Rozdział 40. Błędy

Czasem wydawało mi się, że jestem transparentna, przezroczysta jak powietrze. Nie umiałam kłamać w sprawach swoich uczuć, co wiedziałam już od dawna, a poniedziałkowego ranka z przerażeniem odkryłam coś jeszcze. Moi najbliżsi nie mieli problemu ze zorientowaniem się, kiedy coś jest nie tak.

– Hermiono, co się stało? – spytała z niepokojem Ginny, kiedy zeszłam do pokoju wspólnego.

Skrzywiłam się.

– To aż tak widać? – jęknęłam ze zrezygnowaniem.

– Nie, ja cię po prostu znam.

Świetnie. Widziała mnie od minuty i już wiedziała.

Postanowiłam nie czekać na chłopaków wciąż siedzących w dormitorium. Chwyciłam rudą za łokieć i pociągnęłam w stronę wyjścia z pokoju wspólnego. Dopiero na głównych schodach, rozejrzawszy się szybko, nachyliłam się do przyjaciółki.

– Całowałam się z nim – wyrzuciłam z siebie na wydechu.

Tak jak podejrzewałam, dziewczyna wytrzeszczyła oczy.

– Z kim? Z… – Kiedy spuściłam wzrok, rumieniąc się po cebulki włosów, Ginny aż klasnęła z radości. – Ha! Co ja ci mówiłam przez tyle czasu? Merlinie, myślałam, że to się nigdy nie stanie! Opowiadaj, jak było? Dobrze całuje?

Zaczęłyśmy schodzić po stopniach, a ja ucieszyłam się w duchu, że mogę się komuś wygadać, nawet jeśli reakcja Gryfonki nie była dokładnie taka, jakiej bym pragnęła.

– To ja go pocałowałam – wymamrotałam z zażenowaniem. Ginny zamrugała szybko. – Och, ja nie wiem, jak w ogóle do tego dopuściłam! Wiesz, że nie rozmawialiśmy, odkąd wywalił mnie ze skrzydła. No i wczoraj w Łazience Prefektów przed przypadek się spotkaliśmy. Oczywiście nie obyło się bez kłótni, jakże by inaczej, ale… – Wzięłam głęboki wdech. Przystanęłam, po czym spojrzałam rudej prosto w oczy. – Powiedziałam mu, że nie chcę go stracić. A potem on nagle znalazł się przy mnie i… no… pocałowałam go.

Nie mogąc znieść tego niedowierzania malującego się na twarzy Weasleyówny, podjęłam przerwaną wędrówkę do Wielkiej Sali.

– Moment! – Ginny dogoniła mnie dopiero na kolejnym półpiętrze. – Czyli ty wyszłaś z inicjatywą? Ej, czy przypadkiem niedawno nie mówiłaś, że przecież nie możesz, że to nie wyjdzie, że…

– Och, wiem! – zdenerwowałam się. – Dlatego mówię ci: sama nie wiem, jak w ogóle do tego doszło! Impuls, głupi impuls, więc później uciekłam i…

– Uciekłaś?

– No a co miałam zrobić?

– Pocałować go jeszcze raz?

– Ginny!

– Dobrze, no dobrze już! Ale Hermiono, powiedz wreszcie – jak całuje?

Spojrzałam na nią z oburzeniem.

– A jak ma całować?

Ginny wyglądała na załamaną.

– O nie, czyli źle całuje – pisnęła.

Wywróciłam oczyma. Do naszych uszu dotarł zwykły, śniadaniowy gwar uczniów jedzących posiłek w Wielkiej Sali. Znalazłyśmy się w sali wejściowej, a ja przytrzymałam rudą za ramię.

– W żaden sposób nie mogę o nim zapomnieć i to powinno ci wystarczyć – poinformowałam ją, po czym wkroczyłam do jadalni, uśmiechając się lekko pod nosem na widok zdumienia przyjaciółki.

Rozejrzałam się szybko po pomieszczeniu, lecz na szczęście nie dostrzegłam znajomej czarnej czupryny. Teodor zawsze przychodził wcześniej i choć obawiałam się, że tym razem postanowi zrobić inaczej, pomyliłam się. Czułam ulgę, bo naprawdę nie chciałam stanąć z nim twarzą w twarz, nie po tym, co wydarzyło się wczoraj.

W nocy dużo o nim myślałam i mimo że podjęłam decyzję – jedyną słuszną i najrozsądniejszą, tak przynajmniej sądziłam – to nadal coś we mnie się krzyczało, buntując się przed tym, co miałam oznajmić chłopakowi przy najbliższym spotkaniu. Bałam się ulec mu, znowu, tak jak wczorajszego wieczora. Bałam się zatracić w szarym morzu jego oczu, bałam się oddać dotykowi, bałam się wszystkiego, co było z nim bezpośrednio związane. Chciałam jak najbardziej odwlec nieuniknione. A może lepsze rozwiązanie stanowiło szybkie zerwanie plastra? Tak postępowałam z Rogerem – zwlekałam. Za długo, bo zraniłam go przez to kilkakrotnie mocniej. Teodorowi zaś dałam jasny przekaz. Pocałunek równał się chęci pociągnięcia tej znajomości na innym polu.

Nie byłam pewna, czy tego chcę.

Mogłam znaleźć całą listę przyczyn, dla których nie powinniśmy być razem. Pomijając inne domy będące średnią przeszkodą, pozostawało jeszcze całkowicie różne pochodzenie, sfery, wyższa i niższa, reakcja znajomych oraz najważniejsze – dwie strony w nadchodzącej wojnie. Wprawdzie Teodor bez ogródek powiedział mi, że nie chce być tak jak ojciec, jednak nikt nie mógł przewidzieć jutra. Pewnym można być tylko chwili obecnej, niczego więcej. Ryzyko? Nie, to nie dla mnie, nie w tej kwestii. Tutaj chodziłam po niezwykle niepewnym gruncie i wolałam nie postawić fałszywego kroku.

Śniadanie przebiegało we względnym spokoju. Harry i Ron gawędzili jak zwykle, tylko Ginny rzucała mi co jakiś czas ukradkowe, znaczące spojrzenia. Wytrwale je ignorowałam, dziękując w duchu przyjaciółce, że miała w sobie przynajmniej tyle miłosierdzia, by nie wygadać niczego chłopakom. Wolałam sobie nawet nie wyobrażać ich reakcji, zwłaszcza rudzielca, który nigdy nie mógł przekonać się do Teodora. Potter w pewnym momencie zaczął wyrażać się o nim jak o zwykłym uczniu, choć nadal z pewną rezerwą, jednak jego przyjaciel… Nie, w tym przypadku nie widziałam zbyt dużych szans na poprawę.

Dlatego też uspokoiłam się nieco, gdy zrozumiałam, że tej sprawy na śniadaniu nie poruszymy. Czułam niemiły ucisk w żołądku, nadal mając świadomość nieuchronnie zbliżającej się rozmowy z Nottem i pewnie nadal zastanawiałabym się, co podczas niej powiedzieć, gdyby nie pewne wydarzenie, które zburzyło mój spokój, spaliło resztki opanowania, a jakąkolwiek nadzieję obróciło w niwecz.

Nie wierzyłam własnym oczom, kiedy patrzyłam, jak do Wielkiej Sali wkracza Cryte w towarzystwie Riversa i nieznanego mi mężczyzny oraz dwóch dementorów. Cały pochód zamykał maleńki Flitwick, ledwo nadążając za grupą. Jego błękitna szata powiewała za nim, ciemne włosy, zwykle elegancko przyczesane, teraz były rozwichrzone, policzki zarumienione, w dodatku on sam wyglądał na naprawdę przerażonego. Nie tak jak kiedyś, gdy na zaklęciach Ron przez przypadek cisnął w niego ciężkim wazonem, którego mieliśmy nauczyć tańczyć.

Postać nauczyciela otulała gęsta mgła strachu.

Chłód ogarnął moje ciało, a stalowa dłoń zacisnęła się na sercu. Prawie krztusząc się tostem, zerwałam się z miejsca. Wielu uczniów zrobiło to samo, rozległy się zduszone okrzyki, ogień w kominkach zgasł. Wymieniłam zdumione spojrzenia z przestraszoną Ginny, zerknęłam na zdziwionych chłopaków.

Nie, to nie mogło dziać się naprawdę. Miałam już nigdy nie zobaczyć Cryte’a! Sprawa Ivy była zamknięta, Dumbledore zakazał mi zajmować się umarłymi, odrzuciłam już to wszystko…

Tkwiłam w koszmarze, boleśnie realnym.

– Co pan tu robi? – niemal wyplułam te słowa, kiedy dziwaczny orszak znalazł się niedaleko.

Nikt nie zwrócił na mnie najmniejszej uwagi.

Oczy Cryte’a skupiły się na Dumbledorze, który wyszedł naprzeciw przybyszom. Ostatni raz tak rozgniewanego starca widziałam trzy lata wcześniej, kiedy z kolei wyrzucał z zamku dementorów po tym, jak przez nich Harry spadł z miotły. Na wargach Riversa dostrzegłam zarys szyderczego uśmieszku.

– Co ty robisz?! – syknęła cicho Ginny, chwytając mnie za łokieć. Dopiero wtedy zorientowałam się, że bezwiednie postąpiłam parę kroków w stronę Cryte’a. Gwałtownie zatrzymałam się, z napięciem przyglądając się scenie rozgrywającej się przed nauczycielskim stołem.

Pochód zatrzymał się, do Dumbledore’a podbiegł Flitwick. W ciszy, która zaległa w jadalni, dało się usłyszeć każde słowo karła.

– Chciałem… chciałem ich zatrzymać, ale… mają rozporządzenie… – wysapał.

– Istotnie – odezwał się Cryte, wręczając Dumbledore’owi świstek. Już zapomniałam, jakie działania ma głos Benjamina. Niski, zabarwiony chrypą przywodził na myśl pomruk dzikiego zwierzęcia. – Podpisany przez samego Ministra Magii.

Dyrektor spojrzał na dokument.

– „…wykonanie działań w celu wyeliminowania podejrzeń o współudział w popełnieniu czynu karalnego w postaci śmierciożerstwa Ivette Gray” – przeczytał. Wbił wzrok w Cryte’a. – Co zatem zamierzają państwo zrobić?

– Przez najbliższe parę tygodni wszyscy mają zakaz opuszczania terenu Hogwartu – odparł wiceszef Departamentu Przestrzegania Prawa. Nie wiedziałam jego twarzy, lecz po głosie domyśliłam się, że usta mężczyzny zdobi uśmiech. Zapewne pogardliwy. – Nauczyciel, uczeń czy jakakolwiek żywa istota. Dokumenty przechowywane w zamku zostaną szczegółowo sprawdzone przez moich podwładnych, a w przyszłym tygodniu każda osoba zostanie przesłuchana.

Przez pomieszczenie przetoczyła się fala protestu w postaci jęków i pełnych zdziwienia okrzyków, ale ja nadal stałam, wpatrując się z nienawiścią w Cryte’a. Wiedziałam, że jakikolwiek sprzeciw nic nie da. Nie w wojnie z nim.

Tyle że… to jeszcze nie był koniec.

Na przód wystąpił Rivers. Z kieszeni wyjął rolkę pergaminu, rozwinął ją i przeczytał głośno:

– „W imieniu czarodziejskiego prawa aresztuję Severeusa Tobiasza Snape’a pod zarzutem czynnego śmierciożerstwa oraz pomocy w dokonaniu zabójstwa Rogera Stone’a. Ma pan prawo zachować milczenie, a wszelkie próby stawiania oporu zostaną stłumione natychmiastowym złożeniem Pocałunku Dementora.”

Nauczyciel obrony przed czarną magią patrzył niewzruszony, jak podpływają do niego dwa monstra i stają po obu jego stronach. Nie okazywał strachu. Nie otwarcie.

Byłam przekonana, że Snape wiedział, co go czeka. Dlatego z kamiennym wyrazem twarzy milczał, gdy Rivers kończył odczytywać regułki, których wymagało prawo. Milczał, ale nie dlatego, że się nie bał. Nie wierzyłam w jego odwagę. Okazywał dumę. Nawet w chwili, w której wszystko stało się jasne, w której zrozumiał, że kara go nie ominie, nie dał się zmiażdżyć.

Duma, nie odwaga.

Wielką Salę wypełniała nieprzenikniona cisza, nie słyszałam nawet oddechu Ginny stojącej tuż obok mnie. Sama ledwo zmuszałam płuca do pobierania tlenu. Ani na chwilę nie spuściłam wzroku, kiedy rozległy się szybkie kroki, a przez pomieszczenie przemaszerował Snape w towarzystwie trzeciego mężczyzny oraz z dementorami po obu stronach. Moją twarz owionął zimny powiew, lodowate powietrze wypełniło nozdrza.

Cryte i Rivers, powiedziawszy coś cicho do Dumbledore’a, ruszyli ku wyjściu. McGonagall rzuciła się za nimi, ale ja już nie zwracałam na to uwagi, kiedy zrozumiałam, że ci dwaj wcale nie zamierzają wychodzić.

Zatrzymali się tuż przede mną, obaj dużo wyżsi, władczy, pałający dziwną grozą. Choć patrzyłam to na jednego, to na drugiego, dłużej wzrok zatrzymywałam na Crycie. Wreszcie mogłam przyjrzeć mu się z bliska. Miał czterdzieści siedem lat, jak wyczytałam z notatek Patricka, ale wcale nie wyglądał na tyle. Dla niego czas spowolnił swój bieg. Owszem, ciemnobrązowe, związane w kitkę na karku włosy były przyprószone na skroniach siwizną, jednak oczy – bezdenne, rzeczywiście czarne, tak jak mi się wydawało – nie straciły ani krzty czujności, były badawcze, ukrywał się w nich złowrogi blask i zaintrygowanie. Zaintrygowanie kobietą, niedostępną i mającą wiele tajemnic. Patrzył na mnie jak na kogoś, kto coś ukrywał, coś pożądanego, co za wszelką cenę chciało się odkryć. Silną szczękę pokrywał kilkudniowy, ciemny zarost, a wydatny, zakrzywiony nos nadawał rysom jego twarzy ciężkości, wyrazistości.

– Wezwanie na przesłuchanie – oświadczył, wysuwając w moją stronę dłoń z kolejnym zwitkiem. Nie myśląc nad swoimi ruchami, chwyciłam go w dwa palce. – Za tydzień, dziewiąta rano, tam, gdzie ostatnio. Radziłbym się nie spóźnić, panno Granger.

– Oczywiście, panie Cryte – odparłam sucho. – Zastanawiam się tylko, dlaczego chce mnie pan przesłuchać w obecności całego Wizengamotu, nie tak jak resztę.

Rivers syknął cicho. Nawet na niego nie spojrzałam, Cryte zresztą również.

– Proszę się nie obawiać, tym razem nie zbierze się cały Wizengamot – rzekł niemal uspokajającym tonem. Och. Nie powinien tak mówić. Nie w ten sposób. – To jedynie drobne przesłuchanie… Choć przyznam, że pani sprawa jest nieco bardziej skomplikowana. Uczniowie i pracownicy szkoły zostaną przesłuchani pod kątem ustalenia jakichkolwiek związków z Tym, Którego Imienia Nie Wolno wymawiać, a pani, prócz tego oczywiście, ma inny problem.

– Jaki?

– Zaniedbanie.

Żołądek podszedł mi do gardła, krew zapulsowała w skroniach, lecz ja nie dałam po sobie niczego poznać. Wzięłam głębszy oddech, mocno ściskając w dłoni wezwanie.

– Więc jestem oskarżona?

– Nie, inaczej zastałaby pani wyprowadzona stąd tak jak pan Snape. Po prostu zeznania pani i pani przyjaciół wprowadziły pewne zastrzeżenia, a moja ocena sytuacji nieco się zmieniła.

Zaczęłam zastanawiać się, czy Cryte potrafi zastosować legilimencję, bo jeśli tak, to powinni mnie już dawno aresztować za obrazę pracownika ministerstwa.

Spojrzałam na niego niewinnie.

– Dziękuję – powiedziałam krótko. – Mam nadzieję, że za tydzień rozwieję pana wszelkie wątpliwości.

Przez chwilę jeszcze patrzył na mnie, po czym skinął lekko głową.

Wiedział.

Wraz z Riversem opuścili Wielką Salę. Ginny szeptała coś gorączkowo. Nie słuchałam jej.

Wiedział od składania wyjaśnień. Czekał na odpowiedni moment.

Obserwowałam, jak przez drzwi wejściowe wychodzą na dziedziniec, a potem idą przez błonia ku bramie. Rozległy się szepty, które później przemieniły się w głośne protesty. Dumbledore również szybko się ulotnił, ale nawet nie chciałam za nim pobiec.

Szykował się do ataku, chciał tylko uśpić moją czujność. Jak mogłam być taka głupia…!

– Chodźmy stąd – głos Rona wyrwał mnie z zamyślenia. Odwróciłam się ku niemu. Piegi odcinały się ostro na bladej skórze rudzielca. – Wszyscy się na ciebie gapią.

Istotnie tak było. Wiele par oczu spoglądało na mnie z ciekawością, strachem, pewnego rodzaju oskarżeniem. Uczniowie nie wiedzieli, co się dzieje, nie mieli prawa się dowiedzieć, mimo że to właśnie oni odpowiadali za błędy innych.

Za moje błędy.

***

W szkole huczało przez wydarzenia ze śniadania. Choć moje wezwanie na przesłuchanie odrobinę nikło w obliczu aresztowania Snape’a i problemów Dumbledore’a, to wciąż czułam na sobie wzrok uczniów. Potrafiłam go zignorować, myślami będąc zupełnie gdzie indziej.

W Azkabanie. W celi Ivy.

– Oni musieli z niej to jakoś wydusić – wycedziłam przez zaciśnięte zęby, kiedy tuż po śniadaniu razem z Harrym, Ronem i Ginny stłoczyliśmy się na jednej z ławek na dziedzińcu wieży zegarowej. Każdemu z nas ciężko było cokolwiek powiedzieć na temat tego, co działo się jeszcze parę minut wcześniej. – Dumbledore wyraźnie krył Snape’a na rozprawie, zresztą nie mieli wystarczających podstaw do aresztowania… Jeśliby nas porównać, to mnie też musieliby zamknąć, a dostałam tylko wezwanie.

– Myślisz, że użyli legilimencji? – podsunął Harry.

Wzruszyłam ramionami. Chłodny powiew uderzył w moją twarz.

– Nie wiem. Może. Może posunęli się dalej, do tortur albo veritaserum… tyle że i jedno, i drugie jest zabronione podczas przesłuchań.

– To Cryte – stwierdził Ron. – Świr-Cryte.

– Dobra, więc załóżmy, że coś z niej wydusili – odezwała się Ginny po chwili milczenia. – Że Snape jej pomagał, że Snape to śmierciożerca i w ogóle. Dlatego Cryte chce sprawdzić, czy ktoś jeszcze nie służy Sami-Wiecie-Komu, w dodatku nadarza się okazja do usadzenia Dumbledore’a. Tyle że co ty masz z tym wspólnego?

– Ja jestem zupełnie inną kwestią. U mnie gra toczy się o zaniedbanie obowiązków, to znaczy opóźnienie zgłoszenia przestępstwa. Gdybym poszła wcześniej do McGonagall, zaraz po tym, jak się dowiedziałam o czymkolwiek, Roger by żył, nic by się nie stało, a ja nie miałam kłopotów.

Zacisnęłam mocno usta na wspomnienie Krukona. W jednej chwili do mojego umysłu napłynęły dziesiątki wizji z nim w roli głównej. Tego, co było przedtem. Beztroski. Kiedy bawiliśmy się w berka na błoniach, kiedy obrzucaliśmy się liśćmi, kiedy lepiliśmy bałwana na śniegu.

To było wręcz nieprawdopodobne, jak wiele rzeczy po prostu schrzaniłam.

– Dlaczego nie aresztowali Malfoya?

Spodziewałam się, że takie pytanie padnie z ust Harry’ego. Dość przerażającym był fakt, iż doskonale znałam na nie odpowiedź.

– Co masz na myśli? – rzucił z niepokojem Ron.

– Skoro przyszpilili Ivy i wszystko im powiedziała, to na pewno nie zapomniała o Malfoyu. A raczej oni nie zapomnieli. Proszę was, to przecież rodzina śmierciożerców, musieli o to zapytać!

– A jeśli Ivy nic nie wie? – odparowała Ginny.

– Na pewno wie. Przecież sama mówiła, że Ślizgoni jej pomagali, w dodatku ktoś te parę dni po ataku na Hermionę i Rogera przesiedziała w zamku, więc ktoś musiał ją ukryć. Albo Snape, albo Malfoy.

Popatrzyłam na Harry’ego przyciśniętego do mojego ramienia.

– Chcą mu dać złudne poczucie bezpieczeństwa – wymamrotałam. Trzy pary oczu zwróciły się na mnie. – Dokładnie tak jak było w moim przypadku. Sądziłam, że to po wszystkim, że Rivers nie będzie o nic wypytywał. Potem na rozprawie byłam pewna aktu oskarżenia, ale nie, zapadł wyrok i tyle. A dzisiaj nagle Cryte daje mi do zrozumienia, że siedzę po uszy w bagnie. Malfoyowi chcą zrobić to samo – dać nadzieję na strefę ochronną, przecież Ivy na pewno na niego nie doniosła. Tyle że on wcale nie jest taki głupi. Widzieliście go po wyjściu Cryte’a i Riversa? Był przerażony.

– Spodziewa się tego? – zdziwił się Ron.

Razem z Harrym pokiwaliśmy głowami.

– Na pewno – mruknął. – Pewnie chce stąd zwiać, ale nie może. Utknął tutaj tak jak my.

– Boję się tego dociekania, grzebania – wyznała Ginny. – Nie wiem, do czego się dokopią i kto na tym ucierpi. Dumbledore ma przekichane.

– My też – stwierdziłam, wbijając wzrok w ziemię.

– Naprawdę mamy przekichane! – zawołał Ron, zrywając się z miejsca.

Spojrzałam na niego ze zdziwieniem.

– Co…

– Zaraz spóźnimy się na zaklęcia!

Ginny zaklęła pod nosem.

– Slughorn mnie zabije.

***

O Teodorze przypomniałam sobie dopiero na którejś z przerw, kiedy wraz z chłopakami zmierzałam do sali transmutacji. Już stojąc na końcu korytarza, dostrzegłam czarnowłosego Ślizgona. Siedział rozłożony na parapecie okiennym z nogami wyciągniętymi przed siebie. Szłam między uczniami z duszą na ramieniu, bojąc się przypatrywać mu dłużej niż trzy sekundy.

W końcu jednak to on mnie dostrzegł. Byłam mniej więcej w połowie drogi, kiedy zeskoczył zwinnie z parapetu, a ja zacisnęłam dłonie w pięści.

No dobra, Granger. Dasz radę. To tylko Teodor! Chcesz walczyć z Cryte’em, a z Nottem sobie nie poradzisz?

Harry i Ron usiedli na jednej z ławek. Szepnęłam krótkie: „Zaraz wrócę”, po czym podeszłam do bruneta. Chyba po raz pierwszy czułam się przy nim taka maleńka.

– Cześć – bąknęłam.

Zmierzył mnie spojrzeniem.

– Słyszałem o Crycie – poinformował mnie cicho. – Podobno narobił strasznej afery.

Ucieszyłam się, że nie chce rozmawiać o tej sprawie. Zmiana tematu bardzo mi odpowiadała. Bardzo.

– Dostałam wezwanie – powiedziałam, na co uniósł brwi. – Za tydzień mam przesłuchanie.

– W sprawie?

– Zaniedbania. Na dziewięćdziesiąt procent przyczepią się tego, że wszystko zgłosiłam tak późno.

Teodor nie odpowiedział, jedynie wpatrując się w moje oczy. Nie mogąc znieść tego spojrzenia, wzięłam głębszy wdech i zaczęłam:

– Słuchaj, jeśli chodzi o wczoraj…

Rozległ się dzwonek, a cały mój zapał opadł. Chłopak uniósł brew.

– Już nic – jęknęłam. – Nieważne.

Podreptałam do sali, wiedząc, że Teodor podąża za mną. Usiedliśmy na swoich miejscach, wyjęliśmy podręczniki i wypracowania, które mieliśmy napisać dla McGonagall. Sama nauczycielka wyglądała inaczej niż zwykle, blada, wciąż nieco zdenerwowana. Nie wspominała o dzisiejszym śniadaniu, jedynie oznajmiła, że nasza ostatnia lekcja, obrona przed czarną magią, nie odbędzie się i jesteśmy zwolnieni. Nie widziałam Rona siedzącego na samych tyłach klasy, ale mogłam sobie wyobrazić jego radość z powodu odwołania zapowiedzianego testu z tegoż przedmiotu.

Tamtego dnia zajęcia z transmutacji były czystoteoretyczne, bo po zebraniu esejów, McGonagall zaczęła opowiadać o owutemach. No cóż, luty się kończył, niedługo siódma klasa, więc przydałoby się wziąć do roboty. I gdy tak kobieta mówiła o tym, co nas czeka, dłoń Teodora musnęła moją. Zapewne przez przypadek, tak pomyślałam. Nie spuściłam wzroku z nauczycielki, uparcie ignorując pieczenie skóry. Jednak później, kiedy jego mały palec zahaczył o mój, a cała ręka wylądowała tuż obok, doszłam do wniosku, że to w najmniejszym stopniu nie był przypadek.

Powoli wypuściłam powietrze z płuc, patrząc kątem oka na niezainteresowanego moją reakcją Teodora.

– Przestań – rzuciłam jedynie szeptem, po czym z najwyższym trudem splotłam swoje dłonie razem i ułożyłam sobie na kolanach.

– Bo?

Nawet nie spojrzałam na Teodora.

– Bo tak. Cicho.

I wtedy rzeczywiście zapadła cisza nieprzerywana żadnym gestem przez najbliższe pół godziny. To było takie… nienaturalne. Milczeć, kiedy obok siedział Teodor Nott, z którym przez ostatnie parę miesięcy przegadałam większość zajęć z McGonagall.

Trzymałam się swojego postanowienia jak czegoś trwałego, niezniszczalnego, na czym mogłam się oprzeć w chwili słabości. W chwili podobnej do tej.

Rozbrzmiał dzwonek, zebrałam swoje rzeczy. Gdy już zapinałam torbę, do naszej ławki podeszła McGonagall.

– Panno Granger, proszę przyjść tutaj po lekcjach za tydzień – powiedziała. – Chciałabym sprawdzić efekty pani korepetycji z panem Nottem.

Och. Korepetycje. Och.

Mimowolnie zerknęłam na Teodora. Nasze spojrzenia zwarły się na sekundę.

– Oczywiście – odparłam, znów patrząc na nauczycielkę. – Będziemy.

Wyszłam z klasy, a Ślizgon za mną. Na korytarzu stał Harry oraz Ron, jednak nawet oni nie przeszkodzili brunetowi w chwyceniu mnie za łokieć i pociągnięciu w zupełnie inną stronę.

– Spotkaj się dzisiaj ze mną – to nie zabrzmiało jak prośba, ale też nie jak rozkaz. Jak coś bardzo pewnego, coś, co na pewno się wydarzy, lecz przez grzeczność powinno się dać komuś wybór. Głos Teodora był chrapliwy, oczy utkwione we mnie i naprawdę chciałam ulec…

– Nie mam czasu – ucięłam. Wyrwałam rękę z uścisku. – Innym razem.

– Dobrze wiem, że masz czas – warknął, zerkając na moich podirytowanych przyjaciół.

– Bo ty zawsze wszystko wiesz – prychnęłam. – Cześć, Nott.

I odeszłam. Zbyłam pytania chłopaków na temat Teodora, trochę zbyt radośnie czochrając gęstą czuprynę Rona, po czym zagadnęłam o quidditch. Nie sprawiali wrażenia zbyt usatysfakcjonowanych, ale nie drążyli.

Do mojego umysłu wkradała się złośliwa myśl na temat tego, kto w tym zamku był największym tchórzem.

***

– Patrzcie, on znowu zniknął!

– Harry, na miłość boską, zaraz spalę tę mapę!

Odkąd tylko wróciliśmy do pokoju wspólnego, okularnik wciąż zerkał na Mapę Huncwotów, kontrolując położenie Malfoya. O ile przez pierwsze dwie godziny nic się nie działo, w pewnych momentach kropka Dracona ulatniała się z pergaminu, a potem znów wracała, przez co Potter dostawał istnego kociokwiku. Już zastanawiałam się, czy by go nie potraktować zaklęciem Petrificus Totalus, ale właściwie to był mój przyjaciel, więc…

Ginny rozgrywała jakże pasjonującą partię szachów z Ronem, ja tymczasem poprawiałam tej pierwszej wypracowanie z numerologii, załamując się nie tyle co nad jej wiedzą, co raczej stylem pisania. Mnóstwo błędów różnej maści, brakujące przecinki, potknięcia stylistyczne… Och, a tutaj powinno być zupełnie co innego!

– Merlinie, dobrze, że nie poleciałaś z tym od razu do Vector – mruknęłam pod nosem. – To jest tragedia!

– Doceniam twoje zaangażowanie. Ha! Szach-mat!

Rozległ się iście zwycięski okrzyk ocalałych figur Ginny oraz jęk zawodu pionków Rona. Piegowaty spojrzał na siostrę spode łba.

– Szczęście głupiego – burknął.

Parsknęłam śmiechem.

– Raz zdarzyło ci się przegrać. Daj jej się nacieszyć.

Ron nie wyglądał na przekonanego.

Rozpoczęli nową partię, przy okazji znów schodząc na temat Cryte’a.

– Jak myślicie, czy jeśli dobierze się Malfoyowi do tyłka, to innym też się oberwie? – rzucił rudzielec. Zerknął błagalnie na swoje figury. – Dawaj, koniku!

– Na pewno – mruknął Harry, przeglądając gorączkowo mapę. – Każdy Ślizgon będzie prześwietlony dokładniej od innych.

Ron pokręcił głową.

– Nie o to mi chodzi. Chodzi mi o rody służące Sami-Wiecie-Komu. Wiesz, typu Greengrass, Zabini, Nott.

Mój żołądek zawiązał się w supeł. Wymieniłyśmy z Ginny ukradkowe spojrzenia.

– Pewnie tak – odrzekł Harry. – Wątpię, żeby kogokolwiek zostawili w spokoju. Ej, Hermiono, gdzie idziesz?

A miałam nadzieję wymknąć się całkowicie niezauważona.

– Rozbolała mnie głowa – skłamałam. – To pewnie od tych byków Ginny. Pójdę się położyć.

– Iść z tobą? – zaoferowała się dziewczyna, lecz zapomniała niestety o swoim bracie, który najwyraźniej bardzo chciał wygrać ten pojedynek.

– Nie – warknął. – Siedzisz i grasz.

Machnęłam lekceważąco dłonią, po czym pobiegłam na górę.

Jeśli jednak liczyłam na spokój, to grubo się pomyliłam. Owszem, w dormitorium na szczęście nikogo nie zastałam, lecz na parapecie dostrzegłam ciemny kształt. Sowa Teodora patrzyła na mnie swoimi wielkimi ślepiami, a ja bez trudu zdołałam zauważyć, że do jej nóżki przyczepiony jest liścik.

Przełknęłam z trudem ślinę.

Wpuściłam ptaka do środka. Sfrunął on na moje łóżko, po czym majestatycznie wyciągnął łapkę. Pogładziłam go po główce, odwiązałam wiadomość.

Merlinie, czasem tracę wiarę w ludzi. Naprawdę. Jesteś strasznie niezdecydowana i mogę to powtarzać w kółko, jeśli to jedyny sposób, żeby to do Ciebie dotarło.

Klasa transmutacji, 19:00. Musimy pogadać.

Zirytowany

Wiedziałam. Po prostu wiedziałam, że ten głupek nie odpuści.

Wygrzebałam z szuflady pióro. Przygryzając wargę, naskrobałam odpowiedź.

A Ty jesteś strasznie nieustępliwy i też mogę to powtarzać w kółko, jeśli to jedyny sposób, żeby to do Ciebie dotarło.

Wszystko jest skomplikowane i ciężko mi myśleć o tym w inny sposób, niż planując skuteczny sposób na uciszenie Cię. To nowa sytuacja, w której nie jestem pewna samej siebie. Rozumiesz, czy Wielki Teodor nadal ma wątpliwości?

Wielce Spokojna

Nie musiałam długo czekać na odzew.

No tak, bo dla mnie to chleb powszedni. Ciągle tylko Ty i Ty. Egoistka. Czy nie możesz zaryzykować po prostu przyjść? Chcę z Tobą porozmawiać. Tylko tyle, wybór należy do Ciebie.

Granger, nie wierzę, że nie byłaś pewna, gdy mówiłaś, na co zasługuję. Nie wierzę.

Teodor

I tu mnie miał. On tak cholernie umiał trafić dokładnie w ten obszar mojego serca, który chciałam ukryć przed światem.

Wtedy byłam. Teraz nie wiem. Co Ty ze mną robisz? Nie kłamałam, jeśli o to Ci chodzi. Nadal nie chcę Cię stracić, tyle że nie mam pojęcia, czy to skończy się dobrze.

H.

Wierz mi, Granger, że od jakiegoś czasu zadaję sobie dokładnie to samo pytanie.

Przyjdź. Po prosu przyjdź, do cholery. Tak jak nigdy nie podniosłem ręki na kobietę, tak teraz mam ochotę Cię palnąć.

Coś mi obiecałaś.

T.

Na tę wiadomość nie miałam zamiaru odpisywać. Wygoniłam sowę z pokoju, pergamin równiutko składając i zaciskając go w dłoniach. Usiadłam na swoim łóżku. Zanurzyłam palce we włosach.

Rozumiałam. Wszystko tak cholernie dobrze rozumiałam, ale po prostu się bałam. Bałam się zakończenia, bo wciąż nie dane mi było poznać scenariusza sztuki. Nadal zdawałam się na własne wyczucie i zaufanie do Teodora.

Ufałam mu jak nikomu innemu.

To trochę jak chodzenie po linie metr nad ziemią. Trzeba być ostrożnym, rozważnym, ale całą drogę da się przejść. Tyle że upadek, choć nie zabije, może okazać się bardzo bolesny. Nikt mnie nie asekurował, nie miałam w nikim oparcia. Musiałam poradzić sobie sama.

Tylko jak?

Rozległo się pukanie, a zaraz potem do środka weszła Ginny. Obrzuciła mnie zatroskanym spojrzeniem.

– Znowu wygrałam – oznajmiła. – Ron szaleje, więc przyszłam sprawdzić, co z tobą.

Przypatrywałam jej się z zaciekawieniem. Ona zawsze pojawiała się wtedy, kiedy powinna.

Bez słowa wyciągnęłam rękę w kartką w stronę dziewczyny. Wzięła ją ode mnie z pewnym wahaniem. Rzuciła okiem na pierwszą linijkę, a na jej twarzy odmalowała się wątpliwość.

– Na pewo? – spytała.

Kiwnęłam głową.

Siadła obok mnie i w milczeniu przesunęła wzrokiem po tekście. Gdy skończyła, oddała mi zwitek. Przez długą chwilę żadna z nas się nie odzywała.

– Powinnaś zaryzykować – stwierdziła w końcu.

Przeczesałam włosy palcami.

– Wiem! – zawołałam ze zniecierpliwieniem. – Ja to wszystko wiem, ale po prostu się boję.

– Czego?

– Tego, że nam nie wyjdzie. – Zerwałam się z miejsca i zaczęłam chodzić w tę i z powrotem, przygryzając mocno wargi. – Wiem, co czuję. Wiem, czego, a raczej kogo pragnę. Wiem, co on czuje. Ale po prostu… Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek będziemy w stanie nawzajem zaakceptować swoje wady.

– To też jest pewna sztuka – przyznała. – Och, Hermiono, ty zawsze panikujesz, zawsze, a potem i tak efekt przechodzi twoje najśmielsze oczekiwania. Może warto spróbować?

Znów przygryzłam wargi.

– Nie miałaś czegoś takiego z Michaelem czy Deanem? Nie bałaś się?

Wzruszyła ramionami.

– Obawiałam się, jak to będzie wyglądać z Blaise’em – przyznała. W jej głosie wyczuwałam lekkość, której kiedyś brakowało, gdy tylko wspominała o Zabinim. – Gdyby nie okazał się takim palantem, moglibyśmy stworzyć całkiem zgraną parę. Dobrze się rozumieliśmy, on przez pewien czas mnie wspierał, ja jego również… Razem to nie wygląda tak strasznie. – Przyjrzała mi się uważnie. – Nie mam takiego zaufania do Ślizgonów jak wcześniej, ale Nott jest chyba jednym jedynym wyjątkiem, wiesz?

Prawie zakrztusiłam się własną śliną.

– C-co?

– Chodzi mi o to, że on nie odpycha. Nie ma w sobie czegoś takiego jak reszta Ślizgonów, w dodatku ty mu ufasz, on ufa tobie, zżyliście się, macie podobne zainteresowania…

– Dobrze, dotarło! – ucięłam ze zdenerwowaniem.

– …świetnie się rozumiecie… ­– kontynuowała Ginny z uśmiechem.

Wywróciłam oczyma.                                                               

– My ciągle się kłócimy. Ciągle!

– …jesteście podobni…

– On jest taki arogancki, w dodatku cyniczny! A do mnie mówi, że jestem uparta!

– Wcale nie ma racji.

– To arystokrata!

– Ale nie zadziera nosa. Dlatego jest wyjątkiem.

– To Ślizgon!

– Merlinie, nawet tym się przejmujesz? Przecież to argument z…

– W dodatku pali!

– Co pali?

– No papierosy!

– Och no, zapach można usunąć, znam pewne zaklęcie, które…

– CZY TY MNIE W OGÓLE SŁUCHASZ?!

Ginny roześmiała się serdecznie. Niemal dyszałam ze złości, taka byłam wściekła. Ona za to chichotała jak szalona, kiwając się w przód i tył.

– Myślałam, że nie masz zaufania do Ślizgonów – burknęłam. – I że średnio lubisz Teodora.

Ginny posłała mi rozbawione spojrzenie.

– Dla mnie ważne jest to, że TY go lubisz – stwierdziła. – A ty go lubisz trochę za bardzo, więc liczy się podwójnie. Twoje usilne wymyślanie argumentów „przeciw” jest po prostu śmieszne, bo boisz się nie wiadomo czego. Znasz Notta czy nie?

Milczałam, bojąc się powiedzieć na głos odpowiedź na to pytanie.

– Słuchaj, jeśli Cryte faktycznie ma tutaj wszystko rozwalić, to może nie warto czekać? – zaproponowała wreszcie.

Przyjrzałam się jej sceptycznie. Zerknęłam na zegarek na moim nadgarstku.

Za piętnaście siódma.

Odchrząknęłam.

– Jakoś to załatwię – poinformowałam Weasleyównę. – Czas najwyższy.

Przeszłam przez dormitorium, słysząc jeszcze wesoły okrzyk:

– Tylko nie spieprz tego!

Zważywszy na plan, który narodził się w mojej głowie, na miejscu Ginny nie wkładałabym w to takiej radości.

***

Pod klasą transmutacji nikogo nie było, przez co ogarnął mnie strach, że się spóźniłam. Chciałam mieć to z głowy, chciałam wreszcie wyjaśnić tę sprawę i powiedzieć Teodorowi, co o tym myślę.

Dość gierek. Dość odwlekania.

Z mocno bijącym sercem podeszłam do drzwi i nacisnęłam lodowatą klamkę. Wślizgnęłam się do środka. W pomieszczeniu panował półmrok; jedyne światło dawała pochodnia zapalona tuż obok wejścia. Teodor stał oparty o najbliższą ławkę. Choć ukrywał się w cieniu, mogłam bez przeszkód dostrzec, że patrzy prosto na mnie.

Nie powinnam była zostać obdarzona wtedy przez niego takim spojrzeniem. Nie wtedy, kiedy za wszelką cenę chciałam zachować pewność siebie.

– Przyszłam – rzuciłam w eter, starając się z całych sił, by mój głos nie zdradzał zdenerwowania. – Tak jak chciałeś.

Chłopak po chwili odepchnął się od ławki.

– Jesteś kretynką – oświadczył nadzwyczaj spokojnie, zbliżając się powoli.

Uniosłam brwi.

– Zamierzasz mnie obrażać?

– Raczej stwierdziłem fakt.

Uniosłam dumnie głowę.

– Jeśli tak ma wyglądać nasza rozmowa, to nie mamy…

– Dlaczego wciąż się opierasz? – przerwał mi. Choć stanął tak blisko, że mogłabym policzyć czarne rzęsy okalające jego oczy, nie cofnęłam się. Zbyt wiele razy to robiłam, by teraz znów popełnić ten błąd. – Albo nie wiesz, czego chcesz, albo wiesz, tylko wolisz się mną zabawić.

Pokręciłam gwałtownie głową.

– Nie, to nie tak! Po prostu… – Potarłam dłonią czoło. – Po prostu ty jesteś Ślizgonem, a ja Gryfonką. Ty masz błękitną krew, a za mną wołają, żebym zmywała za sobą szlam. W dodatku nasze wady skutecznie przesłaniają zalety i naprawdę nie wiem, czy kiedykolwiek doszlibyśmy do ładu.

– Czekaj, czekaj, bo chyba czegoś nie rozumiem – syknął Teodor. Jego twarz powoli czerwieniła się z gniewu. – To różne domy coś zmienią? Inne pochodzenie? Czy ty naprawdę zamieniłaś się na mózgi z Weasleyem?

– O, właśnie o tym mówiłam! – zawołałam z triumfem. – Nie potrafisz zaakceptować wielu rzeczy, tak jak ja mogłabym wymieniać, jak dużo twoich cech mi nie pasuje.

Teodor obrzucił mnie chłodnym spojrzeniem.

– Wczoraj jakoś nie miałaś z tym problemu.

Spłonęłam rumieńcem.

– Wczoraj chciałam, żebyś zrozumiał, że nie mam ci za złe tego, co zrobiłeś podczas katharsis – wyjaśniłam spokojnie, choć znów czułam się jak w gorączce. – Jesteś dla mnie ważny, Teodorze, i nie mogę cię stracić, ale to nie wyjdzie.

– Granger, przestań pieprzyć. Chcesz tego.

Spuściłam wzrok, nie umiejąc już znieść tych szarych oczu skupionych na mnie.

– To, czego chcę, się nie liczy. Wiesz, co powiedzieliby inni? Choćby moi przyjaciele?

Prychnął głośno.

– Granger Przecież-Nie-Jestem-Egoitką, wyobraź sobie, że ja też nie miałbym łatwo. – Och, no tak. O tym nie pomyślałam. Głupia! – Malfoy, Zabini, Parkinson… Ale wiesz, nie dbam o to. Naprawdę o to nie dbam.

Jego dłonie nagle znalazły się na moich biodrach. Straciłam oddech.

– Wybór miał należeć do mnie – wydusiłam.

Miał tak niewinną minę, że prawie mu uwierzyłam.

– Przecież nadal go masz.

Odsunęłam się gwałtownie i spojrzałam na chłopaka ze złością.

– Przestań to robić! – krzyknęłam. – Zawsze kiedy mam wątpliwości, ty od razu się pojawiasz, patrzysz na mnie, a potem dotykasz i nagle kompletnie nie wiem, co powinnam zrobić!

Teodor obserwował mnie uważnie.

– Wiesz – powiedział cicho. – Oboje wiemy, tylko… tylko nie rozumiem, czego się boisz.

– Ciebie! – zawołałam, niewiele myśląc w tamtej chwili. – Nie wiem, dokąd ta decyzja mnie zaprowadzi ani jak wszystko się ułoży! W dodatku dzisiaj do szkoły wkroczył Cryte, wszyscy będziemy mieć kłopoty, a ty każesz mi wybrać! Za dużo tego wszystkiego!

Ślizgon wywrócił oczyma w wyraźnym zniecierpliwieniu.

– Kochasz mnie?

Wydawało mi się, że moje serce się zatrzymało, a oddech już nigdy miał nie powrócić. Wpatrywałam się w Teodora, niezdolna nawet do mrugnięcia. Zupełnie jak sparaliżowana.

– Tego jeszcze nie ustaliliśmy – dodał jakby lekceważąco, wzruszając ramionami.

Dopiero wtedy się otrząsnęłam.

– Nie zadawaj mi takich głupich pytań! – fuknęłam jak rozjuszona kotka. – Zawsze, zawsze musisz postawić mnie w takiej sytuacji, sytuacji bez żadnego logicznego wyjścia!

– A nie sądzisz, że jedynym rozsądnym wyjściem byłoby po prostu przestać wymyślać nieistniejące problemy i skończyć z uciekaniem?

Miałam dość. Absolutnie dość. W tamtej chwili Teodor doprowadzał mnie do furii.

– Ja wcale nie uciekam! – zirytowałam się. – Wiem, co jest lepszym rozwiązaniem, czyli w tym wypadku powiedzieć sobie: „Zostańmy przyjaciółmi” i zapomnieć o wczorajszym wieczorze.

Mój Boże, nie wierzyłam, że to powiedziałam!

Te słowa po prostu same wypłynęły z moich ust, w żaden sposób nad nimi nie panowałam. Wpatrywałam się w Teodora ze zdecydowaniem, choć wewnątrz mnie wszystko wrzało.

Nie chciałam tego tak skończyć.

Jednak słowo się rzekło. Czekałam jedynie na reakcję Ślizgona, który z kolei włożył ręce do kieszeni szaty i pokręcił głową.

– Salazarze, ty naprawdę nie umiesz kłamać.

W ciągu paru chwil znalazł się przy mnie, jego ramiona owinęły się wokół mojej talii, ciało przylgnęło do ciała. Pisnęłam z zaskoczenia, niemal tracąc równowagę. W oczach bruneta odbijało się światło pochodni, czerń włosów nabrała jeszcze większej głębi.

– Dobra, Granger – rzekł ochrypłym głosem – skoro taka jesteś pewna swojej decyzji, to mnie odepchnij. Potem dam ci spokój.

Czas się zatrzymał, bo były tylko jego oczy i tylko jego dłonie. Wystarczyło objąć go…

– Ja… – wyjąkałam z trudem, łapiąc łapczywie oddech.

Zadrżałam, gdy na moim policzku zatańczył ciepły powiew.

– No, odepchnij – syknął chłopak.

Zaczerpnęłam gwałtownie tchu.

– Dobrze wiesz, że nie potrafię tego zrobić, Nott.

Nie spuszczając z niego wzroku, oparłam dłonie na jego chudej piersi. Przysunęłam się jeszcze bliżej, o ile w ogóle to było możliwe, a potem przymknęłam oczy, kiedy Teodor nachylił się i subtelnie mnie pocałował.

Muśnięcie, delikatne jak dotyk piórka, sprowadziło całą armię dreszczy. Stanęłam na palcach i oddałam lekko pocałunek, rozkoszując się tym krótkim gestem, który potrafił pozbawić mnie jasnego myślenia w ciągu jednej chwili. Sekundę później wargi chłopaka przesunęły się na mój policzek, skroń, a ja ledwo nad sobą panowałam. Wbiłam paznokcie w jego barki.

– Boże, jesteś największym błędem, jaki popełniam – wykrztusiłam.

Popatrzyły na mnie dwa szare nieba, teraz dziwnie jaśniące, świecące radością, której chyba nigdy w nich nie widziałam, nie tak czystej i nieograniczonej. Nie było w nich ani żalu, ani wcześniejszej złości. Nie – tym razem współgrały wraz z lekkim uśmiechem tak niezwykle rozświetlającym twarz Teodora.

– Nie myśl o tym, Granger – powiedział półszeptem. – Nie teraz. Bądź. To mi wystarczy.

Dobra czy zła decyzja – czułam się nieopisanie wręcz szczęśliwa. Wszelkie moje wątpliwości zniszczył pocałunek Teodora, odrzuciłam je, przestały dla mnie istnieć. Zaryzykowałam, bo przecież co ma być to będzie, czyż nie? Wcieliłam w życie rady Ginny i uległam tym szarym tęczówkom, jednocześnie poprawiając na swojej szyi pętlę samobójcy.

Byłam zakochana w Teodorze. Tak szaleńczo zakochana, tak uzależniona od niego, że dla mnie samej pozostawało to czymś nie do końca pojętym. Wiedziałam jedynie, że coś w moim życiu musi się udać i że – tak jak kazała ruda – nareszcie czegoś nie zepsułam.

A jednak mimo to znalazłam się w fatalnej sytuacji. Błędem byłoby odrzucić tego czarnowłosego Ślizgona, lecz jeszcze większym było trwać wtedy w jego ramionach bez chęci wyzwolenia się z nich.

Tyle że ja tego nie widziałam. Ginny miała rację – razem wszystko wygląda inaczej. Lepiej. W tamtej chwili nawet Cryte wydawał się kimś absolutnie nieszkodliwym, a Voldemort jedynie drewnianą kukiełką, którą można strzaskać w ciągu paru sekund.

Po raz pierwszy od bardzo dawna nie przejmowałam się przyszłością.

_______________

Boże mój, jak ja kocham Cryte’a.

Dobrze, już nie wypowiadam się na temat rozdziału, pozostawię to Wam. Strasznie się cieszę, że dobrnęliśmy do czterdziestki(!), bo świadomość, że zaszłam tak daleko z tym opowiadaniem daje mi niesamowicie dużo sił. Jeśli nauczyciele okażą się łaskawi, to może na Święta znów coś tu się pojawi. Ostatni czas był dla mnie dość trudny, ponad tygodniowa nieobecność w szkole dała mi się we znaki, kłopoty ze zdrowiem wciąż nie ustępują, ale mój humor ratuje pisanie, dzięki któremu odrywam się od trosk. W dodatku przeszłam do trzeciego etapu olimpiady z francuskiego, choć tuż przed konkursem prawie mdlałam ze zdenerwowania, a po nim byłam załamana, bo myślałam, że dużo rzeczy schrzaniłam. Tymczasem… 95/100. Najwyższy wynik w całym rejonie. Oh.

No, w każdym razie dam znać o ewentualnych nowościach.

Uwaga, pszepaństwa, będzie ogłoszenie. Jeśli spojrzycie w Menu, zobaczycie brak pewnej zakładki, mianowicie Subskrypcji. Tak, kochani, dzisiaj po raz ostatni powiadomiłam Was o nowym rozdziale. Od teraz musicie opierać się na przydatnej blogspotowej funkcji Obserwowanych (ramka tam na dole) albo na facebookowym fanpage’u. Taka zUa Empatia.

Żegnam się z Wami, moi drodzy, i idę zbierać siły przed weekendem, który będę zmuszona spędzić nad książkami. Dosłownie.

Trzymajcie się!

Empatia