś po jego dotyku został jedynie ból w ramieniu. Odwrócił się, nie patrząc już na nikogo, po czym wyszedł zamaszystym krokiem z Wielkiej Sali.

Oddychałam głęboko, czułam szybkie, mocne uderzenia serca niemogącego  powrócić do normalnego rytmu. Oparłam dłoń o stół, by nie upaść.

Tak jakby ogień spadł na ziemię.

– Hermiono, wszystko w porządku?

Nie, Neville, nie było w porządku.

Miałam ochotę się rozpłakać. Widziałam spojrzenia ludzi siedzących wokół, słyszałam szepty. Ale najbardziej przytłoczyła mnie świadomość, jak bardzo oddalałam się od Teodora.

Dopiero teraz docierało do mnie, że nigdy go nie znałam.

***

Podkład muzyczny

22:00, sala pojedynków w lochach.

Proszę.

T.

Kto by pomyślał. W podręczniku do transmutacji. Prawie romantyczne.

Fala niepewności spłynęła na mnie wraz z odczytaniem tych kilku linijek tekstu. Może brunet chciał przeprosić? Może chciał coś wyjaśnić? Może po prostu chciał o czymś porozmawiać? Może chciał odciągnąć mnie od pomysłu pójścia do McGonagall?

Nie wiedział jednak, że to właśnie dzisiaj miały nastąpić zmiany.

Czułam niezdrowe podekscytowanie jak przed większością spotkań z Teodorem. Nie miałam pojęcia, o co chodzi chłopakowi, lecz gdyby mu nie zależało, to chyba nie prosiłby, bym przyszła.

Wciąż coś mi tu nie pasowało. Nie mógł powiedzieć mi tego wprost? Wprawdzie nie mieliśmy dzisiaj transmutacji, ale tak się złożyło, że przez przypadek włożyłam podręcznik do torby… Kiedy podrzucił mi liścik? Nie pamiętałam momentu, w którym mógł to zrobić. Musiał wykazać się prawdziwą dyskretnością, zapewne z obawy, bym nie odkryła go za wcześnie.

Powinien był się cieszyć, że w ogóle go znalazłam, ponieważ nie miałam w planach zaglądania do tej książki.

Teraz jednak nie mogłam zaprzątać tym sobie głowy, gdyż pojawiły się nieco inne zmartwienia.

McGonagall przepadła jak kamień w wodę.

***

– Widziałaś profesor McGonagall?

– Ron, gdzie jest McGonagall?

– Pani profesor, widziała pani może profesor McGonagall?

– Jeśli się nie mylę, omawia z profesorem Snape’em karę dla jego Ślizgonów. Dlaczego jej szukasz?

Jedynie Sprout okazała się być na tyle pomocna, że wreszcie dowiedziałam się, gdzie podziała się nauczycielka transmutacji. Nie chciałam iść do niej od razu po kolacji, więc dopiero koło dwudziestej z szybko bijącym sercem zapukałam w drzwi gabinetu. Odpowiedziała mi cisza, a gdy starałam się wejść do środka, klamka nie chciała puścić. Szukałam McGonagall wszędzie, pytałam wiele osób, ale nikt nie potrafił mi odpowiedzieć. Jak się okazało, opiekunka mojego domu dawała reprymendę Crabbe’owi i Goyle’owi za bezpodstawne zaatakowanie jakichś pierwszorocznych Gryfonów wracających z biblioteki.

– Już dawno nie widziałam tak wściekłej Minerwy.

O tak, na pewno była strasznie rozgniewana. Szkoda jedynie, że u Snape’a siedziała naprawdę sporo czasu, a ja pod jej gabinetem czekałam ponad godzinę. Już traciłam nadzieję, już planowałam przyjście do McGonagall następnego dnia, kiedy wreszcie, kilkanaście minut po dziewiątej, kobieta wyłoniła się zza zakrętu. Po jej twarzy widziałam, że wcale nie jest w nastroju na jakiekolwiek rozmowy.

Ale ja musiałam to załatwić. Teraz.

– Dobry wieczór, pani profesor – przywitałam się grzecznie, kiedy już do mnie podeszła. Coś przewróciło mi się w żołądku. – Czy możemy porozmawiać?

Zostałam zmierzona chłodnym, podejrzliwym spojrzeniem.

Dzięki.

– Nie sądzę, by była odpowiednia pora na…

– To ważne – przerwałam jej. Patrzyłam na nią uparcie, dając do zrozumienia, że naprawdę powinna mnie wysłuchać.

Milczała, a ja zaciskałam mocno pięści z nerwów. Czułam ból wbijanych we wewnętrzną stronę dłoni paznokci.

Odetchnęłam dopiero, kiedy McGonagall wyciągnęła różdżkę, stuknęła nią w klamkę i pchnęła drzwi.

– Wejdź.

***

– Pani profesor… chodzi… chodzi o to, że…

– Panno Granger, czy na pewno wszystko w porządku?

– Ta… Nie, nie, pani profesor. Nie jest w porządku, bo…

– Hermiono?

– Bo po zamku chodzą słudzy Lorda Voldemorta, pani profesor.

***

Nie sądziłam, że będzie trudniej opowiadać o wszystkim McGonagall niż chociażby moim przyjaciołom. Musiałam powiedzieć jej wszystko to, o czym dowiedział się Teodor, a nawet więcej. O tym, jak poznałyśmy się z Ivy, o jej fałszywych historyjkach, o tym, jak ciągle mnie okłamywała, ale ja przymykałam na to oko, o wyjeździe do Instytutu, o Lactiris i pomocy od Snape’a, o ciągłym zwodzeniu mnie, o tym, że ciągle od siebie to odrzucałam, bo po prostu zaufałam, aż wreszcie o podsłuchanej rozmowie oraz radzie Harry’ego, dzięki którym zrozumiałam, co dawno powinnam była zrobić. McGonagall słuchała w milczeniu, choć z każdym kolejnym zdaniem widziałam szok malujący się na jej zwykle opanowanej twarzy. Po czasie moje dłonie przestały drżeć, głos stał się pewniejszy, a myśli bardziej poukładane.

Wszystko z siebie wyrzuciłam, łącznie z obawami, podejrzeniami, strachem.

Poczułam chore podniecenie, że w końcu coś się zmieni, że ci źli zostaną ukarani.

– Nie mogę w to uwierzyć – rzekła McGonagall po dłuższej chwili ciszy. Kręciła delikatnie głową w niedowierzaniu. – Severus? Gray?

Zacisnęłam usta.

– Mnie też było trudno – wyznałam. Popatrzyłam nauczycielce prosto w oczy. – Musi pani coś z tym zrobić, pani profesor. Nieważne, że nie ma profesora Dumbledore’a, trzeba to jakoś zatrzymać.

Kobieta wstała i splotła ręce razem. Zaraz po niej ja również podniosłam się z krzesła.

– Idź do siebie, Hermiono – powiedziała do mnie łagodnie. – Dziękuję, że mi o tym powiedziałaś, ale na tym twoja rola się kończy. Zaraz zbiorę pozostałych nauczycieli i… cóż. Zrobimy z tym porządek. Nie martw się. Już nikomu nic nie grozi.

Wypuściłam powoli powietrze z płuc.

– Tak. Tak. – Ruszyłam w kierunku drzwi, po czym wyszłam na korytarz, uprzednio rzuciwszy krótkie: – Dobranoc.

Nie miałam jednak zamiaru iść do Wieży Gryffindoru. Nie zapomniałam o spotkaniu z Teodorem i choć byłam zdecydowana, by zjawić się w lochach, bałam się powiedzieć chłopakowi o McGonagall. Bałam się tego, jak zareaguje, w dodatku średnio chciałam znów się z nim kłócić. Dość awantur jak na dwa dni.

Kiedy zeszłam po schodach na sam dół, otoczył mnie chłód i charakterystyczny zapach wilgoci wypełniającej lochy. Pochodnie rzucały na posadzkę oraz ściany nikłe światło, a przez brak okien czułam się nieznośnie uwięziona. Odgłos moich kroków był jedynym, który słyszałam w niczym niezmąconej ciszy. Szybko przebrnęłam przez gąszcz korytarzy, zakrętów, spadków i wzniesień, aż znalazłam się przed zamkniętymi drzwiami sali pojedynkowej. To właśnie tutaj pokonałam kiedyś Snape’a.

Dobre czasy.

Przez głowę przemknęła mi myśl, czy zostanie on wtrącony do Azkabanu razem z Ivy i czy przypadkiem jednak nie pomyliłam się w jego osądzie, lecz szybko ją odrzuciłam.

Nie czekając, weszłam do pomieszczenia. Kilkanaście stóp ode mnie stał Teodor, trzymając dłonie w kieszeniach i sprawiając wrażenie całkowicie wyluzowanego. Obserwował zapalone po bokach pochodnie, a gdy weszłam, jego oczy natychmiast skupiły się na mnie.

Mój oddech gdzieś uciekł.

Niespiesznie zbliżyłam się do chłopaka. Obserwowaliśmy się nawzajem, patrzyłam na jego rozwichrzone włosy, przyglądałam się stojącym na wszystkie strony, czarnym kosmykom, zachłannie pochłaniałam wzrokiem rysy twarzy, szeroką szczękę, pełne wargi, no i oczy. Śniły mi się. Marzyłam o nich. Nie mogłam bez ich widoku wytrzymać.

– Dlaczego chciałaś się spotkać? – ostry głos Teodora przerwał ciszę.

Zamrugałam szybko.

– Ja chciałam? – zdziwiłam się. – Przecież ty wsunąłeś mi do podręcznika karteczkę, że mam przyjść tutaj o dziesiątej.

– Ja? Znowu sobie coś ubzdurałaś, Granger.

– Och, przestań – prychnęłam. Z kieszeni szaty wygrzebałam zwitek i od razu mu go podałam. – Masz, geniuszu.

Teodor natychmiast zaczął przyglądać się wiadomości, aż wreszcie zmarszczył brwi.

– Ja nie piszę takiego „a” – stwierdził z zamyśleniem. Włożył rękę do kieszeni spodni, po czym również wyciągnął z niej kawałek pergaminu. – Wsunęłaś mi to do torby.

Niemal wyrwałam mu karteczkę.

22:00, sala pojedynków w lochach.

Przyjdź.

H.

Podniosłam na Teodora zdumiony wzrok.

– Moje duże „p” jest bardziej zamaszyste – wymamrotałam z niepokojem.

Uniósł brew.

– Co?

Rozległ się huk otwieranych gwałtownie drzwi. Natychmiast spojrzeliśmy w tamtym kierunku.

I wtedy już wiedziałam, że rzeczywiście czas na zmiany.

Chłodna dłoń strachu ułożyła się na moim sercu, a zimne palce Śmierci splotły się z moimi.

Z trudem przełknęłam ślinę, nie spuszczając wzroku z końca wysoko uniesionej różdżki.

– Dlaczego?

– Bo zawsze byłaś zbyt przebiegła.

Błysk jaskrawofioletowego światła i nie było już Teodora, nie było sali pojedynków, nie było mnie, nie było niczego.

Był ból. I ciemność.

______________

Dobra, nota odautorska będzie dzisiaj trochę dłuższa.

Na początek parę słów na temat rozdziału. Pojawił się późno, bo… tak. Nie mam logicznego wyjaśnienia, po prostu chciałam opublikować go w nocy, kiedy sporo osób śpi, mwahaha :D Co do samej jego treści. Mówiłam, że będzie on ważny, teoretycznie mogłam zrobić z niego dwa osobne rozdziały, ale druga część byłaby za krótka, w dodatku chciałam zaznaczyć, iż to mimo wszystko całość. Niestety, pierwsza część mi się rozwlekła i o.

Ach. Wiem, z umierającym Teosiem mały trolling, ale nie mogłam się powstrzymać, przepraszam! :D

To strasznie narcystyczne i w ogóle, ale z każdym kolejnym rozdziałem coraz bardziej kocham to opowiadanie. Niesamowicie zżyłam się z jego bohaterami i choć to dopiero trzydziesty drugi rozdział, to nie wyobrażam sobie bez Teosia, Hermiony, Ivy, Rona (<3!) życia.

Dobra, koniec. Sprawa druga. Ostatnio ogarnęłam trochę bloga pod względem technicznym. Jeśli wejdziecie w zakładkę O opowiadaniu, to na dole możecie również zobaczyć moje odpowiedzi na Jakieś Tam Nominacje, Których Nazw Nie Potrafię Zapamiętać, a za które pięknie dziękuję :) W linkach pousuwałam zbędne adresy, no i oczywiście Subskrypcja. Porządki zrobione. Większość osób wywaliłam na zbity nick, nawet się nie zastanawiając. Co to za problem, żeby napisać gdziekolwiek głupie „Informuj mnie dalej”? Raczej niewielki, toteż w zakładce zostało jedenaście osób z dwudziestu paru. Proszę się nie denerwować w razie czego, taka karma. Mogę bez problemu dopisać do listy z powrotem, jeśli tylko ktoś miałby na to ochotę.

Sprawa trzecia. O dziewiątej rano, czyli za parę godzin, wyjeżdżam sobie w siną dal, gdzie Internetu, a nawet komputera nie będzie. Nie żeby mi to przeszkadzało, przyda mi się odpoczynek od technologii na łonie natury. Co nie zmienia faktu, że druga część tego rozdziału powstanie w zeszycie w oparciu o notatki, które zabiorę ze sobą, i w sumie nie mam pojęcia w związku z tym, czy pojawi się ona tuż po moim powrocie ósmego lipca. Jeśli złapię wifi w jakiejś kawiarni czy coś, to Was oczywiście poinformuję, ale na razie niczego nie obiecuję. Módlcie się o Wenę dla mnie.

Ach, jeszcze szablon. Nowy, jak widać, jasny w dodatku, it’s a miracle. I am locking for a miracle… Nie umiem zmienić swojego stylu tworzenia szablonów, więc nie będę się starać tego zrobić. Sorry, ludzie, dla mnie liczy się treść i to, by blog wyglądał schludnie oraz przejrzyście, a nie nawalone wszystkiego w nagłówek, bzdur w kolumny i oczojebnych kolorów. Grafika jest jaka jest, więc wybaczcie. Amen.

Takimi wybuchami się nie przejmujcie. Wiek dojrzewania, młodzieńczy bunt, te sprawy. W dodatku zaczęły mi się wakacje, mam średnią 5.2 i jestem po prostu wszystkim zmęczona, więc odreagowuję. To minie, luz.

Chyba wszystko, co miałam do powiedzenia. Przeraża mnie wizja zapakowania mojego kota do auta i wywózki go, i totalnie nie wiem, jak temu podołam, no ale dobra. Uciekam spać.

Trzymta się, ludzie!

Empatia