Rozdział 48. Maski

W piątek jeszcze wszystko było w porządku – powiedziałam rozdygotanym głosem, zaciskając mocno dłonie i tym samym starając się opanować ich drżenie. – Wieczorem jak zwykle się ze mną pożegnał, owszem, może zachowywał się trochę inaczej, ale nie aż tak, żebym zwróciła na to szczególną uwagę… Nie przejęłam się, kiedy wczoraj go nie znalazłam, bo czasem ukrywał się cały dzień… Właściwie ostatnio tak bywało… Boże. – Zasłoniłam sobie usta ręką. Pokręciłam lekko głową. – Przecież nienawidzi swojego ojca. Mówił mi, że nie chce robić tego samego, że nie chce mieszać się w wojnę. On… on nie może być śmierciożercą!

Szukałam na twarzach zebranych czegoś, po czym rozpoznałabym, że to tylko okrutny żart, a Teodor wcale nie uciekł z Hogwartu, by iść na służbę do Lorda Voldemorta.

W gabinecie Dumbledore’a prócz niego samego i mnie znalazł się również Alastor Moody oraz Remus Lupin, którzy, o czym powiedziano mi wcześniej, zajmowali się osobą Anthony’ego Notta. W tej sytuacji – również jego syna. Popatrzyłam nieco żałośnie na aurorów.

– Jak się o tym dowiedzieliście? – spytałam cicho.

Odpowiedział mi Lupin, szary na twarzy i z cieniami pod oczami potwierdzającymi całkowite zmęczenie.

– Ubiegłej nocy śmierciożercy zdewastowali kolejny sklep na Pokątnej – wyjaśnił. – Z Alastorem zjawiliśmy się już pod koniec ataku, ale wystarczająco wcześnie, by potraktować ich paroma zaklęciami. Był tam młody Avery, Anthony Nott i jeszcze jeden, którego wzięliśmy za nowicjusza. Młody, chudy, wysoki, ciemne włosy, mocna szczęka.

– Pewnie trzymał różdżkę, skubany – prychnął Moody.

– Czyli mogliście się pomylić – zauważyłam, nie zwracając na niego uwagi. – Przecież było ciemno, prawda? W dodatku w ferworze walki…

– Nie zapominaj o moich wyostrzonych, wilczych zmysłach – przerwał mi Lupin, a na jego wargach dostrzegłam przebłysk ponurego uśmiechu. – Dla mnie w nocy jest tak samo jasno jak za dnia.

Zacisnęłam usta w wąską linię.

– Remus przekazał mi opis chłopaka – dodał Dumbledore siedzący za biurkiem. Miał poważną minę, a w jego oczach widziałam smutek. – Profesor Slughorne wczoraj wieczorem zgłosił zaginięcie Teodora. Do późnej nocy razem z profesor McGonagall i kilkoma duchami przeszukiwaliśmy zamek. Wszystko wskazuje na to, że to on, Hermiono.

Słowa dyrektora dotknęły mojego umysłu jak rozżarzona stal. Zrobiło mi się gorąco, a potem zaraz poczułam przeraźliwy chłód.

– Nie musiał opuszczać Hogwartu akurat z tego powodu – wymamrotałam.

– Sama odpowiedz sobie na pytanie: jeśli nie dlatego, to po co? – Ton głosu Lupina był łagodny, ale stanowczy. W jednej chwili rozwiał prawie wszystkie moje nadzieje na pomyłkę tych dwóch doświadczonych aurorów.

Po krótkim milczeniu westchnęłam głęboko. Wyprostowałam się na krześle i przełknąwszy z trudem ślinę, spytałam:

– Wiadomo w ogóle, jak udało mu się wymknąć? Przecież Hogwart to teraz prawie forteca.

– Teodor wykazał się wielkim sprytem, skoro ominął nasze zabezpieczenia – odparł Dumbledore.

– Albo ktoś uczył go czarnej magii – warknął niespodziewanie Moody, którego magiczne oko wirowało w zastraszającym tempie. Poczułam lekkie mdłości.

– Alastorze, bez nerwów – upomniał go spokojnie Lupin. – Nie mamy dowodów na to, że działał z nim Severus.

Na dźwięk nazwiska Snape’a moje ręce automatycznie zacisnęły się w pięści.

– Przesłuchajcie tych młodych gnojków, których tatusiowie też liżą buty Sami-Wiecie-Komu.

– Horacy przepyta swoich Ślizgonów, czy nie wiedzą czegoś na temat zniknięcia Teodora, zwróci szczególną uwagę na Blaise’a Zabiniego i Dracona Malfoya, więc o to również się nie martw, Alastorze – rzekł Dumbledore, co chwilowo zamknęło usta Moody’emu. Mężczyzna znów spojrzał na mnie. – Nie myśl, że o coś cię podejrzewam, Hermiono, jednak muszę spytać: na pewno nic nie wiedziałaś o planach Teodora? Nie kontaktowałaś się z nim po jego zniknięciu ani po nocnym ataku?

– Nie, oczywiście, że nie – zaprzeczyłam żarliwie. – Przecież gdybym wiedziała, spróbowałabym jakoś temu zapobiec, coś zdziałać. Nie siedziałabym bezczynnie.

Dumbledore przez chwilę obserwował mnie w milczeniu. Czułam się tak, jakby spojrzenie jego błękitnych oczu przechodziło na wylot i obdzierało ze wszystkich sekretów.

– Wiem, Hermiono. Wiem.

– Co teraz zamierzacie?

Nie byłam pewna, czy chcę znać odpowiedź. Lupin splótł ręce na piersiach.

– Zbieramy ludzi do wkroczenia do posiadłości Nottów. Potrzebujemy kogoś, kto byłby w stanie obejść wszystkie zaklęcia. Jeśli znajdziemy tam Teodora, oddamy go Ministerstwu Magii.

Tego właśnie się obawiałam.

Wzięłam głęboki wdech.

– Panie profesorze, czy mogłabym z panem chwilę porozmawiać na osobności?

O ile Dumbledore nie wydawał się zaskoczony moją prośbą, o tyle Lupin i Moody wymienili sceptyczne spojrzenia. Popatrzyli z oczekiwaniem na dyrektora, który kiwnął głową.

– Oczywiście. Remusie, Alastorze, poczekajcie za drzwiami, chcę zamienić z wami jeszcze słowo.

Mężczyźni niespiesznie opuścili gabinet i dopiero gdy usłyszałam za plecami szczęknięcie klamki, odezwałam się ponownie.

– Nie wierzę, by Teodor robił to dobrowolnie – powiedziałam z największą pewnością w głosie, na jaką było mnie stać w tamtej chwili.

Starzec poprawił okulary-połówki, tkwiące na jego spiczastym nosie.

– Ja również nie chcę w to wierzyć, Hermiono. – W moim gardle utworzyła się okropna gula. Zabrzmiało to tak, jakby Dumbledore już chciał skreślić Teodora. – Niestety, słyszałaś, co powiedział Remus. Wtedy, na Pokątnej, to najprawdopodobniej był Teodor. Brał udział w ataku na sklep, którego właściciel w ciężkim stanie trafił do szpitala świętego Munga. Wiem, że nie pocieszam cię w ten sposób. Ale owszem, istnieje możliwość, że to nie Teodor decyduje o tym, co się z nim dzieje.

Szybko przeanalizowałam słowa dyrektora. W moim sercu zabłysła iskra nadziei.

– Tak… to możliwe! Teodor opowiadał mi o swoim sadystycznym ojcu. Mógł zmusić go do przyjęcia Mrocznego Znaku. Och, Boże – jęknęłam, zdając sobie sprawę, co to oznacza. – Rzeczywiście może go więzić w domu!

– Właśnie dlatego w ciągu najbliższych paru dni aurorzy postarają się dostać do posiadłości Nottów. Będę cię o wszystkim informować, Hermiono. Obiecaj jednak, że jeśli tylko Teodor się z tobą skontaktuje, od razu mi o tym powiesz.

Pokiwałam głową.

– Oczywiście, panie profesorze. Zrobię, co tylko zdołam. Ale… właściwie chcę pana spytać o coś jeszcze, zupełnie niezwiązanego z Teodorem.

Tym razem na twarzy Dumbledore’a odmalowało się zaskoczenie.

– Więc słucham.

Zebrałam się w sobie.

– To pan pomógł profesorowi Snape’owi w ucieczce, prawda?

Jeśli zdziwiło to dyrektora, zezłościło lub zaniepokoiło, nie okazał żadnej z tych emocji, zupełnie jakby ukrył twarz pod maską całkowitego opanowania. Milczał przez kilkanaście sekund, bacznie mnie obserwując, aż wreszcie wyprostował się na krześle.

– Jak się domyśliłaś? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

Spłynęła na mnie przyjemna satysfakcja.

A więc jednak.

– Widziałam go w lochach kilka tygodni temu. Wtedy myślałam, że wyobraźnia płata mi figle, ale kiedy zobaczyłam wiadomość w gazecie o jego ucieczce, wszystko ułożyło się w jedną całość. Tak jak Lupin widział Teodora na Pokątnej, tak ja jestem pewna, kogo widziałam w podziemiach. – Wzięłam głębszy oddech. – To pan, prawda? To pan mu pomógł, a potem ukrył w Hogwarcie?

– Masz rację, Hermiono – rzekł pokonany Dumbledore, wzdychając cicho. – Proszę, nie myśl o mnie źle. Zasługujesz na prawdę, ale nie mogę ci jej ofiarować, przynajmniej na razie. Chcę tylko, żebyś wiedziała, że to nie Severus prosił mnie o pomoc, tylko ja prosiłem, by on pozwolił sobie pomóc. Niestety, czasem musimy zrobić nie to, co uważamy za słuszne, lecz to, czego wymaga sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy, nawet jeśli działamy nie do końca zgodnie z prawem. – Uśmiechnął się lekko. – Jesteś bardzo mądrą czarownicą, co udowadniasz zresztą nie pierwszy raz. Dlatego proszę cię o własną ocenę rzeczywistości i w miarę możliwości, o zaufanie. Nie ukrywam, że ważna jest dla mnie dyskrecja.

Akurat z tego zdawałam sobie sprawę. Dumbledore współpracował ze śmierciożercą skazanym na Azkaban, robił coś absolutnie zakazanego i choć w dodatku zżerała mnie ciekawość, dlaczego wszystko potoczyło się tak, a nie inaczej, zdusiłam ją w sobie, postanawiając zaufać dyrektorowi.

– Mam nadzieję, że wie pan, co robi, ponieważ ja czarno to widzę – powiedziałam cicho. – Nie pytam o nic więcej, ale panie profesorze, proszę uważać. Profesor Snape to… śmierciożerca. – Przełknęłam z trudem ślinę. – Niech pan będzie ostrożny.

Dumbledore przez chwilę obserwował mnie w milczeniu.

– Dziękuję, Hermiono – rzekł ciepło. – Twoje słowa i postawa wiele dla mnie znaczą.

Patrzyliśmy na siebie jeszcze kilka sekund, aż wreszcie wstałam, podziękowałam za wszystko, poprosiłam o informacje na temat Teodora, jeśli takie się pojawią, pożegnałam się i wyszłam. Na schodach natrafiłam na Lupina oraz Moody’ego, o których zupełnie zapomniałam. Szalonooki burknął pod nosem:

– No nareszcie – i podreptał z powrotem do gabinetu. Remus jednak zatrzymał się przy mnie.

– Wiem, że nam nie wierzysz – mruknął – ale musisz zrozumieć, że ludzie często zbaczają ze ścieżek, które obierają na początku swej drogi.

– Znam Teodora – wyjaśniłam uparcie, czując lekką złość za wmawianie mi czegoś bezsensownego. – Znam go i wiem, że nawet jeśli rzeczywiście działa ze śmierciożercami, nie robi tego z własnej woli. Brzydzi się Voldemorta.

– Mówisz to, bo go kochasz.

– Mówię to, bo tak jest.

Lupin obrzucił mnie spojrzeniem, w którym współczucie mieszało się z zaciętością. Nie odwróciłam wzroku.

– Mimo wszystko na razie lepiej będzie, jeśli o nim zapomniesz, Hermiono. To nie jest już ten sam człowiek, którego znałaś.

Zniknął w gabinecie, zostawiając mnie w ciemności.

***

Do pokoju wspólnego wróciłam na trzęsących się nogach i z sercem ciążącym w piersi niczym głaz. Zastałam tam Harry’ego siedzącego na kanapie przed kominkiem z Ginny opierającą się o jego ramię oraz Rona łypiącego na nich z rozgniewaniem. Kto by pomyślał, że wystarczył jeden mecz quidditcha, by tamtych dwoje nareszcie się do siebie zbliżyło.

– O, Hermiona. – Ruda posłała w moją stronę szeroki uśmiech. Cała promieniała. – Zbieraliśmy się właśnie na błonia, idziesz z nami?

Opadłam na fotel naprzeciw Rona. Zacisnęłam dłonie.

– Teodor to śmierciożerca.

Później rzeczywiście wyszliśmy z zamku, ale tylko po to, by nikt niepożądany nie usłyszał tego, co miałam do powiedzenia przyjaciołom. Przekazałam im wszystko, czego dowiedziałam się w gabinecie Dumbledore’a, pomijając oczywiście historię Snape’a. Nie pozwoliłam sobie na płacz – kiedy tylko poczułam łzy zbierające się w moich oczach, natychmiast otarłam je rąbkiem rękawa. Tak jak się spodziewałam, chłopaki zareagowali dość obcesowo, jeśli mogłam w ogóle tak określić wulgarne wiązanki rzucane na prawo i lewo przez Rona. Harry, wzburzony tym, co usłyszał, chciał od razu iść do Ślizgonów i przycisnąć Malfoya.

– Zostaw już Malfoya w spokoju – rzuciłam zdenerwowana. – Najlepiej w ogóle trzymaj się od niego z daleka.

Potter zmełł w ustach przekleństwo.

– Jak się z tym czujesz? – spytała Ginny, przyglądając mi się oceniająco.

Zapatrzyłam się na jezioro, którego fale łagodnie muskały brzeg.

– Nie wierzę, że Teodor został śmierciożercą, a nawet jeśli, to na pewno nie robi niczego z własnej woli. Nie wiem, może ojciec go więzi, może nawet on pomógł mu obejść zabezpieczenia. Że też niczego nie zauważyłam! – chwyciłam się za głowę. Ginny pogładziła mnie delikatnie po plecach.

– A ja jakoś nie mam problemu z uwierzeniem Lupinowi – stwierdził Ron, zakładając ręce na piersiach. – Nigdy nie podobał mi się Nott. W dodatku od zawsze trzymał się z Malfoyem, więc po prostu musiało coś z tego wyjść.

– Teodor nie trzymał się z Malfoyem – nastroszyłam się. – To Malfoy chciał się z nim zadawać, ale on nie był skory do zawierania przyjaźni.

– Na pewno ze sobą współpracują – dodał okularnik, z zawziętością rozrywając źdźbło trawy.

– Harry!

– Nott jakoś musiał wydostać się z zamku, no nie? Ktoś mu w tym pomógł i dam sobie rękę uciąć, że to był Malfoy.

Malfoy teoretycznie wyszedł już ze skrzydła szpitalnego, więc Harry jeszcze dociekliwiej obserwował każdy jego ruch, ale naprawdę nie wydawało mi się, by to właśnie on maczał palce w zniknięciu Teodora. Złośliwy głosik w mojej głowie podszeptywał, że skoro Nott służy Voldemortowi, to dlaczego Draco by nie mógł, jednak myśli kierowałam ku zupełnie innej osobie, od niedawna również znajdującej się w zamku.

– Przestań – mruknęłam. – Wybij sobie wreszcie z głowy Malfoya, bo to już obsesja.

Harry zrobił oburzoną minę, ale ubiegł go Ron.

– A ty już dawno powinnaś sobie wybić z głowy Notta, Hermiono – oświadczył, na co Ginny wciągnęła ze świstem powietrze. Patrzyłam na Rona bez emocji. – Widzisz, do czego doszło? Omamił cię i dobrze, że nie wykorzystał twojego zaufania. To nie jest chłopak dla ciebie.

– Może ty nim jesteś? – te słowa wydostały się spomiędzy moich warg, nim zdążyłam je zatrzymać.

Ron otworzył usta, jednak po chwili znów je zamknął. Cierpliwie czekałam na odpowiedź, ale na próżno.

– Teodor nie jest śmierciożercą – poinformowałam jego i pozostałych Gryfonów, śledząc reakcję na twarzy każdego z nich. – A na pewno nie z wyboru. Nie wmówicie mi niczego innego i wybacz, Ron, ale tym razem nie zamierzam cię już słuchać, nawet jeśli masz coś do powiedzenia. Zaufałam mu. Bardzo chciałabym, żeby kiedyś to do was dotarło.

Po ciszy, która nastąpiła, wiedziałam, że nasza rozmowa się skończyła.

***

Odtwarzałam w myślach wspomnienia związane z Teodorem. Nasze korepetycje, wieczorne patrole, wyjazd do Międzynarodowego Instytutu Edukacji Magicznej na konkurs, wszystkie rozmowy, wyznania, uśmiechy, którymi mnie obdarowywał. Nie potrafiłam przyjąć do wiadomości, że mogły być one nieszczere. Wieczorem dzień przed jego zniknięciem nic nie wskazywało na to, że sprawy przyjmą taki obrót. Spotkaliśmy się w bibliotece, a później poszliśmy na spacer skrajem Zakazanego Lasu. Wróciliśmy do zamku jeszcze przed zapadnięciem zmroku. Pożegnaliśmy się przed wejściem do Wieży Gryffindoru i jedyne, na co mogłam zwrócić uwagę, to zachłanność pocałunku oraz siła, jakby rozpaczliwość w uścisku. I smutek w spojrzeniu. Dlaczego widziałam to wszystko dopiero teraz, gdy Teodor znajdował się daleko stąd, w dodatku robiąc coś, czego od zawsze się brzydził?

Przez parę następnych dni zadawałam sobie to pytanie, ale odpowiedź nie nadchodziła. Nie dotarły do mnie żadne informacje od Dumbledore’a. Często namolnie wbijałam wzrok w okno, wypatrując sowy z jakąś wiadomością od Teodora. Na próżno. Ron i Harry przestali na niego pomstować, zapewne za sprawą Ginny, która lojalnie trzymała moją stronę. Wiedziałam, że zdążyła wyrobić sobie zdanie o Teodorze i po prostu go lubi. Po szkole szybko rozeszła się wieść o jego zniknięciu. Nikt nie znał powodu, choć niekiedy, idąc korytarzem, słyszałam za plecami złośliwe szepty. Niektórzy drwili, że chłopak uciekł przeze mnie, bo już nie mógł wytrzymać. Inni wymyślali nieistniejące choroby, przez które był na granicy śmierci. Co podejrzliwsi wynajdywali konszachty z ciemnymi mocami lub złowrogimi duchami. Po tygodniu miałam już tego wszystkiego dość, a ręka zaciskała się na różdżce zdecydowanie częściej niż powinna.

Wtedy też w Hogwarcie znowu zjawił się Lupin. Wpadłam na niego w drodze do czytelni.

– O, Hermiona. – Wyglądał tak źle, że przez moment zastanawiałam się, czy niedawno nie wypadała pełnia. – Właśnie wracam od Dumbledore’a. Dostaliśmy się do posiadłości Nottów.

Moje serce zwariowało. Zamrugałam szybko.

– I co? Złapaliście Anthony’ego? Znaleźliście Teodora? – spytałam z nadzieją.

– Niestety, cała trójka, łącznie z Margaret Nott, zdążyła uciec. – Natychmiast opuścił mnie początkowy optymizm. – Ale Szalonooki widział Teodora. Był cały i zdrowy, w dodatku na tyle sprytny, by zatrzymać naszych ludzi przed pościgiem. Zaczarował meble – dodał, widząc moje uniesione brwi. – Alastora zaatakował regał z książkami. Dawno nie widziałem go tak wściekłego. W furii prawie zabił skrzata domowego Nottów.

Poczułam ukłucie wstydu. Wstawiałam się za Teodorem jak tylko mogłam, a on robił wszystko przeciwko tym, którzy chcieli mu pomóc. Wytłumaczyłam to sobie wpływem jego ojca.

– Wiadomo, dokąd mogli uciec?

Lupin potrząsnął głową, a brązowe kosmyki rozsypały mu się na poznaczonym bliznami czole.

– Nie mamy pojęcia, ale tą sprawą zainteresowała się duża część aurorów, głównie na prośbę Dumbledore’a, który wielką wagę przywiązuje do losów swoich uczniów.

Cieszyłam się, że Teodor jest cały, jednak radość błyskawicznie gasła, gdy brałam pod uwagę jego odpowiedź na wkroczenie Zakonu Feniksa. Bałam się, że znajduje się pod pływem Imperiusa. Bałam się, że ojciec zrobił mu pranie mózgu. Bałam się o niego tak bardzo, że niemal każda moja następna noc była nieprzespana.

Nie wiedziałam, co robić, czy w ogóle da się coś zrobić. Z tego, co powiedział Lupin, wynikało, że teraz mogłam jedynie czekać na jakieś wieści od aurorów poruszających niebo i ziemię, by znaleźć zaginionego ucznia Hogwaru. W niczym nie pomogli również Malfoy oraz Zabini – milczeli jak zaklęci albo całkiem przekonująco wypierali się wszelkich zarzutów. Blaise na pewno coś wiedział, byłam tego pewna. Wskazywał na to sposób, w jaki patrzył na mnie na lekcjach czy przerwach. Zawsze uśmiechał się kpiąco i właśnie tego uśmieszku najbardziej nie mogłam znieść. Nie żałosnych plotek czy niestworzonych historii krążących po szkole – Zabini umiał zniszczyć każdego zwykłym uśmiechem.

Dni spędzone bez Teodora były męczarnią. Nie dlatego, że nie czułam obok siebie jego bliskości; dlatego, że gdziekolwiek się znajdował, moje serce zostało przy nim. Nie wiedziałam, co się dzieje, w czym bierze udział, do czego zmusza go ojciec, czy przypadkiem go nie krzywdzi. Niepewność – mój najgorszy wróg. Nie potrafiłam normalnie funkcjonować, kiedy nie miałam pojęcia, na czym stoję i czego mogę się spodziewać. Niepewność towarzyszyła mi w niemal każdej sekundzie.

Minęły już prawie dwa tygodnie od zniknięcia Teodora, kiedy Ron przełamał się i gdy siedzieliśmy w pokoju wspólnym, po prostu zaczął mnie pocieszać. Nie warczał, nie syczał, nikogo nie obrażał. Mówił spokojnie i łagodnie, dość nieporadnie mnie obejmując. Wtuliłam się w niego w poszukiwaniu jakiegoś ukojenia. Słuchałam, jak obiecywał szybki powrót Teodora, jak zapewniał, że to wszystko jest nieprawdą i po prostu zaszła jedna wielka pomyłka.

Prawie mu uwierzyłam. To był jeden z tych niezwykłych dni, kiedy mimo ulewy na świecie, gdzieś głęboko w człowieku świeci słońce.

We mnie świeciło po raz ostatni.

Kilka dni później znowu zostałam wezwana do Dumbledore’a. Kiedy z mocno bijącym sercem weszłam do jego gabinetu, ujrzałam tam więcej osób niż ostatnio. Lupin stał obok dyrektora siedzącego tradycyjnie na fotelu, zaś McGonagall, Slughorne oraz Moody zajmowali krzesła przed biurkiem.

– Dobrze, że jesteś – powiedział Dumbledore. – Czekaliśmy tylko na ciebie. Usiądź, proszę. – Przycupnęłam obok McGonagall wyglądającej na tak samo jak ja zaniepokojoną zasępionym spojrzeniem dyrektora. – Remusie…

Lupin westchnął.

– Dowiedziałem się od pewnego wilkołaka o planowanym ataku na dom rodzinny ważnego dla Ministerstwa Magii urzędnika – zaczął. – Odbył się on zeszłej nocy. Brał w nim udział Fenrir Greyback z kilkoma swoimi podwładnymi, a przewodził nimi Anthony Nott razem ze swoim synem.

Wpatrywałam się z Lupina szeroko otwartymi oczyma, chłonąc każde słowo.

– Wkroczyliśmy tam razem z Szalonookim, Arturem Weasleyem i jeszcze paroma aurorami. Udało nam się unieszkodliwić wilkołaki, ale było za późno. Nottowie zajęli się urzędnikiem i jego rodziną, wywlekli ich z łóżek, a potem zamordowali.

Cichy okrzyk wydarł się z mojego gardła.

– Nie!

– Skoczyliśmy za nimi z Arturem – kontynuował Lupin, nawet na mnie nie spojrzawszy. – I wtedy rozpętało się piekło. W głębi domu wybuchł pożar, a między nami rozgorzała się walka. Jej finał był taki… Jej finał był taki, że miałem już Anthony’ego na różdżce, kiedy syn zasłonił go własnym ciałem. W ostatnim momencie, nawet… nawet nie miałem szansy temu zapobiec.

Nie wiedziałam już, jak się oddycha, a moje serce zapomniało, jak powinno bić.

– Co pan zrobił? – wyszeptałam, ale w gabinecie zapadła nieprzenikniona cisza.

Nie, nie odpowiadaj, proszę, nie odpowiadaj.

Lupin wreszcie na mnie spojrzał. W jego jasnych oczach widziałam żal.

– Nie chciałem tego, Hermiono. Przepraszam.

Z ust McGonagall wyrwał się szloch, jednak nie zwróciłam na nią uwagi. Nie istniał dla mnie nikt prócz Lupina.

Lupina, który zabił Teodora.

Poczułam się tak, jakby ktoś kopnął mnie w klatkę piersiową.

Drewniany stołek upadł na podłogę z głuchym łoskotem. Nogi samobójcy zawisły w powietrzu.

I wtedy umarłam. W sobie.

_______________

Ej. Smutno mi.

Empatia