Rozdział 49. Inny scenariusz

Chciałam się z nim zestarzeć.

Chyba każda dziewczyna w moim wieku myślała w ten sposób o swojej szkolnej miłości – wyobrażając sobie parę staruszków siedzących w bujanych fotelach na werandzie domu i trzymających się za ręce. To trochę płytkie, ale gdy zastanawiałam się, jak będzie wyglądać przyszłość, zawsze przed oczami stawał mi taki obrazek. A tymczasem… a tymczasem teraz musiałam ułożyć swoje życie na nowo, już bez niego.

Nad moją głową mieniły się gwiazdy. Patrząc w nie, w głowie układałam najróżniejsze scenariusze. W jednym z nich w ogóle nie występował ktoś taki jak Teodor Nott, inny zakładał zachowanie przez główną bohaterkę większego rozsądku oraz dystansu do pewnych osób, jeszcze inny kończył się szczęśliwie, o zachodzie słońca na werandzie.

Otarłam wierzchem dłoni mokre od łez policzki.

– Nie ma go – wreszcie powiedziałam to na głos. Tylko w ten sposób mogłam pomóc dotrzeć prawdzie do mojej świadomości. – Boże, nie ma go. I już nie będzie.

Czułam się boleśnie pusta w środku, w dodatku potwornie oszukana. Najpierw ktoś niesamowicie mi bliski okazał się stać po przeciwnej stronie barykady, a potem został on zamordowany przez kogoś, kogo uważałam za sprzymierzeńca. Czy tak właśnie wyglądał świat? Chyba nadal byłam zbyt młoda, ponieważ wciąż na nowo i na nowo odkrywałam jego kolejne ciemne strony. Nie chciałam żyć w takiej rzeczywistości. Nie w fałszu, obłudzie i bezwzględności. Nie chciałam żyć bez niego.

Wtedy jeszcze chyba tylko gwiazdy mogły wiedzieć, że do mojej śmierci zostały dwadzieścia cztery godziny.

***

Każde związane z nim wspomnienie stało się gwoździem zabijającym wieko mojej trumny.

Teraz błahe wydawały się nasze sprzeczki na temat transmutacji czy jakiegokolwiek innego przedmiotu. Błahe były kłótnie, nieporozumienia, chwile, w których naprawdę chciałam go skrzywdzić, trwale lub nie. Nie liczyła się już ani jedna wylana przez niego łza. Nie liczyły się przekleństwa, krzyki, zaklęcia, które nie raz latały po sali, ponieważ któreś z nas straciło resztki cierpliwości.

Liczyły się natomiast pocałunki, uśmiechy i słowa, te na pozór najbardziej ulotne. One jednak wyryły się w mojej pamięci, teraz każąc się w kółko przywoływać oraz skrupulatnie analizować. Tak niezwykle w jego ustach brzmiało moje imię…! Nie potrafiłam określić, co było takiego nadzwyczajnego w sposobie, w jaki je wypowiadał. Tak jakby bawił się tymi ośmioma literkami, odrobinę za długo trzymał na języku, starając się rozgryźć między zębami.

Miało ono już nigdy nie zabrzmieć tak samo.

– Przebrnąłeś przez Romea i Julię. Od kiedy czytasz mugolską literaturę?

– Nie czytam jej, ale wspomniałaś o Shakespearze, a pamiętałem, że jest w bibliotece. Ot, wpadło mi do głowy. Nie ekscytuj się, Granger.

– Nie ekscytuję się. Roger miał to przeczytać, bo też mu o niej wspominałam.

– I co…?

– I nie zdążył.

– Nie rozpamiętuj go. Znów wszystko wróci.

– A ty nie rozpamiętujesz Lilian?

– Poruszasz zły temat, Granger. Nie rób takiej miny, bo wyglądasz, jakbyś usiadła na sklątce.

– Po prostu wychodzi na to, że mam zapomnieć o kimś, kto mnie uratował. Żyję dzięki niemu, Teodorze, nie mogę o nim nie pamiętać.

– Nie chodzi o to, że masz o nim nie pamiętać. Nie rozpamiętuj go pod takim kątem. Nie myśl o tym, czego nie zrobił albo czego ty nie zrobiłaś. Myśl o Konkursie, o tym, jak cieszył się z wygranej, o tym, że mimo wszystko był szczęśliwy, ponieważ cię poznał. Spójrz na mnie.

Spojrzałam i rozpłynęłam się.

– Na pewno zauważyłaś, że dzięki katharsis jesteś silniejsza, ponieważ nawet umarli i Cryte nie wytrącili cię z równowagi. Gdyby parę miesięcy temu wydarzyło się coś takiego, nie dałabyś sobie rady. Mimo wszystko boję się… boję się o ciebie, Hermiono.

Nie potrafiłam nawet normalnie oddychać w jego obecności.

– Dam sobie radę. Nie mam innego wyjścia. Nie przejmuj się, Teodorze… wszystko będzie dobrze.

Kłamstwo. Kolejne.

Kto by pomyślał, że Hermiona Granger może być takim kłamcą?

Nie miałam w sobie ani siły, ani spokoju. Już nie. Chciałam krzyczeć, płakać, rzucać w przestrzeń wszystkim, co tylko mi się nawinie. W mojej piersi ziała pustka po pękniętym sercu. Wewnątrz łkałam przeraźliwie z żalu i tęsknoty, nie pozwalając sobie na pokazywanie innym swojego smutku.

Na śniadaniu siedziałam sztywno, wpatrzona w nieznany punkt przed sobą, dopóki nie usłyszałam przygnębionego głosu McGonagall, informującej o stracie jednego z uczniów. Jak burza wypadłam z Wielkiej Sali, potykając się o własne nogi i absolutnie nie zwracając uwagi na śledzące mnie setki par oczu. Biegłam tak długo, aż zabrakło mi tchu. Wtedy zatrzymałam się na którymś z pięter, gdzie osunęłam się po ścianie prosto na zimną posadzkę.

Wyobraziłam sobie Teodora. Obejmował mnie pewnie, tak jak zawsze, i uspokajająco gładził po włosach. W ciszy wibrował jego szept, że razem przez to przejdziemy, że przecież wszystko będzie dobrze.

Czułam się coraz gorzej.

Tak strasznie chciałam jeszcze raz ujrzeć jego szare, bezdenne oczy, których czar zawładnął mną, nim sama zdążyłam nad tym zapanować. Tak strasznie chciałam móc jeszcze raz się do niego przytulić, choćby na chwilę, byle znów poczuć ciepło jego ciała oraz charakterystyczny zapach przyjemnie drażniący nozdrza. Teodor należał do mnie, tak jak ja do niego.

Teraz zostałam sama i za nic nie mogłam się z tym pogodzić.

A do mojej śmierci pozostało dwanaście godzin.

***

Nie umiałam znaleźć sobie miejsca. W końcu wylądowałam na soczyście zielonej trawie koło jeziora, wpatrując się w błękit porannego nieba. Tam trafili na mnie Harry i Ron, obaj wstrząśnięci i przerażeni tym, co usłyszeli na śniadaniu.

– Hermiono! Merlinie, Hermiono…

Słońce na moment przesłoniła zarumieniona, piegowata twarz Rona.

– Chodź, pomogę ci.

Świat wokół wirował, więc z wdzięcznością wsparłam się na jego ramieniu.

– Słyszeliśmy, co się stało – wymamrotał Harry. Odwróciłam na niego niewidzący wzrok. – Przykro nam.

Przykro nam. Tylko na tyle było ich stać.

Mnie też cholernie przykro, wiecie?

Nic nie odpowiedziałam. Wyprostowałam się z godnością i otrzepałam szatę z trawy.

– Wyglądasz strasznie, Hermiono.

– Dziękuję, Ron. – Odezwało się we mnie pragnienie natychmiastowej ucieczki. – Miło, że tak się troszczycie. – Ruszyłam z powrotem do zamku, rzuciwszy jeszcze na odchodne: – Nie idźcie za mną.

Chciałam rozłożyć skrzydła i odlecieć, wysoko, prosto do błękitu, do słońca, poczuć na skórze jego ciepło…

Bezsens.

Gdybym istotnie poczuła ten żar, znaczyłoby to, że już pędzę w dół w kuli ognia. Martwa.

***

Jeśliby ktoś spytał samobójcę, jak zamierza spędzić swoje ostatnie godziny, otrzymałby prostą odpowiedź: samotnie. Odizolowałam się od przyjaciół, od kogokolwiek, kto mógłby przeszkodzić mi w pławieniu się we własnej rozpaczy. Posunięcie bez wątpienia idotyczne, ale wtedy jeszcze tego nie wiedziałam. Chodziłam po Hogwarcie, wyszukując miejsc, z którymi kojarzył mi się Teodor. Płakałam i śmiałam się na przemian, przypominając sobie niektóre sytuacje sprzed paru miesięcy. Czasem wydawało mi się, że ktoś mnie woła – odwracałam się w wtedy z mocno bijącym sercem i w mig orientowałam się, że to tylko wyobraźnia płata mi okrutne figle.

Jak na złość był to piękny, pogodny dzień. Słońce śmiało się do mnie zza szyb. Zastanawiałam się, czy by nie zamknąć się w Pokoju Życzeń, ale nie, tamto miejsce za bardzo kojarzyłam ze spotkaniami Gwardii Dumbledore’a. Wizyta w bibliotece nie i znajoma faktura pergaminu pod palcami nie przyniosła spodziewanego ukojenia. Może powinnam była wymknąć się do Hogsmeade i upić się Gospodzie pod Świńskim Łbem. W powieściach tak robili ci, którzy chcieli odciąć się od problemów.

Czy ty w ogóle siebie słyszysz, Hermiono?

Teodor lubił alkohol, bez problemu to przyznawał. Lądowanie pod stołem zalany w trupa wprawdzie niespecjalnie mu pasowało, ale nie stronił od ognistej whisky czy nawet od iście mugolskiego czerwonego wina. Uwielbiał też ciasto kawowe i kurczaka w miodowo-imbirowej marynacie. Smaki musiały wyraźnie tańczyć na jego języku, tworzyć niebanalną kompozycję. Opowiadał mi o kuchni swojej mamy, o Świętach, urodzinach czy jakichkolwiek mniejszych lub większych uroczystościach, które uświetniały smakołyki przez nią przygotowywane.

Teraz wszystkie te rozmowy wydawały się nieistotne, nic nieznaczące. Gdybym wcześniej wiedziała, że zostało nam tak mało czasu, wykorzystałabym go inaczej. A może nie? Hermiono, zastanów się. Jak bym go wykorzystała? Zakochałabym się w nim szybciej? Wszczynałabym mniej kłótni, choć tak naprawdę to one nas do siebie zbliżały? Poruszałabym bardziej podniosłe tematy, zamiast gadać o jedzeniu i dobrych książkach?

Tylko… czy w takim razie nasze życie nie powinno opierać się na prostych sprawach? Czy w takim razie każdą chwilę powinniśmy poświęcać sprawom wielkiej wagi, nie martwiąc się o te z pozoru najmniej istotne? Z Teodorem prawie nigdy nie gdybaliśmy. Nie roztrząsaliśmy tematu wojny ani tego, co może się wydarzyć w najbliższej przyszłości. Rozmawialiśmy natomiast o szczęściu, o naszych marzeniach, planach i wszystkim, co bezpośrednio wiązało się ze zwykłą codziennością. Wspominaliśmy beztroskie lata dzieciństwa oraz to, jak wyglądał Hogwart z perspektywy podekscytowanych jedenastolatków, którzy dopiero mieli wkroczyć w świat magii. Czy gdybym z góry wiedziała, że Teodor umrze, przerwałabym jego opowieść o tym, jak wyobrażał sobie szkołę, zmieniając temat na Voldemorta? Teraz bladły nawet nasze długie rozprawy o Crycie i tym, co powinnam zrobić… Teraz wszystko było niczym.

Więc w dniu mojej śmierci świeciło słońce. Bezczelnie i prostacko. Temperatura sięgała prawie dwudziestu pięciu stopni, na niebie nie błąkała się ani jedna chmurka, ptaki świergotały wesoło i nawet Zakazany Las wyglądał trochę bardziej zachęcająco niż zwykle.

Nie mogłam już na to patrzeć.

Na moich przegubach błyszczały blizny, w miejscach, gdzie kiedyś szarpałam skórę paznokciami. Czułam nieposkromioną ochotę rozorania jej, tak bym znów ujrzała krew spływającą na podłogę – podobno ból fizyczny łagodzi cierpienie duszy. Zacisnęłam jednak pięści, oddychając płytko. Zaklęłam. Raz, a potem drugi, a później znów i znów, aż łzy przestały zamazywać mi obraz.

W dniu swojej śmierci pojawiły się u mnie skłonności masochistyczne. W dodatku zrobiłam się wulgarna. Gdybym jeszcze jasno myślała, zganiłabym się w myślach za własną słabość i za łamanie zasad moralnych. Tyle że było mi wszystko jedno. Było mi tak cholernie wszystko jedno, jak chyba nigdy wcześniej.

Nie czułam już nic.

Wtulałam się w niego jak tylko potrafiłam najmocniej, bo jego ramiona były azylem, jedyną bezpieczną przystanią, w której mogłam znaleźć schronienie.

– To boli.

– Wiem, że boli. Wiem, Granger. Ale to nie zwróci im życia, możesz pomścić ich, działając.

– Nie, Teodorze. Wszystko skończone. Ja, Cryte, Patrick… Co ja sobie w ogóle myślałam? A jeśli obierze sobie za cel Ron lub Harry’ego? Ty też jesteś w niebezpieczeństwie, dobrze o tym wiesz.

– Nie obchodzi mnie to. Naprawdę gówno mnie to obchodzi. Zastanowiłaś się? Na pewno chcesz wszystko zaprzepaścić?

– Poddaję się.

– Jesteś na to zbyt silna, Granger.

– Jestem tchórzem, Teodorze.

***

– Harry, co się dzieje?

Potter wcisnął przyjacielowi do rąk skarpetki z ukrytym w nich Eliksirem Szczęścia. Obrzucił go rozgorączkowanym, pełnym ekscytacji spojrzeniem.

– Ron, musisz mi pomóc – wydusił. W głowie słyszał jedno słowo. Horkruks. – Nie mam wiele czasu.

Opowiedział mu o niespodziewanej wyprawie z Dumbledore’em, ignorując pospieszne pytania. Czas, czas!

– …znajdź Hermionę, wytłumacz jej, co się dzieje, pilnujcie Malfoya i błagam, Ron, uważajcie na siebie.

Wypadł z pokoju, nim rudzielec zdążył wydobyć z siebie choć słowo w odpowiedzi.

***

Zuchwałe słońce zdążyło już zajść, wieczór był ciepły, rozświetlony blaskiem księżyca i dziwnie… cichy.

Nawet moje serce biło jakby ciszej niż wcześniej.

Dławiłam się tęsknotą, a rozpacz zaciskała się na moich płucach. Ściany wokół coraz bardziej się zbliżały. Dusiłam się. I dusząc się, odnalazłam rozwiązanie. Rozwiązanie tak proste, że nie wiedziałam, dlaczego wcześniej tak skrupulatnie omijałam je w swoim rozmyślaniu.

Chciałam uciec, uciec od tego wszystkiego, uciec od zbyt bolesnej rzeczywistości, napierającej na mnie całym swym ciężarem… a jedynym wyjściem było uściśnięcie dłoni samej Śmierci, i ten właśnie scenariusz wybrałam, gdy wdrapywałam się na Wieżę Zegarową na dziesięć minut przed końcem.

***

Stąpał powoli, niemal bezszelestnie. Krok za krokiem.

Na jego życie składały się same porażki. Beznadziejny ojciec, wierny swojemu panu jak pies, i matka, która bardziej dbała o siebie niż o jedynego syna. Cóż, rodziców się nie wybiera, ale swoich nie uważał za najlepszych na świecie. Zapewniali mu wszystko, czego chciał, spełniali każde życzenie – ignorując jedno jedyne marzenie małego chłopca, to o kochającej rodzinie.

Nie miał przyjaciół, nie takich prawdziwych. Nie miał do kogo gęby otworzyć, żeby opowiedzieć o swoich kłopotach, w dodatku tak, by nie musieć prosić o dyskrecję. Tym sposobem przez całe miesiące tkwił sam ze sobą w najgorszym bagnie życia.

Aż do ponurego finału. Aż do teraz.

Odwrócił się, po czym znów ruszył przed siebie. Powoli, z rozmysłem, skupiając swoje myśli na tym jednym miejscu.

Krok za krokiem…

Kiedyś podobała mu się wizja chwały, która miała na niego spłynąć, tylko i wyłącznie na niego. On grał tutaj pierwsze skrzypce, nikt inny. On miał zostać doceniony.

Teraz jednak to również zaliczał do swoich największych niepowodzeń. To, że przez tyle czasu był zmuszony ukrywać się w cieniu i chronić własną skórę, bo ojciec okazał się patałachem. To, że nie mógł się sprzeciwić. To, że zawsze, zawsze dokonywał złych wyborów.

Ale on tak naprawdę nie dokonywał złych wyborów.

On nigdy nie miał wyboru.

Draco Malfoy wszedł do Pokoju Życzeń.

***

Byłam tchórzem, bo bałam się żyć dalej samotnie, a jednocześnie byłam odważna, bo nie lękałam się śmierci.

Tylko jak ktoś, kto już umarł, mógł się jej bać?

Powietrzem nie poruszał nawet najlżejszy podmuch wiatru. Ledwo widziałam podłogę pod swoimi stopami. Nie myślałam o niczym innym, tylko o barierce, na drugą stronę której muszę przejść, oraz o przepaści, w którą zaraz spadnę.

I wtedy… koniec. Koniec obezwładniającego poczucia pustki, koniec bólu rozrywającego mi umysł, koniec wszystkiego. I tak nic już się dla mnie nie liczyło. Cryte wygrał, Zakon Feniksa na czele z Dumbledore’em na pewno pokonałby Voldemorta, przyjaciele byli bezpieczni. Przyjaciele…

Nie, nie myśl o nich. Wtedy się wycofasz. Nie myśl o nich.

Oddychałam spazmatycznie, słysząc kołatanie własnego serca. Czyli jednak jeszcze tam było. Moje uszy wypełniło denerwujące brzęczenie, które jednak również po chwili zignorowałam. Na szczęście nie miałam przy sobie różdżki – wtedy nawet w ostatnim momencie, kiedy przerażenie wzięłoby górę, mogłabym coś zrobić. Nie tego chciałam.

Skoncentrowałam się na barierce. Zacisnęłam na niej ręce, na skórę wstąpiła gęsia skórka od chłodu metalu, i ostrożnie przerzuciłam przez nią jedną nogę, a zaraz po niej drugą. Nie patrzyłam w dół. Patrzyłam prosto przed siebie, bo lęk mimo wszystko z każdą chwilą we mnie wzrastał.

– Chcesz tego – szepnęłam do siebie. Zamknęłam oczy, czując pod powiekami łzy. – Chcesz. Tego.

Stałam tak długie minuty, wpatrując się w dal. Widziałam zarysy pagórków i lasy otaczające Hogwart. Zza strzępków chmur wyglądały gwiazdy. Może zachęcały mnie do zrobienia tego jednego kroku? To przecież tylko jeden krok… A może właśnie odciągały od tak radykalnego posunięcia? Nie, one zadawały proste pytanie: dlaczego?

Bo mając przed sobą perspektywę życia bez niego, wybrałam zaprzyjaźnienie się ze śmiercią.

Bo byłam samobójczynią.

Bo już nic nie mogło mnie uratować.

Kiedy zostało mi zaledwie parę sekund, poprosiłam Boga, bym na te kilka chwil dostała skrzydła i mogła odlecieć daleko, daleko stąd. Wtedy się bałam. Ja byłam strachem, a on był mną, ponieważ w końcu uświadomiłam sobie, co najlepszego robię.

Ale nie mogłam się już cofnąć.

Po prostu… ruszyłam do przodu.

Jeden krok.

I trumna z ciałem samobójcy została opuszczona do grobu.

***

– Kim jesteś?

– Jestem twoim Odbiciem.

– Coś… coś pamiętam…

– To mało możliwe. Spotkałyśmy się zaledwie dwa razy.

– Czy ja…

– My. Nie wiem, chyba… chyba tak. Coś ty sobie w ogóle myślała, idąc na tę wieżę, hę? Merlinie, co ci jest?

– Strasznie boli mnie głowa…

– To niemożliwe.

– Dlaczego?

– Bo śmierć nie boli. Och.

– Co?

– Hermiono… ty żyjesz.

_______________

Po raz pierwszy podczas całej pracy nad Wyjątkiem miałam łzy w oczach, takie prawdziwe. Co się dzieje z tym światem.

Następny rozdział, który nota bene z pewnością pojawi się wcześniej niż ten, rozwieje wszelkie Wasze wątpliwości, także spokojnie, kochani, bez szaleństw :)

Empatia