Rozdział 41. Zło w butelce

Umówiliśmy się niedaleko biblioteki. Rankiem, tuż przed śniadaniem, raczej nie spodziewaliśmy się nikogo tam spotkać. Kiedy przyszłam we wskazane miejsce, Teodor już czekał. Patrzył na mnie z dziwnym, nieodgadnionym uśmiechem, opierając się niedbale o ścianę.

– Granger.

– Nott.

Później mogłam całkowicie bezkarnie przytulać się do niego, pozwalając, by jego usta ucałowały moje czoło. Nie byłam pewna, czy to wciąż sen, w którym wraz z Teodorem spacerowaliśmy brzegiem hogwarckiego jeziora, czy może już rzeczywistość. To wszystko wydawało mi się zbyt nierealne, zbyt ulotne. Chciałam zacisnąć palce wokół tej chwili, zamknąć ją w uścisku na całą wieczność, nie pozwolić jej zniknąć.

Do jadalni poszliśmy jednak osobno. Nie spieszno nam było do ujawnienia światu naszego związku. Choć bruneta nie obchodziło, co powiedzieliby inni, on po czasie również stwierdził, że możemy oszczędzić im zbytniej sensacji. Dlatego też rozstaliśmy się niedaleko głównych schodów, ja powędrowałam na górę, a on na dół, prosto do Wielkiej Sali. Starając się opanować wypełniającą mnie od środka ekscytację, wspięłam się na siódme piętro. Pod portretem Grubej Damy spotkałam Harry’ego i Rona, wychodzących akurat z pokoju wspólnego.

– Cześć, chłopaki.

– Lavender mówiła, że z samego rana wyszłaś z dormitorium – rzekł rudzielec ze zdziwieniem. – Gdzie byłaś?

– W bibliotece. Wczoraj wieczorem zostawiłam tam podręcznik do runów.

Na potwierdzenie swoich słów poklepałam zarzuconą na ramię torbę, na dnie której bezpiecznie spoczywała rzeczona książka.

Uwierzyli. Nie mogli nie uwierzyć, skoro poprzedniego wieczora, niewiele po tym, jak wróciłam ze spotkania z Teodorem, denerwowałam się na rzekomy brak podręcznika. Tak naprawdę leżał on spokojne pod moją poduszką, ukryty tam przeze mnie kilka chwil wcześniej, by mieć naprawdę mocne usprawiedliwienie swojej wyprawy do biblioteki.

Nie podobało mi się okłamywanie przyjaciół, zwłaszcza że nie robiłam niczego złego. Bolało każde słowo, które wypowiadałam w ich stronę, jednak później przypominałam sobie, jak niestosowne byłoby powiedzenie im o wszystkim teraz, kiedy na głowę zwalił nam się Cryte. Wolałam poinformować ich po uspokojeniu się sytuacji, jeśli to w ogóle miało kiedyś nastąpić.

Pomyślałam o wczorajszym wieczorze i o Ginny, która na razie jako jedyna wiedziała o mnie i o Teodorze. Kiedy wróciłam z sali transmutacji, czekała w pokoju wspólnym. Zwinęła wypracowanie na historię magii, nad którym właśnie ślęczała, po czym zaciągnęła mnie w najdalszy kąt pomieszczenia. Tam kazała opowiedzieć sobie o wszystkim, a ja niezbyt się wzbraniałam. Ginny nam dopingowała, bez względu na osobiste obiekcje. To różniło ją od brata, który mimo wcześniejszych widocznych znaków na pewno nie byłby zachwycony takim obrotem spraw, dla siostry – dość oczywistym.

Nie rozumiała moich wątpliwości ani tego, dlaczego razem z Teodorem woleliśmy na razie pozostawić nasz związek w sekrecie. Twierdziła, że ukrywamy się bez potrzeby, jak jacyś złoczyńcy.

– Nie ukrywamy się – sprostowałam wtedy. – Po prostu jeśli mamy możliwości, nie chcemy się afiszować. Wiesz, jak zareagowaliby chłopaki. W dodatku teraz… To nie jest odpowiedni moment. Nie chcę im dokładać.

Ginny koniec końców się ze mną zgodziła, po czym obiecała, że nie piśnie nikomu słowa, dopóki ja nie wyrażę na to zgody.

Tego dnia zaczarowany sufit Wielkiej Sali przedstawiał brudnoszare, mętne niebo. Omiotłam wzrokiem stół Ślizgnonów i mój oddech przyspieszył, kiedy dostrzegłam wstającego już ze swojego miejsca Teodora. On również na mnie spojrzał, unosząc brwi. Posłałam w jego stronę lekki uśmiech, po czym bez dalszych gestów podążyłam za przyjaciółmi.

Tak jak zwykle usiedliśmy przy stole Gryfonów. Tak jak zwykle Ron niemal rzucił się na półmisek w kiełbaskami, tak jak zwykle Harry zaczął wypatrywać Ginny, tak jak zwykle zapłaciłam sówce na „Proroka Codziennego”. Przejrzałam ją i nie znajdując niczego niepokojącego, oddałam ją okularnikowi. Przywitałam się z rudą, która na śniadanie przyszła w znakomitym humorze i zignorowałam puszczone w moją stronę oczko. W zamian za to przypomniałam jej o czekającym ją dzisiaj teście z transmutacji, czym natychmiast ostudziłam nadmierny entuzjazm oraz wywołałam ogólny przypływ wesołości. Zabrałam się za smakowicie wyglądające, podane na słodko naleśniki, obserwując niebo, to prawdziwe niebo, przyciągające zza okna mój wzrok.

Absolutnie nic nie wskazywało na to, że jakieś dwanaście godzin temu w najbardziej klarowny z możliwych sposób pokazałam, że moje serce od dawna bije dla jeszcze jednej osoby. Z całych sił powstrzymywałam się przed zerknięciem do tyłu, tam, gdzie siedział Teodor. Pomagała mi w tym w ukryta obietnica, którą złożył kilkanaście minut wcześniej.

– Wiesz, Granger, wciąż pamiętam o naszych korepetycjach. Mam nadzieję, że ty również.

Wiedziałam, że wtedy będę mieć go tylko dla siebie, dlatego przystałam na to bez słowa sprzeciwu.

– Hermiono. – Harry szturchnął mnie lekko w ramię, wyrywając tym samym z zamyślenia. Popatrzyłam na niego nieco nieprzytomnie, ale on zdawał się tego nie zauważyć. Krótkim ruchem głowy wskazał wrota jadalni. – Zobacz, kto nas odwiedził.

Spojrzałam w tamtym kierunku i poczułam, jak zalewa mnie niepokój. W sali wejściowej stała czteroosobowa grupka, w której każda z osób miała na sobie czarną pelerynę z fioletowym M wyszytym na plecach. Na ich głowach tkwiły szpiczaste tiary, w dłoniach trzymali zwykłe, ciemne aktówki. Prócz pracowników Ministerstwa Magii była tam również McGonagall. Rozmawiała z najwyższym i najbardziej postawnym z nich, a po krótkiej konwersacji cała piątka ruszyła w stronę schodów.

Odwróciłam się z powrotem do Gryfonów. Ginny była spięta, Ron za to po prostu zdenerwowany.

– Cryte nie próżnuje – stwierdził pogardliwie.

– Nie rzuca słów na wiatr – dodała ponuro jego siostra. – Jak obiecał, tak zrobił. Przyszli sprawdzić dokumentacje.

– Niczego nie znajdą – oznajmił Harry pewnym głosem. – Niby co mogą znaleźć?

– A skąd wiesz, co ukrywają w szkole?

– Daj spokój, Ron.

– Chodzi mi po prostu o to, że jak zaczną grzebać, to na pewno coś wygrzebią. Przyczepią się do zwykłej pierdółki.

– Ron ma rację – powiedziałam. Trzy pary oczu spoczęły na mnie. – Wszyscy dobrze wiemy, że Hogwart jest czysty, Dumbledore również, ale jeśli rękę przyłoży do tego Cryte… Wolę sobie nawet nie wyobrażać, co może wymyślić.

Ginny zmarszczyła brwi.

– Snape’a już aresztowali. Co jeszcze chcą zrobić?

– Szukają powiązań ze Voldemortem – odparł Harry, a Ron wzdrygnął się; został automatycznie zignorowany. – Na razie dokumenty, dopiero później dobiorą się do nas. – Brunet zniżył trochę głos. – Cryte ma bzika na punkcie Voldemorta i zrobi wszystko, by zlikwidować ogniska jego działania. W dodatku Hermiona ma problem zaniedbania, więc to kolejny powód, żeby poszperać.

Popatrzyłam na Harry’ego z wdzięcznością. Doskonale wczuł się w Cryte’a, rozpracował jego myślenie do końca, dokładnie tak, jak ja wiele tygodni wcześniej. Nie wiedziałam jedynie, czy mam w Potterze sojusznika w razie konieczności podjęcia… pewnych środków w związku z Crytem. Musiałam dobrze mu się przyjrzeć.

– Przecież nic nie wygrzebie – prychnęła Ginny. – Snape to jedyny dupek w tym zamku.

– A Malfoy?

– Harry, znowu zaczynasz?

– Nawet jeśli Malfoy nie jest śmierciożercą, to i tak się do niego dobiorą – wtrącił Ron. – Jego starzy służyli Sami-Wiecie-Komu, pewnie służą nadal.

– W sumie ten nalot Cryte’a jest dobrym sposobem, żeby się tego dowiedzieć – mruknął Harry. – Od razu każą mu pokazać lewe przedramię.

Wtedy już żadne z nas więcej się nie odezwało, bo do Rona podbiegła zwiewnie Lavender i odrzuciwszy do tyłu swoje długie blond włosy, cmoknęła go głośno w usta. Ze zdegustowaniem popatrzyłam najpierw na to, a później na zawieszkę na jej szyi z napisem Mon-Ron. Czym prędzej skończyłam śniadanie i razem z Harrym oraz Ginny zostawiliśmy rudzielca na pożarcie swojej dziewczynie. Jego siostra wyglądała na całkowicie obrzydzoną.

– Wyobrażacie sobie, że ona mogłaby kiedyś zostać moją bratową? Wszystkim Weasleyom dałaby takie wisiorki. „Ma-Ginny, czy widziałaś gdzieś moją różową pomadkę? Tę, która pompuje mi usta do rozmiaru parówek, sama wiesz…”

***

Lekcje minęły mi dość szybko. Minęłyby szybciej, gdyby nie ciągłe wypatrywanie ich końca, bo każda kolejna minuta przybliżała mnie do spotkania z Teodorem. Transmutacji nie można było nazwać spotkaniem – ot, wspólne siedzenie w ławce, krótka pogawędka, poćwiczenie zaklęcia, które opanowałam w zastraszającym tempie. Gdyby nie to charakterystyczne spojrzenie, którym mnie obdarowywał, pomyślałabym, że Ślizgon jakimś cudem zapomniał o wczorajszym wieczorze, o dzisiejszym poranku, o tym wszystkim, co między nami się wydarzyło. Kiedy zabrzmiał dzwonek i wszyscy zaczęli zbierać się do wyjścia, na dosłownie krótką chwilkę ścisnął moją dłoń – tyle. Nic więcej. To wystarczyło i nie pozostawiało uczucia niedosytu, choć jeszcze wcześniej myślałam, że wciąż będzie mi mało. Wystarczył dotyk oraz spojrzenie, subtelne gesty, które w rzeczywistości znaczyły ogromnie dużo.

Za piętnaście siódma wyszłam z pokoju wspólnego, tłumacząc się korepetycjami. Nie skłamałam – sprawdzian u McGonagall miałam za tydzień, w dzień przesłuchania, więc zajęcia dodatkowe z Teodorem wciąż nie zostały odwołane. Dla mnie lepiej, bo pozostało mi jeszcze jakieś usprawiedliwienie. Potem ratuj się, kto może.

Droga do klasy transmutacji zajęła zadziwiająco mniej czasu niż zazwyczaj, ale to i tak nie było ważne. Gdy weszłam do sali, Teodor już stał oparty o najbliższą ławkę, obserwując czujnie drzwi. Moje serce zabiło mocniej, kiedy tylko poczułam na sobie jego wzrok. Sposób, w jaki na mnie patrzył, nagle stał się taki… właściwy. Właściwy, bo każde z nas nareszcie wiedziało, czego może oczekiwać po drugiej osobie. Właściwy, bo w tamtej chwili najbardziej poczułam, że między nami nie ma już niedomówień, że pocałunek, który Teodor później złożył na moich ustach, był najnaturalniejszym gestem na świecie, że wszystko wreszcie odnalazło swoje miejsce.

Tak jak ja.

Staliśmy w świetle zapalonej pochodni długą chwilę, zatopieni w uścisku i jakby nieliczący się z otaczającym światem. Milczeliśmy, ponieważ słowa nagle przestały mieć jakiekolwiek znaczenie. Liczyło się to, że bez najmniejszej konsekwencji mogłam sunąć opuszkami palców po twardej skórze karku Teodora, że nie odpychałam go, kiedy zaciskał dłonie na mojej talii, że po prostu byliśmy, razem, i nie zanosiło się na zmianę sytuacji.

Chyba po raz pierwszy w życiu wiedziałam, czego tak naprawdę chcę, a wszystko, czego pragnęłam, znajdowało się milimetry ode mnie.

Teodor odsunął się niewiele.

– Pokażę ci coś, Granger – powiedział cicho. W odpowiedzi na moje pytające spojrzenie dodał: – Katharsis znowu się odezwało.

Zaschło mi w ustach na wspomnienie rytuału. Uniosłam brwi.

– Myślałam, że to już koniec.

Wyplątałam się z objęć Teodora. Ślizgon przeczesał włosy dłonią.

– Też tak myślałem. Poszedłem tam niedawno, żeby ostatni raz przejrzeć księgę, i odkryłem, że autor zostawił coś jeszcze, dosłownie parę linijek. Najwyraźniej dla tego, kto przeszedł katharsis.

– Znowu coś o Arystotelesie? Albo jakaś instrukcja?

– Nie i nie. Chodź, sama zobaczysz.

Kiwnęłam głową, po czym wyszłam za chłopakiem z klasy.

– W zamku są ludzie z Ministerstwa Magii – rzuciłam, gdy szliśmy korytarzem. Brwi Teodora podjechały do góry. – Nie wiedziałeś? Sporo osób o tym gada. Zjawili się podczas śniadania, widziałam, jak rozmawiają z McGonagall.

– Czyli to nie były tylko puste słowa i Cryte rzeczywiście postanowił zająć się Hogwartem – mruknął brunet.

Zaczęliśmy wspinać się po schodach na szóste piętro.

– Ginny uważa, że nic nie znajdą, bo po prostu nie mają prawa nic znaleźć – powiedziałam. – Ron z kolei jest pewny co do… dokładności Cryte’a.

– A ty?

– Co: ja?

– Co uważasz na ten temat?

Spochmurniałam.

– Dobrze wiesz. Cryte’a nienawidzę tak samo jak Voldemorta, a aktualnie nawet bardziej, bo wynajduje nieistniejące problemy.

– Skądś to znamy.

– Będzie grzebał tak długo, aż w końcu rzeczywiście coś znajdzie – kontynuowałam ze spokojem, nie bacząc na złośliwą uwagę Teodora. – Teraz zajmuje się wszelkimi papierami Hogwartu, ale niedługo dobierze się do nas. Do wszystkich w zamku, zwłaszcza do Malfoya, Zabiniego… ciebie.

Zamilkłam na chwilę, kiedy minęliśmy roześmianą parę z Ravenclawu. Dopiero gdy zniknęli za zakrętem, zaczerpnęłam tchu, by się odezwać, jednak Teodor mnie wyprzedził.

– Wiem, że zajmie się dziećmi śmierciożerców – rzekł cicho. – Zdaję sobie z tego sprawę, od rozprawy Gray, na której wcale nie powinien był się pojawić.

Stanęliśmy przed ścianą prowadzącą do odciętej części zamku. Rozejrzałam się szybko, a chłopak wyjął różdżkę.

– Pokaż się.

Nie lubiłam tu przychodzić, zwłaszcza teraz, kiedy znałam już całą prawdę dotyczącą Patricka. W mojej głowie tłoczyło się wiele złych skojarzeń i nieprzyjemnych myśli. Wzdrygnęłam się od przejmującego zimna panującego w zapomnianym korytarzu; samopoczucia nie poprawiło nawet błękitnawe światło jarzące się na końcach naszych różdżek. Nie bacząc jednak na to, ruszyłam szybkim krokiem ku Sali Oczyszczenia.

– Boję się, że będziesz miał przez Cryte’a kłopoty, chociaż nic nie zrobiłeś – wyznałam po chwili milczenia. – Wszyscy będziemy je mieli, ale ciebie prześwietlą bardziej.

Ślizgon wzruszył ramionami.

– Pomyśl o Malfoyu i reszcie. Mój ojciec stroni od tego, co robi chociażby ojciec Goyle’a: nie szuka widowni. Nawet jego oficjalna działalność jest legalna, ma na Nokturnie sklep z trudnodostępnymi, ale jednak legalnymi składnikami eliksirów.

Popatrzyłam na Teodora ze zdziwieniem. Rzadko rozmawialiśmy o jego ojcu.

– Nic na mnie nie mają – kontynuował. – Nic. Nie mogą się do niczego przyczepić, chyba że bycie dzieckiem sługusa Czarnego Pana karze się Azkabanem. O ile Cryte nie stworzył już takiego paragrafu.

Słowa bruneta nadal mnie nie przekonywały; wciąż czułam lęk o niego, ale nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć, znów zamilkłam.

Zapalone pochodnie rozproszyły mrok nocy. Sala Oczyszczenia była taka, jaką ją zostawiłam rankiem po katharsis. Na podłodze widniały blade pozostałości po konturze Trójką Zamknięcia, a nieco bliżej drzwi leżały trzy sztylety, których do tej pory nikt nie śmiał dotknąć. Odwróciłam wzrok od zaschniętych śladów krwi. Papiery wcześniej walające się po biurku i posadzce zdążyłam poukładać – teraz leżały w równej kupce na brzegu blatu. Pomieszczenie wyglądało w gruncie rzeczy jak zwykła klasa, tyle że z ławkami przesuniętymi pod ścianę oraz pulpitem postawionym na środku.

Patrzyłam na Katharsis z mieszaniną całkiem różnych emocji – strachem, wdzięcznością i żalem. Strachem, bo po tym, co przeżyłam, co oboje wraz z Teodorem przeżyliśmy, nie byłam pewna, czy wciąż powinnam dotykać tej księgi z tą samą odwagą co wcześniej. Rytuał stawał naprzeciw prawom magii, zmieniając jednocześnie jej oblicze i czyniąc ją jeszcze bardziej niepojętą. Rytuał zabijał, a potem znów dawał życie – nowe, lepsze, czyste. Miał jednak swoje niedoskonałości, co robiło z niego coś niebezpiecznego, choć przecież jego zadaniem było uzdrawianie…

Czułam wdzięczność, bo mimo wszystko autor mnie ocalił. Pomógł podjąć mniej lub bardziej słuszne decyzje, pomógł doprowadzić pewne sprawy do końca, pomógł ułożyć sobie wszystko i wrócić do przyjaciół, do Teodora, do świata. Oddychać nieskażonym cierpieniem powietrzem, a żałobę po Rogerze ukryć w sercu, gdzie powinna mieć swoje miejsce.

Moje serce ściskał żal, bo żona autora umarła, chcąc uratować męża. Umarła przez alergię na owoce leven, o czym nie wiedziała, o czym nikt nie wiedział. A może zdawała sobie z tego sprawę? Może poświęciła się umyślnie? Zginęła i ja też mogłabym zginąć, gdyby nie Teodor.

Obserwowałam go, kiedy powoli otwierał księgę, jakby bojąc się, że rozpadnie mu się w rękach. Odnalazł odpowiednią stronę, po czym zrobił mi miejsce. Przysunęłam się do pulpitu. Spodziewałam się ujrzeć nagłówek kolejnego rozdziału, ale nie; na stronie, tym razem bez żadnych zdobień, umieszczono zaledwie parę akapitów, tak jak mówił Teodor.

Dotarłeś do końca. Twoja podróż się zakończyła i wierzę, że uzyskałeś swoje oczyszczenie oraz odnalazłeś utracony spokój. Dbaj o nie, bo możesz bardzo łatwo je utracić – ból lubi wracać, czasem nawet silniej niż kiedykolwiek.

Katharsis to coś, z czym nie wolno igrać. Ja to zrobiłem, a cenę za moje błędy poniósł ktoś inny. Ta książką zawiera w sobie tajemnicę kruchą i delikatną. Przemyśl dobrze, komu chcesz ją przekazać.

Każdy chciałby latać, ale niektóre czyny są zbyt ciężkie, by sumienie je uniosło.

A pod spodem jeszcze parę linijek:

Ku pamięci mojej wspaniałej Lilii,

która podarowała mi dwa najcudowniejsze dary:

wspaniałego syna,

i w zamian za swe życie

prawdziwą wolność.

W jednej chwili poczułam dziwną pustkę. To rzeczywiście był koniec. Koniec drogi, którą szłam przez parę miesięcy, a której cel stanowiło oczyszczenie. To był koniec, ostatni ślad autora, dowód, że ktoś taki kiedyś w ogóle istniał. Nawet nie wiedziałam, jak się nazywał. Przekartkowałam jeszcze parę stron w naiwnym poszukiwaniu jeszcze choćby paru słów, ale na nic. Wróciłam do dedykacji i wpatrywałam się w nią przez długą chwilę.

– Chcesz latać, Teodorze? – spytałam cicho, nie odrywając wzroku od tekstu.

Chłopak stojący nadal za mną nie odezwał się.

– Nie chcę – odparł w końcu, gdy już myślałam, że nie uzyskam odpowiedzi. – Tylko głupcy chcą latać, bo myślą, że im bliżej słońca, tym większe szczęście ich spotka.

– Tak jak Ikar.

– Kto?

Uśmiechnęłam się lekko z rozbawieniem i odwróciłam się do Ślizgona.

– Ikar to postać z greckiej mitologii. Jego ojciec, Dedal, zrobił im skrzydła, by mogli wydostać się z wyspy więżącego ich króla. Dedal ostrzegał, by nie zbliżali się do słońca, bo wosk spajający pióra rozpuści się. Ikar go nie posłuchał i pod wpływem impulsu wzbijał się coraz wyżej, wyżej… aż wreszcie wosk stał się zbyt płynny, a Ikar spadł do morza. Z nami jest trochę podobnie, dążymy do szczęścia, lecimy do słońca, zapominając, że ono też może sprowadzić na nas zgubę.

Teodor włożył ręce do kieszeni szaty.

– Dlatego nie chcę latać. Zbyt duże ryzyko.

– A ja chciałabym mieć skrzydła – stwierdziłam, wzruszając ramionami. – Nawet jeśli ryzyko okazałoby się ogromne. Latałabym tuż nad ziemią, ale… latałabym.

Brunet oparł się o biurko i przyjrzał mi się z uwagą.

– Przecież są miotły – rzekł. – Teleportacja.

Pokręciłam głową.

– To nie to samo, co mieć skrzydła. Nie zrozumiesz, ty wychowywałeś się w otoczeniu magii. Pewnie latałeś po domu na maleńkiej miotełce…

– Tak, rozbiłem ulubiony wazon matki i tyle sobie polatałem.

– …a o istnieniu teleportacji wiedziałeś od dziecka – dokończyłam. – Ja wyobrażałam sobie szybowanie jak ptak, zanim jeszcze wiedziałam, że magia w ogóle istnieje. To zawsze było dla mnie nieosiągalne. Teraz z kolei… Teleportacja to nie latanie. Podróży na testralu czy hipogryfie nie polecam, a mioteł się boję. Wiele się nie zmieniło.

Teodor nie wyglądał na przekonanego. Założył ręce na piersiach i rzucił mi jakby wyzywające spojrzenie.

– Naprawdę chciałabyś zbliżyć się do słońca? – spytał. – Nie boisz się go?

Uniosłam brwi.

– Dlaczego miałabym się go bać? Kocham słońce. Kojarzy mi się z ciepłem.

– Jeśli podlecisz za blisko, spłoniesz. Albo spadniesz, tak jak ten cały Ikar. Jedno i drugie wiąże się ze śmiercią.

– Za dążenie do marzeń czy celów płaci się czasem wysoką cenę – odpowiedziałam po prostu. Po chwili dodałam: – Marzenia są tego warte.

Teodor wbił nieobecny wzrok w podłogę.

– Nie wszystkie, Granger. Nie wszystkie – wymamrotał. Nim zdążyłam odpowiedzieć, odepchnął się od ławki i stanął obok mnie przed pulpitem. – Co z tym robimy?

Również spojrzałam na księgę. Powiodłam opuszkami palców po tekście.

– Nie wiem – westchnęłam. – Możemy ją tu zostawić, nie będzie nam już do niczego potrzebna, a autor chyba ma rację. To zbyt krucha tajemnica. Przekazanie jej komuś, kto nieumiejętnie by się nią posłużył, może doprowadzić do kolejnej tragedii.

– A jeśli ktoś po nas się tu dostanie? Chociaż wątpię, żeby wpadł na to, dlaczego świat bez magii jest poukładany.

Parsknęłam śmiechem.

– Możemy dodatkowo zabezpieczyć salę – podsunęłam. Odwróciłam na Teodora wzrok. Wzięłam głębszy oddech. – Wiesz co?

Spojrzał prosto w moje oczy, a serce zadudniło mi w uszach.

– Co?

– Dziękuję, że mnie wtedy uratowałeś – powiedziałam półszeptem, rumieniąc się nieznośnie.

Wydawał się być zaskoczony tymi słowami i przestraszyłam się, że nie odpowie, ale wtedy pokręcił głową.

– Mylisz się, Granger – odparł.

Zamrugałam szybko.

– To ty uratowałaś mnie.

***

– Gdzie idziesz, Hermiono?

– Pewnie do biblioteki.

– Masz rację, Ron.

– A nie mówiłem?

– Idź, idź, nie będziemy ci przeszkadzać. Szach, Harry, ratuj się.

Nie będę miała wam tego za złe.

Na razie szło gładko, bez większych wyrzutów sumienia. Nie musiałam wiele się wysilać, bo chłopaki sami podsuwali mi wytłumaczenia. Najprostszym i najlepszym z nich była oczywiście biblioteka – moi przyjaciele unikali jej, więc ryzyko pojawienia się pragnienia zajrzenia do niej ze mną, zmalało niemal do zera. Nie zwrócili uwagi na to, że odwiedzam ją częściej niż zwykle ani nawet na to, że wracam do pokoju wspólnego o chorych porach. Czasem kryła mnie Ginny, której ponoć miałam przynieść coś z dormitorium podczas przerwy na lunch czy w trakcie śniadania.

W dalszym ciągu pozostawał problem, jak wszystko oznajmić przyjaciołom. Nie mogłam tego odwlekać w nieskończoność, a wiedziałam to bez ciągłego paplania mi nad uchem przez Weasleyównę na ten temat. Z drugiej strony wielkimi krokami zbliżały się urodziny Rona i nie chciałam mu ich zepsuć taką informacją. Wyniku przesłuchania Cryte’a nie byłam pewna, podejrzewałam, że zakończy się dla mnie niespecjalnie dobrze, więc pozostawał dzień pomiędzy tymi dwoma wydarzeniami. Koniec tygodnia, niedziela. Tak.

Ludzie z Ministerstwa Magii wciąż byli w Hogwarcie i choć z początku wyczuwało się ich obecność jedynie po obserwacji nerwowego zachowania nauczycieli, to później zaczęli często przechadzać się korytarzami zamku, zwłaszcza podczas przerw. Manifestowali tak swój urząd oraz to, jakie mają zadanie. Z nikim nie rozmawiali, ale lubili przyglądać się uczniom i profesorom. Bardzo bacznie, z pewną nutą pogardy, przez którą zaczęłam się zastanawiać, czy nie zostali oni posłani prosto przez Cryte’a. Niewiadome było, co im tam nagadał.

Czekałam tylko, aż zaczną się przesłuchania. Czułam w kościach, że ludzie z ministerstwa niedługo skończą swoją pracę nad dokumentami i zajmą się nami. Chciałam, by zrobili to jak najpóźniej. Nie bałam się o siebie – moje kłopoty przestały mieć znaczenie. Bardziej liczyli się dla mnie przyjaciele. Ron i Ginny nie powinni byli zostać zbytnio prześwietleni. Nigdy nie powiedziałam tego na głos, ale wiedziałam, jak ich rodzinę traktuje ministerstwo. Byli niegroźni, to tylko dzieci Artura Weasleya, zwariowanego na punkcie mugoli, zwykłego urzędnika – co mogliby mieć wspólnego ze śmierciożercami? Sytuacja Harry’ego wyglądała trochę gorzej: słynny Wybraniec oraz jego Problemy. W tamtym roku Knot i Umbridge, w czwartej klasie Turniej Trójmagiczny i odrodzenie Voldemorta, jeszcze wcześniej nadmuchanie ciotki, które uszło mu płazem, choć wcale nie powinno. Dobranie się do skóry Harry’ego oznaczało naprawdę poważne kłopoty.

Ciemne chmury zbierały się nad Teodorem i choć ja cała drżałam, on sam wydawał się tym nie przejmować. Był pewny siebie, opanowany, a mnie uspokajał i prosił, żebym wreszcie przestała się martwić, ponieważ powinnam zająć się zbliżającym się przesłuchaniem. W tej kwestii to ja zachowywałam zimną krew, bo mimo że bałam się Cryte’a bardziej niż samego Voldemorta, to nienawiść do niego równoważyła się ze strachem. Nienawiść krępowała lęk jak nic innego.

– Wiesz, że mogą wsadzić cię za to do Azkabanu? – spytał poważnie Harry, kiedy we trójkę siedzieliśmy przed kominkiem w opustoszałym pokoju wspólnym. Zbliżała się północ, a prócz nas w salonie zostało może pięciu innych Gryfonów, kończących jeszcze jakieś prace domowe.

– Będą do tego dążyli, Harry – poprawiłam chłopaka. – Słuchajcie, ja… jestem winna. Nieważne, jak potoczy się rozprawa, najprawdopodobniej wyrok będzie karzący. Chyba że Dumbledore coś wymyśli, mnie skończyły się już pomysły.

– Przestań, wcale nie jesteś winna – burknął z fotela Ron. – Nic nie zrobiłaś.

– Właśnie o to chodzi, Ron. Nic nie zrobiłam. A powinnam była powiedzieć wszystkim o Ivy, zamiast obawiać się obciążenia Snape’a, którego i tak aresztowano.

– Jesteś dla siebie zbyt surowa, Hermiono – stwierdził rudzielec. Skomentowałam to milczeniem.

– Więc co zamierzasz? – odezwał się znów Harry.

Odetchnęłam głęboko.

– Nie będę walczyć z tym, co nieuniknione – odpowiedziałam powoli – ale z Cryte’em mogę.

– Chyba nie… – zaczął niepewnie Ron, lecz szybko mu przerwałam.

– Nie, nie będę wspominać o Patricku. Przecież ustaliliśmy, że to zamknięty temat, skoro nawet Dumbledore odradza mi mieszanie się w przeszłość. – Nie, nie mogę zrobić na przekór. Nie teraz, kiedy Zakon ma inne zmartwienia. – Chodzi o to, że muszę jakoś zmusić Cryte’a do wycofania się z tego całego polowania na młodocianych śmierciożerców. Jeśli znajdzie jakieś niezgodności w dokumentach albo co gorsza przyczepi się do któregoś z nauczycieli czy uczniów, może nawet chcieć zamknąć szkołę. Nie wiadomo, co mu strzeli do głowy.

– Czy on nie rozumie, że trwa wojna z Voldemortem? – zirytował się Ron. – Zamiast nam dokładać, mógłby jakoś pomóc. Na pewno ma mnóstwo kontaktów, inaczej nie udałoby mu się swoich zbrodni utrzymać w sekrecie.

Przerwał, kiedy na kolana wdrapał mu się Krzywołap, mrucząc donośnie.

– Cryte uważa, że to jest dobre – odrzekłam. – Uważa się za najlepszego przywódcę na świecie, a dodatkowo zbawcę, niszcząc zło w postaci popleczników Voldemorta. Dlatego posuwa się do najgorszych czynów, nawet jeśli oznacza to rzeź niewinnych.

Ron zrobił się czerwony na twarzy ze złości.

– Przecież to chore!

– Nikt nie powiedział, że Cryte jest normalny, stary – westchnął Harry, rozkładając się na kanapie. – Gray też nie podejrzewaliśmy i co? Okazało się, że to wariatka, w dodatku na usługach Voldemorta. Wniosek? Zawsze najpierw zakładaj, że dana osoba jest psychicznie chora, a dopiero później się zaprzyjaźniaj.

Wspomnienie roześmianej buzi Ivy przyciągnęło za sobą twarz Rogera i zielone oczy pełne miłości, kiedy na mnie patrzył. Zabolało, zabolało cholernie mocno, a blizny na rękach jakby znów zapiekły; wiedziałam, że tylko mi się wydaje. Blizny nie dają o sobie znać, na pewno nie te na ciele. Zostają na całe życie, przypominając o ponurych chwilach, ale milczą. My sami sprawiamy, że się odzywają, kiedy wracamy do tego, co wydarzyło się kiedyś.

– Gdybym od razu powiedziała komuś o Ivy, nic by się nie wydarzyło – bąknęłam, nie patrząc na chłopaków. Wbiłam wzrok w ogień. – Roger by żył, Ivy już od dawna siedziałaby w Azkabanie i nie ściągnęłabym tutaj Cryte’a.

A Teodor nie narażałby się, chcąc mi pomóc.

– Hermiono! – zawołał za oburzeniem Ron. – Przestań się wreszcie obwiniać.

– Wcale się nie obwiniam! Po prostu… stwierdzam fakt.

– Ja tak nie uważam – rzekł z przekonaniem, jakby chcąc mnie również do tego przekonać. Prawie się uśmiechnęłam. – I sędziowie też nie będą tak uważać.

– Ron ma rację – wtrącił Harry. – W poniedziałek wrócisz tutaj oczyszczona ze wszystkich zarzutów, tak jak ja, a z Crytem… z Crytem też sobie poradzisz.

Uniosłam głowę. Spojrzałam najpierw na wciąż zbulwersowanego Rona, a potem na Harry’ego wpatrującego się we mnie z tą samą zawziętością co rudzielec. Westchnęłam.

– Obaj dobrze wiecie, że w poniedziałek wrócę z wyrokiem, o ile w ogóle wrócę. – Rozległo się odległe bicie dzwonu z wieży zegarowej. Uśmiechnęłam się blado do Rona. – Wszystkiego najlepszego.

Chłopak wymamrotał podziękowania, niespecjalnie szczęśliwy. Znowu westchnęłam, tym razem w duchu.

– Dobranoc – rzuciłam, po czym nie czekając na odpowiedź, poszłam do dormitorium.

Sen tamtej nocy miałam niespokojny. Śnił mi się Ron, Teodor i Cryte. Hogwartczycy byli przywiązani do drewnianych pali, a z ich twarzy biła groza. Cryte stał między nimi, ubrany w gustowny czarny garnitur, uśmiechając się drwiąco w moją stronę. Siedziałam spokojnie na krześle, z nogą założoną na nogę i rękami złożonymi na podołku. Czekałam. Niespodziewanie w dłoni Benjamina znalazła się zapalona pochodnia.

– Który? – rzucił. – Ten – wskazał pochodnią na Rona – czy ten? – odwrócił się ku Teodorowi.

Krzyczeli coś, po przebudzeniu nie pamiętałam już co. Pamiętałam jedynie, że zamiast wybrać któregoś, syknęłam:

– Obaj.

Zerwałam się, kiedy przed moimi oczami zaszalały płomienie. Zimnym prysznicem zmyłam obrzydzenie do samej siebie, a potem starałam się zapomnieć. Zajrzałam do dormitorium chłopaków z szóstego roku, jednak nikogo tam nie zastałam. Szkoda, bo chciałam złożyć Ronowi bardziej obszerne życzenia niż zwykłe „Wszystkiego najlepszego”. Zeszłam samotnie do Wielkiej Sali i dopiero tam spotkałam kogoś znajomego – Neville gawędził z Colinem Creeveyem, blondwłosym chłopcem z piątego roku. Pamiętałam małego Colina, który w drugiej klasie – a swojej pierwszej – biegał wszędzie za Harrym, aparatem fotograficznym dokumentując każdą chwilę z życia Pottera. Brakowało mu paru zębów, co uwidaczniało się przy każdym wyszczerzeniu się w stronę wielkiego Chłopca, Który Przeżył. Był mały i drobny nawet jak na swój wiek, pojawiał się w najmniej oczekiwanym momencie, ale zawsze czułam do niego dziwną sympatię. Ron z Harrym irytowali się na niego z wiadomych względów, jednak ja odpowiadałam na każdy jego uśmiech. Tę dziwaczną sympatię potęgował również fakt, że Colina również zaatakował Bazyliszek. Leżał spetryfikowany kilka łóżek ode mnie w skrzydle szpitalnym, a kiedy obudziłam się po wielu tygodniach spędzonych w ciemności, był jedną z pierwszych osób, które ujrzałam. Roześmiany, pełen energii, z roziskrzonymi, niebieskimi oczami.

Teraz usiadłam obok niego, przywitawszy się krótko. Przyglądałam mu się ukradkiem. Dawno tego nie robiłam; chyba od początku roku szkolnego ani razu nie poświęciłam mu więcej niż paru sekund. Colin wciąż był szczupły, ale nie chudy. Średniego wzrostu, ani nie za wysoki, nie taki jak Teodor, ani nie za niski jak Seamus. Włosy mu ściemniały, a oczy wręcz przeciwnie – jasne, przejrzyste, w kolorze nieba. Miał wystający podbródek i wydatne kości policzkowe, na czoło za to opadała przydługa grzywka sięgająca niemal do gęstych brwi. Ginny nadała Colinowi szlachetny tytuł rurki z kremem, co w jej tłumaczeniu znaczyło: „całkiem przystojny, ale Harry’emu do pięt nie dorasta”. Ruda uważała go za porządnego, sympatycznego chłopaka, czasem nieco zbzikowanego i mającego głupie pomysły, jednak gdyby zaprosił ją do Hogsmeade, nie wzgardziłaby.

Ja za to cieszyłam się, że ostatni raz aparat widziałam w jego dłoniach podczas Turnieju Trójmagicznego.

– Hermiono, co ty tu robisz? – zdumiał się Colin. Spojrzałam na niego, nie rozumiejąc.

– Jem śniadanie – odparłam ostrożnie. Popatrzyłam na niego podejrzliwie. – O co chodzi, Colin?

– To ty nie wiesz?! – zawołał, a parę osób wokół odwróciło na niego zdegustowany wzrok. Tak, o takim zbzikowaniu mówiła Ginny. – Przecież Ron Weasley jest w skrzydle szpitalnym!

Prawie upuściłam tost. Zabrakło mi na moment tchu. Wytrzeszczyłam oczy na chłopaka.

– C-co? Co się stało?!

Colin był tak samo zdenerwowany jak ja. Gwałtownym ruchem głowy odrzucił grzywkę z czoła.

– Widziałem, jak zanoszą go do skrzydła szpitalnego – wyjaśnił pospiesznie. – Harry i profesor Slughorn, profesor McGonagall też tam była.

– O nie… – jęknęłam. Zerwałam się z miejsca i pobiegłam w stronę wyjścia z Wielkiej Sali, krzycząc przez ramię: – Dzięki, Colin!

Chyba nigdy tak nie pędziłam. Gnając po schodach, przeskakiwałam po dwa stopnie, w duchu gratulując sobie decyzji o założeniu spodni. Gdy skręcałam w korytarz prowadzący do skrzydła, wpadłam na jakąś samotną Puchonkę, prawie ją przewracając. Wyjąkałam z trudem przeprosiny; ledwo oddychałam. Zastanawiałam się, co tym razem zmajstrował Ron, w dodatku w swoje urodziny, jednocześnie modląc się w myślach, by to nie było nic poważnego.

A potem, kiedy już znalazłam się przed salą chorych, roztrzęsiony Harry rzucił:

– Rona otruto.

I wszystko spadło, w drobny mak roztrzaskały się obietnice, że ochronię swoich przyjaciół, że nie dam ich skrzywdzić, że wszystko przyjmę na siebie. Wtedy zrozumiałam, że zło czai się wszędzie, nawet w butelce pitnego miodu w gabinecie nauczyciela eliksirów. Zrozumiałam, jak naiwni są ludzie, wierząc, że tym razem uda im się uciec, że tym razem odlecą, a słońce ich nie sparzy.

Nawet ono może okazać się zdradzieckie.

Ale Ron nie leciał ku marzeniom. On po prostu znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze z niewłaściwym trunkiem w dłoni. Nie był jak Ikar, zbyt rozbrykany i niesłuchający rad ojca. Nie zasłużył na to, by leżeć w pościeli, z bladą, zastygłą twarzą, nieruchomy jak kamienny posąg. Kiedy patrzyłam na niego, po raz kolejny słuchając relacji Harry’ego, czułam przejmującą rozpacz.

Nigdzie już nie było bezpiecznie. Zło można zamknąć w sercu zamku, w komnatach jednego z nauczycieli… w zwykłej butelce napoju.

Wszystkiego najlepszego, Ron.

_______________

Jestem zdolna, wiecie? Zapowiedź opublikowałam 26 grudnia coś koło piątej rano. Okej, jak kto woli. Gorzej, że dopiero koło dwudziestej drugiej tego samego dnia zorientowałam się, na kiedy zapowiedziałam datę publikacji. Nie wiem, czy pokręciły mi się dni tygodnia, czy dni miesiąca, ale przez dobre dziesięć minut nie mogłam wyjść z szoku, a potem rzuciłam się do dokończania notki.

Brawa, brawa.

To już ostatni odcinek przez Nowym Rokiem, chyba że jakimś cudem w cztery dni napiszę czterdziestkę dwójkę (wątpię). W rok 2014 wejdziemy już z większą akcją i przede wszystkim – z Crytem. I wiecie, mam takie małe postanowienie noworoczne dotyczące tego opowiadania; choć na razie nie powiem Wam, czego dokładnie ono dotyczy, po prostu trzymajcie za mnie kciuki, bo bardzo bym chciała je wypełnić.

Ściskam Was cieplutko i jeszcze odezwę się przed Sylwestrem :D

Empatia