Rozdział 51. Lepiej późno niż później

Niemal rozpaczliwie zaciskałam dłonie na barierce, odchylając się do przodu na tyle, na ile pozwalała długość moich ramion. Spojrzałam w dół i w ledwością powstrzymałam krzyk wyrywający mi się z gardła. Ciemność była przerażająca, jakby lepka, utkana ze strachu, który coraz chciwiej mnie ogarniał.

Tym razem nie chciałam rzucić się głową naprzód. Tym razem wbiłam wzrok w dal, w zarysy szczytów drzew, myśląc o wszystkich głupich decyzjach, której kiedyś podjęłam, i które miałam zamiar podjąć. Wyobrażałam sobie, jak ułożyłby się scenariusz, gdyby jedna z jego głównych bohaterek jednak postanowiła zrobić ten ostatni krok.

Ale to ja byłam panią własnego scenariusza, sama go tworzyłam.

Powoli wpuściłam powietrze z płuc. Znów przylgnęłam do barierki. Szybko przeszłam przez nią z powrotem na twardy, pewny grunt. Ostatni raz zerknęłam w porażającą swym ogromem przestrzeń i poszłam stamtąd.

Nie skoczyłabym. Już nigdy więcej.

***

Powrót do normalności po wszystkich wydarzeniach, które wstrząsnęły Hogwartem, nie należał do najłatwiejszych, i przyznałby to każdy, kto znajdował się wtedy w zamku. Jego mieszkańców ogarnęła żałoba po stracie wspaniałego dyrektora. Zrobiło się cicho i pusto, życie stanęło, zamarło. Czas jakby się zatrzymał, tak jak zatrzymało się serce Dumbledore’a.

Następne kilka dni wypełniało przygnębienie. Zawieszono lekcje, odwołano egzaminy. Wielu uczniów opuściło szkołę jeszcze przed oficjalnym zakończeniem roku. W „Proroku Codziennym” ukazały się niesamowite sprawozdania z „krwawej rzeźni urządzonej w naj(nie)bezpieczniejszym miejscu w całej Anglii”. Oczywiście mijały się one z prawdą – przez zamek nie przeleciało stado wściekłych hipogryfów, nie wkroczyła armia trolli ani setka śmierciożerców, zabijających każdego, kto stanął im na drodze. Szukano sensacji, zapominając, że przecież zginął człowiek i najzwyczajniej w świecie powinno się to uszanować.

Harry’ego bardzo dotknęła strata mentora. Kiedy minął pierwszy szał wściekłości – zamilkł. Nie odzywał się przez całe godziny, ale nie tak jak zwykli ludzie. Zwykli ludzie, nawet pomimo milczenia, mają jakiś wyraz twarzy. On nie miał żadnego. Był beznamiętny i obojętny. Często patrzył w przestrzeń pustym wzrokiem, a ja byłam pewna, że w dłoni schowanej w kieszeni dżinsów ściska złoty medalion, fałszywego horkruksa, z powodu którego odbyła się wyprawa jego oraz Dumbledore’a.

Ani on, ani Ron nie mieli mi za złe, że nie pomogłam im w chwili kryzysu. Poniekąd usprawiedliwiały mnie odniesione w sklepie Borgina i Burkesa obrażenia – ze skrzydła szpitalnego wyszłam dopiero po dwóch dniach – ale tak naprawdę dla nikogo nie było to już ważne. Nikt nie wiedział o zadaniu Malfoya, nikt nie zdołałby powstrzymać Snape’a na Wieży Astronomicznej. Z początku nie przyznałam się przyjaciołom, że o nim wiedziałam. Później jednak prawda zaczęła ciążyć mi na sercu do tego stopnia, że ze łzami w oczach opowiedziałam im o mojej ostatniej rozmowie z Dumbledore’em. Przygotowałam się na krzyki i oskarżenia, które jednak ostatecznie się nie pojawiły.

– Ja też bym mu zaufał – powiedział cicho Harry w zamian za to. Z wielkim trudem wytrzymałam spojrzenie soczyście zielonych oczu, teraz pełnych bólu. – Nie znam nikogo, kto postąpiłby inaczej.

Może i miał rację. Poczucie winy pozostało jednak we mnie na długi czas.

Nie nadszedł żaden odzew ze strony Teodora. Ale właściwie czego się spodziewałam? Że skoro Anthony Nott siedział w areszcie Ministerstwa Magii, czekając na rozprawę, to jego syn powróci do Hogwartu jak gdyby nigdy nic? Jeśli słowa śmierciożercy rzeczywiście były prawdzie… to Teodor nie mógł tego zrobić. Ani w najbliższym czasie, ani kiedykolwiek później.

Najgorsze była niepewność. Nie miałam stuprocentowego potwierdzenia słów Notta i w głębi duszy nie czekałam na jego syna. Nie warto czekać na cud. Kiedy sobie to uświadomiłam, poczułam się tak, jakbym znów umarła. Tylko po co śmierciożerca miałby kłamać? Po co oszukiwać kogoś, kogo i tak ma się zamiar zabić w ciągu następnych paru minut? Nie potrafiłam przyjąć tego do wiadomości. Nie chciałam przyjąć tego do wiadomości.

To był jeden z ostatnich dni czerwca, niespodziewanie chłodny i deszczowy, kiedy w czasie śniadania wylądowała przede mną sowa, z gracją składając wielkie skrzydła. Moje serce zabiło mocniej, przypominając o swoim istnieniu. Drżącymi rękami odwiązałam kopertę od jej nóżki, jeszcze szybciej ją rozerwałam i natychmiast zaczęłam czytać list.

Szanowna Pani Granger,

Nazywam się Sophie McDaniel i prawdopodobnie nie wie Pani, kim jestem. Najważniejsze, że ja wiem o Pani więcej, niż powinien ktokolwiek inny, i chcę zaoferować swoją pomoc w pewnej delikatnej sprawie, która od pewnego czasu zaprząta Pani głowę. Niestety, tą drogą nie mogę przekazać więcej szczegółów. Ale – trzynaście lat milczenia to zdecydowanie za dużo jak na pewne zbrodnie.

Czy mogłybyśmy spotkać się pod fontanną Ministerstwa Magii jutro o ósmej? Będę czekać obok figury centaura, rozpozna mnie Pani po rudych włosach i zielonej aktówce. Wiem, co sobie Pani myśli w tej chwili, zapewniam jednak, że to nie żadna sztuczka Cryte’a ani jego ludzi. Naprawdę chcę pomóc. Chcę i mogę.

Proszę to dobrze przemyśleć.

S. McDaniel

Wpatrywałam się w treść dobrą minutę. Tylko tyle potrzebowałam, by zdecydować co ronbić, bo przecież i tak nie miałam już nic do stracenia.

McGonagall, w przeciwieństwie do Dumbledore’a, bardzo niechętnie wyraziła zgodę na moje wyjście do Ministerstwa Magii. Uparłam się, by tym razem nikt mi nie towarzyszył – kimkolwiek była Sophie McDaniel, chciała widzieć się ze mną. Z nikim innym. Zresztą, co mogło się stać? Wiedziałam, że Cryte wymknął się, kiedy rozgorzała się walka między Nottem a aurorami, i że równie dobrze może to być zwykła pułapka. Postanowiłam jednak zaufać przeczuciu, a ono wyraźnie podpowiadało, by i tym razem zaryzykować.

Hall Ministerstwa Magii wypełniał stukot obcasów o połyskującą posadzkę, gwar rozmów oraz szum olbrzymiej fontanny. Zbliżając się do niej, starałam się wyłowić z tłumu owe rude włosy albo chociaż zieloną aktówkę, a najlepiej jedno i drugie. Szybko dostrzegłam oba: nieopodal figury centaura rzeczywiście stała wysoka, bardzo smukła kobieta z burzą ognistych sprężynek na głowie, trzymająca w dłoni szmaragdową teczkę.

Tyle że wcale nie była nieznajoma. Znałam ją lepiej, niż bym tego chciała.

To ona tyle razy przysłuchiwała się moim zeznaniom i ona skazała mnie na Azkaban. Zdążyłam już zapamiętać jej chłodne spojrzenie oraz ton pełen rezerwy. Kiedy znalazłam się na tyle blisko, by ją rozpoznać, od razu zwolniłam i już miałam się wycofać, gdy ona również mnie dostrzegła. Uśmiechnęła się delikatnie – mogłaby robić to częściej, bo dzięki temu uśmiechowi jej kanciasta twarz nabierała niezwykłej pogody – po czym ruszyła w moją stronę.

– Bardzo cieszę się, że pani przyszła – rzekła na powitanie, ale nie miałam zamiaru dłużej tego słuchać.

– Chyba się nie zrozumiałyśmy – powiedziałam zimno. Zignorowałam jej wyciągniętą rękę. – Współpracuje pani z Cryte’em, więc jeśli myśli pani, że tak łatwo dam się nabrać…

– Stop. – Na jej twarzy znów zagościł znajomy chłód. – Myślałam, że przemyślała pani mój list, a nie pojawiła się tutaj ot tak sobie.

– Oczywiście, że go przemyślałam, ale nie spodziewałam się, że pani jest Sophie McDaniel!

– Ciszej, Merlinie – syknęła, rozglądając się pospiesznie. Wyprostowałam się i posłałam jej wyczekujące spojrzenie. – Musimy stąd iść. W każdej chwili mogą pojawić się jego ludzie.

Prychnęłam.

– Pani koledzy?

Po jej minie wiedziałam, że chyba zaczęła żałować swojej propozycji.

– Chodźmy.

Rozsądek zakazał nogom stawiać kolejnych kroków, ale znów posłuchałam przeczucia, które nadal podszeptywało, że przecież nic gorszego nie może się stać.

***

Nie poszłyśmy ani do jej gabinetu, czego z początku się spodziewałam, ani nawet do żadnego zamkniętego pomieszczenia. Przeciwnie – wyszłyśmy z Ministerstwa Magii, a potem podreptałam za Sophie ulicami Londynu. Gdy spytałam, gdzie właściwie idziemy, dowiedziałam się, że naszym celem jest kawiarnia.  Zwykła, mugolska knajpka, do której nie zaglądał nikt prócz niej oraz kilku stałych bywalców-niemagicznych.

Lokal był przyjemny, schludny i bardzo przytulny dzięki stonowanej, ciepłej kolorystyce wystroju. Rzeczywiście nie napotkałyśmy w nim tłumów; prócz nas przy jednym ze stolików siedział starszy pan czytający gazetę, a pod ścianą na kanapie siedziała młoda parka, która najwyraźniej urwała się z lekcji w szkole lub była tuż przed zajęciami. Nie miałam ochoty na kawę, zamówioną dla mnie przez McDaniel, ale mimo to ze spokojem wrzuciłam do niej kostkę cukru i nalałam odrobinę mleka, czując na sobie oceniający wzrok urzędniczki.

– Jak się pani czuje? – spytała. Dopiero wtedy podniosłam na nią spojrzenie. Widząc jej minę, zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem rzeczywiście się nie martwiła. – Wiem, co przeszła pani parę dni temu, wtedy, gdy umarł Albus Dumbledore.

– Skąd? – Zabrzmiało to trochę zbyt agresywnie, więc szybko dodałam, o wiele spokojniej: – Jakim cudem się pani o tym dowiedziała?

Akurat o mojej przygodzie słyszała zaledwie garstka osób, a już na pewno nie „Prorok Codzienny”.

Sophie zacisnęła dłonie wokół swojego kubka, wypełnionego po brzegi parującą czekoladą. W duchu stwierdziłam, że ten napój kompletnie nie pasuje do kogoś tak zimnego jak ona. Ale może to tylko pozory.

– Poznała pani Johna Riversa…

– Poznałaś. – Uniosła brwi. – Dziwnie się czuję, kiedy mówi do mnie pani formą grzecznościową – dodałam szybko.

Odchrząknęła cicho.

– Tak… Więc poznałaś Riversa – ciągnęła. – To on pomógł Benjaminowi przedostać się przez Zakazany Las do zamku tamtego wieczoru, jak i kilkanaście lat temu. Od jakiegoś czasu planowali pozbyć się ciebie raz na zawsze, ale nie mogli znaleźć innego sposobu niż ten, którym załatwili tego biednego chłopaka, Patricka. W dodatku czas ich gonił, bo mimo gróźb nadal obawiali się, że ujawnisz wszystkie zbrodnie. Nie mogli tylko przewidzieć, że tego samego dnia na Hogwart napadną śmierciożercy. To pokrzyżowało ich plany. Benjamin wrócił z Nokturnu prosto do ministerstwa, gdzie zastał mnie i Johna, pracujących nad ustawą zaostrzającą przepisy dotyczące wyroków dla osób współpracujących z Tym, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać. Stąd wszystkiego się dowiedziałam.

Słowa Sophie zmroziły mnie.

– Więc jednak pani z nimi współpracuje – orzekłam powoli, jednocześnie w myślach oceniając szanse na ucieczkę.

Potrząsnęła gwałtownie głową.

– Oni tak myślą. Doskonale znam prawo czarodziejskie i to im się przydaje w wielu sytuacjach, więc nie chcą się mnie pozbywać, skoro i tak jestem wtajemniczona. Nie wiedzą tylko, że już od dawna nie podzielam ich poglądów.

– Dlaczego nic pani nie zrobiła? – spytałam ze zdumieniem, patrząc na nią niemalże karcąco. – Ma pani o wiele większą władzę niż ja, pani w ogóle ma jakąś władzę, podczas gdy ja… zwykła uczennica, co mogłabym zrobić? Nic. Starałam się coś zdziałać, być zgodna z własnym poczuciem moralności, na czym ucierpieli moi bliscy, a pani siedziała spokojnie z założonymi rękami, choć…

– Naprawdę nie wiesz? – przerwała mi. W jej zielonych oczach dostrzegłam wstyd i zmieszanie – Bałam się. Tak jak ty.

– To co się zmieniło?

– Nie wiem – odparła, wzruszając leciutko ramionami. – Może przelała się czara goryczy, kiedy znów postanowił wkroczyć do Hogwartu? Może uznałam, że czas coś zrobić, skoro Dumbledore’a, tego wielkiego czarodzieja, który rzeczywiście mógł zmienić świat, już nie ma?

Pokręciłam głową, nie wierząc własnym uszom.

– I co, i teraz czas najwyższy się ujawnić? – wymamrotałam z niedowierzaniem. – Teraz, kiedy nie ma nadziei?

Zacisnęła usta w wąską linię.

– Lepiej późno niż później.

– To pani motto?

– To rzeczywistość.

Zaśmiałam się ironicznie.

– W takim razie co pani proponuje? We dwie pójdziemy na Cryte’a i jego ludzi?

Upiła łyk czekolady, po czym starła z górnej wargi brązową plamkę. Wstyd ustąpił zdecydowaniu.

– Na pewno nie we dwie.

***

Pół godziny później moja kawa była już zimna, a mniej lub bardziej misterny plan – co zależało od tego, z której strony się niego patrzyło – ułożony. Wróciłam do Hogwartu milcząca i pełna niepewności. Odpowiedziałam zdawkowo na pytania przyjaciół, obiecując, że wszystkiego wkrótce się dowiedzą. I tak właśnie było: następnego dnia pierwsza strona „Proroka Codziennego” wrzeszczała na temat aresztowania Benjamina Cryte’a za potężne przekręty finansowe, w których palce maczało kilkunastu innych pracowników różnych departamentów.

Sophie opowiedziała mi jego historię, poruszającą historię, przyćmioną jednak przez jego parszywą naturę. Okazało się bowiem, że nienawiść do Voldemorta osiągnęła apogeum, dopiedo kiedy śmierciożercy zabili bliskiego przyjaciela Cryte’a. Zginął on przypadkiem, bo znalazł się w złym miejscu o złej porze – tak jak niewinni, na których nie zwracał uwagi Cryte podczas swojego zwalczania popleczników Czarnego Pana. Przez te wszystkie lata szukał zemsty, podobnie jak Ivy, tyle że Ivy nie miała możliwości, by cokolwiek zrobić. Cryte miał. I to wykorzystywał.

Jego gniew narastał wraz z każdą kolejną wiadomością o atakach śmierciożerców. Na początku liczyła się tylko zemsta, potem dołączyło do niej chore pragnienie wysłania Voldemorta do piekła. Efektem tego była bezwzględność, okrucieństwo oraz zwykłe szaleństwo, które ogarnęło Cryte’a. Z McDaniel zgodnie doszłyśmy do wniosku, że trzeba uderzyć szybko i konkretnie, od razu idąc do nieznajdujących się pod wpływem Benjamina członków Rady Wizengamotu. Choć została ich mniej niż połowa, to nadal mogli wiele zdziałać.

– Dlaczego wcześniej tego nie zrobiłaś? – spytałam ją, kiedy zaproponowała to rozwiązanie.

– Bo ludzie Cryte’a byli wszędzie. Teraz Cryte ufa zaledwie garstce swoich dawnych sprzymierzeńców, a ja zdążyłam zebrać wystarczająco dużo osób, by ich obstawić.

– Nie rozumiem. Co masz na myśli?

Dostrzegłam na jej twarzy wyraz satysfakcji.

– Gdybym wcześniej spróbowała odkryć karty, Cryte ze swoimi ludźmi zamknęliby usta całemu ministerstwu. Teraz jest ich za mało, w dodatku… są obserwowani przez moich przyjaciół. Przez dużą grupę moich przyjaciół. Jeśli tylko spróbują coś zrobić, możemy natychmiast ich powstrzymać. Trzymamy ich na muszce, o ile mogę ująć to w ten sposób.

Sophie nie tłumaczyła zbyt jasno, ale i tak zrozumiałam – gdyby Cryte starał się wyeliminować poszczególne osoby, przyjaciele McDaniel szybko by mu to uniemożliwili. Było ich więcej, w dodatku Benjamin o nich nie wiedział. Mieli przewagę, której wcześniej im brakowało, a zyskali jeszcze więcej, kiedy wieczorem znów znalazłam się w Ministerstwie Magii, ze wszelkimi potrzebnymi dokumentami w teczce.

Potrzebowali dowodów, których tylko ja mogłam im dostarczyć. Dlatego zwlekali, a gdy dowiedzieli się o mnie, nagle powróciła dawno utracona nadzieja. Rozmowa z członkami Rady była męcząca z powodu ich rezerwy i trwała do późnej nocy. Ustaliliśmy na niej, że ze względu na nastroje panujące z społeczeństwie, by nie obniżyć przedstawić Ministerstwa Magii w złym świetle, w wersji dla prasy Benjamin Cryte zostanie aresztowany za przekręty finansowe. Na moich oczach przewodniczący Rady, Robert Grey, podpisał nakaz jego zatrzymania.

Robert Grey był ojcem Ivy oraz Patricka. On również odłączył się od Cryte’a, niewiele po trafieniu jego córki do Azkabanu. Zanim opuściłam Ministerstwo Magii, przekazałam mu dziennik oprawiony w ciemną skórę.

Myśli o Crycie spędzały mi sen z powiek. Wyobrażałam sobie jego strach, gdy słuchał nakazu swojego aresztowania. Wyobrażałam sobie, jak prowadzą go ciemnymi korytarzami zakutego w łańcuchy. Jak wpychają do celi, w której na jednej z prycz siedzi Anthony Nott.

Być może wcale nie dzielił z nim celi, lubiłam jednak tak właśnie to sobie wyobrażać. Samotny, przegrany Cryte, kiedyś mający wszystko. Teraz niemający nic. W Azkabanie czekali na niego ci, których normalnie pozbawiał się raz na zawsze. Ta kara była dla niego gorsza niż śmierć. Obie z Sophie doskonale to wiedziałyśmy.

A ja po raz pierwszy w życiu nie potrafiłam odnaleźć w sobie współczucia.

***

Pogrzeb Dumbledore’a odbył się na dzień przed powrotem uczniów do domu. Był bardzo uroczysty i jeszcze bardziej wzruszający, niż sobie wyobrażałam. Marmurowy grobowiec stał się dla mnie symbolem nieprzemijalności, bo tak właśnie miało być z Dumbledore’em. Miał na zawsze pozostać w naszych sercach, obraz trwale wykuty w pamięci. Ponadczasowy i nienaruszalny – zupełnie jak kruszec, z którego powstało miejsce jego spoczynku.

Tego też dnia, po południu, kiedy słońce wisiało jeszcze wysoko na niebie, podleciała do mnie słowa. Tak, prosto do mnie. Tak – to była ta sowa, którą rozpoznałabym nawet z odległości kilkunastu stóp.

Brama. Teraz.

Jak w transie ruszyłam przez błonia w stronę wyjścia poza teren Hogwartu. Nie oddychałam ani nie czułam bijącego w piersi serca. Chyba nawet nie żyłam, a jeśli, to gdzieś daleko, daleko stąd. Nie potrafiłam zebrać myśli ni opanować wzbierających emocji; wiedziałam jedynie, że on jest blisko, czeka na mnie, że zaraz znów go ujrzę.

I rzeczywiście go zobaczyłam. Nie w zwykłej, ludzkiej postaci, bo w cieniu drzew przy ścieżce siedział zdecydowanie za duży jak na swój gatunek lis, czarny jak smoła, z wielkimi, jasnymi ślepiami. Zbliżyłam się do bramy, podczas gdy Teodor zaczął się przemieniać. Powoli, z lekkim szmerek niczym podmuch letniego wiatru. Kiedy stanął przede mną w całej swej okazałości, zasłoniłam usta dłonią.

Jeszcze niedawno myślałam, że zostały mi po nim tylko wspomnienia.

A tymczasem… on był tutaj. Prawdziwy, żywy. Nadal mój. Nadal tylko mój.

– Teo… Teodorze – wyjąkałam i wybuchłam płaczem.

Brunet zacisnął dłonie na prętach bramy. Wpatrywałam się w jego twarz, nienaturalnie bladą, o lekko zapadłych policzkach, odszukałam znajome krzywizny, zanurzyłam się w spojrzeniu szarych oczu. Nie potrafiłam nasycić się ich widokiem.

– Nigdy nie uważałem środków bezpieczeństwa za bezsensowne – mruknął, a moje serce zadrżało z rozkoszy na dźwięk tego głosu – ale tym razem mogliby sobie odpuścić.

Uśmiechnęłam się przez łzy i na drewnianych nogach podeszłam do bramy. Przykryłam dłonie Teodora swoimi, po czym znów zaszlochałam, czując znajomy dotyk i rozkoszne ciepło nieco szorstkiej skóry.

– Powiedzieli mi, że umarłeś – szepnęłam. A ja chciałam umrzeć, bo nie wyobrażałam sobie bez ciebie dalszej egzystencji. – Myślałam, że cię już nie zobaczę.

– Chciałabyś. – Próbował być zabawny z prawie pozytywnym skutkiem. – Boże, Granger. – Jego twarz nagle się zmieniła; pojawił się na niej żal, a oczach prawdziwy ból. – Przepraszam. Za wszystko tak cholernie cię przepraszam.

Teodor rzadko przepraszał, zwłaszcza nie tak przepełnionym wyrzutami sumienia głosem. Nie mogłam się powtrzymać: chwyciłam go za przód szaty i przez szerokie przestrzenie między prętami bramy przyciągnęłam do siebie po pocałunek.

Czułam w ustach słony smak własnych łez oraz tę słodycz, słodycz jego warg. Ujął moją twarz w dłonie i pocałował mnie mocniej, chciwiej, z większym głodem. Nie liczyło się to, że ktoś może nas zobaczyć ani że żadne z nas nie znało natury zaklęć ochronnych, którymi obłożono Hogwart, a które w każdej chwili mogły nas zranić; liczył się natomiast on, Teodor, działający na wewnętrzny ból o wiele skuteczniej niż jakiekolwiek remedium.

Oparł swoje czoło o moje, wciąż nie opuszczając rąk.

– Nie mogłem cię w żaden sposób poinformować – wymamrotał. – Nie opanowałem oklumencji na tyle, by móc mieć chociaż nadzieję, że uda mi się oprzeć Czarnemu Panu. O tym spotkaniu i tak prędzej czy później się dowie, ale nie obchodzi mnie kara. Już nie.

Powoli się od niego odsunęłam. Chłonęłam wzrokiem całą jego osobę, jednocześnie analizując to, co usłyszałam. Spięłam się jak zwierzę gotowe do ucieczki.

– Więc jednak mu służysz – powiedziałam spokojnie, odnalazłszy dawną rezerwę. Zabrzmiało to prawie jak wyrok.

Nie odpowiedział od razu.

– Ze wszystkich kłamstw, które usłyszałaś, akurat to jedno jest prawdą.

– Dlaczego?

Wziął głębszy oddech, jakby zamierzał wyjawić jakiś straszny sekret.

– Pod koniec kwietnia Zabini napisał do mojego ojca. Wcześniej ostrzegał, że pożałuję związku z tobą, ale puszczałem jego groźby mimo uszu. Ojciec wściekł się, czego właściwie się spodziewałem, nie spodziewałem się tylko, że postawi ultimatum: albo przyprowadzę mu ciebie, albo zabije moją matkę. – Bicie serca czułam aż w gardle, jednak słowem się nie odezwałam. Wiedziałam, jak wiele znaczy dla niego matka. Teodor zaczął chodzić w tę i z powrotem, nie patrząc już na mnie. – Nie miałem wyjścia. Żadna z tych opcji nie wchodziła w grę, więc… więc zaoferowałem mu siebie. Powiedziałem, że wstąpię w szeregi śmierciożerców szybciej, niż planowałem to zrobić, on za to ma zostawić cię w spokoju. Miałem opuścić Hogwart i więcej już tu nie wracać, w pełni oddając się służbie u Czarnego Pana.

Powoli wypuściłam powietrze z płuc. Z uwagą obserwowałam, jak Teodor wyciąga z kieszeni dżinsów paczkę papierosów i zapalniczkę. Wrócił do palenia. Postanowiłam to przemilczeć.

– Twój ojciec powiedział, że przyjąłeś Mroczny Znak z wielką ochotą – zauważyłam, kiedy się zaciągał.

– Długo zajęło mi przekonanie go o swoich „nowych” poglądach. Musiał uwierzyć, że chcę stać się taki jak on, bo inaczej nikt nie wyszedłby z tego cało.

Mimowolnie zerknęłam na jego lewe przedramię. Wiedziałam, co skrywa pod sobą rękaw czarnej koszuli. Odnalazłam oczy Teodora.

– Wtedy, w domu tego urzędnika… to był Eliksir Wielosokowy, prawda? – spytałam cicho.

Kiwnął głową i wypuścił dym z ust.

– Kto?

Widziałam, jak zacisnął wolną rękę w pięść.

– Moja matka.

Z mojego gardła wydostał się zduszony okrzyk.

– Nie!

– Nie była mu do niczego potrzebna – wyjaśnił z posępną miną. – Aurorzy węszyli, zrobili nalot na nasz dom, więc musiał dać im powód, by zaprzestali tak aktywnych działań. Rzucił Imperiusa na moją matkę i to ona towarzyszyła mu wtedy podczas akcji. Ja o niczym nie wiedziałem, powiedział mi dopiero po fakcie.

Znów zbierało mi się na płacz. Chciałam rzucić mu się w ramiona i po prostu przytulić, ale nawet to nie było w tamtej chwili możliwe.

– Tak mi przykro, Teodorze – puste, puste słowa, tylko co innego mogłam powiedzieć? Czułam się podle. Po prostu podle.

Spokojnie palił papierosa, milcząc i uciekając wzrokiem.

Ale ja musiałam mu coś powiedzieć.

– Będę musiała wyjechać – rzekłam cicho, cichutko, mając nadzieję, że tego nie usłyszy i rzeczywistość nigdy nie będzie musiała nas dotknąć. Poczułam się jeszcze gorzej, kiedy spojrzał na mnie ze zdziwieniem. – Na kilka tygodni, może nawet miesięcy… w każdym razie na długo.

Urwałam, kiedy uniósł pospiesznie dłoń.

– Nie kończ – jęknął. – Błagam cię, nie kończ, Granger. On nadal patrzy mi w umysł, a ja jeszcze nie potrafię się do końca obronić. Powiedz tylko… powiedz, czy będziesz bezpieczna. Jedynie to chcę wiedzieć.

Zacisnęłam usta.

– Nie. Oczywiście, że nie, Teodorze.

Odrzucił niedopałek i zgasił do butem.

– Nigdzie nie pojedziesz – oświadczył posępnie.

– A od kiedy ty o tym decydujesz? – oburzyłam się.

– Od kiedy twoje bezpieczeństwo cenię sobie bardziej niż własne życie.

Nie spodziewałam się ani takiej odpowiedzi, ani tego czegoś w jego głosie. Przełknęłam z trudem ślinę.

– Muszę to zrobić.

Pokręcił głową.

– Nie musisz. Nic nie musisz. W Hogwarcie będziesz bezpieczna.

– Nie ma już Dumbledore’a. Wszystko się zmieni, nawet kwestia bezpieczeństwa. Teraz jest tutaj tak samo niebezpiecznie jak w innych częściach kraju.

Teodor znów zbliżył się do bramy. Ja wciąż stałam kilka stóp od niej, z rękami założonymi na piersiach. On natomiast zacisnął palce na jej prętach. Tak bardzo chciałam go objąć. Świadomość, że moja miłość znajduje się tak blisko, a ja nie mogę nawet jej dotknąć…

– Granger, kocham cię, do cholery. – Zabrakło mi tchu. – Nie pakuj się w coś, przez co mógłbym cię stracić.

– A czy ty myślałeś o mnie w ten sposób, kiedy godziłeś się na zostanie śmierciożercą? – spytałam z wyrzutem. Głos mi drżał, mimo usilnych prób zachowania spokoju. – Czy chociaż przez chwilę przemknęło ci przez tę pustą głowę, ile się zmieni, kiedy przyjmiesz Mroczny Znak? Teraz każesz mi mieć na uwadze swoje bezpieczeństwo, ale co z tobą? Co w ogóle teraz zamierzasz? Nie możesz wrócić do Hogwartu, ale na pewno myślałeś o przyszłości.

– Myślałem aż za dużo – przyznał ponuro. Odetchnął głęboko. – Muszę się ratować. Czarny Pan już docenił moje usługi i nie zrezygnuje z nich tak szybko, zwłaszcza gdy jeden z Nottów niedługo wyląduje w Azkabanie.

Wytrzeszczyłam oczy.

– Nie zamierzasz się ukryć?

– To nic nie da. Muszę się ratować – powtórzył bezbarwnym tonem.

– Przecież Zakon mógłby ci pomóc… – wyjąkałam.

– Zakonu już nie ma – przerwał mi. – Teraz jest tylko Czarny Pan.

Nie, nie mogłam uwierzyć w to, co słyszałam.

– Jak możesz…

– Mogę, bo nie mam już nic do stracenia. – Tak strasznie przypominał mnie. Łzy zakręciły mi się w oczach, ale może tego nie zauważył. Odgarnęłam włosy z twarzy.

– Masz mnie.

– Na pewno?

– Jesteś śmierciożercą, Teodorze, ale, Merlinie, nadal cię kocham.

Jego oczy chyba nigdy nie wydały mi się tak piękne jak wtedy. Błyszczało w nich słońce, a one same były wypełnione uczuciem głębszym niż mogłabym to sobie kiedykolwiek wyobrazić, wymarzyć.

Podeszłam do bramy, by widzieć je z bliska.

– Nie musisz być śmierciożercą – wyszeptałam.

Zawahał się.

– To moja jedyna szansa.

– W zamian za cenę życia innych ludzi? To zwykłe tchórzostwo.

– Mylisz się. To wola przetrwania.

Zimny dreszcz przeszedł mi po plecach.

– Bredzisz.

– Nie odwrócę się od jedynego sprzymierzeńca, nawet jeśli jest nim Czarny Pan – upierał się Teodor. – Nie chcę ryzykować.

Nagle odniosłam wrażenie, że wcale nie znam człowieka, z którym właśnie rozmawiam.

Albo może wcale nie chcę znać.

– Nie poznaję cię, Teodorze.

– Wiele się zmieniło – potwierdził, patrząc gdzieś ponad moją głową.

– Masz rację. – Znów traciłam kontrolę nad głosem. – Umarłeś, potem okazało się, że żyjesz. I… jesteś śmierciożercą. A co najgorsze, nie chcesz przestać nim być.

Westchnął ze rozdrażnieniem.

– Granger, to nie tak…

– A jak? A jak, Nott?! – zawołałam, nadal nie rozumiejąc, nadal tak cholernie niczego nie rozumiejąc.

– Muszę się ratować! – też podniósł głos. Nienawidziłam jego krzyku. Nie kojarzył mi się z niczym przyjemnym. – Nie rozumiesz?! Nie chcę zginąć, nie wtedy… nie wtedy, gdy wiem, że jest jeszcze na świecie ktoś, dla kogo pragnę żyć.

Sięgnął do kieszeni. W dwóch palcach trzymał sygnet rodowy Nottów, nieco mniejszy niż jego, ale z tym samym subtelnym, roślinnym motywem na borodowym tle. Podsunął go w moją stronę, a ja na moment straciłam kontakt z rzeczywistością.

– Co to jest? – spytałam na wydechu.

– Nie widzisz?

– Chodzi o to… – zająknęłam się.

– Interpretacja dowolna.

Wzięłam głęboki oddech.

– To oświadczyny?

Napięcie między nami było niemal namacalne.

Wzruszył ramionami.

– Chyba tak. – To niemożliwe, żeby był taki spokojny, tak opanowany, podczas gdy ja nie umiałam zebrać myśli. – Albo zabezpieczenie, żebyś nie pakowała się w niepotrzebne niebezpieczeństwo, wiedząc, że ktoś na ciebie czeka. Taka… gwarancja. Tak, chyba masz rację. Jeśli to wszystko się kiedyś skończy, Granger… Wyjdź za mnie.

Boże.

Wiązałam swoją przyszłość z Teodorem, mimo że była ona niepewna i że w najbliższym czasie miałam ruszyć w podróż, z której mogłam nie wrócić cało. Tak czy siak, zastanawiałam się, jakby to było stać się częścią jego rodziny, jakby to było stać się jego żoną. Kiedyś chyba nawet wyobrażałam sobie oświadczyny – ja w pięknej, zielonej sukni do ziemi, on klęczący na jednym kolanie z czerwonym pudełeczkiem w ręku, wokół jesień. Pokój w kraju. Wszystkie sprawy poukładane, zakończone.

Nic się nie zgadzało.

Jednak to nie przez odmienną od oczekiwań scenerię poczułam wątpliwości.

Poczułam je przez nagłe zrozumienie różnic, które nas od siebie odsuwały. Odmienne poglądy, odmienne stanowiska, dwie strony barykady… Wojna pochłaniająca coraz więcej istnień. Niezbyt odpowiedni czas na miłość.

Ale jeśli nie teraz… to kiedy?

Źle czułabym się, trzymając Teodora w niepewności i karmiąc samą siebie złudną nadzieją na szczęśliwe zakończenie. Wolałam jeszcze bardziej tego nie komplikować. Wolałam postawić sprawę jasno. Żadnych kłamstw.

– Nie – i było to najtrudniejsze do wypowiedzenia, a zarazem najważniejsze „nie” w moim życiu.

Teodor wyglądał, jakby ktoś uderzył go w twarz. Znieruchomiał, dalej z pierścieniem w ręku, wpatrując się we mnie jak w zjawę. Oddychałam ciężko, z trudem panując nad chęcią ucieczki.

– Co? – wykrztusił wreszcie.

– Nie – powtórzyłam spokojnie. – Nie mogę ci niczego obiecać, ani tego, że wrócę żywa, ani tego, że jeśli to wszystko się skończy, jeszcze się spotkamy. Nic nie jest pewne. Nic, Teodorze.

Przymknął na moment oczy, by otwierając je, warknąć:

– Granger, nie utrudniaj.

Wzruszyłam ramionami.

– Nie utrudniam. Jestem realistką. Walczymy po przeciwnych stronach, nawet jeśli nie do końca tego pragniemy. – Popatrzyłam mu prosto w oczy. – Oboje możemy zginąć. A to… to dodatkowe obciążenie, które wszystko by skomplikowało.

Teodor opuścił dłoń z sygnetem, na co niezauważalnie odetchnęłam z ulgą. Już nie mogłam na niego patrzeć.

– Więc nie chcesz tego – mruknął chłopak.

– To, czego chcę, nie ma w tym momencie wielkiego znaczenia. To się po prostu nie uda.

– Znowu myślisz, że wszystko wiesz – zirytował się. Nagle przypomniałam sobie nasze kłótnie w klasie transmutacji czy w bibliotece. Wtedy wszystko było takie proste, jasne… – Co, znasz przyszłość? Trelawney ci ją przepowiedziała?

– Nie kpij sobie. Dobrze wiesz, że mam rację – upierałam się.

– Nie, nie masz racji! – Znów krzyczał. Zawsze, gdy to robił, chciałam zaszyć się gdzieś w mroku, by nie musiał oglądać mojego strachu. – Chcę tylko, żebyś obiecała mi, że będziesz na siebie uważać, że będziesz pamiętać równie mocno jak ja, że masz do kogo wrócić, a ty chcesz mi tę pewność odebrać.

– Bo sama nie jestem niczego pewna. Teodorze, ja… przepraszam. Przepraszam, jeśli liczyłeś, że uzyskach u mnie spokój. – Kiedy milczał, zacisnęłam lekko pięści. – Idź już.

Nie spodziewał się tego.

– Granger…

– Idź – powtórzyłam stanowczo. Zwlekanie nie miało sensu. Lepiej oderwać plaster jednym szybkim ruchem. – Będzie łatwiej, jeśli teraz każde pójdzie w swoją stronę.

– Granger, nie. Nie pójdę, dopóki…

– Dopóki co? – Bardzo nie chciałam, żeby dostrzegł to, jak bardzo nie chcę, żeby ruszył się stąd choćby na milimetr. – Dostałeś odpowiedź, więc możesz iść.

– Chcesz tego – rzekł w końcu, jakby to była ostatnia deska ratunku.

– Nie. W tym momencie chcę, żebyś już poszedł. – Gdy nie ruszył się z miejsca, wyjęłam różdżkę. Na jego twarzy wykwitł wyraz zaskoczenia. – Idź stąd albo cię przeklnę.

– Nie umiesz…

– Umiem więcej, niż ci się wydaje. Idź. Zostaw mnie w spokoju.

„Śmierciożerco”, chciałam dodać, ale w ostatniej chwili ugryzłam się w język.

Przez chwilę stał w szczerym szoku, aż wreszcie ponownie uniósł dłoń i rozwarł palce. Na ziemię z cichym stuknięciem spadł sygnet.

– Rób co chcesz, Granger – rzekł zimno. Wycofał się. Przełknęłam ślinę.

– Do zobaczenia kiedyś, Teodorze.

Serce wciąż kołatało mi w piersi, kiedy patrzyłam, jak odchodzi w cień drzew. Tam znów przemienił się w lisa i skoczył w zarośla. Jeszcze długo stałam bez ruchu. Słońce chyliło się ku zachodowi, na skórze czułam delikatny wiatr. W końcu schowałam różdżkę, podeszłam do bramy i schyliłam się po pierścień. Otarłam z niego drobinki ziemi, był zimny oraz prawie zupełnie gładki.

Westchnęłam. Spojrzałam w niebo, na postrzępione obłoki sunące leniwie po nieboskłonie, a potem ruszyłam w kierunku zamku. Na serdeczny palec lewej ręki wsunęłam sygnet rodowy. Starałam się nie myśleć o tym, gdzie poszedł teraz Teodor ani o tym, co teraz planował dla mnie los. Po prostu… szłam, nie oglądając się za siebie.

Trumna została otwarta, a pętla z szyi samobójcy zdjęta.

Nie skoczyłabym.

Już nigdy więcej.

_____________

Przedostatni rozdział, kochani. Następny będzie krótszy i może pojawi się również w odstępie tygodnia, zależy od moich nauczycieli. A potem… sami wiecie.

Co do meetupu

Jako że całkiem sporo osób wyraziło chęć uczestnictwa w czymś takim, zadecydowałyśmy, że się odbędzie. Spotykamy się 28 września o godzinie 14:00 pod Barbakanem, oczywiście w Krakowie, jeśli ktoś miałby jeszcze wątpliwości co do miejsca. Zapraszamy wszystkich Czytelników Echa, Powiedz To czy Wyjątku, jak również absolutnie randomowych ludków, którzy po prostu mają ochotę i życzenie z nami pogadać :D Nie planujemy skrywać się w żadnej kawiarni albo czymś takim, tylko raczej iść gdzieś, gdzie jest sporo miejsca, to znaczy Błonia czy cokolwiek. Jeszcze pomyślimy. Datę i godzinę w każdym razie ustaliłyśmy i cóż, do zobaczenia!

Empatia