Rozdział 50. Ponury bilans

O kurde.

– Ron, co jest?

Rudzielec odwrócił się do siostry, biały jak kreda.

– Patrz.

Przyciskał palec wskazujący do rysunku Wieży Zegarowej na Mapie Huncwotów. Ginny dostrzegła tam trzy plamki, dwie tuż obok siebie i jedną w głębi pomieszczenia. Dziewczyna krzyknęła, przykrywając sobie usta dłonią.

– Na Merlina, co Hermiona tam robi?! Ron, czy to… O nie…

Ginny popatrzyła na brata z przerażeniem.

– Co oni tutaj robią?! Przecież…

– Uważaj!

W ostatniej chwili uchylili się przed wściekle zielonym promieniem pędzącym w ich stronę. Nie mieli już czasu na dyskusję.

Do Hogwartu wkroczyli śmierciożercy.

***

Z ciemności wyrwał mnie ból w żebrach, wyciskający z płuc całe zebrane w nich powietrze. Pod powiekami poczułam łzy. Otworzyłam oczy i z jękiem wsparłam się na łokciu. Brudna, drewniana podłoga, na której leżałam, falowała, kiedy starałam się okiełznać zawroty głowy. Uniosłam wzrok i prawie zachłysnęłam się własną śliną. Nieopodal dostrzegłam Cryte’a. Półleżał oparty o ścianę, pozbawiony świadomości.

Co się stało?

– Szlamowata dziwka.

Ktoś inny odpowiedział mi na to pytanie. Na plecach poczułam armię dreszczy. Odwróciłam głowę w stronę, z której dobiegał ten zimny głos. Kilka stóp dalej stał wysoki, szczupły mężczyzna z krótkimi, czarnymi włosami przetykanymi pasmami siwizny. Jego jasne oczy były zmrużone, uśmiech wykwitły na pełnych wargach szyderczy. A w czyjejś twarzy, tak podobnej do tej, o ostrych, arystokratycznych rysach i mocnej szczęce, kiedyś szaleńczo się zakochałam.

Anthony Nott wpatrywał się we mnie z wyższością oraz nienawiścią tak wielką, że prawie namacalną. Nagle zapragnęłam, by Cryte się obudził, i to jak najszybciej, na chwilę odsunęłam w niepamięć jego zbrodnie oraz własną niechęć.

Cofnęłam się pod ścianę niczym zwierzyna przed łowcą.

– Bój się, szlamo, bo zaraz zginiesz – warknął Nott. W mgnieniu oka znalazł się przy mnie i włożywszy w to chyba cały swój gniew, kopnął dokładnie w to miejsce pod żebrami, z którego promieniował ból. Na nic zdało się skulenie przed ciosem. Pociemniało mi przed oczami, a z gardła wydobył się stłumiony jęk. Osunęłam się po ścianie i znalazłam się dokładnie w takiej samej pozycji jak Cryte. Bezbronna, skazana na łaskę śmierciożercy.

Wydarzenia tuż przed utratą przytomności powróciły do mnie szybciej, niż się tego spodziewałam.

Wieść o śmierci Teodora… Dwadzieścia cztery godziny, w czasie których zrozumiałam, że zostałam z niczym… Wieża zegarowa… Ostatni krok i ostatnia myśl o strachu…

Zaniosłam się kaszlem, co tylko spotęgowało moje cierpienie. Popatrzyłam otumaniona na Notta.

– Jak dostał się pan do Hogwartu? – spytałam, powoli łącząc wszystkie wątki.

– Młody Malfoy okazał się być całkiem sprytny, choć nikt nie wierzył w powodzenie jego zadania – odrzekł z nieskrywaną satysfakcją. – Hogwart już jest nasz.

Te cztery słowa wywarły na mnie większe wrażenie niż widok nieprzytomnego Cryte’a.

– Nie…

– Obawiam się, że tak. Powiedz, szlamo, co robiłaś na tej wieży? Chciałaś skoczyć, bo twój chłopak zdechł?

Poczułam wzbierającą złość. Wyprostowałam się nieco, uważając na obolałe żebra.

– Mówi pan o swoim synu – wycedziłam. Tak strasznie żałowałam, że nie mam przy sobie różdżki. – O swoim synu, do którego śmierci sam pan się przyczynił.

Ani drgnął. Był nieruchomy jak skała.

– I który związał się ze szlamą.

Atakowałam go spojrzeniem. Wtedy jeszcze nie myślałam o śmierci, a o tym, co zrobiłabym z Nottem, gdybym dostała w swoje ręce różdżkę albo gdyby chociaż moja głowa tak bardzo nie ciążyła. Wtedy jeszcze miałam nadzieję.

– Więc dlatego pan to zrobił? Bo się we mnie zakochał?

– On nigdy cię nie kochał. Nie mógłby pokochać szlamy – niemal wypluł te słowa. Jego głos wręcz nasiąkł wstrętem.

– Nie był taki jak pan.

– Czyżby?

– Brzydził się śmierciożerstwem – powiedziałam z największą odrazą, na jaką było mnie w tamtej chwili stać, ale Nott tylko zaśmiał się szyderczo. Zaczął przechadzać się w tę i z powrotem, a ja dopiero teraz przyjrzałam się otoczeniu. Wokół mnie stały półki oraz gabloty z najróżniejszymi przedmiotami – biżuterią, ludzkimi czaszkami, starymi kielichami, niezidentyfikowanymi artefaktami bez wątpienia mającymi związek z czarną magią. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że znam to miejsce, ponieważ kiedyś je odwiedziłam.

Byliśmy w sklepie Borgina i Burkesa.

– Teodor sam wstąpił w szeregi Czarnego Pana – odrzekł mężczyzna. – Pod koniec maja wysłał do mnie list z prośbą, bym wstawił się za niego u Lorda, bo wreszcie odnalazł swoją ścieżkę.

Jak echo zabrzmiały w mojej głowie słowa Lupina.

… ludzie często zbaczają ze ścieżek, które obierają na początku swej drogi…

Odwróciłam wzrok od Notta.

– Początkowo Czarny Pan nie patrzył na niego przychylnie – kontynuował. – Po Gray, która okazała się być całkowitą porażką, niechętnie ufał mojemu osądowi względem nowicjuszy.

Rozszerzyłam oczy ze zdziwienia.

– Więc to pan wprowadził Ivy w krąg śmierciożerców?

Nott przysiadł na niewielkim, drewnianym stołeczku, obracając różdżkę między palcami.

– Ja – powiedział z leciutką dumą w głosie. – Rok temu w lipcu przylazła tutaj, licząc, że spotka przez przypadek któregoś z Malfoyów. Spotkała mnie. Nie wiedziała, kim dokładnie jestem, ale rozpoznała moją twarz z gazet. Wiedziała, dla kogo działam, i to jej wystarczyło. Opowiedziała mi swoją historię, że rodzice działają w Ministerstwie Magii wbrew prawu, współpracują z jakimś bezwartościowym mordercą, o czym dowiedział się jej brat i dlatego zginął. Chciała go pomścić. Naiwna. Myślała, że w szeregach śmierciożerców zyska taką władzę, by ruszyć na ministerstwo i tam dokonać zemsty, że Czarny Pan jej w tym pomoże. Czarny Pan nie pomaga. Czarny Pan wykorzystuje nawet tak nieumiejętnych ludzi w nadziei, że być może okażą się przydatni. Dlatego dał jej do wykonania najprostsze zadanie – podpytanie szlamy Pottera. Nie liczył na powodzenie, zwłaszcza że w Hogwarcie przez cały rok pracowano nad czymś innym, ale nie zaszkodziło spróbować. Gdyby tylko wiedział, jak szalona jest Gray… – Nott westchnął. – Cóż, dzięki niej dowiedzieliśmy się trochę na temat tego buca. W jakimś stopniu rzeczywiście okazała się pomocna.

W zawrotnym tempie analizując informacje od Notta, szukałam drogi ucieczki. Dyskretnie rozglądałam się za czymś, co umożliwiłoby mi wydostanie się z tej beznadziejnej sytuacji, nawet jeśli oznaczało to znalezienie się samej na Śmiertelnym Nokturnie.

– Wie pan o Crycie? – wyrwało mi się, mimo że wcale nie planowałam grać na zwłokę. – Wie pan, co on robi?

– Oczywiście. Czarny Pan już dawno zauważył, że do gry dołączył trzeci gracz, ale liczył na Dumbledore’a i na jego poczucie obowiązku ratowania niewinnych. Gray tylko potwierdziła nasze przypuszczenia, a on nie chciał bawić się w kotka i myszkę z tym brudasem.

Znów zakręciło mi się w głowie. Nie wiedziałam, czy od zaklęcia, którym potraktowano mnie na szczycie wieży, czy od tego wszystkiego, co powiedział Nott.

– Wiedzieliście o nim i nic nie zrobiliście – wymamrotałam, po czym syknęłam cicho. Nie mogłam wziąć głębszego wdechu. – Voldemort jest tchórzem.

– Crucio!

Ten ból moje ciało pamiętało jeszcze przez długi czas. Mięśnie kurczące się z wysiłkiem, skóra, którą jakby podsunięto zbyt blisko do ognia, gotująca się w żyłach krew, kości pękające pod olbrzymim ciężarem. Długo zatrzymywałam w sobie krzyk, co chyba tylko jeszcze bardziej rozwścieczyło Notta. Trzymał mnie pod zaklęciem dopóty, dopóki wreszcie nie zaczęłam wrzeszczeć, aż gardło zapiekło w proteście.

Kiedy męczarnie zniknęły, zdałam sobie sprawę, że przez cały czas ich trwania wiłam się po podłodze w konwulsjach, wbijając paznokcie w podłogę. Teraz oddychałam szybko, wsłuchana w szaleńcze bicie własnego serca. Dopiero wtedy znów wróciły myśli o śmierci. Chyba traciłam siłę na jakąkolwiek walkę.

– Wstrętna dziwka! – krzyknął rozjuszony Nott. Po moich policzkach spłynęły gorące łzy. Nie śmiałam załkać. – Jesteś obrzydliwą, obłudną szlamą, która bawi się w uwodzenie czystokrwistych czarodziejów. I pomyśleć, że komuś takiemu jak tobie prawie udało się rozbić ministerstwo – mruknął Nott, patrząc na Benajmina. – Nie spodziewałem się czegoś podobnego po przyjaciółce wielkiego Wybrańca. Po ciebie ten sukinsyn przyszedł aż do Hogwartu.

Więc tak Cryte znalazł się tutaj ze mną. Nott musiał zaatakować nas oboje, kiedy w trójkę znaleźliśmy się na szczycie Wieży Zegarowej.

Zwinęłam się w kłębek, na tyle, na ile pozwoliło mi obolałe ciało.

– Zabijesz mnie? – spytałam głucho.

Wybuchnął drwiącym śmiechem.

– Naiwna szlama. Jeśli myślałaś, że otrzymasz przywilej szybkiej śmierci za to, co zrobiłaś z moim jedynym synem, to grubo się mylisz. – Wstał i otrzepał spodnie z kurzu. – Chociaż może powinienem ci podziękować? Nie chciał cię do mnie przyprowadzić, więc wybrał służbę u Czarnego Pana.

– Nie chciał… co?

Jego oczy do bólu przypominały oczy Teodora. Nie mogłam w nie patrzeć, jednocześnie tak strasznie za nimi tęskniąc.

– To, co słyszysz. – Prychnął cicho. – Na początku planowałem należycie go ukarać za nieposłuszeństwo i odmowę wykonania tak prostego zadania, ale skoro wybrał dla siebie inny los… Szkoda byłoby zmarnować taką ofertę, zwłaszcza że raz przyjęty Mroczny Znak wiąże się z osobą na całe życie. – Złośliwy uśmiech zagościł na jego wargach. – Wiesz, co to znaczy? Teodor będzie śmierciożercą już na zawsze.

– Był – poprawiłam go z bólem serca. – Teodor był śmierciożercą.

– Oj, szlamo, szlamo. – Nott pokręcił głową. – Mój syn żyje, ty skończona idiotko. Crucio!

***

Harry czuł, że już dłużej tego nie wytrzyma. Każdy człowiek ma jakieś granice wytrzymałości, a on swoje zdążył wystarczająco nagiąć, by odczuwać porażające zmęczenie. Odnosił wrażenie, że znalazł się w parszywym koszmarze, stworzonym z jego największych obaw. Kilka minut temu był świadkiem śmierci kogoś, kogo traktował jak mentora, w dodatku z ręki jednego ze swoich największych wrogów. Już nawet nie liczyło się dla niego, jakim cudem Snape dostał się do Hogwartu; po prostu chciał go dorwać i zniszczyć, tak jak w ciągu paru sekund zniszczył najpotężniejszego czarodzieja swoich czasów.

Po szaleńczym pościgu przez szkolne błonia Książę Półkrwi zdążył deportować się razem z innymi śmierciożercami. Serce Harry’ego zalała gorycz porażki i pustka po stracie Dumbledore’a. Pomógł Hagridowi ugasić płonącą chatkę, po czym obaj odwrócili się, by wrócić do zamku. Wtedy jednak Potter dostrzegł dwie postaci pędzące w ich stronę. Dopiero gdy się zbliżyły, zobaczył, że to Ron i Ginny. Byli cali, nie licząc paru zadrapań na twarzach; poza nimi nie wyglądali źle. Zatrzymali się zziajani przed przyjacielem.

– Hermiona… porwana… – wykrztusił rudzielec, a pod Harrym prawie ugięły się nogi.

– Jak to: porwana? – Bezwiednie zacisnął pięść na różdżce. – Kiedy, przez kogo?

– Jakiś czas temu… widzieliśmy ją na Wieży Zegarowej… z Cryte’em i ojcem Notta – wyjaśniła Ginny między oddechami.

Harry’ego oblał zimny pot.

– Skąd wziął się tutaj Cryte?! – Miał ochotę rwać sobie włosy z głowy. Za dużo, za dużo tego wszystkiego! – Dobra, nieważne, musimy… musimy coś zrobić! – Zaczął gorączkowo zastanawiać się, gdzie mogła udać się cała trójka, skoro teleportować mogli się tylko poza granicami zamku, a gdyby odlecieli na miotłach, na pewno ktoś by ich zauważył. Nagle zrozumiał. Jedyne racjonalne wyjaśnienie. – No jasne! Chodźcie!

Puścił się przez błonia, choć mięśnie nóg już odmawiały posłuszeństwa, a płuca paliły przy każdym wdechu.

– Harry, gdzie ty lecisz?! – zawołał za nim Ron.

– Najpierw po Lupina… a potem do Pokoju Życzeń!

***

Mój krzyk urwał się wraz z przerwaniem zaklęcia przez Notta. W uszach wciąż słyszałam echo jego słów.

Teodor żyje.

Czułam ostatnie konwulsyjne szarpnięcia rąk. Oddychałam spazmatycznie i nie mając siły na nic więcej, przewróciłam się na bok, twarzą do śmierciożercy.

– Jak? – zdołałam jedynie wyszeptać.

– Dumbledore bardzo przejął się losem zwykłego ucznia. Za bardzo. – Stał prosto, z płomiennym spojrzeniem szarych oczu. – Miałem dość aurorów wciskających nos tam, gdzie nie trzeba, a upozorowanie śmierci Teodora było najłatwiejszym wyjściem z tej sytuacji.

– Przecież… przecież Lupin…

– Tak, zaskakująco łatwo przyszło temu zwierzakowi zabić nastolatka – zadrwił. – Tyle że to nie był on. Czarnemu Panu nie podoba się marnotrawstwo, zwłaszcza śmierciożercy, który tak dobrze rokuje.

Słowa Notta, niczym jad, zatruwały wszystkie moje myśli. Nie pomogła nawet świadomość, że Teodor nie zginął. Zaszlochałam cicho z bezsilności.

– On nie jest śmierciożercą – w moim głosie zabrzmiała nieoczkiwana siła, jak na kogoś, kogo ciało paliło jakby zanurzono je we wrzącym oleju i kto spodziewał się rychłego zadania mu tego ostatniego ciosu. – Tak bardzo zależy panu na tym, żebym w to uwierzyła, ale nigdy, nigdy w to nie uwierzę.

– Prawda zawsze do ciebie dotrze, nieważne, jak długo będziesz uciekać.

Łzy spływały z kącików moich oczu i skapywały na podłogę.

Nie wierz mu, nie wierz mu, to nieprawda nieprawda nieprawda.

Wyobraziłam sobie Teodora, który rzeczywiście gdzieś tam był, i który stoi przede mną z krzywym uśmiechem, pokazując na odsłoniętym lewym przedramieniu czarny tatuaż.

Nie nie nie nie nie.

– Legilimens!

Zaklęcie uderzyło we mnie tak niespodziewanie, jak niespodziewanie wyrywa człowieka ze snu dźwięk budzika. Przyciągnęło do mojego umysłu setki wspomnień, przez co natychmiast straciłam jakąkolwiek orientację i resztki jasnego myślenia.

Na piąte urodziny dostaję pluszowego misia, prawie dorównującego mi wzrostem. Niewiele później sprawiam, by zmienił swój kolor z brązowego na różowy. Rodzice nie mają pojęcia, jak to się dzieje.

Siedzę z mamą w kuchni, do której wlatuje sowa. W tym samym momencie ktoś puka do drzwi. Jeszcze nie wiem, że stoi za nimi opiekunka mojego przyszłego domu w Hogwarcie.

Starałam się wznieść zaporę wokół swojego umysłu, tak jak Harry podczas lekcji oklumencji ze Snape’em i nagle zrozumiałam, jak wiele wysiłku musiał w to włożyć. Przed oczami widziałam niechciane obrazy, w uszach szmer głosów, które za wszelką cenę chciałam odegnać. Anthony był zbyt silny. Coraz bardziej zagłębiał się w odmęty moich myśli, a ja krzyczałam, krzyczałam i wiłam się po podłodze, pragnąc śmierci.

Spotkanie Gwardii Dumbledore’a kończy się i razem z Ronem wychodzimy na korytarz. Harry zostaje jeszcze w Pokoju Życzeń. Z rudzielcem rozmawiamy o Świętach. Rumienię się subtelnie, kiedy mówi ze swobodą w głosie, że całkiem ładnie dziś wyglądam.

Wchodzimy z Teodorem do Sali Oczyszczenia po raz pierwszy. Odskakuję od plamy zaschniętej krwi, przez przypadek muskając dłoń chłopaka. Prąd przechodzi przez moje ciało. Cała się spinam.

– Głupia szlama! – zawołał śmierciożerca, nadal nie znalazłszy interesujących go informacji. – Legilimens!

Harry nigdy nie mówił mi, że szperanie komuś w głowie może sprawić ból.

Rozmawiam z chłopakami o nieobecności Dumbledore’a. Snujemy zawiłe teorie, a potem przechodzimy do tematu Cryte’a. Ron klnie na niego jak najęty.

Potter mówi nam o horkruksach.

– Nie! – jęknęłam, lecz było już za późno.

Idę do biblioteki, by znaleźć o nich jakieś informacje. Spędzam tam całe godziny, lecz na próżno. Wracam do Wieży Gryffindoru, gdzie z ponurą miną siadam z przyjaciółmi. Zapieram się, że przecież Voldemort nie może być niepokonany i musi dać się go zabić. Żaden z nich nie ma na to za dużej nadziei.

Rozległ się huk i dopiero po chwili zorientowałam się, że tym razem to nie kolejne wspomnienie, a rzeczywistość. Zaklęcie Anthony’ego nagle się urwało, zabierając ze sobą falę bólu. Łyknęłam wielki haust powietrza. Błagałam swoje płuca, by zaczęły wreszcie współpracować, i resztę ciała, by przestało krzyczeć. Rozluźniłam wszystkie mięśnie.

Przeleciały nade mną zaklęcia.

Zdołałam dźwignąć się na łokciu, ignorując przejmujące rwanie kończyn. Nott walczył z trzema przeciwnikami naraz, Lupinem, Tonks i Ronem, do których sekundę później, wyskoczywszy z dużej szafki stojącej pod ścianą, dołączył Harry. Śmierciożerca z początku nie miał wielkich problemów – jego ruchy były szybkie, a refleks perfekcyjny. Po pomieszczeniu fruwały rozmaite przedmioty, przed którymi przezornie osłaniałam głowę ręką, powietrze przecinały kolejne uroki z mrożącym krew w żyłach świstem. Później Anthony zaczął się cofać, aż wreszcie zniknął mi z oczu.

Choć potyczka wcale nie trwała tak długo, dla mnie te kilka chwil było wiecznością. A potem wszystko ucichło.

Pozostałam nieruchomo na podłodze, obolała i wyczerpana, powoli odpływając. Ktoś do mnie podbiegł, pomógł wstać, podtrzymał, kiedy niebezpiecznie się zachwiałam. Dostrzegłam rudą czuprynę oraz błysk światła odbity w szkłach okularów. Delikatnie przylgnęłam do Harry’ego, a błogie uczucie bezpieczeństwa niemalże ukoiło fizyczny ból.

– Jak się tu dostaliście? – wychrypiałam, ale Ron potrząsnął głową.

– Później wszystko ci wyjaśnimy.

Nie miałam nic przeciwko temu.

Nott leżał nieprzytomny pod szczątkami jakiejś gabloty, gdy odnalazłam go wśród pobojowiska powstałego podczas walki. Lupin i Tonks szybko się nim zajęli. Ja szukałam jednak kogoś jeszcze.

– Gdzie jest Cryte? – spytałam nieprzytomnie.

Harry zmarszczył brwi.

– Cryte tu był?

Poczułam suchość w ustach.

– A nie ma go?

Zakręciło mi się w głowie i musiałam naprawdę mocno przytrzymać się bruneta, by nie runąć z powrotem w dół.

Przez moment znów znajdowałam się na Wieży Zegarowej, kilkaset stóp nad ziemią, a przede mną rozciągała się przepaść. Głęboka i przerażająca. Tym razem panicznie bałam się w nią zlecieć.

Wróciliśmy do Hogwartu przez tamtą szafkę, która przeniosła nas do Pokoju Życzeń. W głowie kłębiło mi się multum pytań, ale nie miałam siły, by je zadać. Stąpałam powoli i niepewnie, marząc o odpoczynku, o długich godzinach odpoczynku. Zwykłym, spokojnym, niczym nieprzerwanym śnie.

W Skrzydle Szpitalnym spotkałam wiele osób – prawie całą rodzinę Weasleyów, Fleur Delacour, narzeczoną Billa zaatakowanego przez Greybacka, kilku nauczycieli oraz uczniów. Pani Pomfrey natychmiast się mną zajęła. Zostałam opatrzona, wpakowana do łóżka i napojona Eliksirem Słodkiego Snu. Nim jednak po raz ostatni zamknęłam oczy, dowiedziałam się najgorszego – że Dumbledore został zamordowany przez Severusa Snape’a.

Bilans tamtego dnia?

Jedna ofiara śmiertelna.

Jeden zbieg z Azkabanu w dalszym ciągu na wolności.

Jeden ujęty śmierciożerca.

Jeden nieujęty, ale tylko dlatego, że do niedawna dla świata był martwy.

Jeden ocalony psychopata.

Jedna odratowana samobójczyni.

Jedno złamane serce.

Zero nadziei.

_______________

Dobra, wiem, mówiłam co innego odnośnie daty publikacji, a wyszło jak zwykle. Na swoje usprawiedliwienie mam jedynie to, że zaczęłam liceum, pochłonął mnie wir nauki i nowych znajomości, oraz to, że dosłownie w całości połykam ostatnio książki, jedna po drugiej, i po prosu nie starczyłoby mi życia, gdybym chciała jeszcze upchnąć w nim Internet.

Mam do Was jednak biznes, moi kochani. Razem z Niekonkretną stąd oraz Damą Kier stamtąd, no i taką mną, planujemy meetup. Tak, dobrze widzicie. Niedawno stwierdziłyśmy, że pomysł sam w sobie nie jest zły, o ile w ogóle ktoś by na takie spotkanie przyszedł. Odbyłoby się ono w Krakowie, najprawdopodobniej w czwarty weekend września, czyli 27/28.09. To jak? Pisałby się ktoś na to? Proszę o odpowiedzi, bo myślimy o tym naprawdę poważnie.

Kocham, jak zawsze.

Empatia

PS Czy mnie oczy mylą? Okrągła pięćdziesiątka? Yay!