Rozdział 38. Zwycięstwa i porażki cz.2

Do zamku wróciliśmy niewiele przed lunchem, więc miałam dużo czasu na ogarnięcie się jako tako przed pójściem na lekcje. W Wielkiej Sali, w milczeniu konsumując kawałek ryby z frytkami, obserwowałam Teodora siedzącego przy stole Ślizgonów. Rzadko zdarzało się, bym spotkała go na jakimś posiłku. Zawsze się mijaliśmy. Teraz patrzyłam, jak dzióbie coś z talerza, wypija szybko zawartość pucharka, a potem błyskawicznie opuszcza jadalnię.

Całe moje ciało odruchowo drgnęło, by ruszyć za nim.

Powstrzymałam je.

Wraz z przyjaciółmi poczłapałam do Wieży Gryffindoru, wciąż niewiele się odzywając. Zawisła między nami niemożliwa do pokonania bariera wybudowana z pustych słów.

– Dobrze, że już po wszystkim.

– Taak… Ten wyrok to chyba najlepsza wiadomość od dłuższego czasu, nie?

­– Yhm.

Rozstaliśmy się w pokoju wspólnym, gdzie z Ginny powędrowałyśmy w stronę dormitoriów dziewcząt, a chłopcy do swojej sypialni. Wspinałam się po schodach, czując narastający ból w skroniach. Ruda najwyraźniej dostrzegła, że coś jest nie tak, ale na jej zaniepokojone spojrzenie odpowiedziałam lekkim pokręceniem głowy.

– Wszystko w porządku – mruknęłam jedynie.

Chciałam jak najszybciej znaleźć się w samotności.

Wślizgnęłam się do dormitorium szóstoklasistek i z ulgą przyjęłam nieobecność innych współlokatorek. Na moment oparłam się o drzwi, przymykając oczy. Głęboko odetchnęłam, ale nawet większa dawka tlenu nie pomogła.

Wyciągnęłam z kufra świeży komplet szat i zamknęłam się w łazience. Podeszłam do niewielkiego lustra w drewnianej ramie wiszącego nad umywalką. Patrzyły na mnie podkrążone, brązowe oczy, skóra miała wręcz nienaturalnie blady odcień, a splątane loki wydawały się być jeszcze w większym nieładzie niż zwykle. Moje usta zadrżały.

– Nie będziesz płakać – nakazałam sobie półszeptem. Zacisnęłam powieki. – Ron miał rację. Już po wszystkim.

Upięłam włosy na czubku głowy. Zrzuciłam z siebie prostą, czarną spódnicę, lekko drżącymi palcami rozpięłam guziki białej bluzki. Na moje nagie ramiona wstąpiła gęsia skórka, którą kilka chwil później zmył gorący strumień wody.

Obserwowałam blizny na przedramionach, brzuchu, zgrubienia po zewnętrznej stronie ud i na niewielkich odcinkach łydek. Już nie miałam ochoty ich na nowo rozrywać. Nie miałam ochoty wbijać paznokci głęboko w ciało ani krzyczeć do ścian. One i tak pozostawały głuche.

Ludzie czasem przypominali ściany.

Pozwoliłam słonym łzom spływać po policzkach, mieszać się z wodą, przełykałam je, łkając cicho, ale tym razem ich nie hamowałam. Babcia zawsze mówiła, że są chwile, które człowiek musi spędzić w samotności, po prostu płacząc, dzięki czemu uchodzą z niego wszelkie złe emocje.

Ostatni raz.

***

Kiedy parę minut później wyszłam z łazienki, w dormitorium zastałam Ginny siedzącą na jednym z wolnych łóżek. Również przebrała się w świeże szaty. Prócz niej nie było w pomieszczeniu nikogo.

Uniosłam brwi.

– Co tu robisz? – spytałam. Odłożyłam na swoje posłanie rzeczy, które trzymałam w dłoniach.

– Przyszłam sprawdzić, jak się czujesz – odparła Gryfonka.

Och, czułam się zdecydowanie lepiej.

– Jest dobrze – stwierdziłam z pewnością w głosie, czym najwyraźniej uspokoiłam rudą. – Nie musisz się o mnie martwić, nie rozpadnę się po paru krokach.

Ginny odgarnęła włosy z twarzy. Czy ja dostrzegałam rumieńce na jej policzkach?

– Właściwie to Ron się martwi – rzekła w końcu. – Siedzą z Harrym w pokoju wspólnym i trochę szaleją, więc zostałam wysłana na zwiad.

Parsknęłam śmiechem.

– Oczywiście mają rację. Popadłam w depresję, a w łazience pocięłam się żelem pod prysznic.

Tak, zdecydowanie odzyskałam humor.

Ginny również zachichotała.

– Przecież to do ciebie niesamowicie podobne. – Wstała i zbliżyła się nieco. Nie odrywała ode mnie wzroku. – Widać po tobie, że jest naprawdę w porządku. Strasznie się cieszę. Potrzebowałaś czasu, od początku powtarzałam to chłopakom…

Poczułam niemiły ucisk w sercu.

Nie, nie czasu potrzebowałam.

Potrzebowałam oczyszczenia.

– Trzeba żyć dalej, prawda?

Prosiłam w duchu, by Ginny nie zauważyła, że lekki uśmiech pojawił się na moich ustach o ułamek sekundy za późno.

– Może być już tylko lepiej. – Zerknęłam na zegarek na nadgarstku. – Chodź, za piętnaście minut mam zaklęcia.

Nie, nie wierzyłam w to. W poprawę sytuacji. Nie dlatego, że byłam pesymistką i wciąż otaczałam się rozpaczą po Rogerze niczym chustą, lecz przez najbliższą przyszłość. Moja przybrała postać kłębiących się gniewnie ciemnych chmur, ich odległość zmniejszała się, przyciągałam je jak magnes przyciągał stal.

Znałam przyszłość, znałam ją doskonale, bo zależała tylko ode mnie.

Bo w mojej głowie układał się plan.

***

Na lekcjach nie dałam niczego po sobie poznać. Odpowiadałam na pytania Flitwicka, na runach bezbłędnie rozpracowywałam kolejne tłumaczenia, zaś na zielarstwie wykonywałam wszelkie polecenia Sprout, starając się nie zwracać uwagi na niespotykaną do tej pory troskę Rona, kiedy przez przypadek drasnęłam się nożem.

– Ron, to tylko skaleczenie…

– Mama zawsze mówi, że czasem lepiej, żeby zaatakował cię smok, zamiast ugryzł zwykły gnom.

– Przepraszam, czy widział ktoś może smoka?!

– Harry, cicho!

Na skórze wciąż czułam żar, gdy wychodziliśmy z cieplarni.

Niepokojący był również fakt nieobecności Teodora na jakiejkolwiek lekcji. Spodziewałam się ujrzeć go na zaklęciach, które odbywały się tego dnia wraz ze Ślizgonami, jednak nie pojawił się aż do końca dnia. Ostatni raz widziałam chłopaka na lunchu w Wielkiej Sali, a potem przepadł jak kamień w wodę. Ani trochę mi się to nie podobało. Na którejś z przerw podzieliłam się swoimi obawami z Ginny zmierzającą akuratnie w tę samą stronę co ja.

– Może przeżył tę rozprawę – podsunęła po chwili milczenia.

Spojrzałam na nią sceptycznie.

– Nie sądzę. Widziałaś, że był raczej obojętny niż nawet… zdenerwowany.

Ruda wzruszyła ramionami.

– Nie wiem, ty go znasz lepiej ode mnie.

Nie wiedzieć czemu, ta uwaga spowodowała pojawienie się rumieńców na moich policzkach.

Są ważniejsze sprawy – powtarzałam w myślach niczym mantrę, znów zerkając na puste miejsce obok na ostatniej już lekcji, jaką były właśnie zaklęcia. Znajdziesz go później.

Tym właśnie sposobem chyba po raz pierwszy od początku mojej znajomości z czarnowłosym Ślizgonem to nie nim bardziej się przejęłam.

Wciąż powracałam myślami do rozprawy, do dzikich oczu Riversa i tego opanowania w głosie Cryte’a. Cryte. Cryte. C r y t e.

Musiałam, musiałam, musiałam to zrobić. Już nie miałam w głowie chaosu jak jeszcze kilka tygodni wcześniej – teraz wszystko nabrało porządku, pewnego rodzaju harmonii, nawet jeśli doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że mój plan niemal zalicza się do misji samobójczych. Nie potrzebowałam wiele czasu, by go obmyślić. Umysł znów pracował jak wcześniej, na pełnych obrotach, dawna Hermiona Granger powróciła, jeszcze bardziej zdeterminowana i przede wszystkim gotowa

Ostry dźwięk dzwonka, szuranie krzeseł, dźwięk pakowanych rzeczy. Po klasie rozniósł się gwar uczniów zadowolonych z końca zajęć, a chwilę później razem z Harrym i Ronem opuściliśmy pomieszczenie.

Ja jednak nie zamierzałam udać się do Wieży Gryffindoru.

Chwytając zdziwionych chłopaków za łokcie, pociągnęłam ich korytarzem, przepchnęłam się przez mały tłumek pierwszaków zerkających na sławnego Wybrańca niczym na superbohatera, aż wreszcie wślizgnęłam się do niewielkiej sali na końcu korytarza. Cztery ławki, parę krzeseł, mała tablica, pochodnie w uchwytach. Kiedyś odprowadzałam tutaj Ginny na korki z astronomii, gdy nawet ja nie byłam w stanie wytłumaczyć jej teorii.

– Hermiono, o co chodzi? – spytał zdumiony Harry. Odwróciłam się do przyjaciół. Obaj wpatrywali się we mnie z oczekiwaniem, pewnego rodzaju zestresowaniem.

Wyciągnęłam różdżkę i rzuciłam parę zaklęć chroniących przed podsłuchiwaniem, w tym Muffliato. Ron wyglądał na oburzonego.

– Nam zabraniasz go używać, a sama nie masz oporów!

Bez słowa sięgnęłam do swojej torby. Dziennik Patricka wylądował z trzaskiem na ławce.

– Idę z tym do Dumbledore’a – oświadczyłam. Moje słowa przecięły powietrze niczym bat. – Dzisiaj.

Szok na twarzach chłopaków nie był dla mnie czymś niespodziewanym. Postanowiłam wykorzystać to, że chwilowo trwają w zbyt wielkim zdziwieniu, by cokolwiek z siebie wykrztusić.

– Wszystko dokładnie przemyślałam – ciągnęłam. – Widzieliście Cryte’a. Widzieliście, komu i jakie zadawał pytania. Dokładnie to zaplanował. Będzie węszyć, nie zostawi tak wszystkiego. W dodatku – wzięłam głębszy oddech, ignorując rozdziawienie ust przez Rona w niemym szoku – Dumbledore go chroni. Snape’a. Nie wiem, o co chodzi, tutaj nic nie pasuje, a tylko w ten sposób mogę się dowiedzieć.

Zapadło głuche milczenie. Moje serce gnało jak szalone, rozprowadzając po ciele wraz z krwią strach i niepokój. Bałam się odpowiedzi przyjaciół, tego, że będą za bardzo protestować, choć ja już podjęłam decyzję.

– Ustaliliśmy – odezwał się wreszcie Ron zmienionym głosem – że nikt się nie dowie. Hermiono, wiesz, jakie to niebezpieczeństwo?

Kiwnęłam głową.

– Doskonale wiem, na co się porywam – odparłam poważnie. – Dzisiaj idę do Dumbledore’a, ale na razie to wszystko. Chcę poznać jego zdanie. Was nie muszę w to mieszać.

Na twarzy Harry’ego odmalowały się wypieki.

– Chyba żartujesz – syknął. – Okłamiesz go? „No, wie pan, te morderstwa odkryliśmy z Nottem kilka miesięcy temu, ale w sumie nie powiedziałam o tym moim najlepszym przyjaciołom!”

Zastanowiłam się chwilę.

– No… nie do końca. Teodor też pozostaje w błogiej nieświadomości, o niczym nie wie. Jestem ja i autor dziennika. To oficjalna wersja.

Ron potrząsnął przecząco głową.

– Nie możesz…

– Posłuchajcie mnie – przerwałam im twardo. Zamilkli, wciąż nie spuszczając ze mnie wzroku. Podeszłam bliżej. – Wieczorem pójdę do Dumbledore’a. Opowiem o umarłych i wysłucham jego zdania na ten temat. Zadam kilka pytań. O co chodzi ze Snape’em i dlaczego go chronił. To wszystko. Widzicie? Nie idę na pewną śmierć.

Jeszcze.

– Przecież dobrze wiemy, że Dumbledore rzuci wszystko i zajmie się zamykaniem winnych! – wybuchł Harry. – Ty też o tym wiesz, Hermiono.

Zacisnęłam usta.

– W porządku. Masz rację.

Choć zgodziłam się, on nie wyglądał na przekonanego. I słusznie.

– Zachowujesz się niedorzecznie.

– Zachowywałam się niedorzecznie przez tyle czasu, wpadając w pustkę, rozumiesz? Ostatnie tygodnie mam wycięte z życiorysu, bo wtedy tak naprawdę nie żyłam. Nie dostrzegałam, co jest naprawdę konieczne.

– Konieczne jest pakowanie w tę sprawę jeszcze Dumbledore’a?

– Ale on będzie wiedział co robić lepiej niż my.

– A może po prostu nic nie róbmy?

Na chwilę zapomniałam o Ronie stojącym nieopodal. Spojrzałam na jego zastygłą twarz. Jasnoniebieskie oczy płonęły dziwnym blaskiem, na czole pojawiły się zmarszczki.

Niepewność przeszyła moje serce, pozostawiając po sobie ranę, która jednak natychmiast się zasklepiła.

– Wiem, Ron. Boisz się o swoją rodzinę – wymamrotałam w stronę rudzielca.

– To takie dziwne? – warknął. – A jak skończył tamten? Też miał przyjaciela. Też wtrącał się do zdecydowanie nieswoich spraw. Widzisz jakieś podobieństwa?

Z trudem przełknęłam gulę, która pojawiła się w moim gardle.

– Dlatego nie działam sama – odpowiedziałam. – Chociaż mogłabym. Nie jestem samobójczynią.

Jestem kłamcą.

– Pójdę do Dumbledore’a i wszystko mu powiem. Dzisiaj. Cryte znów rządzi Ministerstwem.

Nie mogę pozwolić, by znów zabijał.

– Rozpoczynają się czystki. Znowu. Cryte rośnie w siłę proporcjonalnie do Voldemorta. Ludzie za nimi idą. Mają władzę. Mordują, tyle że po różnych stronach barykady. Ron, widzisz jakieś podobieństwa?

Ja też się od nich nie różnię.

­– Trzeba to zatrzymać. Nie możemy walczyć przeciwko dwóm wrogom. Cryte posunie się do wszystkiego, byle zniszczyć Voldemorta, nawet za cenę swoich sprzymierzeńców. Obiecuję, że nic wam się nie stanie.

Wszyscy kłamią.

Porwałam z ławki dziennik i wrzuciłam go do torby. Po raz ostatni spojrzałam na skonsternowanych przyjaciół. W duchu westchnęłam. Ruszyłam w stronę wyjścia.

–  Wystarczająco długo zwlekałam, nie mogę znów popełnić tego samego błędu. Tym razem podejmuję dobrą decyzję.

Delikatnie zamknęłam za sobą drzwi.

Tak naprawdę to ja miałam władzę. Stałam na barykadzie z wymierzonymi pistoletami w każdą ze stron. Opaska zakrywała mi oczy, bym nie widziała dział wytoczonych przeciwko mnie.

Ja miałam władzę, tylko nie wiedziałam, w jaki sposób ani czy na pewno warto z niej skorzystać.

***

Zapadł już zmrok, kiedy wraz z McGonagall zmierzałyśmy do gabinetu Dumbledore’a. Nie znałam hasła, zatem jedynym wyjściem było poproszenie zastępcy dyrektora o osobiste zaprowadzenie. Kobieta zdziwiła się moją prośbą, jednak gdy błagalnym tonem powiedziałam jej, jak bardzo mi na tym zależy, zgodziła się. Na pytanie, o co dokładnie chodzi, aż głupio było mi odpowiadać.

– Z całym szacunkiem, pani profesor, ale wolałabym, by sprawa, o którą chodzi, została tylko między mną a profesorem Dumbledore’em.

Widziałam, że walczy z wątpliwościami. W końcu ustąpiła, a ja dobrze wiedziałam, o czym myśli.

Bała się, czy przypadkiem znów nie mam jakichś informacji odnośnie śmierciożerców wśród uczniów.

W milczeniu pokonałyśmy drogę do gargulca strzegącego gabinetu Dumbledore’a. Czułam rosnące podenerwowanie – a może strach – a może ekscytację – a może złość – przyspieszające oddech i popędzające serce. Każde kolejne przełknięcie śliny było jak połykanie wykałaczki, za to gdy już stanęłyśmy przed posągiem, coś ciężkiego opadło na samo dno mojego żołądka.

– Chrupkie niebo.

Oho, czyżby znowu jakiś przysmak?

Gargulec odskoczył, ściana się rozsunęła i razem z McGonagall wstąpiłyśmy na kamienne stopnie, które same poniosły nas w górę. Czarownica zastukała w drzwi mosiężną kołatką. Rozległo się stłumione: „Proszę!”, a krew w moich żyłach zamarła, choć serce wciąż pracowało jak szalone.

Weszłyśmy do środka. Kolisty gabinet wyglądał tak jak go zapamiętałam podczas pamiętnego składania wyjaśnień przed Riversem. W pomieszczeniu panował niemal półmrok, delikatne instrumenty na wątłych nóżkach połyskiwały, przyciągając wzrok, na żerdzi siedział piękny feniks o piórach koloru ognia, zaś za biurkiem siedział sam Dumbledore. Nie był zbyt zdziwiony naszym przybyciem.

Zupełnie jakby na nas czekał.

– Przepraszam, Albusie, że nie dałam ci znać – zaczęła od razu McGonagall, automatycznie przecząc moim myślom – ale panna Granger bardzo nalegała, by móc z tobą dzisiaj porozmawiać.

– Dobry wieczór, panie profesorze – przywitałam się grzecznie.

Och, mój głos już drżał.

Mężczyzna spojrzał na mnie znad okularów-połówek. W końcu wskazał dłonią miejsce naprzeciw siebie.

– Usiądź.

Ja jednak odwróciłam się do McGonagall.

– Bardzo dziękuję, pani profesor – tak, to miało zabrzmieć jak aluzja. Oczy nauczycielki po raz ostatni prześlizgnęły się po Dumbledorze, kobieta wyszła, a ja odniosłam wrażenie, że wraz z nią pokój opuściła moja pewność siebie.

Niespiesznie opadłam na krzesło przy biurku, biorąc na kolana swoją torbę. Starzec nie spuszczał ze mnie wzroku. Nie wydawał się zbyt poruszony moim nagłym zjawieniem się. Może podejrzewał, że przyjdę do niego po rozprawie?

Do niczego nie mogłam mieć pewności jeśli chodziło o niego.

– O co chodzi, panno Granger? – spytał łagodnie.

Zerknęłam szybko na portrety poprzednich dyrektorów wiszące na ścianach. Nie dałam się zwieść pozorom snu.

– Powiedziałam profesor McGonagall, że wolałabym, by ta rozmowa została między mną a panem – powiedziałam powoli. Wrogie brzmienie absolutnie nie było wskazane w tym momencie. – Miałam na myśli również świadków nie całkiem zaliczających się do… żywych.

Tak jak przypuszczałam, postacie natychmiast się rozbudziły, rozległy się zduszone okrzyki sprzeciwu, głośne protesty i niepochlebne uwagi kierowane w moją stronę. Uparcie wpatrywałam się w Dumbledore’a, oczekując z napięciem jego reakcji. Bez słowa wyjął różdżkę, po czym machnął nią w nieokreślonym kierunku. Na skórze poczułam jakby delikatny ruch powietrza, choć tak naprawdę był to ruch magii. Leciutki, subtelny, odrobinę cieplejszy niż zwykły wiatr o tej porze roku.

No tak. Dźwiękoszczelna kopuła.

Dumbledore schował różdżkę. Starałam się nie patrzeć na jego poczerniałą rękę, którą po chwili ukrył w przydługim rękawie błękitnej jak jego oczy szaty. W szkłach okularów odbijały się płomyki świec tkwiących w kandelabrach nieopodal nas.

– Zatem?

Wypuściłam powoli powietrze z płuc.

– Zdaję sobie sprawę, że to, co zaraz powiem, wyda się panu niedorzeczne, ale mam dowody na potwierdzenie swoich słów.

Dumbledore był cierpliwy. W milczeniu czekał na ciąg dalszy, a ja chyba właśnie dlatego poczułam się mniej pewnie. Retoryka nigdy nie należała do moich mocnych stron. Splotłam razem spocone dłonie.

– Chodzi o Benjamina Cryte’a – powiedziałam wreszcie. Z ulgą powitałam powrót zdecydowania w moim głosie. Przecież doskonale wiesz, jak to rozegrać, Hermiono. – Obawiam się, że znajdujemy się w o wiele gorszym położeniu, niż ktokolwiek z nas mógłby przypuszczać, panie profesorze.

Opowiedziałam mu, jak dotarłam do Sali Oczyszczenia. Październikowy patrol, wraz z innymi prefektami rozdzieliliśmy się, nagle pojawiła się kula, która mnie tam zaprowadziła. Mnie i tylko mnie. Rozwiązałam zagadkę. Znalazłam Katharsis. Czytałam je przez wiele tygodni, aż wreszcie znowu ujawniła się kula, wyraźnie dając mi do zrozumienia, czego chce.

W moim słowniku na pewien czas przestały istnieć zaimki „my”, „nam”, „on”, „jemu”.

Nie.

Zamierzałam dotrzymać obietnicy. Nie pozwalałam, by komukolwiek innemu coś się stało.

Tak strasznie chciałam wreszcie zrobić coś tak jak należy.

– …i wtedy dostałam się do tamtego biurka.

Dumbledore nadal milczał. Nie wypowiedział ani słowa, odkąd zaczęłam mówić, i trochę zaczynałam się denerwować, jak czarodziej to przyjmie. Dostrzegłam kilkukrotne uniesienie brwi do góry, zmarszczki na czole w wyrazie konsternacji oraz czasem zaciśnięcie ust w wąską linię. Najgorsze wciąż przede mną.

Ciemne chmury zbliżały się, chłód całował skórę, cichy pomruk zwiastował nadejście grzmotu.

Chyba zapomniałam, jak się oddycha.

Otworzyłam torbę i wyjęłam z niej dziennik Patricka. Położyłam go delikatnie przed Dumbledore’em.

– Proszę to przeczytać – rzuciłam jedynie. – Cokolwiek.

Starzec poprawił okulary, a później sięgnął po książeczkę. Nie omieszkałam wytrzeć z niej wszelkich śladów mojej ingerencji. Usunęłam własne zapiski, nie naruszając reszty i jednocześnie nie dając możliwości późniejszego wykrycia działania magii. Skomplikowane zaklęcie, ale efekt był dokładnie taki jak chciałam.

Dziennik stał się jedynie dowodem win Cryte’a. Nie robił już za coś w rodzaju pamiętnika. Przestałam czuć z nim aż tak silną więź.

O to chodziło.

Dumbledore najpierw obejrzał notatnik ze wszystkich stron, a potem otworzył na początku. Przeczytał kilka linijek, po czym ruszył dalej. Z szybko bijącym sercem obserwowałam jego z początku spokojne ruchy przewracania kartek, które później zmieniły się w tylko trochę szybsze, lecz za to pełne ciekawości. Zaciskałam mocno palce na swojej torbie, zerkałam czasem na portrety poprzednich dyrektorów. Obserwowały mnie ciemne oczy wyraźnie wściekłego Fineasa Nigellusa Blacka.

Zastanawiałam się, jak wiele razy Dumbledore stawiał poprzednich dyrektorów w takim położeniu.

Fawkes schował główkę pod skrzydło, a ja po raz pierwszy od dawna nie miałam ochoty zrobić tego, co on – ukrywanie się przed światem było dla słabych. Chciałam udowodnić, że wcale się do takich nie zaliczałam.

Dlatego wpatrywałam się w Dumbledore’a, na którego poznaczonej śladami czasu twarzy mieszały się różne rodzaje emocji. Najpierw zwykła ciekawość, ostrożność, później zdziwienie przeistoczone następnie w oszołomienie, aż wreszcie na powrót opanowanie. Mężczyzna zerknął na sam tył dziennika, a gdy niczego już nie znalazł, zamknął go. Niebieskie oczy znów skupiły się na mnie. Wstrzymałam oddech.

– Masz te dokumenty? – spytał. Tym razem to w jego głosie zabrzmiało napięcie.

Przez sekundę wydawało mi się, że już nie pamiętam, jak się mówi.

– Oczywiście – wykrztusiłam, kiwając głową. – Są na nich podpisy, pieczątki Ministerstwa Magii, zlecenia, listy… Wszystko na nazwisko Cryte’a.

Dumbledore przesunął opuszkami palców zdrowej dłoni po dzienniku.

– Jak znalazły się one w domu tego chłopaka?

Cieszyłam się, że potrafię odpowiedzieć na takie pytania.

– Autor gdzieś to wyjaśnił. Jego ojciec miał najwięcej znajomości ze wszystkich popleczników Cryte’a, był cenny, bo mógł dużo załatwić, w dodatku nad wyraz chętny do współpracy, jednak mimo wszystko się bał. Bał się wpadnięcia. Dlatego zażądał, by mógł wszystko składować, w dodatku wymagał od Cryte’a pewnych oświadczeń.

– Sprytne – mruknął Dumbledore.

Odchrząknęłam.

– Na początku chciałam od razu poruszyć tę sprawę – kontynuowałam swoją opowieść, pamiętając o tym, by hamować drżenie głosu i pamiętać, pamiętać, pamiętać, jak się oddycha. – Zrobić coś, nie mogłam siedzieć bezczynnie ze świadomością śmierci tego chłopaka oraz innych niewinnych ludzi. Ale potem zrozumiałam, że zbyt wiele osób mogłabym narazić. Harry, Ron, Ginny… nikt o tym nie wie.

– A pan Nott?

Prawie zachłysnęłam się własną śliną. Pokręciłam przecząco głową.

– Nikt – powtórzyłam twardo. – Odsunęłam się od tego. Nadal czytałam Katharsis, zgłębiałam jego tajemnicę, ale nie dotykałam biurka. Udawałam, że o czym nie wiem. I… – wzięłam głębszy oddech. – Kilka tygodni temu pojawił się autor dziennika. Jego duch.

Dumbledore uniósł brwi.

– On tutaj jest? – zdziwił się.

– Zostawił po sobie pewne niezałatwione kwestie – wyjaśniłam ponuro. – Był w szoku, że jeszcze nic się nie dzieje, że nie ruszyłam tej sprawy. Namawiał mnie, bym wreszcie to zrobiła. Patrick – bo tak ma na imię – za wszelką cenę chce zemsty na Crycie i właściwie mu się nie dziwę, choć nie potrafi pojąć, że wiele ludzi może ucierpień, jeśli cokolwiek zrobię. Ta rozmowa rozbiła mnie, przyznaję. Do wstrząsu po śmierci Rogera, po złapaniu Ivy i ogólnie po wszystkim, co w tamtym czasie się wydarzyło, doszedł jeszcze mętlik spowodowany rozmową z Patrickiem. Długo się zastanawiałam, rozważałam wszelkie możliwości, biłam się z myślami. Stopniowo otrząsałam się po tych wszystkich okropnych rzeczach, ale nadal nie mogłam podjąć decyzji. Potem dowiedziałam się o rozprawie i właściwie to ona chwilowo stanęła na pierwszym miejscu. A dzisiaj zobaczyłam Cryte’a. – Płytki, urywany oddech, bo złość gęstniała wraz z krwią, podgrzewała jej temperaturę. – Manipulował nami. Dokładnie wiedział, o co spytać. Szczerze powiedziawszy, spodziewałam się na koniec usłyszeć akt oskarżenia skierowany przeciwko mnie, ale fakt faktem, że za długo zwlekałam.

Zamilkłam na chwilę, bojąc się to powiedzieć. Bałam się usłyszeć odpowiedzi. Dumbledore postanowił mnie wyręczyć.

– Chcesz konfrontacji – rzekł lekko jakby mówił o zbliżającej się wielkimi krokami wiośnie.

Rozległ się grzmot, początek wszystkiego, być może początek mojego końca. Szorstki język chłodu polizał mnie po palcach. Zadrżałam.

– To nie może dłużej trwać – oświadczyłam z mocą. – Z pewnością czyta pan „Proroka…”, panie profesorze. Kojarzę pewne zbrodnie niby-śmierciożerców z tym, co robił Cryte lata temu. Radyklane metody pozbywania się popleczników Voldemorta nie są tym, co mogłoby nam pomóc. Walka z dwoma przeciwnikami to za dużo dla nas.

– Panno Granger…

– W dodatku – przerwałam mu z zaciętością – Patrick miał marzenia. Miał plany. Miał rodzinę. Może nie taką, jakiej zawsze pragnął, ale kochał swoją młodszą siostrę. Wszystko mu odebrali. Czuję… czuję się w obowiązku, by dokończyć to za niego.

Na twarzy Dumbledore’a nie było już ani krzty zwykłej pogodności, którą obdarzał każdą osobę w zamku. Śmiertelna powaga i zdecydowanie. Chyba tego potrzebowałam. Potrzebowałam, by przestano wreszcie traktować umarłych lekceważąco, jak coś błahego.

Czarodziej złożył dłonie razem na stole.

– Zatem nikt o tym nie wie.

– Nikt – potwierdziłam.

– Masz dowody na winę Cryte’a i wszystkich, którzy z nim współpracowali.

Kiwniecie głową.

– I chcesz je wykorzystać. W jaki sposób?

Nad tym również się zastanawiałam.

– Myślałam nad pójściem do prasy – odparłam. – Opinia publiczna zrobiłaby swoje. Owszem, Cryte z pewnością domyśliłby się, że to ktoś ze szkoły, ale nim cokolwiek by zrobił, Minister Magii otrzymałby długą listę nazwisk oraz wszelkie potrzebne materiały do zapełnienia kilkudziesięciu cel w Azkabanie.

Dumbledore nie wyglądał na przekonanego.

– Obawiam się, że to nie będzie takie proste – rzekł po chwili milczenia.

Uniosłam brwi.

– Znam ryzyko, zdaję sobie sprawę, ale…

– Będę szczery: nad szkołą wisi groźba zamknięcia. W tempie ekspresowym.

Na moją głowę wylano kubeł zimnej wody, a lodowate strumyczki zaczęły pędzić po skórze, wgryzając się w jej kolejne centymetry.

– Jak to? – wykrztusiłam.

Dumbledore westchnął.

– Jesteś spostrzegawcza. Sama zauważyłaś, że na rozprawie pytania zadawano nam z wielkim namysłem. Nie sądzę, by tak szybko zostawili mnie w spokoju.

Zacisnęłam wargi.

Wiedziałam, że mężczyzna ma rację.

– Mieszanie się w tę sprawę – kontynuował – nie jest dobrym pomysłem. Przynajmniej nie teraz. Ściągnięcie na nas Benjamina Cryte’a, który z pewnością nie odpuści obecności jednego śmierciożercy w szkole oraz jednego byłego śmierciożercy, a który dostanie dodatkowy powód, by zniszczyć Hogwart, to bardzo zły plan. Wierz mi, dla mnie to też wstrząsające wieści, ale muszę mieć również na uwadze bezpieczeństwo moich uczniów.

Myślałam, że się przesłyszałam. Wpatrywałam się w Dumbledore’a szeroko otwartymi oczyma.

Burza jakby… gasła. Uspokajała się. Odchodziła.

– Czyli co? – spytałam głucho. – Mam nic nie robić? Sądziłam, że pomoże mi pan podjąć słuszną decyzję.

– Słuszną decyzją jest porządne ukrycie tych dokumentów i zajęcie się wszystkim po wojnie, bo nie ma co ukrywać, że ona również się zbliża.

– Z dodatkową stroną w postaci Cryte’a oraz jego ludzi nie sądzę, by skończyła się ona tak szybko.

– Myślałem, że jesteś trochę bardziej roztropna.

Nie dałam się zwieść fałszywemu drżeniu mojego serca.

– Zdaję sobie doskonale sprawę z ryzyka – powtórzyłam. Ostrożnie dobierałam słowa, ponieważ wyjście na niespełną rozumu wcale nie zaliczałam do korzystnych skutków tej rozmowy. Dumbledore cierpliwie mi nie przerywał. To dobrze, bo gdyby to zrobił, moja wieża układana z czujności, pewności siebie i determinacji runęłaby w przepaść. – Wiem, kogo bym naraziła oraz jak wiele zamętu wprowadziłabym do naszego świata. Wiem, ile znaczy dla pana szkoła, ale czy nie widzi pan, co się dzieje? Patrick zginął, on, jego najlepszy przyjaciel i setki innych osób, a teraz rozpoczyna się to samo. Zakon Feniksa walczy z Voldemortem, najpierw potwierdzając informacje na temat jego działań. Cryte nie traci czasu. Widziano kogoś z Rosierem? Kapuś – zabić. Napad śmierciożerców na wioskę? Szybko, zatrzymajmy w niej wszystkich i spalmy ją. Cryte sądzi, że w ten sposób naruszy pewność Voldemorta o swojej wszechmocności, ale jego najwyraźniej to nie obchodzi, skoro do tej pory nie zabił Cryte’a.

– Właśnie – wtrącił Dumbledore, gdy zaczerpnęłam tchu, by mówić dalej. – Nie sądzisz, że Voldemort podejrzewa, co się dzieje?

Zmusiłam swój umysł do intensywniejszego działania.

O tym nie pomyślałam.

– Może sądzić, że to Zakon Feniksa – stwierdziłam po chwili.

Oczy Dumbledore’a dziwnie błysnęły.

– Voldemort nie jest głupi. Wie, że nie posunąłbym się do czegoś takiego.

Przez moją głowę przebiegła cholernie niepokojące skojarzenie. Tak jakby Dumbledore powiedział „Zakon to ja”.

Odrzuciłam tę myśl, ale w zamian za nią pojawiła się inna i właśnie ona spowodowała, że moja krew zamieniła się w ciekły azot, serce skuł lód.

Złość.

– Chyba czegoś nie rozumiem – rzekłam bardzo, bardzo, powoli. Nie krzycz. – Mam nadzieję, że nie ma pan zamiaru zostawić Cryte’a Voldemortowi? By to on się nim zajął?

– Nie, na Boga, nie! – zawołał Dumbledore, a ja odetchnęłam w duchu. – Istnieje szansa, że oni wykończą się nawzajem, owszem, jednak wpadanie w środek wojny między nimi to samobójstwo.

Nie jestem samobójczynią.

Serce galopowało sto, milion razy szybciej, niż powinno. Głęboko oddychałam, zbierając myśli.

Nie spodziewałam się czegoś takiego po Dumbledorze.

– Więc co pan proponuje? – wymamrotałam, nie wiedząc już nic.

Nie odzywał się tak długo, że już zaczęłam się zastanawiać, czy dla niego ta rozmowa nie jest skończona.

– Dziękuję, że mi o tym powiedziałaś – rzekł bardzo poważnie. Przełknęłam z trudem ślinę. – Wierzę ci, wierzę temu dziennikowi i nie umiem… nie umiem wyrazić swojego szoku. Nadal nie pojmuję, jak mogłem nie zauważyć tego wszystkiego.

Już zaczerpnęłam tchu, by z zapałem wyjaśnić wszystko dyrektorowi, ale on uciszył mnie łagodnym gestem dłoni.

– Zatrzymam go – poinformował, biorąc do ręki notatnik Patricka. Kiwnęłam głową, zaciskając mocno zęby. Z bólem rozstawałam się z dziennikiem. – Na razie prosiłbym, byś nie robiła niczego pochopnie. Sytuacja jest zbyt trudna, zbyt skomplikowana, a nieprzemyślane działania mogą jeszcze ją pogorszyć.

– Czyli dalej będą umierać niewinni?

Te słowa same wypłynęły z moich ust. Nawet nie zorientowałam się, kiedy na nowo zaczęła wrzeć we mnie wściekłość.

Dumbledore nie był zaskoczony.

– Rozumiem twoje rozgoryczenie, ale na razie nie mogę nic zrobić.

Moje dłonie same uformowały się w pięści.

– Jak to: nic? – spytałam lekko drżącym głosem. – Ma pan kontakty w Ministerstwie Magii, informacje… O wiele większą władzę niż ja!

Nie pomoże, nie pomoże, nawet on nie pomoże.

– Wydaje mi się, Hermiono, że wciąż umyka ci najważniejsze: własne bezpieczeństwo.

To koniec.

– A mnie wydaje się – wstałam chwiejnie, nie panując już nad sobą – że to panu coś umyka. – Zamknęłam gwałtownym ruchem swoją torbę. Spiorunowałam Dumbledore’a spojrzeniem. – Życie innych.

Mężczyzna wyglądał na poruszonego.

– Nie powiedziałem, że nic z tym nie zrobię – wyjaśnił jak zwykle spokojnym głosem. Powinien przestać tak cholernie dobrze grać. – Stąpamy po bardzo niepewnym gruncie. Musimy zastanowić się, jak to poprawnie rozegrać, ale na pewno nie w najbliższym czasie.

– To kiedy? – rzuciłam, choć moje nogi rwały się, by wyjść z tego gabinetu jak najszybciej. – Pozwoli pan na śmierć tylu ludzi?

Milczał.

Milczał.

Milczał.

Drgnęłam w kierunku wyjścia.

– Zaryzykowałabyś zbyt wiele.

Wydawało mi się, że trzaśnięcie drzwiami dotarło do wszystkich mieszkańców zamku.

Zbiegłam po krętych schodach, nawet nie czekając, aż same zaniosą mnie na dół. Chyba po raz pierwszy w życiu tak siarczyście przeklinałam w myślach.

Czułam się pusta, choć gniewu tłumiłam w sobie aż za dużo.

Nie mogłam uwierzyć, że wszystkie moje plany w ciągu jednej rozmowy z człowiekiem, któremu ufałam, którego uważałam za autorytet, legły w gruzach. W głębi duszy liczyłam na poparcie Dumbledore’a w tej sprawie, a on popierał moich przyjaciół. Dał mi jasno do zrozumienia, że trzeba to zostawić w spokoju, że niebezpieczeństwo jest za duże.

Pieprzyć niebezpieczeństwo!

Chciałam zrobić coś dobrego. Chciałam, bo ofiara Patricka nie mogła pójść na marne. Chciałam, bo nie mogłam znieść myśli o nieograniczonej potędze Cryte’a i jego chorych zapędach.

Nie, nie, nie, nie.

Wszystko we mnie się buntowało, krzyczało, emocje ścierały się ze sobą, zawód starł na proch wszelką nadzieję, rozgoryczenie zdmuchnęło wszelkie resztki zaufania.

Ale moja determinacja nie zmalała.

W dodatku z tego wszystkiego zapomniałam wypytać go o Snape’a! Po prostu…!

Zeskoczyłam z ostatniego stopnia, czując wypieki na policzkach. Mój Podręczny Słownik Wulgaryzmów już się wyczerpał, lecz myśli nadal się nie uspokoiły.

Patrick jedyny ze swojej rodziny okazał się w pełni człowiekiem. Jego ojciec i matka pracowali w Ministerstwie Magii, przy czym ten pierwszy był o wiele bardziej zamieszany w działalność Cryte’a. Nie pomścił syna. Dla mnie stał się największym tchórzem.

Patrick miał przyjaciela, który też stracił życie. Miał kochającą dziewczynę, która najpewniej o niczym się nie dowiedziała. Co z nią? Czy istniała jeszcze szansa na odnalezienie jej?

A siostra Patricka? Czy wiedziała o bracie? Miała cztery lata, gdy zginął. Czy go pamiętała? A może jakimś cudem się dowiedziała i teraz szukała sprawców? A może…

Prawie udławiłam się własnym zagubionym oddechem, kiedy w jednej, cholernej sekundzie przyszło zrozumienie. Uczepiłam się go, nie chciałam, by utonęło w gąszczu myśli, lecz wtedy usłyszałam odgłos szybkich kroków, jakby ktoś biegł. Na końcu korytarza pojawiła się Ginny. Pędziła w moim kierunku, rude włosy powiewały za nią, policzki były zaczerwienione. Stanęłam jak wryta, wciąż oszołomiona tym, co do mnie dotarło i chcąc jednocześnie natychmiast opowiedzieć o tym przyjaciółce. Jednak gdy tak zbliżyła się wystarczająco, bym mogła zobaczyć jej twarz, już wiedziałam.

Coś się stało. Coś bardzo, bardzo złego.

Odrzuciłam myśli o Patricku. Gryfonka zatrzymała się, zdyszana i zaczerwieniona, po czym oparła dłonie na moich ramionach. Obrzuciłam ją zdezorientowanym spojrzeniem.

– Skąd wiedziałaś, że tu jestem? – Gdy nie odpowiedziała, kręcąc jedynie delikatnie głową, poczułam dreszcz niepokoju przebiegający mi po plecach. – Ginny, co się stało?

Zaczerpnęła ze świstem powietrza.

– Teodor jest w skrzydle szpitalnym.

_______________

Ten rozdział to moja osobista porażka. Chyba nigdy nie miałam aż takiej blokady przed napisaniem chociażby zdania. Nawet nie wiecie, jak strasznie chciałam to-to skończyć. Szlag mnie trafiał, ilekroć go otwierałam i widziałam, że wciąż czego brakuje. UGH.

Jak widzicie, pojawił się nowy szablon. Miałam dość tej ciemności, teraz jest tutaj wprawdzie zielone jeziorko, noale. Emma ma nowe, takie piękne sesje, że aż chce się z nimi prace robić!

Zaktualizowałam zakładki. „O autorce” i „O opowiadaniu”. Można zerknąć, kto ciekawy ;)

Także no. Empatia jest po olimpiadzie biologicznej, wow, wow, uszanowanko! Nie powiem, żebym wszystko napisała poprawnie, ale staram się myśleć pozytywnie. Zostaje mi jeszcze francuski, o.

Na koniec jeszcze mała reklama. Absolutnie nie kwestionuję aktualnego poziomu na blogspotowych ocenialniach, jednak jeśli potrzebujecie naprawdę porządnej, a nie „na odwal”, jak to często się zdarza, opinii, to powinniście sprawdzić Niekonkretne Oceny u Niekonkretnej. Nieko była w swoim czasie oceniającą i wie, czym to się je, także serdecznie zapraszam!

No nic. Idę pisać pracę na konkurs historyczny. Szkoła wymaga!

Buziaki.

Empatia