Rozdział 52. Wybory

Ostatni akt mojego scenariusza rozpoczął się dokładnie w chwili, w której wraz z Teodorem rozeszliśmy się w zupełnie różne strony. Późniejsze wydarzenia potoczyły się zdecydowanie szybciej, niż bym tego pragnęła, i jednocześnie za szybko, bym mogła choć przez chwilę zastanowić się nad swoim położeniem.

Poszukiwanie horkruksów nie trwało parę tygodni, a kilka długich miesięcy, podczas których wielokrotnie przemknęła mi przez głowę myśl o rezygnacji, nawet jeśli nigdy nie wypowiedziałam jej na głos. Kilka miesięcy wypełnionych strachem, niepewnością oraz ciągłym poczuciem całkowitego braku bezpieczeństwa, kilka miesięcy uciekania, ukrywania się i walki o przetrwanie, kilka miesięcy bez niego. Dodatkowe piętno odciśnięte na duszy i ciele w postaci licznych wspomnień oraz mniej lub bardziej poważnych ran. Kiedy później myślałam nad wszystkimi wydarzeniami, które zdążyły pozostawić po sobie trwały ślad, wydawało mi się one zamierzchłą przeszłością, nie czymś tak bliskim, jak było to w rzeczywistości.

Niezliczone starcia, dziesiątki nocy spędzonych na czuwaniu, chwile zwątpienia, łzy. Spotkania ze śmierciożercami, napad na Ministerstwo Magii, chodzenie w skórze samej Bellatriks Lestrange, przelot nad Londynem na grzbiecie smoka… położenie kresu bezlitosnym rządom Lorda Voldemorta.

– Dokonaliśmy tego.

Nie potrafiłam uwierzyć sama sobie, kiedy już po drugiej bitwie o Hogwart stałam z Harrym i Ronem w gabinecie Dumbledore’a i obserwowałam wstający leniwie ranek.

Szkoła nie była już tym samym miejscem co wtedy, gdy ją opuszczaliśmy. Zrobiła się mroczna, jakby zupełnie obca. Niedostępna. Pomagałam w jej odbudowie, ale nawet to nie zdołało zatrzeć tego nieprzyjemnego odczucia.

A jednak w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym ósmym roku postanowiłam tu wrócić na swój ostatni rok edukacji. Wrzesień był jeszcze ciepły i pogodny, złote liście dopiero zaczynały opadać z drzew. Harry oraz Ron nie planowali dokończenia szkoły; nie miałam im tego za złe. Ja zawsze byłam trochę zbyt ambitna. Do ekspresu wsiadłam bez nich. Towarzyszyła mi Ginny i Luna, z którymi miałam być teraz na roku. Okropnie dziwne uczucie, ale jednak ich obecność podniosła mnie na duchu. Wymieniałam z chłopakami całe setki listów, sowy krążyły między nami tak szybko, że zastanawiałam się, jakim cudem jeszcze nadążają. Pierwszego września znów odwiedziłam znajome mury, oni zaś stali się nowymi kandydatami na aurorów.

Pierwszego września uprawomocnił się też kolejny wyrok Rady Wizengamotu – umorzenie sprawy Hermiony Granger w związku z zaniedbaniem obowiązków obywatela czarodziejskiej społeczności. Wzięto pod uwagę moją niezwykłą pomoc w osadzeniu Benjamina Cryte’a oraz zasługi dla kraju podczas wojny z Mrocznymi Siłami. Wstawił się za mną sam Minister Magii, nowy minister, Kingsley Shacklebolt. Poczucie niesprawiedliwości odezwało się jedynie na sekundę, bo zaraz potem kazałam mu się zamknąć. Byłam wolnym człowiekiem. Znów mogłam oddychać, tak naprawdę.

Nie spotkałam więcej Patricka. Szukałam go, ale który to już raz? Pytałam inne zjawy, sprawdziłam wszystkie zakątki zamku, jeszcze raz zawitałam w Sali Oczyszczenia. Pustka. Podejrzewałam, że mógł przejść tam, gdzie dążą wszystkie duchy, skoro udało mu się zamknąć niedokończoną sprawę. Skoro nam się udało. Kiedy o nim myślałam, często spoglądałam w górę, jakby on rzeczywiście tam był, i uśmiechałam się, mając nadzieję, że on to widzi i również się uśmiecha.

Na głównym dziedzińcu postawiono wielką, marmurową tablicę, upamiętniającą wszystkich, którzy polegli w czasie wojny. Właśnie przy niej spędzałam najwięcej czasu; wraz z jego upływem zapamiętałam miejsca wszystkich najbliższych mi nazwisk.

Colin Creevey, którego widok wśród zmarłych chyba najbardziej mną wstrząsnął. Niesprawiedliwość losu jest czasem aż niewyobrażalna.

Albus Dumbledore.

Severus Snape – za nienawiść do niego nienawidziłam samej siebie przez kolejne dwadzieścia lat.

Nimfadora Tonks, której poczucia humoru jeszcze długo mi brakowało.

Blaise Zabini, który zginął tak naprawdę głupią śmiercią – przygnieciony przez fragment spadającego muru. Było mi przykro, kiedy się o nim dowiedziałam, nawet jeśli to przez niego Teodor został zmuszony do robienia tych wszystkich okropności.

Zgredek, wolny skrzat.

I to jedno, na które zawsze patrzyłam najdłużej.

Remus Lupin.

Spoglądanie na nie bolało najbardziej, bo i wspomnienie związane ze śmiercią Remusa zadało mi największą ranę.

Wokół mnie panował niemożliwy do ogarnięcia chaos. Wszędzie unosił się pył, uszy bolały od krzyków i huku walących się murów, bieganina, śmigające zaklęcia… odór śmierci. W tym wszystkim ja, niemogąca znaleźć przyjaciół, zaciekle walcząca o życie. Wypadłam z rozwidlenia korytarza do miejsca, które wydawało mi się nieco spokojniejsze, o ile w ogóle takie zostało w zamku.

I wtedy go ujrzałam, daleko, w oddali.

Stał przy ścianie z wysoko uniesioną różdżką, nieruchomy jak posąg. Patrzył przed siebie w skręt korytarza, czujny i gotów do ataku. W pierwszym odruchu chciałam do niego podbiec, jednak coś mi nie pozwoliło. Jak echo powróciły do mnie słowa, które padły przy naszej ostatniej rozmowie.

– Nie odwrócę się od jedynego sprzymierzeńca, nawet jeśli jest nim Czarny Pan. Nie chcę ryzykować.

Zatrzymałam się jak wryta.

To nadal śmierciożerca.

Miałam ochotę trzasnąć o posadzkę sygnetem rodowym Nottów, który wciąż nosiłam na palcu.

Teodor nagle spojrzał w moją stronę i jego twarz się zmieniła. Odmalowało się na niej zaskoczenie, które zaraz później przeszło w ulgę, a jeszcze potem w czystą radość. Rzucił się ku mnie i nawet nie zamierzałam zaprotestować, kiedy wylądowałam w jego ramionach. Przeciwnie: wtuliłam się w niego bez słów, ze łzami piekącymi pod powiekami.

Ile razy zastanawiałam się, czy jeszcze kiedyś go zobaczę, ile razy miewałam okropne wyobrażenia jego śmierci, ile razy zadawałam sobie pytanie, czy będę miała okazję pokazania mu serdecznego palca z wsuniętym na niego sygnetem…

A teraz po prostu staliśmy, spleceni w mocnym uścisku, tylko my dwoje.

– Granger… Na Boga… – tylko tyle zdołał z siebie wykrztusić, lecz nie miałam mu tego za złe. Ani trochę. Liczył się jedynie on, nic poza nim, on był najważniejszy, cały i zdrowy, realny, jak ze snów, w których nawiedzał mnie niemal każdej nocy.

Kilka godzin później sen zamienił się w koszmar.

Zaczęło się żądaniem Voldemorta, by przyszedł do niego Wybraniec i ocalił swoich przyjaciół. Nie chciałam na to pozwolić, nie mogłam, nie mogłam stracić Harry’ego. Czułam się jak w pułapce, bez wyjścia, bez żadnego satysfakcjonującego rozwiązania. Moje myśli oderwał od Pottera widok poległych w Wielkiej Sali. Najpierw zobaczyłam kamienną buzię Colina – wyglądał jakby spał, brudny na policzku i z pękniętą wargą. Wezbrał we mnie szloch, który uwolniłam dopiero, gdy ujrzałam martwe oblicze Tonks, ściskającą dłoń Lupina. Bił od nich przerażający spokój… Wiedzieli, że już nic im nie zagraża. Tak, byli bezpieczni.

Pierwsze łzy potoczyły się po moich policzkach, kiedy podszedł do mnie Kingsley.

– Widziałem młodego Notta – powiedział przyciszonym głosem. Natychmiast cała zdrętwiałam. Teodor gdzieś zniknął zaraz po naszym krótkim spotkaniu i teraz przestraszyłam się, że jego również spotkało coś złego. – Walczy przeciw swoim, więc go nie atakowałem.

Kiwnęłam głową. Żył. Co za ulga.

– Nigdy nie był śmierciożercą, nie w pełnym tego słowa znaczeniu – wychlipałam, bezwiednie wracając spojrzeniem do Lupina i Tonks. Załkałam bezgłośnie.

– Musisz coś wiedzieć, Hermiono… – Nie spodobało mi się brzmienie jego głosu, więc znów na niego popatrzyłam. – Nott stał i patrzył. Patrzył, jak umiera Remus. Nic nie zrobił, gdy Dołohow miał go w garści.

Zabrakło mi tchu. Potrząsnęłam głową.

– Nie… Nie, to nie mógł być on…

Nagle powróciła do mnie scena z korytarza. Czy to właśnie wtedy, kiedy Teodor stał jak zaklęty, dawał przyzwolenie Dołohowowi na zabicie Lupina?

Kingsley położył mi dłoń na ramieniu.

– Nie ufaj mu – powiedział z naciskiem. – Nieważne, co dobrego zrobił. Remus… ­– Kingsley urwał, obrzucił mnie posępnym spojrzeniem i odszedł.

Chciałam nie wierzyć Shackleboltowi. Bardzo chciałam, ale nie miałam powodu posądzać go o kłamstwo, w dodatku coś mi mówiło – coś, co za wszelką cenę starałam się zignorować – że to prawda i Teodor rzeczywiście przyczynił się do śmierci Lupina.

Gdy po wszystkim odnalazłam go na drugim piętrze, siedzącego samotnie na rozwalonych schodach, już byłam tego pewna.

Podeszłam do niego powoli, chłonąc jego obraz. Miał zmierzwione włosy, w których utkwił skalny pył, twarz umazaną brudem i krwią, łuk brwiowy rozcięty, a policzek opuchnięty. Garbił się i oddychał ciężko, zmęczony jak po tytanicznym wysiłku. Uśmiechnął się na mój widok, delikatnie, na tyle, na ile pozwalały mu odniesione obrażenia.

Przycupnęłam obok niego, dbając o to, by została między nami zachowana odpowiednia odległość. Nie zniosłabym choćby muśnięcia.

– Założyłaś go – zauważył cicho.

Nie od razu go zrozumiałam, zatopiona we własnych myślach.

– Hm?

– Sygnet.

Zerknęłam na lewą dłoń. Znów zapragnęłam rzucić błyskotkę w kąt, tyle że teraz ta chęć była jeszcze silniejsza niż przedtem.

– Taak… – mruknęłam. – Nie mogłam… nie mogłam się powstrzymać.

Przez dłuższą chwilę milczeliśmy, aż w końcu Teodor ponownie się odezwał.

– Boisz się mnie.

Poczułam nagłą irytację.

– Wcale nie.

– No to popatrz na mnie.

Z trudem wykonałam polecenie. Pod wpływem blasku tych szarych oczu prawie zrezygnowałam z tego, co miałam powiedzieć. Szybko jednak się opamiętałam: zadałam pytanie szybciej, niż planowałam, ponieważ w przeciwnym razie mogłabym zupełnie odpuścić.

– Dlaczego to zrobiłeś?

Teodor zmarszczył leciutko brwi.

– Co zrobiłem?

Nie było już odwrotu. Skoro powiedziałam „a”, musiałam powiedzieć i „b”.

– Dlaczego pozwoliłeś umrzeć Lupinowi? Dlaczego nic nie zrobiłeś, Teodorze? – spytałam z żalem.

Chłopak nie wyglądał na zmieszanego czy skruszonego. Nie zaprzeczał. Właściwie przez kilkanaście sekund milczał, zbierając się w sobie.

– On zabił moją matkę – odparł wreszcie.

– I dlatego go nie oszczędziłeś?

– To nie ja go zabiłem!

– Prawie. Pozwoliłeś na to Dołohowowi – podsumowałam bezlitośnie.

Zacisnął dłonie złożone na kolanach. Cierpliwie czekałam, aż się odezwie. Czułam coś bardzo ciężkiego na dnie płuc, coś, co zakłócało każdy oddech. Nie miałam siły nawet patrzeć na Teodora. Zadziwiając – po tylu miesiącach rozłąki nie potrafiłam na niego spojrzeć. Chyba powinnam była skakać z radości i nasycać się jego widokiem, dotykiem, tembrem głosu…

Nie. Nie tym razem.

– Nie zrozumiesz tego, Granger – oznajmił w końcu stanowczo.

– Nie zrozumiem czego? – wypuszczałam go. – Tego, że perfidnie się zemściłeś? Że zachowałeś się tak… tak… prymitywnie?

Drgnął nagle i kątem oka dostrzegłam, że odwrócił twarz w moją stronę. Z pewnym oporem również to zrobiłam.

– Tak, nie rozumiesz zemsty. Nigdy nie doświadczyłaś tej palącej potrzeby, by… by coś zrobić, by zadać komuś ból dokładnie taki, jaki sama odczuwasz. Nigdy nie musiałaś walczyć ze sobą, powstrzymywać się przed odegraniem się za zło, które na ciebie spadło.

Moje brwi podjechały jeszcze wyżej.

– Nie? – Czułam, jak serce wali mi w piersi coraz szybciej. – Zapomniałeś już o tym, co rok temu zrobił Cryte? – Mina Teodora rzeczywiście wskazywała na to, że nie pamiętał. – I nadal masz czelność twierdzić, że nigdy nie miałam powodu, by czuć pragnienie zemsty? Mogłam zniszczyć Cryte’a, dosłownie zniszczyć, zamiast wysyłać na dożywocie do Azkabanu, jednak kiedy już nadarzyła się sposobność, spasowałam. Wiesz dlaczego? Bo nie chciałam być taka jak on. A ty? Co ty zrobiłeś, Teodorze? Czy czujesz się mocny, ponieważ przez ciebie zginął niewinny człowiek?

– Jak to niewinny? – uniósł się. – Jak to niewinny? Zabił moją matkę…

– Niespecjalnie. Nie wiedział, że to ona.

– No tak, bo mnie zabiłby z zimną krwią – zakpił.

– Nie mów tak – ofuknęłam go. – Nie wiesz, jak to wyglądało, nie było cię tam…

– Ciebie też nie – zmrużył oczy, zimne jak dwa kryształki lodu. – Lupin opowiedział ci swoją wersję, co? Że wcale tego nie chciał, że to był tragiczny wypadek?

Niedbałym ruchem odgarnęłam z czoła denerwujące kosmyki.

– To wcale nie tak, Teodorze – zaprotestowałam drżącym głosem. – Twój ojciec zasłonił się twoją matką, użył jej jak tarczy!

– Nie możesz mieć pewności, że rzeczywiście tak było – warknął.

– Zaufałam im. Tym różni się Zakon Feniksa od was, śmierciożerców – ufamy sobie wzajemnie i nikt nie musi weryfikować prawdy legilimencją.

Widziałam, że trafiłam w czuły punkt. Widziałam to w zaciśnięciu szczęki i w spojrzeniu, którym mnie obdarzył. Nie współczułam mu, tak samo jak nie zamierzałam odpuścić. Pewne sprawy zaszły zdecydowanie za daleko.

– Chciałeś tego? – Gdy napotkałam ciszę, kontynuowałam: – Nie mam złudzeń, Teodorze. Wiem, że robiłeś straszne rzeczy. Interesuje mnie tylko to, czy rzeczywiście chodziło jedynie o przetrwanie wojny, o nic więcej, nie o ideologię Voldemorta i wyznawane przez niego racje.

Nott podniósł się ze stopni i podszedł do okna.

– Tak, robiłem złe rzeczy – wymamrotał, spoglądając w dal. – Nie liczy się to, że do każdego zadania podchodziłem z tym samym obrzydzeniem ani to, że teraz walczyłem razem z tobą. Musisz… musisz coś wiedzieć. – Oparł się o parapet i spuścił głowę. – Torturowałem ludzi. Plądrowałem domy. Paliłem miasteczka. Pracowałem nad eliksirami tak strasznymi, że lepiej czułem się, nigdy o nich nie usłyszawszy. Mordowałem. – Umilkł na sekundę i podjął: – To ja zabrałem ciało Moody’ego wtedy, gdy przenosiliście Pottera do Nory. Wiem, ile dla was znaczył, ale nie mogłem się sprzeciwić…

Urwał, kiedy położyłam mu dłoń na ramieniu. Bardzo, bardzo delikatnie przylgnęłam do jego pleców i oparłam policzek o bark. Poczułam, że cały się spiął. Przymknęłam oczy.

– Chciałem żyć. – Drżał. – Wiedziałem, że gdzieś tam jesteś. Granger, ja… przepraszam. Przepraszam. Przepraszam, tak strasznie przepraszam…

– Już po wszystkim – przerwałam mu najłagodniej jak potrafiłam. Teodor trząsł się jak suchy liść na wietrze. Pogładziłam go po przedramionach. – Czarnego Pana nie ma. Wojna się skończyła i nie musisz być więcej nikomu posłuszny. Uwolniłeś się, Teodorze. Już… już dobrze. Jestem przy tobie, już dobrze.

Odwrócił się, po czym obdarzył przenikliwym spojrzeniem, jakby sprawdzał, czy nie chcę go okłamać. Może używał legilimencji – nie zważałam na to jednak, nie, mając tak czyste myśli i uczucia. Przyciągnął mnie do siebie, by później mocno przytulić. Byłam jego opoką, tak jak on był kiedyś moją. Uspokajałam go kojącym szeptem, a opuszkami palców ścierałam z policzków gorące łzy.

Mój dom wciąż stał pusty, kiedy zjawił się w nim Teodor. Jeszcze nie ruszyłam do Australii na poszukiwanie rodziców, którzy podróżowali po niej od przeszło roku. Od ostatecznego upadku Voldemorta minęło zaledwie parę dni, ogólna sytuacja dopiero zaczynała się stabilizować, choć nastroje wciąż były niepewne. Nie spodziewałam się tak szybko znów ujrzeć Teodora, a już na pewno nie tak zdenerwowanego. Już po jego minie widziałam, że nie jest dobrze. Wparował do przedpokoju, zatrzasnął za sobą drzwi i bez zbędnych wstępów oznajmił:

– Wyjeżdżam.

Zamrugałam szybko.

– Co? Gdzie? Kiedy? – zasypałam go gradem pytań.

Przeczesał włosy dłonią. Stawał się coraz bardziej roztrzęsiony, a ja – zaniepokojona.

– Jak najdalej, jak najszybciej.

Niczego nie rozumiałam.

– Teodorze, o czym ty w ogóle mówisz?

Odetchnął głęboko i odszukał moje oczy.

– Muszę uciekać.

Zabrzmiało to jak wyrok, w dodatku skazujący. Odruchowo chwyciłam sygnet i zaczęłam obracać go na palcu. Dreszcz przebiegł mi po plecach.

– Jak to? – rzuciłam tylko.

– Kingsley nie zamierza odpuścić śmierciożercom, nawet tym, którzy walczyli po waszej stronie. Nie jestem pewien, czy Malfoyom uda się obronić. Jeśli zaczną sypać, może zostaną ułaskawieni, ale ja… – Zaklął cicho. – Tutaj chodzi o Lupina, Granger, o to, że wtedy nic nie zrobiłem. Kinglesy wysłał już za mną list gończy.

Szybko przeanalizowałam sytuację i gdy zrozumiałam, w jak beznadziejnym położeniu znalazł się Teodor – w jak beznadziejnym położeniu oboje się znaleźliśmy – przeraziłam się.

– Kingsley na pewno zainteresuje się, czy coś wiem! – zawołałam. – Merlinie, musisz stąd wyjść, zaraz ktoś może tu przyjść!

Teodor ujął moje dłonie.

– Jedź ze mną – poprosił.

Zamarłam.

– Co?

– Nie będę bezpieczny nigdzie indziej niż poza granicami kraju, a to za daleko, żebym mógł cię zostawić – wyjaśnił, mocno zaciskając ręce. – Jedź ze mną, Granger. Zaczniemy nowe życie, lepsze, oboje jesteśmy zdolni, mamy odpowiednią wiedzę, więc szybko znajdziemy jakieś zajęcie. Poradzimy sobie, tego jestem pewien, ale na pewno nie tutaj. Musimy wyjechać.

Delikatnie wyswobodziłam dłonie z uścisku. Czułam w gardle wielką gulę.

– Więc to jest twój plan? – spytałam z wyrzutem. – Ciągłe uciekanie? Nie, tak się nie da żyć.

– Da się, Hermiono – powiedział z naciskiem. Zadrżałam niezauważalnie. Moje imię wypowiadanie przez niego po tak długim czasie wciąż oddziaływało mocniej niż cokolwiek innego. – Musisz mi zaufać. Wyjedziemy natychmiast, spakuj tylko najpotrzebniejsze rzeczy… O pieniądze nie trzeba się martwić, bo nadal mam dostęp do pokaźnej sumki u Gringotta, a z tego, co wiem, jest ona dostępna również zagranicą. – Spostrzegł mój wzrok. Zbliżył się odrobinę. – Zaufaj mi. Wszystko będzie dobrze.

Długą chwilę milczałam. Moje myśli pędziły jak szalone, podczas gdy ja patrzyłam na Teodora zaszklonymi oczami. Nie podobało mi się ani jedno słowo z tych, które przed chwilą usłyszałam. Ani jedno.

Pokręciłam głową.

– Nie, Teodorze – rzekłam w końcu. – Nie mogę się na to zgodzić, a ty nie możesz wiecznie uciekać. Na pewno… na pewno da się jeszcze coś zrobić. Prawo nie jest doskonałe, musi być jakiś sposób, żebyś ominął więzienie.

Na jego twarzy pojawił się niepokojący wyraz, który tylko wzmógł wątpliwości w zastraszającym tempie rosnące w moim sercu.

– To jedyny sposób – powiedział chłodno. – Nie mam wyjścia.

Nie mogłam w to uwierzyć. Przyjrzałam się mu.

– Nie chcesz tego – zaryzykowałam. Po wyrazie jego twarzy wiedziałam, że znów trafiłam. – Teodor, którego znam, nie uciekałby tak po prostu, tylko stanął przed sprawiedliwością. Nie Kingsleya się boisz. O co chodzi?

Tym razem to on długą chwilę się nie odzywał.

– Mam dość tego kraju – odparł w końcu. – Mam dość tego kraju i wspomnień, które się z nim wiążą. Muszę się stąd wyrwać, w dodatku nie pójdę do więzienia za coś, za co nawet nie odczuwam żalu.

Chyba to najbardziej mnie zabolało. To, że nie żałował.

Pociągnęłam nosem.

– Nie każ mi wybierać – poprosiłam, ocierając oczy. – Nie każ mi, bo nie potrafię tego zrobić.

Objął mnie pewnie w talii – doskonale wiedział, jak szybko stracę przez to resztkę rozsądku.

– Ufasz mi? – spytał gardłowym głosem.

Z wahaniem, którego chyba nie zauważył, kiwnęłam głową.

– Więc zgódź się. Tylko ciebie potrzebuję. Zawsze… Boże… zawsze potrzebowałem tylko ciebie. A tutaj już nic mnie nie trzyma, Granger. Nic.

Kiedy piętnaście minut później do mojego domu wkroczyli aurorzy, nie zastali tam Teodora. Nie znaleźli go również przez kolejne siedem lat – tyle czasu trwało oczyszczenie go ze wszelkich zarzutów, w czym dużą rolę odegrał Draco Malfoy. Teodor Nott nie postawił stopy na ziemi angielskiej ani po siedmiu latach, ani po kolejnych dziesięciu, ani po dwudziestu pięciu. Zniknął, jakby rozpłynął się w powietrzu. Jakby… nigdy nie istniał.

_______________

I to by było wsio. Epilogu spodziewajcie się w przyszłym tygodniu, jeszcze przed meetupem. Muszę go tylko poprawić… i oswoić się z myślą, że to już koniec.

Empatia