Rozdział 37. Katharsis

Śnieg już stopniał, ale samopoczucia wcale nie poprawiał non stop siąpiący lodowaty deszcz. Gęste, szare chmury wisiały nad zamkiem, nie przepuszczając nawet najsłabszych promieni słonecznych. Było chłodno, ponuro, a z powodu coraz gwałtowniejszego wiatru nikt nie wyściubiał nosa z zamku.

Oczywiście ja ponownie wykazałam się niezwykłą inteligencją, kiedy niewiele po lunchu, otulona szczelnie peleryną, pod którą miałam gruby sweter, wyszłam na dziedziniec wieży zegarowej i tam skuliłam się na jednej z kamiennych ławek.

– Cholerna egoistka – wymamrotałam do siebie z obrzydzeniem.

Wiedziałam, że moje postępowanie wcale nie zaliczało się do szlachetnych. Wykorzystanie Teodora dla własnego zysku, zaryzykowanie jego zdrowia, a nawet życia przez jakiś głupi rytuał… Gdzie się podziała dawna Hermiona Granger, która nigdy by do czegoś takiego nie dopuściła? Gdzie się podziała dawna Hermiona Granger, która poradziłaby sobie ze stratą, która znalazłaby się ponad tym wszystkim? Gdzie się podziała dawna Hermiona Granger, silna, waleczna, gotowa stawić czoła wszelkim przeciwnościom?

Miałam nadzieję, że dzięki katharsis ona powróci. Chciałam znów być sobą, znów czuć, czuć tak naprawdę, cieszyć się z każdej drobnostki, bo w obliczu wydarzeń ostatnich tygodni z trudem odnajdywało się jakieś poważniejsze powody do radości.

Pustka oraz napięcie na zmianę pojawiające się z otępieniem.

Teodor sam zaproponował pomoc. Sam naciskał, bym się zgodziła, właściwie sam zadecydował o wszystkim. Już postanowił. Mieliśmy się spotkać w Sali Oczyszczenia koło ósmej. Potrzebował czasu na zebranie wszystkich ingrediencji, przygotowanie całego rytuału…

Czarno to widziałam.

Nigdy nie byłam pesymistką, ale też nie przesadzałam ze zbyt optymistycznym myśleniem. Realistka – to słowo idealnie do mnie pasowało. Jako-tako znałam przebieg rytuału, bo również przeczytałam do końca Katharsis, dlatego miałam coraz większe wątpliwości. Autor próbował na wielu osobach, na niektórych się udawało, na innych nie, używał składników o przeróżnych magicznych właściwościach, kombinował z wypowiadanymi inkantacjami, zmieniał całą formę, lecz nigdy nikt nie zginął. Dopiero kiedy przyszło co do czego i wraz z żoną zdecydowali się na oczyszczenie, stracił swoją Lilię. Porzucił wszelkie badania, odciął się od nich, nawet nie starając się sprawdzić, co zabiło jego ukochaną, choć wyraźnie podkreślał, że to z nią było coś nie tak. Dokończył książkę, a potem ją ukrył pod postacią zniszczonego tomu, którego z pewnością nikt nie chciałby ruszyć.

Nikt, kto nie wiedział, czym jest katharsis.

Wraz z Teodorem omawialiśmy kilka opcji, jak książka mogła dostać się w ręce Patricka. W dzienniku napisał, że dał mu ją dziadek na łożu śmierci, ale skąd z kolei znalazła się ona u niego? Nigdzie nie było o tym jakiejkolwiek wzmianki, więc pewnie sam Patrick nie miał o tym pojęcia. Nie przeszedł również oczyszczenia, bo przeczytał ledwie kilka rozdziałów, zbyt pochłonięty sprawą Cryte’a.

Nikt nic nie wiedział, a ja już za kilka godzin mogłam patrzeć na śmierć Teodora.

Wstrząsnął mną gwałtowny dreszcz, kiedy lodowaty podmuch wiatru wzrósł w siłę.

Spojrzałam na niewielką, kamienną fontannę znajdującą się pośrodku dziedzińca. Pozostałości śniegu iskrzyły się na głowach i rozpostartych skrzydłach czterech kamiennych sokołów umieszczonych w jej rogach. Westchnęłam w duchu.

Dobrze, że wiosna już się zbliżała.

Wstałam z ławki, czując, jak bardzo zdrętwiały mi nogi. Podreptałam w miejscu przez parę chwil, po czym pospiesznie ruszyłam w stronę wejścia do zamku. Wspięłam się po kilku kamiennych stopniach, a kiedy już miałam dotknąć metalowej, zdobionej roślinnym motywem klamki, ona nagle sama się poruszyła, zaś drzwi lekko rozchyliły. Cofnęłam się, zaskoczona – kto w końcu z własnej, nieprzymuszonej woli zechciałby wyjść na taki ziąb?

Zamarłam, gdy ujrzałam Teodora.

Nie widzieliśmy się od wczorajszego wieczora. Nie spotkałam go ani razu, choć tak naprawdę też nie próbowałam. Zeszłam na śniadanie z przyjaciółmi, a potem poszliśmy do pokoju wspólnego. Nawet udało mi się odrobić większość prac domowych. Następnie lunch, na którym mimowolnie zaczęłam wypatrywać bruneta, dopóki Ginny nie szturchnęła mnie łokciem. Opamiętałam się, zjadłam ryż z jakimś sosem, po czym wróciłam do salonu Gryfonów, lecz tylko po to, żeby z dormitorium porwać grubszy sweter oraz pelerynę, a później przemierzyć pół zamku i w końcu wylądować na dziedzińcu wieży zegarowej. Byłam pewna, że z Nottem zobaczymy się dopiero w Sali Oczyszczenia, zatem jego nagły widok przyspieszył bicie mojego serca.

– Cześć – bąknęłam niesamowicie elokwentnie.

Zmierzył mnie badawczym spojrzeniem.

– Co tu robisz? Jest zimno.

Wywróciłam oczyma.

– Nie udawaj znowu, że się martwisz. – Tym razem to ja przebiegłam wzrokiem po całej jego osobie. Spod grubej peleryny wyjściowej wystawały ciemne dżinsy i buty na grubej podeszwie. W ręce trzymał obszerny kosz, jaki czasem widywałam u Sprout, nauczycielki zielarstwa, a na jego dnie leżał niewielki nożyk. Zmarszczyłam brwi. – Gdzie ty idziesz?

Nie odpowiedział od razu.

– Do Zakazanego Lasu.

Wciągnęłam ze świstem powietrze.

– Po co? Tam jest przecież niebezpiecznie, centaury, akromantule i mnóstwo innych groźnych…

Prychnął.

– Nie udawaj, że się martwisz – powtórzył kpiąco moje słowa. – Tylko tam znajdę składniki potrzebne do katharsis. Owoce leven, pędy keger, trochę ziół…

– Nie, nie, nie, nie zgadzam się – zaprotestowałam, starając się wyrwać chłopakowi koszyk. Odepchnął mnie wolną dłonią. Spojrzałam na niego ze złością. – Nie możesz, Teodorze. Nie będzie żadnego rytuału.

– Owszem, będzie.

Wyminął mnie zręcznie, po czym zbiegł z gracją po stopniach i szybkim krokiem ruszył w stronę krytego mostu prowadzącego na błonia. Jęknęłam cicho.

– Teodorze! – zawołałam za nim. Nie zatrzymał się ani nawet nie odwrócił. Niemal zeskoczyłam ze schodów, patrząc, jak Ślizgon przecina dziedziniec. Wyjęłam różdżkę. – Bo zatrzymam cię siłą!

– Nie jesteś w stanie mnie przekląć, już ci to mówiłem!

Wkroczył na most, a ja stałam jak kretynka ze wzrokiem wbitym w jego plecy. Powoli opuściłam dłoń. Westchnęłam z rezygnacją.

To nie miało sensu. Teodor i tak zrobiłby to, co chciał. Pójście za nim też nie należało do pełnych logiki czynności, jako że najpewniej odesłałby mnie do zamku, dodatkowo przy pomocy magii, ponieważ nie przypominałam sobie, by on nie miał oporów przez rzucaniem uroków na pewne uciążliwe Gryfonki. Pozostawało mi proszenie w duchu wszelkich możliwych bóstw o oszczędzenie go w tym głupim lesie oraz cierpliwe czekanie na wieczór.

Znów się wzdrygnęłam. Nie wiedziałam jednak, czy z powodu przeraźliwego chłodu, czy przez okropne wizje zranionego Teodora podsuwane przez umysł.

Wślizgnęłam się z powrotem do zamku, ale nawet miarowy, monotonny odgłos trybów zegara nie potrafiły okiełznać burzy szalejącej w mojej głowie.

***

Obserwowała go przez chwilę na lunchu i później, gdy już wychodził z jadalni. To było odruchem – ciągłe patrzenie na Zabiniego, czekając na to krótkie skinięcie głowy, by parę minut potem dołączyła do niego w odległym zakątku lochów. Zresztą, Ginny lubiła przyglądać się ciemnej skórze, wyrazistym kościom policzkowym oraz niemal czarnym oczom.

Odepchnęła te myśli, potrząsając lekko głową. Z nową energią zaatakowała swojego kurczaka, przez co chwilę napotkała zdziwione spojrzenie Harry’ego. Uspokoiła się i wróciła do cywilizowanego sposobu konsumowania posiłku.

Tylko jej serce nie chciało zwolnić.

Doskonale dogadywała się z okularnikiem, w dodatku zrobiło się jakoś… lżej, odkąd przestała chodzić z Blaise’em. Rozmawiała z nim o prawie wszystkim i wręcz nie mogła się nie uśmiechnąć na jego widok. Wciąż jedynie zastanawiała się, czy słowa oraz gesty chłopaka to jedynie wyraz zwykłej sympatii, czy może czegoś więcej.

Nie była ślepa jak Hermiona. Widziała to i owo.

Wolała się nad tym jednak za długo nie zastanawiać, choć musiała przyznać – Harry powoli znów robił się dla niej zbyt ważny. Zwłaszcza kiedy późnym wieczorem siedzieli razem przy kominku w niemal pustym pokoju wspólnym. Wtedy zazwyczaj omawiali sprawy, których normalnie by nie poruszyli. Związek Rona z Lavender, nieco psychopatyczne fanki wielkiego Wybrańca, ewentualny przyszły chłopak Hermiony…

Tak, to był zdecydowanie najwrażliwszy temat. Teodor Nott i jego relacje z najlepszą przyjaciółką Harry’ego. Sam zielonooki twierdził, że choć Ślizgon wyraźnie odstaje od reszty, to jednak zadaje się z Malfoyem, w dodatku ewidentnie jest z nim coś nie tak. Ginny, po opowieściach Hermiony oraz po własnej ocenie sytuacji, na początku była zauroczona wychowankiem Snape’a.

– Oko można na nim zawiesić, chociaż ma dość specyficzną urodę, wysoki, inteligentny, cięty język… Przynajmniej wytrzyma psychicznie twoje humory! – tak mawiała do szatynki, przez co zazwyczaj obrywała tym, co akurat się nawinęło.

Po nieudanym związku z Zabinim Ginny straciła całe zaufanie, jakie pokładała w uczniach Slytherinu, a co za tym idzie – zdanie o Teodorze Nocie przestało być tak chwalebne.

Ruda też uwierzyła, też pokochała, po czym wszystko okazało się jedynie złudzeniem, grą prowadzoną przez uroczego Blaise’a. Doskonale widziała – zresztą nie tylko ona – co dzieje się między Hermioną a Nottem, a to zaczęło ją wybitnie niepokoić.

Miłość, cholera jasna, ta wredna, głupia miłość.

To znaczy, sama Ginny łaknęła miłości jak każda dziewczyna w jej wieku, lecz jednocześnie znała jej potęgę. Potrafiła zawładnąć człowiekiem, usypiając jego czujność, a potem puff! I potrzebowało się chusteczek, aby otrzeć łzy.

Ginny bardzo nie chciała musieć dać ich Hermionie.

Nie wiedziała jedynie, jak jej to powiedzieć. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że przyjaciółka przeżywa wszystko o wiele mocniej, niż ktokolwiek łącznie z nią samą by się tego spodziewał. W dodatku nie miała pojęcia, jak mogłaby jej pomóc. Śmierć Rogera wstrząsnęła Grangerówną, trzeba było też wziąć pod uwagę ataki Ivy oraz toczący się proces blondynki. No i blizny nie tylko na umyśle.

Weasley pamiętała, jak po raz pierwszy je zobaczyła. Różowe zgubienia na skórze, wraz z resztkami strupów tworzące upiorne, lekko lśniące wzory na rękach, ciągnące się w górę i w górę… Aż bała się myśleć, gdzie się kończyły.

Najbardziej jednak martwiło ją zachowanie Hermiony. Wprawdzie ostatnimi dniami otworzyła się, gawędziła z innymi, a nawet trochę dowcipkowała, ale Ginny za dobrze znała Gryfonkę, by wiedzieć, kiedy coś jest nie tak. Miała nadzieję, że wszystko samo minie, że dziewczyna da sobie radę, tylko potrzebuje czasu, dużo czasu i samotności.

Dlatego kiedy szóstoklasistka nagle wparowała do pokoju wspólnego, widocznie zziębnięta, na co wskazywały zaróżowione policzki, z lekko rozczochranymi włosami i naburmuszoną minę, ruda nie zatrzymała jej. Pozwoliła, by niemal wbiegła na schody, a potem z siłą trzasnęła drzwiami prowadzącymi do dormitorium dziewcząt.

– Widziałaś? – rozległ się niedaleko znajomy głos. Harry opadł na kanapę obok Ginny. – Wyglądała, jakby się wkurzyła, i to naprawdę porządnie.

Wzrok piętnastolatki jeszcze raz powędrował w stronę piętra. Wzruszyła ramionami.

– Okazuje inne emocje niż obojętność. To dobrze – orzekła fachowym tonem. – Tylko ciekawe, na kogo się wkurzyła.

– Na Notta – odparł natychmiast Harry. – Albo na Rona, pewnie gdzieś obściskuje się z Lavender.

Parsknęła śmiechem, ale w głębi duszy wiedziała, że w przypadku Hermiony i Notta, każda kolejna kłótnia miast dzielić – o zgrozo – coraz bardziej ich do siebie zbliżała.

***

Na kolacji nie mogłam niczego przełknąć. Wepchnęłam w siebie jedną kanapkę z plasterkiem żółtego serca i to by było na tyle. Zerkałam nerwowo na zegarek, sprawdzając godzinę. Dodatkowo jak nigdy czułam się przez wszystkich obserwowana. Zupełnie jakbym robiła coś złego.

Jakbym miała kosztem czyjegoś życia odzyskać własne – pomyślałam z goryczą, udając niezwykłe zainteresowanie zawartością swojego pustego pucharka.              

Zamieniłam kilka słów z Ginny oraz Harrym, po czym po kolejnym skontrolowaniu czasu uznałam, że mogę już powędrować do Sali Oczyszczenia. Piekły mnie policzki, kiedy powoli wstałam z miejsca i popatrzyłam z pozornym spokojem na przyjaciół.

– Zobaczymy się później, muszę coś załatwić – poinformowałam ich. Zacisnęłam usta, widząc badawcze spojrzenia. – To nic takiego. Wrócę przed ciszą nocną.

Z Wielkiej Sali wyszłam, próbując odepchnąć myśl, że „nic takiego” za wszelką cenę chciało się poświęcić, a ja wcale go od tego nie odciągałam.

Droga na szóste piętro chyba po raz pierwszy w życiu wcale się nie dłużyła. W zaskakująco szybkim tempie pokonywałam kolejne poziomy, choć przecież starałam się iść jak najwolniej. Głupio sądziłam, że dzięki temu opóźnię odprawienie rytuału, tak naprawdę jedynie się oszukując.

Wszystko ustalone, wszystko przygotowane, a ja tego chciałam.

Słyszałam jedynie niespokojne bicie własnego serca, kiedy przemierzałam cichy, odcięty od szkolnych odgłosów opuszczony korytarz prowadzący do komnaty umarłych. Drogę oświetlałam sobie różdżką, tak by nie nadepnąć na szczątki kamiennych pochodni. Teraz, kiedy znałam prawdę, próbowałam wyobrazić sobie, jak wyglądała walka między Patrickiem a ludźmi Cryte’a. Jasnym było, kto wyszedł z niej zwycięsko, lecz jej przebieg wciąż pozostawał niewyjaśniony.

Prychnęłam pod nosem.

– Nie powinnam się nad tym zastanawiać – ofuknęłam samą siebie.

Chwilę później moim oczom ukazały się schody prowadzące na górę. Wzięłam głębszy wdech, nim postawiłam stopę na pierwszym stopniu. Ogarnął mnie chłód przenikający nawet przez gruby, babciny sweter. Położyłam dłoń na klamce, bojąc się, co zastanę w środku i jednocześnie mając cichą nadzieje, że może nie znajdę tam Teodora.

On jednak był tam. Kiedy uchyliłam drzwi, z pomieszczenia wylał się strumień jasnego światła. Otworzyłam je szerzej, po czym weszłam do środka. Pierwszym, co zarejestrowałam, był okropny, jakby zgniły odór, przez który mimowolnie się skrzywiłam. Dopiero potem dostrzegłam Teodora siedzącego na kanapie, najwyraźniej czekając na mnie. Coś skręciło mi się w żołądku. Na jego policzku widniały świeże zadrapania, w zmierzwionych włosach tkwiło w nich parę liści. Zwykła, czarna koszulka z krótkim rękawkiem, pomijając już to, że na chudej sylwetce chłopaka wisiała jak na wieszaku, była cała wygnieciona i pomięta.

Zamknęłam za sobą drzwi, zgasiłam różdżkę.

– Co ci się stało?

Ślizgon wstał i machnął lekceważąco dłonią.

– Uroczy mieszkańcy Zakazanego Lasu. Więc… zaczynamy?

Ja jednak nie odrywałam wzroku od jego rąk. Prawą, począwszy od nadgarstka, zdobiły białe zgrubienia oraz pomarszczenia – blizny. Nie byłam jedynie pewna, czy określenie „zdobiły” dostatecznie pasowało do sytuacji. Ginęły one pod rękawkiem ciemnego T-shirtu. Lewa natomiast była wolna od jakichkolwiek śladów zaklęcia, ale na niej również zobaczyłam rany odniesione podczas wycieczki do lasu, jeszcze poważniejsze niż te na policzku.

Zaschło mi w ustach.

– Granger?

Przeniosłam powoli wzrok z blizn na twarz Teodora. Podeszłam nieco bliżej. Rozcięcia, na pierwszy rzut oka płytkie, okazały się dość głębokie i najpewniej wcześniej dość mocno krwawiły. Wokół nich zebrały się krople zaschniętej krwi. Widziałam wszystko doskonale w świetle rozpalonych w sali pochodni.

– Dlaczego ich nie uleczyłeś? – spytałam, wskazując głową zadrapania.

Westchnął ze zniecierpliwieniem.

– Zaatakował mnie jakiś idiotyczny zwierzak, który pewnie do końca zwierzęciem nie był, i nie mogę tego załatwić magicznie. Nie pójdę do Pomfrey po maść, bo spyta, dlaczego wybrałem się na spacer do Zakazanego Lasu. Nie rób takiej miny, przykleję opatrunek i się zagoi. Nie umieram.

Nie byłam zbytnio przekonana. Teodor widząc to, wywrócił oczyma.

– Zaczynamy. Wolałbym nie natknąć się na Filcha już po ciszy nocnej.

Dla potwierdzenia swych słów odwrócił się i ruszył ku biurku. Dopiero po chwili zauważyłam, że jednak coś zmieniło się w pomieszczeniu. Na kamiennej posadzce naprzeciw stojaka z księgą widniał biały kontur trójkąta. Całkiem dużego trójkąta, jego wysokość miała jakieś dwa metry. W każdym kątów figury stały gliniane miseczki, tak przynajmniej oceniałam materiał, z jakiego zostały one zrobione. Przyglądałam mu się przez chwilę, a potem spojrzałam na Teodora. Chłopak opierał się o biurko i patrzył na mnie poważnie. Wzdrygnęłam się, bynajmniej nie od chłodu panującego w pomieszczeniu.

– Na pewno chcesz to zrobić? – Starałam się, by w moim głosie nie zabrzmiał ani cień wątpliwości czy strachu. – Już ci mówiłam, że nie chcę cię w żaden sposób narazić, poradzę sobie…

Prychnął głośno.

– Obydwoje dobrze wiemy, że nie – syknął ostro. Zacisnęłam mocno wargi. – Nie umiesz kłamać, Granger, nieważne, jak bardzo byś się starała. Nie w takich sprawach.

Pokręciłam głową.

– Tak nie można. To egoistyczne z mojej strony i po prostu się nie zgadzam. – Zignorowałam przymknięcie oczu w wyrazie absolutnego zirytowania. – Słuchaj…

– Nie, to ty słuchaj, Granger – przerwał mi Teodor, gwałtownie rozchylając powieki. Zbliżył się do mnie na tyle, bym mogła przyjrzeć się zadrapaniom na jego policzku. Walczyłam z przemożną ochotą muśnięcia ich opuszkami palców. – Nie po to polazłem do tego cholernego lasu, żebyś teraz nagle wyskakiwała z jakimiś protestami. Nie, nie ma tak dobrze, Granger. Jest szansa się od tego uwolnić, wiec z niej skorzystaj bez wyrzutów sumienia.

Zacisnęłam mimowolnie pięści.

– To nie tak…

– Nie udawaj świętej – warknął wreszcie ze złością. Wbił we mnie złowrogie spojrzenie. Powoli zaczynałam się bać, zwłaszcza kiedy nachylił się, a ja stałam wciąż jak sparaliżowana. – Chcesz tego, bo wiesz, że tylko to ci pomoże. Ja ci to zaproponowałem, więc nie przejmuj się tym, co może pójść źle. Rozumiesz?

Bardzo niepewnie kiwnęłam głową. Teodor wyprostował się, wreszcie uzyskawszy moją zgodę. Odchrząknął cicho. Wskazał ręką malowidło na podłodze.

– Narysowałem Trójkąt Zamknięcia, tak jak kazał autor – wyjaśnił rzeczowym tonem. – Dzięki niemu opary omamiające nie dotrą też do mnie, a tylko do ciebie. Te naczynia odpowiadają za trzy elementy rytuału: dwa u podstawy za umysł i ciało, to u szczytu za duszę. – Rzucił mi krótkie spojrzenie. – Kładź się.

Odetchnęłam głęboko, po czym wykonałam polecenie. Kiedy przekroczyłam kontur figury, wprawdzie nic się nie wydarzyło, czego można by było się spodziewać, lecz wtedy prócz zgniłego odoru poczułam również charakterystyczną, ziołową woń. Teodor miał rację – to, co znajdowało się w trójkącie, nie wydostawało się poza jego krawędzie. Niespiesznie położyłam się na plecach, nieprzyjemnie odczuwając zdecydowanie za niską temperaturę posadzki. Uniosłam się na łokciach, by obserwować chłopaka kręcącego się przy biurku. Starałam się przypomnieć sobie, co wyczytałam kilka tygodni temu na temat rytuału, kiedy to Ślizgon przyprowadził mnie do Sali Oczyszczenia, upierając się, że odkrył coś bardzo ważnego.

Gdybym wtedy wiedziała…

Przekrzywiłam głowę.

– Skąd wziąłeś sproszkowane kopyto testrala? – zaczęłam dociekać.

Teodor nie odwrócił się, przez co wciąż wpatrywałam się w jego plecy. Nie od razu odpowiedział.

– Od Hagrida.

Wytrzeszczyłam oczy.

Testrale po śmierci stawały się widoczne dla wszystkich, nie tylko dla tych, którzy obserwowali, jak ktoś umiera. Włosy tych zwierząt, kopyta, zęby, fragmenty skóry – wszystko było niezwykle cenne ze względu na niesamowite właściwości magiczne, ale jednocześnie okropnie trudne do zdobycia. Ciało testrala bardzo szybko się rozkładało, więc nim odnalazło się jego zwłoki, zabezpieczyło, a potem pobrało to i owo, mogły po nim zostać jedynie niezdatne do użycia szczątki.

Ale gajowy Hogwartu, który w lesie spędzał większość swego czasu, z pewnością kilkukrotnie natknął się na takie… znalezisko.

– Sam ci dał? – zdziwiłam się.

Teodor zerknął przez ramię.

– Oczywiście, że nie. – Rozległ się stukot, jakby czarnowłosy zaczął miażdżyć coś moździerzem. – Po prostu nie było go w chatce.

Wciągnęłam głośno powietrze z oburzenia.

– Nie!

Zaśmiał się gardłowo. Jego ramiona poruszały się miarowo, a hałas nie tracił na sile.

– Tak. Ten jego pies nawet mnie polubił, prawie utopiłem się w ślinie.

Pokręciłam z niedowierzaniem głową.

– Okradłeś Hagrida – wyrzuciłam z siebie, jakby dopiero to miało pomóc mi przyjąć do wiadomości obrzydliwy czyn Teodora. – Nie wierzę.

– Musiałem. – Teodor odwrócił się i oparł od biurko. W dłoniach trzymał niewielką miseczkę. Miażdżył w niej coś ciężkim moździerzem, takim, jakich używaliśmy na eliksirach do przygotowywania składników. – Zresztą, jemu i tak by się przydał. Znalazłem ładnie zachowane kopyto, ale mimo to strasznie śmierdzi… stąd ten zapach.

Usiadłam po turecku, patrząc na Notta z najwyższą pogardą.

– Jak znam życie, to składzik Snape’a też odwiedziłeś?

Doskonale znałam odpowiedź.

Teodor lekko się uśmiechnął. Pokiwał głową.

– Mam nadzieję, że się nie dowie, kto ukradł mu ostatni włos chimery – mruknął w zamyśleniu. – I pędy rośliny keger… – Zauważył moje rozchylone w szoku usta. – W Zakazanym Lesie nie znajdziesz wszystkiego, a Snape lubi zbierać dziwne… składniki.

Nie odpowiedziałam. Za dużo informacji jak na jeden raz. Teodor tymczasem spojrzał do miseczki, w której wciąż ucierał kopyto.

– Dobra, chyba wystarczy – stwierdził. Odstawił miseczkę na biurko. Przypatrzył mi się uważnie. – Pierwszy element to umysł, czyli innymi słowy trzeba pozbawić cię pełnej świadomości. Do tego posłużą zioła, które zebrałem w Zakazanym Lesie… zanim mnie coś zaatakowało. – Spochmurniał, lecz nie pozwolił mi się odezwać, kontynuując: – Będziesz mieć omamy, halucynacje, nie tylko wzrokowe. W każdym razie nie wolno ci ruszyć się z trójkąta, bo jeśli to zrobisz, zerwiesz rytuał. Dopóki nie zgaśnie ogień w każdym z jego kątów, nie możesz wyjść poza narysowane granice.

Kiwnęłam głową, oddychając głęboko. Teodor naprawdę się wkręcił. Ja nie zapamiętałam tamtych instrukcji aż tak dokładnie, może też dlatego, że nie bardzo się w nie wczytywałam, jednak brunet stojący przede mną sprawiał wrażenie dobitnie zaangażowanego w to, co miało się za chwilę wydarzyć.

No cóż, pojawiało się ryzyko niewyjścia z tego cało, więc wcale mu się nie dziwiłam.

– Rozumiem. – Obrzuciłam szybkim spojrzeniem otwarte Katharsis i coś sobie przypomniałam. Oblał mnie zimny pot. – Drugi element to ciało, więc… musisz je uśmiercić.

Spiął się, choć niemal niedostrzegalnie. Widziałam jednak, jak jego dłonie zacisnęły się na krawędzi biurka.

– Tak – przyznał niechętnie. – Na tym polega rytuał. Trzeba jakoś dostać się do duszy, żeby ją oczyścić.

Spuściłam na moment wzrok, gubiąc go w posadzce. W milczeniu zbierałam myśli.

Strasznie się bałam.

– Owoce leven pozbawiają życia, kopyto testrala je przywraca – wytłumaczył Teodor prawie beznamiętnym tonem. – Podaje się je łącznie, razem z miażdżonymi pędami keger odpowiadającej za trwałość rytuału. Przy trzecim elemencie w grę wchodzi czysta światłość.

Moje serce biło szybko, zdecydowanie za szybko, obijając się boleśnie o żebra.

– Śmierć to ciemność, tak pisze autor, więc by ją zrównoważyć, potrzeba światłości. Najpierw dotyka ona duszy, oczyszcza, zostaje na moment w ciele, działając również na umysł i emocje, a gdy jest już jej wystarczająca ilość, uaktywniają się związki zawarte w kopycie testrala.

– Manipulowałeś nią kiedyś? – spytałam głucho, przerywając mu.

Cisza była wystarczającą odpowiedzią.

– Nic ci się nie stanie, Granger – zapewnił Ślizgon. Uniosłam głowę. Nasze spojrzenia zwarły się, zaś mnie na moment zabrakło tchu. – Obiecuję.

Zostałam otulona ciepłym spojrzeniem szarych oczu, takim, którego nigdy wcześniej nie spotkałam, a które natychmiast odgoniło wszelkie wątpliwości kłębiące mi się w głowie.

Wpatrywaliśmy się tak w siebie przez dłuższą chwilę, aż wreszcie odchrząknęłam znacząco.

– Nie traćmy czasu, to kopyto strasznie śmierdzi – oznajmiłam, krzywiąc się ostentacyjnie.

Teodor zacisnął usta.

Zastanawiając się, czy nie robię najgłupszej rzeczy w swoim życiu, ułożyłam się na plecach z rękami wyciągniętymi wzdłuż boków. Rozległo się ciche:

– Incendio.

Wlepiłam wzrok w sufit, starając się uspokoić oddech, rozkołatane serce i chaos myśli. Przymknęłam na moment oczy. Co ja w ogóle wyrabiałam?

– Possessione mentis.

W jednej chwili ziołowa woń się wzmocniła. Przyjemnie drażniła nozdrza, niezbyt silna, ale doskonale wyczuwalna. Upajałam się nią.

– Od tej chwili nie opuszczaj trójkąta – w głosie Teodora dało się usłyszeć rozkazującą, władczą nutę. – Teraz czekamy, aż zioła zaczną działać.

– A co potem?

Wyobraziłam sobie, jak brunet wzrusza ramionami i odgarnia ciemne włosy opadające mu na oczy.

– Zanim zaczniesz całkiem odpływać, musimy utoczyć sobie krwi. – Tak, te słowa zdecydowanie nie pasowały do mojej poprzedniej wizji. – Na chwilę wkroczę w trójkąt, rozetnę ci nadgarstek srebrnym nożem…

– Z kolekcji noży Snape’a.

– …cicho. W każdym razie musimy wymieszać ze sobą trochę naszej krwi i dodać włos chimery. To nas połączy, byś później mogła czerpać siłę z mojego ciała.

– I umrzesz.

– Przestań wreszcie – zirytował się Teodor. – Nikomu nic się nie stanie. Tak czy siak, jak już wszystko zmieszamy, mamy to wypić.

Aż uniosłam się na łokciach. Spodziewałam się Teodora stojącego przy biurku, ale on siedział spokojnie na posadzce oparty o mebel, obserwując mnie uważnie.

– Wypić? – powtórzyłam. – Ludzką krew?

Kiwnięcie głową. Mimowolnie się skrzywiłam, zwłaszcza że poczułam okropne uderzenie gorąca.

– A później?

– Później sok owoców leven ze sproszkowanym kopytem testrala i rośliną keger – odparł Teodor niezrażony moją reakcją. – Ja wypijam parę łyków, ty całą resztą. Tutaj kończy się część druga rytuału.

Zakręciło mi się w głowie. Nie wiedziałam tylko, czy to przez opary, czy może jednak przez świadomość tego, co miało się wydarzyć. Przełknęłam z trudem ślinę. Odwróciłam wzrok na gliniane naczynie po prawej, z którego unosiły się smużki dymu.

– Jak długo mam to wdychać? – spytałam z pozornym spokojem.

I wtedy Teodor rzeczywiście wzruszył ramionami.

– Każdy człowiek przyjmuje to inaczej – wyjaśnił. – Zależy, kiedy stracisz kontrolę.

Zabrzmiało to naprawdę niepokojąco.

Znów poczułam uderzenie gorąca, więc nie czekając, usiadłam, po czym ściągnęłam przez głowę sweter. Pozostałam w zwykłym, białym podkoszulku. Teodor uniósł brew.

– Co ty robisz?

– Za gorąco. Chyba te zioła działają. – Usiadłam po turecku, olewając całkowicie wcześniejsze polecenie, by się położyć. – Mam nadzieję, że te halucynacje nie będą gorsze niż moje sny.

– Ty się módl, żeby ci się nie zrobiło niedobrze.

Delikatnie się uśmiechnęłam. Przez łzy, ponieważ po pewnym czasie oczy zaczęły piec, produkując zdecydowanie za dużą ilość słonych kropel. Odgarnęłam włosy niedbałym ruchem.

– Snape cię zabije – oświadczyłam.

Teodor nie wydawał się zbytnio tym przejmować.

– Oddam mu nóż i tak dalej w nienaruszonym stanie – odpowiedział lekko. – A to, że nie odzyska pewnych składników…

– A jak się dowie, kto to zrobił? – drążyłam.

Posłał mi mordercze spojrzenie.

– Wołaj dalej wilka, to w końcu przyjdzie i cię pożre – burknął. Zgiął nogi w kolanach i oparł na nich ręce. – Zrozum, Granger, że Snape mnie średnio obchodzi. Ważne jest katharsis.

Przygryzłam dolną wargę.

– Już od początku chciałeś je przeprowadzić – wymamrotałam.

Zlękłam się sposobu, w jaki na mnie popatrzył. Jakbym zarzuciła mu jakąś straszną zbrodnię.

– Chyba nie sądzisz, że chcę wykorzystać twój stan tylko po oto, żeby sprawdzić, jakie są efekty rytuału – rzekł, jakby to było oczywiste. – Pomagam ci. Cóż, zresztą nie tylko tobie, ale nam wszystkim. Pojutrze rozprawa, a twoje zeznania są kluczowe w sprawie Ivy, więc przydałoby się, żebyś w tym czasie nie przechodziła załamania nerwowego.

Powoli osunęłam się na plecy, mając nadzieję, że zimna posadzka trochę schłodzi rozgrzane ciało. Otarłam łzy, dotknęłam dłonią rozpalonego czoła. Przez dłuższą chwilę milczałam, spokojnie wdychając opary tworzone przez zioła. Na języku czułam ich gorzki smak, choć zapach był zupełnie od tego odmienny. Odgarnęłam na bok brązowe loki, chłód musnął kark.

– Dlaczego jeszcze z matką nie uciekliście?

Nie wiedziałam, dlaczego do głowy przyszło mi akurat takie pytanie, choć sądziłam, że pewnie – nazwijmy rzeczy po imieniu – narkotyki zaczęły działać.

Nie widziałam Teodora, ale po ciszy, która zapadła, wywnioskowałam, iż chłopak nijak chce odpowiadać.

– Niby dokąd? – odezwał się wreszcie. – Matka nikogo nie ma, jest tylko ojciec i jego rodzice, chyba jeszcze jakaś dalsza rodzina z ich strony.

Przygryzłam wargę.

– A Dumbledore? On przecież mógłby wam pomóc, ukryć…

Przerwało mi głośne prychnięcie.

– Żeby wszyscy wokół traktowali nas jakiś śmieci? – Jego głos ociekał odrazą. – Członkowie Zakonu Feniksa nie przyjęliby rodziny śmierciożercy. A ojciec w końcu by nas znalazł. Musiałby to zrobić, matka zna za wiele jego tajemnic, więc nie pozwala jej za daleko ruszać się z domu. Do pracy i z powrotem. Czarny Pan kazałby mu nas zabić.

Prawie zachłysnęłam się własną śliną. Coś ciężkiego opadło na dno mojego żołądka.

– Zresztą – kontynuował cicho Teodor – matka woli poczekać na koniec wojny. Wcale nie uśmiecha się nam udział w niej. Nie popieramy ani Czarnego Pana, ani Dumbledore’a. To nieprawdopodobne, co kiedyś robili aurorzy, w dodatku ich obecne działania wcale zbytnio nie różnią się od wcześniejszych. Gdybyś tylko miała pojęcie…

Zakaszlałam gwałtownie – opary zaczęły drapać gardło, malutkie szpileczki wbijały się w moją krtań, odcinając dopływ tlenu. Bezwiednie złapałam się za szyję, jakby z oddali usłyszałam zaniepokojony głos Teodora, a kiedy wszystko ustało, zrobiło mi się okropnie zimno. Na skórę wstąpiła gęsia skórka, mimowolnie zaszczękałam zębami. Objęłam się ramionami.

– Granger, co jest?

Zacisnęłam mocno powieki, otulając się na nowo swetrem.

– Merlinie, jak tu zimno – jęknęłam. Znów zakaszlałam, po czym otworzyłam powoli oczy. Uniosłam brwi ze zdziwienia. – Co one tu robią?

– Kto?

Zamrugałam leniwie. Wyciągnęłam rękę w górę.

– Elfy.

Pod sufitem fruwały różnokolorowe wróżki, dziesiątki, setki. Fioletowe, szkarłatne, błękitne, złote, każda połyskująca niczym maleńka gwiazdka. Sklepienie było łukowate i ginęło w mroku, a barwne istotki ścigały się, goniły wzajemnie, z ich skrzydełek sypał się magiczny, połyskujący pył niczym z bajki o Piotrusiu Panie. Dźwięczny, melodyjny śmiech rozbrzmiewał mi w głowie. Przez niego przebijał się szept, ale nie potrafiłam zrozumieć słów.

– Są takie piękne… – wymamrotałam, nie odrywając od nich wzroku.

Teodor westchnął, a po cichym szeleście wywnioskowałam, że wstał z posadzki.

– Zaczęło się – orzekł poważnym tonem. – Teraz krew.

Zachichotałam jak mała dziewczynka, kiedy jedna z wróżek zaczęła płynąc w powietrzu w moją stronę. Szeptała. Dźwięk ten był niczym najsłodsza melodia, delikatna, subtelna, jak tysiące dzwoneczków. Widziałam malutką twarzyczkę o łagodnych rysach i duże, wyłupiaste oczy.

– Sanguis donum… Argh. – Minęła dłuższa chwila, nim kątem oka dostrzegłam, jak Teodor podchodzi do trójkąta. Nie zwróciłam na niego uwagi, zajęta roześmianą wróżką. Już niemal rozumiałam, co mówiła… – Fractura. Daj nadgarstek, Granger.

Oderwałam wzrok od elfa. Ślizgon kucał obok mojej głowy, w prawej dłoni trzymając srebrny nóż o długim ostrzu. Lewy nadgarstek chłopaka rozcinała krwawiąca szrama. Wytrzeszczyłam oczy.

– Nie możesz tego uleczyć? – wychrypiałam. Gardło miałam suche na wiór, gorączka powracała.

Teodor pokręcił głową.

– Ty też nie. Daj nadgarstek, nie mogę zbyt długo przełamywać bariery trójkąta – ponaglił.

Z lekkim wahaniem podałam mu lewą dłoń. Wciągnęłam ze świstem powietrze, kiedy zimna klinga zagłębiła się w delikatnej skórze. Patrzyłam, jak gęsta krew wypływa powolnie z rany i spływa do podstawionego przez bruneta naczynia. W nim już połyskiwała szkarłatna ciecz.

Zrobiło mi się niedobrze.

Nie okazałam tego jednak, w napięciu czekając, aż Teodor zabierze miseczkę i wyjdzie z trójkąta. Był skupiony, czujny, nie odrywał wzroku od posoki. Jego skóra lśniła od potu, palce zaciskały się na mojej ręce oraz na naczynku. Przyglądałam mu się intensywnie, ledwo rejestrując fakt, że po niezwykłej melodii, śmiechach i chichotach pozostał jedynie szept. Docierał do mnie w każdego kąta sali, drażnił uszy, kazał przysłuchiwać się, by zrozumieć choć jedno słowo.

I faktycznie rozumiałam.

Roger.

Wzdrygnęłam się, co dostrzegł Teodor. Spojrzał na mnie szybko, później znów na spływającą krew.

– Et gratias agens.

Puścił mój nadgarstek, odsunął się, po czym wstał i wycofał z trójkąta.

– Instauraretis. Chryste, jak ja nienawidzę łaciny – mruknął, a następnie ponownie podszedł do biurka. Obserwowałam każdy jego ruch, czując powrót gorączki. Myślałam, że zaraz się ugotuję, pot spływał mi na oczy, rozmazując obraz. Oddech palił. – Zaraz dodam włos chimery i niestety będziemy musieli to wypić. Inaczej nie dostaniesz energii, żeby… się obudzić.

Przełknęłam z trudem ślinę.

Teodor zaczął mamrotać coś pod nosem, zapewne dalej po łacinie, co chwilę zerkając do Katharsis. Nikt nie lubił tego języka, praktycznie nie znałam nikogo, kto z chęcią chłonąłby go na transmutacji, zaklęciach czy eliksirach. Łacina, podobnie jak greka, miała właściwość wzmacniania zaklęć, dlatego właśnie większość uroków tworzyło się na jej podstawie. Pewne czary oczywiście pochodziły z francuskiego czy angielskiego, ale przeważająca ilość opierała się na łacinie. Dodatkowo przyjęło się nazywanie eliksirów, roślin i zwierząt magicznych również łacińskimi kombinacjami, stąd chociażby Felix Felicis czyli mniej więcej szczęście przynoszące powodzenie. W Hogwarcie nauczyciele na swoich przedmiotach często robili lekcje poświęcone nauce tego języka, a że łacina trudna, niewiele darzyło ją sympatią.

Najwyraźniej Teodor również za nią przepadał.

Niespodziewanie mój oddech przyspieszył. Czułam się jak po biegu, rozgrzana i zmęczona, niemogąca poruszyć zastałymi kończynami. Posadzka już nie chłodziła, tak jakby przejęła temperaturę od mojego ciała. Przymknęłam powieki, a kiedy ponownie je rozchyliłam, odkryłam ze strachem, że znalazłam się w zupełnie innym miejscu.

Sklepienie znów ginęło w ciemności, łukowate i na drewnianych podporach, zupełnie jak wcześniej, ale teraz doszły do tego inne elementy. Nie unosząc głowy, rozejrzałam się szybko. Znajdowałam się w czymś podobnym do kościoła katolickiego. Kolosalne okna zakończone były łukami, zamiast zwykłych szyb widziałam witraże, zaś na murach zarysy fresków. Skądś znałam to miejsce, tylko… skąd?

Zachłysnęłam się powietrzem i nagle wróciłam Sali Oczyszczenia. Oblizałam wyschnięte wargi, na policzku poczułam zimny powiew. Odwróciłam twarz w tamtą stronę.

Od krzyku zapiekło mnie gardło.

Obok mnie leżała na boku Ivy, jej twarz była biała niczym marmur, ostre rysy jeszcze bardziej kanciaste, podbródek bardziej wystający, błękitne oczy wlepione w moje. Uśmiechała się, odsłaniając rządek ostro zakończonych, śnieżnobiałych zębów. Chciałam się odsunąć, ale coś mi nie pozwalało, nie mogłam poruszyć się ani o centymetr.

– Nie, nie… Odejdź! – wyjąkałam z przerażeniem.

Ivy na przekór moim słowom zbliżyła się, a nasze wargi złączyły się w bolesnym pocałunku.

– Granger?

Ból minął, ale strach pozostał. Strach i łzy spływające mi po policzkach. W jednej sekundzie zerwałam się do pozycji siedzącej, oddychając spazmatycznie. Jak przez mgłę widziałam zaniepokojonego Teodora, w uszach słyszałam dudnienie własnego serca oraz ten cholerny szept.

Wiedziałam, że to halucynacje. Nott ostrzegał przed nimi, więc na razie nie dawałam się zwariować. Musiałam wytrzymać, choć powoli rytuał robił się coraz bardziej wyczerpujący.

Odetchnęłam głęboko.

– Widziałam Ivy – wyrzuciłam z siebie, patrząc gdzieś w bok. – Leżała obok.

Przeniosłam wzrok na spiętego Teodora. Nie miał zbyt uradowanej miny.

– To tak szybko się nie skończy – oznajmił. – Wciąż posiadasz pełną świadomość.

Otarłam oczy, policzki, czoło, odgarnęłam włosy. Ubranie lepiło się do ciała, było mi duszno i zdecydowanie za gorąco. Odchrząknęłam.

– Daj mi tę krew, bo nie wiem, co stanie się później – powiedziałam z małym przekonaniem.

Teodor bez słowa chwycił dwa kubki stojące na biurku, wypełnione gęstą, brunatną cieczą. Uniosłam brew.

– Co to jest?

Podszedł do trójkąta.

– Fractura. Włos chimery rozpuścił się, barwiąc krew – wyjaśnił, podając mi kubek. Szkło było letnie w dotyku. – Ale to nadal krew. Corporis nexu. – Wycofał się. Przyjrzałam się napojowi i zbliżyłam go do nosa. Nie wyczułam żadnego zapachu, choć na pierwszy rzut oka zmienił się jedynie kolor cieczy. Zerknęłam na Teodora, a on podchwycił to spojrzenie. – Więc… do dna!

Przytknęliśmy wargi do brzegu naczynia dokładnie w tym samym momencie.

Łudziłam się, że razem z barwą i charakterystyczną wonią krew straciła również smak. Była ciepła, z metaliczną nutą, jednocześnie nieco słodkawa. Zupełnie tak, jakbym miała w ustach kawałek metalu. Ponadto, od razu zapragnęłam wypluć wszystko z powrotem do kubka, lecz ostatkiem sił się przed tym powstrzymałam. Ciągnęłam łyk za łykiem, czując, jak kropla spływa mi po brodzie.

Boże, co ja najlepszego wyrabiałam?

To było chore.

W końcu oderwałam usta od naczynia i skrzywiłam się okropnie. Wolną ręką otarłam buzię, a potem spojrzałam na Teodora. Na jego twarzy również pojawił się grymas zniesmaczenia, zaciskał powieki, w opuszczonej dłoni trzymając pusty kubek. W moim na dnie zostało kilka kropel, ale miałam nadzieję, że nie będę musiała tego kończyć.

Smakowałam krew na języku, podczas gdy Ślizgon kaszlał zawzięcie. Zlizywałam ją z zębów, przełykałam wraz ze śliną i mlaskałam z niesmakiem. W końcu odstawiłam kubek na posadzkę.

– To obrzydliwe – skomentowałam.

Teodor, który przytykał dłoń do ust w walce z mdłościami, odetchnął głęboko.

– Zdecydowanie – potwierdził. Jego zęby i wargi nurzały się w szkarłacie.

Czarnowłosy zabrał ode mnie kubek, szepnął: „Instauraretis”, a kontur trójkąta leciutko zajaśniał. Kręciło mi się głowie, nie wiedziałam jednak, czy to wpływ krwi, czy może wciąż działanie ziół. Przyglądałam się chłopakowi podchodzącemu do biurka i znowu grzebiącemu w jakichś naczyniach. Popatrzył do księgi, przewrócił kilka stron, fuknął cicho, po czym powrócił do swojego miejsca pracy.

Tyle że to już nie był Teodor. Czarna koszulka przestała opinać szerokie barki ani tak bardzo nie wisiała na szczupłej, choć nie chudej sylwetce. Szerokie dłonie przestawiały naczynka, wycierały szmatką nóż, a potem przeczesywały rude włosy.

Potrząsnęłam głową, starając się przegnać halucynację, ale ona nie chciała odejść.

Szept stał się niesamowicie wyraźny, jakby ktoś znajdował się tuż obok i mówił prosto do ucha. Zdawało mi się, że czuje łagodne, wzbudzające niepokojące dreszcze muśnięcia na małżowinie.

– Omotałaś go, pamiętasz? – głos był kobiecy, melodyjny, dziwnie znajomy, zarazem pełen ironii. – Rona.

Znów potrząsnęłam głową, jednak to nic nie dało.

– Potem Rogera – kontynuował głos. Jakby z oddali dochodzili kolejne szepty, mieszające się ze sobą, ale ja rozumiałam ten jeden jedyny, który brzmiał mi w głowie i nie pozwalał na ucieczkę. – Oddał za ciebie życie. Pamiętasz, co krzyczał? „Masz ją chronić”! Tak, Hermiono, nawet wtedy myślał o tobie…

Zasłonił sobie uszy rękoma, walcząc z kolejnymi łzami. Głos zaśmiał się kpiąco.

– Nie chcesz słuchać? Musisz w końcu zrozumieć, że ty go zabiłaś, a teraz… – niewidzialna ręka uniosła mój podbródek, tak bym spojrzała na czarnowłosego chłopaka – …zabijasz jego. Poświęca się dla ciebie, wypełnia polecenie Rogera. Chroni cię. Ale wiesz, Hermiono, to nie ma przyszłości. Nigdy nie miało. Zabijasz go, choć ani ty, ani on nie zdajecie sobie z tego sprawy.

– Przestań! – krzyknęłam, kuląc się.

Znalazłam się w piekle, a te okropne szepty były karą za grzechy.

– Zbyt wiele różnić, inne pochodzenie, nawet domy! – przeszywający wrzask rozdzierał mi serce. Szlochałam głośno, czując, jak płonę. Bo głos miał rację. – Co pomyślą twoi przyjaciele, jego znajomi? Szlama i arystokrata?

– Nie, przestań, nie chcę tego słuchać!

– Nie dogadujecie się, nie umiecie normalnie rozmawiać, on cię pragnie, może nawet kocha, ale ty jesteś przyjaciółką Wybrańca, musisz mu pomóc zabić Voldemorta, nie czas na miłość, nie z synem śmierciożercy, nie ze Ślizgonem, przyjacielem najgorszych, taki sam jak ojciec, morderca…

– ZAMKNIJ SIĘ!

– Granger!

Zauważyłam, że Teodor chce do mnie podejść. Cofnęłam się odruchowo.

– Nie zbliżaj się! – Między nami wyrosła ognista bariera, odgradzając nas od siebie. Czułam się jak zwierzę w potrzasku. – Nigdy więcej się do mnie nie zbliżaj!

Opadłam na plecy, nagle tracąc kontrolę nad swoim ciałem. Płakałam głośno i choć szepty ustały, ja wciąż pamiętałam, co mówił tamten głos. Każde słowo.

I to one dźwięczały mi w uszach, kiedy widziałam uśmiechającego się szatyna całującego w policzek piękną blondynkę. Wyglądali na zadowolonych, szczęśliwych. Spadł na nich deszcz, a oni rozmazali się niczym farba na obrazie pod wpływem wody. Na ich miejscu pojawiła się niska postać ubrana w czarną, zwiewną szatę. W rękach trzymała sznur.

To byłam ja.

Niespiesznie założyłam sobie na szyję pętlę.

Sokół płynął po błękitnym przestworze, rozkoszując się promieniami słońca. Lekki, nieprzejmujący się niczym, wolny. Nagle zaskrzeczał przeraźliwie, dźwięk tłuczonego szkła, ptak runął w dół z podpalonym ogonem zupełnie niczym spadająca gwiazda, ognista, straszliwie piękna, prosto w granatową toń.

Wielobarwne smugi tańczyły przed moimi oczami, kakofonia dźwięków atakowała uszy, krzyk zamarł na ustach, urywany oddech wciąż i wciąż przyspieszał. Serce huczało głośno niczym bęben, ciało wyginało się w łuk.

A potem wszystko ustało, ucichło, na tyle, bym mogła bez przeszkód ujrzeć nad sobą stężoną twarz Teodora.

– Już czas – słowa docierały do mnie jak zza ściany, ale gdzieś z głębi umysłu wybijała się myśl, że przecież wiem, co one oznaczają. – Mors corporis.

Jak w transie wsparłam się na łokciach i pozwoliłam przysunąć do ust miskę z zielonkawym napojem o słodkawym zapachu. W smaku okazał się być niesamowicie gorzki, palił przełyk. Zakrztusiłam się, lecz niemal natychmiast powróciłam do picia.

Nie miałam pojęcia, o co chodzi, ale po coś to było. Po coś wytrzymywałam ból i pieczenie, gdy chłód rozlewał się po moim języku. Gra toczyła się o wysoką stawkę, potwierdzała to niezwykła koncentracja na twarzy chłopaka, kiedy podtrzymywał naczynie przy mojej twarzy.

Nagle jednak odsunął je, choć nie opróżniłam go nawet w połowie.

– Nie możesz tego wypić.

Gniewny głos Teodora przebił się przez barierę w mojej głowie, za którą znajdowała się pełna świadomość.

– Ale…

– Jeśli dam ci to, umrzesz!

Furia mieszała się z rozpaczą w szarych tęczówkach. Omiotłam go zdezorientowanym spojrzeniem.

– Przecież właśnie…

– Nie o to chodzi! – zawołał, po czym zerwał się na równe nogi. – Widzisz, co masz na dłoniach? Na szyi?

Niczego nie rozumiejąc, popatrzyłam w dół. Kotki palców były zaczerwienione, pokryte wysypką. Dotknęłam szyi. Pod opuszkami wyczułam nierówności. Ze strachem spojrzałam na Teodora. Chłopak zacisnął wolną dłoń w pięść.

– Jesteś uczulona na owoce leven – niemal wypluł te słowa, taki był wściekły. – Ja nie, bo już wypiłem tego parę łyków, tak jest w instrukcji. Musiałem zaznaczyć połączenie, kto pozbawia cię życia. Autor u swojej żony znalazł takie same ślady, jakie teraz się u ciebie pojawiają, opisał je pod koniec rozdziału. Też musiała być uczulona. Za późno wzięła lek, dlatego nie przeżyła. – Odstawił miskę na stolik, po czym oparł się o jego blat. – Ty nie wypiłaś tak dużo jak ona, wszystko w porządku.

Ściany wokół się poruszyły, podłoga lekko zafalowała.

– Czyli zrywamy rytuał? – wysapałam z niedowierzaniem. – Wszystko na nic?

Milczał przez długą chwilę, aż wreszcie odezwał się ze spokojem, którego bym się po nim w tamtej chwili nie spodziewała.

– Niekoniecznie. – Szybki ruch przy biurku, szczęk naczyń. – Owoce leven zabierają życie, nam zależy na jego przywróceniu, tyle że skończyła się roślina keger, więc…

Cisza wypełniła salę, kiedy zamarł. Oczekiwałam na najmniejszy ruch chłopaka, lecz ten stał i oddychał głęboko, jakby starając się uspokoić.

– Ufasz mi? – spytał niespodziewanie.

Przymknęłam oczy. Słowa same wypłynęły z moich ust, wcale ich nie kontrolowałam. Już nie miałam na to sił. Chciałam, aby to wszystko się skończyło.

– Ufam.

Ale to była prawda.

Teodor powoli odwrócił się, a następnie podszedł do trójkąta i kucnął niedaleko mnie. Nasze spojrzenia splotły się, lecz żadne z nas nie odwracało wzroku. Ledwo widziałam na oczy, byłam cała mokra od potu, zmęczona, niezdolna do jasnego myślenia od narkotyków.

A jednak w tęczówkach bruneta kryło się coś, co dziwnie uspokajało i dodawało sił. Prośba. Niezachwiana pewność. Znajdował się tak blisko mnie, że czułam jego gorący oddech na policzku.

Zastanawiałam się, czy ucałowanie spierzchniętych warg stanowiło aż tak poroniony pomysł.

– Połóż się.

Bez wahania wykonałam polecenie. Zadrżałam, gdy chłodna dłoń dotknęła mojego policzka, potem szyi, blizn na obojczyku, aż wreszcie zatrzymała się na mostku. Spojrzałam na Teodora spod półprzymkniętych powiek.

– Co robisz?

Wziął głębszy oddech.

– Mam nadzieję, że mi to wybaczysz.

Srebrne ostrze zalśniło w świetle pochodni, nim opadło i wbiło się w moją pierś.

***

Teodor doskonale wiedział, co robi, choć wcale nie było to dla niego łatwe.

To było cholernie trudne.

Czując, jak jego serce powoli pęka, odsunął się od drgającego w ostatnich konwulsjach ciała Granger. Wcześniej rozszerzone w szoku oczy teraz się zamknęły, oddech się urwał. Ciemna rękojeść noża sterczała z jej piersi, krew barwiła biały podkoszulek. Skóra błyszczała od potu, jasne blizny pokrywające obojczyki, ręce ostro kontrastowały ze szkarłatem na bluzce.

Teodor zakrył usta dłonią, dusząc w sobie krzyk.

Wiedział, że już nie zapomni, jak ostrze niemal bez oporu wbijało się w bijące serce…

Nie, nie było teraz czasu na takie myśli. Chodziło o Granger. O życie, które właśnie jej odebrał. Musiał to naprawić.

Brunet trzymał się tej myśli jak ostatniej deski ratunku.

Z trudem łapiąc kolejne oddechy, opuścił Trójkąt Zamknięcia. Zerknął przelotnie na drugi płonący przy podstawie ogień. Powiększył się, tak jak powinien.

Choć Teodor miał już pewność, że drugi element rytuału przebiegł poprawnie, wcale nie podniosło go to na duchu. Właśnie wbił nóż w Granger. Zabił ją. Nieważne, że na potrzeby katharsis.

Brzydził się samego siebie.

Walczył z mdłościami podchodzącymi mu do gardła, kiedy porywał z biurka różdżkę i drżącym głosem wydusił:

– Instauraretis.

Kontur na posadzce znów się rozjarzył na znak ponownego zamknięcia się. Teodor zerknął przelotnie na szatynkę leżącą bez życia w środku figury. Wokół niej zbierała się krew.

Po jego skroniach spływały strużki potu.

Nie miał wiele czasu. Rytuał nie przewidywał takich odstępstw jak chociażby iście mugolskie morderstwo. Owszem, i tym razem intuicja nie zawiodła Ślizgona, podpowiadając użycie sproszkowanego kopyta testrala oraz posypanego nim srebra, ale teraz Granger mogła się bez przeszkód wykrwawić.

No cholera jasna z ciemną tańcząca.

Z ust Teodora wypływały coraz śmielsze wiązanki, kiedy starając się opanować, dopadł do księgi. Przekartkował ją, ominął szczegółowe rysunki etapów, które już miał za sobą, aż w końcu dotarł do interesującej go stronnicy.

Element trzeci – dusza.

Krótkim ruchem nadgarstka zapalił płomień w ostatnim naczyniu wewnątrz trójkąta, a potem przykuł wzrok do długiej łacińskiej sentencji zapisanej kursywą. Chryste Panie, jak on tego nienawidził. Bez oporów wyrwał kartkę, tak by następnie móc odwrócić się twarzą do Granger. Coś ścisnęło mu się boleśnie w żołądku na widok kałuży krwi powiększajacej się wokół ciała dziewczyny.

Chwycił mocniej różdżkę, odetchnął głęboko. Przykuł wzrok do tekstu, po czym zaczął czytać, a każdy wyraz, każdą sylabę i głoskę wypełniało napięcie oraz rozpaczliwe błaganie, by chociaż raz w życiu Teodor Nott czegoś nie spieprzył.

– Munditiae lumen…

***

Pustka.

Pustka.

Pustka.

Wiedziałam, że istnieję, posiadałam świadomość swej egzystencji i tego, że coś złego się ze mną działo. Cholernie niepokojące uczucie, choć nie wiedziałam, skąd ono się bierze. Byłam otoczona przez ciemność, brodziłam w czymś lepkim i chłodnym, do mojej świadomości wdzierał się obrzydliwy chlupot, a przez niego przebijał się śmiech elfów.

Wstrętny, kpiący.

– Leven, leven… – powtarzałam to słowo jak mantrę. Mój głos brzmiał niezwykle obco, wysoki i zachrypnięty. – Leven, leven….

Nagle mrok rozstąpił się. Przede mną rozbłysło światło, nie jak promienie słońca, ciepłe i przyjemne, tylko ostre, białe, palące. Schyliłam głowę, oczy przystosowały się do nowych warunków.

Gęsta krew sięgała mi do łydek, krzyk wyrywał się z gardła do wtóru radosnych chichotów.

***

Postrzępiony strumień czystej światłości, błękitno-biały, przyciągał wzrok Teodora jak magnes. Chłopak niemal przestał czytać słowa rytuału, obserwując z fascynacją owe zjawisko. Zmusił się jednak do konsekwentnego nieodrywania oczu od czarnych literek, unosząc nieco wyżej dłoń z różdżką.

Było mu gorąco, mięśnie drżały z wysiłku, ale on nie ustawał. Czytał o jutrzence i o nocy, o blasku i o ciemności, o równowadze, o więzach, o ofierze, aż wreszcie o duszy i oczyszczeniu. Zatracał się w tej czynności do tego stopnia, że w pewnej chwili zapomniał o otaczającym go świecie, skupiając się jedynie na sensie wypowiadanych słów. Zaczerpnął głębiej tchu, unosząc na moment wzrok.

Niemal zakrztusił się własną ślinę.

Z jego różdżki nadal sunął jasny promień, wił się w powietrzu, skręcał, opadał i wznosił się. Przeniknął przez barierę Trójkąta Zamknięcia, a teraz otaczał zastygłe ciało Granger. Rozdzielał się na mniejsze smugi, te zaś łączyły się z krwią wciąż wydostającą z rany na piersi Gryfonki, wpływały do rozchylonych warg, uszu i nosa. Dziewczyna jaśniała. Skóra, włosy, wszystko, każdy element jej istoty.

Teodor powrócił do czytania z jeszcze większym zapałem.

Musiało się udać, musiało. Nie było innego wyjścia. Granger musiała się ocknąć, chciał chociaż to dla niej zrobić, skoro parę minut temu perfidnie ją… zabił. W dodatku oboje zdecydowanie zbyt dużo przeszli, zwłaszcza ona, by nawet to miało pójść nie po ich myśli.

Co jeszcze miało się nie udać?

Gdyby tylko wtedy wiedział…

***

Byłam słońcem barwiącym szkarłatnym pędzlem niebo, wschodem i zachodem, byłam rzeką płynącą wartką wśród gór, byłam sokołem szybującym wysoko w górze, a potem wirującym wśród powietrznych prądów, konając.

Miałam oczy barwy trawy oraz pióra koloru węgla.

Byłam wszystkim i niczym, i chyba traciłam teraz duszę. A może nigdy jej nie miałam? Co to w ogóle było: dusza? Nie znałam tego słowa, nie tak dobrze, jakbym chciała. Pięć liter, niezwykle istotnych, lecz nie wiedziałam dlaczego. Uczepiłam się ich jak czegoś niesamowicie cennego, objęłam ramionami, łkałam w nie cichutko. Bałam się je utracić, szeptałam w eter, że potrzebuję pomocy, czegoś, czym mogłabym zetrzeć brud.

Nagle snop światła wdarł się w moją pierś, wyciskał powietrze z płuc, kazał ustom krzyczeć. I krzyczałam, a potem zamilkłam.

Otuliłam się ciszą, kiedy pozbawiono mnie słuchu i zdolności mowy.

Opadłam w głąb ciemności, kiedy pozbawiono mnie wzroku.

Bez krzyku i łez pozwalałam, by pozbawiono mnie dotyku.

Została mi dusza. Była gdzieś wokół, wiedziałam, że jest bezpieczna, że teraz już nie ma na niej brudu, że jesteśmy wolne, ja i ona.

Stałyśmy się jednością, kiedy zaczęłam zapadać się w sobie. Szum znów wypełnił mi uszy, tak jakbym była głęboko pod wodą. Wierzgałam rękami i nogami, młócąc lodowatą, oślizgłą ciemność. Widziałam czerwień, gdzieś w czerni.

Niespodziewanie wynurzyłam się na powierzchnię, zaczerpnęłam powietrza, krystalicznie czystego powietrza. Rozwarłam szeroko powieki, ból przywrócił mi świadomość.

Nowa siła istnienia napełniła moje ciało

Błękit i biel kumulowały się nade mną, muskały skórę, łaknęłam ich, nie wiedząc, czym są. Rozległ się wrzask, odgłos upadku, łomotanie w uszach.

Bicie serca.

A potem wszystko ucichło. Kolory zniknęły, znów leżałam w Sali Oczyszczenia, zaś jedynym dźwiękiem był mój urywany oddech. Z opóźnieniem zdałam sobie sprawę, że w dłoni trzymam zakrwawiony nóż sekundę wcześniej wyrwany sobie z piersi, a przed chwilą narodziłam się na nowo.

Zakręciło mi się w głowie, ziołowa woń uderzyła w nozdrza. Odrzuciłam z przerażeniem nóż i wsparłam się na łokciach.

Zaparło mi dech.

Nieopodal leżał Teodor, na plecach, bez ruchu. W jego bezwładnej dłoni znajdowała się różdżka, niedaleko jakaś kartka. Co się stało? Zemdlał? Przekazał mi energię, bym powróciła, więc może…

Przestraszyłam się własnych myśli.

Chciałam coś zrobić, wstać, podbiec do niego, ale wtedy narkotyki zyskały nade mną całkowitą władzę. Przed oczami zamajaczyła Ivy, blada, na twarzy której widziałam samo okrucieństwo, a potem chwyciła moją dłoń i pociągnęła za sobą w otchłań.

_______________

Bocze, już od tak dawna nie pisałam porządnej noty odautorskiej.

Jak widać, ten rozdział jest wręcz kluczowy, a następny będzie jeszcze ważniejszy, więc pewnie dlatego tak okropnie nie chciał mi iść. Teoretycznie mógł pojawić się wcześniej, ale ja w przeciwieństwie do wielu aŁtoreczek wychodzę z założenia, że lepiej po długim czasie wstawić coś zjadliwego, zamiast szybko coś niechlujnego i niedopracowanego.

Swoją drogą jestem zła na siebie. Siedem rozdziałów w wakacje to słaby wynik i w ogóle jakoś tak wydaje mi się, że zaniedbałam bloga. Meh.

W poniedziałek do szkoły. Powiem Wam, że nawet się cieszę. Okej, biegam sobie rano, wczoraj elegancko skończyłam kurs francuskiego, cośtam piszę, spotykam się z ludem, ale już mi się ten opierdaling ludzi. Czas rozwalić szkołę, a czo.

To już ostatni rozdział przed rokiem szkolnym, jednak nie mam pojęcia, kiedy następny. Może powrócę do zapowiedzi, jeszcze zobaczę. Będę Was informować.

Kaboom, robaczki!

Empatia