Rozdział 47. Nieprzewidziane

Kiedy zjawiłam się w pokoju wspólnym Gryffindoru, moich przyjaciół opanowała wręcz szaleńcza radość, której ja wbrew wszystkiemu nie podzielałam. Choć wdzięczna Dumbledore’owi, nie byłam wybitnie szczęśliwa. Zostałam skazana, wyrok tak czy siak musiałam odsiedzieć, ale wyglądało na to, że dla nikogo nie stanowiło to problemu. Dla nikogo prócz Teodora.

– Cieszę się, że jesteś – rzekł cicho, gdy siedzieliśmy pod drzewem na błoniach, a ciepły wiatr łaskotał nasze twarze. Zmrużył oczy, patrząc pod słońce. – Pięć lat. Boże. Pieprzony drań.

Syknęłam, gdy wyjął z kieszeni paczkę papierosów.

– I dlatego masz do tego wrócić? Bo Cryte to drań? – spytałam karcąco. – Podobno już nie palisz.

Teodor przyjrzał się zawartości paczki, po czym zaczął bezmyślnie obracać ją w palcach.

– Bo nie palę.

Westchnęłam i nachyliłam się, by dotknąć wargami jego skroni. Położyłam mu dłoń na ramieniu.

– Mam jeszcze rok – powiedziałam. – Nawet trochę ponad. A potem czeka mnie Azkaban.

Widziałam, jak Teodor skrzywił się na dźwięk tych słów.

– Też nie uważasz rozwiązania Dumbledore’a za sensowne – stwierdziłam.

Pokręcił głową.

– Cieszę się, że jesteś – powtórzył. Schował papierosy i spojrzał mi w oczy, a ja prawie zachłysnęłam się pięknem jego tęczówek błyszczących w promieniach wiosennego słońca. – Ale perspektywa stracenia cię sprawia, że chcę iść i zabić Cryte’a gołymi rękami.

Wcale mnie nie pocieszył.

Najgorszy był poranek dzień po rozprawie. Wtedy obudziłam się ze świadomością, że już mnie skazano i że na zawsze pozostanie to w moim życiorysie. Wyrok przekreślał szanse na znalezienie normalnej pracy, a na pewno nie w Ministerstwie Magii, o czym kiedyś marzyłam. Ktoś z taką przeszłością jak ja był w połowie wykluczony ze społeczeństwa.

Sądziłam, że te czarne myśli będą trzymać się mnie jedynie przez jakiś czas. Pomyliłam się. Dzień w dzień wstawałam z ciążącym na barkach poczuciem, kim stałam się wraz z ogłoszeniem decyzji Wizengamotu. Dzień w dzień zastanawiałam się nad więzienną rutyną w Azkabanie, rozważałam możliwości, co zrobię, gdy już stamtąd wyjdę, a przede wszystkim – jak i kiedy powiedzieć o wszystkim rodzicom. Nie wyobrażałam sobie pójścia do nich tak po prostu i oznajmienia: „Hej, wasza córka spędzi pięć lat w czarodziejskim więzieniu, bo przez nią zginął człowiek”. Tym bardziej teraz, gdy mieli na głowie inne zmartwienia. Pod koniec kwietnia wyszli ze szpitala i tak jak było to ustalone, zamieszkali z ciocią Helen oraz wujkiem Malcolmem. Wymieniłam z tatą parę listów, dzięki czemu dowiedziałam się, że o ile on trzyma się całkiem nieźle, o tyle mama całkowicie się załamała. W krótkim czasie po radosnej, pełnej życia kobiecie nie pozostał ani ślad. Zamknęła się w sobie, stroniła od jakiegokolwiek kontaktu i właściwie większość czasu spędzała w ogrodzie, czytając książkę lub po prostu patrząc w przestrzeń. Bardzo żałowałam, że nie mogę trwać przy niej w tych ciężkich chwilach, ale musiałam przywiązać wagę do szkoły. Proszenie Dumbledore’a o pozwolenie na opuszczenie Hogwartu nie wchodziło w grę, choć wiedziałam, że i z tym nie byłoby problemu, w dodatku jakkolwiek nie spoglądałam w kalendarz, koniec roku szkolnego zbliżał się wielkimi krokami. Wychodziłam z prostego założenia – skoro otrzymałam od dyrektora szansę, nie mogłam jej zmarnować. Szybko odrobiłam opuszczone tematy, doniosłam profesorom zaległe prace i rozpoczęłam powtórki do egzaminów końcowych. Harry oraz Ron popołudniami wychodzili na stadion, by polatać, w czym często towarzyszyła im też Ginny, która zamiast przygotowywać się do SUM-ów, ścigała się z bratem wokół boiska. Żadne z nich nie przejmowało się edukacją, co niesamowicie mnie drażniło, a efektem mojej frustracji było przyrzeczenie pogonienia ich, jeśli wraz z nadejściem nowego miesiąca nie wezmą się do pracy.

Wtedy właśnie nastąpił niespodziewany przełom, który nam wszystkim skutecznie zmącił jasne myślenie: Harry’emu nareszcie udało się wyciągnąć ze Slughorne’a wspomnienie dla Dumbledore’a. Z pomocą Eliksiru Szczęścia nie mógł sobie nie poradzić. Harry opowiedział o wszystkim mnie i Ronowi już na drugi dzień, na lekcji zaklęć.

– Więc jednak horkruksy – szepnęłam z przejęciem, gdy nachyleni w swoją stronę, naradzaliśmy się, co dalej. – Miałam nadzieję, że to jednak coś innego. Wiecie, skoro nie znalazłam o nich absolutnie NIC w bibliotece, przestraszyłam się, jak groźne muszą być… I rzeczywiście są…

– I jest ich aż siedem – jęknął cicho Ron. – A my chcemy pokonać tego dupka, tak?

Harry milczał, ale wiedziałam, dokąd pędzą jego myśli. Tak jak ja zastanawiał się nad tym, czy jeszcze kiedyś zapanuje spokój w magicznym świecie, i czy nawet z Dumbledore’em stojącym na czele Zakonu Feniksa damy radę obalić potęgę Voldemorta. Wciąż w to wierzyłam, jednak czy Wybraniec również?

Przy okazji rozwiązania sprawy horkruksów rozpadł się związek Rona i Lavender, nad czym on sam niespecjalnie ubolewał w przeciwieństwie do blondwłosej Gryfonki, mierzącej mnie morderczym spojrzeniem przez całą lekcję zaklęć. Poprzedniego wieczoru wiedziała nas wychodzących z dormitorium chłopców, a że Harry ukrywał się pod peleryną-niewidką, sprawa dla niej była prosta. Cóż, nieszczególnie się tym przejęłam.

W Teodorze nastąpiła jakaś zmiana. Zrobił się bardziej skryty i niezbyt skory do jakichkolwiek rozmów o swoich problemach. Wyglądał coraz gorzej. Dostrzegałam ból w jego oczach oraz napięcie w postawie. Wyraźnie coś było na rzeczy. Pytałam go delikatnie, jak mogłabym pomóc, ale zawsze udawało mu się zbyć mnie mniej lub bardziej wymyślnym tłumaczeniem. Odnosiłam niepokojące wrażenie powolnego tracenia z nim kontaktu, w jakiś dziwaczny sposób zacierania się więzi między nami, czego nie mogłam w żaden sposób zatrzymać.

W urodziny Teodora, wypadające jedenastego maja, specjalnie wstałam wcześniej, by dorwać go już na śniadaniu, na które – jak pamiętałam – zawsze schodził jeszcze przed wszystkimi uczniami. Nie złapałam go jednak ani wtedy, ani przez resztę dnia, i dopiero późnym wieczorem wpadłam na niego w dość osobliwym miejscu, bo w Łazience Prefektów. Właściwie to on na mnie wpadł, ponieważ zjawił się tam, kiedy ja już siedziałam zanurzona po szyję w gorącej wodzie, otoczona kolorową, pachnącą słodko pianą. Pisnęłam zaskoczona, wycofałam się na sam tył basenu i ugięłam kolana, by jeszcze bardziej się ukryć, a Teodor oparł się o ścianę z kpiącym uśmieszkiem na ustach.

– Gdzieś ty się podziewał?! – zaatakowałam go pierwsza nieco piskliwym głosem. – Przez cały dzień nie mogłam cię znaleźć, a teraz wpadasz sobie tak o i bezczelnie się gapisz?!

– Dobry wieczór, Granger – przywitał się grzecznie Ślizgon, nie bacząc na moje wrzaski. – Przyjemny wieczór, co?

Podszedł do umywalki, umyślnie nie odwracając się do mnie plecami. Poczułam na twarzy przypływ gorąca.

– Mógłbyś na chwilę wyjść? – poprosiłam na pozór spokojnie.

Spojrzał na mnie jakby oceniająco.

– Nie. – Nim zdążyłam dać upust swojej irytacji, dodał: – Masz jakieś wiadomości od Cryte’a?

– Od rozprawy nie dał o sobie znać. Chyba uznał swoje zwycięstwo w tej bitwie… Słuchaj, może jednak stąd wyjdziesz?

Dłoń Teodora trzymająca szczoteczkę do zębów zatrzymała się w połowie drogi do ust.

– Naprawdę uważasz, że to koniec?

Westchnęłam ze zniecierpliwieniem. Nie miałam najmniejszej ochoty na prowadzenie tej konwersacji.

– Obawiam się, że Cryte nie odpuści, ale właściwie, co on jeszcze może? – Urwałam na chwilę, uważnie śledząc ruchy Teodora powoli odpinającego guziki koszuli. Odchrząknęłam. – Skazali mnie, za rok idę do Azkabanu, moja babcia i braciszek nie żyją, mama wpadła w depresję. Umarli muszą na razie poczekać na sprawiedliwość… Co ty robisz?!

Koszula leżała już na podłodze, a dłonie Teodora zawędrowały do paska przy dżinsach.

– Skoro nie chcesz wyjść z wody, musimy się jakoś pomieścić. – Popatrzył na mnie z przyganą. – Zamknij oczy!

Moje policzki płonęły. Rozległo się chlupnięcie, poczułam niewielki ruch wody. Dopiero wtedy odważyłam się rozewrzeć powieki. Teodor oparł się wygodnie o przeciwległą ściankę basenu, a ja mogłam teraz zobaczyć wszystkie blizny znaczące jego ciało. Srebrzysta siateczka, niczym straszliwy tatuaż, ciągnęła się od lewego ucha poprzez szyję do prawego ramienia, skąd swą trasę znaczyła aż do łokcia. Pokrywała obojczyki i w miarę, jak spływała w dół, tym bardziej się rozszerzała, dzieląc wreszcie na pojedyncze znaki. W mig zrozumiałam, że właśnie te samotne, podłużne ślady pozostawiła po sobie Sectumsempra, którą przed laty podarował swojemu synowi Anthony Nott. Podniosłam wzrok na twarz bruneta. Obserwował mnie w uwagą. Wiedział, o czym myślę.

– To nic – rzucił krótko.

Potrząsnęłam głową.

– Nie wiedziałam, że jest tego aż tyle – wydusiłam. – Ja… Teodorze…

– Nie współczuj mi, Granger. Nie chcę tego.

Zamilkłam, zdając sobie sprawę, że przecież ja również mam na sobie to okropieństwo. Uświadomiwszy to sobie, znów schowałam się w wodzie prawie po samą szyję. Poczułam się brudna i obrzydliwa, jakby blizny pokrywające moje ręce aż do nadgarstków, piersi, brzuch oraz część nóg były niemożliwym do zdrapania osadem, który mogłam jedynie ukryć przed światem, nigdy usunąć na zawsze. Czym innym było pokazywanie ich odważnie Cryte’owi. Nie potrafiłam wyjaśnić, dlaczego tak nagle pojawił się u mnie wcześniej nieodczuwalny wstyd; może przez tak niespodziewanie naruszoną prywatność? Może przez to, że po raz pierwszy pozwoliłam Teodorowi naprawdę na siebie patrzeć?

On bez problemu odczytał moje myśli.

– Granger – mruknął prawie łagodnym tonem – nie chowaj ich.

Wcześniej chciałam, by Cryte je widział. Teraz chciałam rozpłynąć się w powietrzu niczym mgła.

– Słyszysz? Nie masz się czego wstydzić – ciągnął, gdy nawet na niego nie spojrzałam. – Zobacz. Ja nie wyglądam lepiej, a jednak nie mam oporów przed pokazywaniem się ludziom.

– Ty nauczyłeś się już z nimi żyć – wymamrotałam. – Dla mnie to nadal za trudne, bo… bo jestem odrażająca. Merlinie! – zakrzyknęłam, przypominając sobie o czymś. – Wszystkiego najlepszego, Teodorze!

Wyczucie czasu, nie ma co.

Zbliżyłam się nieco, po czym zaczęłam składać chłopakowi chaotyczne życzenia, mimo że przez cały dzień układałam je sobie w głowie. Koniec końców nie wyszło to tak, jak zamierzałam, zważywszy na brak prezentu, który obiecałam dać mu następnego dnia. Wreszcie zająknęłam się po raz ostatni i urwałam w oczekiwaniu na reakcję solenizanta. Ten uśmiechnął się z rozbawieniem.

– Całkiem… zgrabnie – skomentował. Parsknął śmiechem. – Dziękuję. Ale, Granger, odpuść sobie ten prezent. Bardziej będzie się dla mnie liczyło, jeśli przestaniesz gadać głupoty na swój temat.

– Skończ, Teodorze – ofuknęłam go. – Jesteś nudny.

– Ty też. – Zrobił krok w moją stronę, a potem jeszcze jeden. – Bardzo zależy mi na tym, żebyś zrozumiała, że jesteś piękna.

Jeśli wcześniej było mi gorąco, to teraz dosłownie zanurzyłam się w lawie.

A Teodor wciąż się zbliżał, tak że ja automatycznie się cofałam.

– To nudna czy piękna? – spytałam lekko drżącym głosem.

Poczułam za plecami ścianę basenu.

Déjà vu?

Odpowiedziało mi rozgorączkowane spojrzenie Teodora.

– Doskonała.

Chyba powinnam była coś zrobić. Coś, cokolwiek, a nie z zahipnotyzowaniem powtarzając w umyśle to jedno słowo, niepoprawnie cudownie brzmiące w ustach Notta. On tymczasem patrzył na mnie w ten sposób, tworząc między nami ten szczególny magnetyzm, którego niewiele ludzi jest w stanie opanować. Palce chłopaka lekko musnęły moje biodro.

Śniłam. Na pewno.

– Co ty robisz? – wyszeptałam z dziwną, narastającą ekscytacją.

Pokręcił głową, przełykając głośno ślinę.

– Nie wiem – wychrypiał. – Przy tobie nic nie wiem.

A później czułam jego łapczywe usta na swoich i chłodne dłonie na rozpalonej skórze. Ich dotyk zdawał się być zupełnie inny niż zwykle, niż wtedy, kiedy dzieliła nas bariera w postaci ubrania. Poznawały moje ciało na nowo, tak jak ja skupiłam się na Teodorze, błądząc drżącymi rękami po jego ramionach, barkach, klatce piersiowej. Skumulowało się we mnie tyle różnorodnych, nowych odczuć, że z ledwością mogłam ustać na nogach. Zmysły wariowały, nie wiedząc, na czym się skupić – czy na wargach składających pożądliwe pocałunki na obojczykach, czy na wędrujących wszędzie palcach, czy na wibrującym w uszach szepcie.

Zachwycał się moim wyglądem. Zachwycał się mną tak jak poeta swoją muzą, a ja rozpływałam się, topniałam i płonęłam jednocześnie, pragnąć znaleźć się jeszcze bliżej.

Zacisnęłam palce w jego miękkich włosach, czując napływ podniecenia głęboko w sobie.

Mogłam odepchnąć Teodora. Mogłam powiedzieć stanowczo, by przestał. Mogłam nie reagować na pieszczoty ani nie wbijać paznokci w barki chłopaka, tym samym nieświadomie zachęcając go do działania.

Mogłam się powstrzymać. Naprawdę mogłam.

Ale nie chciałam.

– Boże, Granger… – wybełkotał, scałowując krople wody z moich policzków. Zacisnął dłoń na moim udzie, a ja nie zdołałam zapanować nad cichutkim jękiem wyrywającym się z gardła. Poczułam, jak Teodor zadrżał. – Ona pochodnie pozbawiła mocy… Jak gołębica śnieżna, zagubiona wśród wron… jaśnieje pośród innych ona…*

Spojrzałam na niego z oczarowaniem. Nie mogłam złapać tchu, jakby i moje płuca dosięgnął wewnętrzny ogień, lecz gdy wreszcie udało mi się zaczerpnąć większy haust powietrza, przyciągnęłam do siebie jego głowę i muskając wargami płatek ucha, wyszeptałam:

– Kocham cię.

A później rozległ się głośny pisk, histeryczny śmiech, zaraz po nim szloch i musieliśmy naprawdę szybko wyewakuować się z Łazienki Prefektów.

Jak się okazało, korzystali z niej nie tylko prefekci. Jęcząca Marta nie zaprzestała jej odwiedzać, pewnie nadal mając nadzieję na spotkanie Harry’ego. Przyłapała nas w okropnych okolicznościach, o jakie sama bym siebie nie posądziła, gdybym nadal wiedziała, co to rozsądek. Żałowałam, że ducha nie można zaczarować.

Teodor wyskoczył z basenu pierwszy, po czym rzucił mi ręcznik, sam w błyskawicznym tempie jako-tako się ogarnął i zaczął bluzgać na Martę tak bardzo, że ta zaniosła się głośnym płaczem, aż w końcu zniknęła z bulgotem w odpływie.

Z Łazienki wyszłam czerwona jak piwonia. Teodor burzył się, jakim prawem hogwarckie zjawy odwiedzają miejsca, w których przede wszystkim liczy się prywatność. Nie słuchałam go, nie patrzyłam na niego, właściwie trzymałam się jak najdalej. W pewnym momencie przystanął, położył mi dłonie na ramionach, za co miałam ochotę go uderzyć, i spoglądając prosto w moje oczy, spytał:

– Mówiłaś szczerze?

W pierwszej chwili nie pojęłam, o co mu chodzi. Dopiero później zrozumiałam.

– Dlaczego miałabym kłamać?

Natychmiast napięcie uszło z twarzy Notta, a szare tęczówki błysnęły.

– Ja też cię kocham, Granger.

I wtedy stołek samobójcy niebezpiecznie się zachwiał, ale samobójcy nikt nie zdążyłby już uratować.

Teodor był moim końcem oraz początkiem. Końcem życia, w którym czegoś brakowało, i początkiem tej niezwykłej egzystencji, której każdy kolejny dzień przynosił coś nowego. Tak jakbym znalazła brakujący element układanki, a obraz stał się kompletny.

Kochałam go całego. Każdą wadę i zaletę, każdą cechę charakteru, nawet te jego okropne humorki, każdą niedoskonałość, uwielbiałam przytulać się do chudego ciała i delikatnie dotykać jasnych zgrubień na skórze.

Kochanie go nie było tak łatwe, jak mogłoby się wydawać. Kochanie go niekiedy sprawiało ból. Kochanie go przynosiło radość. Czasem nienawidziłam tego, że zawładnął moim sercem z taką łatwością. Czasem chciałam krzyczeć z euforią. Czasem, ale tylko czasem, bałam się tego, co ześle na nas los, więc patrzyłam z nadzieją w szare tęczówki, które wciąż pojawiały się w snach, a strach rozwiewał się jak pod wpływem podmuchu wiatru.

Należał do mnie. Ja należałam do niego. Potwierdził to.

I nie pamiętałam już nawet, że przecież nie wszystkie wielkie historie miłosne kończą się szczęśliwie.

***

Siedziałam akurat w bibliotece, dopisując ostatni akapit do wypracowania dla Sprout, kiedy nagle zza regału wyłonił się zdyszany Ron, podbiegł do stolika, który zajmowałam, i wykrztusił:

– Harry… krew… chyba ma kłopoty…

Zebrałam wszystkie swoje rzeczy szybciej, niż sama bym się tego po sobie spodziewała.

Godzinę później mój strach zniknął bezpowrotnie, zastąpiony najpierw przez wyraz ulgi, później głębokiego rozczarowania, aż wreszcie przeszedł do nieokiełznanej fali gniewu palącej mnie w gardło jakbym zjadła łyżeczkę pieprzu.

Gdy zobaczyłam Harry’ego, całego i zdrowego, przestały drżeć mi dłonie. Wciąż ze zgrozą patrzyłam na szkarłatne plamy na jego koszuli, jednak wiedziałam już, że krew nie należy do niego.

Gdy dowiedziałam się, co się wydarzyło, uniosłam z politowaniem brwi.

– Książę Półkrwi…

– Daj spokój z tym Księciem – żachnęłam się. – Nie widzisz, co on zrobił?

– To nie on, tylko ja!

– On – twoimi rękami.

Gdy usłyszałam, jakiego zaklęcia użył Harry, zachwiałam się, jakby niewidzialne ręce odepchnęły mnie do tyłu.

– Co? – wyjąkałam z trudem. – Powtórz, Harry.

Wziął głębszy oddech.

– Sectumsempra. Hermiono, wiem, że…

– Nie, Harry – przerwałam mu stanowczo, czując, jak wpadam w objęcia szału. – Nic nie wiesz.

W jednej chwili uderzyło we mnie wspomnienie tej wyjątkowej rozmowy z Teodorem, kiedy opowiedział mi historię ze swojego dzieciństwa. Zadziwiające i niepokojące jednocześnie – pamiętać niemal każde słowo, które ktoś, właśnie ten ktoś, do ciebie skierował.

– Znęcał się wtedy nad matką, aż wreszcie mnie też się oberwało. Chciał ją zranić, więc kiedy miałem trzy lata, dostałem zaklęciem… chyba nazywało się Sectumsempra… zakrawa o czarną magię…

Miałam ochotę wywlec Harry’ego z pokoju wspólnego i dopiero tam powiedzieć mu, co o nim myślę, nie szczędząc słów, których chyba nigdy w życiu nie użyłam. W salonie ograniczała mnie jedynie obecność innych uczniów.

– Wiesz, co by się stało, gdyby McGonagall nie przechodziła tamtym korytarzem? – wysyczałam, patrząc chłopakowi prosto w oczy. – Sectumsempra to prawie czarna magia, Draco mógł umrzeć…

– Wiem, ale…

– …zachowałeś się kompletnie niedojrzale, dobrze, że przynajmniej ukryłeś tę głupią książkę, żeby cię nie kusiła…

– To nie jest głupia książka, wiele razy mi pomo…

– …i bardzo dobrze, że nie zagrasz w sobotę! – warknęłam na granicy furii. – Należy ci się ten szlaban!

– Hermiono! – zawołał z oburzeniem Ron. – Jak możesz! Przecież w gruncie rzeczy nic się nie stało, Malfoy żyje!

Tym razem swój gniew skierowałam w stronę rudzielca. Oczami wyobraźni ujrzałam małego, czarnowłosego chłopca w kałuży krwi, nad którym pochylała się łkająca kobieta.

– Cudem przeżył – wycedziłam przez zaciśnięte zęby.

– Nie rozumiem cię, Hermiono – zaperzył się Harry. – Malfoy też chciał mnie przekląć, prawie użył Zaklęcia Niewybaczalnego, a ty go jeszcze bronisz? Równie dobrze to ja mogłem skończyć podobnie jak on. O co ci chodzi?

Zerwałam się z kanapy i popatrzyłam na chłopaków z pogardą.

– O nic. O nic już mi nie chodzi.

Z pokoju wspólnego popędziłam schodami prosto do lochów, gdzie szybko odnalazłam Teodora. Zderzyłam się z nim na zakręcie, a gdy tylko wymieniliśmy zaskoczone spojrzenia, wtuliłam się w niego z całej siły. Jeszcze bardziej zdziwiony moim zachowaniem, chłopak objął mnie mocno.

– Granger, co jest? – spytał cicho. – Chodzi o Pottera?

Czyli już wiedział o Malfoyu.

Odsunęłam się i kiwnęłam głową. Dotknęłam jego ramienia, klatki piersiowej, musnęłam opuszkami palców delikatną szyję. Znów spojrzałam mu w oczy.

– Użył Sectumsempry – wyrzuciłam z siebie. Wzrok Teodora spoważniał. – Kiedy się o tym dowiedziałam, myślałam, że skrzywdzę własnego przyjaciela. Teodorze, tak mi przykro!

Przez chwilę milczał, po czym westchnął.

– Przecież to nie twoja wina, Granger, że Potter jest gnojkiem. – Przeszył mnie dreszcz na dźwięk lodu w jego głosie. – Zresztą, nie przejmuj się. Z tego, co słyszałem, Draco dzięki McGonagall przeżyje i może nawet obejdzie się bez blizn.

Zawahałam się.

– Od razu pomyślałam o tobie – wyznałam. – O tym, co mi mówiłeś. Merlinie, Teodorze. – Znów do niego przylgnęłam. – Jak dobrze, że jesteś.

Pocałował mnie jako ostateczne potwierdzenie swojej obecności.

Kolejne dni przyniosły ochłodzenie, choć temperatura na zewnątrz kompletnie temu przeczyła. Moje relacje z chłopakami znacznie się oziębiły, głownie dlatego, że nie potrafiłam patrzeć na Harry’ego bez złości. Ron lojalnie trzymał jego stronę, więc kontakty z nim automatycznie również się rozluźniły. Ginny zabrała głos tylko raz, przywołując moment, w którym Malfoy prawie użył Cruciatusa, ale później nabrała wody w usta i postanowiła pozostać neutralną w tym sporze. Aż do soboty, kiedy miał odbyć się finałowy mecz quidditcha, nie odzywałyśmy się do siebie, pokłócone, jednak na śniadaniu przytuliłam ją, życząc szybkiego złapania znicza. Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie pogodnie, co zakończyło nasze ciche dni.

Weasleyowie pospieszyli już na boisko, ale ja zostałam, by poczekać na pocztę. Od kolejnego listu od taty moją uwagę zdołał odciągnąć wielki nagłówek na pierwszej stronie „Proroka Codziennego”.

SEVERUS SNAPE UCIEKŁ Z AZKABANU!

Wytrzeszczyłam oczy, a świat wokół zatrzymał się.

„Na razie prowadzone jest dochodzenie w tej sprawie” – powiedział naszemu reporterowi rzecznik Biura Aurorów, John Bennet. „Choć spisek został wykryty dopiero wczoraj, jesteśmy pewni, że Severus Snape opuścił więzienie Azkaban co najmniej parę tygodni temu. Niestety, nie mogę udzielić więcej informacji na ten temat.”

Wiele obrazów nagle pojawiło się w mojej głowie, po czym ustawiło w porządku, niczym skomplikowana układanka, do której ułożenia teraz otrzymałam klucz. Rozejrzałam się po Wielkiej Sali i wróciłam do artykułu.

Jeśli rzeczywiście Severus Snape od dawna chodzi po wolności, czy możemy czuć się bezpieczni?

„Zaleca się bezwzględną ostrożność” – potwierdził John Bennet. „Nadal ustalamy miejsce pobytu uciekiniera, dlatego wszyscy muszą mieć oczy szeroko otwarte.”

– A co, jeśli cię przejrzałam, Snape? – szepnęłam do siebie, tak by nikt w pobliżu mnie nie mógł tego usłyszeć.

***

Pewnych pytań nigdy nie powinno się zadać. Inne powinno, choć nikt nie ośmiela się tego zrobić. Jeszcze inne wiszą w powietrzu bez odpowiedzi, bo zbyt trudno ją udzielić.

Moje pytania zaliczały się do tej ostatniej kategorii, niechciane przez nikogo i jakby niepotrzebne. Ja też się tak czułam – opuszczona, samotna.

Oszukana.

Ostatniego dnia maja Teodor Nott zniknął z Hogwartu.

A pierwszego czerwca, kiedy dowiedziałam się, że na jego lewym przedramieniu wypalono Mroczny Znak, zwykłe „Dlaczego?” nie miało żadnego znaczenia.

*cytat pochodzi z Tragedii Romea i Julii Wiliama Shakespeare’a w przekładzie Macieja Słomczyńskiego, wyd. 1983r.

Empatia